เขาแหลม กับ สาวตาสีเขียว (ฟิคแฮร์รี่)

ลำดับตอนที่ #6 : ริมทะเลสาบ

**6**
หลังจากที่ชวนลิลี่ไปฮอกส์มีดสำเร็จแล้ว เจมส์ก็ขึ้นไปที่หอนอนของเขา ที่หอนอนเขาพบว่าเพื่อนทั้งสามของเขากำลังหลับสนิทและมีเสียงกรนมาจากปีเตอร์ด้วย
'มีเสียงกรนแบบนี้ ซีเรียส กัน รีมัส หลับได้ไงเนี้ย' เจมส์คิด แต่ด้วยความง่วงของเขา เมื่อหัวแตะหมอนเขาก็หลับทันที
ตอนนี้เป็นเวลา แปดโมงเช้า แน่นอนว่าไม่มีเหล่าตัวกวนตื่นเลย คนส่วนใหญ่ใช้เวลาช่วงเช้าถึงสายวันเสาร์และอาทิตย์เพื่อการหลับและผ่อนคลาย แต่ก็มีคนส่วนน้อยที่จะใช่เวลานี้ในการเรียนเช่น อ่านหนังสือ ไปปรึกษากับครูเรื่องที่เรียนไปแล้วไม่ค่อยเข้าใจ และ ทำการบ้านส่วนใหญ่ให้เสร็จ แน่นอนว่าลิลี่เป็นหนึ่งในส่วนคนส่วนน้อย เธอมักจะใช่เวลานี้ไปปรึกษากับศาตราจาย์สลักฮอร์นเป็นประจำ และอาจจะไปหา ศาตราจาร์ยคนอื่นๆบ้างเป็นบางครั้ง
หลังจากที่เธอคุยกับศาตราจารย์สลักฮอร์นเสร็จก็เป็นเวลาเกือบ 10 โมงแล้ว เธอรู้สึกง่วงมาก ผิดกับปกติที่หลังจากที่คุยกับศาตราจารย์เธอจะรู้สึกกระปี่กระเป่าแล้วไปอ่านหนังสือ
ที่ห้องสมุดจนถึงเที่ยง เพื่อออกมากินข้าวกลางวัน แต่วันนี้เธอมุ่งหน้าไปที่ห้องโถงเพื่อไปรับประทานอาหารเช้า เมื่อไปถึงที่ห้องโถงเธอก็หยิบขนมปังปิ้งขึ้นมาทานแล้วดื่มน้ำฟักทองตามไป หลังจากนั้นอาหารก็หายวับไปหมด
"อ้าว อาหารหายไปแล้ว" เสียงของเด็กผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น
ลิลี่หันไปมองเป็นเสียงของปีเตอร์นั้นเอง
"ฮ้าวววววว งั้นไปเอามาจากครัวก็ได้มั้ง" ซีเรียสพูด
"อืมไปกันเถอะ" รีมัสกล่าว
"ไม่เอาล่ะ ฉันจะไปนอนต่อแล้ว" ปีเตอร์พูดแล้วมองไปที่หน้าของเพื่อนทั้งสาม
"เป็นความที่เจ๋งมากๆ ปะ ปะ ไปนอนกันเถอะ" ซีเรียสพูดไปหาวไป
"อืมพวกนายไปนอนเหอะ" เจมส์พูด
"แล้วนายจะไปไหนล่ะ" รีมัสถามเจมส์
"ไปเดินเล่น หรือไม่ก็ก็กวนฟิลช์" เจมส์ตอบ
"อืมอย่าให้มันละเลยก็พอ" รีมัสบอก
แล้ว ซีเรียส รีมัส และ ปีเตอร์ ก็เดินกลับไปที่หอคอยกริฟฟินดอร์
"ฉันเกรงว่านายจะไปก็กวนไม่ได้หรอกนะ" ลิลี่พูดขึ้น
"อ้อ มาเธอมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร" เจมส์ถาม
"ตอนก่อนพวกเธอมาก็แล้วกัน" ลิลี่ตอบแล้วพูดต่อว่า "อย่าไปแกล้งฟิลช์ล่ะไม่งั้นฉันจะลงโทษนายแน่"
"แล้วนี้เธอจะไปไหนหรอ" เจมส์ถามเมื่อเห็นว่าลิลี่เดินออกไป
