คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2 - เราโดนไล่ออก (100%)
เราโดนไล่ออก
“โอเค ดี เร็วกว่านั้นอีก ดีมาก! ปาร์คชานยอล”
ติ๊ด!
เสียงอุปกรณ์จับเวลาถูกกดหยุดโดยโค้ชเมื่อฝ่ามือของชานยอลแตะขอบสระว่ายน้ำ นักกีฬาประจำโรงเรียนอย่างเขาฝึกซ้อมอยู่ในสระมาทั้งวันแล้ว หลังจากรู้ข่าวมีรายชื่อเข้าแข่งในรอบถัดไป
“ทำลายสถิติเดิมอีกแล้วนะชานยอล!”
“จริงหรอโค้ช! ผมจะชนะไอ้จูฮยอกโรงเรียนนู้นแล้วใช่ไหม!”
ท่าทางดีใจเหมือนดอกทานตะวันเจอแสงอาทิตย์ทำเอาโค้ชคิมหลุดขำอยู่ไม่น้อย ชานยอลก็เป็นอย่างนี้เสมอ เด็กคนนี้หากตั้งใจอยากจะทำอะไรเขาก็จะทำอย่างเต็มที่ เด็กคนนี้มานะและไม่เคยยอมแพ้ง่ายๆ นั่นคือสิ่งที่ชัดเจนที่สุดในตัวนักกีฬาของเขา
“อย่าเหลิงน่า แกก็รู้ว่าทางโรงเรียนนั้นเขาต้องซ้อมนักขึ้นขนาดไหน ยิ่งรู้ว่าสถิติแกอยู่ไล่เลี่ยกับเขาเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งขยันขึ้นเท่านั้น”
“รู้แล้วน่าโค้ช ผมขอดีใจแป้ปนึงไม่ได้หรอ” เด็กหนุ่มร่างสูงพูดติดตลกขณะที่ขึ้นจากสระและเดินตรงมายังโค้ช รับผ้าขนหนูสีขาวมาวางบนหัวตัวเองเพื่อหวังว่ามันจะดูดซับน้ำในผมของเขาไปบ้างเพราะตอนนี้ขี้เกียจเต็มทนแล้ว
ชานยอลรักและเคารพโค้ชของเขามากชานยอลเป็นนักกีฬาโรงเรียนและนักกีฬาประจำจังหวัด ซึ่งคนที่ทำให้ชานยอลมีวันนี้ได้ก็ไม่ใช่คนอื่นไกลนอกจากคนตรงหน้าของเขาตอนนี้
จะว่าไปเจอหน้าโค้ชคิมมากกว่าเจอแม่อีก...
“ไปเปลี่ยนชุดกลับหอได้แล้ว เรียกจงอินมาด้วย”ชายหนุ่มมากอายุตบบ่าของนักกีฬาประจำโรงเรียนเป็นเชิงบอกว่าพอแล้วสำหรับวันนี้ ชานยอลเดินเลี้ยวเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุดและตรงไปยังล็อคเกอร์ของตัวเอง หยิบเอาชุดลำลองที่เตรียมมาจากหอเมื่อเช้าพร้อมพาดผ้าขนหนูไว้ที่ไหล่หนา
“เหม็นไรแถวนี้วะ”
“เหม็นรักแร้มึงมั้ง ไอ้ห่า จะสรรหาอะไรมาหาเรื่องกูอีก” ชานยอลพูดอย่างหัวเสียเมื่อถูกทักด้วยศัตรูหมายเลขหนึ่งอย่างคิมจงอิน
“ร้อนตัวนะมึง นักกีฬาอันดับหนึ่งโรงเรียนเขาปากหมาขนาดนี้แล้วหรอวะ”
“แต่นักกีฬาอันดับสองคงจะมาเป็นอันดับหนึ่งยากหน่อยว่ะ เพราะกูทำเป้าสถิติให้มึงชนใหม่อีกแล้ว”
“…”
“สงสารเขานะครับ สถิติเก่ายังชนไม่ได้เลย”
“…”!!!!
ยกนี้ปาร์คชานยอลนำ 1 ต่อ 0...
