ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ทำอย่างไรดี?(Ben\'s Idea)
ฟาโรห์หลงยุคภาค2
ตอนที่7 ทำอย่างไรดี?
บรรยากาศโดยรอบเงียบไปถนัด ได้ยินเพียงสายลมที่พัดเอื่อยๆผ่านหน้าต่างเข้ามา เสียงต้นหญ้ากระทบกันดังแกรกกราก เสียงนกร้องอยู่บนต้นไม้ต้นหนึ่งในสวน และเสียงเครื่องยนต์ของรถที่แล่นผ่านไปมาหน้าบ้าน
มันควรจะเป็นบรรยากาศเงียบๆที่น่าสบาย แต่ไม่ใช่เลย มันกลับเป็นความเงียบแห่งการตึงเครียด เบนสงสัยว่า เคยมีบ้างไหมที่บรรยากาศภายในบ้านจะเงียบถึงขนาดนี้ในตอนกลางวัน เคยมีบ้างไหมที่มีความเงียบที่ทุกคนต้องคิดหนักขนาดนี้ อันตรายขนาดนี้ และร้ายกาจขนาดนี้ เขาต้องการจะอยู่อย่างสงบๆ ไม่มีใครต้องการแก้แค้น ไม่มีใครต้องมามัดตัวเขากับครอบครัวและเพื่อนบ้าน(เพื่อนบ้านจริงๆรึ? เบนคิดในใจ) ไม่มีใครมาขู่ลักพาตัวแมวเขา ไม่มีใครต้องการจะมาบังคับพวกเขาให้ไปอียิปต์ ไม่มีใครจะมาบังคับให้พวกเขาไปเอาสมบัติที่มีเพียงเซนนาพอดคนเดียวที่รู้เท่านั้น ไม่มี…
เอ๊ะ!!
ความคิดหนึ่งสว่างวาบในใจเบน ราวกับมีใครเอาประทัดไปจุดข้างใน ความคิดของเขาแล่นจากจุดหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่ง เขาสงสัยว่ามันจะใช้ได้หรือไม่ เขาไม่ได้วางแผนอะไรเลย คงต้องมาคิดทีหลัง เขาชำเลืองมองใบหน้าของแต่ละคน
แครี่ยังคงดูกวนๆแบบว่า พวก-แก-ไม่-แน่-จริง-นี่-หว่า-มา-ลอบ-กัด แต่ลดน้อยลงกว่าเดิมไปโข เพราะคำขู่จากศาสตราจารย์เจลลี่และกริมสโตนเรื่องที่จะ ****** รัสท์บัคเก็ตกับทิดเดิ้ลส์(กรุณาคิดถึงคำที่มีความหมายเหมือนกับคำว่า ‘เชือด’ แต่แรงกว่าด้วย) ก็เหมือนกับเวลาที่เรามีความมั่นใจสูงสุดราวกับนั่งอยู่บนยอดเขาแต่มีคนเอาเรื่องหน้าขายหน้ามาเผยจนเราไถลลงมาเกือบถึงตีนเขาน่ะแหละ
มิสเตอร์ไลท์สปีดกำลังขบริมฝีปากแน่นอย่างใช้ความคิด เขาคงตกอยู่ในสภาวะที่เบนเป็นเมื่อกี้แน่ ที่ยังไม่สามารถตัดสินใจได้
มิสซิซไลท์สปีดทำท่าราวกับว่า เธอสามารถยอมเล่นบัมจี้จัมพ์หรือกระโดดร่มจากความสูงกี่(กิโล)เมตรก็ได้ แต่ต้องให้วายร้ายสองตัวนี้หายสาบสูญไปจากพื้นผิวโลกซะ(เพียงแต่ว่า -- ความคิดอย่างนั้นมันเหมือนนิยายน้ำเน่าที่เกิดปาฎิหารย์บ่อยอย่างเหลือเชื่อ)
เซนนาพอดนั้นเปรียบเหมือนเอาความทุกข์ของทุกคนมาอยู่รวมพร้อมๆกัน กวนๆ -- ใช้ความคิด -- คาดหวัง -- และสงสัย เบนไม่เคยเห็นเซนนาพอดทำท่าราวกับว่าอาจจะร้องไห้ออกมาได้ในวินาทีใดวินาทีหนึ่งอย่างนี้เลย หน้าของเขาแดงก่ำราวกับมะเขือเทศบูดและคิ้วขมวดกันเป็นปม และดูระทมทุกข์อย่างเหลือเชื่อ
เบนตัดสินใจอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครที่ดูเหมือนจะมีความคิดอะไรดีๆเลยนอกจากเขา เขาเป็นหัวหลักของเรื่องนี้แล้ว ความปลอดภัยของทุกคนไม่มั่นคง ต้องรีบให้ --
“ก็ได้!!”
