+ศึกโชเน็นมหาเวท+
ตอนที่ 8 : ร่วมท้ายชายคา
"หา!!!เรื่องจริงเรอะ!!!"
"เออสิวะ!! วันนี้มัวันธรรมดาหาใช่วันเอพริลฟูลไม่!!!"
"เอ้อ... ทำไมนายไม่ลองโทรหาAดูล่ะ เขาอาจจะช่วยได้นา..."เสียงของชินูดะดังมาตามสาย ในขณะที่มาซาชิทำหน้าเบื่อหน่าย
ตอนนี้เวลาสองทุ่มกว่าๆ พ่อแม่ของเขายังไม่เดินทางกลับตามสัญญาและคาดว่ากว่าจะได้เจอกันคงอีกหลายอาทิตย์เพราะงานที่เข้ามาไม่ขาดสาย แต่พอได้รับรายงานจากคนรับใช้ว่ามาซาชิแข็งแรงและร่าเริงดี ท่านทั้งสองก็คงจะสบายใจไปได้เปลาะหนึ่ง... มั้ง..
"นี่ต้องพึ่งไอ้หมอนั่นอีกแล้วเรอะ เฮ้อ... เสียฟอร์มจริงๆ"
"เอาน่า จะเอาอะไรมากล่ะ ว่าแต่ฮานาโกะซังเนี่ย... ท่าทางจะจริงจังกับนายใช่หยอก...."
"เฮ้ยๆๆพอเลยหุบปาก"มาซาชิรีบเบรกเมื่อรู้ทันทีว่าคนปลายสายพยายามจะสื่อถึงอะไร
"ฮ่าๆๆๆ เอาเถอะ แล้ววันนี้อาจารย์ซึบุงิเขาทำโทษแกยังไงล่ะ?"
"เหอะๆ"มาซาชิทรุดตัวลงนั่งกับพื้น มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ ส่วนมืออีกข้างถือถุงขนม
"ก็ส่งไปหาอาจารย์ใหญ่แล้วฉันกับซือหลงก็โดน..."
"โดนพักการเรียน!! โอ้วมายก็อด!!"
"ยัง!! ไม่ใช่ซักหน่อยไอ้บ้า!! ฉันกับซือหลงโดนใช้ให้ไปทำความสะอาดห้องน้ำหลังเลิกเรียน ดีนะที่นามสกุลเราสองคนช่วยเอาไว้ได้ บวกกับเห็นซือหลงเป็นนักเรียนใหม่ อาจารย์ใหญ่เลยหยวนๆไป"มาซาชิอธิบาย ปากก็เคี้ยวขนมอย่างสบายใจ
"แล้วเรื่องพวกโทโมะล่ะ"
"โทโมะทำไม"เสียงของเจ้าตัวเคร่งเครียดขึ้นทันทีทันใด
"อ๊ะๆๆ อย่าเพิ่งอารมณ์เสียซี่... ฉันก็แค่ถาม"
"งั้นฉันขอแนะนำว่านายเลิกถามซะ แล้วก็ไม่ต้องถามอีก"
"โอเคๆๆ เอ้อ... แค่นี้ก่อนละกัน ฉันมีการบ้านต้องทำ..."
"โม้!!"มาซาชิตะโกนล้อทันที น้ำเสียงเปลีย่นไปจากเมื่อครู่อย่างเห็นได้ชัด บ่งบอกถึงอารมณ์ที่เริ่มจะปรับได้แล้ว
"เฮ้ยๆ อย่าเสียงดังดิ เดี๋ยวแม่ฉันได้ยิน..."
นั่นไง... จุดประสงค์ที่แท้จริง ที่เยาวชนไม่ควรเอาเป็นแบบอย่าง!
"โอเคๆๆ แค่นี้ก่อนละกัน เดี๋ยวฉันโทรหาAก่อน..."