หลังจากที่เปิดศึกกับคิมจงอินในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ตอนนี้ชานยอลก็แค่นั่งโง่ๆอยู่ที่ม้าหินอ่อนหน้าตึกเรียนเพื่อรอหวงจื่อเทาเพื่อนสนิทของเขาเหมือนอย่างทุกวันๆที่เคยทำ เรียน ซ้อม หาของกิน นอน วัฏจักรชีวิตทุกๆวันของเขาไม่ได้มีอะไรต่างไปนอกจากนี้มากนัก
ในวันหยุดสำคัญต่างๆทางโรงเรียนก็จะปล่อยให้นักเรียนกลับบ้านไปหาครอบครัว เพื่อนของเขาก็เป็นหนึ่งในเด็กที่อยากจะกลับบ้านไปเยี่ยมพอแม่ ถามว่าท่านสบายดีไหมแล้วก็กินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตาแต่ติดอยู่ที่ว่าชานยอลไม่เคยมีความคิดแบบนั้น
ชานยอลไม่เคยอยากกลับบ้าน...
ถามว่าไม่กลับบ้านแล้วมีอยู่กินจนถึงทุกวันนี้ได้ยังไงคงจะขอบคุณความสามารถของตัวเองในการใช้ทุนนักกีฬาเข้ายื่น อาหารฟรีที่อยู่ฟรีและถ้าหากชานยอลเงินไม่พอใช้เขาก็มีเงินเก็บในส่วนที่แข่งกีฬาชนะมาประทังชีวิตพออยู่แล้ว
ถ้ามีโอกาสเขาก็อยากจะบอกกับแม่ว่าเขาโตแล้ว ชานยอลเป็นเด็กอายุ 18 ที่โตพอที่จะหาเงินมาเลี้ยงตัวเองได้และไม่ต้องแบมือขอเงินพ่อแม่ไปวันๆ เขาสามารถยืนด้วยขาตัวเองได้โดยไม่ต้องพึ่งครอบครัว
บ้านของชานยอลเป็นคนที่ค่อนข้างมีฐานะ ถูกเลี้ยงจนโตมาโดยพี่เลี้ยงเด็กที่อยู่ในบ้านไม่ใช่จากฝีมือพ่อแม่เพราะงานธุรกิจที่รัดตัว มันเลยทำให้มีแต่คนประคบประหงมเขาและกลายเป็นคนนิสัยเสียและขี้เอาแต่ใจในที่สุด ซึ่งชานยอลก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนั้นแต่มันก็เป็นไปแล้ว
ตอนเขาอายุห้าขวบแม่กับพ่อของเขาทะเลาะกันหนักมาก ในแต่ละวันเขาที่อยู่ห้องข้างๆจะได้ยินเสียงทำลายข้าวของและเสียงเอะอะโวยวายของพ่อแม่ตลอดทั้งคืนแทบไม่ขาดสาย
มีอยู่วันหนึ่งเสียงพวกนั้นก็ไม่มาให้ชานยอลได้ยินอีกเป็นวันแรกในรอบปีด้วยซ้ำที่แม่เข้ามาหาชานยอลก่อนนอน เล่านิทานเรื่องโปรดให้เขาฟังและกล่อมเขาจนหลับสนิท ซึ่งชานยอลก็นึกว่าทุกอย่างจะจบอย่างสวยงามแล้วแต่ผลลัพธ์ที่ได้มันกลับแย่กว่าที่เขาคิด ‘บางที่ฟ้าหลังฝนก็ไม่ได้สวยงามเสมอไป’
ในตอนเช้าวันถัดมาทุกๆคนในบ้านรวมถึงแม่ใส่ชุดสีดำกันหมด เด็กหนุ่มเดินตรงเข้าไปหาผู้เป็นแม่ด้วยความสงสัยแต่ก็ได้คำตอบกลับมาโดยไม่ให้เวลาเด็กอย่างเขาเตรียมตัวเลยด้วยซ้ำ ‘พ่อเสียแล้วชานยอล เขาประสบอุบัติเหตุ เขาไม่อยู่กับเราแล้วนะ’
สำหรับเด็กวัยห้าขวบอย่างชานยอลในตอนนั้น เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการตายมันเป็นอย่างไร แต่พอได้ยินว่าคนๆนึงจากเราไปโดยไม่มีวันหวนกลับมาน้ำตามันก็ไหลออกมาเสียดื้อๆ
