ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ ๑ หลังวันพระจันทร์เต็มดวง (After Full Moon Day)
Chapter 1 : หลังวันพระจันทร์เต็มดวง
แสงแดดส่องลอดผ่านเข้ามาในห้องกว้างบ่งบอกเวลาเช้าของวันใหม่ ซึ่งทำให้ร่างอ่อนเพลียที่ฟุบหลับอยู่บนพื้นกลางห้องลืมตาตื่นขึ้นมา ค่ำคืนแห่งความโหดร้ายได้พัดผ่านไปแล้วอีกครั้ง แน่นอนไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ นอกจากตัวเขาเอง
รีมัส ลูปินลุกขึ้นยืนและส่ายศีรษะช้า ๆ เขายื่นมือออกมาดู ตอนนี้ร่างกายเขากลับเป็นปกติ มีเพียงบาดแผลเล็กน้อยที่ท่อนแขน เขาคงกัดตัวเองเข้าอีกแล้ว ลูปินไม่ใส่ใจกับบาดแผลที่แขนเลย เขาทิ้งตัวลงบนเตียงไม้ ก่อนมองไปรอบ ๆ ห้อง มีเศษกระดาษกระจัดกระจายไปทั่ว แต่เขาในร่างหมาป่าก็ไม่ได้ทำลายข้าวของเครื่องใช้ที่มีเพียงน้อยชิ้นในห้องนอนเขาดังเคย
ลูปินหลับตาลง แม้เขาจะควบคุมตัวเองในยามที่อยู่ในร่างหมาป่าดุร้ายได้ดีกว่าเมื่อก่อน แต่การเป็นมนุษย์หมาป่าสร้างความทุกข์ให้กับตัวเขามากนัก การต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว ไร้การงาน เพื่อนฝูงมิตรสหาย คนที่เขารักและรักเขา อีกหนึ่งเดือน ตัวเขาเองจะต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้อีก
เสียงเคาะเบา ๆ ที่หน้าต่างทำให้ลูปินต้องลุกขึ้นจากเตียงเพื่อไปเปิดหน้าต่าง นกฮูกสีน้ำตาลสองตัวบินถลาเข้ามาในห้อง ลูปินเดินไปแกะจดหมายที่ขาของนกฮูก ก่อนที่ปล่อยนกฮูกทั้งสองออกนอกหน้าต่าง จดหมายฉบับแรกเป็นของเพื่อนรักเท้าปุย ซิเรียส แบล็ค
ไง รีมัส
หวังว่านายคงไม่ฉีกจดหมายฉันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก่อนเปิดอ่านนะ ฮ่า ฮ่า ฉันล้อเล่นน่ะ นายคงคืนร่างแล้วล่ะ ฉันอยากไปอยู่ข้าง ๆ นายในคืนจันทร์เต็มดวงเหมือนเมื่อก่อนจริง ๆ นะ
ฉันทำงานได้อาทิตย์กว่าแล้วล่ะ งานปราบมารนี่หนักเอาเรื่องนะ ไม่รู้เลดี้ทนทำงานนี้เป็นสิบปีได้ไง ยิ่งช่วงนี้นายคงได้ข่าวเกี่ยวกับโวลเดอมอร์กับพวกผู้เสพความตายบ่อย ๆ ผู้คนเริ่มหายตัวอย่างลึกลับอีกแล้ว ฉันเป็นห่วงเพื่อนเก่า ๆ ของเราจริง ๆ เลย ไม่อยากให้เรื่องร้าย ๆ เกิดขึ้นอีก
ช่วงนี้พวกเด็ก ๆ คงปิดเทอมแล้ว ฉันไม่แน่ใจว่าศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์จะเรียกประชุมมาตรการป้องกันของเทอมหน้าเมื่อไร แต่คงเร็ว ๆ นี้ล่ะ เราคงได้เจอกัน
รักษาตัวด้วย เพื่อนรัก
ซิเรียส
