ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เลสแตรงเจส
Chapter 8 : เลสแตรงเจส
\"เลโดรอา … เจ้าจะต้องเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสก่อนที่ฉันจะฆ่าเธอ\" พอล เลสแตรงเจสกล่าวช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงเกลียดชังจับใจ
\"และฉันก็จะจับพวกนายกลับเข้าอัซคาบันอีกครั้ง\" เลโดรอาตอบ
\"ไม่มีอัซคาบันอีกแล้ว … ผู้คุมวิญญาณกลับไปหานายที่แท้จริงแล้ว ฮา ฮา … \" ลอร่า เลสแตรงเจสหัวเราะเยาะ
\"ก็ดี งั้นฉันจะได้ไม่ต้องกังวลที่จะลงมือฆ่าพวกแก\" เลโดรอากล่าวเย็นชา
เลโดรอายกไม้กายสิทธิ์ขึ้นเสมอไหล่ทันที แสงสีขาวพุ่งตรงไปทะลุยังร่างของพอล เขาล้มลงกองกับพื้นโดยไม่ทันตั้งตัว ลอร่ากระโดดหลบอย่างหวุดหวิดและชี้ไม้กายสิทธิ์มายังเลโดรอา
\"ไร้ประโยชน์\" เลโดรอาตะโกนก้อง เธอกระโดดหลบแสงจากไม้กายสิทธิ์ของลอร่าพลางร้อง \"เอกซ์เปลลิอาร์มัส!\" พร้อม ๆ กันกับลอร่า แสงสีแดงกับสีเหลืองจากปลายไม้ทั้งสองพุ่งชนกันและระเบิดออก แรงระเบิดจากปลายไม้กายสิทธิ์ของทำให้เลโดรอาไม่ทันสังเกตว่าร่างของพอลที่ล้มลงนั่นหายไปแล้ว!
--------------------------------------------------------------------------------
แฮร์รี่รีบวิ่งกลับปราสาทกับรอนที่ช่วยกันพยุงเฮอร์ไมโอนี่ที่ยังหมดสติอยู่ อย่างไรก็ตาม แฮร์รี่ไม่สบายใจเอาเสียเลยที่ทิ้งเลโดรอาไว้ที่นั่นคนเดียว แม้ว่าเธอจะเก่งแค่ไหน แต่การเผชิญหน้ากับผู้เสพความตายสองคนด้วยกันนั้นอันตรายยิ่งนัก แฮร์รี่รู้ตัวแล้วว่าควรกลับไป
\"รอน ช่วยพาเฮอร์ไมโอนี่เข้าข้างในและส่งเฮ็ดวิกไปหาดัมเบิลดอร์ทันที\" แฮร์รี่กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง
\"อะ … อะไรนะ … นายจะไปไหนน่ะ นายกลับไปไม่ได้นะ\" รอนกล่าวตอบเสียงสั่น แม้ว่ารอนจะเรียกสติคืนมาไม่หมดแต่เขาก็ควบคุมสติที่เหลืออยู่ได้และรู้สถานการณ์ปัจจุบันว่าอันตรายมากแค่ไหนกับชีวิตของเพื่อนรัก
\"ใช่ … แต่ฉันปล่อยเลโดรอาคนเดียวให้สู้กับผู้เสพความตายสองคนนั้นไม่ได้ ไป รอน!\" แฮร์รี่ร้องตะโกน
\"แต่ แฮร์รี … \"
แฮร์รี่ไม่รอฟังรอนแล้ว เขาวิ่งกลับไปยังทางที่เพิ่งจากไป รอนไม่รู้ควรทำอย่างไรดี เขาอยากวิ่งตามแฮร์รี่ไปแต่เขาก็ทิ้งเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ และยังต้องแจ้งดัมเบิลดอร์อีก รอนจึงตัดสินใจอุ้มเฮอร์ไมโอนี่และวิ่งขึ้นปราสาททันที
\"วีสลีย์!\" เสียงตะโกนก้องคุ้นหูดังขึ้น รอนดีใจมากแม้เสียงนั้นเป็นเสียงของคนที่รอนชอบน้อยที่สุดในโรงเรียน ศาสตราจารย์สเนป
\"อาจารย์ฮะ ช่วยด้วย … แฮร์รี่ … ศาสตราจารย์เลโดรอา … \" รอนไม่อาจควบคุมตัวเองให้พูดเป็นประโยคได้แล้ว
\"ที่ไหน\" สเนปถามสั้น ๆ เขาร้อนรนมากทีเดียว
\"นั่นครับ\" รอนชี้ไปยังทางที่แฮร์รี่วิ่งไป ทางไปยังบ้านแฮกริดข้างป่าต้องห้าม
\"กลับเข้าไปข้างใน ส่งนกฮูกบอกศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์\" สเนปสั่งอย่างเร็ว ๆ ก่อนวิ่งไปทางนั้น นี่เป็นครั้งแรกที่รอนยอมทำตามคำสั่งของสเนปอย่างเต็มใจ
เลโดรอากระโดดหลบลำแสงจากไม้กายสิทธิ์ของลอร่าหวุดหวิด แสงสีแดงเฉี่ยวแขนเธอบาดเจ็บเลือดออกแต่เลโดรอาไม่สนใจ เธอชี้ไม้กายสิทธิ์เตรียมท่องคาถา แต่แล้วพอลก็กระโดดมาจากไหนเลโดรอาไม่อาจรู้ได้เข้าชนเธออย่างแรง ไม้กายสิทธิ์กระเด็ดไปข้าง ๆ ศีรษะของเลโดรอากระแทกหินบนพื้น เลือดไหลเป็นทาง
\"แกต้องได้รับความเจ็บปวดอย่างสาสมที่ทำให้เราต้องอยู่ในอัซคาบันเป็นสิบปี\" พอลพูดด้วยน้ำเสียงแห่งชัยชนะ เขาใช้เท้าเขี่ยร่างที่บาดเจ็บของเลโดรอาให้หงายขึ้น \"ครูซิโอ\" พอลร่ายคาถาและชี้ไม้กายสิทธิ์ไปยังร่างเกือบไร้สตินั้น
เลโดรอารู้สึกถึงความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วตัว แต่เธอไม่มีแรงเหลือที่จะขัดขืนได้ ไม้กายสิทธิ์หล่นอยู่ห่างออกไปไม่อาจเอื้อมถึง
\"ฉันต่อเอง\" ลอร่ากล่าวน้ำเสียงเยือกเย็น เธอนั่งคร่อมร่างเลโดรอาและยื่นมือบีบคออย่างเหี้ยมเกรียม เลโดรอาพยายามรวบรวมสติและกำลังที่เหลืออยู่ขัดขืน แต่ลมหายใจที่เหลืออยู่นั้นขาดหายลงเรื่อย ๆ แต่เสียงหัวเราะของพอลกลับดังขึ้น
