คติสอนใจ

ลำดับตอนที่ #15 : อนุราชาหรือมหายาจก... ล้วนต้องการผู้นำทางในที่มืด

"คนสองคนตาบอดด้วยกันทั้งคู่กำลังหลงทางอยู่ในป่าดงดิบ"ประโยคนี้ผมจะบอกให้นะครับว่าพิมพ์ขึ้นมาง่ายๆ แต่ลองนึกภาพดู คือลองจินตนาการดูซิครับว่ามันน่ากลัวแค่ไหน ที่บอกว่ามันน่ากลัวก็เพราะว่าถ้าลองนึกว่าเป็นตัวเรา ตาบอดมองไม่เห็นเดินหลงทางอยู่ในป่าลึกที่มีภัยรอบด้าน เราในที่นี้อาจจะเป็นใครก็ได้ที่อาจจะมีฐานะสูงต่ำอย่างไรก็ได้ มันน่ากลัวไหมหล่ะครับ

ชีวิตจริงของเราๆทุกคนมันหลีกเลี่ยงไม่ได้หรอกครับที่จะผิดพลาดกันบ้าง บางครั้งดูเหมือนมันยากที่คนอื่นจะเข้าใจ และแน่นอนตัวคุณเองก็ไม่อาจจะเข้าใจได้ 100% ด้วยซ้ำไปว่าเพราะอะไร ผมเคยบอกกับตัวเองว่า บทเรียนในชีวิตที่ราคาแพงที่สุดคือบทเรียนใดๆก็แล้วแต่ที่ต้องเรียนรู้มาด้วยการลงมือทำความชั่ว

ดูเหมือนมันจะนานมากแล้วที่สิ่งเลวร้ายในชีวิตได้ผ่านพ้นไปก็คงเหลือแต่ภาพแห่งความทรงจำซึ่งถ้ามองในแง่หนึ่งก็คือมันเลวร้ายสำหรับเราเหลือเกิน ผมหมายถึงคนเราทุกคนที่เคยมีอดีตที่ไม่น่าจดจำน่ะครับกับเรื่องใดๆก็ได้

ผ่านมาจนวันหนึ่ง...วันที่ผมได้มาพบกับเธอผู้ซึ่งพร้อมที่จะ "เข้าใจและให้อภัย" ในสิ่งผิดพลาดในอดีตของผมได้ ... ต้องขอบอกว่ามันเป็นอะไรที่วิเศษสุดแล้วเมื่อคนเคยผิดแล้วได้รับ "โอกาส" มันอาจจะไม่ใช่โอกาสอันรุ่งโรจน์อะไรนัก แต่มันเป็นเหมือนแสงสว่างนำทางชีวิตไปสู่สิ่งที่ดีๆที่เราอาจจะไม่สามารถหาได้อีกเลย ... คนสองคนต้องช่วยกัน อย่าลืม! จงจำไว้เสมอว่า การที่คนสองคนจะได้มาพบกันนั้นมันยากแสนยาก ชีวิตคนเรามันผิดพลาดกันได้ เมื่อผิดพลาดแล้วสิ่งที่ดีและประเสริฐสุดก็คือการรู้จักแก้ไข และเริ่มใหม่ สิ่งที่สำคัญตัวเราเองต้องให้โอกาสกับตัวเองก่อน