ลูปินอมยิ้มน้อย ๆ ในตอนนี้ซิเรียสเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวในกลุ่มที่เหลืออยู่ การได้รับข่าวจากซิเรียสแบบนี้แสดงให้เห็นว่าซิเรียสยังคงปลอดภัยดี เขาดีใจจริง ๆ ที่ซิเรียสได้รับอิสรภาพอีกครั้ง แม้ว่าจะไม่ได้ชื่อว่าพ้นผิดทุกข้อหา แต่ก็ใกล้เคียง
แล้วลูปินก็เปิดจดหมายอีกฉบับขึ้นอ่าน มันมาจากเลดี้ หญิงสาวที่เป็นทั้งญาติสนิทและมิตรที่แสนดี
พี่รีมัส
เป็นอย่างไรบ้างค่ะ พี่คงไม่ทำร้ายตัวเองกับข้าวของในห้องเหมือนเมื่อก่อนนะคะ หวังว่ายาของเซเวอร์รัสจะใช้ได้ผลไม่มากก็น้อย ถ้าเสร็จเรื่องราววุ่นวายต่าง ๆ เมื่อไร พวกเราคงมีเวลาวิจัยทำยาวูลฟ์เบน พี่จะได้หายขาดจากการเป็นมนุษย์หมาป่าเสียที
เด็ก ๆ กลับบ้านกันหมดแล้วเมื่อวานนี้ และก็ท่านศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ฝากน้องมาบอกพี่ค่ะว่าวันศุกร์ที่จะถึงนี้ ท่านต้องการพบพี่ค่ะ เรื่องอะไรพี่คงทราบดี
ถ้าเป็นไปได้น้องอยากให้พี่มาหาน้องก่อน คือว่า น้องเกือบจะทะเลาะกับเซเวอร์รัสเรื่องเสื้อคลุมที่จะใส่วันแต่งงานน่ะคะ น้องอยากให้พี่มาช่วยเลือกหรือไม่ก็พูดกับเซเวอร์รัสให้ที น้องอยากให้เขาใส่สีขาว แต่ยังไงเขาก็ยังรั้นจะใส่เสื้อคลุมสีมืด ๆ ให้ได้ เขาดื้อมากเลยค่ะ น้องไม่อยากจะเชื่อเลย
มาหาน้องเร็ว ๆ นะค่ะ คิดถึงพี่เหลือเกิน
เลดี้
ลูปินหัวเราะ สเนปก็ยังคงเป็นสเนปคนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง แม้เลโดรอาจะว่าสเนปดื้อรั้นเพียงใด ลูปินก็ดูออกว่าทั้งคู่รักและผูกพันกันมากเพียงใด เขาจึงยอมวางใจยกเลโดรอาให้สเนป แต่ยังไงซะ เรื่องบางเรื่องคงต้องปล่อยวางเสียบ้าง
ในช่วงที่ผู้คนสับสนวุ่นวายเช่นนี้ หากมีเวลาที่จะกอบโกยความสุขได้ก็ควรอย่างยิ่งที่จะไม่ปล่อยโอกาสให้เสียไป สเนปและเลโดรอากำลังจะแต่งงานกัน มันน่าจะเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขที่สุด ลูปินภาวนาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะไม่มีเหตุการณ์ร้าย ๆ เกิดขึ้นในระหว่างนี้
--------------------------------------------------------------------------------
รีมัส ลูปินเดินเอื่อย ๆ ที่เนินเขาข้างเพิงโหยหวน สถานที่แห่งความหลังอันแสนเจ็บปวดของเขา ทุกเดือนเขาจะถูกนำตัวมาที่นี่เพื่อให้ห่างจากผู้คนและแปลงร่างเป็นมนุษย์หมาป่าโดยไม่ทำร้ายใคร หลังจากนั้น เพื่อนรักสามคนต่างทุ่มเทแรงกายแรงใจทำสิ่งที่วิเศษที่สุดให้เป็นจริง พวกเขาทั้งสามกลายเป็นแอนนิเมจัสเพื่ออยู่ข้าง ๆ เขาและทำให้เขาในร่างหมาป่าสงบลง
แต่ในตอนนี้ เหตุการณ์ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว ไม่มีเจมส์ ปีเตอร์ทรยศ เหลือเพียงตัวเขากับซีเรียสเท่านั้น ที่จะต้องปกป้องแฮร์รี่จากเงื้อมือของโวลเดอมอร์
