คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : นาคพันตัว
ใ้วับาาลอันลึลับ มีราธิาประทับบนพระแท่นบรรทมาามราวแ้วมุา พระพัร์ามยิ่นั
เสียพระบาทเหยียบย่าบนพื้นหินเย็นื้นอพระนาพิมพา ทรเส็มาถึห้อบรรทม ทรประทับล้าพระวราย วเนรนุ่มนวลทอพระเนร้วยวามรัยิ่ พระหัถ์เรียวบาลูบไล้พระหัถ์อมี พระธิาอ์เียวอพระนา
"เส็แม่เพะ" มีเอ่ยทูลึ้น้วยวามเารพ
"พระอาารอเ้าเป็นเ่นใ? " พิมพานาีรัสถาม้วยน้ำเสียแผ่วเบา พลาทรสำรวพระวรายอพระธิา
"หม่อมันรู้สึีึ้นมาแล้วเพะ" มีทูลอบ
"ทรเิอะไรึ้นับเ้าในืนนั้น" พิมพานาีรัสถาม
"ะที่หม่อมันทรพ่นลูเปลวไฟ ท้อฟ้า็มืรึ้มลทันใ พารุโบลมาับหม่อมันเพื่อเสวยเพะ"มีรัส้วย
"เหุใพารุึทรระทำเ่นนั้น เพะ" มีสสัย
พิมพานาีไ้รัสเล่าว่า นาและรุ่ามีพระบิาอ์เียวัน ือ พระัศยปะมุนี แ่่าพระมารา นาเป็นพระโอรสอนาัทรุ เป็นนิษาอนาวินา พระนาัทรุเป็นพระปัยยิาอพระธิามี
ส่วนรุเป็นพระโอรสอนาวินา ทั้สอพระนาเป็นพระนิษาภินีัน แ่ไม่ปรออัน
วันหนึ่ นาัทรุเห็นหส์ฟัไ่ มีลูออมาเป็นัว นาึิอยามีบุรึ้นมา โยอที่เ่ล้าสามารถ
พระนาัทรุึเ้าเฝ้าพระัศยปเทพบิร ยัเาไรลาศ เทือเาอันศัิ์สิทธิ์
พระัศยปเทพบิรประทับนั่บนบัลลั์ทอำในท้อพระโรอันโอ่อ่า
นาัทรุมีพระวรายามราวเทพธิา ผิวพรรผ่อใสุหยาน้ำ้า พระเนรสีแ่ำราวเพลิ พานาพันรอบพระร อุปนิสัยเลียวลาแ่เปี่ยมไป้วยวามริษยาและเ้าเล่ห์ นาเป็นหนึ่ในพระมเหสีอพระัศยปะมุนีผู้ทรเสน่ห์เย้ายวน
นาัทรุ้มลราบแทบพระบาทอพระัศยปเทพบิร ้วยวามเารพ่อพระอ์
"มเหสี เ้ามีเรื่ออันใหรือ?" พระอ์รัสถาม้วยน้ำเสียสุุม
"หม่อมัน ปรารถนาอพราพระอ์เพ่ะ" นาัทรุล่าว
"ว่ามาเถิ ัทรุ เ้าปราถนาสิ่ใ" พระอ์รัส้วยน้ำเสียอันทรพลั
"หม่อมัน บัมทูลอประทานพร ให้บุรธิามามายุเม็ทราย และอให้เหล่าบุรี บุราย มีฤทธิ์เอำนา เปลี่ยนแปลายไ้ัใปรารถนา" นาัทรุทรทูลอ
"เหุใึปรารถนาเ่นนี้เล่า" พระอ์รัสถาม้วยวามสสัย
"หม่อนัน ปรารถนาที่ะมีทายาทผู้สืบทอเผ่าพันธุ์นา เพะ"
พระัศยปเทพบิร มอูนาัทรุ้วยวามเมา แล้วรัสว่า
"เ้าไ้รับพรัที่เ้าปรารถนา"
"หม่อมัน ราบอบพระทัยเพะ"
พระนาปลื้มปิิยิ่นั ทร้มลราบทูลลาอย่าสำรวม แล้วเส็ลับสู่แม่น้ำมนัสสาโรวระ บนยอเาไรลาศ
เมื่อพระนาวินาทราบ่าว นาเิวามริษยานาัทรุึเส็เ้าเฝ้าพระัศยปะมุนีเพื่อทูลอพรบ้า
นาวินาผู้มีพระวรายรึ่นรึ่มนุษย์ ลำัวท่อนบนล้ายมนุษย์ ท่อนล่าล้ายน มีแนสอแน มีเท้าสอเท้า มีปีนาให่ปลุม้วยนนที่าม มีหาที่ยาวล้ายน
นาเป็นมเหสีอ์เล็ เส็เ้ามาราบทูลเบื้อพระพัร์พระัศยปะมุนี พระเนรอพระนาายแววแห่วามปรารถนา