\"ฟริปเพ็นโด!\" เสียงร้องร่ายคาถาดังขึ้น ลอร่ากระเด็นออกไปชนต้นไม้สลบเหมือด พอลหันมองภรรยาที่นอนแน่นิ่งอย่างเย็นชาแล้วหันกลับไปมองต้นเสียง
\"แฮร์รี่ พอตเตอร์\" พอลกล่าวเสียงยาน ๆ \"โชคดีจริง ๆ ถ้าจับตัวแกไปให้นายเหนือหัว หึ หึ หึ … \"
\"ไม่มีวัน!\" แฮร์รี่ร้องลั่น เขาชี้ไม้กายสิทธิ์ตรงไปยังพอลพลางร้อง \"เอกซ์เปลลิอาร์มัส!\" แต่พอลหลบแสงคาถาของแฮร์รี่ได้
\"เอกซ์เปลลิอาร์มัส!\" พอลชี้ไม้กายสิทธิ์ตรงไปยังแฮร์รี่ แม้แฮร์รี่จะกระโดนหลบทันแต่ขาขวาก็โดนแสงสีแดงจากคาถานั่นทำให้เลือดไหลเป็นทาง
\"ครูซิโอ!\" พอลชี้ไม้กายสิทธิ์ตรงมาที่แฮร์รี่อีกครั้ง
\"เอกซ์เปลลิอาร์มัส!\" แฮร์รี่ร้องลั่น
พอลกระเด็นล้มลมไปจากแรงกระแทกของคาถาทั้งสอง แสงสีแดงจากคาถากรีดแทงพุ่งตรงไปที่แขนข้างซ้ายของแฮร์รี่พอดี ความรู้สึกเจ็บปวดราวถูกมีดแหลมจ้วงแทงทำให้แฮร์รี่ทรุดกายลงกับพื้นกุมท่อนแขน ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด
\"แก … เตรียมตัวตายได้\" พอลพยุงกายเดินเข้าหาแฮร์รี่ช้า ๆ ใบหน้ามุ่งร้ายถึงชีวิตบิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้น เขายืนตรงหน้าแฮร์รี่ที่นั่งคุกเข่าอย่างเจ็ดปวดอยู่
ก่อนที่พอลจะยกไม้กายสิทธิ์ได้ทัน เลโดรอาที่คลานไปคว้าไม้กายสิทธิ์ของตนได้ร่ายคาถาชี้ตรงไปยังพอล \"สตูเปฟาย!\" เธอกรีดร้อง ร่างของพอลแข็งนิ่งไปทันทีก่อนที่จะล้มลง ความรู้สึกเจ็บปวดของแฮร์รี่หายไปทันที
\"อาจารย์!\" แฮร์รี่ร้องเรียกเลโดรอาที่ยังยกไม้กายสิทธิ์ตรงไปยังร่างของพอล สติของเธอกำลังจะหมดไป
\"เลดี้!\" อีกเสียงหนึ่งที่ห่วงใยเลโดรอาไม่แพ้แฮร์รี่ร้องเรียกเธออยู่ด้านหลัง
สเนปนั่งเอง เขาวิ่งตรงไปประคองเลโดรอาอย่างห่วงใยที่สุดก่อนที่เลโดรอาจะล้มพับไป นั่นเป็นสิ่งที่แฮร์รี่เห็นเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนที่เขาก็ล้มหมดสติไปเช่นกัน
--------------------------------------------------------------------------------
\"เป็นไปได้อย่างไง พวกมันกล้าบุกมาถึงฮอกวอตส์\" เสียงศาสตราจารย์มักกอนนากัลกล่าวอย่างร้อนรน
\"เพราะฉันไม่อยู่ มิเนอร์ว่า … เป็นโอกาสทองที่จะพาแฮร์รี่ไป\" ดัมเบิลดอร์กล่าวน้ำเสียงราบเรียบ
\"เกือบไปแล้วสิเนี่ย\"
\"ใช่ … นี่ถ้าเลดี้ไม่อยู่นะ เรื่องคงแย่มากกว่านี้\" ดัมเบิลดอร์กล่าวพลางหันไปมองร่างหญิงสาวที่สลบไสลอยู่บนเตียงห้องพยาบาล \"ฮอกวอตส์โชคดีมากที่ได้รับศาสตราจารย์ที่เก่งกาจเช่นนี้มาสอน\"
\"เลดี้ไม่เป็นไรมากใช่ไหมค่ะ\" มักกอนนากัลถามอย่างเป็นห่วง
\"แผลที่ศีรษะไม่หนักมาก คงเพลียมากกว่าค่ะ\" มาดามพอมฟรีย์กล่าว
\"งั้นก็ปล่อยให้เธอพักเถอะ\" ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างอารีพลางทอดสายตาห่วงใยไปยังเลโดรอาที่ไม่อาจรับรู้ได้ แต่แล้วก็ไปสะดุดที่สเนป เขานั่งกุมมือเลโดรอาอยู่ข้างเตียง ดัมเบิลดอร์รู้ดีว่าสเนปคงไม่ได้สนใจฟังเรื่องที่พวกเขาคุยกันเป็นแน่
ดัมเบิลดอร์เข้าใจจิตใจของสเนปดี สายตาอันอ่อนโยนของสเนปบ่งบอกถึงความรู้สึกที่มีมากกว่าความห่วงใยซึ่งมิอาจบรรยายได้ต่อหญิงสาวผู้นี้ ดัมเบิลดอร์หันไปมองศาสตราจารย์มักกอนนากัล เธอยิ้มน้อย ๆ ก่อนเดินออกจากห้องพยาบาลเงียบ ๆ มาดามพอมฟรีย์ไม่กล่าวอะไร เธอยิ้มตอบดัมเบิลดอร์และกลับไปยังห้องทำงานของเธอเช่นกัน
ดัมเบิลดอร์อมยิ้มกับภาพตรงหน้าที่เห็น นานแล้วที่สเนปไม่ได้เป็นห่วงใครเช่นนี้ ดัมเบิลดอร์จำได้ว่าเขาเคยเห็นภาพนี้เมื่อหลายสิบปีก่อนและเหมือนว่าเรื่องราวนี้จะเกิดขึ้นอีกครั้ง ดัมเบิลดอร์ถอนใจและเดินจากออกไปเงียบ ๆ
แฮร์รี่รู้สึกตัวตื่นอย่างอ่อนเพลียที่สุดเมื่อแสงแดดส่องเลียใบหน้าของเขา แฮร์รี่เอื้อมมือไปคว้าแว่นตาที่โต๊ะข้าง ๆ เตียง ความไม่คุ้นเคยกับสถานที่ทำให้แฮร์รี่รู้สึกตัวว่านี่ไม่ใช่ห้องนอนที่หอกริฟฟินดอร์ แต่เป็นห้องพยาบาล
