คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ARC 1 :: 12. [ Suitable and recognized room chief ] || 100%
o n l y u | fanfic bnha
midoriya izuku x shiori sachita (oc)
อัพตอนสมบูรณ์ ; 12 May 2021
แก้ไขย่อหน้า ; 9 June 2021
ARC 1 :: 12. [ Suitable and recognized room chief ]
หลังจากที่พุดคุยกับออลไมท์เสร็จ ซาจิตะก็เดินสะพายกระเป๋าออกมาโดยที่มีร่างของเด็กหนุ่มวัยเดียวกันวิ่งไล่ตามเธอมา เด็กสาวผมสั้นหยักศกไม่ได้หยุดเดินเลย ขณะที่เขาวิ่งไล่ตามเธอมาและส่งเสียงเรียก
"ซัจจัง! เดี๋ยวก่อนสิครับ! ซัจจัง!"
เธอไม่หันกลับไปมองเลยแม้แต่น้อย แต่ก็หยุดฝีเท้าของตนลงยามที่มือข้างที่ไม่ได้บาดเจ็บคว้าแขนของเธอเอาไว้ เขาหอบหายใจ ขณะที่ซาจิตวัดตาสีฟ้าอ่อนมองการกระทำของเขาอย่างตำหนิ "คุณเจ็บอยู่นะคะ"
"หยุดก่อนสิครับ เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะ"
เขาหอบหายใจไม่หยุด "ที่บอกว่าจะช่วยแบกรับ…"
"คุณอายุเท่าไรแล้วคะ?"
เธอถามออกไปด้วยน้ำเสียงตำหนิ ทางนั้นเงียบลง ซาจิตะถอนหายใจ "สำหรับฉัน คุณเป็นเพื่อนในวัยเดียวกัน อายุเท่ากัน สิบห้าสิบหกไม่ต่างจากฉัน - ที่ไม่ควรจะแบกรับภาระที่ยิ่งใหญ่เกินไปของพลังที่คุณมีเลยสักนิด" เธอพูดด้วยความจริงใจ ขณะเดียวกันก็ถอนหายใจออกมา "พวกเราเป็นแค่เด็กนะคะ ไม่จำเป็นจะต้องรับผิดชอบทุกสิ่งขนาดนั้นเลย"
"แต่ว่า!"
เธอขยับนิ้วเรียวของตนแตะที่ริมฝีปากของคนที่กำลังจะเอ่ย พลางพูดอย่างใจเย็นเพื่อให้เขาที่ร้อนรนใจเย็นตามเธอ "ใจเย็นๆสิคะ" ซาจิตะบอกให้เขาใจเย็น พลางพ่นลมหายใจ "คุณจะกระตือรือร้นเพราะมันเป็นสิ่งสุดยอดที่ฮีโร่ของคุณให้คุณก็แล้วแต่คุณ แต่ทุกอย่างบนโลกใบนี้มันอันตรายและซับซ้อนกว่าที่คุณคิดอีกนะคะ อิซึคุ"
เอาเข้าจริง เด็กวัยรุ่นอย่างเธอมาสอนเขาแบบนี้
จะทำให้เขาฟังไหมก็ไม่รู้หรอก
"แต่ซัจจังก็ไม่เห็นจำเป็นต้อง…"
"ฉันลงเรือลำเดียวกับคุณแล้ว"เธอบอกอย่างจริงใจ "อะไรที่ทำได้เพื่อคุณ ฉันก็จะทำ การที่ฉันยอมตอบรับข้อตกลงกับออลไมท์ก็เพื่อเป็นหลักประกันว่าอย่างน้อย คุณจะปลอดภัยหรือบาดเจ็บให้น้อยที่สุดเวลาที่อยู่กับฉันค่ะ"
เด็กสาววัยรุ่นผมสั้นตอบเขาออกไป
"ถ้าคุณลำบากใจ ฉันจะไม่เข้าไปวุ่นวายก็ได้นะคะ"
"เปล่านะครับ เปล่า!"ทางนั้นรีบขยับมือโบกปฏิเสธ "แต่ว่า...ผมแค่รู้สึกว่าลำบากซัจจังจังเลยครับ"
"เอาเถอะค่ะ ต่อจากนี้พวกเราก็ต้องลำบากกันหมดอยู่แล้ว"
เขาทำหน้าหงอยหลังได้ยินคำตอบของเธอ ซาจิตะไม่ใช่คนที่จะเข้าถึงจิตใจคนอื่นมากนัก เธอมีมุมมองของเธอที่ค่อนข้างมองโลกในแง่ที่ไม่ดี แถมยังไม่เก่งเรื่องการนึกถึงจิตใจของคนอื่นอะไรขนาดนั้น แต่เพราะแบบนั้นซาจิตะก็ไม่อยากให้เขามองว่าเธอใจดำหรอก
"อิซึคุ"
"ค ครับ?"
