นายจำฉันได้ไหม? แค่สัก3นาทีก็ได้.... {ธาวิศ×รามิล} [Yaoi/Bl?] (Fanfic Punica)

Intro 

            ณ ห้องสี่เหลี่ยมกว้างๆห้องนึงมีเตียงที่ขนาดที่จะนอนได้หนึ่งคนหรือสองคน ถัดมาจากทางด้านขวาของเตียงจะเห็นโต๊ะประมาณ3-5โต๊ะติดกัน มีอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ต่างๆ วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะจำนวนมาก ซึ่งจะล้อมรอบเก้าอี้ตัวหนึ่งซึ่งมีเด็กหนุ่มร่างบางหน้าตาที่หล่อเหลาค่อนไปทางหวาน ดวงตากลมโต ผมสีน้ำตาลเช่นเดียวกับสีตา 'รามิล' กำลังนั่งพิงเก้าอี้ตัวหนึ่งในมือกำลังถือแฟลชไดรฟ์สีฟ้าอยู่ในมือ พร้อมกับมองสิ่งที่อยู่ในมืออย่างเจ็บปวด สักพักเขาก็เอามันไปใส่กระเป๋าเสื้อเหมือนเดิม

            "เฮ้อ... รอบต่อไปผมคงจะชนะ ตะโขน ได้ใช่ไหมคุณท็อปโปะจัง" เด็กหนุ่มถอนหายใจอย่างอ่อนล้าแต่ไม่มีท่าทีว่าจะยอมแพ้ พร้อมกับมองคุณท็อปโปะจังที่เขาพึ่งนำมันมาตั้ง

            "'ไงตะเอง ยอมแพ้เขาแล้วหยอ ('^''" คอมฯตรงหน้าของรามิลเปิดขึ้นมาเองพร้อมกับมีตะโขนบินวนไปเวียนมาอยู่บนจอ

            "ไม่ ฉันยังไม่ยอมแพ้แกหรอกตะโขน" รามิลพูดด้วยน้ำเสียงสีหน้าท่าทางที่มั่นใจ

            "'งั้นก็สู้ๆนะตะเอง เอาชนะเค้าให้ได้ล่ะ บายบ๊ายย*^*'" ตะโขนพูดขึ้นก่อนหน้าจอคอมฯจะดับไป

            "เฮ้อ" รามิลถอนหายใจออกมา แล้วพยายามคิดต่อไปว่าควรจะทำอย่างไรดี...

             สักพักเขาก็นึกถึงเพื่อนเก่าซึ่งตอนนี้เพื่อนเขาจำเค้าไม่ได้อีกต่อไป... ไม่สิไม่ว่ายังไงก็ไม่มีใครจำเค้าได้อีกแล้วนอกจากตะโขน

           ธาวิศ..เพื่อนเก่าของเค้าและอาจจะเป็นคนแรกด้วยซ้ำไปเพื่อนคนๆเดียวของเค้าที่เคยเป็นเพื่อนกัน คำพูดที่เขาพูดไปเพื่อจะตัดความเป็นเพื่อนของธาวิศกับตัวเขาเอง และบาดแผลบนหน้าของธาวิศซึ่งเขาก็เป็นคนสร้างไว้เองเช่นกัน แม้ธาวิศจะลืมรามิลไปแล้วแต่ธาวิศไม่เคยลืมความรู้สึกที่เคยเกิดขึ้นในจิตใจและธาวิศก็ลืมไปแล้วว่าบาดแผลนั้นใครเป็นคนสร้างไว้.......

            ณ เวลาเดียวกัน ห้องสี่เหลี่ยมแคบๆห้องหนึ่งมีของวางอยู่คล้ายกับห้องรามิลแต่แค่แคบกว่าและมีอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกเยอะกว่าเยอะ ธาวิศกำลังลูบบาดแผลบนใบหน้าพร้อมรับรู้ความรู้สึกของตัวเอง เจ็บใจ เจ็บปวด ทรมาณ ธาวิศพยายามสลัดความรู้สึกนี้ออกไปด้วยการสบัดหัวเล็กน้อย ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ได้ช่วยอะไร เขาไม่รู้เลยว่าความรู้สึกนี้มันเกิดจากอะไร

            "'เป็นอะไรหรอ ตะเอง/'^')/ '" คอมตรงหน้าของธาวิศเปิดขึ้นพร้อมกับตะโขนที่ลอยไปมาอยู่บนหน้าจอ

            "ปล่าว..!" ธาวิศพูดก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ ตะโขนกำลังมองธาวิศอย่างสงสัย

            "'เรื่องนี้เป็นความลับน้าตะเอง จริงๆตะเองก็เจอเขาทุกเมื่อที่มีการส่งชื่อแม่มดแหละ'" ตะโขนพูดพร้อมลอยไปลอยมาบนหน้าจอ

            "ใครล่ะ" เขาถามไปเพราะสงสัยเขาจำได้ว่ามีคนพยายามจะขัดขวางการส่งชื่อแม่มดและการตัดสินแม่มด แต่เขากลับไม่สามารถจำคนๆนั้นได้

            "'เค้าบอกตะเองไม่ได้นะต้องขอโทษด้วยน้า คนที่เคยเป็นเพื่อนตัวเองน่ะถูกริบค่าปฎิสัมพันธ์ไปแล้วน่ะนะ≥0≤'" ตะโขนพูด ถึงแม้จะบอกว่าบอกไม่ได้สุดท้ายก็ใบ้อะไรให้เขาได้อยู่ดี ริบค่าปฎิสัมพันธ์งั้นหรอ... เขาเข้าใจความหมายนั้นดี..

           "นี้ตะโขนขอให้ฉันจำคนๆนั้นได้ไหม.... คืนค่าปฎิสัมพันธ์ให้เค้าคนนั้นได้ไหมล่ะ.." เขาขอไปทั้งๆที่รู้ว่าคำขอนั้นแทบไม่มีความหวังเลยด้วยซ้ำ เขารู้สึกว่าคนๆนั้นสำคัญเคยสำคัญต่อเขามากๆ

           "'งืมม จริงๆมันก็ได้อยู่นะตะเอง ถ้าเป็นคนอื่นเค้าอาจจะปฎิเสธทันทีไปแล้ว แต่ตะเองเป็นพันธมิตรเค้า เค้าจะยอมให้ก็ได้+^+ '" พอพูดจบตะโขนก็บินวนไปเวียนมาบนหน้าจอ

           "จริงเหรอ ตะโขน" สีหน้าของเขาดูมีความหวังขึ้นเล็กน้อยเขาจะได้รู้สักทีว่าใครทำให้เขาเจ็บปวดได้ขนาดนี้ แต่...

            "'แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนน้า*^*'" ตะโขนพูดขึ้น

            "ข้อแลกเปลี่ยน? อะไรล่ะ"  ถึงจะหงุดหงิดเล็กน้อยแต่ก็ดีกว่าที่ตะโขนจะไม่ยอมเลย

            "'ตะเองทำตามที่เค้าบอกล่ะกันน้า^—^ '"