คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ARC 1 :: 13. [ Welcome to USJ ] || 100%
o n l y u | fanfic bnha
midoriya izuku x shiori sachita (oc)
อัพตอนสมบูรณ์ ; 29 May 2021
แก้ไขย่อหน้า ; 9 June 2021
ARC 1 :: 13. [ Welcome to USJ ] || 100%
"วิชาพื้นฐานฮีโร่ในวันนี้จะถูกสอนโดยออลไมท์ ฉัน และอาจารย์อีกคน"
อาจารย์ที่ปรึกษาห้องบอกในคลาส เมื่อเขาพูดจบ เซโระก็ชูมือขึ้นถาม "พวกเราจะได้ทำอะไรกันเหรอครับ?"
อาจารย์ไอซาวะชูป้ายตัวอักษรภาษาอังกฤษสีฟ้าขึ้นมา 'Rescue' ก่อนื่เขาจะอธิบาย "ทุกอย่างตั้งแต่ภัยพิบัติไปจนถึงเรืออับปาง เป็นการฝึกกู้ภัย"
"กู้ภัยงั้นเหรอ...ดูท่าจะยาก" พอฟังจบคามินาริก็เอ่ยความคิดของตัวเองออกมา พร้อมหันไปหาเด็กสาวผิวสีชมพู
"ฉันก็ว่างั้น"
"บ้าหรือไง นี่มันงานสำคัญของฮีโร่เลยนะ!" คิริชิมะที่นั่งต่อหลังเพื่อนผมทองสว่างบอกกับคามินาริ ตัวเขาดูตื่นเต้นเอามากๆ "แขนฉันสั่นไปหมดแล้ว"
"ภัยพิบัติทางน้ำคือจุดแข็งของฉันเลยล่ะ เคโระ"
ซาจิตะฟังทุกอย่างเงียบๆ เธอทอดนัยน์ตาสีฟ้าอ่อนกลับไปสนใจผู้ชายที่อยู่ในฐานะอาจารย์ "ฉันยังพูดไม่จบ ในการฝึกนี้พวกเธอจะใส่หรือไม่ใส่ชุดคอสตูมของพวกเธอก็ได้ เพราะมันอาจจำกัดการเคลื่อนไหวในบางคน"
ชั้นที่บรรจุกล่องคอสตูมค่อยๆไหลออกมาตามสัญญาณที่ถูกควบคุมโดยอาจารย์ไอซาวะ "สถานที่ฝึกอยู่ไกลหน่อย ดังนั้นพวกเราจะเดินทางด้วยรสบัส เตรียมตัวให้พร้อม"
เมื่อได้รับสัญญาณซาจิตะก็หยิบกล่องคอสตูมของตัวเอง เธอเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมคนอื่นๆ โชคดีที่ชุดนี้ไม่ได้มีผลต่อการเคลื่อนไหวอะไรของเธอมากมาย นับว่าต้องมอบความดีความชอบอีกครั้งให้บริษัทที่ผลิต
พอใส่ทุกอย่างเสร็จ ซาจิตะก็เดินออกมาพร้อมกับอุรารากะ เด็กสาวผมบ๊อบสีน้ำตาล เจ้าของแก้มกลมชี้มือไปยังอิซึคุ "เดกุคุง เขาใส่ชุดพละนี่นา"
"อ่า ใช่ค่ะ"
จากนั้นอุรารากะก็พาเธอเดินเข้าไปทักมิโดริยะ "เดกุคุง นั่นมันชุดพละไม่ใช่เหรอ?"
ทางคนถูกทักหันกลับมามอง "แล้วคอสตูมของนายล่ะ?"
"อาจพังไปตอนนั้นสินะคะ…"
ซาจิตะทักถึงเรื่องคาบพื้นฐานฮีโร่ที่มีการแบทเทิล ทางนั้นตอบรับด้วยการพยักหน้า "มันชำรุดตอนคาบนั้นแบบที่ซัจจังบอกน่ะแหละครับ ก็เลยส่งซ่อมอยู่"
เพราะคาบนี้ไม่จำเป็นต้องใช้ชุดคอสตูมเต็มยศ ทำให้บางคนก็ลดทอนความหนักของชุดคอสตูมฮีโร่ของตัวเองลง นั่นคือสิ่งที่ซาจิตะสังเกต - แต่ก็คงยกเว้นเด็กสาวผมพิสุทธิ์เจ้าของอัตลักษณ์ซากุระไว้คนหนึ่ง
"วันนี้เค้าก็สวยเหมือนเดิมเลยใช่ไหมคะ โชจัง!"
