คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : มินฮยอก วอนโฮ III
มินฮยอxวอนโฮ
ั้แ่วันนั้วอนโฮ็เอาแ่โทษัวเอ หลัาานศพอมินฮยอ แม่อวอนโฮ็ทำเรื่อให้วอนโฮลาออามหาลัย้วยเหุผลบาอย่า น้าวอไม่ว่าะเป็นอวอนโฮหรือมินฮยอลับบ้าน และวอนโฮ็ััวเอไว้อยู่ในห้อนเียว
้าวเ้า ้าวลาวัน ้าวเย็น ถูยมาโยแม่อวอนโฮ ที่้อนี้เห็นสภาพลูที่เยแ็แรอบเล่นล้ามอนนี้ผมโนแ้มอบ วาู่สวยึมน้ำาอยู่ลอ วอนโฮไม่ไ้พยาม่าัวายเพราะมันสะเทือนในเลยั้นนั้นไปแล้ว อนนี้ารออาหารบ้า ร้อไห้บ้าทำให้ีวิประำวันอวอโฮลายเป็นื่น ร้อไห้ ิน้าวและหลับไป ทุนที่เป็นเพื่อนอยู่ไอเอ็มหรือยอนู ็่วยไ้อยามาแ่มาอร้อให้ื่มน้ำิน้าวไปวันๆเท่านั้น
“มินฮยอ...มินทิ้๊อไปริๆหรอ? มมินะไม่ลับมาหา๊อแล้วริๆหรอ?”วอนโฮอรูปู่อมินฮยอับัวเอไว้แน่น พลาให้น้ำาไหลออมา
ส่วนรถอู่รีอนนี้ถูับไ้และำเนินีามหมายเป็นที่เรียบร้อย วันที่ัสินีวาม วอนโฮ็ไปอาละวานศาล้อันวอนโฮให้ออไป
“วอนโฮ ทาน้าวะหน่อยนะลูนะ”แม่อวอนโฮอยู่้าๆวอนโฮเสมอ เธออยปลอบลูอเธอ เธอรู้ว่าลูรัมินฮยอแล้วเธอเอ็ไม่ไ้ัวาอะไรเพราะมินฮยอเป็นเ็ที่น่ารัและอยทำให้ลูเธอยิ้มอยู่เสมอ พอมินฮยอาไป่อหน้า่อาลูเธอแบบนี้ หาเป็นเธอเอ็ทำใยอมรับาราไปแบบนี้ไม่ไ้หรอ “นเ่อมินฮยอ ้อทาน้าวนะรู้มั๊ย” แม่พยาเอามินฮยอมาล่อ แ่็ไม่เป็นผล วินโฮยัือนั่น้อไห้อยู่เหมือนเิม “ั้นเี๋ยวแม่ไปเรียยอนูมาให้นะ” แล้วผู้เป็นแม่็เินออไป
“เป็นไบ้ารับุน้า” เสียอนอนูทั แ่ผู้เป็นแม่ส่ายหน้า
“ั้นพวเราเ้าไปันเถอะ” ไอเอ็มเอ็อยู่้วย ็เลยวนันเ้าไป้าใน
"ฮ่ะๆๆๆๆ มินฮยอนายล้อเล่นอยู่ใ่ม๊า ออมาเถอะนะ" แ่่อนเ้าเาไ้ยินเสียหัวเราะัๆอวอนโฮ่อนที่ะเปิประู ทำเอาไอเอ็มมอหน้าันับยอนู่อนที่ะัสินใเินเ้าไป
ใ่ วอนโฮไม่มีสิสัมปัะแล้ว นับั้แ่วันที่เิเหุ
“หมอเสียใ้วยนะ แ่นไ้เสียีวิ่อนที่ะมาถึโรพยาบาลแล้ว หมอ้ออโทษริๆ”
“มะ.ไม่ริใ่มั๊ย! หมอ บอผมสิว่ามันไม่ริ ไม่ริใ่มั๊ย!!!” หมอสายหน้า
“อ๊า!!!” วอนโฮรีร้อนัร้อไปทั่โรพยาบาล
หลัานั้น
“ยาที่นไ้ะลับมามีสิเหมือนเิม เพราะอนนี้เา...”
“เสียสิไปแล้ว...”