"พระนาวินา มีสิ่ใปรารถนาทูลมาเถิ" พระัศยปะมุนีรัส้วยพระสุรเสียอันอ่อนโยน
"หม่อมันอพระราทานพรให้มีพระโอรสเพียสอพระอ์ แ่ให้มีฤทธิ์อำนาเหนือว่าผู้ใ รวมทั้บุรอนาัทรุทั้หม"
"วินา เ้าอพรเ่นนี้้วยวามริษยา ะบัเิโทษ่อเ้าเอในาลภาหน้า เ้าำไว้เถิ วามริษยาเป็นั่ไฟเผาใ นำพาแ่วามทุ์ทรมาน
้าะให้พรามที่เ้าปรารถนา" พระัศยปเทพบิรเปล่วาาศัิ์สิทธิ์
"เพะ" พระนาวินาทรอบรับ้วยวามปรารถนาอันแรล้า แล้วทรราบทูลลาเพื่อเส็ลับไปยัวิมานิบพลี ึ่ั้อยู่บนยอเาไรลาศ
นับแ่วันที่พระนาัทรุทรบัมทูลอพราพระัศยปเทพบิร ผลแห่ารบัมทูลอพรนั้นสัมฤทธิ์ผล บันาลให้พระนาัทรุทรพระรรภ์ พระนาทร้อทนทุเวทนาแสนสาหัสาารทรพระรรภ์อันยาวนาน
พระวรายอพระนาัทรุเริ่มเปลี่ยนแปลไปอย่าสิ้นเิ ใบหน้าปราเศียรพานาอันาม ลำัวพระอ์สุใส้วยเล็สีมุระยิบระยับ หายาวเหยียโผล่พลิ้วสะบั เี้ยวยาวอามโผล่พ้นพระโอษ์ และบนพระเศียร็ปราหอนามส่า
พระนาัทรุทรเลือสถานที่สบในถ้ำใ้สมุทร เพื่อประสูิพระโอรสธิา พระนาทรประสูิ้วยวามทรมาน ยาวนานหลายั่วโม เสียรวราอพระนาั้อัวานไปทั่วถ้ำ เหื่อไหลอาบพระพัร์ พระวรายเปรอะเปื้อนไป้วยเลือ เหื่อ และน้ำา
ในที่สุ ไ่รูปทรรีนามหึมา ึ่มีเปลือแ็เรียบลื่นุไ่มุสีาวบริสุทธิ์ ็ถูับออมาาพระวรายอพระนาัทรุ ้วยวามอ่อนล้า พระนาึทรสลบไปใ้พื้นน้ำื้นแะ
เมื่อรุ่อรุสาส่อ พระนาัทรุ็ทรลืมพระเนรึ้นาวามอ่อนล้าในารประสูิพระโอรสธิา พระเนรทรเฝ้ามอไ่้วยวามปีิยินี พระนาทรเฝ้าไ่้วยพระราหฤทัยอันเปี่ยม้วยวามรัและวามหวแหน มิไ้ทรยอมให้ผู้ใเ้าใล้
เมื่อาลเวลาผ่านไปนานนับห้าร้อยปี ไ่พันฟอ็เริ่มสั่นสะเทือน เปลือไ่ร้าวแออทั้ใบ เผยให้เห็นพานาน้อยัวน้อยนับพันัว ำลัลานออมาาไ่ พวเามีเล็สีเียวมรประายระยิบระยับ วาสีทออร่าม
้วยพรอันศัิ์สิทธิ์ พานาทั้หม่ามีพลัวิเศษ สามารถสร้าลื่นยัษ์สั่นสะเทือนมหาสมุทร พ่นไฟลุโน เรียพายุฝนฟ้าะนอ ำแลายเป็นมนุษย์ไ้อย่าอิสระ และยัสามารถเหาะเหินเินอาาศไ้อย่าอิสระ พวานาทั้หมล้วนแ็แร่ ทรพลั และาม
นาัทรุ มเหสีแห่ท้อทะเลลึ เฝ้าูแลพานาน้อยทั้หนึ่พันัวอย่าทะนุถนอม พวมันเิบโึ้นอย่ารวเร็ว เลื้อยว่ายในน้ำอย่าล่อแล่ว สมับที่เิมาในสายน้ำลึ
เหล่าบุรธิาเลือรออาาัรอยู่ใ้แม่น้ำมนัสสาโรวระ สร้าเวียวันาอันยิ่ให่และรอราย์เป็นผู้ปรอแห่ใ้บาาลอย่าสบสุ
หาเทียบับเวียวันาที่ั้อยู่ใ้มหาสมุทรลึ วิมานิบพลีลับั้ระห่านอยู่บนยอเาไรลาศ ห่อหุ้ม้วยหิมะาวโพลน ัววิมานสร้าาแ้วมีหลาสีสัน ภายในประับ้วยอัมีล้ำ่า
