ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ระทึกขวัญในความมืด!(Trespasser in the Dark!)
ฟาโรห์หลงยุคภาค2
ตอนที่9 ระทึกขวัญในความมืด!
ในตอนเย็นวันต่อมา เบนกำลังขบปลายดินสออย่างครุ่นคิดอยู่ในห้องตัวเอง แล้วเขียนลงไปอย่างระมัดระวังในสมุดโน้ตสีมรกต
กริมกับเจลจะนำอาหารเช้าขึ้นมาตอนประมาณแปดโมง อาหารเที่ยงสิบสองโมงครึ่ง และอาหารเย็นห้าโมงครึ่ง แล้วตอนกลางคืนก็จะมาตรวจความเรียบร้อยเวลาสามทุ่ม จากนั้นก็จะไม่โผล่มาที่ห้องผมอีกเลยจนกระทั่งถึงแปดโมง เป็นอย่างนี้ทุกวัน
เบนนำกระดาษคาร์บอนสอดด้านหลังขณะเขียน มันจึงทำให้เกิดสิ่งที่เขาเขียนไปอีกแผ่นหนึ่ง แผ่นหนึ่งจะเอาไว้สำหรับตัวเขาเอง อีกแผ่นหนึ่งจะเอาไว้สำหรับพ่อแม่ แครี่ และเซนนาพอด เพื่อที่ทางนั้นจะได้ข้อมูลเท่าเทียมกันกับเขา และสามารถใช้ข้อมูลนี้วางแผนอะไรก็ได้ ตามลำพังเด็กสิบขวบคนเดียวอาจจะวางแผนไม่พอ -- เขาอายุสิบปีเมื่อเดือนที่ผ่านมา เห่อมากที่ครบหนึ่งทศวรรษจนเก็บแม้กระทั่งกระดาษห่อของขวัญไว้เลย เขาพับกระดาษเป็นรูปเครื่องบิน แล้วร่อนลงไปที่สวนเบื้องล่าง เขาเหม่อมองจนกระทั่งเห็นแครี่วิ่งมาหยิบแล้วหายเข้าไปในพุ่มไม้แล้ว จึงผละออกมา
****
ค่ำวันเดียวกัน ระหว่างที่นั่งเบื่อๆอยู่ที่เตียงนั้น เบนคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขาต้องการสำรวจทำเลของเหล่าร้ายในบ้นหลังนี้ เขาสูดหายใจลึกๆ แล้วตะโกนออกมาดังๆ “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!” แล้วก็ลงไปดิ้นกับพื้น ทำท่าทำทางให้ดูราวกับทรมานสุดขีด เขาดิ้นพรวดพราดและชักกระตุกราวกับในห้องนั้นไม่มีอากาศเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย พร้อมกันนั้นก็ยังคงไม่หยุดร้องราวกับถูกเชือด
เป็นไปตามที่เบนคาดไว้ เขาได้ยินเสียงส้นเท้ากระแทกกับขั้นบันไดดังๆ แล้ววินาทีต่อมาประตูก็ถูกไขกุญแจลูกบิด(ลูกบิดห้องเบนเป็นแบบมีรูให้ไขทั้งสองด้าน เพราะฉะนั้นเมื่อกริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่เอาไปแล้วเขาจึงหมุนลูกบิดออกไปไม่ได้) กริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่ก็เข้ามา “เฮ้ย!” กริมสโตนตกอกตกใจ “นี่มันอะไรกันล่ะ!”