"พอเถอะริท…"
เสียงนกหวีดดังขึ้นจากอีดะ หลังจากที่เขาได้ตำแหน่งหัวหน้าห้อง เขาก็ปฏิบัติหน้าที่อย่างเคร่งครัด เด็กหนุ่มหัวหน้าห้องออกคำสั่งให้พวกเราตั้งแถวเพื่อเข้าไปนั่งในรถบัสตามเลขที่
แต่ก็กลายเป็นไม่มีประโยชน์ไปซะได้
บรรยากาศในรถค่อนข้างวุ่นวายไม่น้อย มีการหยอกล้ออะไรกันตามประสาเพื่อนร่วมห้อง ซาจิตะไม่ได้สนใจเท่าไร - เธอหยิบอุปกรณ์สื่อสารของตัวเองขึ้นมากดอ่านข่าวประจำวันเพราะตอนเช้าลืมที่จะเช็คข่าวสาร
วันนี้ออลไมท์ก็ปฏิบัติงานอย่างเต็มที่เช่นเคย
นั่นคือสิ่งที่เธอรู้ - เมื่อเลื่อนอ่านข่าวไปได้สักครู่เดียว อาจารย์ที่ปรึกษาผู้นั่งเงียบมาตลอดทางก็เอ่ยปาก
"ใกล้ถึงแล้ว พอสักที"
"ค่ะ/ครับ!"
เมื่อรถบัสจอดสนิท ซาจิตะลุกขึ้นเดินทยอยตามคนอื่นๆลงมาจากรถ ก่อนที่ดวงตาจะมองเห็นร่างของอาจารย์อีกคนที่ว่า เขาทำให้พวกเราตื่นเต้นหลังจากการทักทาย
"กำลังรอทุกคนอยู่เลย"
สเปซฮีโร่ หมายเลขสิบสาม ฮีโร่เชี่ยวชาญด้านการกู้ภัย เขาผายมือเชิญชวนให้นักเรียนทุกคนที่อยู่ตรงหน้าเขาเข้าไปในอาคารสถานที่ สถานที่ข้างในถูกจัดเตรียมเป็นโซนต่างๆสำหรับฝึกการกู้ภัยในทุกรูปแบบไม่ว่าจะเรืออับปาง ดินโคลนถล่ม ไฟไหม้ หรือพายุ
"ผมสร้างที่นี่เพื่อการเตรียารับกับภัยพิบัติทุกรูปแบบ" หมายเลขสิบสามนำเสนอ "ที่นี่มีชื่อว่า USJ!" เขาว่าพลางชี้มือ
อาจารย์ที่ปรึกษาห้องเดินตรงไปหาหมายเลขสิบสามพลางถามกระซิบกระซาบกัน เป็นเรื่องของออลไมท์ ที่ยังมาไม่ถึง สักพักอาจารย์ไอซาวะก็ผละออกมาและให้เป็นหน้าที่ของหมายเลขสิบสามคอยชี้แจง
"ก่อนที่เราจะเริ่ม ฉันขอพูดอะไรสักสองสาม สี่หรือห้า หรือหก"
การพูดชี้แจงของฮีโร่กู้ภัยยาวขึ้นเรื่อยๆและไม่มีทีท่าจะจบง่ายๆ ซาจิตะปรายตามองไป เห็นเด็กสาวอัตลักษณ์ซากุระเนียนซบไหล่ของเจ้าของผมสองสีไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เอาให้ได้เลยสิ ยัยคนนี้
"ตามที่ทุกคนก็รู้ดี อัตลักษณ์ของผมคือหลุมดำ ซึ่งสามารถดูดอะไรก็ได้และทำให้มันเป็นผุยผง"
"ด้วยอัตลักษณ์นั้น คุณสามารถช่วยผู้คนได้จากภัยพิบัติอะไรก็ตามใช่ไหมครับ?" อิซึคุถามออกไปอย่างตื่นเต้นไม่ต่างจากเด็กคนอื่นๆที่อยู่ตรงนี้
"ใช่แล้ว แต่มันก็เป็นพลังที่ฆ่าคนได้ง่ายดายเหมือนกัน"
