ก็น่าจะลองเขียนอะไรเป็นความทรงจำดูบ้าง เผื่อวันไหนกลับมาดู จะได้ไม่เหงา
พิจิตร เป็นจังหวัดบ้านเกิดของพ่อ (ลูกชายคนแรกและคนเดียวที่เกิดกับหมอ แต่ไม่ได้เกิดที่โรงพยาบาล) เราสามคนพ่อแม่ลูกกลับมาทุกปี ทุกเทศกาล เท่าที่พ่อจะสามารถลางานมาได้ และตัวเราเองไม่มีสอบ เพราะคุณย่า และพี่น้องของพ่อรวมทั้งสิ้น 1 2 3 4 5 คน ก็ปักหลักอยู่ที่นี่ไม่ไปไหน มีแต่พ่อนี่แหละ ที่ไปซื้อบ้านที่กรุงเทพ แต่งงานที่กรุงเทพ มีลูกที่กรุงเทพ แต่ตัวทำงานเพชรบุรี
ตั้งแต่จำความได้ อ่านนิทานชาละวัน แล้วก็กลัวจระเข้มาตั้งแต่ตอนนั้น ตอนเด็กๆเคยท้าพิสูจน์ความกล้าด้วยการเข้าไปยืนในรูปปั้นจระเข้ตัวใหญ่มาก ไปยืนลูบๆเขี้ยวแล้วก็ทำเป็นเก่งยิ้มสู้กล้อง ตอนนั้นคุณย่ายังเดินได้คล่องไม่ต้องใช้ไม้เท้า แล้วก็ยังดูสาวกว่านี้มาก
ตอนนี้โตแล้ว ถึงจะยังไม่สวยจนชาละวันคงลากไปกินมากกว่าจะลากไปเป็นเมียเหมือนเดิม แต่ก็ เอาน่า กดชัตเตอร์เป็นแล้ว ก็ถ่ายๆ เขียนๆในสิ่งที่อยากกลับมาอ่าน เท่าที่จะอยากทำก็แล้วกัน
สวัสดี2016 เราจะเริ่มเขียนฮอลิเดย์อินพิจิตรแล้วนะ...
ความคิดเห็น