Rrrrrrrrr…
แรงสั่นจากสมาร์ทโฟนทำเอาเด็กหนุ่มตัวสูงหลุดจากห้วงความคิด เมื่อกวาดสายตาอ่านเพียงชั่ววินาทีก็รู้ว่าเพื่อนสนิทของเขาซ้อมเสร็จแล้วในเวลาไม่นานมานี้และเราคงจะต้องไปหาข้าวเย็นกินกัน
HZTTTAO
วิ่งเสร็จละ เหนื่อยขาแทบขาดเลยเพื่อนขรา 19.44
*อีโมน้ำตาเล็ด* 19.44
19.45 บอกกูทำไม? มึงไปเปลี่ยนชุดมาด้วยนะ เดี๋ยวรักแร้เปียก
HZTTTAO
มึงมันใจดำ บ่นนิดบ่นหน่อยไม่ได้ จะรอกูอยู่ไหนคะที่รัก 19.45
19.47 หน้าบ้านพี่ก็ได้ค่ะถ้าต้องการ เออ เดี๋ยวกูไปรออยู่สนาม
60%
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
“เครื่องดื่มคุณลูกค้าคิว 14 ได้แล้วค่ะ”
เสียงตะโกนของพนักงานสาวสวยจากหน้าเคาท์เตอร์เรียกให้ชานยอลกับเพื่อนสนิทของเขาละสายตาจากจอโทรศัพท์
หลังจากที่ส่งสายตามองกันอยู่สักพักจื่อเทาก็พยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าเดี๋ยวมันไปเอามาให้
“เลิกแดกเหอะไอติมสตอรเบอร์รี่อ่ะ
ไม่เข้ากับหน้ามึงเลย” จื่อเทายื่นไอติมด้วใหญ่ให้พลางดูดกาแฟในแก้วของตัวเอง
“ก็กูชอบของกู
จะให้ไปสั่งกาแฟแบบมึงก็ไม่ได้ป่ะวะ มันไม่ใช่อ่ะ”ตักไอศกรีมเข้าปากคำโตพร้อมกับถือช้อนชี้หน้าไอ้เพื่อนสนิทที่มากล่าวหาของว่างสุดโปรดของเขา
นี่เทามันไม่รู้จริงๆหรอว่าสตอรเบอร์รี่อร่อยขนาดไหน
“เออมันก็จริง
คนเราชอบไม่เหมือนกันว่ะ”
“เหมือนมึงที่ชอบน้องซายองเพราะนมโตแต่กูไม่?”
“คนละชอบ ซั๊ซ” ระยะห่างระหว่างโต๊ะเป็นอุปสรรคต่อการเปิดศึกของเทากับชานยอลมากเกินไป
เพื่อนที่โดนแซวซึ่งนั่งดื่มกาแฟอยู่จึงทำได้แค่ชี้หน้าคาดโทษเพื่อนสนิทไว้กับสายตาเป็นเชิงว่า
‘ฝากไว้ก่อนเหอะมึง’
“เออชานยอล
วันนี้ก่อนกูมาหามึง ครูจองบอกว่าห้องเรามีนักเรียนย้ายมาใหม่”
“จากไหน?”
“อยากรู้ก็ไปถามมันเองพรุ่งนี้เถอะ
กูไม่สามารถตรัสรู้ให้มึงได้จริงเพื่อน”
เด็กหนุ่มร่างสูงหอบกระเป๋าเป้สองใบเดินไปตามทางเดินระหว่างหอพัก
หลังจากที่นั่งคุยกับเทาอยู่ที่ร้านกาแฟใกล้ๆโรงเรียน
จู่ๆเพื่อนสนิทของเขาก็โดนตามตัวให้กลับบ้านโดยเจ้าตัวก็ไม่ทราบสาเหตุเพียงแต่ทิ้งกระเป๋าเป้ไว้แล้วฝากให้เขาเอากลับมาให้ด้วย
ชานยอลล้วงเอากุญแจและคีย์การ์ดที่เก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาพร้อมไขเปิดประตูห้องเหมือนกับทุกๆวัน
แต่แล้วไอเย็นๆกระทบที่หน้าบ่งบอกว่าในห้องกำลังเปิดแอร์ทำให้ชานยอลแปลกใจ ไฟก็ปิดแต่เขาลืมปิดแอร์ก่อนออกจากห้องเมื่อเช้างั้นหรอ?
ไอ้ชิบหาย
คีย์การ์ดก็ยังไม่ได้เสียบแล้วที่เสียบอยู่นี้ของใครวะ!?
