คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ดีใจเรื่องหนึ่ง เสียใจเรื่องหนึ่ง
อนที่2 เสียใเรื่อหนึ่เรื่อ ีใหนึ่เรื่อ
วันรุ่ึ้นฮยอวอนื่นึ้นมาในห้อที่ไมุ่้นเย วามรู้สึหนัๆที่แนและลำัวทำให้้อหันไปมอสาเหุ ร่าาวอวอนโฮำลันอนอนอยู่
“อ้อ เมื่อวานเราำลั....ไม่น้าาา” ฮยอวอนอายัวเอเอาผ้าห่มปิหน้า
“อื้มม อะ มินฮยอ...ไม่สิ ฮยอวอน ื่นแล้วหรอ เมื่อืนันสลบไป่อนะไ้”วอนโฮื่นึ้น้วยท่าทาัวเีย”ืนนี้นายเสร็ันแน่” วอนโฮลุึ้นพลาบิี้เียไปมา ่อนะใส่เสื้อผ้า
ฮยอวอนเอ็เปิผ้าึ้นมาู ิแพ็อร่าาวแน่นเหลือเินริๆ แ่อนนี้เารู้สึหนััวเหมือนะไม่สบาย
“รีบใส่เสื้อผ้าเี๋ยวะเรียีฮยอนมาเปลี่ยนผ้าปูที่นอน แล้วืนนี้เรียมัวีๆละันันะเ้าสำนัาน”แล้วร่าาว็เินออไป
ฮยอวอนใส่เสื้อผ้า สัพั็มีนมาเาะประู
“รับ...เ้ามาเลย” ฮยอวอนบอให้นที่เาะเ้ามา
“สวัสีอนเ้ารับ ุฮยอวอน ผมีฮยอนนะรับ เป็นหัวหน้าพ่อบ้าน” ีฮยอนเินเ้ามาแล้วยิ้มทัทายร่าโปร่
“รับ...เอ่อ เรียผมว่าฮยอวอนเยเถอะรับ ผมไม่อยาทำัวแบบ เอ่ม ”ฮยอวอนเอ่ย
“รับ ุเนียเหมือนับุมินฮยอมาเลยนะ มิน่าแหละุวอนโฮเาเอาุมาที่นี่” ถึะเป็นเสียเรียบๆูไม่มีพิษภัยแ่ว่า็ถาถาประมา ‘เพราะแมันเหมือนุมินฮยอ ุวอนโฮเลยให้แมาอยู่ที่นี่’ ะประมานี้ามที่ฮยอวอนิ
“รับ...”
“เี๋ยวลไปทายอาหารเ้า้วยับุมินฮยอแล้ว็ุูฮอนไ้เลยนะรับ โห~ นี่เลือหรอเนีย ุเป็นโรอะไรเี่ยวับเลือมั๊ยเนีย ออเยอะนานี้ เี๋ยวผมะ้อเรียมยาใหุ้อี ุอย่าอาบน้ำนะ เี๋ยวผมเ็ัวให้่อน” ีฮยอนนี่พูไม่หยุนฮยอวอนิว่า
‘ี้บ่นั ใรไ้ไปเป็นู่ีวินี่ หูาแน่ๆ’ “รับๆ” แ่็ไ้แ่ิอ่ะนะ
หลัานั้นฮยอวอน็ถูีฮยอนับเ็ัวแ่ัวใหม่
“เมื่อืน อโทษนะไ้ทำนเสร็มั๊ยทำไมไม่มีไ....”
