ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ยอมรับความจริง
อนที่1 ยอมรับวามริ
ืนนี้เป็นวันแรที่เาเ้ามาอยู่ในฤหาสน์ให่โอบ้านระูลิน และอนนี้เป็นืนแร ที่เา้อเสียรั้แรให้ับ ินโฮอ ฮยอวอนในอนนี้มีนรับใ้มาพาัวไปอาบน้ำ เพราะนี้เป็นรั้แรอฮยอวอน เลย้อทำให้เาูสน่าินสำหรับเสืออย่าวอนโฮ
อนนี้เรือนร่าโปร่ำลัถูประทินผิว้วยสิ่่าๆ และ วอนโฮ็เินเ้ามาพร้อม้วยร้อยยิ้มหื่นระหาย
นรับใ้เมื่อเสร็หน้าที่็พาันออไป ปล่อยให้ฮยอวอนในุลุมายบาๆไว้ับเสือัวาว
“อนนี้นายพร้อมแล้วนะ ฮยอวอน...”วอนโฮเินเ้าไปใล้ๆฮยอวอนที่นั่อยู่หน้าโ๊ะเรือแป้ ่อนะโอบอและมอาอีฝ่ายผ่านบานระให่
“รับ ผมพร้อมแล้ว” ฮยอมอนสายาออีฝ่ายผ่านระที่สะท้อนัวเาและอีผ่านที่ำลัะไ้ึ้นื่อว่าเป็นสามี และเาึ่เป็นเมียรอ
(NC ที่เิม ในธัวลัยแ้)
ในะเียวัน อีห้อนนึที่อยู่ฝั่ร้ามัน็ำลััฟันแน่น
“มินฮยอฮยอ..”เสียนึเรีนที่ำลันั่ัฟันอยู่บนโ๊ะทำานให่
“อะไรหรอ ูฮอน” มินฮยอหันไปอบ้วยน้ำเสียเรียบ
“ผมว่าฮยอ้อไปุยับ นายวอนโฮสามีฮยอให้รู้เรื่อ” ูฮอนเอ่ยอบเสียเรียบเ่นัน “มีอย่าที่ไหน เอามาไว้ในบ้านให้นที่เป็นมีย้ำใเล่น ปิะหาเศษหาเลย็ไม่เยพามาเอาันถึรในบ้านนี้” ูฮอนพูออมาอย่าเือ
“หยุพู่อนเถอะูฮอน พูไป็ไม่ไ้อะไร” มินฮยอ ลายวามิล่อนที่ะ้มลมอรูปอัวเอับวอนโฮอนแ่านันใหม่ๆ “สิบปีผ่านมาแล้ว วอนโฮเาเบื่อพี่แล้วแหละ ูฮอน” ถึะพูอย่านั้น็เถอะ มินฮยอเอ็ไม่ไู้แ่ลเลยแม้แ่น้อย
“มินฮยอ เรา็บันมานานแล้วนะ อนนี้เรา็มีธุระิเล็ๆเป็นอพวเราเอแล้ว เรามาแ่านันนะ” วอนโฮสวมอมินฮยอ ่อนที่ะเอาปาาบแหวเอาไว้แล้วยิ้มอย่าอบอุ่น
“าบไว้ทำไมเป็นหมาหรอ”มินฮยอถามพลายยิ้มและเอาปาาบแหวาปาวอนโฮมา
“ถือว่าลแล้วนะ” วินโฮย้มอย่ามีวามสุ มินฮยอเอ็เป็นเ่นัน
“หลัาที่ฮยอแ่านับวอนโฮแล้ว ธุริอวอนโฮ็ีึ้น นลายเป็นอย่าที่เราเห็นอย่านี้หน่ะหรอ ฮยอ”ูฮอนถาม่อ้วยวามโมโห “เลือผัวผิ ินัวายมั๊ยล่ะ”
“อื้อ พี่ผิเอแหละ เอาเป็นว่า โอ๊ย!!!” มินฮยอลุึ้น่อนที่ะ ยมือำมับเอาไว้และเน้อหาที่เาะ
“ฮยอ!! ฮยอเป็นอะไร!!! ใรอยู่แถวนี้มั๊ย มา่วนันที!!!” ูฮอนะโนเรียออไป
สัพั็มีนรับใ้มา่วยันพยุมินฮยอ หายามยาหอมันมา