แฮร์รี่ใส่แว่นตาและมองไปรอบ ๆ ที่เตียงข้าง ๆ แฮร์รี่ ศาสตราจารย์เลโดรอายังหลับสนิท ที่ศีรษะและแขนมีผ้าพันแผลรอบ เลโดรอาคงอ่อนเพลียมาก แฮร์รี่นึกโกรธตัวเองที่ไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้มากไปกว่านี้ หากเขาเก่งกว่านี้ ใช่ถ้าเขาเก่งกว่านี้ แฮร์รี่คงช่วยปกป้องเลโดรอาได้ แต่แล้วแฮร์รี่ก็เพิ่งสังเกตเห็น ศาสตราจารย์สเนปฟุบหลับอยู่ข้างเตียงเลโดรอา มือข้างหนึ่งเกาะกุมมือของเธอแน่น
\"ตื่นแล้วเหรอ พอตเตอร์ … ดีเลย ดื่มนี่ซะ\" เสียงใจดีของมาดามพอมฟรีย์กล่าวขึ้นมา พร้อมยื่นช็อกโกแลตร้อนแก้วโตให้แฮร์รี่ดื่ม แฮร์รี่ถอนสายตาจากเลโดรอาและสเนปไปรับถ้วยช็อกโกแลตจากมาดามพอมฟรีย์
\"ศาสตราจารย์เลโดรอาเป็นไงบ้างครับ\"
\"อ้อ … ไม่เป็นไรมากหรอก แค่อ่อนเพลียมากเท่านั้นล่ะ\" มาดามพอมฟรีย์กล่าวด้วยเสียงอ่อนโยนพลางมองไปยังเลโดรอาและสเนปด้วยสายตาเอ็นดู \"ฮอกวอตส์น่าจะมีข่าวดีเร็ว ๆ นี้นะ\" เธอกล่าวต่อและอมยิ้ม
เสียงเปิดประตูเบา ๆ ทำให้มาดามพอมฟรีย์ละจากแฮร์รี่ ดัมเบิลดอร์พารอนและเฮอร์ไมโอนี่เข้ามา ทั้งสองคงไม่กล้ามาเยี่ยมแฮร์รี่เพียงลำพัง ซึ่งดัมเบิลดอร์เองก็พอจะเข้าใจ รอนและเฮอร์ไมโอนี่วิ่งเข้าไปหาแฮร์รี่อย่างโล่งใจ
\"ดีใจจังที่เธอฟื้นแล้ว\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวน้ำตาเอ่อ \"เธอกับรอนช่วยชีวิตฉันไว้\"
\"ไม่เอาน่าเฮอร์ไมโอนี่\" รอนส่ายหน้าแต่ความจริงสีหน้าเขาเป็นสีชมพูแล้ว
\"แล้วเธอเป็นไงบ้าง\" แฮร์รี่ถามเฮอร์ไมโอนี่
\"สลบไปสักพักจ๊ะ ก็รู้สึกตัวตอนที่ศาสตราจารย์สเนปพาเธอและศาสตราจารย์เลโดรอามาที่นี่น่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบเสียงสั่น ๆ
ดัมเบิลดอร์ก้าวช้า ๆ มายืนข้างระหว่างเตียงของแฮร์รี่และเลโดรอาพลางส่งยิ้มให้แฮร์รี่
\"ดีจริง ๆ พวกเธอกล้าหาญมาก ฉันดีใจจริง ๆ ที่ฮอกวอตส์มีนักเรียนที่กล้าหาญเช่นนี้\" ดัมเบิลดอร์กล่าวช้า ๆ เฮอร์ไมโอนี่เอามือกุมใบหน้า แฮร์รี่คิดว่าเฮอร์ไมโอนี่กำลังร้องไห้ดีใจอยู่ ส่วนหน้าของรอนเกือบเปลี่ยนสีเป็นสีเดียวกับผมของเขาแล้ว
สเนปรู้สึกตัวตื่น เขาเงยหน้าขึ้นมาและก็ไม่แปลกใจที่เห็นดัมเบิลดอร์และเด็ก ๆ อยู่เต็มห้อง ไม่ใช่เสียงคุยกันที่ปลุกเขา แต่ความรู้สึกว่ามือของเลโดรอาที่เขากุมอยู่กำลังขยับ
\"เลดี้\" สเนปกล่าวเรียกชื่อของหญิงสาวที่เขาห่วงใยอย่างอ่อนโยน ดัมเบิลดอร์กับเด็ก ๆ หันไปมองเลโดรอาที่กำลังลืมตาอย่างช้า ๆ
\"อา … ที่ไหนเนี่ย … \" เลโดรอากล่าวเสียงแหบแห้ง
\"ห้องพยาบาล เลดี้ … เธอปลอดภัยแล้ว\" สเนปกล่าวต่อ เขายิ้มออกมาอย่างโล่งใจ รอยยิ้มที่แฮร์รี่ไม่เคยเห็นและไม่คิดจะได้เห็นจากคนเช่นสเนป
\"เลสแตรงเจส! พวกนั้น!\" เลโดรอาลุกขึ้นทันที แต่แล้วก็กุมศีรษะ สีหน้าบ่งบอกความเจ็บปวดเหลือทน สเนปลุกขึ้นประคองให้เลโดรอานั่งอย่างถนุถนอมที่สุด
\"ใจเย็น เลดี้ … พวกนั้นถูกสอบสวน มู้ดดี้และคนที่กระทรวงพาตัวพวกเลสแตรงเจสไปลอนดอนแล้ว\" ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างเรียบ ๆ
\"มูดดี้เหรอ … งั้นค่อยโล่งใจ … ไม่กี่คนที่ไว้ใจได้\" เลโดรอากล่าวและถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
\"ดื่มนี่หน่อยเถอะ\" มาดามพอมฟรีย์ยื่นช็อกโกแลตร้อนแก้วโตพอกับแฮร์รี่ให้เลโดรอา เธอรับช็อกโกแลตและจิบช้า ๆ สีหน้าของเธอดีขึ้น
--------------------------------------------------------------------------------
ประตูห้องพยาบาลเปิดออกอีกครั้ง คราวนี้ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเดินเข้ามาพร้อมกับผู้ชายที่ดูคุ้นหน้าคุ้นตามาก
\"พี่รีมัส!\" เลโดรอาร้องอย่างดีใจเมื่อเห็นลูปินกำลังเดินเข้ามาในห้อง
\"เลดี้!\" ลูปินวิ่งเข้ามายืนข้าง ๆ เลโดรอา สีหน้าของลูปินบ่งบอกถึงความโกรธ เขาลูบเบา ๆ ที่ศีรษะของเลโดรอาและเหลือบมองไปยังแขนที่พันผ้าของเลโดรอา \"พวกมันบังอาจมาก\" ลูปินกล่าวอย่างโกรธแค้น
\"ฉันไม่เป็นไรหรอก พี่รีมัส … \" เลโดรอากล่าวสีหน้ายิ้มแย้มดีใจ
\"แฮร์รี่ เธอเป็นอะไรมากหรือเปล่า… \" ลูปินกล่าวพลางหันไปมองแฮร์รี่ที่ยังงงอยู่
