คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ไข่ใบที่สอง
เมื่อถึราวนเษียรสมุทร เหล่าเทวาและอสูร ทรใ้อิทธิฤทธิ์เพื่อ้นหาน้ำอมฤ น้ำทิพย์ที่มอบวามเป็นอมะ
ารวนรั้นี้ สั่นสะเทือนไปทั่วหล้า ึสิ่มหัศรรย์มามายา้นบึ้มหาสมุทรึ้นมา หนึ่ในนั้นือ ม้าอุไศรพ ม้าศัิ์สิทธิ์ที่มีรูปโมาม นสีาวผ่อ หาพลิ้วไหวเรียวยาว
ม้าอุไศรพาม ฤทธิ์เเหลือล้น วิ่เร็วราวสายลม บินสูเสียฟ้า พ่นเปลวเพลิ เปลี่ยนร่าไ้ามปรารถนา เป็นที่หมายปออเหล่าเทพและอสูร แ่้วยอิทธิฤทธิ์อพระอินทร์ ราาแห่สรวสวรร์ ม้าศัิ์สิทธิ์ึเป็นสมบัิส่วนพระอ์
วันหนึ่ ะที่ม้าอุไศรพวิ่เหาะเหินบนสรวสวรร์ พระนาวินามั่นใพระนหาม้ามีสีาว แ่พระนาัทรุโ้แย้ว่าเป็นสีำ ทั้สอึเิ้อพิพาทันอย่ารุนแร นนาัทรุเสนอเื่อนไ
"ถ้าพระนาแพ้ ะ้อเป็นทาสห้าร้อยปีให้อีฝ่ายหนึ่ "นาวินา ยอมรับเื่อนไ้วยวามมั่นใ
ัทรุทราบีว่าพระนหาม้ามีสีาว แ่้วยวามริษยาและวาม้อาระเอานะ ึทรวาแผนอันแยบยล เรียบุรทั้หลายมา
“โอรสทั้หลายฟัพระมาราให้ี เมื่อม้าอุไศรพวิ่มาถึ แปลายเป็นนสีำไปพันพระนหาม้าให้มิิ เพื่อให้พระนาวินาพ่ายแพ้ในรั้นี้”
"เพะ/พะยะ่ะ เส็แม่!" โอรสนาทั้พันัวรัสพร้อมเพรีย แล้วพร้อมใันแปลายเป็นนสีำไปพันพระนหาม้า
เมื่อม้าอุไศรพวิ่มาถึรหน้านาทั้สอ พระนม้าลายเป็นสีำ นาวินาถึับใ พ่ายแพ้ไปในที่สุ และ้อลายเป็นทาสามำสาปออรุเทพ
ห้าร้อยปี่อมา ไ่ใบที่สอฟัในป่าหิมพาน์ ถููแลาพระัศปยะ และไ้รับพลัสุริยัน์ ลายเป็นเทพบุรเวนไย ร่าายเป็นน ส่วนแนาเหมือนมนุษย์
นามว่า “เวนไย” ึ่หมายถึผู้เิานาวินา
พระเวนไยเริวัย ออบินเสาะหาพระมารา้วยใร้อนรน วนเวียนเหนือบาาล มอหาพระมารา้วยสายาเียบม
"พระมารา...พระอ์ทรอยู่ ที่ใ ้าพระอ์มาแล้ว” พระสุรเสียรัสหนัแน่น
พระนาวินาึ่ำลัแบหิน้อนให่บนพระอัสาเพื่อปิผนัถ้ำที่ร้าวแ พลันหยุนิ่ เมื่อไ้ยินพระสุรเสียอพระโอรส็ทรหันพระพัร์ไปยัที่มาอเสีย
“เว...เวนไย!” นาทรร้อเรียื่อพระโอรส้วยพระสุรเสียที่สั่นเรือ
บุรนาวินาโบลมาาฟาฟ้า วเนรสีเพลิ้อ้อนหิน ปีฟา ้อนหินแระาย
โผเ้าอพระมาราอย่าอบอุ่น พระหทัยเ้นรัว้วยวามีใ “พระแม่เ้า้า! เหุใพระอ์้อทุ์ทรมานเ่นนี้ พวนา่าเลวทรามนั!” พระสุรเสียเปี่ยม้วยวามโรธแ้น
พระนาวินาทรเ็พระเนร “เป็นเวรเป็นรรมอพระมารา ที่ใร้อนแพ้พนันไป นาัทรุมันเ้าเล่ห์นั”
พระเวนไยำหมัแน่น “พระแม่เ้า้า อย่าเสียพระทัย ้าะไปำระแ้นให้เอ!”
