คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : จบเพื่อเริ่มใหม่
อนที่5 บเพื่อเริ่มใหม่
ฮยอวอนลับมาห้ออัวเออนนีู้ฮอนไปนอนแล้ว ไอเอ็ม็เหมือนัน
เารู้สึ ละอาใอย่าบอไม่ถู เสียใ็ไม่เิ อนนี้เารู้สึสีบสนในัวเออย่าวุ่นวาย มินฮยอเรียมใไว้แล้ว แ่เาและนอื่นๆไม่ไ้เรียมใไว้ อนนี้็ยัไม่รู้ว่าเป็นเนื้อีหรือร้าย รัษาไ้หรือไม่ ็ยัไม่รู้ รู้แ่เพียสิ่ที่มินฮยอั้ใที่ะทำให้ับวอนโฮ
มินฮยอรัวอนโฮมา มาว่าีวิอัวเอ มาะนเาไม่อยาทำลาย หรือไปแทรึ่วามรัระหว่ามินฮยอับวอนโฮเลย ในืนนี้เา ะนอนหลับมั๊ย็ยัไม่รู้ เมื่อมันแ่ิอยู่แบบนี้
ั้แ่เามาอยู่บ้านหลันี้ มินฮยอือเพื่อน ือพี่ ือนที่ทำให้ฮยอวอนนนี้รู้สึว่าัวเอนั้นยัไม่หมสิ้นทุอย่า แ่สิ่ที่เาอบแทนลับเป็นารไปนอนับนที่ึ้นที่ว่าเป็นผัวอเา น่าละอายแ่ใริๆ
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่ นฮยอวอนเผลอหลับ
วันนี้ฮยอวอนื่นึ้นมาในอนเ้าอันเียบสบ แ่ใไม่ไ้สบามเลยันิเียว
“ฮยอวอนเป็นอะไรรึป่าว นั่เี่ย้าวอยู่้าย” ูฮอนถามึ้นเพราะระหว่าทาน้าว ฮยอวอนเอาแ่เีย้าวไปมา ไม่ยอมัเ้าปา
“อะ อโทษ พอีไม่่อยหิวอ่ะ” ฮยอวอนอบปัไป
“ิมา...เรื่อที่ฮยออผมบอหรอ” ูฮอนถามึ้นอี รใับที่ฮยอวอนิเป๊ะ ทำให้ฮยอวอนไ้แ่พยัหน้า
“ผม...ไม่อยาทำเลย” ฮยอวอนพูมาเสียเบาๆ
“ึ!! ฮยอวอน พูอะไรออมาพี่ั้นอุส่าห์ฝาวามหวัเอาไว้ับนายนะ” ูฮอนู่ๆ็ลุึ้นทุบ๊ะ นไอเอ็มที่นั่อยู่ใพร้อมับีฮยอนและยอนูที่เ้ามาู “ทำไมนายถึะไม่อยู่เีย้าวอนโฮ ฮ๊ะ!! บอั้นมาสิ หรือว่านาย้อารอย่าอื่น เินหรอ หรือว่าอะไรที่ะ่วยอัพ่าัวนายหนะ” ูฮอนพูอออมาอย่าฟิวส์า
“ูฮอนผมไม่ไ้ะอัพ่าัวหรือ้อารอะไรทั้นั้น อย่ามาูถูผมนะ!” ฮยอวอนเอ็พึ่เยเป็นแบบนี้ในสายาอทุน
“แล้วมันหมายวามว่าอย่าอื่นรึไป ฮยอวอน อย่ามาทำเป็นพูีหน่อยเลย”