"แวะร้านสะดวกซื้อหน่อยไหมคะ?"
"อ่า โอเคครับ"
เขาบอกเธอ เราสองคนเดินไปอย่างเงียบๆ พอถึงร้านสะดวกซื้อซาจิตะก็ตัดสินใจเดินเข้าไปในทันที เด็กสาวหยิบไอติมยี่ห้อการิการิคุงรสโซดามาสองห่อ เธอจ่ายตังค์ก่อนจะเดินกลับออกมา ขยับให้ซองไอติมเย็นๆแปะลงที่ใบหน้าของอีกฝ่าย ทางอิซึคุสะดุ้งหลังของเย็นทาบลงกับหน้าตนเอง
"ซ ซัจจัง!"
"ฉันให้ค่ะ จะได้ไม่เครียด"
ทางนั้นใช้มือที่ไม่เจ็บจะรับ หากแต่ซาจิตะชักกลับก่อน มือของเธอแกะซองไอติมให้ก่อนจะยื่นให้เขา "แขนเจ็บอยู่คงยังแกะไม่สะดวก นี่ค่ะ"
เขารับมันไปอีกครั้ง คราวนี้ผุดรอยยิ้มกว้างมาให้เธอ ซาจิตะยิ้มบางให้หลังจากเห็นรอยยิ้มกว้าง เราสองคนเริ่มเดินไปยังสถานีหลังจากที่พอปรับอารมณ์อะไรกันได้ รสของโซดาจากไอติมสัมผัสกับลิ้นของซาจิ
เราสองคนเดินมาถึงที่สถานี เมื่อรถไฟฟ้าจอดลงที่ชานชลา ซาจิตะก็เดินนำมิโดริยะขึ้นไป เมื่อจับจองที่นั่งได้แล้ว เธอลอบมองเขาเห็นว่าเขากำลังตามข่าวสารฮีโร่ประจำวันก็ไม่ได้พูดอะไร เด็กสาวหยิบหนังสือออกมาอ่านระหว่างที่รถไฟฟ้าแล่น - เป็นหนังสือชีววิทยาอ่านฆ่าเวลาไปเงียบๆ
"ชีวะเหรอครับ?"
"ค่ะ"
เธอตอบไประหว่างที่อ่าน
"ขยันจังเลยนะครับ…"
"พอจบปีสาม ฉันจะไม่ได้เป็นฮีโร่ค่ะ"
"เอ๊ะ?"
