คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : มินฮยอก วอนโฮ II
มินฮยอxวอนโฮ
หลัาสิ้นเสียเพลไฟเอร์อวมอนส้าเอ็์แล้ว วอนโฮผู้โนสูบพลัาน็หลับอยู่บนเียอย่าเหนื่อยอ่อน มินฮยอเล่นไปสามสี่ย เล่นเอาเอวอวอนโฮระบมไปหม
ส่วนมินฮยอหนะหรอ นั่สบายัวอยู่้าเียอย่าอารม์ี
“มีวามสุันะ ไอ้หื่นาม” วอนโฮว่าออไปแบบไม่รอันั
“แน่นอน ฮ่ะฮ่า หิวรึยั๊ะ๊อนสวย” มินฮยอพูพลาปูไ่ไปามร่าาว
“เี๊ยะเหอะ หิวแล้วไปทำอะไรให้ินหน่อย” วอนโฮ็ฟุบหน้านอน
มินฮยอ็ออไปทำับ้าว่ายๆให้วอนโฮที่ำลัาร์แบัวเอ
เวลาผ่านไปนานพอสมวร นวอนโฮื่นึ้นมาเอ ้วยอาารหุหิาระเพาะที่เรียร้ออาหาร
“หิวโว้ย!” วอนโฮพูนเียวเหวี่ยนิหน่อย่อนที่ะลุึ้น
“ื่นแล้วหรอ ิน้าว่อน มินอุ่นไว้รอแล้วอยู่ในไมโรเวฟ” มินฮยอพูึ้นพลาเิยหน้าึ้นาานที่อาารย์มหาลัยสั่ ึ่เาทำอทั้ัวเอและอวอนโฮเพราะรู้ว่าวอนโฮไม่่อยอยาะทำ เาเอ็เี๋ยวะอธิบายให้เ้าใในภาพหลัแทน
“ทำไมไม่ปลุวะ” วอนโฮเหวี่ยโมโหใส่มินฮยอ
“็เห็นว่านอนอยู่นี่หน่า เี๋ยวี้ปลุ็อารม์เสีย ี้เลยไม่ล้าปลุ”มินฮยออบามร
“ั้นหรอ ไม่ใ่ว่าไม่ใส่ใหรอหรอ”วอนโฮที่ำลัเหวี่ยอยู่็หาเรื่อ
“ินโฮอ อย่าหาเรื่อนะ ไม่เอา รู้มั๊ยว่าี้แร์วอนโฮมา” มินฮยอถึะรัวอนโฮมายัไ แ่็ไม่อบมห้วอนโฮหาเรื่อัวเอแบบนี้
“นี่ยาถึับเรียื่อูเลยหรอวะ เออ สนใานมึไปเถอะ ไม่้อสนู” วอนโฮเอาอาหารออาเาและ็หยิบน้ำเปล่าในู้เย็นมารินใส่แ้ว
“นี่็านมึนะ ี้็ทำให้เหมือนทุทีนี่” มินฮยอเอ็พยามไม่เอาน้ำมันไปราอไฟ
“ั้นหรอหรอ นีู่้อถือเป็นบุุุ้มหัวูมั๊ยล่ะ” วอนโฮนอาะไม่เย็นแล้ว ยัทำเรื่อเล็ให้เป็นเรื่อให่ นี่แหละินโฮอ
“เอ๊ย มันะอะไรนัหนาวะวอนโฮ ูแ่พูเล่นๆเยๆ มึหาเรื่อให้ไ้ทะเลอะอีและ...่า!” มินฮยอเอ็เริ่มทนไม่ไหว็เริ่มึ้นมึูและ็เสียบ้าแ่ยัไม่ทันพูบประโย ็โนน้ำเย็นๆสาเ้าให้
“อย่ามาึ้นเสียใสู่ ูไม่อบ เพล้!!”และวอนโฮ็ปัับ้าวบนโ๊ะับ้าวทิ้นานามแ
“เฮ้อ...”มินฮยอถอนหายใหนัๆ
“ถอนหายใแบบนี้ สุแล้วใ่มั๊ย ไม่อบ็ออไป! ไปเ่!!” วอนโฮเอ่ยไล่มินฮยอออาห้อ
“นีู่แ่ถอนหายใ็ทำใหู้ผิไ้เลยหรอวะ” มอนฮยอเริ่มที่ะเย็นลแ่็้อลับมาปะทุใหม่้วยารหาเรื่ออวอนโฮ
“็ไม่พอใูหนิ...มึไม่ออไป ูไปเอ”แล้ววอนโฮ็เินสะบัออไปนอห้อทิ้ให้มินฮยออยู่นเียว
“วอนโฮ...ู้อรัมึมาแ่ไหนวะ ุถึะเห็..อึ..นวามรัอมึ...อบแทนุมาีๆ..บ้า ุเหนื่อยเป็นนะเว้ย!!” มินฮยอน้ำาไหลออมา แล้วะโนเสียั ่อนที่ะเริ่มเ็บเศษานที่แ
เศษานใบนี้ ใบที่เาเลือื้อับวอนโฮอนที่แร์ห้อ้วยันใหม่ๆ เศษแ้วใบนี้ ใบที่มินฮยอทั้าแฟ ทั้าให้วอนโฮมาโยลอ
“โอ๊ะ! เ็บวุ๊ย~” มินฮยอถูเศษแ้วทิ่มนเลือออ แ่็ยัเ็บวา่อไป นแผลที่สอที่สามามมา
พอเ็บวาเสร็ มินฮยอ็เินไปัที่นอนอวอนโฮให้นเรียบร้อย เสื้อผ้าอวอนโฮ็เ็บไปั านที่ทำ้าไว้ในส่วนอวอนโฮ็ทำ่อให้เสร็ ในะที่วอนโฮไม่้อทำอะไรเลยในอนนี้
วอนโฮออมาาหอ รไปที่ร้านอาหารนั่ินอยู่นเียว ที่ริมันเป็นแ่เพียเรื่อเล็น้อยแ่เา็อบทำให้มันเป็นแบบนี้
เพราะมินฮยอรัเา เาเลย้อาระเรียร้อให้อีนสนใมาว่านี้ แู่เหมือนว่าะผิวิธีไปหน่อย
“ทำไมยัไม่โทรมานะ~”วอนโฮนั่้อโทรศัพท์
“วอนโฮฮยอ~”เสียนึทัวอนโฮให้หันไปมอ
“แทฮยอ เป็นไมาไเนียมานั่้วยันมา” วอนโฮอบลับไปพลาวนอีฝ่าย
“็มาหาแบมแบมหนะฮะ แ่แ่แวะมาิน้าว่อน” ิมแทฮยอ รุ่นน้อปีหนึ่ที่รู้ัันพอสมวร อบลับมา “ วอนโฮฮยอนั่มอโทรศัพท์แบบนี้หนะ ทะเลอะับมินฮยอมาอีละสิท่า” แทฮยอรู้ัสอนนี้มาพอวรเลยแหละ
“็แหสิ อนนี้ยัไม่มา้อเลย เอาเป็นว่า..ิ้นุ!”