นาวินาทรับพระหัถ์ “เวนไย เ้า้อไม่ทำร้ายใร เพราะำสัย์ที่ให้ไว้ับนาัทรุนั้นสำันั เ้า้อรัษาำสัย์ไว้”
พระอ์ทรลัเลอยู่รู่หนึ่ แ่็ทรพยัพระพัร์รับ "้าพระอ์ะทำามพระบัาอพระมารา”
พระอ์ทรอทนรับใ้เหล่านาหนึ่พันัวโอรสอนาัทรุราวับทาสที่ถูอำ วามแ้นในพระทัยที่มี่อนาัทรุและเหล่านา็ยิ่ลุโนึ้นทุวัน แ่้วยวามรัและวามัู่อพระมารา ึทรอลั้น
เมื่อถึเวลาอันสมวร บุรายรึ่นนาวินาเ้าเฝ้านาัทรุ ุเ่าล่าว้วยน้ำเสียนุ่มนวล
"อพระอ์โปรให้พระมาราอ้าเป็นอิสรภาพ้วยเถิ พระแม่นาัทรุ"
พระนาัทรุทรเยาะเย้ย "เ้าปรารถนาะให้พระมาราเป็นอิสระเ่นนั้นหรือ? นำน้ำอมฤมาถวาย แล้ว้าะปลปล่อย"
พาเวนไยรับำ ะทำทุวิถีทาเพื่อ่วยพระมารา ให้พ้นาวามทุ์ทรมาน
เมื่อถึราวเส็ พระนาโอบอพระโอรส แนบแน่น "ภัยร้ายรอเ้าอยู่เบื้อหน้า อให้เ้ารอพ้นาอันรายทั้ปว"
พระนายัทรำับว่า
“ระหว่าเส็ หาทรหิวโหย รับประทานนป่าเถื่อน แ่ห้ามมิให้ระทำอันรายแ่พราหม์โยเ็า”
“้าพระอ์ะปิบัิามพระบัา” พาเวนไยรับำ
พระอ์บินโบไปยัสถานที่เ็บน้ำอมฤ ระหว่าทา วามหิวโหยัินไม่หยุหย่อน ึับพวนิษาทมาเป็นอาหาร แ่วามหิว็ยัไม่ลาย
พระอ์เส็่อไป บัเอิพบฤาษีัศปยะ ผู้เป็นพระบิา แนะนำให้ไปยัทะเลสาปลึลับ
“เ้าับินเ่าและ้า อสูรยัษ์สอพี่น้อ พลัอำนาะเพิ่มพูนแ่เ้า”
พระพาเวนไยไม่รอ้า โบไปยัสถานที่ามำแนะนำทันที
อสูรทั้สอ ่าฝ่าย่าสาปให้ลายเป็นเ่าและ้ายัษ์
เ่า้ายัษ์ปะทะันอย่าุเือ เสียำรามึ้อไปทั่วทะเลสาป
"เ้า้าั่ว! แล้ามาแย่สมบัิอ้าหรือ!” เ่ายัษ์วิภาวสุ ผู้มีายยาวถึ ๘ โยน์ ร้อท้าทายึ้น
“สมบัิเป็นอผู้ที่เ้มแ็ว่า!” ้าสุประึะผู้มีายยาวถึ ๑๖ โยน์ อบรับำท้า้วยเสียอันึ้อ
พาเวนไยวยโอาส ะที่ทั้สออ่อนล้า ระโนเ้าใส่้วยวามเร็ว ั่สายฟ้าแลบ! รเล็บิเ้าใส่ัวอสูรทั้สอนร้อโหยหวน ่อนเหวี่ยพวมันึ้นสู่ท้อฟ้า ิพาไปเาะ้นไม้ให่ แ่เพราะน้ำหนัมหาศาลอพระอ์ ้า และเ่า ิ่ไม้หัสะบั้นล
เวนไยเห็นพาิยะ 4 น พวท่านือ ฤาษีแระ นาเท่านิ้วมือ ำลับำเพ็บะร่วหล่นาิ่ไม้ที่หั