เบนทำท่าเวลาพูดให้เหมือนกับเขาพูดโดยมีคนบีบคออยู่ “ยา…” เบนรีบหอบ “ยา…”
ศาสตราจารย์เจลลี่เข้าใจทันทีว่าอะไร “มันคงมีโรคประจำตัวเป็นหืดหรือไม่ก็ภูมิแพ้แน่!” เขาตะโกน “รีบพามันลงไปที่ตู้เก็บยาเร็ว มันคงเลือกขวดได้เอง”
กริมสโตนเหวี่ยงร่างของเบนมาพาดไหล่อย่างชำนาญราวกับเขาเคยประกอบอาชีพเป็นพนักงานดับเพลิงผู้มากฝีมือมาก่อนแล้ว แรงกระแทกระหว่างท้องของเขากับไหล่ของกริมสโตนทำเอาเบนไอโขลกออกมาจริงๆ นั่นทำให้คนทั้งสองคิดไปอีกว่าอาการของเขารุนแรงจริงๆ(ดีต่อแผน แต่อันตรายต่อระบบย่อยอาหาร) พวกเขารีบพาเบนลงไปที่ครัวทันที ศาสตราจารย์เจลลี่เป็นคนแรกที่ไปถึงตู้ใส่ยาก่อน เขากระชากตู้เปิดออก แล้วถอยห่าง ส่วนกริมสโตนเองก็หันหลังเพื่อให้หน้าเบนอยู่หน้าตู้ยาพอดี เบนวางแผนไว้ก่อนแล้ว เขาหยิบขวดยาที่ไม่มีฉลาก เปิดฝาขวดแล้วโยนยาสีส้มสองเม็ดเข้าปากทันที เบนแสดงได้ดีมากจนน่าแปลกใจที่เขาเป็นแค่เด็กอายุสิบปีเท่านั้นเอง เขาทำทีเป็นว่าเริ่มหอบน้อยลง แล้วค่อยๆหายใจตามปกติ ระหว่างนั้นเขาก็แอบชำเลืองมองรอบๆอย่างเงียบๆ ประตูเปิดอยู่จนสามารถมองทะลุไปเห็นสภาพทั้งทิดเดิ้ลส์และรัสท์บัคเก็ตได้ เบนสลดใจที่เห็นว่าพวกมันอยู่ในสภาพที่แย่กว่าเขาอีก ถึงพวกมันจะทำเรื่องวุ่นๆบ้างแต่ก็เป็นแมวที่มีอัธยาศัยดี(ไม่นับคำว่า บ๊องๆบวมๆ โกลาหล ชุลมุน อลเวง อลวน แสบสันต์ และ กระเจิดกระเจิง) เขาแสร้งทำเป็นขอโทษขอโพยแต่แฝงประชดนิดๆเพื่อเหล่าร้ายตายใจ “โทษทีนะที่รบกวนเวลาอันมีค่าของพวกนาย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเคลือบยาพิษ ซึ่งเป็นเสียงเดียวกับที่เวลาจอร์จ บุชพูดถึงโอซาม่า บินลาดิน “ทั้งสองคนคงจะยุ่งอยู่กับงานกันใช่ไหมล่ะ” เขามองทั้งสองเขม็ง
ศาสตราจารย์เจลลี่ถอนหายใจอย่างเบื่อๆปนรำคาญ “แค่เราสองคนต้องมากังวลไอ้แมวสองตัวนี่ทั้งคืนก็แย่อยู่แล้วนะ ต้องผลัดกันนั่งเฝ้าผลัดกันนอนในห้องนั้นทั้งคืนจนเช้าขึ้นมาแทบจะลุกไม่ไหวเลย อย่ามาบ่นให้รำคาญได้ไหม เป็นบุญแค่ไหนแล้วที่ช่วยให้แกรอดตายจากไอ้โรคอะไรบ้าๆนี่”
เบนหูผึ่งทันที ผลัดกันนั่งเฝ้าผลัดกันนอนในห้องนั้นทั้งคืนจนเช้า นี่หมายความว่า พวกเขาจะไม่ขยับออกจากห้องนั้นตั้งแต่ประมาณสามทุ่มกว่าจนถึงประมาณเช้าเลยใช่ไหม เขากะเวลาที่พวกนั้นน่าจะออกจากห้องมาเอาอาหารตอนประมาณหกโมงครึ่งเป็นต้นไป เพราะต่างคนคงอยากนอนให้เยอะด้วยกันทั้งนั้น นี่เป็นข้อมูลที่เป็นประโยชน์มาก
ในขณะที่เขาไตร่ตรองเรื่องนี้อยู่นั้น กริมสโตนก็กระชากเขาขึ้นมาทันที “เอาล่ะ หมดเวลาเล่นเกมได้แล้ว เจ้าหนู” เขาบอกอย่างเคร่งขรึม ทำเอาเบนใจสั่นเพราะนึกว่ากริมสโตนจะรู้เรื่องแผนที่จะลงมาสำรวจของเขา แต่ก็แอบถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อกริมสโตนพูดต่อไป “อย่ามาพยายามเตร็ดเตร่อยู่แถวนี้เลย ชวนคุยแล้วนึกว่าพวกเราจะลืมเอาแกใส่กลับห้องไปซักพักเหรอ ไม่มีทางล่ะ เดี๋ยว! เอาขวดยานี่ไปด้วย!” เขายัดขวดที่เบนหยิบมาใส่ลงไปในมือของเบน “คราวหลังจะได้ไม่ต้องให้พวกเราช่วยนำตัวแกลงมากินยาให้แล้ว เอ้า! ขึ้นไปซะ!”