"เออๆ มีอะไรก็โทรมาบอกกันมั่งนะเว่ย"
"อือ"
กริ๊ก
มาซาชิวางโทรศัพท์ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น ไม่ลืมหยิบถุงขนมติดมือไปด้วย
เขาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาพลางหยิบรีโมททีวีมาถือไว้ในมือ แต่ก็ไม่ได้กดเปิดทีวี กลับหมุนรีโมทในมือไปมาเล่น นัยน์ตาสีดำจ้องมองมันพลิกไปพลิกมาในมือ แล้วในที่สุด เขาก็ตัดสินใจวางรีโมททีวีลงข้างตัว
"โรกิ"
"ครับคุณหนู"
ร่างของเจ้าของชื่อในชุดสูทสีดำเหมือนบอดี้การ์ดคนอื่นๆก้าวเข้ามาในห้องนั่งเล่นรอรับคำสั่งโยทันทีแบบไม่ต้องรอให้เรียกอีกครั้ง
"พรุ่งนี้ฉันจะหยุดเรียน โทรบอกอาจารย์ให้ด้วย อ้อ... โทรบอกAให้มาพบฉันพรุ่งนี้"
"ครับ"
บอดี้การ์ดนามโรกิเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นด้วยความแปลกใจอย่างเห็นได้ชัด หยุดเรียนเรอะ!! ทั้งชีวิตคุณหนูไม่เคยหยุดเรียนเลยสักครั้ง! คุณหนูเป็นคนใฝ่เรียนออก!!
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหากเขาเห็นภาพของคุณหนูของเขาในวิชาประวัติศาสตร์... จะยังยืนยันคำพูดนี้อีกรึเปล่า...
มาซาชินั่งกินขนมจนหมดถุงทั้งที่ยังไม่ได้เปิดทีวี เขาลุกขึ้นยืนหยิบถุงขนมเหวี่ยงลงถังขยะอย่างแม่นยำ นิ้วที่เปื้อนขนมถูกอมไว้ในปากเหมือนเด็กห้าขวบ เท้าทั้งสองพาเดินไปยังบันไดเพราะเริ่มรู้สึกง่วง นี่ก็สามวันแล้วที่เขาไม่ยอมทานอาหารเย็นแม้ว่าเหล่าคนครัวจะอ้อนวอนสักเท่าไหร่ แล้วเขาก็สั่งบอดี้การ์ดของพ่อกับแม่ที่จะคอยรายงานเรื่องของเขาไว้อย่างเด็ดขาดว่าห้ามบอกเรื่องนี้กับคุณผู้หญิงและคุณผู้ชาย
เหตุผลที่เขาไม่ยอมกินเหรอ... ยังไม่เคยมีใครรู้มาก่อน กระทั่งบอดี้การ์ดคนสนิทเคยถาม... เขาก็ไม่ตอบ...
มาซาชิยิ้มเหยียดๆให้กับตัวเองเมื่อนึกถึงคำถามเดิมๆเหล่านั้น
จะมีใครมั้ยน้า... ที่จะรู้ว่าทำไม...
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง
คนรับใช้คนหนึ่งวิ่งจะมารับ แต่มาซาชิอยู่ใกล้กว่าเขาจึงพยักเพยิดบอกเป็นอันรูกันว่าเขาจะรับเอง
"ฮัลโหล"
"มาซาชิ ผมเองนะ"เสียงนุ่มคุ้นหูดังมาตามสาย
"ซือหลงเหรอ?"มาซาชิถามด้วยความแปลกใจเล็กน้อย "มีอะไรถึงโทรมาล่ะ?"
"ก็หลายๆเรื่องน่ะ"
"งั้นก็ว่ามาเลย"มาซาชินั่งลงกับพื้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าการคุยครั้งนี้สงสัยจะยาว
อีกอย่าง... เมื่อย..
"เรื่องของฮานาโกะซัง... คุณว่าเราน่าจะบอกเธอเรื่องที่เราเป็นโชเน็นรึเปล่า?"
"หา?"
"ตอนที่คุณสลบอยู่ ผมก็ลังเลไม่รู้ว่าจะบอกเธอดีรึเปล่า..."
