คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1 - เราเข้าโรงเรียนใหม่
เราเข้าโรงเรียนใหม่
กริ๊งงงง!!
เด็กหนุ่มรีบก้าวท้าวด้วยความรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณออดคาบแรกดังขึ้น สายตากวาดมองไปทางต่างๆเมื่อพบทางแยก ป้ายทางขวามีตัวเลขเขียนเป็นสัญลักษณ์ซึ่งก็น่าจะหมายถึงห้องเรียนประจำของเขา แบคฮยอนกำลังจะสายในวันแรก..
ในที่สุดก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องเรียนห้องแรก หลังจากที่แบคฮยอนไปพบคุณครูเรื่องการย้ายเข้าใหม่เขาก็ได้รับข่าวว่าสามารถเข้าเรียนได้ตั้งแต่วันนี้เลย ชุดยูนิฟอร์มอื่นๆและกุญแจห้องที่อยู่ในล็อคเกอร์ซึ่งแบคฮยอนก็เอามาหมดแล้วและเขาจะได้เข้าห้องตัวเองเป็นครั้งแรกหลังจากเรียนเสร็จเย็นนี้
ที่น่าตื่นเต้นที่สุดคือแบคฮยอนจะต้องอยู่ร่วมห้องกับคนอื่นเนี่ยสิ
ก่อนอื่นเขาต้องเอาชนะอุปสรรคตรงหน้านี้ให้ได้ก่อน คนตัวเล็กสุดหายใจเข้าลึกๆจนเต็มปอดและพ่นลมออกช้าๆใช้นิ้วเรียวดันแว่นขึ้นพร้อมกับดันประตูห้องเรียนเปิดออก
เสียงโหวกเหวกโวยวายของเด็กนักเรียนชายที่กำลังเล่นกันอยู่มุมห้องทำเอาเขาปวดหูเล็กน้อยทำให้รู้ว่าคุณครูยังไม่เข้าสอน บางคนก็เอาโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่น เสียบสายหูฟังเพื่อฟังเพลงหรือแม้แต่กระทั่งอ่านหนังสือ แบคฮยอนเดินไปที่แท่นด้านหน้าห้องซึ่งเป็นที่ประจำของคุณครูเพื่อจะแนะนำตัวกับเพื่อรร่วมชั้นแต่ไม่มีใครสนใจเขาสักคน...
“นี่ทุกคน! เราชื่อแบคฮยอน” เด็กผู้ชายที่ใส่แว่นเหมือนเขาซึ่งนั่งอยู่หน้าสุดละสายตาจากหนังสือเงยหน้าขึ้นเพื่อมองผู้มาใหม่
“เราจะมาเรียนปีสุดท้ายกับทุกคนที่นี่นะ”เด็กหนุ่มตะเบ็งเสียงขึ้นจนแทบตะโกนเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเพื่อนเกเรมุมห้องที่กำลังเล่นกันอยู่โดยที่ไม่สนใจเขา แบคฮยอนต้องการให้ทุกคนรู้จัก เขาไม่ต้องการไร้ตัวตนหรือการที่จะไปนั่งที่แล้วโดนถามว่า ‘อ้าว ใครเนี่ยเข้าห้องมาตั้งแต่เมื่อไหร่’ เขาไม่ได้ต้องการแบบนั้น
เพื่อนที่เล่นกันอยู่มุมห้องละกิจกรรมของตัวเองขึ้นมาเพื่อมองหน้าทำความรู้จักกับนักเรียนใหม่ ถ้าจะให้เทียบแบคฮยอนกับพวกนั้นขอบอกเลยว่ามันตรงกันข้ามกันทุกอย่าง คนพวกนั้นตัวสูงต่างจากเขาที่ตัวเล็กนิดเดียว แบคฮยอนไม่ได้แต่งติดผิดกฎระเบียบส่วนนั่นก็เอาแต่แหกกฎไม่ยอมใส่เสื้อโค้ชทับข้างนอก นี่ถ้าคุณครูตีจะไม่แปลกใจเลย
“เรามาจากปูซาน ยินดีที่ได้รู้จักกับทุกคนนะ”
“หูย ไม่พาพี่ไปเที่ยวทะเลหน่อยหล่ะน้อง”
“อูยยยยย” เสียงแซวจากเด็กเกเรหลังห้องที่มีลูกคู่ตามมาทำเอาแบคฮยอนถึงกลับแปลกใจ นี่เด็กในโซลเขาคุยกับเพื่อนใหม่ที่เป็นผู้ชายด้วยการทำเหมือนแซวผู้หญิงที่เดินผ่านงั้นหรอ
"ไม่มีปัญญาไปเองหรอ ถึงให้เราพาไปอ่ะ”เป็นอีกครั้งที่ปากไปไวกว่าความคิด แบคฮยอนหาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว...