\"ผมไม่เป็นอะไรมากฮะ แต่อาจารย์กับ … \" แฮร์รี่รำพึง
\"รีมัสกับเลดี้เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน แฮร์รี่\" ดัมเบิลดอร์กล่าวอ่อนโยน
\"เธอไม่เป็นไรแน่นะ ปลอดภัยดีนะ รอน เฮอร์ไมโอนี่\" ลูปินถามอีกครั้ง
\"ฮะ\" แฮร์รี่ตอบสั้น ๆ รอนกับเฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า
\"ท่านศาสตราจารย์ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไม … พวกมันมาที่ฮอกวอตส์ได้\" ลูปินถามคำถามที่แฮร์รี่เองก็อยากรู้เช่นกัน
\"มีสองสาเหตุที่ฉันคิดได้ นั่นคือตัวแฮร์รี่ โวลเดอร์มอร์ต้องการตัวแฮร์รี่ ไม่แปลกอะไรที่ผู้เสพความตายจะพยายามลักตัวแฮร์รี่ไปช่วงที่ฉันไม่อยู่ อีกสาเหตุหนึ่งคือตัวเธอ เลดี้\" ดัมเบิลดอร์หยุดและทอดสายตาไปยังหญิงสาวที่นั่งจิบช็อกโกแลตบนเตียงพยาบาล \"ความโกรธแค้นที่เธอเคยจับสามีภรรยาเลสแตรงเจสเข้าอัซคาบัน ทำให้พวกนั้นไม่ลังเลที่จะมาที่นี่เพื่อจัดการกับเธอด้วยอีกต่อหนึ่ง\"
เลโดรอาถอนใจยาว ในใจสับสนว้าวุ่นใจ
\"อย่ากังวลใจไปเลย เลดี้ … หากไม่มีเธอ ป่านนี้แฮร์รี่คงถูกพาตัวไปแล้ว\" ดัมเบิลดอร์กล่าวใจดี เลโดรอาหันไปยิ้มตอบดัมเบิลดอร์พลางเลยเผื่อรอยยิ้มให้สเนปอย่างจงใจ!
--------------------------------------------------------------------------------
เลโดรอาฟื้นตัวได้ค่อนข้างเร็วจนแฮร์รี่และเด็ก ๆ แปลกใจ ไม่นานนักเลโดรอาก็กลับมาเป็นเลโดรอาที่สดชื่น แข็งแรงดังเดิม
\"เป็นธรรมดาของมือปราบมารน่ะ\" เลโดรอาพูดยิ้ม ๆ กับเด็ก ๆ ที่เจอเลโดรอาโดยบังเอิญที่ริมทะเลสาป พวกเด็ก ๆ เองก็ไม่แปลกใจเท่าไรกับเรื่องนี้ แต่คนที่นั่งข้าง ๆ เลโดรอาเท่านั้นละ ที่ทำให้พวกเด็ก ๆ รู้สึกแปลกพิกล ศาสตราจารย์สเนปนั่นเอง ไม่บ่อยนักที่พวกเด็ก ๆ จะเจอศาสตราจารย์สเนปนอกปราสาทในท่าทีสบาย ๆ แบบนี้
สเนปยังคงส่งสายตาเย็นชาให้กับแฮร์รี่ดังเดิม แต่แฮร์รี่รู้สึกได้หรือไม่เขาก็อาจจะคิดไปเองว่าสายตาของสเนปอ่อนความชิงชังลงไป นั่นคงเป็นเพราะเลโดรอาที่เขามีใจให้เอ็นดูตัวแฮร์รี่ดังลูกก็เป็นได้
\"อาจารย์ฮะ … ทำไมตอนนั้นผู้พิทักษ์ของผมถึงจัดการผู้คุมวิญญาณไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่มันเคยช่วยพวกผมมาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อตอนปีสาม\" แฮร์รี่สงสัย
\"ฉันเดาว่า เธอมีเรื่องกังวลใจอยู่ แฮร์รี่ … แม้จะคิดเรื่องความสุขแต่หากใจเธอยังมีความกังวลอยู่ ผู้พิทักษ์ของเธอก็ไม่แข็งแกร่งเท่าที่ควรจะเป็น\"
\"ผู้พิทักษ์ของอาจารย์วิเศษมาก แต่ทำไมถึงเป็นหมาป่าละฮะ\"
\"เธอก็รู้นี่ ว่ารีมัสเป็นอะไร … ใช่ ผู้พิทักษ์ของฉันก็คือรีมัสนั่นล่ะ พี่ชายที่แสนดี เขาอยู่ข้างฉันเสมอ ปลอบโยนฉันยามที่ฉันไม่มีใคร\" เลโดรอายิ้มอาย ๆ แต่สเนปส่งสายตาไม่ค่อยพอใจเท่าไรให้เลโดรอา แต่เธอไม่ทันสังเกต เด็ก ๆ กลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่กับท่าทีหึงหวงเอาเรื่องของสเนป
\"เลโดรอา … เจ้าจะต้องเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสก่อนที่ฉันจะฆ่าเธอ\" พอล เลสแตรงเจสกล่าวช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงเกลียดชังจับใจ
\"และฉันก็จะจับพวกนายกลับเข้าอัซคาบันอีกครั้ง\" เลโดรอาตอบ
\"ไม่มีอัซคาบันอีกแล้ว … ผู้คุมวิญญาณกลับไปหานายที่แท้จริงแล้ว ฮา ฮา … \" ลอร่า เลสแตรงเจสหัวเราะเยาะ
\"ก็ดี งั้นฉันจะได้ไม่ต้องกังวลที่จะลงมือฆ่าพวกแก\" เลโดรอากล่าวเย็นชา
เลโดรอายกไม้กายสิทธิ์ขึ้นเสมอไหล่ทันที แสงสีขาวพุ่งตรงไปทะลุยังร่างของพอล เขาล้มลงกองกับพื้นโดยไม่ทันตั้งตัว ลอร่ากระโดดหลบอย่างหวุดหวิดและชี้ไม้กายสิทธิ์มายังเลโดรอา
\"ไร้ประโยชน์\" เลโดรอาตะโกนก้อง เธอกระโดดหลบแสงจากไม้กายสิทธิ์ของลอร่าพลางร้อง \"เอกซ์เปลลิอาร์มัส!\" พร้อม ๆ กันกับลอร่า แสงสีแดงกับสีเหลืองจากปลายไม้ทั้งสองพุ่งชนกันและระเบิดออก แรงระเบิดจากปลายไม้กายสิทธิ์ของทำให้เลโดรอาไม่ทันสังเกตว่าร่างของพอลที่ล้มลงนั่นหายไปแล้ว!