"่วย้วยๆ!" เสียร้อโหยหวน เวนไยใ้อยยัษ์ับิ่ไม้ที่พาิยะเาะอยู่แน่น แล้วโผบินึ้นฟ้า พาพวเาไปวาไว้บนยอเาเหมูอย่าปลอภัย
"พว้าอบพระทัยพระอ์" พาิยะทั้สี่าบึ้ใ
และนานนามบุรนาวินาว่า "รุ" หมายถึผู้แบรับภาระอันหนั บุรอนาวินา ึมีนามว่า "พารุ" ัแ่นั้นมา
พาิยะประทานพรแ่พารุ "พว้าทั้สี่อให้พระอ์ทรมีพละำลัมหาศาล"
"้าออบใพวท่านมา ที่ทรประทานพรให้้า" เวนไยล่าว้วยมิรไมรี
่อนที่พระอ์ะลับไปีแทะ้าเ่า านั้นพารุ็บินไปสวรร์ เพื่อิน้ำอมฤ ่าวลือระหึ่มรู้ถึพระอินทร์ พระอ์พิโรธ
"พารุบัอา! มันสมวราย ้าอให้ทหารทุอ์เรียมอาวุธให้พร้อม! ั้นนอให้เหล่าเทวาและทูสวรร์อยระวั!" พระอินทร์รัส้วยน้ำเสียุัน
"พะยะะ! พว้าะปป้อน้ำอมฤ! เหล่าทหารสวรร์ รัสึ้น
"้าะให้ยัษ์สอนอยหมุนัรที่บรรุหม้อน้ำอมฤอยู่รลา! ุไฟล้อมรอบให้ร้อนระอุ! ผู้ใ็ามที่เ้ามาใล้ ้อเผาผลาเป็นุล!" พระอินทร์ ล่าวึ้น้วยน้ำเสียเ้ม
ยัษ์ทั้สอ ำราม!
พารุบินทะยานลสู่สมรภูมิ ปีทออร่ามฟาฟันทหารสวรร์ระุยระาย เสีย่อสู้ึ้อสะเทือนเลื่อนลั่นราวับว่าสวรร์ำลัะแับสู ท้อฟ้ามืรึ้ม เสียฟ้าำราม
เหล่าทวยเทพเมื่อไม่เห็นทาที่ะ้านฤทธิ์ไ้ึำ้อเปิทาให้รุเ้าไปนำน้ำอมฤ
พารุพุ่ทะลวผ่านอทัพสวรร์ ปะทะเ้าับเปลวเพลิร้อนระอุ พาเวนไยแปลายให้มีปาเ้าพันเ้าร้อยเ้าสิบปา โบไปยัแม่น้ำอันใลู้อมน้ำึ้นับเพลิพรวพรานับมอ
รุยัษ์ผ่านอเพลิมาไ้ เบื้อหน้าือัรล ใบมีมริบ หมุนวนเร็วแส "เพื่อเส็แม่ ้าะ้อผ่านไปให้ไ้" เวนไยร้อ ่อนแปลายเป็นผธุลี เล็ลอผ่านรอยแยใบมีไปอย่ารอาย
ลึเ้าไปในเามื นาสอนเฝ้าประูสู่น้ำอมฤ วาสีแ่ำ้อมอผู้บุรุ ้วยแววารอสัหาร
"ผู้ใ็ามที่ิะโมยน้ำอมฤไป ะ้อาย!" นาัวหนึ่ร้อำราม
แ่รุลับถ่อมน "้าเพีย้อารน้ำอมฤเพื่อไปปลปล่อยมารา้า มอบให้้า้วยเถอะ"
"เ้ามีหนทาเียวที่ะไ้นำอมฤนี้ไป ือ่าพว้าเสีย" นาสอนพ่นพิษใส่ แ่เวนไยระพือปีสร้าพายุฝุ่นปลุม ทำให้นามอไม่เห็นแล้วินาทั้สอออเป็นิ้นๆ