\"มานานหรือยังค่ะ พี่\" เสียงสดใสดังขึ้นด้านหลังลูปินระหว่างที่เขากำลังคิดเรื่องเก่าเพลิน ๆ อยู่
\"ไง เลดี้\" ลูปินทักทายก่อนเดินไปสวมกอดเลดี้อย่างรักใคร่ \"เราไปกันเถอะ ไหนน้องว่าจะให้พี่เลือกชุดให้ไม่ใช่เหรอ\"
\"ใช่ค่ะ แต่ว่าเราต้องรอคนอีกคนค่ะ\"
\"ใครเหรอ\" ลูปินเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ
\"พี่รู้จักเธอดีค่ะ เดี๋ยวคงมา\" เลโดรอาตอบยิ้ม ๆ
ในตอนนั้นเอง ที่ลานด้านหน้าของคนทั้งสองก็มีร่างของหญิงสาวผมสีทองเป็นลอนยาวปรากฏตัวขึ้น เธออยู่ในเสื้อคลุมเดินทางสีน้ำเงินเข้ม ใบหน้าสดใสเมื่อเห็นคนทั้งสอง เลโดรอาเดินตรงไปสวมกอดเธอผู้นั้นอย่างยินดี ส่วนลูปินอ้าปากค้างอย่างไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้มีโอกาสได้เจอเธอผู้นี้อีกครั้ง
\"แลสซานดร้า … \" ลูปินอุทานชื่อของหญิงผู้นี้เบา ๆ
\"สวัสดีลูปิน ไม่ได้เจอกันเสียนานเลยนะ\" แลสซานดร้าตอบด้วยน้ำเสียงห่างเหิน แต่ในแววตาบ่งบอกได้ถึงความคิดถึงและห่วงใยเหลือล้น
\"กลับปราสาทกันเถอะค่ะ พี่รีมัส น้องมีเรื่องคุยกับพี่และแลสซานดร้าเยอะแยะเลย\" เลโดรอาเดินมาตรงกลางก่อนจูงมือแลสซานดร้าผ่านลูปินไป
ติดตามตอนต่อไปได้ใน \"รีมัส ลูปิน\"
แสงแดดส่องลอดผ่านเข้ามาในห้องกว้างบ่งบอกเวลาเช้าของวันใหม่ ซึ่งทำให้ร่างอ่อนเพลียที่ฟุบหลับอยู่บนพื้นกลางห้องลืมตาตื่นขึ้นมา ค่ำคืนแห่งความโหดร้ายได้พัดผ่านไปแล้วอีกครั้ง แน่นอนไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ นอกจากตัวเขาเอง
รีมัส ลูปินลุกขึ้นยืนและส่ายศีรษะช้า ๆ เขายื่นมือออกมาดู ตอนนี้ร่างกายเขากลับเป็นปกติ มีเพียงบาดแผลเล็กน้อยที่ท่อนแขน เขาคงกัดตัวเองเข้าอีกแล้ว ลูปินไม่ใส่ใจกับบาดแผลที่แขนเลย เขาทิ้งตัวลงบนเตียงไม้ ก่อนมองไปรอบ ๆ ห้อง มีเศษกระดาษกระจัดกระจายไปทั่ว แต่เขาในร่างหมาป่าก็ไม่ได้ทำลายข้าวของเครื่องใช้ที่มีเพียงน้อยชิ้นในห้องนอนเขาดังเคย
ลูปินหลับตาลง แม้เขาจะควบคุมตัวเองในยามที่อยู่ในร่างหมาป่าดุร้ายได้ดีกว่าเมื่อก่อน แต่การเป็นมนุษย์หมาป่าสร้างความทุกข์ให้กับตัวเขามากนัก การต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว ไร้การงาน เพื่อนฝูงมิตรสหาย คนที่เขารักและรักเขา อีกหนึ่งเดือน ตัวเขาเองจะต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้อีก