“ฮยอ ฮยอเป็นอะไร” ูฮอนถาม้วยน้ำเสียเป็นห่ว
“พี่ปวหัวหนะ” มินฮยอเสียเหนื่อยๆอบ
“ฮยอปวหัวนฟุบไปนานี้ไปให้หมอรวเถอะ นะ นะ” ูฮอนสัเุอาารอมินฮยอไม่่อยสู้ีนั
“พี่รู้ ว่าพี่เป็นอะไร...ูฮอน” มินฮยอเว้นระยะ “พี่ ออยู่นเียวัพันึนะ ออไป่อน
“รับฮยอ”ูฮอนลัเล่อนที่ะอบพี่ัวเอลับไป พร้อม้าวาออาห้ออมินฮยอ
“อึ!”น้ำาใสๆอมินฮยอไหลออมาาวาู่สวย มันไม่ไ้เิาอาารปวหัวรุนแร แ่มันเิาวามบอบ้ำภายในใ
“วอน..โฮ นายทำอะไร” มินฮยอเินมาแล้วใับภาพรหน้าที่วอนโฮำลัร่อมและเล้าโลมหิสาวนนึอยู่
“มินฮยอ! บอแล้วไว่าไม่ให้มาที่นี่” วอนโฮะวาสียใส่มินฮยอที่อนนี้ใมา “เธอออไป่อน”หิสาวรีบรุใส่เสื้อผ้าแล้วออไป
“วอนโฮ ทำไมทำอย่านี้ับมิน” มินฮยอถาม้วยน้ำเสียสั่นเรือ
“...”
“ไหนบอมินว่ามาทำาน อึ หาลู้า...หามินไม่เอาเอสารที่โฮลืมไว้มาให้ พรึบ!!”เอสารที่อยู่ในมือลอยไปที่หน้าวอนโฮ้วยมือมินฮยอ
“ไม่ไ้รู้ใ่มั๊ยว่าลู้าที่ว่าือแบบนี้!!” มินฮยอวาัลั่น
“มินฮยอ...อย่ามา้าว่ายเรื่อส่วนัวอันนะ!!” วอนโฮะวาลับ ทำเอามินฮยอยืนแ็ทื่อ
“...อะ อื้ม..มินอโทษที่มาััหวะำลัเ้า้ายเ้าเ็มอโฮละัน เอาเป็นว่า อึ! อย่าลืมับมาิน้าวเย็นที่บ้านเรา้วยละันนะ มินะรอ” แบ้วทันทีที่บประโยมินฮยอ็เินออไปารนั้น ออมาที่หน้าบริษัทอวอนโฮ และให้นับรถับลับบ้านทันที
“เป็นไเฮีย สบายัวมั๊ยล่ะ” เสียายนนึัึ้น
“สบายัวับผีหน่ะสิ มินฮยอมาััหวะู” วอนโฮพูอย่าอารม์เสีย
“ั้นเอาไว้ราวหน้าผมะพามาอีละันนะ ะัเ็เ็ๆมาให้เฮียโยะเพราะเลย”
“เออๆ
เสียร้อไห้อมินฮยอัอยู่ไม่าสาย เพราะหัานั้น วอนโฮไม่เยใส่ใึ่อารม์และวามรู้สึอมินฮยออีเลย
“หาโฮรู้ว่าันเป็นอะไร เา็ไม่มาสนใันอยู่ี”มินฮยอหยิบเอาอเอ็เรย์ออมาู “ั้นมันไม่ำเป็นที่ะ้อบอหรอ”มินฮยอเ็บอนั่นใส่ในลิ้นัและหยิบสมุบันทึึ้นมาแทน
“านี้ไม่ว่าะเิอะไรึ้น นายะ้อเ็บวามทรำทุอย่าเอาไว้นะ มินฮยอ เียนมันลไป่อนที่นายะลืมมันไปะหม” มินฮยอ่อยๆปาน้ำาาหน้าออและบรรเียนัวอัษรแ่ละัวลในบันทึ
ุยๆ
เรายัไม่ไ้ัวำผิน้าาาาา ฮยอวอนลูเสร็วอนโฮไปแล้วววว พระเอยัไม่มาเลยยยยย //โนบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น