“ุะทำยัไหานเป็นผม ทั้ๆที่รู้ว่ามินฮยอรัวอนโฮมานานั้น! แล้วะให้ผมเ้าไปแทรลาระหว่าพวเาไ้ลหรอ?! ารที่ผมมาอยู่ที่นี่ มินฮยอูแลผมีมาโยลอ แ่สิ่ที่ทำอบแทนมินฮยอืออะไร...ือารไปนอนับนที่เป็นผัวเาไล่ะ!! แ่นี้ผม็ละอายพอแล้ว!! แร้!!”ฮยอวอนปา้อนที่ถือลพื้นอย่าระบายอารม์่อนที่ะเินออมาที่เิเหุ
ูฮอนพอเห็นฮยอวอนเป็นแบบนี้ ็รู้ฮยอวอนเอ็ิมา อาะมาว่าเา้วย้ำ เาเอ็เรียเินไป เลยมาลที่ฮยอวอน
อนนี้ผ่านไปัพั เาสบลแล้วและั้ใะไปอโทษฮยอวอน
“๊อๆ ฮยอวอนที่ผมเอนะ”ูฮอนเาะประูห้ออฮยอวอนเบาๆ
“แร๊...เ้ามา่อนสิ”ฮยอวอนเปิประูใหู้ฮอนเ้า “อโทษ้วยนะที่?เผลอใส่อารม์ไป”
“ผม้อเป็นนพูำนี้ ผมเอ็อโทษที่ผมพูออไปแบบนั้น” ูฮอนเอ่ยเสียเศร้า
“ั้นผมอืนสิ่นี้ให้พี่อูฮอนับุวอนโฮ้วยนะ” ฮยอวอนถอแหวนับสร้อยออ ใส่ให้ล้อแที่ไ้รับมา่อนที่ะยื่นไปใหู้ฮอน
“เ็บเอาไว้เถอะ สิ่นี้หน่ะ....พึ่ไ้มาเมื่อวานแท้ๆ แ่วันนี้มีอัน้อืนถือว่า เป็นสิ่ที่ฮยออผมให้เป็นอไว้ใ้ประโยน์ในภายหน้าละัน” ูฮอนเอาล่อใส่มือฮยอวอนอีรั้นึ “แล้วนี่ะไปเมื่อไหร่ และะไปอยู่ที่ไหนหรอ ให้ผม่วยมั๊ย”
“ไม่้อหรอับ ผมเอ็ไม่รู้ว่าะไปที่ไหนี แ่ะรอให้มินฮยอเ้ารับารรัษา่อน อย่าน้อย็อูแลมินฮยอ่อนัหน่อย” ฮยอวอนเอ่ยเสียเศร้า
หลัานั้นผลรวอมินฮยอออมา ว่าเป็นเนื้อี็ยัโล่ใไ้เปราะนึ ส่วนเรื่อารรัษา ็้อเ้ารับารผ่าั ฮยอวอนนั้นมาูแลมินฮยอแทนวอนโฮที่้อทำาน สลับับูฮอน แ่นที่มานอนเฝ้าึแ่ไหน็มาะเป็นวอนโฮ มินฮยอระหว่าที่ไม่ไ้เ้ารัารผ่าั็มีอาารลืม มาึ้น มาึ้น นอนนี้ำไม่ไ้ว่าัวเอแ่านับวอนโฮ เพราะวามทรำเ่าๆเริ่มถูทำลายไปทีละน้อยำไม่ไ้ว่าพอแม่เป็นใร ำไม่ไ้ว่าเอับวอนโฮไ้ยัไ อนนี้นที่น่าสสารที่สุ็วอนโฮแหละ ฮยอวอนเอ็อยเือนไม่ให้วอนโฮหัโหม อยอยู่เป็นเพื่อนให้วอนโฮไ้ระบายวามรู้สึ มินฮยอเอ็บันทึวามำไว้ในสมุ เพราะหาว่าวันนึัวเอำไม่ไ้ ะไ้มาอ่านมันเพื่อวามำอัวเอ
ผ่านมานวันผ่าั