"เดินเล่น" ลิลี่ตอบสั้นๆ
"ไปด้วยดิ" เจมส์ถาม
"ไม่" ลิลี่พูดแล้วเดินจากไป
แต่เจมส์ก็ไม่ยอมเชื่อลืลี่ง่ายๆเขาเดินตามเธอไป เดิน เดิน และเดิน เขาเดินตามไปจนถึงทางออก
"เดินตามมาทำไม" ลิลี่หยุดอย่างกระทันหันแล้วหันมาพูด
"เฮ้ย หยุดทำไม" เจมส์โวยวายพร้อมกับพยายามหยุดแต่ก็หยุดไม่ทัน
ทั้งสองชนกัน แล้วก็ทะเลาะกันต่อ "นายมาชนฉันทำไม"
"ก็เธอหยุดทำไมล่ะ" เจมส์ยังตงโวยวายไม่เลิก
"แล้วเดินตามฉันมาทำไมล่ะ" ลิลี่พูด
"ก็....ฉันจะมาเดินเล่นนี้" เจมส์ตอบ
"เออๆ ช่างมันเถอะ"ลิลี่ที่รำคาญจนไม่อยากจะทะเลาะต่อ
เมื่อมาถึงริมทะเลสาป ลิลี่ก็นั่งลงที่ต้นไม้ต้นโปรด "นั่งด้วยได้ป่ะ" เจมส์ถามลิลี่
"ไปนั่งที่ต้นนู้นสิ" ลิลี่ตอบ
"ไม่เอาหรอก" เจมส์บอกแล้วนั่งลงข้างๆเธอ
"แล้วนายถามฉันทำไม" ลิลี่ถาม
"ก็้ถามเพื่อเธอจะใจดีกับฉันบ้างไง"เจมส์ตอบ
ทั้งคู่เงียบไปสักพัก ไม่มีเสียงอะไรออกมาจากปากของทั้งสอง มีแต่เสียงของสายน้ำและนกร้อง เสียงหญ้าและใบไม้ นานๆที่ก็จะมีเสียงของปลาหมีกยักษ์ที่ขยับหนวดเล่นไปตามน้ำ ลิลี่ที่เมื่อคืนแทบจะไม่ได้นอนเริ่มง่วงขึ้น เวลาค่อยๆผ่านไป เธอเริ่มหาวมากขึ้น แล้วก็หลับไปในที่สุด เธอนอนไปแบบเงียบๆ เจมส์ที่นั่งดูปลาหมึกขยับหนวดไปมา จีงไม่สังเกตุเลย เมื่อนอนหลับนานขึ้นหัวของลิลี่ก็เริ่มเอียงลงมาเรื่อยๆจนในที่สุดหัวของเธอก็อยู่บน
บ่าของเจมส์ และนั้นก็ทำให้เจมสืรู้ว่าเด็กสาวที่นั่งข้างเธอหลับไปแล้ว
'แล้วอย่างนี้ฉันจะกลับไปยังไงละ'เสียงเล็กๆในหัวเจมส์ดังขึ้น

เวลาผ่านไป

ถึงแม้ว่าแสงแดดในปลายเดืนตุลาคมจะไม่ค่อยแรงสักเท่าไหร่ แต่เมื่อถึงเที่ยงวัน แดดก็เริ่มแรงขึ้น ถึงแม้ว่าปกติแล้วจะมีหิมะตกลงมา แต่ปีนี้ยังไม่มีวี่แววของเกล็ดน้ำแข็งสีขาวตกลงมาในเขตของปราสาทฮอกวอตส์เลย
“ฮ้าววววววววววว”เสียงหาวดังมาจากลิลี่ที่ได้นอนพักอยู่ในอากาศอันแสนสบาย
เมื่อเธอตื่นขึ้นเธอก็เริ่มรู้สึกว่าเธอนั้นนอนพิงหลังของใครบางคนอยู่ เธอหันหลังไปมองพบว่าคนนั้นกำลังหลับอยู่เหมือนกัน เธอพยายามที่จะลุกไปโดยไม่ทำให้เขาตื่นแต่จะทำอย่างไรได้ล่ะในเมื่อนั่งหลับพิงกันอย
ู่อย่างนี้ เธอมองไปที่คนนั้นแล้วพบว่าเขาคือ เจมส์ พอตเตอร์
“อ๋อ นี้ตามฉันมาแล้วยังมานั่งหลับอีกหรอ”ลิลี่พึมพำ
“ฮื่อ” เจมส์ครางเมื่อลิลี่ยังคงขยับตัวไม่เลิก