ทารอบรัวอมินฮยอ พอูรู้็แทบะอาละวาใส่วอนโฮถึแม้ว่าะเอ็นูวอนโฮเหมือนลูนนึ็เถอะ แ่พอบุมาถึบ้าน เห็นสภาพวอนโฮ็อที่ะเวทนาไม่ไ้ วามโรธเีย เปลี่ยนไปทันทีเมื่อแม่อมินฮยอเห็นวอนโฮมี่ำลัอรูปอลูัวเอไปร้อไห้ไปอยู่ลาห้อพร่ำเพ้อถึแ่มินฮยอ วามสสารนั้นึ้นมาแทนที่อารม์วามรู้สึ้านลบทั้หมเลย็ว่าไ้
“มินฮยอ ันอโทษ...อโทษาใอัน ฮ่ะๆ อยู่ับันนะ” เมื่อทั้ยอนูและยุนเห็นวอนโฮ็ไม่รู้ะพูอะไรไปมาว่ามว่า สสาร
“ั้นน้าไปูแลลู้า่อนนะ ฝาวอนโฮ้วยล่ะ”แล้วแม่วอนโฮ็เินลไปั้นล่า
“วอนโฮ...ิน้าวหน่อยนะ เี๋ยวะเย็นหมนะ” ยอนูัเ้าึ้นมา
“ไม่เอา!! ให้มินฮยอมาป้อนเ้!! ออไปเลยนะ ออไป!!!” วอนโฮะวาเสียไล่ยอนูและ็ไอเอ็ม
“ไม่เอาวอนโฮ หาวอนโฮเป็นอย่านี้มินฮยอไม่อบนะ รู้มั๊ย มินเาแอบมอวอนโฮอยู่นะ มินำลัมอ็ออยู่ทุที่นะ” ไอเอ็มลูบมืออวอนโฮเบาๆ
“รินะ? ั้นรีบๆเอามาเลย” วอนโฮะแย่ามามืออยอนู แ่ยอนูไม่ให้ แล้ว็ัป้อนวอนโฮแทน เพราะมันร้อน
เพื่อนๆ็่ารู้ว่าเิอะไรึ้น แทฮยอับอุ็แวะเ้ามาเยี่ยมบ่อยๆ รวมถึแบมๆับมาร์็มา้วย
เวลาผ่านไปเร็วปานลูธนูสิบเ็ปี่อมาวอนโฮเอ็รับารรัษาอย่าีนสิลับมาเือบะปิแล้ว อนนี้็ทำาน่วยานที่บ้านอยู่อนนี้เป็นร้านอาหารร้านให่ วามทรำอมินฮยอเอสำหรับวอนโฮที่ไ้สิลับมา ็ถูเ็บไว้อย่าีในห้อนอนอวอนโฮ
แรๆวอนโฮ็ะไม่รัษา เอาแ่อาละวาะนโรพยาบาลแทบแ แ่พอหลอล่อ้วยวิธี่าๆ ทำให้วอนโฮอาาร่อยๆีึ้น แ่ยัไ็ยั้อินยาอยู่ลอเพื่อลวามเรียและวามฟุ้่าน แ่อนนี้วอนโฮเป็นเ้าอร้านอาหารื่อัอนนี้็อายุเลสามปลายๆ แ่หน้ายัไม่แ่ไปมาว่านั้น ยัูหนุ่มอยู่เหมือนหยุเวลาไว้ที่สามสิบ้นๆ
“อโทษนะรับพอีว่าผมมาสมัรานพาร์ทไทม์หนะรับ” เสียเรียาทา้านหลัอวอนโฮทำให้วอนโฮหันไป
“เร้!” ที่วอนโฮถืออยู่ในมือร่วหลนไปทันทีที่เห็นหน้าเ็หนุ่มนนึที่มอนเออยู่
“มินฮยอ!! พุบ”วอนโฮเ้าอทันที
“เอ่อ อโทษนะรับ ถอยออไปหน่อยนะรับ” อีฝ่ายผลัเบาๆให้ลายอ ท่ามลานในร้านที่หันมามอ
“เิอะไรึ้นลู...มะ มินฮยอ”แม่อวอนโฮใทันทีที่ไ้เห็น
“เอ่อ เ้าใผิันให่แล้วนะรับ ฮ่ะๆ” เมือนมา เ็หนุ่มนนี้เหมือนมินฮยอไม่มีผิ ไม่ใ่แ่วอนโฮที่ำไ้ทันทีที่เห็น แม่อวันโฮ็เหมือนัน
“อโทษรับ ั้นเิเ้า้านใน่อนเลย...”วอนโฮบอับเ็หนุ่มให้ไปนัุ่ยัน้านใน “อโทษที่ทำให้ใ ยัไ็อให้ทานให้อร่อยนะรับ” แล้ววอนโฮ็รีบเินเ้าหลัร้านทันที
เ็หนุ่มมอหน้าอวอนโฮที่ำลัยิ้มให้ับัวเออยู่ “ผมื่อ ....... ยินีที่ไ้รู้ั มาสมัรพาร์ทไทม์ที่นี่รับ”
“ผมื่อินโฮอเป็นเ้าอร้าน ท้ายั็่วยนำเเอสาร่าๆมาให้้วยนะรับ” วอนโฮบอับอีนที่ำลัยิ้มแล้วหันไปัารเอสารบาอย่า
‘มินลับมาแล้วนะ...็อ อีมินฮยอับมาหาแล้วนะ’ เ็หนุ่มิในใ และยิ้มให้ับนรหน้า
ผมลับมาแล้วนะ ที่รั
ุยๆ
อันนี้อนบอู่มินฮยอับวอนโฮนะรับบบบบบ บแบบนี้ใระ่ามั๊ย~ ่วยเม้น้วยน้า
อย่าลืมอ่านอีสอู่้วยนะ นี่ยัไม่บทั้หมน้าาาาสาา
ความคิดเห็น