ใครคนหนึ่งพูดออกไป เบนตกใจที่ได้ยินมันดังมาจากปากเขาเอง เขารู้ว่าเขาอาจพูดประโยคนี้ได้ทุกเมื่อ แต่ไม่รู้เลยว่าสมองของเขาจะควบคุมลิ้นไปเองแบบนี้ แต่ไม่มีทางเลือกแล้ว -- เขาพูดออกมาแล้วก็ต้องลุยตามแผนที่คิดเอาไว้ในตอนแรกเลย
“อะไร!” กริมสโตนตะคอก แต่ท่าทางเขาดูประหลาดใจที่เบนเป็นคนพูด “แกได้รับความเห็นชอบจากทุกคนแล้วหรือยัง ถ้าแกยังทำเป็นอวดฉลาด ฉันอาจเพิ่มตัวประกันก็ได้นะ!”
เบนประหลาดใจ -- กริมสโตนพูดได้เข้ากับสิ่งที่เขาวางแผนไว้เป๊ะ เป็นเรื่องบังเอิญที่วิเศษที่สุด เขาลุยต่อ “ใช่ ถูกไหมทุกคน” เขาตอบรับ พลางหันไปยังทุกคนอย่างวิงวอน ทุกคนนอกจากเซนนาพอดสามารถเห็นได้ชัดเจนเลยว่า เบนมีแผนการอะไรอยู่ จึงรีบตอบอย่างพร้อมเพรียงกันว่า “ใช่!” แต่เซนนาพอดอ้าปากหวอและกำลังจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แม้แต่คนที่โง่ที่สุดก็รู้ว่าคำพูดที่ออกมาจากปากเขาคงจะไม่พิศมัยไพเราะเสนาะหูเป็นแน่ มิสเตอร์ไลท์สปีด ซึ่งเป็นผู้ที่อยู่ใกล้เขามากที่สุด จึงรีบเอาหัวโขกเซนนาพอดทันที เซนนาพอดตาเหลือกแล้วก็เงียบลง โชคดีที่ผู้ร้ายทั้งสองไม่สังเกตเห็นว่าหัวของทั้งสองโขกกัน จึงพยักหน้าอย่างตกลง
“ดี” ศาสตราจารย์เจลลี่พูดเรียบๆราวกับว่าพวกเขากำลังตกลงกันเรื่องใครจะเป็นคนไปซื้อเครื่องปรุงต่างๆมาทำอาหารค่ำ ไม่ใช่ข้อตกลงเรื่องลักพาตัว “งั้น -- ไลท์สปีด พวกแกไปเอาเงินมาเตรียมพร้อมไว้ซะ เดินทางไปอียิปต์ ส่วนแกเซนนาพอด -- ไปเอาแผนที่สมบัติมาจากที่ซ่อนซะ อ๊ะ อ๊ะ เกือบลืมไป -- ไม่ใช่ใบเสร็จนะ ไม่ต้องห่วง พวกเราไม่แอบดูหรอกว่าแกเอาไปซ่อนไว้ไหน ไป๊!!”
ทุกคนทำตามทันที มิสเตอร์ไลท์สปีดตรงไปที่ห้องนอนของเขาแล้วล้วงเอาเงินสดกับบัตรเครดิตและพาสปอร์ตของทุกคนออกมาจากใต้เตียงอย่างเศร้าซึม ส่วนเซนนาพอดเองก็รีบพุ่งไปที่ห้องน้ำแล้วดึงแผนที่สมบัติออกมาจากหลังกระจกบานใหญ่
เมื่อทุกคนกลับมารวมตัวกันแล้ว กริมสโตนก็พูดว่า “งั้นก็รีบไปกันซะที กลับมาเร็วๆล่ะ เราให้เวลาพวกแกไม่เกินหนึ่งเดือน!”
เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้นแล้ว จึงรีบออกไป แต่แครี่ยังไม่วายหันกลับไปตะโกนใส่พวกกริมสโตน
“พวกแกมัน -- (ช่างเป็นคำที่น่าอัศจรรย์ยิ่งนัก) -- ทุเรศสิ้นดี!”
“ระวังปากไว้หน่อยเถอะ!” ศาสตราจารย์เจลลี่ตะโกนพลางปิดประตูใส่หลังพวกเขาดังปัง!
ทุกคนยืนอยู่หน้าประตูบ้าน เคว้งคว้าง ไม่รู้จะไปไหนดี แต่ต่อมาทุกคนก็จ้องมองเบน รอให้เขาซึ่งเป็นผู้นำในขณะนี้พูดขึ้น แต่เบนก็ไม่ได้พูดอะไร เขาเอาแต่ก้มมองรองเท้าตัวเอง ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ในที่สุด เมื่อเขาดูเหมือนจะได้ข้อสรุปอะไรบางอย่างแล้ว เขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วยิ้ม --
…….