มินมุิ: อโทษนะ อนนี้อยู่ไหน บอี้หน่อยเี๋ยวี้ไปหา
สนใันแล้วหรอไ :ิน โฮ๊อ
มินมุิ: วันนี้ี้อโทษริๆนะ เี๋ยวมินไปหานะ นะๆที่ร๊า~
็ไม่ใล้ไม่ไล ร้านไ่แถวนี้แหละ มีอยู่เ้าเียว :ิน โฮ๊อ
แล้ววอนโฮ็วาโทรศัพท์ล
“เา้อแล้วเรา็อย่าอนให้มานะฮะ ผมอยู่เป็นเพื่อน่อนละันนะ”
ัพัมินโฮ็มาโผ่ลอีฝาอถนน
“อยู่นี่เอริๆเลย~ โอ๊ะ ้ามไ้แล้ว รีบไปีว่า” เมื่อเห็นวอนโฮาระหน้าร้านแล้วมิน็ใื้นึ้นมา่อนะ้ามถนน
"มาและ นั่นไ" แทฮยอี้ไปที่มินฮยอที่ำลัะ้ามถนน วอนโฮ็หันไปู
“ปิ้นๆๆ ุบ โรม!!!” เสียแรถทีู่่ๆ็พุ่มา นเ้าับร่าอมินฮยอที่ำลัเิน้ามถนนอย่าไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเ้าอย่าั นร่าปลิวึ้นไปบนฝาระโปรรถ่อนที่ะไหล่ลพื้น ส่วนรถไปนเ้าับเสาไฟ้าทา
“เฮ้ย มินฮยอ!!!/มินฮยอฮยอ!!” ทั้สอรีบวิ่ออาร้านพอๆับนในร้านและละแวโยรอบที่ใับเหุาร์
“มินฮยอ!”วอนโฮรีบวิ่มาูมินฮยอที่นอนหายอยู่ลาถนน ผู้นเอ็มุูันเ็มไปหม
“บรึ้น!!”รถันนั้น ับออมาาเสาและับรถอออย่ารวเร็วนแทบะนาวบ้านที่มามุู
ร่าายอมินฮยอาปวไปหม มินฮยอมอวอนโฮ้วยสายาพร่ามัว
“ี้ ี้แ็ใไว้นะ...๊ออโทษ อย่าเป็นอะไรนะี้นะ” วอนโฮนั่ลับฟื้นับมือที่เ็มไป้วยเลืออมินฮยอเอาไว้
“วะ...วอนโฮ..” มินฮยอพูออมา แ่ละำทำเอาร่าายเ็บไปหม แ่มินฮยอ็ยิ้มอย่าหวานื่นให้วอนโฮไ้เห็น ทั้ๆที่ัวเ็มไป้วยบาแผลทั้ภายนอภายใน แ่เาลับยิ้มเมื่อเห็นวอนโฮอยู่ใล้ๆ
“แ็ใไว้นะ อึ! ี้ะ้อไม่เป็นอะไรนะ” วอนโฮน้ำาไหลพราออาาู่สวย
“วอนโฮ... ยิ้ม..สิ ยิ้ม...ให้ี้..ูหน่อย” มินฮยอยิ้มให้ับวอนโฮ
“อึ!..”วอนโฮลืนน้ำลายเถือให่แล้วยิ้มให้ับมินฮยอ
“มิน..ไป่อนนะ...อย่า..ร้อไห้..ะ..ไ้โปร....” มินฮยอหลับาลเบาๆ
“...อึ..อย่าล้อเล่นนะ..มินฮยอ” วอนโฮำมืออีฝ่ายแน่น
“....” มินฮยอแน่นิ่ไร้สึำอบให้ับร่าาว
“มะ..ไม่นะ..มินฮยอ! อย่าล้อเล่นันแบบนี้!! ไม่เอานะ” วอนโฮน้ำาไหลนอนนี้นที่มอูเหุารไ้แ่สสาร
“ไม่เอาแบบนี้!!!!”
ุยๆ
เราแ่ไปเรา็ปวับไป ริๆนะ ริ๊~
อบุเม้นมาเลย ำลัใลเ็มมาับบบบบบบ ありがとうね〜。เี๋ยวๆนี่ฟีเา ㅎㅅㅎ
ความคิดเห็น