"แล้วนายบอกอะไรไปรึเปล่าล่ะ"มาซาชิถามด้วยน้ำเสียงธรรมดา
"เปล่าครับ ผมไม่ได้บอกอะไร ผมคิดว่าเธออาจจะกลัวก็ได้"
"อือ"มาซาชิพยักหน้าเบาๆ "ฉันก็ว่างั้น"
"เออซือหลง พรุ่งนี้ฉันไม่ไปโรงเรียนนะ"
"อ้าว ทำไมล่ะครับ"น้ำเสียงของซือหลงดูแปลกใจอย่างเห็นได้ชัด
"ก็... พรุ่งนี้ฉันจะนัดเจอกับAน่ะ ก็ถามไอ้เรื่องโชเน็นอะไรหลายๆอย่างแล้วก็... อาการของฉันที่ไม่เหมือนอาการของคนอื่นๆ อย่างนายเงี้ย ทำไมไม่เป็นอะไรเลย"
"นั่นสิครับ"เสียงของซือหลงยังคงนุ่มนวลและราบเรียบเช่นเคย
"ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงทรมานขนาดนั้น ในขณะที่ผมเองไม่เป็นอะไรเลย..."
"นี่ไม่ใช่ครั้งแรกนะ นี่เป็นครั้งที่สองแล้ว ดีนะที่ครั้งนี้ฉันควบคุมตัวเองได้ แต่ครั้งที่แล้วล่อเอาแขนชินูดะซะหัก..."
"อ๋อ... วันนั้นน่ะเอง"
"วันไหน?"
"วันที่ผมพบเขาครั้งแรกน่ะ ชินูดะเขาใส่เฝือกอยู่น่ะครับ..."
"อ้อ..."มาซาชิถึงบางอ้อ แล้วจู่ๆเขาก็อ้าปากหาวออกมาอย่างไม่ตั้งใจ
"ฮะๆ คุณคงง่วงแล้ว สรุปคือพรุ่งนี้คุณจะหยุด?"
"ช่ายยย"มาซาชิตอบด้วยน้ำเสียงงัวเงียเล็กน้อย มือข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์ขยี้ตาเบาๆ
"งั้นผมหยุดด้วยก็แล้วกัน"
ยังพูดไม่ทันจบ ซือหลงก็วางหูโทรศัพท์ไปซะก่อน มาซาชิวางโทรศัพท์ลงบ้างแล้วก้าวขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของตัวเอง
คงเป็นเพราะไอ้ปานบ้านั่นแน่ๆเลยที่ทำให้เขาง่วงนอนเร็วขนาดนี้!
ก้าวเข้าประตูห้องนอนตัวเองได้ก็คว้าผ้าเช็ดตัวเดินดุ่มเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็วราวกับกลัวว่าตัวเองจะหลับคาห้องน้ำหากไม่รีบเสียตอนนี้ยังไงยังงั้น
มาซาชิค่อยๆแกะกระดุมเสื้อนักเรียนออกก่อนจะถอดใส่ในตะกร้า
"ว้าย!"
"เฮ้ย!!"
มาซาชิตาโตทันทีที่ได้ยินเสียงผู้หญิงกรี๊ด
หรือว่าจะมีคนรับใช้คิดไม่ซื่อ! หรือว่าจะมีพวกโรคจิต!
นัยน์ตาสีดำกวาดมองไปรอบๆก่อนจะหันไปเห็นร่างโปร่งใสคุ้นตายืนหลังปิดตาให้เขาอยู่...
"ฮานาโกะซัง!"มาซาชิเอ่ยอออกมาอย่างแผ่วเบาด้วยความโล่งใจไปได้เปลาะหนึ่ง เจ้าของชื่อเมื่อรู้สึกตัวก็หันมาช้าๆ แล้วก็รีบหันกลับไปปิดตาก้มหน้างุดๆเหมือนเดิม
"ทำไมเธอถึงมาที่นี่ได้ล่ะ"มาซาชิยิงคำถามด้วยความสงสัย โดยที่ลืมไปเลยว่าตอนนี้เขาอยู่ในสภาพไหน...
