((เรื่องสั้น) : ชีวิตที่เหลืออยู่ของเจ้าหนูแฮมเตอร์

เนื้อเรื่อง

เรื่องสั้น : ชีวิตที่เหลืออยู่ของเจ้าหนูแฮมเตอร์
((10/03/2549))

-----------------------------------------------------------------------------

เช้าวันหนึ่ง...

"กา.." เสียงอีกาสีดำสนิท ตัวใหญ่บึกบึนร้องดังมาแต่ไกล "ก่า.." มันบินเรื่อย ๆ เอื่อย ๆ มาจากเมืองลอนดอน ประเทศอังกฤษ "ก้า.!" มันบินมาถึงป่าเล็ก ๆ ใกล้ ๆ กับสนามบินสุวรรณภูมิ..
"ก๊า..!" อาหารไม่ตกถึงท้องมันหลายมื้อแล้ว
"ก๋า..." มันหิว..
อีกาบินช้า ๆ สอดส่ายสายตาหาเหยื่อ เหยื่อ! ปกติมันชอบกินซากไก่ กับซากปลา ..แต่ตอนนี้ ซากสัตว์ใดๆ ก็ได้ สัตว์ตัวเล็กๆ เป็นๆ ที่ไม่มีแรงพอจะสู้แรงตะปบของมันก็ได้ มันของกินอะไรก็ได้ มันหิว..
และในที่สุด.. "เจอเหยื่อแล้ว!!" มันก็ร่อนลงจอด

เจ้าเจอร์รี่ หนูแฮมเตอร์สีขาวน่ารัก กำลังเดินหาอาหารของมันเช่นกัน.. แต่ เอ๊ะ!..ทำไม..หนูแฮมเตอร์สีขาวน่ารักอย่างมันถึงหลุดมาอยู่ในป่าข้างสนามบินได้ละนี่?
"ข้าคือแฮมเตอร์" เป็นประโยคที่เจ้าเจอร์รี่บอกตัวเองและสัตว์ตัวอื่นๆ เป็นประจำ ..ความจริง ตัวจริงของมันคือหนูนาสีดำที่คนในเมืองต่างรังเกียจ แต่ชาวไร่ชาวนากลับชอบจับพวกมันมาทำเป็นอาหาร ..มันเป็นหนูนาที่ไม่จงรักในสายพันธุ์ตัวเอง มันไม่ชอบหน้าหนูนาด้วยกันเอง! มันอยากเป็นเป็นหนูแฮมเตอร์สีขาวที่เป็นที่รักของใครหลายคน ท่านหนูผู้เฒ่าหัวหน้าเผ่าหนูนา รวมถึง คณะกรรมการสมาพันธ์หนูนา จำกัด ต่างทนกับความคิดและพฤติกรรมแปลกๆ ของมันไม่ไหว จึงขับไล่มันออกจากฝูงด้วยข้อหากบฏ "ข้าชื่อเจอร์รี่"

" ? " อีกางุนงง "ทำไมหนูแฮมเตอร์เมืองไทยถึงมีหน้าตาบรรลัยเช่นนี้?"
"แล้วเจ้าเป็นนกอะไร ที่ไหน ยังไงล่ะ?" เจอร์รี่ถาม
"ข้า..อีกาผู้ยิ่งใหญ่ มาจากเมืองลอนด้อน! ประเทศอังกฤษ" อีกาพูดอย่างภาคภูมิใจ
"บินมาที่นี่ทำไม?"
"อกหัก" อีกาตอบด้วยสีหน้าเศร้า
"หึๆๆ.. น่าสงสาร"
"อีกาสาว ๆ ที่นั่นทำตัวน่าเบื่อ.. หล่อนมั่นใจตัวเองมากเกินไป คิดว่าตัวเองสวยเริดก็เลยเชิดหยิ่ง แล้วก็คิดว่าตัวเองเก่งเหมือนเพศผู้อย่างเรา ๆ ..ข้าขอยอมรับนะว่าอีกาเพศเมียสมัยนี้เก่งเท่าพวกเราจริง ๆ แต่ถึงยังไง หล่อนก็ไม่มีทางแกร่งเหมือนพวกเราแน่นอน.."

"แล้วมันเกี่ยวกับการมาเมืองไทยยังไงละนี่?"
"มาหาอีกาสาวไทย ได้ข่าวว่าอีกาสาวไทยนิสัยดี ขี้อ้อน ขยันทำมาเหยื่อ ถึงแม้จะสวยสู้อีกาอังกฤษไม่ได้ แต่นิสัยดีกว่าแน่นอน"
"แล้วแฮมเตอร์ที่นั่นเป็นไงบ้าง?" เจอร์รี่ถาม "พวกหล่อนนิสัยดีมั้ย? ชอบกินอาหารเม็ดหรืออาหารสด?
"ไม่รู้ ๆ" อีกาตอบ "ข้าว่าเรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า.."
"เรื่องอะไร.. ว่ามา"

"ข้าหิว.. ข้าจะกินเจ้า!" เมื่อพูดขาดคำ ปลายปากเรียวแหลมของอีกาก็พุ่งตรงไปยังเจอร์รี่..หนูแฮมเตอร์ผู้โชคร้าย...