พระนาวินา มเหสีผู้เลอโมแห่พระัศยปะ ทรพระบรรทมนิ่อยู่บนแท่นศิลาอันศัิ์สิทธิ์ พระพัร์ีเียว เหื่อไหลอาบพระาย เสียรวราแผ่วเบาเล็ลอออมาาพระโอษ์ พระรรภ์ึเรีย พระบาทเร็เบ่บาน้วยวามเ็บปว
นในที่สุ ไ่สอฟออันให่โถูับออมาาพระวราย เปล่ประายสีทออร่าม รัศมีแผ่ระายไปทั่ว บนเปลือไ่เปื้อน้วยเมือ พระนาทรัฟันทนทุเวทนาไม่ไหว ึสลบไป
แสอาทิย์สาส่อเ้ามาในพระำหนั ่อให้เิวามอบอุ่น พระัศยปเทพบิรเส็มาเยี่ยมพระมเหสีวินาที่บรรทมอยู่บนอาสนะหิน พบว่าพระมเหสีไ้ฟื้นึ้นแล้ว แ่พระพัร์ยัีเียว
“พระมเหสี พระวรายทรเป็นเ่นใ” พระอ์รัสถาม้วยพระสุรเสียแผ่วเบา
“หม่อมันีึ้นมาแล้วเพะ” พระมเหสีทรอบรับ้วยรอยยิ้มบาเบาว่า
พระนาวินาทรทอพระเนรไ่ทั้สอฟอ้วยวามปีิยินีเป็นล้นพ้น ทรหยิบไ่หนึ่ฟอึ้นมาถวายพระัศยป
“บุรอพระอ์เพะ” พระบิาทรแะไ่นั้นเบาๆ สัมผัสไ้ถึพลัอำนาอันมหาศาล
“ูแลรัษาให้ี” พระอ์ทรำับพระมเหสี
พระมเหสีรับำมั่นหมายว่า “หม่อมันะูแลรัษาไ่เหล่านี้้วยีวิ”
เมื่อทรเห็นว่าพระนาทรปลอภัยีแล้ว พระัศยปึเส็ลับสู่วิมานบนยอเาไรลาส
เมื่อเวลาล่วผ่านไปห้าร้อยปี บรราไ่ทั้สอฟอ็ยัมิปราฟัเป็นัว พระนาวินาทรท้อแท้สิ้นหวั
"พระมาราทรอยพวเ้ามิไ้แล้ว" ้วยวามร้อนรุ่มในพระหฤทัย ึทรทุบไ่ใบแร เมื่อเปลือไ่ร้าวแ
ทันในั้น! แสสว่าเิ้าสาส่อไปทั่วบริเว ปราร่าอเทพบุรรึ่น มีายรึ่ท่อนบน ท่อนล่านั้นมิปราแ้าเลย ผิวายมีสีแาน และมีรูปร่าอันให่โ พระนาวินาทระลึันไปั่วะ ทรพระโศเศร้าอย่ายิ่ที่ไ้ระทำผิ่อพระโอรส
"พระมาราอโทษ ไม่เยิว่าเ้าะ้อเป็นเ่นนี้" นาทรันแสหนั
"้าืออรุเทพบุร บุรอพระมารา” พระอรุรัสึ้น้วยน้ำเสียอันแ็ร้าว วเนรลุโน้วยวามโรธแ้น
"พระมาราไ้ระทำให้้ามีายรึ่ท่อน ้าอสาปแ่ให้พระอ์เป็นทาสอนาัทรุและเหล่านา"
พระนาวินาทรทรุลับพื้นราวับไร้เรี่ยวแร ำสาปแ่อันโหร้ายั้อัวานอยู่ในพระรร ทรรู้สึถึวามเ็บปวทรมานยิ่นั
เมื่อพระอรุเทพบุรทอพระเนรเห็นสภาพอพระมาราเ่นนั้น พระหฤทัย็เปี่ยมไป้วยวามเมา แ่ำสาปที่ไ้รัสออไปนั้นไม่อาแ้ไไ้ พระอ์ึรัสปลอบโยนพระมารา้วยน้ำเสียอันแผ่วเบาว่า
“อพระมาราอย่าไ้สิ้นหวั เมื่อใที่พระโอรสอีพระอ์หนึ่ ึ่ยัอยู่ในไ่ฟอนั้นประสูิึ้น ะทร่วยเหลือพระมาราให้พ้นาำสาปนี้เอ”
เมื่อไ้ฟัันั้น พระนาวินาึทรละเว้นารทุบไ่ฟอที่สออี ทรรออยารประสูิอพระโอรสอ์ที่สอ
้วยพระหฤทัยที่เปี่ยมไป้วยวามโศเศร้า พระอรุเทพบุรึทรอุทิศนเป็นสารถีให้แ่พระสุริยเทพ ับเลื่อนรถม้าทอำที่ลาวอาทิย์ึ้นสู่ฟาฟ้า แ่้วยพระวรายอันให่โอพระอ์ไ้บบัแสอาทิย์ยามเ้าและเย็น ทำให้แสอาทิย์ไม่สว่า้าเท่าที่วร ึเป็นที่มาอำว่า “แสอรุ” หมายถึแสอาทิย์ยามเ้าอันเลือนลา
ความคิดเห็น