"ก็....ฉัน...สา...มารถ....ไป...ห้อง...น้ำ...ที่...ไหน....ก็...ได้..."ฮานาโกะซังตอบโดยที่ยังไม่หันมา เมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาของมาซาชิที่มองมาเธอก็รีบเสริม "ฉัน...กลัว...แมลง...สาบ...มัน...เยอะ...มาก..."
"เหรอ"มาซาชิกลั้นหัวเราะกับท่าทีของวิญญาณตรงหน้า "แล้วเธอก็มาแอบดูฉันโป๊เหรอ ไม่เบาเลยนะเธอเนี่ย"
"ปะ...ปะ...เปล่า...นะ....คะ..."ยิ่งโดนล้อก็ยิ่งแก้ตัวพัลวัน
"แด่แดแดแด๊...."มาซาชิแกล้งฮัมเพลง วิญญาณสาวตรงหน้ายิ่งตัวสั่นมากขึ้นด้วยความเขินอาย
"ฮ่าๆๆๆ โอเคๆฉันไม่แกล้งเธอแล้ว เธอจะอยู่ห้องน้ำบ้านฉันก็ได้ ก็ดีเหมือนกันมีคนอยู่เป็นเพื่อน ฉันก็มีอะไรอยากคุยกับเธออยู่พอดิบพอดี เอางี้ เธออกไปรอข้างนอกก่อนไป"มาซาชิเอื้อมมือไปสัมผัสไหล่บางช้าๆก่อนจะดันหลังเธอออกไปข้างนอกห้องน้ำ
"ดะ...ดะ...เดี๋ยว...ค่ะ...!"
"อะไรอีกเล่า!! อย่าบอกนะว่าเธออยากอาบน้ำกับฉันน่ะ"มาซาชิแกล้งทำเสียงกรุ้มกริ่ม แต่หากเอาเข้าจริงคงเป็นเขาเองนี่แหละที่ลำบากใจสุดๆ!
"ฉัน....ออก...ไป....ไม่....ได้..."
"เออใช่..."
คราวนี้มาซาชิชักไม่สนุกซะแล้วแฮะ...
"งั้นเอางี้ เธอก็หันหลังละกัน ห้ามแอบดูนะ"ใบหน้ามองมาซาชิเป้นสีแดงระเรื่อ ใจเต้นส่ำอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ก็เขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลยนี่นา ถึงอีกฝ่ายจะไม่มีตัวตนก็เถอะ!
ฮานาโกะซังที่ถึงแม้จะไม่บอกก็ไม่ยอมดูอยู่แล้ว ในใจของเธอเองก็เต้นแรงเช่นกัน แต่เธอก็ยังเงี่ยหูฟังเสียงของมาซาชิอยู่เรื่อยๆ
ในที่สุดมาซาชิก็ถอนหายใจแล้วหยิบเสื้อยืดมาใส่ทั้งๆที่ยังไม่ได้อาบน้ำ กางเกงก็ยังคงเป็นกางเกงนักเรียนเหมือนเดิม
ไม่รู้ล่ะ! เขาไม่ยอมเสี่ยงหรอก!
"ช่างเถอะ เน่าสักวันจะเป็นไร"ว่าแล้วมาซาชิก็คว้าแขนฮานาโกะซังที่ยืนนิ่งอยู่ออกมานอกห้อง
"ตะ..."เสียงทั้งหมดของฮานาโกะซังถูกกลืนหายไปในลำคอเมื่อเธอรู้สึกได้ว่าเธอไม่ได้อยู่ในห้องน้ำแล้ว
นี่เธอเองก็ออกมาที่อื่นได้เหรอเนี่ย!!