ทางนั้นทำหน้าฉงนออกมา ซาจิเงยจากหนังสือที่กำลังอ่าน ตาสีฟ้ามองสบกับลูกแก้วสีมรกตกลมโตของเด็กหนุ่มรุ่นเดียวกัน "จบปีสาม ฉันยังไม่คิดจะเป็นฮีโร่ค่ะ แต่อยากจะสอบเข้าเรียนต่อเป็นหมอ"
พูดจบก็ละสายตาจากลูกแก้วสวยคู่นั้นมาไล่มองตัวหนังสือ
"แบบนั้นเองเหรอครับ"
"ค่ะ"
"สุดยอดไปเลย" อิซึคุบอกเธอ พลางยกมือขึ้นเกาแก้ม "มีเป้าหมายที่ชัดเจนมากๆเลยนะครับ"
"คุณเองก็มีเป้าหมายที่ชัดเจนนี่คะ อิซึคุ"ซาจิตะตอบ "มันชัดเจนกว่าฉันอีกนะ - ฉันน่ะ ต้องเรียนซ้ำซ้อนตั้งหลายรอบจะตายไป"
"ผมคิดว่าไม่นะ"ทางนั้นแย้ง "มันต้องใช้การวางแผนอนาคตล่วงหน้า ต้องศึกษามากๆ แถมยังต้องแบ่งเวลาอ่านหนังสือ ทำกิจกรรม ฝึกงานกับฮีโร่อีก ซัจจังน่ะ แค่วางแผนทำทุกอย่างได้แบบนี้และกำลังทำเพื่อเป้าหมาย ผมว่ามันสุดยอดมากๆเลย"
เธอค้างมองเขา ทำเอาคนพูดหยุดพูดเพราะกลัวว่าจะพูดอะไรผิด - แต่ซาจิตะกลับหัวเราะ
"ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้เลยค่ะ" เธอบอกพลางยิ้มบางๆ "ขอบคุณนะคะ"
"ไม่เป็นไรครับ!"
เราไม่ได้พูดอะไรกันต่อ
ซาจิตะหันไปสนใจหนังสือในมืออีกครั้ง ก่อนที่สถานีที่ต้องการลงจะถึง - เราสองคนบอกลากันหลังจากที่ลงจากสถานี
"เจอกันพรุ่งนี้นะครับ"
"เช่นกันค่ะ เจอกันนะคะ"
แต่ก่อนที่จะไป
เธอเอื้อมมือไปแตะที่แขนที่ใส่เฝือกดามไว้อยู่ของเพื่อนร่วมห้อง
"ใช้แขนระวังๆด้วยนะคะ"
กำชับไปก่อนจะโบกมือลาและเดินผ่านไป
อิซึคุสูดลมหายใจหลังเธอเดินผ่าน รู้สึกมีกลิ่นสะอาดโชยแตะจมูก ก่อนจะก้มลงมองแขนที่ดามไว้ของตัวเอง
เมื่อกี้ - อัตลักษณ์ของซัจจังสินะ
อย่างไรซะ ยูเอย์แผนกฮีโร่
ก็ไม่ต่างจากโรงเรียนทั่วไป
ดังนั้น ก็ต้องมีหัวหน้าห้องที่เหมาะสม
[40%]
ซาจิตะมาโรงเรียนพร้อมมิโดริยะ เพราะเรามารถไฟฟ้าเที่ยวเดียวกัน เมื่อมาถึงที่หน้าประตูของยูเอย์ นักข่าวก็ต่างรุมล้อมในวันนี้ เด็กสาวขมวดคิ้ว ขณะที่เด็กหนุ่มผมสีเขียวเข้มข้างๆทำตัวไม่ถูกเมื่อไมค์สัมภาษณ์จ่อมาจากนักข่าวหญิง
"การสอนของออลไมท์เป็นยังไงบ้างคะ!"
ทางนักข่าวถามมาอย่างกดดัน อิซึคุขยับไม้ขยับมือตอบไม่ถูก ทำให้เธอตัดสินใจตอบการสัมภาษณ์ของนักข่าวคนนั้นแทน "อยากรู้ก็ไปถามเจ้าตัวแทนดีกว่านะคะ อิซึคุ เราไปห้องพยาบาลกันได้แล้วค่ะ"
เธอตอบพร้อมจับแขนที่ปกคลุมด้วยเสื้อสูทสีเทาลากให้คนที่ตื่นตูมเข้าโรงเรียนไปพร้อมกัน อิซึคุรีบขอโทษขอโพยตามหลังจากได้ยินคำตอบของเธอ
"ขอโทษนะครับ ผมต้องรีบไปห้องพยาบาล!"