“สลบไป่อนรับ”ฮยอวอนหน้าแหลบแทบทันที
“อ้อ...หรอรับ” ‘ไอ้อ่อนเอ๊ย’ ั้นเี๋ยวลไป้าล่า่อนเลยนะรับ ผละไปัารผ้าปูที่นอนให้
“อ่อ รับ...” แล้วฮยอวอน็เินออมา แล้วลไป้าล่า ็เห็นพวนในบ้านำลััโ๊ะอาหารัน
ร่าโปร่มอไปที่นที่เอหน้าันเมื่อวานอนเ้ามาในบ้านและอีนที่ไมุ่หน้า
“มาแล้วหรอ ฮยอวอนนั่ลทาน้าว้วยันสิ” มินฮยอเอ่ยเิพลาผายมือให้ไปที่เ้าอี้ฝั่ร้ามับัวเอ “นีู่ฮอน น้อายัน ูฮอน นี่ฮยอวอน”
“สวัสีรับ” ฮยอวอนโ้ามมารยาททฝ่อนที่ะลาเ้าอี้และนั่ลร้ามับมินฮยอ
“รับ...”ูฮอนอบเสียเรียบนิ่
วอนโฮนั้นเ้าบริษัทไปแล้ว เมื่ออาหารยมาึ้นโ๊ะ ็ไม่มีใรวนุยอะไร
“เป็นไบ้าล่ะ ับผัวพี่ายผม”ูฮอนเอ่ยทำลายวามเียบันบนโ๊ะอาหาร “ทำอะไร็ให้มันุ้ม่าัวที่ผัวพี่ผมื้อนายมาหน่อยนะ”
“เอ่อ..ือ”
“ลีลาเ็วหน้าูล่ะสิท่า...ผัวพี่ายผมถึไม่มาสนใใยีอะไรมินฮยอฮยอเลย!” ูฮอนพูออมาเสียั
“พอูฮอน หยุพูแล้วิน้าวไป” ูฮอนไ้แ่มุบมิบปา “อโทษ้วยนะที่เาถาถานายแบบนั้น” มินฮยอลี่ยิ้มบาๆให้ “ันอยาะอนายบาอย่า”
“อผม?” ฮยอวอนถาม้วยสีหน้า
“ใ่อนาย...” มินฮยอเว้นระยะ่อนะพู่อ “เพื่อให้เาหยุ ทำเรื่อแบบนี้ะที” มินฮยอล่าวออมาพลาเอามือประสานันแล้วเท้าา “ันอยาะให้นายเป็นนสุท้าย ที่เาะทำแบบนี้” มินฮยอ้อไปนัยน์าอฮยอวอน ที่ำลัับสิ่ที่เิึ้น
“อะ..เอ่อ...”
“เหอะ พี่ะไปพึ่มันทำไม ูหน้า่าวๆเหมือนน่วนอนแบบนี้” ูฮอนพูึ้นมาอย่าปะทุ “อย่าับูละรหลั่าว ว่าไป็เปิูอะไรหน่อยีว่า ิ๊” ูฮอนเปิทีวีอห้ออาหาร
‘่าว่วนอนนี้ แอนวอนและภรรยาแฮวาโย ่าัวายหนีวามผิ นเป็นสามีระโึ่าัวาย ส่วนผู้เป็นภรรยาผูอายในบ้านพั อนนี้ำรวทำลัามหาลูและาิอสอสามีภรรยามารับศพ’ เสียทีวีที่ำลััอยู่ ผิันับลมหายใอฮยอวอนอนนี้ที่ะเป็นลมให้ไ้ มื่อไ้ยินื่อสอสามีภรรยาใน่าว ทุนที่อยู่ร่วมโ๊ะอาหาร็อึ้ับสถานาร์อย่าบอไม่ถูแม้แู่ฮอน
“แหมะ..” น้ำาเริ่มไหลลาวาที่สั้นเรือ มือไม้ที่ะับ้อนส้อมอ่อนแรไปหม
มินฮยอเมื่อเห็นฮยอวอนที่้อมารู้่าวสลแบบนี้ ็ลุึ้นไปนั่้วยันทันที
“หันมานี่ฮยอวอน” ฮยอวอนมอว่า่ายหันมาามที่มินฮยอสั่ “พุบ” มินฮยอึร่าโปร่อฮยอวอนมาอไว้แนบอพลาลูบหลั
“ฮือ....” ็แทบะทันทีที่ไ้บ น้ำา็ไหลมาเหมือนเื่อนทะลั
