Fd mail

ลำดับตอนที่ #12 : ริบบิ้นสีฟ้า

ริบบิ้นสีฟ้า
> มีความรู้สึกดีๆมาให้>
> >>>
> >ครูคนหนึ่งที่นิวยอร์คตกลงใจจะแสดงความชื่นชมนักเรียนไฮสคูล>
> >< /FONT>ชั้นปีสุดท้ายที่เธอสอนด้วยการบอกเขาเหล่านั้นว่าแต่ละคนมีคุณค่า>
> >พิเศษต่างจากคนอื่นอย่างไรบ้าง>
> >เธอเรียกนักเรียนทุกคนไปหน้าชั้นทีละคน>
> >แรกสุดเธอบอกแต่ละคนว่าพวกเขามีคุณค่าเพียงใดทั้งต่อตัวครูและต่อเพื่อนร่วมห้อง
> จากนั้นเธอก็มอบริบบิ้นสีฟ้าพิมพ์ด้วยตัวหนังสือ>

> >สีทองเป็นของขวัญให้
> ข้อความบนริบบิ้นมีว่า
> 'ฉันเป็นคนมีคุณค่า'>
> >>>
> >จากนั้นครูให้นักเรียนทำงานกลุ่มของชั้นขึ้นมาชิ้นหน ึ่ง>
> >>>
> >ด้วยวัตถุประสงค์>
> >>>
> >เพื่อดูว่าการแสดงความชื่นชมยกย่องผู้อื่นส่งผลอย่างไรต่อคนในชุมชน>
> >>>
> >เธอมอบริบบิ้นแก่นักเรียนคนละสามเส้น
> ให้นักเรียนเผยแพร่การรับรู้และ>
> >>>
> >ชื่นชมคุณค่าผู้อื่นในวงกว้างออกไป
> จากนั้นนักเรียนจะต้องติดตามผลและ>
> >ดูว่าใครยกย่องใครบ้าง
> แล้วนำกลับมารายงานในห้องภายในหนึ่งสัปดาห์>
> >นักเรียนชายคนหนึ่งเข้าพบผู้บริหารระดับรองที่ทำงานในบริษัทใกล้ๆ>
> >เพื่อยกย่องที่ชายผู้นี้เคยช่วยเขาวางแผนอาชีพในอนาคต
> แล้วมอบริบบิ้น> >>>
> >ติดให้บนเสื้อเชิ้ต>
> >จากนั้นก็มอบริบบิ้นอีกสองเส้นที่เหลือพร้อมกับกล่าวว่า...>
> >;'เรากำลังทำงานกลุ่มของชั้นเรียนเกี่ยวกับเรื่องการแสดงความยกย่องชื่นชมผู้อื่นครับ
> ผมอยากขอให้คุณช่วยหาใครสักคนที่คุณต้องการยกย่อง'>
> >แล้วให้ริบบิ้นเขา
> >ส่วนอีกเส้นก็ให้เขาไว้สำหรับมอบให้คนต่อไปเพื่อเผยแพร่การยกย่องชื่นชม>
> >นี้ให้กระจายต่อไป แล้วช่วยกลับมาบอกผมด้วยครับว่าผลเป็นยังไงบ้าง'>
> >ต่อมาในวันเดียวกัน
> ผู้บริหารท่านนี้เข้าพบเจ้านายเขา>
> >ซึ่งเป็นคนที่ใครๆ รู้กันดีว่าเกรี้ยวกราด อารมณ์ร้าย
> เขานั่งลงคุยกับเจ้านาย  บอกเจ้านายว่า
> >>> >ลึกๆ> >>>
> >เขายกย่องชื่นชมเจ้านายว่าเป็นผู้มีหัวคิดสร้างสรรค์ระดับอัจฉริยะ>
> >ดูเหมือนเจ้านายเขาจะประหลาดใจอย่างยิ่ง
> เขาถามเจ้านายว่าจะยินดี>
> >รับริบบิ้นสีฟ้าเป็นของขวัญแสดงความชื่นชม และอนุญาตให้เขาติดริบบิ้น>
> >>> >ให้ได้หรือไม่
> เจ้านายผู้ประหลาดใจตอบว่าได้>
> >เขาจึงติดริบบิ้นสีฟ้าเส้นนั้นบนปกเสื้อนอก
> บริเวณเหนือหัวใจ>
< FONT face="Angsana New" size=6>> >เมื่อเขามอบริบบิ้นเส้นสุดท้ายแก่เจ้านาย>
> >;เขาบอกเจ้านายว่า
> ช่วยอะไรผมสักอย่างได้ไหมครับ
> ผมอยากให้
> >เจ้านายช่วยส่งต่อริบบิ้น
> เส้นสุดท้ายนี่ด้วยการยกย่องชื่นชมใครสักคน>
> >พ่อหนุ่มที่ให้ริบบิ้นผมมาเป็นคนแรก
> กำลังทำงานกลุ่มของชั้นอยู่>
> >เขาอยากให้ช่วยกระจายการยกย่องชื่นชมนี้ให้เผยแพร่>
> >>> >ในวงกว้างออกไป
> แล้วดูว่าการทำแบบนี้ส่งผลต่อใครๆ ยังไงบ้าง