ฮีโร่กู้ภัยชื่อดังบอก ทำให้ทุกคนเปลี่ยนสีหน้าอึ้ง "พวกเธอก็คงเหมือนกัน บนโลกนี้ในสังคมยอดมนุษย์ อัตลักษณ์ได้ผ่านการรับรองและถูกตรวจสอบอย่างเคร่งครัด แต่จงจำไว้ว่าพวกเธอทุกคน มีอัตลักษณ์ที่สามารถฆ่าคนได้ง่ายๆด้วยการทำพลาดเพียงครั้งเดียว"หมายเลขสิบสามกำชับ "พวกเธอได้ทดสอบอัตลักษณ์กับอาจารย์ไอซาวะ พวกเธอทุกคนได้เห็นศักยภาพของตัวเอง และในการฝึกต่อสู้กับอาจารย์ออลไมท์ พวกเธอเห็นอันตรายจากการใช้พลังกับผู้คน"
เป็นคำพูดยาวเหยียดที่มาพร้อมคำสอน
"แต่ในวิชานี้จะไม่เหมือนกัน พวกเธอจะเรียนรู้การใช้มันเพื่อช่วยชีวิตคนอื่น ฉันอยากฝากให้พวกเธอเป็นการบ้านว่ามันไม่ได้มีไว้เพื่อทำร้ายคนอื่น แต่มีไว้เพื่อช่วยคนอื่น เท่านี้แหละ ขอบคุณที่รับฟังครับ"
ฮีโร่กู้ภัยก้มหัวโค้งเคารพหลังพูดจบ
ซาจิตะเผลอตัวตบมือก่อนที่เสียงตบมือและเสียงชื่นชมหมายเลขสิบสามจะดังตามออกมา
เขาเป็นฮีโร่ที่เท่
ยอมรับเลย
"อย่างไรก็ตาม…"
อาจารย์ที่ปรึกษาเริ่มพูดขึ้นบ้าง - แต่ก็ต้องชะงักเมื่อสัญญาณไฟของ USJ เกิดการขัดข้อง และไอบรรยากาศที่เป็นไอความรู้สึกที่ชวนไม่ปลอดภัยเกิดขึ้นมา ซาจิตะรู้สึกตัวพร้อมกับที่พ่อบุญธรรมรู้สึก
"หมายเลขสิบสามปกป้องนักเรียนด้วย!"
ความแตกตื่นเกิดขึ้นในหมู่นักเรียน เมื่อร่างกายของเด็กคล้ายขยับจะเข้าไปใกล้ อาจารย์ที่ปรึกษาก็ส่งเสียงดังออกมา "อย่าขยับ!"
อาจเพราะอยู่กับเขามานาน ซาจิจึงรู้ว่านี่ไม่ใช่เหตุการณ์ปกติ
เมื่อพ่อบุญธรรมขยับแว่นกันลมขึ้นปิดบังสายตา
"มันคือวิลเลินของจริง"
การเผชิญหน้ากับวิลเลินที่บุกรุกเข้ามา
ยินดีต้อนรับเข้าสู่ USJ
[50%]
ร่างกายของซาจิตะตกลงหลุมอากาศหลังถูกดูดกลืนด้วยอัตลักษณ์วาร์ปของศัตรู เด็กสาวผมสั้นหยกศกถูกแรงโน้มถ่วงของโลกดึงให้ตกดิ่งลงสู่น้ำ - ร่างกายที่ดิ่งลงปรับตัวหลังจากที่เธอตั้งสติได้ ซาจิกลั้นหายใจในน้ำ โชคดีที่เธอว่ายน้ำเป็น
ถูกส่งตัวมาที่โซนภัยพิบัติทางน้ำ
มีสองทางเลือกคือว่ายขึ้นฝั่งกับขึ้นเรือที่จอดอยู่กลางน้ำ แต่สิ่งที่ต้องทำที่สุดคือการถีบตัวเองขึ้นไปเหนือน้ำ