พวกเราสลัดนักข่าวหลุดออกไปได้ เดินตรงไปที่ห้องเรียนที่เป็นห้องประจำ นักเรียนคนอื่นๆของห้องที่ทยอยเข้ามาก็ถูกถามด้วยคำถามเดียวกัน
นั่นทำให้ซาจิตะเดินออกไปที่ห้องพักครู เธอเดินตรงเข้าไปหาอาจารย์ที่ปรึกษา "ข้างนอกวุ่นวายมากเลยค่ะ พวกเราแผนกฮีโร่เกือบเข้ามาในโรงเรียนไม่ได้ ยังไงช่วยจัดการด้วยนะคะ อาจารย์"
เขารับคำจากเธอเป็นการพยักหน้าเบาๆ "กลับไปรอที่ห้องก่อน เดี๋ยวฉันจะตามไปในคาบโฮมรูม"
เมื่อได้ยินแบบนั้นซาจิก็กลับมาที่ห้องของตัวเอง เด็กสาวเดินตรงไปที่โต๊ะประจำของเลขที่ 12 ฟังแต่ละคนพูดคุยกัน ถึงเรื่องในคาบฮีโร่พื้นฐานของออลไมท์ และเรื่องที่โดนนักข่าววอแว
ริทสึกะตรงมาที่โต๊ะของเธอ "ทักค่า คุณแม่"
"ฉันไม่ใช่แม่เธอค่ะ"
"น่า เป็นแม่เค้าหน่อยเถอะ ตัวเอง"
"เพื่ออะไรล่ะนั่น?"
หล่อนถามพลางขมวดคิ้วไม่ค่อยพอใจเท่าไร ยิ่งฟังบทสนทนาที่พูดไปพูดมา ทำให้คามินาริทักขึ้นมา "ชิโอริ กับ โคซากุระดูสนิมกันดีนะ"
เธอปรายตามองไป คามินาริตัวตรงเกร็งคล้ายหนาวขึ้นมาเมื่อตาสีฟ้าอ่อนมองไปทางเขา "ตรงไหนกันคะ?"
"เนอะะ คามิจังง เค้ากะแม่ขา ดูเหมาะสมกันดีออก"
"กับผีสิคะ"
"ใจร้าย!"
"ได้เวลาเข้าเรียนแล้วค่ะ นั่งที่เถอะ" ซาจิตะปัดความรำคาญออกไปเมื่อเสียงออดคาบโฮมรูมดังขึ้น ต่างคนต่างเริ่มทยอยกลับที่นั่งของตัวเองกันหมด
อาจารย์ที่ปรึกษาเข้ามาในห้องอีกครั้ง ก่อนอื่นเขาพูดตำหนิสองคนในคลาสพื้นฐานฮีโร่เมื่อวาน คำพูดของเขานั้นเรียกสติบาคุโกขณะเดียวกันก็ให้กำลังใจมิโดริยะและชี้แนะทางที่ควรจะเป็น
จากนั้นค่อยเข้าเรื่องสำคัญ
"ต่อไปสำหรับเรื่องที่จะพูดในโฮมรูม ฉันอยากให้พวกเธอ…"
เขาเว้นเสียงหายใจ ขณะที่สายตาของเด็กแต่ละคนจ้องมองไปยังเขาคล้ายสงสัยว่าจะมีการทดสอบอะไรมาอีกไหม - อาจารย์กลายเป็นภาพจำที่สยดสยองไม่น้อยตั้งแต่ปฐมนิเทศวันแรกแล้วอย่างชัดเจน
แต่ก็ผิดคาดไปมาก
"เลือกหัวหน้าห้อง"
เพียงเท่านั้นความโกลาหลก็ก่อตัวภายในห้อง ซาจิตะไม่แน่ใจนักว่าทำไมทุกคนถึงมุ่งมั่นอยากจะทำหน้าที่ในการเป็นหัวหน้าห้อง เสียงทุกคนดังลั่นจนทำให้เธอหนวกหู ซาจิปล่อยให้เวลาล่วงเลยไป ให้ทุกอย่างกลับสู่ความสงบสุข