“มึง!!!” คนตัวสูงตบฝ่ามือลงกับแผงสวิตช์ไฟทั้งแผงเพื่อให้ไฟทั้งห้องเปิดจนหมดพร้อมตวาดเสียงดังลั่นทั่วห้อง ปิดประตูกวาดสายตาดูรอบๆห้องว่ามีใครอยู่บ้างแต่ก็ไม่พบ
เครื่องปรับอากาศของห้องเขากำลังทำงานอยู่ มีผ้าปูที่นอนวางอยู่กับพื้นสองสามผืนโต๊ะโปสเตอร์ซูปเปอร์ฮีโร่ประหลาดๆที่ไม่ใช่ของเขาถูกแปะไว้ข้างตู้เย็นและชั้นวางหนังสือที่มีฝุ่นอยู่เขรอะเพราะเขาไม่มีเวลาทำความสะอาดก็ถูกจัดใหม่
ใครมาเล่นตลกอะไรอีกวะเนี่ย!
“ใคร..เจ้าของห้องหรอ”
คนตัวเล็กปีนบันไดลงมาจากเตียงชั้นบนด้วยท่าทีหลับแหล่ไม่หลับแหล่
แบคฮยอนหรี่ตามองผู้มาใหม่เพราะเขากำลังหลับอยู่จู่ก็มีคนตะโกนเสียงดังแถมยังเปิดไฟหมดทุกดวงอีก
“ม...มึงเป็นใคร
เข้ามาห้องกูได้ไง”
“เราย้ายมาใหม่นะ
ชื่อแบคฮยอน เราจะมาอยู่กับนายห้องนี้แหละ”แบคฮยอนพูดพลางยิ้มตาแทบปิดให้กับเพื่อนร่วมห้อง
“ไม่ กูไม่ให้มึงอยู่
เก็บของแล้วออกไป”
“คุณครูบอกว่าห้องนี้เหลือห้องสุดท้ายแล้วนะ
ให้ไปที่อื่นเราก็ไม่มีที่อยู่แล้ว”
ได้ยินอย่างนั้นเจ้าของห้องคนเก่าถึงกับต้องกุมขมับ
อยู่ดีๆของมันทุกวันมาดีๆคนเดียว
จู่ๆจะให้คนมาอยู่ด้วยคงเป็นประสาทตายพอดี
ถึงเทามันจะพูดมากแต่เอาเทามาอยู่แทนแม่งยังจะดีกว่าเลย
“นี่ เตี้ย”
“เราชื่อแบคฮยอน”
“เออเตี้ย
มึงอ่ะหาห้องใหม่เหอะนะ”
“เราไม่เตี้ย
เราชื่อแบคฮยอน แล้วนายชื่ออะไร”
“กูให้เวลามึงสามวัน
ถ้ามึงไม่ออก กูเอาเรื่องมึงแน่”
“ไม่มีชื่อหรอ?”
“ชานยอล! ปาร์คชานยอล!โอเคมั้ย ทีนี้ออกไปจากห้องกูได้แล้ว!”
“ชานยอลอย่าไล่! เราไม่ออก”แบคฮยอนทำหูทวนลมพร้อมกับไม่สนใจคำพูดของคนตรงหน้าแล้วปีนขึ้นบันไดเพื่อไปเตียงชั้นบนซึ่งเป็นที่นอนของตัวเอง
บ้าหรอเพิ่งมาอยู่เองให้ออกได้ไง จ้างให้แบคฮยอนก็ไม่ออกหรอก!
“เตี้ย มึงลงมาคุยกันดีๆดิ้” ถ้าไอ่เด็กใหม่นี่ไม่มาคุยกับเขาดีๆชานยอลจะเป็นประสาทตายแล้ว คนห่าอะไรเตี้ยเป็นแคระและยังพูดไม่รู้เรื่องอีก
“…”
“กูรู้ว่ามึงแกล้งหลับ”
“…”
“เออวะ
กูให้ค้างคืนนึงก็ได้!! คืนเดียวนะมึง!”
22.02 เชี่ยเทา แจ็กพอตแตกที่กูแล้วแม่งเอ้ย
100%
และแล้วตอนที่สองก็จบอย่างสมบูรณ์ เย่
ชานยอลกับนังเตี้ยเขาได้เจอกันแล้วโน้ะ
ขอบคุณคอมเม้นท์ทุกๆอันเลยนะคะ ขอบคุณคนกดเฟบและคนเข้ามาอ่านด้วย รักนะค้า
ความคิดเห็น