พารุบินพุ่ทะยานออาสวรร์พร้อมับน้ำอมฤในรเล็บ หาแ่ยัไม่ทันโผล่พ้นอบสวรร์
พระอินทร์็ปราายึ้นวาหน้าเพื่อมาแย่น้ำอมฤ ้วยท่าทีึั
"น้ำอมฤนี้เป็นอสวรร์! เ้าไม่มีสิทธิ์รอบรอ!" พระอินทร์รัสเสียเ้มราวำสั่
" ้าอวิวอนพระอ์โปรเมาประทานน้ำอมฤ เพื่อให้้านำไป่วยเหลือพระมารา้วยเถิ" เวนไยล่าว้วยน้ำเสียอ่อนโยน
"ถึระนั้น็าม แ่เ้า็ไม่มีสิทธิ์โมยน้ำอมฤนี้"
พระอินทร์ทรพิโรธ เหวี่ยวัระ ฟาใส่เวนไยอย่าแรล้า แ่บุรนาวินาลับไม่สะเทือนแม้แ่น้อย
ทั้สอพระอ์่อสู้ันอย่าุเือ ท้อฟ้าำรามลั่น ินสั่นสะเทือน สวรร์เือบะแสลาย พระอินทร์ร้อ้วยวามโรธ
"เ้าิะท้าทายอำนาอ้าหรือ!"
เวนไย อบลับ้วยน้ำเสียเยือเย็น
"หาเป็นเ่นนั้นไหม ้าเพีย้อารน้ำอมฤเพื่อแม่อ้า!"
พาเวนไยเห็นว่าาร่อสู้ไม่รู้บสิ้น พระอ์ึัสินพระทัยถอนนปีหนึ่เส้น มอบให้พระอินทร์ ผู้ึ่เป็นหัวหน้าอเหล่าเทพ
"นปีเส้นนี้ ้าอถวายแ่พระอ์ เพื่อยุิวามัแย้นี้ และแสวามเารพ่อพระอ์"
เมื่อพระนาราย์ทรทราบ่าวารวิวาท ทรเส็ลมา้วยพระพัร์ึั ปรามทั้สอฝ่ายว่า
"หยุเถิ! าร่อสู้เ่นนี้ไม่เป็นผลีับท่านทั้สอ!" พระอินทร์และรุ่าหยุะั
พระนาราย์รัส่อไป " รุไ้แสวามเารพ่อเ้ามาพอแล้ว เ้าวรหยุวามัแย้นี้เสียที"
พระอินทร์รุ่นิสัรู่ มอูนปีในฝ่ามือ ่อนะพยัหน้ารับำ
"้าพระอ์อหย่าศึเ่นันพะยะ่ะ" พารุรัส่อพระอ์ทั้สอ
้วยใที่เปี่ยม้วยวามัูเวที เวนไยรัสอย่านอบน้อม่อพระนาราย์ว่า
“้าพระอ์ ออุทิศนรับใ้พระอ์ในานะพาหนะ และอเป็นธรุพ่าห์ประับรถศึอพระอ์”
พระนาราย์ทรพยัหน้ารับ้วยวามพอพระทัย
แล้วรัสประทานพรให้เวนไย
"เ้าัเป็นอมะโยมิ้อื่มน้ำอมฤและสามารถับนาินทั้ปว ยเว้นเศษะนาและนาวาสุรี ึ่เป็นผู้เารพพระอ์"
ารประทานพรอันประเสริในรั้นีุ้นวนวามัแย้ระหว่าเผ่าพันธุ์รุและนามานถึปัุบัน
เมื่อยุิาร่อสู้ พาเวนไยึเส็ไปยัสระมนัสสโรวาระโยพลัน ทรถือน้ำอมฤอันล้ำ่าไว้ในพระหัถ์ เพื่อะไปทูลอพระมาราลับืนมา
"้าพระอ์อทูลแลเปลี่ยนพระมาราลับืน้วยน้ำอมฤนี้" พระอ์รัส้วยพระสุรเสียหนัแน่น ะทรวาน้ำอมฤลบนห้าา และทรหยน้ำอมฤลบนห้าาสอสามหย