พวกเขาดันหลังเบนขึ้นไป เบนกำขวดยาไว้แน่นพร้อมกับนึกเสียใจที่เขาไม่มีโอกาสมองไปรอบๆและหาข้อมูลให้เยอะกว่านี้ แต่ในขณะที่เขาได้ยินเสียงไขกุญแจดังกริ๊ก และเสียงฝีเท้าห่างออกไป เขาก็ยิ้มขึ้นมาได้นิดหน่อย เอาเถอะ เขาคิด อย่างน้อยเราก็มีของว่างไว้เคี้ยวเล่นตอนเบื่อๆแล้ว
เขาเปิดฝาขวดยาออก แล้วปาเม็ดยาสีส้มเม็ดหนึ่งเข้าปาก จากนั้นก็รอให้มันละลายอย่างช้าๆ
เบน ไลท์สปีดนี่ช่างมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวเกินอายุจริงๆ….
สิ่งที่กริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่เข้าใจว่ามันคือยาแก้โรค ที่แท้ก็คือวิตามินซีรสส้มนั่นเอง!
****
หลังจากที่เบนจดบันทึกเรื่องเวลาการเฝ้ายามของพวกเหล่าร้ายแล้ว เขาก็ส่งกระดาษก็อปปี้ทำจากคาร์บอนอีกแผ่นลงไปข้างล่างเพื่อให้พวกข้างล่างรู้ข่าวนี้ด้วย เขาเฝ้าดูมันถูกแครี่หยิบไปอย่างเงียบๆ แล้วก็เข้านอน
เขานอนไม่หลับอยู่เป็นชาติ ครุ่นคิดถึงเรื่องต่างๆที่อื้ออึงอยู่ในหัว เขาจะทำอย่างไรดี? เวลาผ่านมาสองวันแล้ว ยังไม่มีแผนอะไรคืบหน้าเลย พวกมันให้เวลาหนึ่งเดือน ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปทุกวัน พอหมดหนึ่งเดือน กริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่ก็คงหมดความอดทนด้วยเช่นกัน บางที….บางที พวกเขาควรจะเรียกตำรวจมาจัดการดีไหมนะ? พวกตำรวจอาจจะบุกเข้ามาก็ได้ แต่จะทำอย่างไรเรื่องแมวสองตัวนั่นล่ะ? พวกตำรวจคงจะบอกว่าการจับกุมคนร้ายสำคัญกว่าชีวิตแมวสองตัว แต่ครอบครัวไลท์สปีดผูกผันกับรัสท์บัคเก็ตจริงๆ มันอยู่มากับพวกเขาตั้งแต่งแครี่ยังไม่เกิดเลย ในขณะเดียวกันเซนนาพอดคงไม่ยอมให้มีอะไรเกิดขึ้นกับทิดเดิ้ลส์ได้เช่นกัน พวกเขาคงต้องจัดการกันเองเสียแล้ว เขาถอนหายใจแล้วพลิกตัวอีกที คิดต่อไปเรื่อยๆจนหลับไป
****
เบนอยู่ในห้องที่เหมือนห้องขังนักโทษ เขามีโซ่ตรวนอยู่ที่ข้อมือกับข้อเท้า แถมใส่ชุดนักโทษอีกด้วย ขณะที่เขากำลังงุนงงว่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรนั้น ประตูห้องขังก็เปิดออก ผู้คุมนักโทษหน้าตาโหดร้ายและมีรอยแผลเป็นบนคางเป็นรูปยิ้ม(หายากจริงๆ และก็ทำให้หน้าดูน่ากลัวน้อยลงด้วย เพราะมีแต่คนอมยิ้มเวลาเห็น แต่แน่นอน ไม่ทำให้นักโทษที่ถูกคุมตัวยิ้มได้จริงๆ)และมีมืออันใหญ่โตเทอะทะ “มานี่ได้แล้ว!” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น “ไปห้องพิจารณาคดีซะ”
“ใคร? ผมเหรอ? ทำไมล่ะ?” เบนถามอย่างตะกุกตะกัก เมื่อผู้คุมกำลังดึงตัวเขาขึ้นมาจากพื้น และลากตัวออกนอกห้องขัง
ผู้คุมตวัดสายตาไม่สบอารมณ์มาทางเขา “ทำเป็นไม่รู้เรื่องเรอะ นายคิดว่านายจะหลอกผู้คุมอย่างโพเดซีได้เรอะ”
เบนงงหนักเข้าไปอีก แต่คราวนี้มีความกังวลใจเข้ามาด้วย เจ้าโพเดซีคนนี้พูดถึงอะไรนะ เขาทำผิดอะไรกัน เขาไม่เคยทำอะไรขั้นร้ายแรงเลยนี่นา(นอกจากตอบโต้แครี่ แล้วมีอยู่ครั้งหนึ่งเขาเอากาวมาละเลงบนที่รองนั่งโถส้วม เบนแอบอยู่ข้างๆห้องน้ำขณะแครี่เข้าไป สองสามวินาทีต่อมาเบนได้ยินเสียง แหมะ! ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของแครี่)
เมื่อเบนเงยหน้าขึ้น ก็พบว่าตัวเองกำลังประจันหน้ากับแท่นที่นั่งของผู้พิพากษาพอดี โพเดซีผละออกไปยืนที่ประตูอย่างเงียบๆ
“เบน โรมานัน ไลท์สปีด เจ้ากำลังถูกนำมาพิพากษาเรื่อง แลกเปลี่ยนตัวนักโทษให้อิสระ เจ้าไม่สามารถช่วยแมวออกมาได้ทันหนึ่งเดือน เจ้าก็ต้องไปอยู่ในคุกแทนศาสตราจารย์เจลลี่กันนายกริมสโตน“
“อะไรกัน ไม่นะ ไม่จริงใช่ไหม” เบนตอบอย่างสับสน เขาชื่อว่ามันไม่จริง ไม่จริง! เขาต้องฝันไป!