เมื่อคิดได้ เธอลงมือปฏิบัติไม่ปล่อยให้เวลาเสียไปเปล่าๆ ร่างกายของเด็กสาววัยรุ่นกำลังพาตัวเองขึ้นไปจากการจมลง ก่อนที่จะได้ยินเสียงที่สะท้อนมาจากน้ำ เมื่อหันไปก็ค้นพบวิลเลินที่กำลังพุ่งตรงเข้ามาใกล้
ซาจิตะตีขาของตัวเองขึ้น หากแต่ความเร็วของวิลเลินที่มีความถนัดทางน้ำมากกว่าก็พุ่งเข้ามาใกล้ แต่เพราะการป้องกันตัวระบบการป้องกันตัวของสัญชาตญาณทำให้ซาจิตะตัดสินใจยื่นมือไปแตะกับวิลเลิน ปลดล็อคอัตลักษณ์ผ่านน้ำ - เรียกใช้สารปรอทที่เป็นส่วนหนึ่งของการผลิตยารักษาโรค ใช้คุณลักษณะของมันในการป้องกันตัว
วิลเลินที่โดนแตะแขนสะดุ้งตกใจ การระเคยเคืองทำให้รู้สึกแสบร้อนจนต้องปล่อยมือออก ซาจิตะอาศัยโอกาสหนี ขณะเดียวกันที่ร่างของนักเรียนหญิงเพื่อนร่วมห้องเข้าปะทะกับวิลเลินและพาเธอขึ้นมาเหนือผิวน้ำ อะซุย ทสึยุ ใช้เรียวลิ้นที่ยาวตวัดพันรอบร่างของเธอและส่งเธอขึ้นไปบนเรือ ร่างกายของซาจิตะถึงที่หมายอย่างปลอดภัย เด็กสาวลุกขึ้นมองไปบนผิวน้ำ อะซุยกำลังปีนขึ้นมาบนเรือตาม นั่นทำให้เธอโล่งใจ
"ซัจจัง เป็นอะไรรึเปล่าครับ?!"
เธอสูดลมหายใจรับออกซิเจนเข้าปอด "ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ"
พอสังเกตดูแล้ว บนเรือลำนี้มีเธอ อิซึคุ อะซุย และ มิเนตะ เธอฟังสามคนนั้นพูดคุยแลกเปลี่ยน ขณะที่มือของเด็กสาวบิดน้ำให้ออกจากกระโปรงของตัวเอง ในสมองของเธอนึกไปถึงพ่อบุญธรรมที่อยู่ในวงล้อมของวิลเลิน เพียงแค่นั้น หัวใจก็รู้สึกปวดหนึบ
ระหว่างจังหวะที่พวกเรากำลังปรึกษาหารือ วิลเลินก็ตะโกนเสียงขึ้นมาจากน้ำว่ายตรงเข้ามาล้อมเรือ
"ฉันจะฆ่าพวกแก!!"
เสียงกรีดร้องของมิเนตะดังด้วยความกลัว ซาจิมองไปรอบๆ มองอิศึคุที่กำลังคิดและเป็นกังวล มองท่าทางสงบนิ่งของอะซุย ขณะที่ตัวเธอก็คิดทบทวนเรื่องต่างๆและไม่สามารถคลายกังวลความเป็นห่วงอาจารย์ไอซาวะผู้เป็นบุญธรรมลงได้
เวลาผ่านไป พวกเรายังไม่ได้ถูกโจมตี ข้อสันนิษฐานที่อิซึคุคิดไว้เกี่ยวกับว่าวิลเลินไม่รู้ว่าอัตลักษณ์ของพวกเราเป็นอย่างไร ทำให้ตอนนี้สี่คนที่ถูกส่งมาที่นับรวมซาจิ ต้องนั่งจับเข่าคุยกันถึงอัตลักษณ์
อะซุยเป็นฝ่ายเล่าถึงอัตลักษณ์ของตัวเองก่อน
"จะอธิบายของตัวเองให้ฟังก่อนแล้วกันนะ"
