คุณอา || MARKBAM

You're my everything.

คุณคือทุกอย่างของฉัน

Intro.

           "มาร์คครับ..มาหาอาแบมเร็ว"

           แววตาไร้เดียงสาของเด็กชายตัวน้อยกำลังจ้องมองผู้เป็นบิดาของเขาซึ่งในตอนนี้ถูกคุณลุงผู้ชายในเครื่องแบบสีกากีท่าทางดูน่าเกรงขามกำลังกอบกุมเรียวแขนแกร่งทั้งสองข้างของพ่อเขาไว้อย่างมึนงงก่อนจะละสายตาลงจากแววตาอาลัยอาวรณ์ที่มองมายังลูกชายตัวน้อยคู่นั้น

         "มาร์คครับ..มาหาอาแบมได้แล้วคุณพ่อเขาต้องไปแล้ว"    เสียงหวานเอ่ยเรียกหลานชายอีกครั้ง

          เท้าเล็กทั้งสองข้างค่อยๆเดินเต๊าะแต๊ะเข้ามาหาอ้อมกอดอบอุ่นที่อ้าแขนรอรับเขาอยู่อย่างไม่ประสีประสา

          "พี่ฝากเจ้ามาร์คด้วยนะแบม..ช่วยดูแลเลี้ยงดูเขาให้โตมาเป็นเด็กดีด้วยนะ"

          "ครับ..ไม่ต้องเป็นห่วงแบมจะดูแลหลานของแบมให้ดีที่สุดพี่บอมดูแลตัวเองดีๆนะแล้วแบมจะพามาร์คไปเยี่ยม"

           ดวงตากลมโตจ้องมองคุณตำรวจสองนายที่ควบคุมตัวพี่ชายของเขาเดินออกจากบ้านไปอย่างหดหู่หยดน้ำสีใสเริ่มคลอขึ้นมาเต็มหน่วยและค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างในที่สุดแบมแบมใจหายอย่างมากเมื่อคิดว่าต่อจากนี้ต้องใช้ชีวิตอยู่กับหลานชายตัวน้อยๆเพียงลำพังเพราะเสาหลักเพียงคนเดียวในครอบครัวถูกศาลพิพากษาให้จำคุกคดีฉ้อโกงเรื่องราวเป็นมายังไงแบมแบมก็ยังไม่ค่อยรู้เท่าไหร่ เรื่องเดียวที่รู้ตอนนี้คือต้องดูแลมาร์คแทนพี่ชายให้ดีที่สุด 

           ตั้งแต่จำความได้ในชีวิตของแบมแบมตั้งแต่เล็กจนโตไม่มีใครที่ไหนเลยทั้งชีวิตของเขามีเพียงพี่ชายที่คอยทำงานอย่างหนักเพื่อส่งเสียให้แบมแบมได้เรียนต่อตั้งแต่พ่อกับแม่ประสบอุบัติเหตุตอนแบมแบมอายุได้เพียงสิบสามปีและสมบัติเดียวที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ก็คือบริษัทและบ้านที่ทั้งคู่อาศัยอยู่ตอนนี้แบมแบมและพี่ชายอายุห่างกันถึงแปดปีทำให้ตอนนั้นพี่ชายโตพอที่จะทำงานและดูแลครอบครัวได้ วันหนึ่งพี่บอมได้พลาดไปทำผู้หญิงท้องและมีปัญหากับครอบครัวของฝ่ายหญิงและตัวแม่เด็กเองก็ไม่ยอมรับเด็กในท้องเป็นลูกทำให้ครอบครัวของเรามีสมาชิกเพิ่มมาอีกหนึ่งคน เด็กชายผิวขาวหน้าตาน่ารักดูไร้เดียงสาที่นอนตาใสแป๋วส่งยิ้มหวานๆอย่างน่าเอ็นดูในตู้อบวันนั้นแบมแบมขอตั้งชื่อให้เขาว่า มาร์ค..