--------------------------------------------------------------------------------
แฮร์รี่รีบวิ่งกลับปราสาทกับรอนที่ช่วยกันพยุงเฮอร์ไมโอนี่ที่ยังหมดสติอยู่ อย่างไรก็ตาม แฮร์รี่ไม่สบายใจเอาเสียเลยที่ทิ้งเลโดรอาไว้ที่นั่นคนเดียว แม้ว่าเธอจะเก่งแค่ไหน แต่การเผชิญหน้ากับผู้เสพความตายสองคนด้วยกันนั้นอันตรายยิ่งนัก แฮร์รี่รู้ตัวแล้วว่าควรกลับไป
\"รอน ช่วยพาเฮอร์ไมโอนี่เข้าข้างในและส่งเฮ็ดวิกไปหาดัมเบิลดอร์ทันที\" แฮร์รี่กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง
\"อะ … อะไรนะ … นายจะไปไหนน่ะ นายกลับไปไม่ได้นะ\" รอนกล่าวตอบเสียงสั่น แม้ว่ารอนจะเรียกสติคืนมาไม่หมดแต่เขาก็ควบคุมสติที่เหลืออยู่ได้และรู้สถานการณ์ปัจจุบันว่าอันตรายมากแค่ไหนกับชีวิตของเพื่อนรัก
\"ใช่ … แต่ฉันปล่อยเลโดรอาคนเดียวให้สู้กับผู้เสพความตายสองคนนั้นไม่ได้ ไป รอน!\" แฮร์รี่ร้องตะโกน
\"แต่ แฮร์รี … \"
แฮร์รี่ไม่รอฟังรอนแล้ว เขาวิ่งกลับไปยังทางที่เพิ่งจากไป รอนไม่รู้ควรทำอย่างไรดี เขาอยากวิ่งตามแฮร์รี่ไปแต่เขาก็ทิ้งเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ และยังต้องแจ้งดัมเบิลดอร์อีก รอนจึงตัดสินใจอุ้มเฮอร์ไมโอนี่และวิ่งขึ้นปราสาททันที
\"วีสลีย์!\" เสียงตะโกนก้องคุ้นหูดังขึ้น รอนดีใจมากแม้เสียงนั้นเป็นเสียงของคนที่รอนชอบน้อยที่สุดในโรงเรียน ศาสตราจารย์สเนป
\"อาจารย์ฮะ ช่วยด้วย … แฮร์รี่ … ศาสตราจารย์เลโดรอา … \" รอนไม่อาจควบคุมตัวเองให้พูดเป็นประโยคได้แล้ว
\"ที่ไหน\" สเนปถามสั้น ๆ เขาร้อนรนมากทีเดียว
\"นั่นครับ\" รอนชี้ไปยังทางที่แฮร์รี่วิ่งไป ทางไปยังบ้านแฮกริดข้างป่าต้องห้าม
\"กลับเข้าไปข้างใน ส่งนกฮูกบอกศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์\" สเนปสั่งอย่างเร็ว ๆ ก่อนวิ่งไปทางนั้น นี่เป็นครั้งแรกที่รอนยอมทำตามคำสั่งของสเนปอย่างเต็มใจ
เลโดรอากระโดดหลบลำแสงจากไม้กายสิทธิ์ของลอร่าหวุดหวิด แสงสีแดงเฉี่ยวแขนเธอบาดเจ็บเลือดออกแต่เลโดรอาไม่สนใจ เธอชี้ไม้กายสิทธิ์เตรียมท่องคาถา แต่แล้วพอลก็กระโดดมาจากไหนเลโดรอาไม่อาจรู้ได้เข้าชนเธออย่างแรง ไม้กายสิทธิ์กระเด็ดไปข้าง ๆ ศีรษะของเลโดรอากระแทกหินบนพื้น เลือดไหลเป็นทาง
\"แกต้องได้รับความเจ็บปวดอย่างสาสมที่ทำให้เราต้องอยู่ในอัซคาบันเป็นสิบปี\" พอลพูดด้วยน้ำเสียงแห่งชัยชนะ เขาใช้เท้าเขี่ยร่างที่บาดเจ็บของเลโดรอาให้หงายขึ้น \"ครูซิโอ\" พอลร่ายคาถาและชี้ไม้กายสิทธิ์ไปยังร่างเกือบไร้สตินั้น
เลโดรอารู้สึกถึงความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วตัว แต่เธอไม่มีแรงเหลือที่จะขัดขืนได้ ไม้กายสิทธิ์หล่นอยู่ห่างออกไปไม่อาจเอื้อมถึง
\"ฉันต่อเอง\" ลอร่ากล่าวน้ำเสียงเยือกเย็น เธอนั่งคร่อมร่างเลโดรอาและยื่นมือบีบคออย่างเหี้ยมเกรียม เลโดรอาพยายามรวบรวมสติและกำลังที่เหลืออยู่ขัดขืน แต่ลมหายใจที่เหลืออยู่นั้นขาดหายลงเรื่อย ๆ แต่เสียงหัวเราะของพอลกลับดังขึ้น
\"ฟริปเพ็นโด!\" เสียงร้องร่ายคาถาดังขึ้น ลอร่ากระเด็นออกไปชนต้นไม้สลบเหมือด พอลหันมองภรรยาที่นอนแน่นิ่งอย่างเย็นชาแล้วหันกลับไปมองต้นเสียง
\"แฮร์รี่ พอตเตอร์\" พอลกล่าวเสียงยาน ๆ \"โชคดีจริง ๆ ถ้าจับตัวแกไปให้นายเหนือหัว หึ หึ หึ … \"
\"ไม่มีวัน!\" แฮร์รี่ร้องลั่น เขาชี้ไม้กายสิทธิ์ตรงไปยังพอลพลางร้อง \"เอกซ์เปลลิอาร์มัส!\" แต่พอลหลบแสงคาถาของแฮร์รี่ได้
\"เอกซ์เปลลิอาร์มัส!\" พอลชี้ไม้กายสิทธิ์ตรงไปยังแฮร์รี่ แม้แฮร์รี่จะกระโดนหลบทันแต่ขาขวาก็โดนแสงสีแดงจากคาถานั่นทำให้เลือดไหลเป็นทาง
