ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    บันทึก(ไม่)ลับ เด็กวิทย์ หัวใจศิลป์

    ลำดับตอนที่ #97 : [บทส่งท้าย #2] หลังคะแนน O-NET ออก! : พอใจ....แต่น้ำตามันไหลไม่ยอมหยุด

    • อัปเดตล่าสุด 26 มี.ค. 53


    วันที่ 25 มีนาคม 2553

     

    แน่นอนว่า เวลานี้หลายๆคนเฝ้ารอคะแนนหน้าคอมอยู่อย่างใจจดใจจ่อ

    คะแนนเราจะออกมาดีไหม? พอที่จะยื่นคณะที่เราชอบรึเปล่า?

    หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ รู้สึกวูบๆ หนาวๆ ร้อนๆ

    หน้าชา ตัวสั่นระริก (เริ่มเวอร์ - -)......

     

    ผมก็ออน MSN เล่นในช่วงเวลา 10 นาฬิกา พอดีเด๊ะ หลังจากที่อาบน้ำเสร็จแล้ว แน่นอนว่า ข้าวเช้ายังไม่ได้รับประทานเลย (เมื่อคืนนอนไม่หลับจริงๆ กว่าจะรู้ตัวก็ 9 โมงกว่าๆแล้ว) ผมเจอเพื่อนมากมายซึ่งก็กำลังรอลุ้นผลโอเน็ตเหมือนกัน ถามเพื่อนคนไหนก็บอก ยังเข้าไม่ได้เลย แง่มๆ ความรู้สึกตอนนั้นแอบดีใจ (555+) จะได้ไม่ต้องเปิดดูวันนี้ ในวันที่สภาพจิตใจไม่ค่อยจะพร้อม~

     

    แต่ อ้าววว..... ทำไมผมเปิดดูได้แว้~

    รู้งี้ไม่น่าติดตั้ง Hi-Speed อินเทอร์เน็ตเลยเนาะ รู้สึกเศร้าใจแปลก TT

     

    เอาวะ! มาถึงขั้นนี้และ ดูให้มันรู้แล้วรู้แรดไปเลยแล้วกัน รู้ช้ารู้เร็ว สุดท้ายก็ต้องรู้อยู่ดี จะได้โล่งด้วย ผมก็บรรจงพิมพ์เลขที่บัตรประชาชนทั้งสิบสามหลัก ใส่ตัวอักษรป้องกันความปลอดภัยเรียบร้อยแล้วกดยืนยัน - -

     

    ที่เหลือก็แค่รอ.......

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    คะแนนออกแล้ว!!!!!

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    วินาทีที่คะแนนอยู่ตรงหน้าผม... ความรู้สึกก็คงไม่แตกต่างจากเพื่อนๆหลายคน บางคนดีใจแบบสุดๆไปเลย บางคนยังพอยิ้มๆได้ ที่คะแนนไม่น่าเกลียด บางคนถึงกับเครียดสุดๆ เพราะว่าคะแนนตัวเองไม่ถึงครึ่งเลยสักวิชา.....

     

    สำหรับผม.... ผมพอใจแล้วหล่ะ ^^

    แต่สำหรับ ตึกเทวาลัย อันสูงส่ง แล้ว ผมว่ามันยังขาดอะไรไปบางอย่าง

     

    ตอนนี้ผมกำลังถูก ความผิดหวัง เล่นงานอย่างจัง!

     

    ภาษาอังกฤษ ได้ 55.71 คะแนน.........

    (ความคิดแว๊บแรกในใจ คะแนนมั่วรึเปล่า?

    เราก็ทำได้นะ ทำไมคะแนนมันออกมาแบบนี้อ่ะ~)

     

    ตอนทำข้อสอบเก่า ก็ได้ 60 ~ 70 ตลอด พอคะแนนออกมาจริงๆ ผมตกใจครับ

    หลายคนคงคิดว่า เฮ้ย นี่มันก็เยอะแล้วนะ จะเครียดทำไม?

    ผมคงไม่เครียด... ถ้าสายตาไม่ได้เหลือบไปเห็น พระเกี้ยว ที่แปะอยู่บนฝาผนังห้องนอน

    พร้อมกับข้อความ...

     

    นายวัชระ ชัยกรสกุล

    นิสิตชั้นปีที่ 1 คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

     

    ทั้งๆที่เราก็พอใจกับคะแนน แต่น้ำตาก็ไหลไม่หยุด....

     

    มันทำให้ผมกลับมาคิดใหม่ว่า..

    เราหวังสูงเกินไปไหม?

    เราพยายามเต็มที่รึยัง?

    เราละเลยบางสิ่งบางอย่างไปรึเปล่า?

    .

    .

    .

    .

    .

     

    กับ ตึกเทวาลัย ที่สูงเสียดฟ้าขนาดนั้น~

     

    *2 BE CONTINUE….

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×