เบนหันไปมองรอบๆ -- โพเดซีกำลังยิ้มเยาะให้เขา พูดว่า “ยินดีต้อนรับ นายได้เป็นนักโทษโดยสมบูรณ์แล้ว!” -- ครอบครัวของเขากำลังร้องไห้แล้วพูดว่า “เบน ทำไมถึงไม่ช่วยรัสท์บัคเก็ต!” -- เซนนาพอดหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธสุดขีด “ไอ้หนอ…. ไม่สิ ไอ้ไข่ข่าง! แกฆ่าทิดเดิ้ลส์!” -- กริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่ยืนอยู่ที่ข้างแท่นนั่งผู้พิพากษา ยิ้มเยาะมาทางเขา “ขอบใจโว้ย!” --
“ไมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม่!!!”
………
เขาเด้งตัวขึ้นมานั่งบนเตียง ใจเต้นแรง เหงื่อชุ่มตัว หอบอย่างกับไปวิ่งร้อยเมตรมา มองความมืดมิดรอบๆตัว เที่ยงคืนกว่าแล้ว
ฝันไปหรือนี่ เขาคิด เฮ้อ โชคดีที่ยังเป็นแค่ฝัน เพราะถ้ามันเป็นความจริง เขาต้องบ้าตายแน่ๆ
เขาล้มตัวนอน กะจะหลับไปอีก แต่ก็ต้องตัวแข็งทื่อ
เสียงฝีเท้า.. มีใครคนหนึ่งจะขึ้นมาหรือ เป็นกริมสโตนหรือไม่ก็ศาสตราจารย์เจลลี่ที่ได้ยินเสียงร้องของเขาหรือเปล่า…
แต่แล้วเขาก็ได้ยินอีกเสียงหนึ่ง! เสียงคำรามเบาๆ! นั่นไม่ใช่พวกเขาแน่ๆ! กริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่ไม่ได้มีเสียงคำรามแบบนั้น!
เบนมายืนอยู่ข้างเตียง ใจเต้นแรง -- แรงกว่าตอนฝันเสียอีก นั่นใครกันน่ะ? ไม่ใช่ศาสตราจารย์เจลลี่ ไม่ใช่กริมสโตน แล้วใคร? ตอนนี้เขาหรือเธอมาหยุดอยู่ที่ประตูแล้ว เอาเถอะ อย่างน้อย ใครคนนั้นก็ไม่มีกุญแจหรอก…
แต่เขาก็แทบเป็นลมเมื่อได้ยินเสียงกุญแจสอดเข้าในรูกุญแจ! ใครคนนั้นมีกุญแจด้วยหรือ! เขาจะทำอย่างไรดี? ในความมืดเช่นนี้ ไม่มีอาวุธป้องกันตัวอะไรเลย ทำไงดี ทำไงดี! ใจของเขาเต้นแรงด้วยความกลัวและระทึกขวัญจนแทบจะหลุดออกมาจากซี่โครง
เสียงลูกบิดดังกริ๊กเมื่อกุญแจไขได้แล้ว เบนกำหมัดแน่น เหงื่อซึมฝ่ามือ คิดในใจ ถ้าอย่างนั้น ก็ไม่มีทางเลือก ต้องสู้อย่างเดียว!
