คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7
(อนโ)
“ที่นี่ที่ไหนอะ นายน้อยมาหาใรอะ” เนถามพร้อมเินามไป สัพันายน้อยหยุอยู่หน้าห้อห้อหนึ่ พร้อมมีบอี้าร์ พีาน์เ้าห้อไป เนามไป
“นายน้อย” เนพูพลาับเสื้อ้านหลัอเ้านาย ึ่ภายในห้อมีบอี้าร์อยู่้วยหลายนเน็ไ้เพียแ่มอ
“ุแมทรออยู่ในห้อรับนาย” บอี้าร์บอนายน้อย เนะเินามไปแ่โนพีาน์หันมามอสะ่อน
“รออยู่รนี้แหละ” นายน้อยบอพร้อมส่สายา เนมอบอี้าร์้วยวามลัว นายน้อยเินเ้าห้อไป เนนั่ลที่โฟาแล้วระวััว เพราะบอี้าร์มออยู่
“พี่มออะไรอะ” เนถาม บอี้าร์ไม่อบแ่มอ
“โริ” เนพูเบาๆ เวลาผ่านไปพีาน์็เินออมาาห้อห้อหนึ่พร้อมับแมทธิว
“เี๋ยวผมะัารให้อีทีนะรับ” แมทธิวพูึ้นพลามอเ็ผู้หินั่หันหลัอยู่ เนหันมามอแล้วรีบเ็บานทันที
“นึว่าหลับแล้ว” นายน้อยพู เนส่ายหัว
“ใรรับ” แมทธิวถาม
“เ็เวร” นายน้อยพู
“นายน้อย!!” เนพูพร้อมส่สายาุใส่
“อ่อ รับ มือ้ายุพีร์นี่เอ” แมทธิวพู
“มือ้าย อะไร” เนถาม แมทธิวไม่อบอะไร
“นี่เนน่า มือ้ายอัน เนนี่แมทธิว นสนิทมือวาอัน” แมทธิวพยัหน้าอบเล็น้อยแ่เนมอเ้านายอเธออยู่
“มออะไร” นายน้อยถาม เนรีบเ็บอทันที
“ั้นผมอัว่อนนะรับ ไป่อนนะเนน่า” แมทธิวพูแล้วเินออไป เนยมือบายให้แล้วหันไปมอพีาน์
“อะไรนายน้อย”
“อะไร”
“เนน่าอะไร”
“น่าถีบไล่ะ” นายน้อยพูแล้วเินออไป เนรีบเินามไปทันทีนถึรถันที่พีาน์เป็นนับเอ
“นนั้นใรอะนายน้อย” เนถาม
“เลา นสนิทและมือวาัน” นายน้อยบอ
“แมทธิว ทำไมเาูน่าลัวั ยิ่บอี้าร์นะมอเนอย่าับะินเนทั้ัว” เนบอ นายน้อยส่ายหัว
“แล้วทำไมนายน้อยุยนานอะ”
“ันุยเรื่อธุริ เธอไม่รู้เรื่อหรอ อยาามมาทำไมล่ะ”
“ธุริสีเทาเหรอ” เนถามเพราะสสัย นายน้อยหันมามอ
“ันะทำธุริอะไร มันไปเี่ยวับีวิเธออนไหนเหรอ”นายน้อยเอ่ยถาม้วยวามไม่่อยอบในัที่หิสาวถามออมาอย่านั้นนเนนั้น็เียบไปพัหนึ่
“อยู่เยๆ แล้ว็ไม่้อบอเรื่อนี้ับพ่อ้วย ันรู้ว่าที่เธอามันมาเพราะพ่อสั่”
“นายน้อยิีๆ แล้วริๆ เหรอ”
“ไม่มีอะไรที่ันิผิ”
เวลาผ่านไปเมื่อเนลับมาถึบ้านและไ้อาบน้ำเสร็เรียบร้อย เธอ็ให้พี่สาวอย่าวานั่นวให้นเลิ้มเือบหลับไป
“สบายล่ะสิ”
“็พี่วามือเบาะายไป นวให้ใร็สบายหมแหละ”เนบอพร้อมทั้ยันอนให้วานวให้่อ