“มึงว่าไงนะ!!!”เพื่อนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าใหญ่ของแก๊งทำท่าจะพุ่งเข้ามากระชากคอเสื้อแบคฮยอนแต่โดนคนด้านข้างห้ามไว้ คนตัวเล็กได้ยินเสียงพึมพัมอยู่ไกลๆจับใจความได้ว่า ‘นัมจุนมึงใจเย็นๆ’อะไรทำนองนั้น
เพื่อนที่ใส่แว่นด้านหน้าสุดของห้องส่ายหน้าหน่ายๆชี้ไปทางโต๊ะที่เยื้องไปทางด้านขวาเป็นเชิงบอกกับเขาว่านั้นแหละคือที่ๆต้องสิงสถิตในห้องเรียนนี้
“เราชื่อแบคฮยอนนะ นายหล่ะชื่ออะไร”คนตัวเล็กวางกระเป๋าลงหันไปถามเพื่อนด้านข้างซึ่งดูหน้าตาเป็นมิตรต่างจากพวกนัมจุดแบบตรงกันข้ามสุดๆ
“เราชื่อจงแด ส่วนนี่มินซอก แล้วก็จุนมยอนด้วย”จงแดชื่อไปทางเพื่อนร่วมห้องที่นั่งอยู่ในบริเวณใกล้เคียงกันด้วยหน้าตายิ้มแย้ม
“เห้ยยแบคฮยอนใช่ไหม เมื่อกี้ที่พูดใส่นัมจุน สุดยอดไปเลย!”มินซอกทำหน้าตาตื่นเต้นยกมือขึ้นมาเขย่าไหล่ของเขา(เป็นจังหวะชาวร็อคสตาร์) แบคฮยอนก็แค่พูดไปเฉยๆ มันสุดยอดตรงไหนกัน
“สุดยอดตรงไหนอ่ะ นัมจุนเขาขี้โมโหมากเลยหรอ”
“สุดๆเลยหล่ะ ไม่มีใครกล้ามีเรื่องกับหมอนั่นถึงแม้จะอยากสู้แค่ไหนก็ตาม แต่นายก็ซัดมันไปด้วยคำพูดที่ทำเอานัมจุนหน้าชา”
“เหมือนโดนตบหน้าด้วยเท้า” <มินซอก
“จนเขาแทบจะทนอารมณ์ไม่ไหวไหว!”จุนมยอนที่นั่งอยู่ทางด้านหลังพูดเสริมประกอบกับทำท่าชกมัดหมัดกลางอากาศให้เขาดู
“เราเห็นเพื่อนคนที่นั่งหน้าสุดเขาดูเงียบจนเรากลัวเลย เขาเป็นโรคหรือเปล่า”
“อ๋อ นั่นคยองซูหน่ะ เขาเป็นหัวหน้าห้องที่เคร่งกฎระเบียบสุดๆเลย วันๆก็เอาแต่อ่านหนังสือ ใครชวนไปไหนก็บอกว่าต้องรีบอ่านเพราะปีหน้าจะสอบเข้ามหาลัยแล้ว”
“โห ทำไมเราสงสารคยองซู” คำพูดของแบคฮยอนทำเอามินซอกที่กำลังยกน้ำขึ้นดื่มสำลักแทบพุ่ง จงแดได้แต่เอื้อมมือไปตบหลังเพื่อนรักพลางเล่าประวัติคนในห้องให้เพื่อนใหม่ได้ฟัง
“ที่ว่างข้างหน้านายเป็นของนักกีฬาประจำห้องแหละพวกนั้นเข้าเรียนไม่บ่อยนักหรอก แล้วก็ทางนั้นของเซฮุนเห็นว่ามีแมวมองมาติดต่อให้เข้าวงการด้วยนะ หมอนั่นหน้าตาดีใช่ย่อยเลย ถึงยังไงนายก็ยังเป็นคนประเภทเดียวกับเรานะ เราเป็นเพื่อนกันได้!”
แบคฮยอนและจงแดคุยถูกคอเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย อย่างน้อยเขาก็ผ่านด่านแรกไปได้อย่างราบรื่น วันนี้เขามีเพื่อนใหม่ตั้งสามคนจงแด มินซอกและจุนมยอนต้องเป็นเพื่อนที่ดีในโซลของเขาแน่นอน!