และก็เริ่มทำการโหวตหัวหน้าห้อง ซึ่งมาจากไอเดียของอีดะ
กระดาษใบเล็กอยู่ในมือของซาจิตะ เด็กสาวกดปากกาของตัวเองคิดอยู่ชั่วครู่ว่าจะโหวตให้ใคร - ตอนนี้ทุกคนล้วนโหวตให้ตัวเองกันทั้งนั้น
แต่ว่า
ซาจิตะตวัดปากกา
เขียนชื่อของคนที่เธอคิดเอาไว้
'มิโดริยะ'
จากนั้นคะแนนผลโหวตออกมาเรียงบนกระดาน ซาจิตะแอบสงสัยว่าทำไมตรงชื่อของเธอถึงมีคะแนนหนึ่งโหวต - ใครสักคนโหวตให้เธอแน่ๆ
แต่พอมองไปที่คะแนนของมิโดริยะ เขามีสามโหวต ทุกคนต่างยอมรับเขาให้เขาเป็นหัวหน้าห้องอาจเพราะผลจากในคาบพื้นฐานฮีโร่วันนั้นที่ทำให้ไม่ได้มีใครรู้สึกค้านสายตาเท่าไร
เอาเถอะ ใครจะเป็นก็ได้ ถ้าเขาทำหน้าที่ได้ดี
ซาจิคิดว่านะ
หลังผลการสรุป คาบเช้าดำเนินไป และเข้าสู่ช่วงพักเที่ยง ซาจิตะลุกจากเก้าอี้หลังเก็บของเข้าใต้ลิ้นชักของโต๊ะ เธอสี่คนเดินกันไปที่โรงอาหาร วันนี้ก็เป็นอีกครั้งที่คนเยอะเต็มไปทั่ว อุรารากะคีบข้าวสวยใส่ปากก่อนจะเอ่ยชมรสชาติ
"ข้าวสวยนี่อร่อยจังเลย"
ตามมาด้วยเสียงถอนหายใจจากมิโดริยะที่ดูลำบากใจ
"เป็นอะไรรึเปล่าคะ?"
"คือผมกังวลมากเลยน่ะครับ…"
"เรื่องหัวหน้าห้องเหรอคะ?"
"อ่า ใช่ครับ"
ทางนั้นตอบมาตามตรง อุรารากะที่กำลังเคี้ยวข้าวอยู่ตรงข้ามหนุ่มผมสีเขียวเข้มก็เอ่ยตอบมา "ไม่เป็นไรหรอกน่า"
"เป็นนายไม่เป็นไรหรอก"
อีดะบอก
"ทุกคนบอกแบบนี้แล้ว ก็คงไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ" ซาจิว่า "อีกอย่างสามโหวตที่โหวตให้คุณทุกคนก็อยู่ตรงนี้กันหมดนี่คะ"
มิโดริยะหันมาหาเธอคล้ายประมาณว่าอะไรนะ จริงเหรอครับ - ซาจิตะก็ทำหน้าตอบไปเป็นเชิงว่า ก็ถ้าคุณโหวตให้ตัวเอง ก็คงมีสี่โหวตแหละค่ะ ฉันรู้
เธอก็แค่เดานะ ว่าหนึ่งคะแนนของเธอมาจากอีกฝ่าย
"อย่างที่ชิโอริคุงบอกน่ะแหละ ฉันคิดว่าความกล้าหาญและการตัดสินใจที่นายแสดงออกมาในช่วงวิกฤต ทำให้นายเหมาะสมที่จะเป็นผู้นำ ดังนั้นฉันจึงโหวตให้นาย"เขาพูดจบก็ก้มลงตักข้าวแกงกะหรี่ใส่ปาก
"โหวตให้จริงๆงั้นเหรอ?"
