จากเพื่อนรักเป็นรักเพื่อน

ลำดับตอนที่ #1 : เปิดเทอมวันแรก

สวัสดีครับ ผมชื่อโต้ง วันนี้ผมกำลังจะไปโรงเรียนเพราะวันนี้เปิดเทอมวันแรก เออลืมบอกว่าผมอายุ 12 ปี กำลังเข้าเรียนม.1 ไปโรงเรียนดีกว่าเดี๊ยวไม่ทัน
     "แม่หวัดดีครับ ไปโรงเรียนแล้ว" ผมบอกแม่ก่อนออกจากบ้าน แล้วพอผมเดินออกมาที่หน้าบ้าน "ไอ้โต้ง รอกูด้วย" ไอ้มิ่งเพื่อนผมเรียกนั่นเอง "เร็วๆดิวะ เดี๊ยวก็สายหรอกมึง" ผมตอบกลับไปด้วยความรีบร้อน "เออๆน่า รอกูด้วย" มันตอบกลับมาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวเลยว่าที่โรงเรียนกำลังจะเข้าแถวแล้ว
                     30 วินาทีผ่านไป
     ไอ้มิ่งเดินมาถึงแล้วและเราทั้งสองคนก็เดินไปโรงเรียนด้วยกัน
                     10นาทีผ่านไป
      ในที่สุดเราก็เดินมาถึงที่โรงเรียนแล้ว แต่ เราทั้งคู่มาสายครับ "ไอ้มิ่งเอ้ยกูบอกมึงแล้วว่าเดี๊ยวสายเปงไงละแม่งเขาแถวกันหมดแล้วเนี่ย" ผมพูดอย่างหัวเสีย "เออๆ กูขอโทษๆ แต่ก็ยังดีกว่าม่ได้มานะเว้ย" มันพูดแบบกวนนิดๆ "เออๆช่างแม่งเหอะเข้าโรงเรียนเหอะ" แล้วเราก็เดินเข้าโรงเรียนไปด้วยกัน "ซวยและไอ้มิ่งเอ้ยโดนกักแน่" ผมพูดหลังจากที่มองไปแล้วเห็นคนมากมายโดนกักตัวไว้เพราะมาสายและครูคุมจำนวน 4 คนยืนคุมอยู่ แต่ไม่เป็นไร ครูยังไม่เห็นรีบเดินหลบไปดีกว่า "ไปไอ้มิ่งเดินหลบเข้าอาคารเรียนไปเหอะ" และเราก็เดินไปด้วยความเงียบและเร็วตรงรี่ไปยังอาคารเรียน "หยุดเลย ไอ้สองคนนั่นนะ" ซวยแล้วสิเสียงครูที่ยืนคุมอยู่นี่นา "เดินมาเข้าแถวตรงนี้เลยมาๆ อย่ามาเนียนๆ" น่านโดนจนได้ในที่สุดเราก็ต้องจำใจไปเข้าแถวกับคนที่ถูกกักตัวไว้ "เอ้าทั้งหมดนั่งได้" ครูสั่งให้ทุกคนนั่ง "ซวยตั้งแต่วันแรกเลยวะ" ผมพูดกับไอ้มิ่ง "แหม ไม่เป็นไรหรอก อย่างงี้แหละดีแล้ว" ไอ้มิ่งพูดพร้อมกับกำลังนั่งมองผู้หญิงคนนึงที่ถูกกักตัวเหมือนกัน "เป๊ะ" ผมตบหัวมันไปทีนึง "ไอ้สาดเอ้ยทำกูมาสายยังจะเหล่หญิงอีกนะเมิง" ผมพูดแบบโกรธมันนิดหน่อย แต่คนอย่างไอ้มิ่งมีหรือจะยอมให้ผมตบมันโดยที่มันไม่ทำคืน “บั้ก” มันตบเข้าที่หลังผม ผมก็ไม่ยอมใครเหมือกันเราตีกันไปตีกันมาในที่สุด “เห้ย ไอ้สองคนนั่นนะเล่นบ้าอะไรกันอยู่” โห่ ครูคนนี้ทำไมตามันดีจังวะ “ไปเลย ไปเก็บขยะมา50ชิ้นแล้วเอามารายงานครู” ในที่สุดเราทั้งสองคนก็โดนลงโทษให้เก็บขยะคนละ 50 ชิ้น แต่พอผมลุกขึ้นกำลังจะเดินไปเก็บขยะ “เธอมานี่สิ” อ้าวใครโชคร้ายละเนี่ย ต้องหันไปดูสักหน่อยแล้ว “คะ มีอะไรหรอคะครู” โอ้ นี่มันนางฟ้าหรือไรทำไมถึงได้สวยขนาดนี้ “โทษฐานที่เธอมาสายที่สุด ไปเลยไปเก็บขยะมา 50 ชิ้นเดี๋ยวนี้ ” โอ้เหมือนสวรรค์เป็นใจเธอโดนลงโทษเหมือนผมเลย “ คะ ได้คะ” แล้วเธอก็เดินเก็บขยะมาเรื่อยๆจนถึงตรงน้าผมพอดี “เห้ย เองสองคนนะ ยืนบื้ออะไรกันไปเก็บขยะต่อสิ” เสียงครูจอมโหดลอยมา ทำให้ผมกับไอ้มิ่งรีบก้มหน้าก้มตาเก็บต่อไป ผมกับไอ้มิ่งเดินเก็บขยะไปได้สักพักเธอนางฟ้าคนนั้นก็เดินเข้ามาหาเราสองคน “เธอ เก็บได้กี่ชิ้นแล้วอะ” โหนางฟ้าของผมทำไมเสียงช่างน่ารักอย่างงี้ “ก็ประมาณ 10 ชิ้นแล้วมั้ง” ไอ้มิ่งตอบด้วยความรวดเร็วแต่ผมยังอึ้งในน้ำเสียงของเธออยู่ “นี่แล้วเธออีกคนละได้กี่ชิ้นแล้ว” ผมยังนิ่งไม่พูดอะไรเพราะอึ้งในน้ำเสียง “เห้ยไอ้โต้ง เขาถามเอ็งอะ” ไอ้มิ่งสะกิดผมทำให้ผมตื่นจากผวัง “อะ อ้อ เธอถามว่าไรหรอ” ผมถามด้วยความตกใจ “โห่ ไม่ได้ฟังที่พิมพูดเลยอะ ไม่พูดด้วยแล้ว” เธอพูด้วยน้ำเสียงแบบงอนๆ แล้วก็หันหน้าหนีผมเหมือนค้อน “อะ คือว่าเราขอโทษด้วยนะ เราไม่ทันได้ยินที่ถามอะ” เอะ แต่เมื่อกี้ เธอพูดแทนตัวเองว่าพิม แสดงว่าเธอชื่อพิม แต่เราอาจฟังผิดลองถามดูดีกว่า “เธอชื่อว่าพิมหรอ” ผมถามไปด้วยความสงสัย “อือ ใช่ แล้วเธอชื่อโต้งใช่มั้ย เมื่อกี้เพื่อนเธอเรียกเธอว่าโต้ง” เธอถามกลับมาบ้าง ผมหันไปมองหน้าไอ้มิ่งแล้วก็ตอบไป “อือ ใช่เราชื่อโต้ง และเพื่อนเราชื่อมิ่ง” เราพูดกันไปเก็บขยะกันไปในที่สุดทุกคนก็เก็บครบ 50 ชิ้นสักที แล้วเราทั้ง 3 คนก็เดินกลับเอาไปให้ครูตรวจดู “โอเค ผ่าน ไปขึ้นห้องไปเรียนได้แล้วและอย่ามาสายอีกละ” แล้วเราทั้ง 3 ก็ไปขึ้นห้องเรียน ผมอยู่ห้อง 1/1 ไอ้มิ่งอยู่ห้อง 2/1 ห้องผมอยู่ด้านล่าง ห้องไอ้มิ่งอยู่ด้านบน เราสองคนเดินไปเรื่อยๆแล้วแยกกันตรงบันได “ไปแล้วเว้ย” ไอ้มิ่งตะโกนออกมา “เออ เจอกันตอนเย็นเว้ย” แล้วผมก็หันมากำลังจะเดินไปเข้าห้องเรียน  “อ้าว โต้งอยู่ห้องไรหรอ” พิมนั่นเองเธอเดินผ่านมาทางนี้พอดี “อ้อ เราอยู่ห้อง 1/1 แล้วพิมละ” ผมถามกลับไปบ้าง “ งั้นพิมก็เจอเพื่อนแล้วแหละ เพราะว่าพิมอยู่ห้อง 1/1 เหมือนกัน ” โอ้ สวรรค์ ช่างใจดีโปรดให้นางฟ้าอยู่ห้องเดียวกับผมด้วย “จิงดิ งั้นเราไปห้องด้วยกันเลย” แล้วผมกับพิมก็เดินไปที่ห้องด้วยกัน พอเข้าห้อง ฮะ ซวยแล้ว ครูจอมโหดนี่เอง เป็นครูประจำชั้นเราเอง “เอ้า