นาัทรุทอพระเนรน้ำอมฤ้วยวเนรที่ายแววโลภเล่ห์ ่อนทอพระเนรนาวินา "้าะปลปล่อยพระนาวินาให้เป็นอิสระ" พระนาัทรุรัส
พระนาวินาหลั่พระอัษาสาอาบแ้ม
"ออบใเ้ายิ่นัที่ไ้่วยเหลือพระมารา" นารัสับเวนไย
พาเวนไยทรโอบอพระมารา พระอ์ทรีพระทัยที่พระมาราะพ้นาพันธนาารอันยาวนานมานับร้อยปี
นาัทรุรัสึ้น้วยน้ำเสียเ้มแ็ "เปิประูให้นาวินาและเวนไยเส็ออไปเี๋ยวนี้"
เมื่อพ้นาุมนรใ้บาาลมาไ้ เวนไยและนาวินาีปีบินึ้นสู่ท้อฟ้า พวเามอลไปยัรัมืที่เยันาัทรุไว้อย่าทนทุ์ทรมาน
ะที่เหล่านาพาันไปสรน้ำำระายเพื่อเรียมมาื่มน้ำอมฤนั่นเอ
นาัวหนึ่ล่าวพลาุ่มัวลในน้ำ
"้าแทบไม่อยาะเื่อเลยว่าเราะไ้ื่มน้ำอมฤ" นาอีัวหนึ่อบรับ
" เราะเป็นอมะและมีพลัอำนายิ่ให่"
ะที่นาำลัพูุยันอยู่นั้น ท้อฟ้า็มืรึ้มลอย่ารวเร็ว ลมพัระโแร และมีเสียฟ้าร้อึ้อไปทั่ว
"เิอะไรึ้น?" นาัวหนึ่ถาม้วยวามใ
นาอีัวหนึ่ี้ึ้นไปบนฟ้า "ูสิ นั่นมัน...
พระอินทร์ปราายลาสายฟ้าแลบ
"น้ำอมฤนี้ไม่ใ่อพวเ้า" พระอินทร์พูึ้น
่อนนำหม้อน้ำอมฤอันล้ำ่าลับสู่สวรร์
"พวเราไม่มีน้ำอมฤอี่อไป"พานาัวหนึ่ล่าวึ้น
พวนาึเลียที่ใบห้าา ้วยเื่อว่าอามีหยน้ำอมฤหลเหลืออยู่
"เ็บ...เ็บเหลือเิน" นาัวหนึ่ร้อราออมา
้วยใบห้าาบาลาลิ้นเป็นทายาว และเ็บปว
บุรนาวินาึ่วาแผนให้พระอินทร์มาโมยน้ำอมฤืน
เมื่อพาเวนไยไถ่มาราลับมาไ้แล้ว แ่็ยัแ้นใที่พวนาใ้เล่ห์ล นมาราอน้อเป็นทาส
เวนไย ึั้นเป็นศัรูับพวนาลอมา
"้าะีินพวมันให้สิ้นา " พาเวนไยพูึ้น วาร้าวุ
นาวินามิอาห้ามพารุไว้ไ้
เวนไยมุ่หน้าไปยัแม่น้ำมนัสสาโรวระ เวียวัพานา
พารุ บินโบเี่ยวเหนือฟาฟ้า วา้อมอลไปยัเหล่าพานาที่ำลัว่ายเลื้อยอยู่ใ้ผืนน้ำสีราม
"นารา! พวเ้าะ้อใ้ในสิ่ที่ทำับมาราอ้า!"
เวนไยโบนาไปีท้อิินมันเปลว
ทิ้ร่าแหลเหลวลสู่มนัสสาโรวระราวับใบไม้ร่ว
พานา้อหนีายไปยัสะือทะเล
พระนาวินาทรรัสสั่
"พวเ้าลืนหินใ้บาาลลไปในท้อ นัวหนัเท่าภูเา!"