คนตัวเล็กหอบกระเปาเป้ใบใหญ่สองใบเดินมาถึงหน้าห้องที่ยามประจำหอบอกว่าเป็นห้องของเขากับรูมเมท แบคฮยอนชั่งใจอยู่ซักพักก่อนจะวางของเพื่อให้มือว่างแล้วเคาะประตู
ไร้เสียงตอบกลับจากคนในห้อง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแล้วลงมือเคาะประตูอีกครั้งเผื่อคนในห้องอาจจะไม่ได้ยินแต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับเหมือนเดิม
แบคฮยอนล้วงกระเปาเป้เพื่อหากุญแจห้องอยู่สักพักจากนั้นก็เสียบเข้ากับแม่กุญแจ ซึ่งทำให้ห้องเปิดได้พอดีเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเขาไม่ได้มาเคาะห้องผิด
นักเรียนใหม่อย่างแบคฮยอนไม่รู้ว่ารูมเมทของเขาเป็นใคร จะถามจงแดหรือคนอื่นๆก็ไม่สามารถตอบได้เพราะอยู่คนละหอพัก เนื่องจากโรงเรียนของเราแบ่งหอพักโดยการจับฉลาก ซึ่งคุณครูก็บอกว่าห้องที่แบคฮยอนจะอยู่คือห้องที่เหลือเป็นห้องสุดท้ายแล้ว
คนตัวเล็กเสียบคีย์การ์ดที่ข้างๆประตูด้านในจนไฟห้องสว่าง กวาดสายตาไปรอบๆห้องสีขาวที่ไม่ใหญ่มากเฟอร์นิเจอร์ส่วนใหญ่ถูกแต่งเป็นสีโทนขาวดำ มีตู้เย็นหนี่งตู้ ห้องทำงานเล็กอยู่ด้านซ้าย เตียงสองชั้นห้องน้ำหนึ่งห้องด้านในโดยรวนน่าอยู่มากที่เดียวและที่สำคัญตอนนี้ไม่มีคนอยู่..
หลังจากที่สำรวจรอบห้องเป็นที่เรียบร้อยแบคฮยอนก็ทยอยขนของที่เอามาจากปูซาน ชุดต่างๆถูกเก็บไว้ที่ลิ้นชักด้านบน เปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้เตียงใหม่ คาดว่าเขาคงจะได้นอนที่เตียงชั้นบนเพราะว่าเตียงชั้นล่างมีเจ้าของอยู่แล้ว มีเหรียญรางวัลห้อยเต็มไปหมดหัวเตียงของรูมเมทเขา ถ้าให้เดาก็คงจะเป็นพวกนักกีฬาที่ชอบโดดเรียนแล้วหนีไปซ้อมแน่ๆ
โปสเตอร์ค่ายหนังที่แบคฮยอนชอบอย่างค่าย MARVEL ถูกแปะไว้ที่ฝาผนังข้างๆตู้เย็นมองดูแล้วก็หุบยิ้มไม่ได้ที่อุตส่าห์ขนมันข้ามน้ำข้ามทะเลยมาแต่ไม่มีความบกพร่องใดๆแม้กระทั่งรอยยับ แบคฮยอนนะรักซุปเปอร์ฮีโร่พวกนี้ยิ่งกว่าอะไรดี!
ตนตัวเล็กหยิบเอาโมเดลซุปเปอร์ฮีโร่ที่ตัวเองสะสมขึ้นมาวางไว้ข้างๆกระถางต้นไม้ของเจ้าของเก่า ไอรอนแมนที่กำลังปล่อยพลังกับสไปเดอร์แมนทำเอาคนเก็บตังค์ซื้อเองภูมิใจอยู่ไม่น้อยเมื่อได้เห็นมันตั้งโชว์อยู่บนชั้นวางสวยๆ
ไว้เก็บตังได้เยอะๆเขาจะเหมาหมดทั้งคอลเล็กชั่นเลย!
เด็กหนุ่มปีนขึ้นบันไดเพื่อไปที่เตียงของตัวเอง คิดถึงบ้านบ้างนิดหน่อยแต่ก็โทรคุยกับครอบครัวไปเมื่อตอนเลิกเรียนแล้ว ถึงแม้ว่าการปรับตัวในที่ใหม่ๆที่เราไม่เคยอยู่มันจะยาก แต่แบคฮยอนคิดว่าไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้อยู่แล้ว แม่สอนให้เขามองโลกในแง่บวกเสมอและเราจะมีความสุข เราไม่สามารถกำหนดอนาคตของตัวเองได้แต่เราสามารถทำอดีตให้ออกมาดีได้เพียงแค่ทำช่วงเวลาที่ดีในตอนนี้ก็จะเป็นอดีตและความทรงจำที่ดีในวันข้างหน้าแล้ว! J
#ความคิดแบคฮยอน
และแล้วตอนแรกของฟิคเรื่องนี้ก็มาเสิร์ฟร้อนๆให้กับทุกคน *จุดพลุ*
ขอบคุณทุกๆคนที่เขามาอ่านนะคะ เข้ามาแล้วห้ามทิ้งกัน เฟบเลย!555555555555
อยากให้ติดตามจนจบเรื่องเลย จะไม่ทำให้ทุกคนที่อ่านเรื่องนี้ผิดหวังค่ะ <3
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น