เสียงเคาะเบา ๆ ที่หน้าต่างทำให้ลูปินต้องลุกขึ้นจากเตียงเพื่อไปเปิดหน้าต่าง นกฮูกสีน้ำตาลสองตัวบินถลาเข้ามาในห้อง ลูปินเดินไปแกะจดหมายที่ขาของนกฮูก ก่อนที่ปล่อยนกฮูกทั้งสองออกนอกหน้าต่าง จดหมายฉบับแรกเป็นของเพื่อนรักเท้าปุย ซิเรียส แบล็ค
ไง รีมัส
หวังว่านายคงไม่ฉีกจดหมายฉันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก่อนเปิดอ่านนะ ฮ่า ฮ่า ฉันล้อเล่นน่ะ นายคงคืนร่างแล้วล่ะ ฉันอยากไปอยู่ข้าง ๆ นายในคืนจันทร์เต็มดวงเหมือนเมื่อก่อนจริง ๆ นะ
ฉันทำงานได้อาทิตย์กว่าแล้วล่ะ งานปราบมารนี่หนักเอาเรื่องนะ ไม่รู้เลดี้ทนทำงานนี้เป็นสิบปีได้ไง ยิ่งช่วงนี้นายคงได้ข่าวเกี่ยวกับโวลเดอมอร์กับพวกผู้เสพความตายบ่อย ๆ ผู้คนเริ่มหายตัวอย่างลึกลับอีกแล้ว ฉันเป็นห่วงเพื่อนเก่า ๆ ของเราจริง ๆ เลย ไม่อยากให้เรื่องร้าย ๆ เกิดขึ้นอีก
ช่วงนี้พวกเด็ก ๆ คงปิดเทอมแล้ว ฉันไม่แน่ใจว่าศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์จะเรียกประชุมมาตรการป้องกันของเทอมหน้าเมื่อไร แต่คงเร็ว ๆ นี้ล่ะ เราคงได้เจอกัน
รักษาตัวด้วย เพื่อนรัก
ซิเรียส
ลูปินอมยิ้มน้อย ๆ ในตอนนี้ซิเรียสเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวในกลุ่มที่เหลืออยู่ การได้รับข่าวจากซิเรียสแบบนี้แสดงให้เห็นว่าซิเรียสยังคงปลอดภัยดี เขาดีใจจริง ๆ ที่ซิเรียสได้รับอิสรภาพอีกครั้ง แม้ว่าจะไม่ได้ชื่อว่าพ้นผิดทุกข้อหา แต่ก็ใกล้เคียง
แล้วลูปินก็เปิดจดหมายอีกฉบับขึ้นอ่าน มันมาจากเลดี้ หญิงสาวที่เป็นทั้งญาติสนิทและมิตรที่แสนดี
พี่รีมัส
เป็นอย่างไรบ้างค่ะ พี่คงไม่ทำร้ายตัวเองกับข้าวของในห้องเหมือนเมื่อก่อนนะคะ หวังว่ายาของเซเวอร์รัสจะใช้ได้ผลไม่มากก็น้อย ถ้าเสร็จเรื่องราววุ่นวายต่าง ๆ เมื่อไร พวกเราคงมีเวลาวิจัยทำยาวูลฟ์เบน พี่จะได้หายขาดจากการเป็นมนุษย์หมาป่าเสียที
เด็ก ๆ กลับบ้านกันหมดแล้วเมื่อวานนี้ และก็ท่านศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ฝากน้องมาบอกพี่ค่ะว่าวันศุกร์ที่จะถึงนี้ ท่านต้องการพบพี่ค่ะ เรื่องอะไรพี่คงทราบดี
ถ้าเป็นไปได้น้องอยากให้พี่มาหาน้องก่อน คือว่า น้องเกือบจะทะเลาะกับเซเวอร์รัสเรื่องเสื้อคลุมที่จะใส่วันแต่งงานน่ะคะ น้องอยากให้พี่มาช่วยเลือกหรือไม่ก็พูดกับเซเวอร์รัสให้ที น้องอยากให้เขาใส่สีขาว แต่ยังไงเขาก็ยังรั้นจะใส่เสื้อคลุมสีมืด ๆ ให้ได้ เขาดื้อมากเลยค่ะ น้องไม่อยากจะเชื่อเลย
มาหาน้องเร็ว ๆ นะค่ะ คิดถึงพี่เหลือเกิน
เลดี้
ลูปินหัวเราะ สเนปก็ยังคงเป็นสเนปคนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง แม้เลโดรอาจะว่าสเนปดื้อรั้นเพียงใด ลูปินก็ดูออกว่าทั้งคู่รักและผูกพันกันมากเพียงใด เขาจึงยอมวางใจยกเลโดรอาให้สเนป แต่ยังไงซะ เรื่องบางเรื่องคงต้องปล่อยวางเสียบ้าง