นัยน์ตาสีน้ำตาลเป็นประกายระริกด้วยความดีใจอย่างเห็นได้ชัด มาซาชิเองก็แปลกใจนิดๆ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าเป็นเพราะพลังจากปานรูปจันทร์เสี้ยว...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"เออสิวะ!! วันนี้มัวันธรรมดาหาใช่วันเอพริลฟูลไม่!!!"
"เอ้อ... ทำไมนายไม่ลองโทรหาAดูล่ะ เขาอาจจะช่วยได้นา..."เสียงของชินูดะดังมาตามสาย ในขณะที่มาซาชิทำหน้าเบื่อหน่าย
ตอนนี้เวลาสองทุ่มกว่าๆ พ่อแม่ของเขายังไม่เดินทางกลับตามสัญญาและคาดว่ากว่าจะได้เจอกันคงอีกหลายอาทิตย์เพราะงานที่เข้ามาไม่ขาดสาย แต่พอได้รับรายงานจากคนรับใช้ว่ามาซาชิแข็งแรงและร่าเริงดี ท่านทั้งสองก็คงจะสบายใจไปได้เปลาะหนึ่ง... มั้ง..
"นี่ต้องพึ่งไอ้หมอนั่นอีกแล้วเรอะ เฮ้อ... เสียฟอร์มจริงๆ"
"เอาน่า จะเอาอะไรมากล่ะ ว่าแต่ฮานาโกะซังเนี่ย... ท่าทางจะจริงจังกับนายใช่หยอก...."
"เฮ้ยๆๆพอเลยหุบปาก"มาซาชิรีบเบรกเมื่อรู้ทันทีว่าคนปลายสายพยายามจะสื่อถึงอะไร
"ฮ่าๆๆๆ เอาเถอะ แล้ววันนี้อาจารย์ซึบุงิเขาทำโทษแกยังไงล่ะ?"
"เหอะๆ"มาซาชิทรุดตัวลงนั่งกับพื้น มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ ส่วนมืออีกข้างถือถุงขนม
"ก็ส่งไปหาอาจารย์ใหญ่แล้วฉันกับซือหลงก็โดน..."
"โดนพักการเรียน!! โอ้วมายก็อด!!"
"ยัง!! ไม่ใช่ซักหน่อยไอ้บ้า!! ฉันกับซือหลงโดนใช้ให้ไปทำความสะอาดห้องน้ำหลังเลิกเรียน ดีนะที่นามสกุลเราสองคนช่วยเอาไว้ได้ บวกกับเห็นซือหลงเป็นนักเรียนใหม่ อาจารย์ใหญ่เลยหยวนๆไป"มาซาชิอธิบาย ปากก็เคี้ยวขนมอย่างสบายใจ
"แล้วเรื่องพวกโทโมะล่ะ"
"โทโมะทำไม"เสียงของเจ้าตัวเคร่งเครียดขึ้นทันทีทันใด
"อ๊ะๆๆ อย่าเพิ่งอารมณ์เสียซี่... ฉันก็แค่ถาม"
"งั้นฉันขอแนะนำว่านายเลิกถามซะ แล้วก็ไม่ต้องถามอีก"
"โอเคๆๆ เอ้อ... แค่นี้ก่อนละกัน ฉันมีการบ้านต้องทำ..."
"โม้!!"มาซาชิตะโกนล้อทันที น้ำเสียงเปลีย่นไปจากเมื่อครู่อย่างเห็นได้ชัด บ่งบอกถึงอารมณ์ที่เริ่มจะปรับได้แล้ว
"เฮ้ยๆ อย่าเสียงดังดิ เดี๋ยวแม่ฉันได้ยิน..."
นั่นไง... จุดประสงค์ที่แท้จริง ที่เยาวชนไม่ควรเอาเป็นแบบอย่าง!
"โอเคๆๆ แค่นี้ก่อนละกัน เดี๋ยวฉันโทรหาAก่อน..."