เมื่อพารุโบลมาะหิ้วนาึ้นไปิน แ่ลับถูถ่วน้ำหนั้วย้อนหินนบินึ้นไม่ไหว พารุถูลื่นัเ้าใส่ร่าอมันอย่าแร นมเสียหลัและสำลัน้ำแทบาใาย
เวนไยิะล้าเผ่าพันธุ์อนา ึไปอวาม่วยเหลือาอาารย์อนา
"ท่านอาารย์ ้าอร้อให้ท่าน่วยเหลือ้า้วยเถิ"
"เ้า้อารอะไรา้า" อาารย์นา มอพาเวนไย้วยสายาเย็นา
"้า้อารให้ท่าน่วยบอวามลับอพวนาให้้ารู้" พาเวนไยอ้อนวอนให้อาารย์ไปลวถามวามลับาพวนา
อาารย์นา แพ้ำอ้อนวอน ยอมไปล้ววามลับาเหล่าศิษย์
"้ามิอาบออาารย์ไ้ นี่เป็นวามลับอันให่หลวอเผ่าพันธุ์เรา" พานานหนึ่ อบปิเสธ้วยน้ำเสียแ็ร้าว
แ่อาารย์เ้าี้ถามอยู่สามรา
"้าเห็นแ่ที่ท่านเป็นอาารย์ึยอมลายวามลับ แ่ท่าน้อรับปา้าว่าะไม่เพร่พรายผู้ใ" พานานหนึ่ล่าวย้ำ
"อาารย์อรับปา" ้วยวามเื่อใว่าท่านเป็นอาารย์ นาึลายวามลับให้
แ่อาารย์ทุศีลนำวามลับไปบอรุ
"พวนาลืนหินมหึมาเ้าไปในท้อ เพื่อเพิ่มน้ำหนัให้ัวหนัอึ้ ทำให้เ้าับัวไปไม่ไ้่ายๆ"
เมื่อรู้ทันเล่ห์เหลี่ยมอนา พาเวนไยึเปลี่ยนแผนารโมีทันที มันระพือปีนน้ำทะเลแยออเป็นสอี แล้วู่โมลไปว้าหาอนาึ้นมา้วยเล็บอันแหลมม
พาเวนไย ับหานาเย่าร่าอย่าแร นมัน้อสำรอหินมหึมาและอาหารออมานหมสิ้น รุึับินมันเปลวในท้อ พานาพ่ายแพ้ราบาบ
มีเ้าใเหุผลที่พารุับินพานา แ่พานาีพิมพายัสัเเห็นแววาที่ัวลอมี
“เ้าเป็นอะไรไป” พระนารัสถาม้วยวามห่วใย
มีลัเลใอยู่รู่หนึ่ ่อนะเอ่ยออมา “หม่อมันมีเรื่อัวลใอยู่เรื่อหนึ่เพะ”
“มีเรื่อใ เล่ามาให้แม่ฟัเถิ” พระนาทรระุ้น
“ระหว่าที่หม่อมัน่อสู้ับพารุ มีมนุษย์ผู้หนึ่ไ้เ้ามา่วยเหลือหม่อมันไว้ แ่ทว่าลับถูพารุับไป มิทราบเป็นายร้ายี หม่อมันทรเป็นห่วเาเพะ” มีรัสึ้น้วยแววาัวล
พานาีทรรัสึ้น "เส็แม่ เห็นวรส่ทหารล้าออามหามนุษย์ผู้นั้น"
แ่มี้อารออามหาผู้ที่่วยีวิเธอไว้้วยัวเอ
“หม่อมันะหาเานว่าะพบเพ่ะ” มีรัสเสียแ็
“มี! หนทาอันรายยิ่นั” พระนาพิมพาห้ามปราม
“หม่อมันะระวัพระวรายเพะ” มีล่าวอย่ามั่นใ
แม้ะทรเป็นห่วยิ่นั แ่พระนาพิมพา็มิอาัวาวามั้ใอมีไ้ เพราะทรเ้าใถึวามห่วใยที่มีมีให้่ออ้ายอิน
้วยเหุนี้ พานาีพิมพาึทรอนุาให้มีเส็ออามหาอ้ายอิน ะที่พระนายั้อประทับอยู่ ที่นี้ เพื่อูแลพ่อปู่ศรีสุทโธ่ และเฝ้าระวัวแ้วมีนารา เรว่าัธระลับมาโมยวแ้วอีรั้
ความคิดเห็น