คนได้รับโหวตแสดงออกคล้ายไม่เชื่อ
"แต่อีดะคุงก็อยากเป็นหัวหน้าห้องเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?"
ซาจิตะไม่พูดอะไร เธอฟังคำตอบจากอีดะเงียบๆโดยการจิบลาเต้เย็นรอคนที่พึ่งผละปากออกมาจากหลอดดูดน้ำส้ม
"คำว่าอยากกับเหมาะสมไม่เหมือนกันหรอกนะ ผมก็แค่คิดว่าต้องทำในสิ่งที่ถูกต้อง"
"ผมงั้นเหรอ!?"
สองเสียงผสานกัน อิซึคุก็ทักอีดะออกไป "ปกติจะแทนตัวว่าฉันนี่"
"สงสัยจังเลย…" อุรารากะตั้งข้อสงสัย "อีดะคุงน่ะ ลูกคนรวยสินะ"
คนถูกทักว่าเป็นลูกคนรวยก็นิ่งไปก่อนที่จะค่อยๆพูด "ฉันระวังอยู่เสมอที่จะไม่ให้ถูกเรียกแบบนั้น" เขาบอกเล่า ก่อนที่จะเริ่มเล่าเรื่องของตัวเองออกมาท่ามกลางโต๊ะอาหาร
ตระกูลของอีดะเป็นฮีโร่จากรุ่นสู่รุ่น
เขาเป็นลูกคนที่สองและเป็นญาติกับเทอร์โบฮีโร่ เอนจิเนียม - อ่า ใช่คำว่าญาติไม่ถูกหรอกก็เป็นน้องชายเลย
แต่ว่าก็ว่าเถอะ
ลูกบุญธรรมฮีโร่ก็นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้อีกคนไง - ทุกคนตื่นเต้นอะไรกัน
เธอได้แต่กินเงียบๆแล้วตบมุกตัวเองในใจ
"เขาเป็นฮีโร่ที่เป็นที่รัก เป็นผู้ที่เคารพกฎและชี้นำทุกคน ฉันจึงนับถือเขามากและอยากจะเป็นฮีโร่ แต่ว่าฉันในตอนนี้ยังไม่พร้อมจะชี้นำใคร แต่ถ้าเป็นคนแบบมิโดริยะคุงที่จัดการกับการจัดฉากของการสอบเข้าได้เหมาะสมแล้วจริงๆที่จะเป็นผู้นำ"
ขนาดนั้นเลยนะ..
อีดะเอ่ยพร้อมยิ้มออกมาให้เห็น
เป็นรอยยิ้มที่ทำให้เห็นว่าอีดะมีมุมที่แตกต่างจากปกติที่มักเคร่งเครียด
"เป็นครั้งแรกเลยนะที่เห็นอีดะคุงยิ้ม"อุรารากะเอ่ยทักบอก
"อย่างนั้นเหรอ แต่ฉันก็ยิ้มออกจะบ่อยนะ!"
"คือว่าเรื่องสอบเข้าน่ะ…"
อิซึคุค่อยๆขยับปากพูดขึ้น แต่ไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ เสียงสัญญาณเตือนภัยก็ดังลั่นขึ้นมา ทุกสิ่งตกอยู่ในความโกลาหล เพราะสัญญาณเตือนภัยที่สามดังซึ่งหมายความว่ามีคนบุกรุกเข้ามาในโรงเรียน
พวกเราต้องทำการอพยพ ร่างกายถูกฝูงชนนำเบียดจนหายใจไม่ออก - ร่างกายของซาจิไหลกับฝูงชน มีแต่ความแตกตื่น ไม่มีใครรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง
"ซ ซัจจัง!"