“มิน้อสู้นะ...โฮะรอมินอยู่รนี้ ลับมาำเรื่อราวอพวเราให้ไ้้วยนะ”วอนโฮพูับมินฮยอ ที่ำลัะถูเ็นเ้าห้อผ่าั้วยวามหวั ่อนที่มินะเ้าไปในนั้น
“พระเ้า..อให้มันผ่านไปไ้้วยเถอะนะ” ูฮอนภวนาเบาๆ
“ุวอนโฮผมมีเรื่อะุย้วย” ฮยอวอนัสินใว่าวันนี้เาะไป
“ผมเอ็มีเรื่อะุยเหมือนัน ไปหาที่เียบๆุยันเถอะ” แล้ววอนโฮับฮยอวอน็เินไป้วยันสอน
“ผมอโทษนะ ที่ผม้อทำให้ฮยอวอนมาอยูแลมินฮยอ อนนี้ไม่ว่าอะไระเิึ้น ผมะเป็นนูเอ” วอนโฮพูึ้น “ผมะยธุรินี้ใหู้ฮอนเป็นนูแลและผมอยำับเพราะผมอยาที่ะูแลเาให้ีที่สุ” เ้าทัู้่เินไปุยไป
“านี้ะเิอะไรึ้นอี็ไม่รู้ ผมิว่าบารั้็เหมือนับโะาเล่นล ทำให้ผมล้ม และทำให้ผมมาเอับุ เอับมินฮยอ ูฮอน ไอเอ็ม ยอนูและีฮยอน” ฮยอวอนเินไปเรื่อยๆ
“นั่นสินะ ผมเอ่อนที่ะร่ำรวย ผมใส่ใ รั และูแลมินฮยออย่าี แ่ว่า ูผมอนนี้สิ ำลัถูพระเ้าลโทษแน่เลย ฮ่ะๆ” วอนโฮเินนำและพูำๆ
“รับ...ผมเอ็ออุทุเรื่อที่ผ่านมา ผมมีวามสุที่ไ้อยู่ับุับมินฮยอ...”ฮยอวอนหยุเิน “แ่ผมว่าผมถึเวลาะ้อไปแล้ว...ผม...ะไปาที่นี่” ฮบอวอนเอ่ยึ้น
“ฮยอวอน...”วอนโฮหยุเินเ่นัน
“ผมมาิๆูแล้ว ผมละอายใ...ผมอยาที่ะถอยและเินไปามทาอผม....ผมไม่สามารถแทนที่มินฮยอไ้ เรื่อนี้ผมรู้ี และมัน็เป็นอย่าที่ผมว่าใ่มั๊ย” วอนโฮพยัหน้า “ผมฝาอโทษมินฮยอแทนผม้วยนะ เพราะผมะไปวันนี้”
“ไม่เร็วไปหน่อยหรอ มีอะไรให้ผม่วยมั๊ย” วอนโฮเอ็เป็นห่วเรื่อฮยอวอน ที่เามาพูับฮยอวอนเพราะเาเอ็้อารอโทษ
“ไม่้อหรอรับผมมาแ่ัว ผมเอ็ะไปแ่ัว ไม่้อห่วผมหรอนะ สิ่นี้...ผมอืนใหุ้...” ฮยอวอนำลัะถอแหวนแ่ว่าวอนโฮห้ามไว้
“เอาไปเถอะ มินฮยอเป็นนให้ไว้ เาะีใหาว่ามันะเป็นประโยน์ให้ไ้ั้ัวในภายหน้า...”วอนโฮพูเว้นัหวะ “ผม...ออ่อนที่ะไปไ้มั๊ย” ฮยอวอนพยัหน้า
“อบุนะ อบุทุอย่า อบุาใอผม ฮยอวอน” วอนโฮเ้าอร่าโปร่ น้ำานั้นไหลไปเรื่อยๆ
ุยๆ
ฮยอวอนนนนนน มาอยู่ับไรท์มา~
อบุเม้นมาเยย~ รู้สึำลัใีมาทุรั้ที่อ่านอมเม้น~
ความคิดเห็น