“วันนี้ทำไล่ะ นายน้อยถึยอมไปินไอิม้วยแถมยัลับันสะมืเลย ไปินไอิมอย่าเียวริๆ เหรอ หรือไปที่ไหนัน่อ”
“ไม่ไ้ไปินไอิมสัหน่อย”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“นอย่านายน้อยนะ ะทำามที่เนอ ไม่มีทาอะ”
“แล้วไปไหนันมาล่ะ”
“นายน้อยไปทำธุระที่...” เนพูไม่ทันบป้าี็เินเ้ามา
“มานั่ทำอะไรรนี้เนี้ย เ้านอนไ้แล้ว พอเลย เ้านอนไ้แล้ว ึมาแล้วเนี้ย” ป้าีบอ เนหันไปทำหน้าอ้อนแล้วยื่นแน
“นวให้หน่อยนะะป้าีนสวย” เนพู
“เ้านอนไ้แล้วไอเน พรุ่นี้้อื่นเ้าอี” ป้าีบอ เนถอนหายใ วายิ้มแล้วพยัหน้าให้
“นอน็ไ้”
(ห้อเน)
เนำลัปิไฟำลัะนอนแ่อยู่ๆ นายน้อยเปิประูเ้ามา
“ไลน์ไปทำไม่อ่าน” นายน้อยถาม
“ยัไม่ไ้ับโทรศัพท์เลย นายน้อยมีไรอะ” เนถาม นายน้อยวาานล เนถึับถอนหายใออมา
“ไม่!” เนพูพลาึ้นเียนอนทันที
“เน เห้ย! ันส่พรุ่นี้”
“เรื่ออนายน้อยสิ เนเี่ยวไร้วยอะ”
“ไอเน!” นายน้อยพูพลาึผ้าห่มหิสาวออ
“วาทำให้นายน้อยแล้ว่ะ” วาววาที่ยืนอยู่้านนอเธอไ้ยินบทสนทนาอทั้สอเธอึเินเ้ามาบอพร้อมับยื่นานใหู้ เนออมาาผ้าห่มพร้อมมอทั้สอที่ยืนอยู่รหน้าเธอ นายน้อยูแล้วรวสอบวามถู้อ
“อืม ี” นายน้อยเอ่ยมวาววา่อนที่ะใ้ระาษที่ถืออยู่เาะหัวเนแล้วเินออไป
“พี่วามา่วยีวิเนแท้ๆ อบุนะ”
“พี่เห็นวันนี้ลับันสะมื เลยทำให้นายน้อย้วย เี๋ยวทะเลาะันอี นอนเถอะพรุ่นี้ื่นเ้าอี” วาวาพูบเธอ็ปิไฟให้เนและเธอ็เินออไปาห้อน้อสาวทันที
วัน่อมาวันนี้เป็นารแ่ันบาสรอบินะเลิศ ึ่มันเป็น่วพัม่อนที่ออมาอยู่้าอบสนามึ่บริเวรนั้นมีแ๊เพื่อนอยู่
“แม่” ม่อนพูึ้น
“ใเย็นิวะ มึอย่าใ้อารม์ิ” เนบอ
“มึูพี่พีร์ิ แม่เล่นอยู่นเียว” ม่อนพูอย่าอารม์เสีย
“เอาหน่า ไ้เ้ารอบิ็บุมาแล้ว” เนบอ แล้วรรมาร็เป่านหวี ม่อน็ไปแ่ และเวลาผ่านไป รรมารเป่านหวี สีแหลือนะ นายน้อยหันมายิ้มวนีนใส่เน เน็ทำหน้าวนีนใส่ลับ แล้วม่อน็เินมาอย่าเสียอารม์
“เ่มามึไอม่อน”
“เ่พ่อ ูแพ้”
“แ่มึเ้ารอบิ็เ่แล้ว เ่มา” เนพูพลาปรบมือ
“แ่พี่พีเ่ว่านะเลยมึ” าวพู ม่อนผลัหัวาวทันทีเพราะาวเลือที่ะเ้า้าผู้ายที่อบมาว่าเพื่อนในลุ่ม
“ไอม่อน” าวพูพลาะพลาหัวลับแ่ม่อนหลบทัน
“นี่เพื่อน” ม่อนบอพร้อมี้ัวเอ
“แ่นั่นว่าที่สามี ูไปให้เาเห็นหน้า่อนนะมึ เาะไ้ื่นใ” าวพูแล้วเินออไป ทุนถึัส่ายหัวพร้อมัน
“เ่มามึ เ่ที่สุ นาไม่เยลแ่แ่มาถึรอบิ็เ่แล้ว” เนยัปลอบใเพื่อนอยู่