           "อาแบมๆ คุณลุงสองคนนั้นจะพาคุณพ่อของมาร์คไปไหน" 

           เสียงเจื้อยแจ้วที่ดังขึ้นเรียกแบมแบมให้หลุดออกจากภวังค์ความคิด ใบหน้าหวานก้มมองมือป้อมๆที่เอื้อมมาจับข้อมือของเขาก่อนที่คุณอาตัวเล็กจะค่อยๆ ย่อตัวลงมาให้ใบหน้าของทั้งคู่เสมอกัน ยกมือขึ้นปาดน้ำตาให้หายไปจากใบหน้าก่อนที่ปากอิ่มจะค่อยๆฉีกยิ้มออกมา 

            "คุณลุงสองคนนั้นเขาพาคุณพ่อของมาร์คไปทำงานครับ"

             "พาไปที่ไหน? ไกลมั้ย? แล้วคุณพ่อจะกลับมาเมื่อไหร่"

             ปากอิ่มฉีกยิ้มให้กว้างขึ้นกว่าเดิมอีกทั้งน้ำตาก็กลับมาไหลอีกครั้งเอ็นดูความไร้เดียงสาของเด็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าแบมแบมไม่ได้อยากโกหกเลยสักนิดแต่อยากรอให้มาร์คโตขึ้นกว่านี้อีกหน่อยแล้วเขาจะค่อยๆอธิบายให้ฟังน่าจะดีกว่า

            "คุณพ่อไปไม่ไกลหรอกแต่ไม่รู้จะกลับมาเมื่อไหร่มาร์ครอคุณพ่อได้มั้ยครับ"

           "งื้อออ..ถ้าคุณพ่อไม่อยู่แล้วใครจะเล่นกับมาร์ค"

          เด็กน้อยตรงหน้าเริ่มงอแงและทำท่าเหมือนจะเบะจนแบมแบมอดที่จะยกมือขึ้นมาลูบกลุ่มผมนิ่มๆนั้นไม่ไหว

          "มาร์คก็เล่นกับอาแบมไงครับอาแบมจะยอมเล่นกับมาร์คทุกอย่างที่มาร์คอยากเล่นเลยนะ"

            "มาร์คคิดถึงคุณพ่อ"

            "ไม่งอแงนะครับคนเก่ง..ป่ะเราไปกินข้าวแล้วก็อาบน้ำกันดีกว่าเดี๋ยววันนี้อาแบมจะเล่านิทานให้ฟัง" 

           (ส่วนเจ้าเต่า ก็ยังคงเดินต้วมเตี้ยม ๆ อย่างไม่เหน็ดเหนื่อยย่อท้อ เดินมาเรื่อย ๆ จนเกือบจะถึงเส้นชัย ทางด้านกระต่ายที่นอนอยู่แถวนั้นก็สะดุ้งตื่นขึ้น เห็นรอยเท้าเต่าที่พื้นก็รีบวิ่งตามไป แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะเมื่อเจ้ากระต่ายวิ่งมาถึงเส้นชัยก็พบว่าเจ้าเต่าที่ตนเคยสบประมาทไว้นั้น ได้เดินเข้าเส้นชัย เป็นผู้ชนะในการแข่งขันครัั้งนี้ )

           มือบางปิดหนังสือนิทานในมือลง ดวงตากลมจ้องมองใบหน้าใสซื้อที่ตอนนี้หลับสนิทไปแล้วเรียบร้อยหลังจากที่แบมแบมเริ่มอ่านนิทานให้ฟัง 

            แต่ใครจะคิดกันล่ะว่า...

           เด็กชายที่น่ารักใสซื้อบริสุทธิ์ในวันนั้นกลับกลายมาเป็นเด็กผู้ชายที่เสพติดร่างกายของเขาอย่างหนักในวันนี้

____________________________________

#คุณอามบ.

         เปิดเรื่องใหม่อีกแล้วงับ..ฮ้าๆๆ ฝากติดตามกันด้วยน้าา แซ้บมั้ยไม่รู้แต่ไร้ท์เตรียมปลูกสวนพริกแล้วจ้าา ไม่พูดเยอะกดเฟบรอกันได้เลย บอกไว้แค่นี้เดี๋ยวหาว่าบรีฟ..????

รักนะคนกดเฟบ♡