“โธ่เอ็ย ขี้เซาจริงๆเลย นี้ ตื่นได้แล้ว” เธอพูดพร้อมพยายามเขย่าให้เจมส์ตื่น
“โอ๊ย รีมัสเดี๊ยวฉันตื่นเองได้” เจมส์พึมพำแทบจะไม่รู้เรื่อง
“แต่ฉันไม่ใช่ รีมัส ตื่นได้แล้ว พอตเตอร์” ลิลี่ตะโกนใส่หูของเจมส์
“โอ๊ย” เจมส์ตาสว่างเพราะความเจ็บหัว
“ไปแล้ว”ลิลี่พูด
ปล่อยให้เจมส์งงมาก ว่าทำไมอยู่ดีๆเธอถึงโมโหขนาดนี้ แล้วรีบร้อนเดินจากไป เมื่อเจมส์มองลงไปดูนาฬิกาของเขา เขาก็พบว่าขณะนี่เป็นเวลาเที่ยงกว่าๆแล้ว “จ็อกๆๆ” เสียงท้องอันว่าเปล่าของเจมส์ร้องขึ้นเพราะว่าเขายังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า ‘เฮ้อ อย่างนี่แปลงร่างเป็นกวางแล้วกินหญ้าก่อนแล้วกัน’ เจมส์คิด ทันใดนั้นเองที่ ที่เจมส์เคยนั่งก็มีกวาง อยู่ตัวหนึ่ง
“อยู่กับลิลี่นานจน ลืมกินอาหารเลยหรอ เขาแหลม”
กวางตัวนั้นหันหลังไปแล้วพบว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็น ซิเรียส แบล๊ก และแล้วกวางตัวนั้นก็แปลงร่างเป็นเจมส์ แล้วพูดว่า
“แฮ่ๆ ก็ไม่เชิงหรอก”
“อ่ะ ฉันให้นาย คิดว่านายคงอยากได้มัน” ซิเรียสยืนห่อผ่า ที่ห่อหุ้มอะไรบ้างอย่างไว้ออกมาข้างหน้า
เจมส์รับมาแล้วพบว่าของที่อยู่ในนั้นมันคืออาหาร
“นาย ยอดมากซิเรียส” เจมส์ตอบ
แล้วเริ่มกินอาหารที่ซิเรียสเอามาให้ โดยเริ่มจากการกินแซนวิดช์ไส้เนื้อ ไก่อบ แล้วตามด้วยขนมต่างๆนาๆจากร้านขนมที่ตรอกไดแอกอน แต่ว่าในนั้นกลับไม่มีน้ำ เจมส์เงยหน้าขึ้นมาจ้องซิเรียสที่มองออกไปทางทะเลสาบ ในไม่ช้าซิเรียสก็เริ่มรู้สึกว่าเจมส์จ้องเขาอยู่ ซิเรียสมองลงไปในผ้าแล้วเห็นว่าอาหารทั้งหมดได้อันตรธานหายไป หรือที่จริงแล้วถูกกินเข้าไปอย่างรวดเร็ว
“กลับเหอะ ฉันว่านายอยากกินน้ำแล้วสิ” ซิเรียสเอ่ย
เจมส์พยักหน้าตอบ
“ฉันไม่ได้เอาน้ำมาให้นายเพราะกลัวว่ามันจะหกไซิเรียสบอกเจมส์
ในไม่ช้าพวกเขาก็อยู่ข้างหน้าภาพผลไม้ แถวๆทางเดินไปหอคอยของฮัฟเฟิ้ลพัฟ พวกเขาต้องค่อยดูอย่างละเอียดว่าไม่มีใครอยู่แล้วจึง จักจี้ลูกแพร ภาพเหวียงออกและมีทางเข้าไปในครัว มีพวกเอลฟ์ประจำบ้านเต็มไปหมดที่พยายามยัดเยียดอาหารต่างๆนานาให้พวกเขาแต่เจมส์พูดว
่า “วันนี้เรามาเอาแค่น้ำฟักทอง 1 แก้ว” พวกเอลฟ์ดูหดหู่ลงไปบ้าง แต่ก็เอาน้ำฟักทองให้เจมส์
หลังจากนั้นพวกเขาก็มุ่งหน้าตรงไปที่หอคอยกริฟฟินดอร์ เพื่อที่จะเตรียมตัวหาเรื่องแกล้งฟิลช์ในวันหยุดสุดสัปดาห์ หรือที่ง่ายๆก็คือวันนี้แหละ