\"ครูซิโอ!\" พอลชี้ไม้กายสิทธิ์ตรงมาที่แฮร์รี่อีกครั้ง
\"เอกซ์เปลลิอาร์มัส!\" แฮร์รี่ร้องลั่น
พอลกระเด็นล้มลมไปจากแรงกระแทกของคาถาทั้งสอง แสงสีแดงจากคาถากรีดแทงพุ่งตรงไปที่แขนข้างซ้ายของแฮร์รี่พอดี ความรู้สึกเจ็บปวดราวถูกมีดแหลมจ้วงแทงทำให้แฮร์รี่ทรุดกายลงกับพื้นกุมท่อนแขน ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด
\"แก … เตรียมตัวตายได้\" พอลพยุงกายเดินเข้าหาแฮร์รี่ช้า ๆ ใบหน้ามุ่งร้ายถึงชีวิตบิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้น เขายืนตรงหน้าแฮร์รี่ที่นั่งคุกเข่าอย่างเจ็ดปวดอยู่
ก่อนที่พอลจะยกไม้กายสิทธิ์ได้ทัน เลโดรอาที่คลานไปคว้าไม้กายสิทธิ์ของตนได้ร่ายคาถาชี้ตรงไปยังพอล \"สตูเปฟาย!\" เธอกรีดร้อง ร่างของพอลแข็งนิ่งไปทันทีก่อนที่จะล้มลง ความรู้สึกเจ็บปวดของแฮร์รี่หายไปทันที
\"อาจารย์!\" แฮร์รี่ร้องเรียกเลโดรอาที่ยังยกไม้กายสิทธิ์ตรงไปยังร่างของพอล สติของเธอกำลังจะหมดไป
\"เลดี้!\" อีกเสียงหนึ่งที่ห่วงใยเลโดรอาไม่แพ้แฮร์รี่ร้องเรียกเธออยู่ด้านหลัง
สเนปนั่งเอง เขาวิ่งตรงไปประคองเลโดรอาอย่างห่วงใยที่สุดก่อนที่เลโดรอาจะล้มพับไป นั่นเป็นสิ่งที่แฮร์รี่เห็นเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนที่เขาก็ล้มหมดสติไปเช่นกัน
--------------------------------------------------------------------------------
\"เป็นไปได้อย่างไง พวกมันกล้าบุกมาถึงฮอกวอตส์\" เสียงศาสตราจารย์มักกอนนากัลกล่าวอย่างร้อนรน
\"เพราะฉันไม่อยู่ มิเนอร์ว่า … เป็นโอกาสทองที่จะพาแฮร์รี่ไป\" ดัมเบิลดอร์กล่าวน้ำเสียงราบเรียบ
\"เกือบไปแล้วสิเนี่ย\"
\"ใช่ … นี่ถ้าเลดี้ไม่อยู่นะ เรื่องคงแย่มากกว่านี้\" ดัมเบิลดอร์กล่าวพลางหันไปมองร่างหญิงสาวที่สลบไสลอยู่บนเตียงห้องพยาบาล \"ฮอกวอตส์โชคดีมากที่ได้รับศาสตราจารย์ที่เก่งกาจเช่นนี้มาสอน\"
\"เลดี้ไม่เป็นไรมากใช่ไหมค่ะ\" มักกอนนากัลถามอย่างเป็นห่วง
\"แผลที่ศีรษะไม่หนักมาก คงเพลียมากกว่าค่ะ\" มาดามพอมฟรีย์กล่าว
\"งั้นก็ปล่อยให้เธอพักเถอะ\" ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างอารีพลางทอดสายตาห่วงใยไปยังเลโดรอาที่ไม่อาจรับรู้ได้ แต่แล้วก็ไปสะดุดที่สเนป เขานั่งกุมมือเลโดรอาอยู่ข้างเตียง ดัมเบิลดอร์รู้ดีว่าสเนปคงไม่ได้สนใจฟังเรื่องที่พวกเขาคุยกันเป็นแน่
ดัมเบิลดอร์เข้าใจจิตใจของสเนปดี สายตาอันอ่อนโยนของสเนปบ่งบอกถึงความรู้สึกที่มีมากกว่าความห่วงใยซึ่งมิอาจบรรยายได้ต่อหญิงสาวผู้นี้ ดัมเบิลดอร์หันไปมองศาสตราจารย์มักกอนนากัล เธอยิ้มน้อย ๆ ก่อนเดินออกจากห้องพยาบาลเงียบ ๆ มาดามพอมฟรีย์ไม่กล่าวอะไร เธอยิ้มตอบดัมเบิลดอร์และกลับไปยังห้องทำงานของเธอเช่นกัน
ดัมเบิลดอร์อมยิ้มกับภาพตรงหน้าที่เห็น นานแล้วที่สเนปไม่ได้เป็นห่วงใครเช่นนี้ ดัมเบิลดอร์จำได้ว่าเขาเคยเห็นภาพนี้เมื่อหลายสิบปีก่อนและเหมือนว่าเรื่องราวนี้จะเกิดขึ้นอีกครั้ง ดัมเบิลดอร์ถอนใจและเดินจากออกไปเงียบ ๆ
แฮร์รี่รู้สึกตัวตื่นอย่างอ่อนเพลียที่สุดเมื่อแสงแดดส่องเลียใบหน้าของเขา แฮร์รี่เอื้อมมือไปคว้าแว่นตาที่โต๊ะข้าง ๆ เตียง ความไม่คุ้นเคยกับสถานที่ทำให้แฮร์รี่รู้สึกตัวว่านี่ไม่ใช่ห้องนอนที่หอกริฟฟินดอร์ แต่เป็นห้องพยาบาล