เข้ามาเร็วๆซิ มาสายยังจะอู้อีก ไปมีที่นั่งสองที่ตรงนั้นนะ ไปนั่งด้วยกันไป” พอดีเลยที่นั่งเรียนสองที่ ติดกันด้วย เราได้นั่งคู่กับพิมสินะเนี่ย ทำไมเราโชคดีอย่างงี้  แล้วผมกับพิมก็เดินไปนั่งด้วยกัน “โต้งสังเกตุมั้ยอะ ทำไมมีแต่คนมองเราอะ” พิมถามผมพร้อมกับกวาดสายตาไปรอบๆตัว “เพราะ พิมสวยน่ามองมั้ง” เห้ยไอ้บ้าพูดอย่างงั้นไปได้ไงวะเรา “อะไรนะเมื่อกี้โต้งว่าไงนะ” เธอถามพร้อมกับ มองมาทางผมอย่างแปลกใจ “เปล่าๆ เราแค่บอกว่าก็เขาอาจจะมองเพื่อนใหม่มั้ง” ผมก้มหน้าพูดเพราะอาย ตอนนี้หน้าแดงไปหมดแล้วครับ “อ้อ เรานึกว่าโต้งชมเราว่าสวยซะอีก” โอ้ตายแล้วเธอได้ยินนี่หว่า ไอ้บ้าเอ้ยทำไมพูดอย่างงั้นวะเนี่ย วันนี้ผมเรียนไม่รู้เรื่องเลยเอาแต่มองหน้าพิมอย่างเดียวเลย พอถึงคาบเลข “เอ้า ครูจะให้นักเรียนทุกคนจับคู่กับเพื่อนข้างๆแล้วถามถึงประวัติของเพื่อนคนนั้นให้ได้มากที่สุด” แน่นอนครับผมต้องคู่กับพิมแน่นอน พิมเริ่มถามก่อนเลย “โต้ง ชอบผู้หญิงแบบไหนหรอ” ผมอึ้งๆเพราะทำไมถึงถามผมแปลกแต่ผมก็แกล้งพูดเบาๆว่า “ก็ผู้หญิงอย่างพิมเนี่ยแหละน่ารักที่สุด” ผมก้มหน่าก้มตาพูดเบาๆแล้วหน้าก็แดงอีกแล้ว “อะไรนะโต้งบอกว่าอะไรนะเราฟังไม่ค่อยชัดอะ” เธอก้มหน้าตามผมลงมาแล้วถามผม “อ้อๆ ก็เราบอกว่า ผู้หญิงที่นิสัยดีไง” เฮ้อๆเกือบแล้วไง “อ้อนึกว่าชอบผู้หญิงอย่างพิมซะอีก” เธอพูดแล้วทำหน้าตาเจ้าเล่ห์นิดหน่อย แย่แล้วเราจะทำไงดีเนี่ยได้ยินอีกแล้วหูดีเป็นบ้าเลย “โต้งถามเรามั่งสิมองเราอย่างเดียวเลยมองจนทะลุเสื้อเราแล้วมั้งเนี่ย” ผมตกใจนิดหน่อยเลยโพล่งถามไปโดยไม่ตั้งตัวว่า “พิมมีแฟนยัง” ผมนี่มันบ้าจริงๆถามอะไรไม่ได้ความเลย “อิอิ ยังไม่มีอะ ถามทำไมอะ จะจีบพิมหรอ” เธอพูดพร้อมกับหน้าแดงนิดๆ “เปล่าๆ เราขอโทษที่ถามอย่างงั้นนะ งั้นเราแก้ตัวแล้วกันเราขอถามพิมว่า บ้านพิมอยู่ไหนหรอ” ผมถามไปงั้นแหละพอดีโต๊ะข้างๆเขาถามไงได้ยินพอดีเลยถามมั่ง “แนะ แน่ จาไปส่งละสิและบอกจาไม่จีบร้ายนะเนี่ย” เธอถามแล้วเขินนิดๆน่ารักจังเลย “ป่าวๆ เราเห็นเขาถามกันนะเลยถามมั่ง” ก็ไม่รู้จะถามอะไรนี่หน่าอึ้งในความสวย “แหม เราก็หลงดีใจว่าโต้งจะจีบเรา อะ บอกก็ได้ เราอยู่ ในซอยบางกรวย” ฮะ อยู่แถวบ้านเรานี่หว่า “อ้าว อยู่แถวบ้านเราเลย งั้นเย็นนี้กลับบ้านด้วยกันนะ” “จิงดิ งั้นเราก็มีเพื่อนกลับบ้านแล้ว”

                                กริ้ง......................

