ทำไมคนที่เรารักมากที่สุด..เรากลับเกรงใจน้อยที่สุด

เนื้อเรื่อง

-
เชื่อว่าหลายๆ คนคงเป็นกันเหมือนกัน
เรายอมอ่อนน้อมถ่อมตน พูดเพราะ เข้าใจอะไรง่ายๆ กับ
"คนอื่น"

แต่กับคนที่เรารัก..แน่นอน..
ว่าเราสามารถเป็นตัวของตัวเองได้มากที่สุด
แต่บางครั้ง..เราก็เผลอเมินเฉยกับอารมณ์ของเขา
โดยเอาอารมณ์ของตัวเองเป็นที่ตั้ง

เราเกรงใจคนแปลกหน้า..
ที่เขาไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับเราเลย
แต่กับคนที่เขาแคร์เราและเราแคร์เขามากๆ ..
บางครั้งเราก็ทำอะไรโดยไม่เกรงใจเขา
ฉันไม่ได้พูดเฉพาะกับคนที่เป็นแฟนกันเท่านั้นนะ..
ยังรวมถึงพ่อแม่เราด้วย

.........
เราทำดี..พูดดี..กับใครได้หลายคน..
แต่กับคนที่เราเรียกว่า "คนกันเอง"
เรากลับไม่ค่อยได้ทำอะไรให้เขาปลื้มใจ..หรือแคร์อารมณ์เขาเลย
เหมือนอย่างบางคนระยะจีบกัน..เอาอกเอาใจสารพัด

พอเป็นแฟนกันแล้ว..
ฝ่ายหญิงกลับรู้สึกว่าฝ่ายชาย "เอาใจ" น้อยลง
แต่ "เอาแต่ใจ" ตัวเองมากขึ้น
คำพูดหวานๆ บางคำ..ลาตายจากไป
แม้เขาจะพูดว่า..
อยู่กับเราเขาเป็นตัวของตัวเองมากที่สุด
เพราะไว้ใจเราที่สุด

...........
แต่ความรัก..
นอกจากจะเป็นการถ่ายเทความเป็นตัวของตัวเองแล้ว
ก็น่าจะมีการถ่ายเทความอ่อนโยน..ความเอาใจใส่..
และดูแลซึ่งกันและกันพ่วงไปด้วย

..........
ฉันอยากให้คนที่รักกัน..มองอีกฝ่ายว่าเป็น "คนพิเศษ"
เพราะน้อยคนนักที่จะเกิดมาให้เรารักได้อย่างนี้
สิ่งที่ปฏิบัติต่อกัน..

ก็ควรจะมีความพิเศษ..เหนือคนอื่น
พิเศษทั้งการให้และการรับ..
เป็นความพิเศษที่ทำให้หัวใจทั้งสองฝ่ายอิ่มเอม

แล้วลองตอบคำถามซิว่า..
ระหว่างคนแปลกหน้ากับคนพิเศษ...เรามองหาใคร

-