“เรื่อธรรมา ฮยอวอน ร้อออมาอนนี้ให้หม แล้วลับมาเป็นัวเอเ้าใมั๊ย” มินฮยอลูฮยอวอนอย่าอ่อนโยน หาเป็นมินฮยอเมื่อสิบปีที่แล้วเาะไม่แม้แ่ะแยแส เพราะนนนี้แย่ออเาไป แ่ว่ามัน็ผ่านมาสิบปีไ้แล้ว วามเป็นผู้ให่อมินฮยอมีมาึ้นรวามถึบาอย่าที่เาำลัเป็นอยู่ทำให้เาอยาที่ะทำอะัอย่าไว้ให้ับวอนโฮ อย่าน้อย็อยาให้ฮยอวอนนนี้เป็นัวแทนอเา “เอาล่ะ..ฮยอวอน เ็น้ำาะนะ วอนโฮไม่อบน้ำานะ” มินฮยอส่ผ้าเ็หน้าให้ “เอาล่ะ ยิ้มสิ หาเป็นรอยยิ้มล่ะ็วอนโฮะ้อรันายมาึ้นแน่ๆ” ฮยอวอนเ็น้ำาแล้วเยมอนรหน้า
“ทะ..ทำไมถึ...” ฮยอวอนไม่เ้าใ
“ไม่มีอะไรหรอ...วันนี้ไปที่นั่น้วยันนะ ไปรับพวเามาทำพิธี แล้วอย่าร้อไห้อีนะรู้มั๊ย”
หลัาิน้าวเสร็ มินฮยอ ฮยอวอน็ไปัารเรื่อรับศพและ็ัารโยมีมินฮยออยประสานให้
ฮยอวอนิว่า ทั้ๆที่ัวเอไปแย่สามีเามาแท้ๆแ่ทำไมมินฮยอ้อเป็นนีออนานี้ มันทำให้ฮยอวอนรู้สึว่ามันไม่ถู้อ
หลัาลับมาบ้าน ็พบับวอนโฮและแไมุ่้นหน้านนึ ทั้สอมอหน้าันและะเหมือนฟ้าะแล้(ไรท์แล้เอแหละ) หาุเยไ้ยินเรื่อรัแรพบล่ะ็ มัน็เิึ้นในหัวใอเาันู่แทบะทันที
“อ้าวับมาแล้วหรอ มินฮยอ ฮยอวอน” วอนโฮทัึ้น “ันเสียใ้วยนะเรื่อรอบรัวนายหนะ อ้อ นี่อิมายุน เพื่อนอันพึ่มาาอเมริา ะมาอยู่้วยันพันึ็นว่าบ้านเาะสร้าเสร็อ่ะนะ ยุน นี่มินฮยอเมียั้นำไ้มั๊ย และ็นี่ ฮยอวอน เมียั้นอีน” ยุนนี่หันวับไปมอเพื่อนัวาวทันทีเลย เพราะไม่อยาะเื่อ ไม่ไ้เอันว่าสิบปี ไม่เ้าใว่าทำไมวอนโฮที่รัมินฮยอมานานั้นะทำับมินฮยอแบบนี้ ไหนะอีนนึที่เาแอบปลื้มั้แ่แรเห็นอี
“ยุนไม่ไ้เอันนานเลยนะ อ้อ ฮยอวอน ันอัวไปพั่อนนะ แล้วไวุ้ยันอีที ไม่อยาเห็นหน้านแถวนี้” มินฮยอล่าวลาพร้อมหันไปมอหน้าวอนโฮ ฮยอวอน็พยัหน้าแล้วมอมินฮยอเินออไป
“ั้นไอเอ็ม นัุ่ยับฮยอวอนไป่อนนะ ันไปุยับมินฮยอะหน่อย” ว่าแล้ววอนโฮ็ลุามมินฮยอไปทิ้ให้ยุนับฮยอวอน้ออึอัเพราะไม่รู้ะุยอะไรัน
นเวลาผ่านไปัพั
“เอ่อ เป็นไมาไถึไ้มาอยู่บ้านนี้และ” ยุนถามทำลายวามเียบ
“เรื่อมันยาวหน่ะรับว่าแ่เมื่อีุ้ื่ออะไรันแน่หน่ะ” ฮยอวอนื่ออยุนทั้ๆที่บอว่าื่อายุน แ่วอนโฮลับเรียว่าไอเอ็ม
“อ้อ นี่ื่ออนอยู่อเมริาหนะ ฮ่ะๆ ว่าแุ่...เอ่อ ผมอเรียว่า ฮยอวอนไ้มั๊ย” ฮยอวอนพยัหน้า้าๆ “ั้น...