"เออๆ มีอะไรก็โทรมาบอกกันมั่งนะเว่ย"
"อือ"
กริ๊ก
มาซาชิวางโทรศัพท์ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น ไม่ลืมหยิบถุงขนมติดมือไปด้วย
เขาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาพลางหยิบรีโมททีวีมาถือไว้ในมือ แต่ก็ไม่ได้กดเปิดทีวี กลับหมุนรีโมทในมือไปมาเล่น นัยน์ตาสีดำจ้องมองมันพลิกไปพลิกมาในมือ แล้วในที่สุด เขาก็ตัดสินใจวางรีโมททีวีลงข้างตัว
"โรกิ"
"ครับคุณหนู"
ร่างของเจ้าของชื่อในชุดสูทสีดำเหมือนบอดี้การ์ดคนอื่นๆก้าวเข้ามาในห้องนั่งเล่นรอรับคำสั่งโยทันทีแบบไม่ต้องรอให้เรียกอีกครั้ง
"พรุ่งนี้ฉันจะหยุดเรียน โทรบอกอาจารย์ให้ด้วย อ้อ... โทรบอกAให้มาพบฉันพรุ่งนี้"
"ครับ"
บอดี้การ์ดนามโรกิเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นด้วยความแปลกใจอย่างเห็นได้ชัด หยุดเรียนเรอะ!! ทั้งชีวิตคุณหนูไม่เคยหยุดเรียนเลยสักครั้ง! คุณหนูเป็นคนใฝ่เรียนออก!!
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหากเขาเห็นภาพของคุณหนูของเขาในวิชาประวัติศาสตร์... จะยังยืนยันคำพูดนี้อีกรึเปล่า...
มาซาชินั่งกินขนมจนหมดถุงทั้งที่ยังไม่ได้เปิดทีวี เขาลุกขึ้นยืนหยิบถุงขนมเหวี่ยงลงถังขยะอย่างแม่นยำ นิ้วที่เปื้อนขนมถูกอมไว้ในปากเหมือนเด็กห้าขวบ เท้าทั้งสองพาเดินไปยังบันไดเพราะเริ่มรู้สึกง่วง นี่ก็สามวันแล้วที่เขาไม่ยอมทานอาหารเย็นแม้ว่าเหล่าคนครัวจะอ้อนวอนสักเท่าไหร่ แล้วเขาก็สั่งบอดี้การ์ดของพ่อกับแม่ที่จะคอยรายงานเรื่องของเขาไว้อย่างเด็ดขาดว่าห้ามบอกเรื่องนี้กับคุณผู้หญิงและคุณผู้ชาย
เหตุผลที่เขาไม่ยอมกินเหรอ... ยังไม่เคยมีใครรู้มาก่อน กระทั่งบอดี้การ์ดคนสนิทเคยถาม... เขาก็ไม่ตอบ...
มาซาชิยิ้มเหยียดๆให้กับตัวเองเมื่อนึกถึงคำถามเดิมๆเหล่านั้น
จะมีใครมั้ยน้า... ที่จะรู้ว่าทำไม...
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง
คนรับใช้คนหนึ่งวิ่งจะมารับ แต่มาซาชิอยู่ใกล้กว่าเขาจึงพยักเพยิดบอกเป็นอันรูกันว่าเขาจะรับเอง
"ฮัลโหล"
"มาซาชิ ผมเองนะ"เสียงนุ่มคุ้นหูดังมาตามสาย
"ซือหลงเหรอ?"มาซาชิถามด้วยความแปลกใจเล็กน้อย "มีอะไรถึงโทรมาล่ะ?"
"ก็หลายๆเรื่องน่ะ"
"งั้นก็ว่ามาเลย"มาซาชินั่งลงกับพื้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าการคุยครั้งนี้สงสัยจะยาว
อีกอย่าง... เมื่อย..
"เรื่องของฮานาโกะซัง... คุณว่าเราน่าจะบอกเธอเรื่องที่เราเป็นโชเน็นรึเปล่า?"
"หา?"
"ตอนที่คุณสลบอยู่ ผมก็ลังเลไม่รู้ว่าจะบอกเธอดีรึเปล่า..."