“มึลัวูเสียใเหรอ” ม่อนถามเนไม่อบ
“เหอะ ูไม่เสียใหรอ ็แ่เม”
“ไอเนมึไปเรียมัวไ้แล้ว อีห้านาทีะแ่แล้ว ไปเร็ว” เเบอบอเพื่อนสาวให้รีบไปเรียมัว และไม่นานเน็ไ้วิ่ลับไปที่ทีมพร้อมับวอร์มร่าาย
“สู้ๆ มึ” าวะโนบอและอเียร์สีเหลือ่า็พาันหันมามอ เพราะาวยืนอยู่ที่สีเหลือ าวถึับหันไปยิ้มแล้วรีบวิ่ไปที่ม่อนับเเมันที
“เือบโนระทืบมั้ยแล้วล่ะมึ” ม่อนพูึ้น และเม่อเวลาผ่านไปนถึอนแ่เนแ่บาสใน่วแรๆ ็เริ่มแพ้เพราะในทีมเล่นมั่วันไปหม ส่วนนายน้อย็ยืนูอยู่้าๆ อบสนาม
“หึ” นายน้อยส่ายหัวออมา เนหันไปมอเ้านายที่ทำหน้าทำาวนีนใส่ หิสาวพยายามวามโมโหเอาไว้
“้อไม่แพ้เว้ย” เนพูับัวเอและเมื่อเมเินไปเรื่อยๆ ในทีม็เล่นีึ้นเนยิ้มออมาอย่าพอใ นายน้อยมอ้วยวามเยๆ
นรรมารเป่านหวี สีมพูนะ ทุนในทีม่าีใัน เนหันไปมอนายน้อยที่เิม นายน้อย็ไม่อยู่แล้ว เนไ้เพียแ่มอหานสุท้ายเห็นนายน้อยเินมา เนถึับยิ้มออมาอย่าผู้นะ
“เริ่มวันไหน” เนเอ่ยถามอย่าภูมิใ
“พรุ่นี้” นายน้อยอบอย่าภูมิใเ่นัน
“ไ้ พรุ่นี้ะัารยัไีนะ” เนพู้วยน้ำเสียทีู่เย้ย
“ันมาว่าที่้อพูำนั้น” นายน้อยพูเธอถึับมวิ้ว
“เธอแพ้ ันมีสิทธิ์” นายน้อยพู
“เนนะ ็เห็นอยู่” เนพูนายน้อยยิ้ม
“ันว่าเธอเ้าใอะไรผิแล้วล่ะ บาสายสีันนะสีเธอ แ้ม่าห่าเป็นสิบแ่ถึบาสหิสีเธอนะ ็นะแ่ะแนนเียว พอรวมแล้วยัไัน็นะอยู่ี”
“แ่นายน้อยไม่ไ้บอว่า้อรวมะแนน” เนบอ
“็เธอไม่ใ้สมอไล่ะ ้อะเอานะันแบบนี้็โ่่อไปเหอะ ยัยทาส” นายน้อยพูบ็ส่สายวนีนเธอ่อ เนำมือแน่น
“นายน้อย!! ที่เนลเพราะเนิว่านายน้อยพูถึบาสหิ ไม่เี่ยวับบาสาย แล้ว็ไม่รวมอะไรทั้นั้น นี่นายน้อย อย่ามาเ้าเลห์ับเนนะ”
“แล้วันไ้พูเหรอว่าบาสหิ หึ ็ไม่ มึแพ้แล้วไอเน” นายน้อยพูแล้วเินออไป เนไ้เพียแ่มอาม
“ม้าแระ” เพื่อนนายน้อย่า็พูันึ่มันเป๋นำที่เนไม่อบเพราะำๆ นี้เป็นำที่พีาน์ว่าเธอมาโยลอว่าม้าแระ แถมายานี้อเธอเ็่า็รู้ันทั่วทั้เือบโรเรียน เมื่อเพื่อนพีาน์พูบมั้หม็เินามนายน้อยออไป เนมอาม้วยวามเ็บใ
“ูว่าแล้ว” เเพู ม่อนถึับส่ายหัวเบาๆ
“พวมึบอใหู้าแ้สัรั้ิว่ะว่าไอเนเยนะพี่พีร์”
“ไม่มีสัรั้ว่ะ” เเพู
“ไม่มีสัรั้” าวพูแล้วทั้สามส่ายหัว เนถอนหายใ แล้วมอไปที่เพื่อน เพื่อน็เย้ยแบบวนีน
ความคิดเห็น