เขาแหลม กับ สาวตาสีเขียว (ฟิคแฮร์รี่)

ลำดับตอนที่ #5 : ชวน

**5**

เช้ามืดของวันเสาร์ ลิลี่ตื่นขึ้นมาเพราะเสียง “กุกกัก” ที่มาจากเพื่อนเริ่มหอคนหนึ่งแอบย่องออกจากหอนอน ลิลี่มองไปทางนาฬิกาข้างเตียงและพบว่าขณะนี้พึ่งจะ ตีสี่กว่าๆ ลิลี่ที่นอนไม่พอเพราะมัวแต่อ่านหนังสือจนถึงเที่ยงคืนสลึมสลือเดินออกไปจากหอนอนสู่
ห้องนั่งเล่นรวม ไม่มีใครสักคนอยู่ในห้องนี้เลย ไม่มีแม้แต่คนเดียว ทำให้ห้องนั่งเล่นรวมดูกว่างกว่าปกติอย่างมากทีเดียว ลิลี่นั่งอยู่ที่โวฟาริมหน้าต่างกะว่าจะอ่านหนังสือ แต่ไม่นานเธอก็เลิก ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะอ่านหนังสือในเมื่อแค่ตายังจะเปิดไม่ได้อยู่แล้ว
ท้องฟ้าตอนนี้ไม่มีดาวดวงเดียวให้เห็น มีแต่เส้นสีส้มๆที่ปลายขอบฟ้า ลมหนาวพัดเอื่อยๆเข้ามาทางหน้าตาที่แง่มไว้ ลิลี่กำลังจะเคลิ้มหลับไป เพียงแต่ว่ามีเสียงดังขึ้นจากข้างหลัง
“แว่ะ”
“ว้าย” เธอร้องขึ้น และเพราะความตกใจทำให้เธอเกือบตกเก้าอี้
“นายจะมาแกล้งฉันทำไมเนี้ย” เธอโวกเวกโวยวายอยู่ที่พื้น
“ขอโทษ ฉํนไม่ได้ตั้งใจนะ” เจ้าของเสียง เจมส์ กล่าวขอโทษ
ลิลี่อารมณ์เสียแล้วเดินจากไป แต่เมื่อเดินไปไม่กี่ก้าว ก็มีเสียงพูดขึ้นว่า “เดี๋ยว” แต่เธอไม่สนแล้วยังคงเดินต่อไป
“เดี๋ยวสิ” เจมส์พูดแล้วคว้าข้อมือของลิลี่เอาไว้
“ปล่อยนะ” ลิลี่ร้อง อีกมือหนึ่งพยายามจะแกะมือของเจมส์ออกจากข้อมือของตน
“ไม่ปล่อย” เจมส์ตอบ
ตอนนี้ยังคงไม่มีคนอยู่ในห้องนั่งเล่นรวมนอกจาก เจมส์และลิลี่
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” เธอทุบเจมส์
“ไม่” เจมส์ยังคงยืนยันคำตอบเดิม
“แล้วนายอยากได้อะไรล่ะ” ลิลี่ถามและยังคงพยายามที่จะแกะมือของเจมส์ออก
“ฉันแค่อยากจะถามอะไรบางอย่าง” เจมส์ตอบ
“อะไรล่ะ” ลิลี่เริ่มรำคาญ
“พรุ่งนี้เธอมีนัดมั๊ย” เจมส์ถามขึ้น ตอนนี้เขากำลังลุ้นกับคำตอบของลิลี่
“เออ...”เธอนึกแล้วตอบว่า “ไม่มีนี้”
“ไปเที่ยวฮอกมีดส์กับฉันได้มั๊ย” เจมส์ถามอย่างรวดเร็ว
“หา!” ลิลี่อึ่งจนพูดได้แค่คำเดียว
“โธ่เธอไม่ได้ยินอีกแล้วหรอ” เจมส์พูดด้วยน้ำเสียงที่ท้อแท้
“อ๋อ ปล่าวๆฉันได้ยิน”
“แล้วคำตอบล่ะ” เจมส์ถามต่อ ตาเป็ฯประกายอย่างเห็นได้ชัด
“เออ.... ไปก็ได้มั้ง” ลิลี่ตอบอย่างแผ่วเบา
“โอเคเลย เจอกันที่ประตูทางออกตอน 10 โมงครึ่งนะ” เจมส์พูด ตอนนี้หน้าของเขาเริ่มแดงแล้ว
“ฉันว่า.... นาย.... ปล่อยมือของ.... ฉันได้แล้ว... มั้ง” ลิลี่พูดตะกุกกัก
“อ้อ....ได้สี” เจมส์พูดพร้อมปล่อยมือจากลืลี่
หลังจากนั้นลิลี่ก็เดินกลับไปที่หอนอนของตน พระอาทิตย์โผล่ออกมาจากขอบฟ้าเกือบครึ่ง บงบอกให้รู้ว่าตีห้าแล้ว นกแข่งกันร้องเพลง บรรยากาษตอนนี้ช่างดีเหลือเกิน แต่ยังไม่ดีเท่าหัวใจที่พองโตของ เจมส์ พอตเตอร์