แฮร์รี่ใส่แว่นตาและมองไปรอบ ๆ ที่เตียงข้าง ๆ แฮร์รี่ ศาสตราจารย์เลโดรอายังหลับสนิท ที่ศีรษะและแขนมีผ้าพันแผลรอบ เลโดรอาคงอ่อนเพลียมาก แฮร์รี่นึกโกรธตัวเองที่ไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้มากไปกว่านี้ หากเขาเก่งกว่านี้ ใช่ถ้าเขาเก่งกว่านี้ แฮร์รี่คงช่วยปกป้องเลโดรอาได้ แต่แล้วแฮร์รี่ก็เพิ่งสังเกตเห็น ศาสตราจารย์สเนปฟุบหลับอยู่ข้างเตียงเลโดรอา มือข้างหนึ่งเกาะกุมมือของเธอแน่น
\"ตื่นแล้วเหรอ พอตเตอร์ … ดีเลย ดื่มนี่ซะ\" เสียงใจดีของมาดามพอมฟรีย์กล่าวขึ้นมา พร้อมยื่นช็อกโกแลตร้อนแก้วโตให้แฮร์รี่ดื่ม แฮร์รี่ถอนสายตาจากเลโดรอาและสเนปไปรับถ้วยช็อกโกแลตจากมาดามพอมฟรีย์
\"ศาสตราจารย์เลโดรอาเป็นไงบ้างครับ\"
\"อ้อ … ไม่เป็นไรมากหรอก แค่อ่อนเพลียมากเท่านั้นล่ะ\" มาดามพอมฟรีย์กล่าวด้วยเสียงอ่อนโยนพลางมองไปยังเลโดรอาและสเนปด้วยสายตาเอ็นดู \"ฮอกวอตส์น่าจะมีข่าวดีเร็ว ๆ นี้นะ\" เธอกล่าวต่อและอมยิ้ม
เสียงเปิดประตูเบา ๆ ทำให้มาดามพอมฟรีย์ละจากแฮร์รี่ ดัมเบิลดอร์พารอนและเฮอร์ไมโอนี่เข้ามา ทั้งสองคงไม่กล้ามาเยี่ยมแฮร์รี่เพียงลำพัง ซึ่งดัมเบิลดอร์เองก็พอจะเข้าใจ รอนและเฮอร์ไมโอนี่วิ่งเข้าไปหาแฮร์รี่อย่างโล่งใจ
\"ดีใจจังที่เธอฟื้นแล้ว\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวน้ำตาเอ่อ \"เธอกับรอนช่วยชีวิตฉันไว้\"
\"ไม่เอาน่าเฮอร์ไมโอนี่\" รอนส่ายหน้าแต่ความจริงสีหน้าเขาเป็นสีชมพูแล้ว
\"แล้วเธอเป็นไงบ้าง\" แฮร์รี่ถามเฮอร์ไมโอนี่
\"สลบไปสักพักจ๊ะ ก็รู้สึกตัวตอนที่ศาสตราจารย์สเนปพาเธอและศาสตราจารย์เลโดรอามาที่นี่น่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบเสียงสั่น ๆ
ดัมเบิลดอร์ก้าวช้า ๆ มายืนข้างระหว่างเตียงของแฮร์รี่และเลโดรอาพลางส่งยิ้มให้แฮร์รี่
\"ดีจริง ๆ พวกเธอกล้าหาญมาก ฉันดีใจจริง ๆ ที่ฮอกวอตส์มีนักเรียนที่กล้าหาญเช่นนี้\" ดัมเบิลดอร์กล่าวช้า ๆ เฮอร์ไมโอนี่เอามือกุมใบหน้า แฮร์รี่คิดว่าเฮอร์ไมโอนี่กำลังร้องไห้ดีใจอยู่ ส่วนหน้าของรอนเกือบเปลี่ยนสีเป็นสีเดียวกับผมของเขาแล้ว
สเนปรู้สึกตัวตื่น เขาเงยหน้าขึ้นมาและก็ไม่แปลกใจที่เห็นดัมเบิลดอร์และเด็ก ๆ อยู่เต็มห้อง ไม่ใช่เสียงคุยกันที่ปลุกเขา แต่ความรู้สึกว่ามือของเลโดรอาที่เขากุมอยู่กำลังขยับ
\"เลดี้\" สเนปกล่าวเรียกชื่อของหญิงสาวที่เขาห่วงใยอย่างอ่อนโยน ดัมเบิลดอร์กับเด็ก ๆ หันไปมองเลโดรอาที่กำลังลืมตาอย่างช้า ๆ
\"อา … ที่ไหนเนี่ย … \" เลโดรอากล่าวเสียงแหบแห้ง
\"ห้องพยาบาล เลดี้ … เธอปลอดภัยแล้ว\" สเนปกล่าวต่อ เขายิ้มออกมาอย่างโล่งใจ รอยยิ้มที่แฮร์รี่ไม่เคยเห็นและไม่คิดจะได้เห็นจากคนเช่นสเนป
\"เลสแตรงเจส! พวกนั้น!\" เลโดรอาลุกขึ้นทันที แต่แล้วก็กุมศีรษะ สีหน้าบ่งบอกความเจ็บปวดเหลือทน สเนปลุกขึ้นประคองให้เลโดรอานั่งอย่างถนุถนอมที่สุด
\"ใจเย็น เลดี้ … พวกนั้นถูกสอบสวน มู้ดดี้และคนที่กระทรวงพาตัวพวกเลสแตรงเจสไปลอนดอนแล้ว\" ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างเรียบ ๆ
\"มูดดี้เหรอ … งั้นค่อยโล่งใจ … ไม่กี่คนที่ไว้ใจได้\" เลโดรอากล่าวและถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
\"ดื่มนี่หน่อยเถอะ\" มาดามพอมฟรีย์ยื่นช็อกโกแลตร้อนแก้วโตพอกับแฮร์รี่ให้เลโดรอา เธอรับช็อกโกแลตและจิบช้า ๆ สีหน้าของเธอดีขึ้น
--------------------------------------------------------------------------------
ประตูห้องพยาบาลเปิดออกอีกครั้ง คราวนี้ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเดินเข้ามาพร้อมกับผู้ชายที่ดูคุ้นหน้าคุ้นตามาก