พวกเรารู้ว่าเธอมีอัตลักษณ์กบ แต่เธอกำลังจะอธิบายถึงความพิเศษที่มากกว่านั้น "ฉันสามารถกระโดดได้สูง ปีนกำแพงได้ และมีลิ้นที่ยืดยาวยี่สิบเมตร" หน้าของอะซุยจริงจัง "ฉันเอาท้องออกมาล้างข้างนอกได้ มูกของฉันมีพิษแต่ก็แค่เจ็บนิดๆหน่อยๆ สองอย่างหลังไม่ค่อยมีประโยชน์เท่าไร อย่าไปสนใจเลย"
พอฟังจบ ซาจิพยักหน้า พร้อมมองอิซึคุ เขาที่กำลังจะพูดอธิบายอัตลักษณ์ตัดสินใจให้เธอพูดก่อน เด็กสาวตาสีฟ้าอ่อนหลุบตาของตัวเองลง
"อัตลักษณ์ของฉันถ้าเรียกสั้นๆก็คือยาค่ะ" เด็กสาวบอก "ยานับรวมไปถึงยาทุกประเภท เวลาใช้อัตลักษณ์จะมีกลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนปนในอากาศ - ฉันสามารถใช้ยาได้ทุกชนิดที่ร่างกายเคยรับเอาไว้ แต่ขณะเดียวกันเลือดในร่างกายก็จะเป็นสารพิษตามไปด้วย"
"อย่างที่คิดเลย...ทั้งสองคนแข็งแกร่งมากครับ"
อิซึคุเอ่ยชมก่อนที่เขาจะกำมือขึ้นมา "ผมมีพลังมหาศาล แต่จะทำให้ร่างกายของตัวเองพังถ้าใช้มัน มันเหมือนดาบสองคมเลยครับ"
คราวนี้มิเนตะดึงลูกกลมๆสีม่วงออกมาจากหัวของตนเองแปะที่ผนังเรือ "อัตลักษณ์ของฉันคือเด้งดึ๋ง ถ้าอากาศดีๆมันจะติดแน่นทั้งวัน" ว่าพลางเอามือกดลงไปยังก้อนกลมสีม่วงที่ตัวเองดึงออกมา "พอดึงออกงอกใหม่ แต่ถ้าดึงเยอะเกินไปเลือดจะไหลออกมา มันจะไม่เกาะติดกับตัวฉัน แค่เด้งไปมาแทน"
ทุกอย่างเงียบลง ไม่มีการโต้ตอบอะไรจากเธอและอีกสองคนที่ฟัง นั่นยิ่งทำให้มิเนตะส่งเสียงโวยวายร้องไห้
เด็กสาวถอนหายใจ -แอบรู้สึกรำคาญไม่น้อย
"อัตลักษณ์ของฉันไม่มีประโยชน์อะไรกับการต่อสู้เลย!"
คนร้องไห้พูดแบบนั้น
ไม่หรอก
อัตลักษณ์ของทุกคนตรงนี้น่ะ…
เหมาะกับการต่อสู้กันทุกคน
เหมาะมากกว่าเธอที่เป็นอัตลักษณ์ที่แทบจะสู้อะไรไม่ได้
"อย่าเอาแต่ร้องไห้แบบนั้นได้ไหมคะ?"
เธอหลุดปากพูดออกไป นั่นทำให้อิซึคุที่นั่งอยู่ข้างกันเผลอยกมือขึ้นมาจับแขนเสื้อ นัยน์ตาสีมรกตจ้องมาหาตาสีฟ้าอ่อนคล้ายขอร้อง แม้ไม่มีคำพูดเป็นน้ำเสียงออกมา แต่ปากของเด็กหนุ่มผมสีเย็นตาก็บอกเธอว่าขอร้อง ใจเย็นหน่อยนะครับ
"ไม่หรอก มันเจ๋งมากเลย แต่ผมกำลังคิดว่าจะใช้มันยังไงดี--"
อิซึคุที่ปลอบใจมิเนตะ แต่วิลเลินก็เริ่มโจมตี ทำให้เรือลำนี้รั่วและกำลังใกล้จะจมลงสู่น้ำภายในหนึ่งนาที
"พวกแกมันช้าเกินไปแล้ว! มาจบเรื่องนี้กันเลยดีกว่า!"