                หมดเวลาแล้ว “โต้งกลับบ้านกัน” แล้วพิมก็จูงมือผมไปยังป้ายรถเมล์ผมนี่หน้าแดงเลยเพราะมีแต่คนมองตลอดทางไปรถเมล์เลย พอไปถึงป้ายรถเมล์พิมก็ถามผมว่า “โต้งชอบกินไอติมป่าว” เธอถามผมพร้อมกับหันหน้าไปมองร้านขายไอติมไผ่ทอง “อือ ชอบดิพิมก็ชอบเหมือนกันหรอ เอางี้เดี๊ยวโต้งเลี้ยงพิมแล้วกันพิมเลือกเลยเอารสอะไรก็ได้”  แล้วพิมก็หันมายิ้มกับผมก่อนที่จะเดินไปเลือกไอติมรสที่เธอชอบ ผมเลือกไอติมรสวนิลลา เธอเลือกไอติมรสสตอเบอรี่ พอเลือกเสร็จผมก็จ่ายตังไปแล้วเดินไปที่รอรถเมล์ที่เดิม เรานั่งกินกันอยู่สักพักรถเมล์ 203 คันแล้วคันเล่าผ่านไปทีละคันๆ เราก็ยังไม่ขึ้นทั้งๆที่เป็นรถสายเดียวที่สามารถขึ้นกลับบ้านได้ เหตุผลที่เราไม่ขึ้นมีเพียงเหตุผลเดียวคือเรายังกินไอติมกันไม่หมด “โต้งพิมกินหมดและ อร่อยจังเลย อิ่มแปล้เลย” เธอพูดพลางลูบพุงของเธอไปมาเพื่อแสดงว่าเธออิ่ม “งั้นเรากลับกันดีกว่าโต้งกินหมดและ รถมาพอดีเลย” แล้วเราก็ขึ้นรถไป “พิมลงตรงไหนหรอ” ผมถามอย่างสนใจ “พิมลงไฟฟ้าแล้วโต้งลงไหนอะ” เธอถามผมบ้าง “อะอ้อ โต้งก็ลงไฟฟ้าเหมือนกัน” ทั้งๆที่จริงผมต้องลงเลยไป 5 ป้ายแต่ไม่เป็นไรผมกลับทางไฟฟ้าได้เหมือนกัน เราเดินไปด้วยกันเรื่อยๆจนถึงวินมอไซที่ผมต้องขึ้นกลับบ้านผมเลยถามเธอว่า “บ้านพิมอยู่ตรงไหนหรอ” “อ้อ บ้านพิมอยู่ข้างหน้าเนี่ยแหละ” “งั้นเรากลับก่อนนะเราต้องขึ้นมอไซไปอะ” “อือ งั้นโชคดีนะโต้งบาย”

                                ผ่านไป 5 นาที

                ผมถึงบ้าน “สวัสดีครับแม่” แล้วผมก็ขึ้นไปบนห้อง สักพักลงมากินข้าว อาบน้ำ แล้วนอน วันนี้ผมอยากนอนเป็นพิเศษเพราะอยากเห็นพิมในฝันนะครับ