\"พี่รีมัส!\" เลโดรอาร้องอย่างดีใจเมื่อเห็นลูปินกำลังเดินเข้ามาในห้อง
\"เลดี้!\" ลูปินวิ่งเข้ามายืนข้าง ๆ เลโดรอา สีหน้าของลูปินบ่งบอกถึงความโกรธ เขาลูบเบา ๆ ที่ศีรษะของเลโดรอาและเหลือบมองไปยังแขนที่พันผ้าของเลโดรอา \"พวกมันบังอาจมาก\" ลูปินกล่าวอย่างโกรธแค้น
\"ฉันไม่เป็นไรหรอก พี่รีมัส … \" เลโดรอากล่าวสีหน้ายิ้มแย้มดีใจ
\"แฮร์รี่ เธอเป็นอะไรมากหรือเปล่า… \" ลูปินกล่าวพลางหันไปมองแฮร์รี่ที่ยังงงอยู่
\"ผมไม่เป็นอะไรมากฮะ แต่อาจารย์กับ … \" แฮร์รี่รำพึง
\"รีมัสกับเลดี้เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน แฮร์รี่\" ดัมเบิลดอร์กล่าวอ่อนโยน
\"เธอไม่เป็นไรแน่นะ ปลอดภัยดีนะ รอน เฮอร์ไมโอนี่\" ลูปินถามอีกครั้ง
\"ฮะ\" แฮร์รี่ตอบสั้น ๆ รอนกับเฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า
\"ท่านศาสตราจารย์ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไม … พวกมันมาที่ฮอกวอตส์ได้\" ลูปินถามคำถามที่แฮร์รี่เองก็อยากรู้เช่นกัน
\"มีสองสาเหตุที่ฉันคิดได้ นั่นคือตัวแฮร์รี่ โวลเดอร์มอร์ต้องการตัวแฮร์รี่ ไม่แปลกอะไรที่ผู้เสพความตายจะพยายามลักตัวแฮร์รี่ไปช่วงที่ฉันไม่อยู่ อีกสาเหตุหนึ่งคือตัวเธอ เลดี้\" ดัมเบิลดอร์หยุดและทอดสายตาไปยังหญิงสาวที่นั่งจิบช็อกโกแลตบนเตียงพยาบาล \"ความโกรธแค้นที่เธอเคยจับสามีภรรยาเลสแตรงเจสเข้าอัซคาบัน ทำให้พวกนั้นไม่ลังเลที่จะมาที่นี่เพื่อจัดการกับเธอด้วยอีกต่อหนึ่ง\"
เลโดรอาถอนใจยาว ในใจสับสนว้าวุ่นใจ
\"อย่ากังวลใจไปเลย เลดี้ … หากไม่มีเธอ ป่านนี้แฮร์รี่คงถูกพาตัวไปแล้ว\" ดัมเบิลดอร์กล่าวใจดี เลโดรอาหันไปยิ้มตอบดัมเบิลดอร์พลางเลยเผื่อรอยยิ้มให้สเนปอย่างจงใจ!
--------------------------------------------------------------------------------
เลโดรอาฟื้นตัวได้ค่อนข้างเร็วจนแฮร์รี่และเด็ก ๆ แปลกใจ ไม่นานนักเลโดรอาก็กลับมาเป็นเลโดรอาที่สดชื่น แข็งแรงดังเดิม
\"เป็นธรรมดาของมือปราบมารน่ะ\" เลโดรอาพูดยิ้ม ๆ กับเด็ก ๆ ที่เจอเลโดรอาโดยบังเอิญที่ริมทะเลสาป พวกเด็ก ๆ เองก็ไม่แปลกใจเท่าไรกับเรื่องนี้ แต่คนที่นั่งข้าง ๆ เลโดรอาเท่านั้นละ ที่ทำให้พวกเด็ก ๆ รู้สึกแปลกพิกล ศาสตราจารย์สเนปนั่นเอง ไม่บ่อยนักที่พวกเด็ก ๆ จะเจอศาสตราจารย์สเนปนอกปราสาทในท่าทีสบาย ๆ แบบนี้
สเนปยังคงส่งสายตาเย็นชาให้กับแฮร์รี่ดังเดิม แต่แฮร์รี่รู้สึกได้หรือไม่เขาก็อาจจะคิดไปเองว่าสายตาของสเนปอ่อนความชิงชังลงไป นั่นคงเป็นเพราะเลโดรอาที่เขามีใจให้เอ็นดูตัวแฮร์รี่ดังลูกก็เป็นได้
\"อาจารย์ฮะ … ทำไมตอนนั้นผู้พิทักษ์ของผมถึงจัดการผู้คุมวิญญาณไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่มันเคยช่วยพวกผมมาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อตอนปีสาม\" แฮร์รี่สงสัย
\"ฉันเดาว่า เธอมีเรื่องกังวลใจอยู่ แฮร์รี่ … แม้จะคิดเรื่องความสุขแต่หากใจเธอยังมีความกังวลอยู่ ผู้พิทักษ์ของเธอก็ไม่แข็งแกร่งเท่าที่ควรจะเป็น\"
\"ผู้พิทักษ์ของอาจารย์วิเศษมาก แต่ทำไมถึงเป็นหมาป่าละฮะ\"
\"เธอก็รู้นี่ ว่ารีมัสเป็นอะไร … ใช่ ผู้พิทักษ์ของฉันก็คือรีมัสนั่นล่ะ พี่ชายที่แสนดี เขาอยู่ข้างฉันเสมอ ปลอบโยนฉันยามที่ฉันไม่มีใคร\" เลโดรอายิ้มอาย ๆ แต่สเนปส่งสายตาไม่ค่อยพอใจเท่าไรให้เลโดรอา แต่เธอไม่ทันสังเกต เด็ก ๆ กลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่กับท่าทีหึงหวงเอาเรื่องของสเนป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น