"งับ!"
"งับ!!" อีกาฉกเหยื่อพลาด "งับๆๆ!!" มันรู้สึกว่านี่เป็นงานยากกว่าที่คิด
"คิดจะกินข้า.. ชาติหน้าตอนบ่าย ๆ เถอะ! ฮ่า ๆๆ!!!" เจอรร์รี่เย้ยหยัน ขณะกำลังวิ่งหนีอีกาอย่างรวดเร็ว เมื่อมันต้องอยู่ตัวคนเดียว ธรรมชาติก็ได้สอนให้มันรู้จักกับการเอาตัวรอด
"โมโหแล้วนะโว้ย!" อีกาบินไล่ตามมาติด ๆ
"เจอร์รี่วิ่งทแยงไปทางซ้ายที ขวาที.. ใช่แล้ว! มันวิ่งหนีแบบสลับฟันปลา มันจำมาจากการวิ่งของกวางที่หนีการตามล่าของสิงโต ที่มันเคยดูในช่องดิสคัฟเวอร์รี่(มันแอบไปกินเศษอาหารในโรงอาหารที่ติดทีวีเปิดช่องดิสคัฟเวอร์รี่ ในสนามบินบ่อย ๆ) การวิ่งหนีแบบทแยงมุมเช่นนี้ สร้างความลำบากกายและใจให้แก่อีกายิ่งนัก..
แต่อีกาก็ยังไม่ลดละความพยายาม มันยังคงบินต่ำตามล่าหนูนา เอ้ย! หนูแฮมเตอร์ต่อไป
ทันใดนั้น...

เหยี่ยวเฒ่าเจ้าถิ่นที่กำลังนั่งเล่นอยู่บนกิ่งไม้มองเห็นเหตุการณ์ที่อยู่ห่างจากตัวเองกว่า 500 เมตร..
"อีกาดำนั่นมันเป็นใครมาจากไหน.. แล้วมันกำลังบินไล่อะไร?" เหยี่ยวเฒ่าพูดพึมพำกับตัวเอง "ต้องไปเยี่ยมหน่อยแล้ว!"

เอี้ยด!!!
เจอร์รี่กับอีกาถึงกับผงะ ทั้งคู่หยุดชะงักเมื่อเห็นเหยี่ยวเฒ่าร่อนลงจอดตรงหน้า..
เหยี่ยวเหล่มองเจอร์รี่เพียงแวบเดียว แล้วหันไปถามอีกาด้วยสีขึงขัง "เจ้าเป็นใครมาจากไหน?"
"เป็นอีกา.. มาจากลอนดอน ประเทศอังกฤษ" อีกาตอบ "แล้วเจ้าเป็นใครหน้าถึงกล้ามาขวางการล่าเหยื่อของข้า?!" มันพูดอย่างยโสโอหัง ..แต่ถ้ามองดูตรงบั้นท้ายก็จะเห็นชัดเจนว่า..ขี้มันหด ตดมันหายหมดแล้ว! ..มันเป็นอีกาประเภทปากกล้า ขาสั่น
"ข้า..เหยี่ยวเฒ่าผู้ยิ่งใหญ่ ผู้คุมผืนป่าแถบนี้" เหยี่ยวเฒ่าพูดพร้อมยืดอกอย่างภาคภูมิใจ ถ้าเป็นนกยูงก็คงรำแพนหางโชว์ไปแล้ว
"อะ!" อีกาสะดุ้ง มันมาผิดถิ่นเสียแล้ว
"ออกไป!" เหยี่ยวเฒ่าไล่ "มาทางไหนก็ไปทางนั้น.."
"ท้ากสิน..ออกไป! เอ้ย!!" เจอร์รี่ร่วมแรงขับไล่ "อีกา ออกไป!!"
"ไม่.. ยังไงก็ไม่ออก!" อีกาดื้อเพ่ง "ข้ามาดี ๆ ของข้า จะมาขับไล่ข้าได้ยังไง ไม่ไปโว้ย!"
"จะออกดี ๆ หรือ จะออกด้วยน้ำตา?" เหยี่ยวเฒ่าถาม ..แต่มันไม่ชักช้ารอคำตอบ มันไปพุ่งตรงเข้าหาอีกา เกิดการปะทะกันอย่างรุนแรง..