ลูกบิดค่อยๆหมุน และบานประตูก็เปิดออกอย่างช้าๆ……
(To Be Continued…)
ตอนที่9 ระทึกขวัญในความมืด!
ในตอนเย็นวันต่อมา เบนกำลังขบปลายดินสออย่างครุ่นคิดอยู่ในห้องตัวเอง แล้วเขียนลงไปอย่างระมัดระวังในสมุดโน้ตสีมรกต
กริมกับเจลจะนำอาหารเช้าขึ้นมาตอนประมาณแปดโมง อาหารเที่ยงสิบสองโมงครึ่ง และอาหารเย็นห้าโมงครึ่ง แล้วตอนกลางคืนก็จะมาตรวจความเรียบร้อยเวลาสามทุ่ม จากนั้นก็จะไม่โผล่มาที่ห้องผมอีกเลยจนกระทั่งถึงแปดโมง เป็นอย่างนี้ทุกวัน
เบนนำกระดาษคาร์บอนสอดด้านหลังขณะเขียน มันจึงทำให้เกิดสิ่งที่เขาเขียนไปอีกแผ่นหนึ่ง แผ่นหนึ่งจะเอาไว้สำหรับตัวเขาเอง อีกแผ่นหนึ่งจะเอาไว้สำหรับพ่อแม่ แครี่ และเซนนาพอด เพื่อที่ทางนั้นจะได้ข้อมูลเท่าเทียมกันกับเขา และสามารถใช้ข้อมูลนี้วางแผนอะไรก็ได้ ตามลำพังเด็กสิบขวบคนเดียวอาจจะวางแผนไม่พอ -- เขาอายุสิบปีเมื่อเดือนที่ผ่านมา เห่อมากที่ครบหนึ่งทศวรรษจนเก็บแม้กระทั่งกระดาษห่อของขวัญไว้เลย เขาพับกระดาษเป็นรูปเครื่องบิน แล้วร่อนลงไปที่สวนเบื้องล่าง เขาเหม่อมองจนกระทั่งเห็นแครี่วิ่งมาหยิบแล้วหายเข้าไปในพุ่มไม้แล้ว จึงผละออกมา
****
ค่ำวันเดียวกัน ระหว่างที่นั่งเบื่อๆอยู่ที่เตียงนั้น เบนคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขาต้องการสำรวจทำเลของเหล่าร้ายในบ้นหลังนี้ เขาสูดหายใจลึกๆ แล้วตะโกนออกมาดังๆ “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!” แล้วก็ลงไปดิ้นกับพื้น ทำท่าทำทางให้ดูราวกับทรมานสุดขีด เขาดิ้นพรวดพราดและชักกระตุกราวกับในห้องนั้นไม่มีอากาศเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย พร้อมกันนั้นก็ยังคงไม่หยุดร้องราวกับถูกเชือด
เป็นไปตามที่เบนคาดไว้ เขาได้ยินเสียงส้นเท้ากระแทกกับขั้นบันไดดังๆ แล้ววินาทีต่อมาประตูก็ถูกไขกุญแจลูกบิด(ลูกบิดห้องเบนเป็นแบบมีรูให้ไขทั้งสองด้าน เพราะฉะนั้นเมื่อกริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่เอาไปแล้วเขาจึงหมุนลูกบิดออกไปไม่ได้) กริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่ก็เข้ามา “เฮ้ย!” กริมสโตนตกอกตกใจ “นี่มันอะไรกันล่ะ!”