ในช่วงที่ผู้คนสับสนวุ่นวายเช่นนี้ หากมีเวลาที่จะกอบโกยความสุขได้ก็ควรอย่างยิ่งที่จะไม่ปล่อยโอกาสให้เสียไป สเนปและเลโดรอากำลังจะแต่งงานกัน มันน่าจะเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขที่สุด ลูปินภาวนาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะไม่มีเหตุการณ์ร้าย ๆ เกิดขึ้นในระหว่างนี้
--------------------------------------------------------------------------------
รีมัส ลูปินเดินเอื่อย ๆ ที่เนินเขาข้างเพิงโหยหวน สถานที่แห่งความหลังอันแสนเจ็บปวดของเขา ทุกเดือนเขาจะถูกนำตัวมาที่นี่เพื่อให้ห่างจากผู้คนและแปลงร่างเป็นมนุษย์หมาป่าโดยไม่ทำร้ายใคร หลังจากนั้น เพื่อนรักสามคนต่างทุ่มเทแรงกายแรงใจทำสิ่งที่วิเศษที่สุดให้เป็นจริง พวกเขาทั้งสามกลายเป็นแอนนิเมจัสเพื่ออยู่ข้าง ๆ เขาและทำให้เขาในร่างหมาป่าสงบลง
แต่ในตอนนี้ เหตุการณ์ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว ไม่มีเจมส์ ปีเตอร์ทรยศ เหลือเพียงตัวเขากับซีเรียสเท่านั้น ที่จะต้องปกป้องแฮร์รี่จากเงื้อมือของโวลเดอมอร์
\"มานานหรือยังค่ะ พี่\" เสียงสดใสดังขึ้นด้านหลังลูปินระหว่างที่เขากำลังคิดเรื่องเก่าเพลิน ๆ อยู่
\"ไง เลดี้\" ลูปินทักทายก่อนเดินไปสวมกอดเลดี้อย่างรักใคร่ \"เราไปกันเถอะ ไหนน้องว่าจะให้พี่เลือกชุดให้ไม่ใช่เหรอ\"
\"ใช่ค่ะ แต่ว่าเราต้องรอคนอีกคนค่ะ\"
\"ใครเหรอ\" ลูปินเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ
\"พี่รู้จักเธอดีค่ะ เดี๋ยวคงมา\" เลโดรอาตอบยิ้ม ๆ
ในตอนนั้นเอง ที่ลานด้านหน้าของคนทั้งสองก็มีร่างของหญิงสาวผมสีทองเป็นลอนยาวปรากฏตัวขึ้น เธออยู่ในเสื้อคลุมเดินทางสีน้ำเงินเข้ม ใบหน้าสดใสเมื่อเห็นคนทั้งสอง เลโดรอาเดินตรงไปสวมกอดเธอผู้นั้นอย่างยินดี ส่วนลูปินอ้าปากค้างอย่างไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้มีโอกาสได้เจอเธอผู้นี้อีกครั้ง
\"แลสซานดร้า … \" ลูปินอุทานชื่อของหญิงผู้นี้เบา ๆ
\"สวัสดีลูปิน ไม่ได้เจอกันเสียนานเลยนะ\" แลสซานดร้าตอบด้วยน้ำเสียงห่างเหิน แต่ในแววตาบ่งบอกได้ถึงความคิดถึงและห่วงใยเหลือล้น
\"กลับปราสาทกันเถอะค่ะ พี่รีมัส น้องมีเรื่องคุยกับพี่และแลสซานดร้าเยอะแยะเลย\" เลโดรอาเดินมาตรงกลางก่อนจูงมือแลสซานดร้าผ่านลูปินไป
ติดตามตอนต่อไปได้ใน \"รีมัส ลูปิน\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น