> >>> >ค่ำวันนั้น
> ชายผู้เป็นเจ้านายกลับบ้านไปหาลูกชายวัยรุ่นอายุสิบสี่>
> >;เขาเรียกลูกชายให้นั่งลง
> แล้วกล่าวว่า> >>>
> >วันนี้เกิดเรื่องเหลือเชื่อที่สุดกับพ่อ
> ตอนอยู่ห้องทำงาน>
> >>> >ลูกน้องคนหนึ่ง
> เข้ามาบอกว่าเขาชื่นชมพ่อ>
> >แล้วให้ริบบิ้นเส้นหนึ่งเป็นการยกย่องว่าพ่อเป็นอัจริยะเรื่อง>
> >ความมีหัวคิดสร้างสรรค ์>
> >ลองนึกดูเขาคิดว่าพ่อมีหัวคิดสร้างสรรค์เข้าขั้นอัจฉริยะเชียวนะ>
> >แล้วเขาก็เอาริบบิ้นเส้นนี้ที่เขียนว่าฉันเป็นคนมีคุณค่า>
> >ติดให้บนปกเสื้อนอกตรงหัวใจนี่แล้วยังให้ริบบิ้นพ่อมาอีกเส้น>
> >ให้พ่อมองหาใครสักคนที่จะยกย่องชื่นชมต่อ>
> >ระหว่างที่พ่อ
> ขับรถกลับบ้าน
> ก็คิดว่าริบบิ้นเส้นนี้จะให้ใครดี>
> >แล้วพ่อก็นึกถึงแก>
> >พ่ออยากชื่นชมแกนะ วันๆ พ่อทำงานยุ่งเหยิงมาก>
> >พอกลับมาบ้านก็ไม่ค่อยได้ใส่ใจแกสักเท่าไร>
> >บางทียังอาละวาดอีก
> เรื่องแกเรียนได้เกรดไม่ดี
> เรื่องทำห้องนอนรก>
> >แต่ยังไงไม่รู้สิ
> วันนี้พ่อกลับอยากนั่งลงตรงนี้กับแก>
> >อยากบอกว่าแกมีค่ากับพ่อมากแค่ไหน
> นอกจากแม่แกแล้ว>
> >ก็มีแกนี่แหละที่เป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตพ่อ แกเป็นเด็กที่ยอดเยี่ยมเลยแหละ
> แล้วพ่อก็รักแกนะ...
> เด็กหนุ่มผู้ตื่นตะลึงเริ่มสะอื้น แล้วก็สะอื้น
> เขาไม่อาจหยุดร้องไห้>
> >ร่างสั่นเทาไปทั้งตัว
> เขาเงยหน้ามองผู้เป็นพ่อแล้วกล่าวทั้งน้ำตา>
> >>> >'พ่อครับ
> เมื่อตอนเย็น
> ผมอยู่บนห้อง
> นั่งเขียนจดหมายถึงพ่อกับแม่>
> >เพื่ออธิบายว่าทำไมผมถึงฆ่าตัวตาย
> แล้วก็ขอให้พ่อยกโทษให้ผม>
> >ผมตั้งใจจะฆ่าตัวตายคืนนี้ตอนพ่อหลับ
> ผมคิดว่าพ่อไม่เคยแคร์ผมเลย>
> >จดหมายอยู่บนห้องครับ
> แต่ผมคิดว่าผมคงไม่ต้องการมันแล้วล่ะ'>
> >พ่อของเด็กหนุ่มเดินขึ้นไปบนห้องพบจดหมายข้อความสะเทือนใจ>
> >บรรยายถึงความเจ็บปวดและทุกข์ทรมาน
> จดหมายฉบับนั้นจ่าหน้า>
> >>> >ถึงพ่อกับแม่>
> >ชายผู้เป็นเจ้านายกลับไปที่ทำงานอย่างเปลี่ยนไปเป็นคนละคน>
> >เขาเลิกเป็นคนขี้โมโหแต่จะพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้พนักงาน>
> >ใต้บังคับบัญชารู้ว่าพวกเขามีค่าอย่างไรบ้าง>
> >ส่วนชายผู้เป็นนักบริหารระดับรองก็ช่วยให้คำแนะนำเด็กหนุ่มอื่นๆ>
> >ต่อมาอีกหลายคนเรื่องการวางแผนอาชีพในอนาคต>
> >แล้วก็ไม่เคยลืมบอกเด็กเหล่านั้นว่าแต่ละคนมีคุณค่าต่อชีวิตเขา>
> >>> >อย่างไรบ้าง>
> >หนึ่งในนั้นก็คือเด็กหนุ่มลูกชายเจ้านายเขา>
> >ส่วนเด็กหนุ่มกับเพื่อนร่วมชั้นก็ได้ เรียนรู้บทเรียนที่มีค่าเรื่องหนึ่งนั่นคือ>
> >เราต่างเป็นคนที่มีคุณค่าด้วยกันทั้งนั้น>
> >คุณไม่จำเป็นต้องส่งเมล์ฉบับนี้ต่อให้ใครแม้แต่คนเดียว..>
> >อย่าว่าแต่สองคนหรือสองร้อยคนเลย>

> >.........จำไว้นะ
> ฉันให้ริบบิ้นสีฟ้าแก่คุณแล้ว