เบนทำท่าเวลาพูดให้เหมือนกับเขาพูดโดยมีคนบีบคออยู่ “ยา…” เบนรีบหอบ “ยา…”
ศาสตราจารย์เจลลี่เข้าใจทันทีว่าอะไร “มันคงมีโรคประจำตัวเป็นหืดหรือไม่ก็ภูมิแพ้แน่!” เขาตะโกน “รีบพามันลงไปที่ตู้เก็บยาเร็ว มันคงเลือกขวดได้เอง”
กริมสโตนเหวี่ยงร่างของเบนมาพาดไหล่อย่างชำนาญราวกับเขาเคยประกอบอาชีพเป็นพนักงานดับเพลิงผู้มากฝีมือมาก่อนแล้ว แรงกระแทกระหว่างท้องของเขากับไหล่ของกริมสโตนทำเอาเบนไอโขลกออกมาจริงๆ นั่นทำให้คนทั้งสองคิดไปอีกว่าอาการของเขารุนแรงจริงๆ(ดีต่อแผน แต่อันตรายต่อระบบย่อยอาหาร) พวกเขารีบพาเบนลงไปที่ครัวทันที ศาสตราจารย์เจลลี่เป็นคนแรกที่ไปถึงตู้ใส่ยาก่อน เขากระชากตู้เปิดออก แล้วถอยห่าง ส่วนกริมสโตนเองก็หันหลังเพื่อให้หน้าเบนอยู่หน้าตู้ยาพอดี เบนวางแผนไว้ก่อนแล้ว เขาหยิบขวดยาที่ไม่มีฉลาก เปิดฝาขวดแล้วโยนยาสีส้มสองเม็ดเข้าปากทันที เบนแสดงได้ดีมากจนน่าแปลกใจที่เขาเป็นแค่เด็กอายุสิบปีเท่านั้นเอง เขาทำทีเป็นว่าเริ่มหอบน้อยลง แล้วค่อยๆหายใจตามปกติ ระหว่างนั้นเขาก็แอบชำเลืองมองรอบๆอย่างเงียบๆ ประตูเปิดอยู่จนสามารถมองทะลุไปเห็นสภาพทั้งทิดเดิ้ลส์และรัสท์บัคเก็ตได้ เบนสลดใจที่เห็นว่าพวกมันอยู่ในสภาพที่แย่กว่าเขาอีก ถึงพวกมันจะทำเรื่องวุ่นๆบ้างแต่ก็เป็นแมวที่มีอัธยาศัยดี(ไม่นับคำว่า บ๊องๆบวมๆ โกลาหล ชุลมุน อลเวง อลวน แสบสันต์ และ กระเจิดกระเจิง) เขาแสร้งทำเป็นขอโทษขอโพยแต่แฝงประชดนิดๆเพื่อเหล่าร้ายตายใจ “โทษทีนะที่รบกวนเวลาอันมีค่าของพวกนาย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเคลือบยาพิษ ซึ่งเป็นเสียงเดียวกับที่เวลาจอร์จ บุชพูดถึงโอซาม่า บินลาดิน “ทั้งสองคนคงจะยุ่งอยู่กับงานกันใช่ไหมล่ะ” เขามองทั้งสองเขม็ง
ศาสตราจารย์เจลลี่ถอนหายใจอย่างเบื่อๆปนรำคาญ “แค่เราสองคนต้องมากังวลไอ้แมวสองตัวนี่ทั้งคืนก็แย่อยู่แล้วนะ ต้องผลัดกันนั่งเฝ้าผลัดกันนอนในห้องนั้นทั้งคืนจนเช้าขึ้นมาแทบจะลุกไม่ไหวเลย อย่ามาบ่นให้รำคาญได้ไหม เป็นบุญแค่ไหนแล้วที่ช่วยให้แกรอดตายจากไอ้โรคอะไรบ้าๆนี่”
เบนหูผึ่งทันที ผลัดกันนั่งเฝ้าผลัดกันนอนในห้องนั้นทั้งคืนจนเช้า นี่หมายความว่า พวกเขาจะไม่ขยับออกจากห้องนั้นตั้งแต่ประมาณสามทุ่มกว่าจนถึงประมาณเช้าเลยใช่ไหม เขากะเวลาที่พวกนั้นน่าจะออกจากห้องมาเอาอาหารตอนประมาณหกโมงครึ่งเป็นต้นไป เพราะต่างคนคงอยากนอนให้เยอะด้วยกันทั้งนั้น นี่เป็นข้อมูลที่เป็นประโยชน์มาก
ในขณะที่เขาไตร่ตรองเรื่องนี้อยู่นั้น กริมสโตนก็กระชากเขาขึ้นมาทันที “เอาล่ะ หมดเวลาเล่นเกมได้แล้ว เจ้าหนู” เขาบอกอย่างเคร่งขรึม ทำเอาเบนใจสั่นเพราะนึกว่ากริมสโตนจะรู้เรื่องแผนที่จะลงมาสำรวจของเขา แต่ก็แอบถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อกริมสโตนพูดต่อไป “อย่ามาพยายามเตร็ดเตร่อยู่แถวนี้เลย ชวนคุยแล้วนึกว่าพวกเราจะลืมเอาแกใส่กลับห้องไปซักพักเหรอ ไม่มีทางล่ะ เดี๋ยว! เอาขวดยานี่ไปด้วย!” เขายัดขวดที่เบนหยิบมาใส่ลงไปในมือของเบน “คราวหลังจะได้ไม่ต้องให้พวกเราช่วยนำตัวแกลงมากินยาให้แล้ว เอ้า! ขึ้นไปซะ!”