"แล้วนายบอกอะไรไปรึเปล่าล่ะ"มาซาชิถามด้วยน้ำเสียงธรรมดา
"เปล่าครับ ผมไม่ได้บอกอะไร ผมคิดว่าเธออาจจะกลัวก็ได้"
"อือ"มาซาชิพยักหน้าเบาๆ "ฉันก็ว่างั้น"
"เออซือหลง พรุ่งนี้ฉันไม่ไปโรงเรียนนะ"
"อ้าว ทำไมล่ะครับ"น้ำเสียงของซือหลงดูแปลกใจอย่างเห็นได้ชัด
"ก็... พรุ่งนี้ฉันจะนัดเจอกับAน่ะ ก็ถามไอ้เรื่องโชเน็นอะไรหลายๆอย่างแล้วก็... อาการของฉันที่ไม่เหมือนอาการของคนอื่นๆ อย่างนายเงี้ย ทำไมไม่เป็นอะไรเลย"
"นั่นสิครับ"เสียงของซือหลงยังคงนุ่มนวลและราบเรียบเช่นเคย
"ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงทรมานขนาดนั้น ในขณะที่ผมเองไม่เป็นอะไรเลย..."
"นี่ไม่ใช่ครั้งแรกนะ นี่เป็นครั้งที่สองแล้ว ดีนะที่ครั้งนี้ฉันควบคุมตัวเองได้ แต่ครั้งที่แล้วล่อเอาแขนชินูดะซะหัก..."
"อ๋อ... วันนั้นน่ะเอง"
"วันไหน?"
"วันที่ผมพบเขาครั้งแรกน่ะ ชินูดะเขาใส่เฝือกอยู่น่ะครับ..."
"อ้อ..."มาซาชิถึงบางอ้อ แล้วจู่ๆเขาก็อ้าปากหาวออกมาอย่างไม่ตั้งใจ
"ฮะๆ คุณคงง่วงแล้ว สรุปคือพรุ่งนี้คุณจะหยุด?"
"ช่ายยย"มาซาชิตอบด้วยน้ำเสียงงัวเงียเล็กน้อย มือข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์ขยี้ตาเบาๆ
"งั้นผมหยุดด้วยก็แล้วกัน"
ยังพูดไม่ทันจบ ซือหลงก็วางหูโทรศัพท์ไปซะก่อน มาซาชิวางโทรศัพท์ลงบ้างแล้วก้าวขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของตัวเอง
คงเป็นเพราะไอ้ปานบ้านั่นแน่ๆเลยที่ทำให้เขาง่วงนอนเร็วขนาดนี้!
ก้าวเข้าประตูห้องนอนตัวเองได้ก็คว้าผ้าเช็ดตัวเดินดุ่มเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็วราวกับกลัวว่าตัวเองจะหลับคาห้องน้ำหากไม่รีบเสียตอนนี้ยังไงยังงั้น
มาซาชิค่อยๆแกะกระดุมเสื้อนักเรียนออกก่อนจะถอดใส่ในตะกร้า
"ว้าย!"
"เฮ้ย!!"
มาซาชิตาโตทันทีที่ได้ยินเสียงผู้หญิงกรี๊ด
หรือว่าจะมีคนรับใช้คิดไม่ซื่อ! หรือว่าจะมีพวกโรคจิต!
นัยน์ตาสีดำกวาดมองไปรอบๆก่อนจะหันไปเห็นร่างโปร่งใสคุ้นตายืนหลังปิดตาให้เขาอยู่...
"ฮานาโกะซัง!"มาซาชิเอ่ยอออกมาอย่างแผ่วเบาด้วยความโล่งใจไปได้เปลาะหนึ่ง เจ้าของชื่อเมื่อรู้สึกตัวก็หันมาช้าๆ แล้วก็รีบหันกลับไปปิดตาก้มหน้างุดๆเหมือนเดิม
"ทำไมเธอถึงมาที่นี่ได้ล่ะ"มาซาชิยิงคำถามด้วยความสงสัย โดยที่ลืมไปเลยว่าตอนนี้เขาอยู่ในสภาพไหน...