อิซึคุคว้าตัวของเธอไว้ หน้าของซาจิฝังลงบนไหล่ของเขาเนื่องจากส่วนสูงที่ใกล้เคียงกัน ทำให้ตอนนี้ร่างกาบของเด็กสาวกับร่างกายของอิซึคุแนบชิดกัน ด้วยความเสียดสีเพราะผู้คนในฝูงชนเบียดเสียด ทำให้ใบหน้าของเด็กหนุ่มขึ้นสีแดง
"ข ขอโทษนะครับ ซัจจัง"
ทางนั้นบอกขอโทษเธอ และขยับมือวางกอดเอวของซาจิตะเอาไว้ อาจเพราะป้องกันไม่ให้เธอไหลจนล้มไปกับฝูงคนที่เบียดเข้ามา ซาจิพยักหน้ารับเบาๆ ลมหายใจของเธอพ่นลงที่ลำคอของอิซึคุเช่นเดียวกับที่ลมหายใจของเขาพ่นลงที่ซอกคอของเธอ
มันเป็นความรู้สึกที่ชวนเขินอายมากๆ
"ช ช่วยทนแบบนี้ไปก่อนสักพักนะครับ"
เธอส่งเสียงตอบรับเบาๆ
"ค่ะ"
ทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทาง เมื่อร่างกายของอีดะโผล่จากฝูงชน เขาพุ่งตรงไปที่ป้ายทางออก ท่าทางดูตลกหากแต่เสียงตะโกนมีพลังมากที่ทำให้ทุกอย่างอยู่ในความสงบได้
"ทุกคน มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น!! ก็แค่นักข่าวเท่านั้น ไม่มีอะไรต้องตกใจ!!"
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ในคาบบ่าย อิซึคุตัดสินใจยกตำแหน่งหัวหน้าห้องให้กับอีดะ เพราะการที่เขาควบคุมสถานการณ์ได้ดีมากในขณะที่เกิดความแตกตื่น
อีกทั้งคามินาริและคิริชิมะก็เห็นด้วยเพราะเขาอยู่ในเหตุการณ์นั้น
สรุปสุดท้ายหัวหน้าห้องของ 1-A ก็คือคนที่เหมาะสมและได้รับการยอมรับจากทุกคน
อีดะ เท็นยะ
อ่า แต่มันก็ดูไม่ค่อยประชาธิปไตยเท่าไรเลย…
เราจะโหวตกันเพื่ออะไรนะ
ในเมื่อเราไม่ได้นายก หัวหน้าที่เราเลือกมา
แต่ช่างมันเถอะ ปล่อยเลยตามเลยแล้วกัน...
|||||
Talk with มาวว ♡
[100%]
มาต่อที่เหลืออย่างเร่งด่วนค่ะ แอแง ได้กำลังใจแล้วแรงมาก
รักทุกคนนะคะ ฝันดีค่ะ! ❤
เป็นกำลังใจให้กันแบบนี้ไปตลอดน้า!
[40%]
หลังจากที่แอบหายไปนานก็มาต่อแล้วค่ะ แหะ
มาแค่ 40% ก่อนเพราะเกรงว่าถ้าเต็มตอนจะทำให้ทุกคนรอนานค่ะ ฮา แต่ก็อยากสอบถามเหมือนกันว่าทุกคนอยากให้มาทีละประมาณ 40-50% หรือว่าอยากได้แบบเต็มตอนทีเดียว
คิดเห็นอย่างไรบอกกันได้นะคะ
ณ ตอนนี้คือพึ่งหายป่วยด้วยค่ะเลยมาอัพ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจของทุกคนนะคะ มันสำคัญกับมาวมากจริงๆ ฮาาา เป็นแรงขับเคลื่อนในวันที่ท้อมากๆเลยค่ะ !
และยังคงบอกเหมือนเช่นเดิมว่ามาวรักทุกคนค่ะ หวังว่าทุกคนจะรักและติดตามกันเช่นเดิมแบบนี้ไปเรื่อยๆนะคะ ❤
ความคิดเห็น