พวกเขาดันหลังเบนขึ้นไป เบนกำขวดยาไว้แน่นพร้อมกับนึกเสียใจที่เขาไม่มีโอกาสมองไปรอบๆและหาข้อมูลให้เยอะกว่านี้ แต่ในขณะที่เขาได้ยินเสียงไขกุญแจดังกริ๊ก และเสียงฝีเท้าห่างออกไป เขาก็ยิ้มขึ้นมาได้นิดหน่อย เอาเถอะ เขาคิด อย่างน้อยเราก็มีของว่างไว้เคี้ยวเล่นตอนเบื่อๆแล้ว
เขาเปิดฝาขวดยาออก แล้วปาเม็ดยาสีส้มเม็ดหนึ่งเข้าปาก จากนั้นก็รอให้มันละลายอย่างช้าๆ
เบน ไลท์สปีดนี่ช่างมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวเกินอายุจริงๆ….
สิ่งที่กริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่เข้าใจว่ามันคือยาแก้โรค ที่แท้ก็คือวิตามินซีรสส้มนั่นเอง!
****
หลังจากที่เบนจดบันทึกเรื่องเวลาการเฝ้ายามของพวกเหล่าร้ายแล้ว เขาก็ส่งกระดาษก็อปปี้ทำจากคาร์บอนอีกแผ่นลงไปข้างล่างเพื่อให้พวกข้างล่างรู้ข่าวนี้ด้วย เขาเฝ้าดูมันถูกแครี่หยิบไปอย่างเงียบๆ แล้วก็เข้านอน
เขานอนไม่หลับอยู่เป็นชาติ ครุ่นคิดถึงเรื่องต่างๆที่อื้ออึงอยู่ในหัว เขาจะทำอย่างไรดี? เวลาผ่านมาสองวันแล้ว ยังไม่มีแผนอะไรคืบหน้าเลย พวกมันให้เวลาหนึ่งเดือน ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปทุกวัน พอหมดหนึ่งเดือน กริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่ก็คงหมดความอดทนด้วยเช่นกัน บางที….บางที พวกเขาควรจะเรียกตำรวจมาจัดการดีไหมนะ? พวกตำรวจอาจจะบุกเข้ามาก็ได้ แต่จะทำอย่างไรเรื่องแมวสองตัวนั่นล่ะ? พวกตำรวจคงจะบอกว่าการจับกุมคนร้ายสำคัญกว่าชีวิตแมวสองตัว แต่ครอบครัวไลท์สปีดผูกผันกับรัสท์บัคเก็ตจริงๆ มันอยู่มากับพวกเขาตั้งแต่งแครี่ยังไม่เกิดเลย ในขณะเดียวกันเซนนาพอดคงไม่ยอมให้มีอะไรเกิดขึ้นกับทิดเดิ้ลส์ได้เช่นกัน พวกเขาคงต้องจัดการกันเองเสียแล้ว เขาถอนหายใจแล้วพลิกตัวอีกที คิดต่อไปเรื่อยๆจนหลับไป
****
เบนอยู่ในห้องที่เหมือนห้องขังนักโทษ เขามีโซ่ตรวนอยู่ที่ข้อมือกับข้อเท้า แถมใส่ชุดนักโทษอีกด้วย ขณะที่เขากำลังงุนงงว่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรนั้น ประตูห้องขังก็เปิดออก ผู้คุมนักโทษหน้าตาโหดร้ายและมีรอยแผลเป็นบนคางเป็นรูปยิ้ม(หายากจริงๆ และก็ทำให้หน้าดูน่ากลัวน้อยลงด้วย เพราะมีแต่คนอมยิ้มเวลาเห็น แต่แน่นอน ไม่ทำให้นักโทษที่ถูกคุมตัวยิ้มได้จริงๆ)และมีมืออันใหญ่โตเทอะทะ “มานี่ได้แล้ว!” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น “ไปห้องพิจารณาคดีซะ”
“ใคร? ผมเหรอ? ทำไมล่ะ?” เบนถามอย่างตะกุกตะกัก เมื่อผู้คุมกำลังดึงตัวเขาขึ้นมาจากพื้น และลากตัวออกนอกห้องขัง
ผู้คุมตวัดสายตาไม่สบอารมณ์มาทางเขา “ทำเป็นไม่รู้เรื่องเรอะ นายคิดว่านายจะหลอกผู้คุมอย่างโพเดซีได้เรอะ”
เบนงงหนักเข้าไปอีก แต่คราวนี้มีความกังวลใจเข้ามาด้วย เจ้าโพเดซีคนนี้พูดถึงอะไรนะ เขาทำผิดอะไรกัน เขาไม่เคยทำอะไรขั้นร้ายแรงเลยนี่นา(นอกจากตอบโต้แครี่ แล้วมีอยู่ครั้งหนึ่งเขาเอากาวมาละเลงบนที่รองนั่งโถส้วม เบนแอบอยู่ข้างๆห้องน้ำขณะแครี่เข้าไป สองสามวินาทีต่อมาเบนได้ยินเสียง แหมะ! ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของแครี่)
เมื่อเบนเงยหน้าขึ้น ก็พบว่าตัวเองกำลังประจันหน้ากับแท่นที่นั่งของผู้พิพากษาพอดี โพเดซีผละออกไปยืนที่ประตูอย่างเงียบๆ
“เบน โรมานัน ไลท์สปีด เจ้ากำลังถูกนำมาพิพากษาเรื่อง แลกเปลี่ยนตัวนักโทษให้อิสระ เจ้าไม่สามารถช่วยแมวออกมาได้ทันหนึ่งเดือน เจ้าก็ต้องไปอยู่ในคุกแทนศาสตราจารย์เจลลี่กันนายกริมสโตน“
“อะไรกัน ไม่นะ ไม่จริงใช่ไหม” เบนตอบอย่างสับสน เขาชื่อว่ามันไม่จริง ไม่จริง! เขาต้องฝันไป!