เจ้าเจอร์รี่รู้สึกปลื้มใจ มันไม่เคยคิดว่าจะมีสัตว์ใหญ่ตัวไหนจะมาปกป้องตัวมันและผืนป่าแห่งนี้..

"สู้โว้ย!!" อีกาที่คล่องแคล่วกว่าพยายามจิกที่หัวและตาของเหยี่วเฒ่า แต่เหยี่ยวเฒ่ารู้ทัน..มันสะบัดหน้าหนีได้ทุกครั้งที่อีกาทิ่มปลายปากมา
เหยี่ยวเฒ่าหยุดไล่รุกแล้วตั้งรับรอจังหวะ เมื่อได้ทีแล้วก็ใช้จงอยปากคมแหลมจิกจิ้มที่คออีกา 2-3 ครั้ง อีการ้องเสียงหลงเพราะความเจ็บปวด แล้วอีกาก็ร้องดังลั่นป่า..เมื่อถูกเหยี่ยวเฒ่าจิกเข้าที่ตา..

"โอ้ยๆๆ!!!" อีกาดิ้นพล่าน "เจ็บๆๆ ยอมแล้ว ๆๆ!!" แล้วมันก็บินหนีไผอย่างกระเสือกกระสน..

เหยี่ยวเฒ่ายืดอกด้วยความภาคภูมิใจในผลงาน.. เจอร์รี่ปรบมือชื่นชมอยู่ไม่ห่าง "สุดยอดเลยลูกพี่!"
"ลูกน้อง? ฮึ ๆๆ.." เหยี่ยวเฒ่าหัวเราะในลำคอ "เจ้าเป็นลูกน้องข้าตั้งแต่เมื่อไหร่?"
"ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป.." เจอร์รี่ตอบพร้อมโค้งคำนับ
"ก็ดี.." เหยี่ยวพูด "สิ่งแรกและสิ่งสุดท้ายที่ลูกน้องอย่างเจ้าต้องทำให้ข้าก็คือ.."
"คือ..?"

"เป็นอาหารของข้าซะ!!!" เหยี่ยวเฒ่าพูดพร้อมสีหน้าและแววตาที่เต็มไปด้วยความเหี้ยมเกรียม
วันนี้เจอร์รี่ต้องเสร็จแน่..

"ด..ดะ..เดี๋ยวท่าน!" เจอร์รี่มือเท้าชา ปากสั่น "ข้ามีข้อเสนอที่ดีให้ท่าน"
"ข้าให้โอกาสเจ้า ..ว่ามา" เหยี่ยวเฒ่ารอฟังข้อเสนอ
"มีหนูนาฝูงใหญ่อาศัยอยู่ทางใต้ ใกล้ ๆ กับสนามบิน .. ข้าจะพาท่านไปกินพวกหนูนาเหล่านั้น ท่านจะอิ่มไปอีกนาน.."
"เจ้าก็เป็นหนูนาไม่ใช่รึ?"
"ไม่! ข้าคือแฮมเตอร์"
"จริงรึ?"
"จริงสิ"
"ถ้าเป็นอย่างนั้น.. เจ้าจงนำทางข้าไป.." เหยี่ยวเฒ่าออกคำสั่ง "เดี๋ยวนี้!"
"ดะ ดะ..ได้เลยท่าน!" เจอร์รี่รับคำสั่งด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

เจอร์รี่วิ่งไปทางทิศใต้ด้วยความสับสน งุนงง หวาดกลัว.. ถึงแม้มันจะถูกขับไล่ออกจากฝูง แต่มันก็ไม่คิดจะพา "ตัวห่า" ไปทำร้าย ทำลายล้างฝูงอย่างนี้ ..หรือมันจะคิดหาทางออกอื่นดี? ..วิ่งหนีแบบทแยงมุมก็ไม่เข้าที เพราะความสามารถในการไล่ล่าของเหยี่ยวนั้นเยี่ยมกว่าอีกาหลายเท่านัก ..หรือมันจะวิ่งหลบเข้าไปในโพรงไม้ ..หนีลงไปในหลุม ซ่อนตัวอยู่ใต้ดิน .. ถ้ามันมีพิรุธเพียงนิดเดียว เหยี่ยวจะรู้ทันมั้ย? มันจะรอดชีวิตมั้ย?

เจอร์รี่วิ่งจนเหนื่อบหอบ เหงื่อเปียกชุ่มเต็มกาย มันอยากหยุดพัก แต่ถ้าการหยุดต้องแลกกับความตาย ..ใครล่ะจะกล้า?
เหยี่ยวเฒ่าบินตามไม่ห่างตา..
เจอร์รี่ยังวิ่งต่อไป..
เวลาชีวิตของมันเหลืออีกเท่าไหร่..

มันจะรอดมั้ย..?