มิเนตะวิ่งออกไป หมอนั้นดึงลูกกลมๆออกจากหัวของตัวเองปาลงไปในน้ำอย่างไร้สติ ไม่ฟังคำบอกให้ใจเย็นของอิซึคุ ขณะที่ซาจิพิงหลังลงกับผนังเรือถอนหายใจคิดว่าจะผ่านจุดนี้ไปอย่างไร
"มิเนตะจัง เธอสมัครเข้ามาเพื่อเป็นฮีโร่จริงๆเหรอ?"
"เงียบนะ ถ้าไม่กลัวก็ประหลาดแล้ว! วินาทีที่แล้วเรายังเป็นนักเรียนม.ต้นกันอยู่เลย ใครจะไปรู้ว่าเราจะถูกฆ่าทันทีหลังจากที่เข้ามาเรียน!"
ทางนั้นโวยวาย - ซาจิสูดลมหายใจแล้วตัดสินใจพูดออกมา
"ถ้าคิดแบบนั้นก็ไปเขียนใบลาออกเถอะค่ะ"
เธอพูดเสียงเย็น ใบหน้าจริงจังไม่แฝงแววล้อเล่นอะไร ดวงตาสีฟ้าอ่อนตวัดตามองไปยังร่างที่กำลังร้อนลน "ถ้าไม่อยากตายก็เงียบปากสักทีเถอะค่ะ"
"มันแรงไปแล้วนะ ชิโอริ!"
ทางนั้นโต้กลับมา หากแต่ชิโอริ ซาจิตะตวัดตาของตัวเองมองตรงไป ทำให้ฝ่ายที่โต้กลัวจนไม่อยากคุยด้วย - ท่าทางที่ทะเลาะกันแบบนั้นทำให้อะซุยค่อยๆปราม "ทั้งสองคนใจเย็นๆนะ"
เธอหันไปทางอื่น
มองไปยังอิซึคุที่ยืนมองผิวน้ำที่รายล้อมด้วยวิลเลิน
เขาหันกลับมา
"นี่คือวิธีเดียวที่จะเอาชนะได้"
อิซึคุเดินตรงเข้ามาหาซาจิที่พิงหลังกับเรืออยู่ เขาใช้แขนข้างที่ถนัดฟาดลงกับผนังเรือเป็นเสียง กักตัวซาจิตะด้วยแขนข้างเดียว นั่นทำให้เธอขมวดคิ้วกับท่าคาเบะด้งที่ตัวเองโดน เด็กสาวกำลังจะขยับปากพูดต่อว่า
หากแต่น้ำเสียงที่ปะทะออกมาก่อนทำให้เธอกลืนคำพูดของตัวเองลงคอไป
"ให้ผม...ให้พลังของคุณกับผมด้วยเถอะครับ ซัจจัง - มาเป็นพลังให้ผมเถอะนะครับ!"
||||
Talk with มาวว ♡
[100%]
คิดถึงกันไหมคะ มาวกลับมาแล้วนะคะ รักทุกคนเสมอเลยค่ะ
หวังว่าฟิคเล็กๆฟิคนี้จะยังเป็นหนึ่งเรื่องที่ทำให้ทุกคนชอบเหมือนที่ผ่านๆมานะคะ ทางนี้หายไปเพราะเคลียร์ความรู้สึกตัวเอง + หาหมอมาสองสามรอบเลยค่ะ 55555
การกลับมาคราวนี้มาพร้อมนายลูกไม่จริงทำคาเบะด้งค่ะ แงงง
อย่างไรก็ตาม มาวอาจเรียกร้องมากไป แต่ว่าถ้าเป็นไปได้
ช่วยคอมเม้นเป็นกำลังใจให้เราหน่อยนะคะ
มันสำคัญกับเราจริงๆค่ะ แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะคะ
ขอบคุณและรักเสมอค่ะ ❤
[50%]
อัพก่อนครึ่งหนึ่ง เผื่อ%ที่ค้างไว้จะทำให้ความขยันของทางนี้เพิ่มขึ้นค่ะ แอแง แต่ถ้าคนอ่านชอบแบบตอนเต็มมากกว่าก็จะพยายามลดการมาแบบครึ่งๆแบบนี้นะคะ
รักทุกคนเสมอค่ะ ❤
ความคิดเห็น