ทัูุ้่ยันอยู่ในะที่วอนโฮและมินฮยอำลั
“มินฮยอ วันนี้ออไปไหนับฮยอวอน” วอนโฮเินเ้ามาแล้วถามมินฮยอแทบะทันที
“อ๋อ ไปัารเรื่ออพ่อแม่ฮยอวอนมาหน่ะ ทำไมหรอ?” มินฮยอถามทำหน้าๆ
“็ะอะไรล่ะ ั้น็แ่ลัวว่านายะทำอะไรฮยอวอนเา็เท่านั้นเอ” เ็บี๊ ที่ใสุๆสำหนับประโยที่วอนโฮพูเมื่อี๊
“อ๋อเหรอ ั้นวันหลัันะให้ไปับนายละัน”มินฮยอบอเสียนิ่ พลานั่บนโฟาในห้อ
“แล้วเมื่อืนเป็นอะไรทำไมถึ”
“ปล่าวหรอ ันแ็แรีวอนโฮ สบายใเถอะ” มินฮยอยยิ้มอย่าีใที่อย่าน้อยวอนโฮ็สนใในัวเาบ้า
“นายไม่ใ่นป่วย่ายนะ มินฮยอ” วอนโฮนั่ลที่ใล้ๆับมินฮยอ่อนที่ะโอบอไว้้วยวามห่ว “มีอะไร้อบอันรู้มั๊ย” วอนโฮบีบมืออมินฮยอเบาๆพลาับเอาหัวอมินฮยอมาุ๊บหน้าผาทีนึ
“วอนโฮ...ันรันายนะแ่นี้ั้น็มีวามสุแล้ว” มินฮยอยิ้ม่อนนี่ะประบูบปาอร่าาว
“อื้มม อยาให้ันทำล่ะสิ? ใ่มั๊ย?” วอนโฮยยิ้มเ้าเล่ห์ ่อนะมินฮยอลบนโฟา แล้ว่อยๆแะระุมอมินฮยอออ ไม่ว่าะที่ไหนเมื่อไหร่ เา็รู้สึว่ามินฮยอยัามไม่เปลี่ยน แ่เาัวเามันไม่รู้ัพอ็เท่านั้นเอ
(NC เิที่เิมมมมมม)
ในระหว่าที่ทั้สอนทำลับรรเลเพลOi ฮยอวอนที่นัุ่ยับไอเอ็ม็ุยันอย่าออรสออาิ ไอเอ็มูเหมือนะนิ่ๆ แ่ริๆแล้ว็อัธยาศัยีมา
“เอาเป็นว่าายัไผม็อเบอร์ิ่อไว้เผื่อะนัทาน้าวันัมื้อนะรับ ฮยอวอน” ยุนยื่นมือถือัวเอไปให้ฮยอวอน ฮยอวอนเอ็เือบะรับมาพิมพ์แ่ว่า
“อย่าีว่านะ เอาเป็นว่าหาไอเอ็มฮยอะนัผมละ็โทรเ้าไปที่วอนโฮีว่านะรับ ยัไผม็เป็นอเา” ฮยอวอนเอ็ลัวว่าะถูนเอาไปนินทาแ่ว่าไม่ว่าะทาเลือไหน็เป็นี้ปาอยู่ี นั่นอาะเป็นทาเลือที่ีที่สุแล้ว “และอีอย่า ุเอ็มาอยู่ที่นี่ ถึะั่วราว็เถอะนะ”
“รับ..ฮ่ะๆ” ยุนำนิหน่อย่อนะึมือลับเ้าที่
“อ้าว ไอเอ็ม~ไม่ไ้เอันั้นานเลยนะ” ูฮอนเินเ้ามาพร้อมทัยุน
“เป็นไล่ะเรา อ้วนึ้นรึป่าวเนีย” ยุนลุึ้นพราสำรว
“็มินฮยอฮยอเาุนผมอ่า~ แล้วนี้ ฮยอวอน ุเห็นพี่ผมมั๊ย” ูฮอนหันมาถามฮยอวอน้วยอีเสียนึ
“อ้อ มินฮยอเาึ้นไปบนห้อ ส่วนวอนโฮเอ็ามึ้นไป้วย นี่็เือบั่วโมรึ่แล้วยัไม่ลมาันเลย” ฮยอวอนพูพลามอนาฬิา
“อ๋อหรอ ั้น็ี ป่านนี้พี่เา้อ...ันแน่เลย ใรบานแถวนี้ะระป๋อรึป่าวนะ ฮ่ะๆ ไอเอ็มมีอะไรมาฝาูฮอนบ้ามั๊ย” ูฮอนแันเบาๆและหันไปสนใยุน่อ
ุยๆ
แมันไม่รู้ัพอ วอนโฮ~~~~ //โนเมนวอนโฮบ
เอ็นีสออนิ หลัานั้น มีอีมั๊ยหว่า ำไม่ไ้ แ่ไว้หมแล้วววววว
ความคิดเห็น