/6 is it the my friend (ก็เพื่อนกันไงวะ)

          "มะปิง!!!!! ตื่นได้แล้ว!!!!!!!!"

          "ครับ!!!!! แม่!!!!!"

     เด็กชายคนหนึ่งตื่นลุกขึ้นจากที่นอนตามเสียงตะโกนของแม่ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไปอาบน้ำ มะปิงกำลังแปรงฟันอยู่หน้ากระจกก็สัปหงกหัวไปกระแทกกับกระจกข้างหน้า มะปิงเลยรีบอาบน้ำทาแป้ง แต่งชุดนักเรียนออกมาทานข้าวกับพ่อแม่

          "วันนี้วันแรกอย่าก่อเรื่องในห้องอีกล่ะ"

          "ครับแม่ แล้วรถจะมาตอนไหนเนี่ย"

          "เดี๋ยวก็มาแล้วล่ะ"

    พอมะปิงกำลังจะตักข้าวเข้าปากรถรับส่งก็มาบีบแตรเสียงดังที่หน้าบ้าน

          "เอา!? รถมาแล้วรีบไปเลย"

          "แม่แต่ข้าว...."

          "ช่างข้าวมันก่อน รีบไปเร็วเดี๋ยวคนเขาจะว่าเราได้"

          "ครับแม่"

     จากนั้นมะปิงก็ออกจากบ้านไปขึ้นรถ แล้วรถก็ขับออกไปมุ่งหน้าสู่โรงเรียนในตัวเมือง

เพราะบ้านของมะปิงนั้นอยู่เกือบแถวชาญเมือง มะปิงนั่งนิ่งอยู่บนรถทุกคนบนรถนี่คือนั่งเงียบนิ่งเป็นรูปปั้นบางคนก็หลับ ทำให้มะปิงนั้นนั่งตัวเกร็งอยู่ดีท้องมะปิงก็ร้องขึ้นมา

     พี่ป.4คนนึงได้ยินก็เลยยื่นแซนวิชให้

          "เอานี่แซนวิช"

          "ขอบคุณครับ"

          "ระวังหน่อยล่ะเพราะมันเป็น....."

     พี่คนนั้นพูดยังไม่ทันจบรถก็กระเด้งเพราะเจอกับลูกระนาดอันใหญ่บนถนน มะปิงที่ถือแซนวิชอยู่ก็เผลอบีบแซนวิช ไส้แซนวิชเลยพุ่งเข้าหน้ามะปิงเต็มๆ

          "แยมสตรอว์เบอร์รี"

          "ครับไม่บอกไม่รู้เลย"

          "เอานี่กระดาษเช็ดหน้า เอาน้ำนี่เทใส่กระดาษแล้วเช็ดออก"

          "ครับ"

     มะปิงกำลังเปิดขวดแล้วเทน้ำออกมา แต่จังหวะนั้นรถก็เจอกับลูกระนาดอีกทำให้น้ำกระฉอกใส่หน้าของมะปิงอีก จนเปียกไปทั้งหัวมะปิงกับพี่ป.4มองหน้ากัน พี่ป.4คนนั้นก็พยายามจะยิบอะไรออกมาอีก มะปิงเลยปิดขวดแล้วยื่นคืนไป

         "พอแล้วผมเกรงใจ ทางดีๆมีก็ไม่ไปมาทางนี้กูโดนอย่างเดียวเลย"

     รถรับส่งก็ขับเข้าไปในตัวเมือง ไปส่งนักเรียนโรงเรียนประจำจังหวัดก่อน เพราะรถคันนี้รับส่งสองโรงเรียน แล้วค่อยไปส่งโรงเรียนของมะปิงที่เป็นโรงเรียนเอกชลที่อยู่เลยโรงเรียนประจำจังหวัดไป

     รถจอดที่วัดตรงข้ามกับโรงเรียนของมะปิงกับเด็กที่เหลือ โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียน

คริสมีโบสถ์อยู่ในโรงเรียน วันนี้เปิดเทอมวันแรกและเป็นวันที่มะปิงเลื่อนชั้นมาอยู่ประถม มะปิงเดินเข้ามาในโรงเรียนเดินไปที่ห้องน้ำล้างหน้าล้างตาออก เสร็จแล้วจึงเดิน       มาดูที่บอร์ดรายชื่อ แต่มะปิงนั้นอ่านหนังสือไม่ออกเลยถามคุณครูที่ยืนเฝ้าบอร์ดอยู่

          "ครูครับผมอยู่ห้องไหนเหรอครับ?"

          "ไหนขอครูดูชื่อหนูหน่อยสิ? ห้องของหนูเดินบันไดขึ้นไปก็เจอแล้วครับ"

          "ขอบคุณครับ"

          "นี่หนู อาบน้ำมาแล้วไม่เช็ดผมให้แห้งละครับ"

          "ขอโทษครับ"

     มะปิงนี่อยากจะบอกเหลือเกินว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ไม่กล้าเพราะอาย มะปิงเดินขึ้นมาที่ชั้นสองเดินต่อมาที่ทางเดินหันขวาไปก็เจอกับห้องตัวเอง มะปิงเดินเข้าไปในห้องก็มีเด็กนักเรียนหลายคนอยู่ในห้องแล้วแต่ก็ยังมาไม่ครบ มะปิงเดินไปโต๊ะเกือบหลังห้อง

     แล้วนั่งตรงนั้นรอคุณครูมา ระหว่างนั่งรอก็มองดูเพื่อนในห้องและที่กำลังเข้ามา บางคนร้องไห้ฟูมฟายตอนพ่อแม่มาส่ง บางคนนิ่งตั้งแต่เข้ามานั่งในห้องบางคนก็พูดคุยกันไม่หยุดส่งสัยมาด้วยกัน พอคนเริ่มมาเยอะขึ้นก็มีเด็กผู้ชายคนนึงมานั่งข้างมะปิง

     ทั้งคู่นั่งเกร็งยังไม่ยอมพูดกัน จนมันกลั่นไว้ไม่ไหว

          "นายชื่ออะไรเหรอ?"

          "เรา บูล แล้วนายล่ะ?"

          "เราชื่อ มะปิง เรียก ปิง ก็ได้"

     ในที่สุดทั้งคู่ก็พูดกันจนได้แต่ยังไม่ทันได้คุยต่อ คุณครูก็เข้ามาในห้องเรียนพอดี

          "สวัสดีคะนักเรียนทุกคน รู้มั้ยตอนนี้นักเรียนอยู่ห้องอะไร"

          "ไม่รู้ครับ/คะ!!!"

          "นักเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 1/6 นะคะ จำเอาไว้ให้ดี"