เบนหันไปมองรอบๆ -- โพเดซีกำลังยิ้มเยาะให้เขา พูดว่า “ยินดีต้อนรับ นายได้เป็นนักโทษโดยสมบูรณ์แล้ว!” -- ครอบครัวของเขากำลังร้องไห้แล้วพูดว่า “เบน ทำไมถึงไม่ช่วยรัสท์บัคเก็ต!” -- เซนนาพอดหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธสุดขีด “ไอ้หนอ…. ไม่สิ ไอ้ไข่ข่าง! แกฆ่าทิดเดิ้ลส์!” -- กริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่ยืนอยู่ที่ข้างแท่นนั่งผู้พิพากษา ยิ้มเยาะมาทางเขา “ขอบใจโว้ย!” --
“ไมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม่!!!”
………
เขาเด้งตัวขึ้นมานั่งบนเตียง ใจเต้นแรง เหงื่อชุ่มตัว หอบอย่างกับไปวิ่งร้อยเมตรมา มองความมืดมิดรอบๆตัว เที่ยงคืนกว่าแล้ว
ฝันไปหรือนี่ เขาคิด เฮ้อ โชคดีที่ยังเป็นแค่ฝัน เพราะถ้ามันเป็นความจริง เขาต้องบ้าตายแน่ๆ
เขาล้มตัวนอน กะจะหลับไปอีก แต่ก็ต้องตัวแข็งทื่อ
เสียงฝีเท้า.. มีใครคนหนึ่งจะขึ้นมาหรือ เป็นกริมสโตนหรือไม่ก็ศาสตราจารย์เจลลี่ที่ได้ยินเสียงร้องของเขาหรือเปล่า…
แต่แล้วเขาก็ได้ยินอีกเสียงหนึ่ง! เสียงคำรามเบาๆ! นั่นไม่ใช่พวกเขาแน่ๆ! กริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่ไม่ได้มีเสียงคำรามแบบนั้น!
เบนมายืนอยู่ข้างเตียง ใจเต้นแรง -- แรงกว่าตอนฝันเสียอีก นั่นใครกันน่ะ? ไม่ใช่ศาสตราจารย์เจลลี่ ไม่ใช่กริมสโตน แล้วใคร? ตอนนี้เขาหรือเธอมาหยุดอยู่ที่ประตูแล้ว เอาเถอะ อย่างน้อย ใครคนนั้นก็ไม่มีกุญแจหรอก…
แต่เขาก็แทบเป็นลมเมื่อได้ยินเสียงกุญแจสอดเข้าในรูกุญแจ! ใครคนนั้นมีกุญแจด้วยหรือ! เขาจะทำอย่างไรดี? ในความมืดเช่นนี้ ไม่มีอาวุธป้องกันตัวอะไรเลย ทำไงดี ทำไงดี! ใจของเขาเต้นแรงด้วยความกลัวและระทึกขวัญจนแทบจะหลุดออกมาจากซี่โครง
เสียงลูกบิดดังกริ๊กเมื่อกุญแจไขได้แล้ว เบนกำหมัดแน่น เหงื่อซึมฝ่ามือ คิดในใจ ถ้าอย่างนั้น ก็ไม่มีทางเลือก ต้องสู้อย่างเดียว!
ลูกบิดค่อยๆหมุน และบานประตูก็เปิดออกอย่างช้าๆ……
(To Be Continued…)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น