"ก็....ฉัน...สา...มารถ....ไป...ห้อง...น้ำ...ที่...ไหน....ก็...ได้..."ฮานาโกะซังตอบโดยที่ยังไม่หันมา เมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาของมาซาชิที่มองมาเธอก็รีบเสริม "ฉัน...กลัว...แมลง...สาบ...มัน...เยอะ...มาก..."
"เหรอ"มาซาชิกลั้นหัวเราะกับท่าทีของวิญญาณตรงหน้า "แล้วเธอก็มาแอบดูฉันโป๊เหรอ ไม่เบาเลยนะเธอเนี่ย"
"ปะ...ปะ...เปล่า...นะ....คะ..."ยิ่งโดนล้อก็ยิ่งแก้ตัวพัลวัน
"แด่แดแดแด๊...."มาซาชิแกล้งฮัมเพลง วิญญาณสาวตรงหน้ายิ่งตัวสั่นมากขึ้นด้วยความเขินอาย
"ฮ่าๆๆๆ โอเคๆฉันไม่แกล้งเธอแล้ว เธอจะอยู่ห้องน้ำบ้านฉันก็ได้ ก็ดีเหมือนกันมีคนอยู่เป็นเพื่อน ฉันก็มีอะไรอยากคุยกับเธออยู่พอดิบพอดี เอางี้ เธออกไปรอข้างนอกก่อนไป"มาซาชิเอื้อมมือไปสัมผัสไหล่บางช้าๆก่อนจะดันหลังเธอออกไปข้างนอกห้องน้ำ
"ดะ...ดะ...เดี๋ยว...ค่ะ...!"
"อะไรอีกเล่า!! อย่าบอกนะว่าเธออยากอาบน้ำกับฉันน่ะ"มาซาชิแกล้งทำเสียงกรุ้มกริ่ม แต่หากเอาเข้าจริงคงเป็นเขาเองนี่แหละที่ลำบากใจสุดๆ!
"ฉัน....ออก...ไป....ไม่....ได้..."
"เออใช่..."
คราวนี้มาซาชิชักไม่สนุกซะแล้วแฮะ...
"งั้นเอางี้ เธอก็หันหลังละกัน ห้ามแอบดูนะ"ใบหน้ามองมาซาชิเป้นสีแดงระเรื่อ ใจเต้นส่ำอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ก็เขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลยนี่นา ถึงอีกฝ่ายจะไม่มีตัวตนก็เถอะ!
ฮานาโกะซังที่ถึงแม้จะไม่บอกก็ไม่ยอมดูอยู่แล้ว ในใจของเธอเองก็เต้นแรงเช่นกัน แต่เธอก็ยังเงี่ยหูฟังเสียงของมาซาชิอยู่เรื่อยๆ
ในที่สุดมาซาชิก็ถอนหายใจแล้วหยิบเสื้อยืดมาใส่ทั้งๆที่ยังไม่ได้อาบน้ำ กางเกงก็ยังคงเป็นกางเกงนักเรียนเหมือนเดิม
ไม่รู้ล่ะ! เขาไม่ยอมเสี่ยงหรอก!
"ช่างเถอะ เน่าสักวันจะเป็นไร"ว่าแล้วมาซาชิก็คว้าแขนฮานาโกะซังที่ยืนนิ่งอยู่ออกมานอกห้อง
"ตะ..."เสียงทั้งหมดของฮานาโกะซังถูกกลืนหายไปในลำคอเมื่อเธอรู้สึกได้ว่าเธอไม่ได้อยู่ในห้องน้ำแล้ว
นี่เธอเองก็ออกมาที่อื่นได้เหรอเนี่ย!!
นัยน์ตาสีน้ำตาลเป็นประกายระริกด้วยความดีใจอย่างเห็นได้ชัด มาซาชิเองก็แปลกใจนิดๆ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าเป็นเพราะพลังจากปานรูปจันทร์เสี้ยว...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