“พี่ไปเอาคำมาจากไหนหรือ แครี่” เบนเอ่ยปากถาม
ทุกคนเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วก็ระเบิดหัวเราะออกมาพร้มๆกัน ไม่เว้นแม้แต่เซนนาพอด “อ๋อ เพื่อนพี่สอนคำมาให้น่ะ” แครี่ตอบทั้งน้ำตา “พี่ได้เรียนรู้คำไพเราะทุกวันเลยที่โรงเรียน” แล้วเธอก็เปลี่ยนมาทำหน้าเคร่งขรึม “แล้วเธอล่ะมีแผนอะไรกันแน่ฮึ ตอบพี่มา เบน โรมานัน ไลท์สปีด”
คราวนี้ทุกคนจ้องมองเบน
เบนยิ้มอ่อนๆ “เอาหัวเข้ามาใกล้ๆกันหน่อยซิ ทุกคน”
ทุกคนทำตาม เบนกระซิบแผนการเป็นเวลาราวๆสิบนาที เมื่อทุกคนได้ฟังจบก็มองเบน -- อย่างตะลึงพรึงเพริด เบนกำลังจะเอาตัวของเขาเองเข้าไปเสี่ยง…..
****
“น่าเบื่อจัง” ศาสตราจารย์เจลลี่ว่า พลางเปิดกระป๋องเบียร์ ซึ่งเขาพบในตู้เย็นของไลท์สปีด “ฉันคงไม่มีอะไรทำเลยใช่ไหมเนี่ย นอกจากนั่งดูแมวใจแตกสองตัวนี่”
ตอนแรกศาสตราจารย์เจลลี่กับกริมสโตนไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงให้แมวทั้งสองหยุดอยู่นิ่งๆได้ แต่กริมสโตนเกิดไอเดียหนึ่งขึ้นมา เขาเอาถังพลาสติกสองถังมาเจาะรูหายใจแล้วเอาแมวทั้งสองตัวใส่เข้าไป โดยเจาะรูใหญ่เบ้อเริ่มอีกรูหนึ่ง ซึ่งใหญ่พอที่แมวสามารถยื่นหัวออกมาได้แต่ไม่สามารถเอาตัวออกมาได้ ไว้สำหรับให้อาหารและน้ำ
กริมสโตนปฏิเสฐทันทีที่รู้ว่าต้องมีคนเฝ้าแมว เขาเป็นโรคแพ้ขนแมว จึงไปอยู่มุมห้อง “แกเฝ้าไปเถอะน่า”
“แต่ก็เถอะนะ” ศาสตราจารย์เจลลี่บ่นต่อไป “ฉันกลัวว่าพวกมันอาจเบี้ยวก็ได้ แค่แมวสองตัวอาจจะเป็นหลักประกันไม่พอ รู้งี้ฉันน่าจะจับไอ้ตัวเด็กกวนประสาทที่ชื่อเบนนั่นมาไว้เป็นตัวประกันอีกตัวดีกว่า จะได้ดูน่าเชื่อถือหน่อย”
“ฉันยอมรับว่าความคิดนายไม่เลวนะ แต่พูดตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วแหละ เพื่อนเอ๊ย เขาไปกันแล้ว”
“ไม่แน่นะ” ศาสตราจารย์เจลลี่แย้ง “บางทีพวกมันคนใดคนหนึ่งอาจจะกลับมาดูเพราะคิดว่าอาจจะมีทางที่จะเอาแมวสองตัวออกมาได้ ไม่แน่ว่าตอนนี้อาจจะกำลังย่องอยู่ในบ้านก็ได้ -- ”
เพล้ง!!!
เสียงแก้วแตกดังกระจายมาจากห้องครัว ทำให้ทั้งสองคนสะดุ้งสุดตัว พวกเขาสบตากัน บางทีการที่ศาสตราจารย์เจลลี่พูดขึ้นมาอาจเป็นการขอพรที่เป็นจริงก็ได้ ไม่มีทางพิสูจน์นอกจากไปตามต้นเสียงซะ พวกเขาจึงทำตามนั้น
เบนยืนอยู่ที่พื้นห้องครัวท่ามกลางเศษแก้วแตกกระจาย หน้าซีดปากสั่น ศาสตราจารย์เจลลี่เห็นแล้วแทบจะกระโดดตัวลอยด้วยความดีใจ “แกแอบเข้ามาจากทางหน้าต่างใช่ไหม!” เขาตะคอกใส่เบน “ดี! งั้นฉันจะให้บทเรียนที่สาสมกับแก! แกจะถูกขังอยู่ในห้องตลอดไปจนกว่าพวกนั้นจะเอาสมบัติมาได้!”
กริมสโตนไปที่หน้าต่างแล้วมองออกไป ครอบครัวไลท์สปีดที่เหลือและเซนนาพอดกำลังเกาะกลุ่มกันอยู่ที่รั้วบ้าน ท่าทางตกใจ “พวกแกได้ยินแล้วใช่ไหม” เขากระซิบด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว “ทีนี้พวกแกรู้แล้วใช่ไหมว่าเรามีตัวประกันเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคนแล้ว ถ้าพวกแกยังขืนเล่นไม่ซื่ออีก เขาไม่รอดแน่” แล้วเขาก็ปิดกระจกดังปัง จากนั้นก็หันกลับมายังเบนและศาสตราจารย์เจลลี่ “เอาตัวมันขึ้นไปไว้ที่ห้องของมัน” เขาสั่ง “ล็อกห้องด้วย เปิดหน้าต่างหน่อยพอให้อากาศเข้านะ แต่ห้ามเปิดกว้างเด็ดขาด ไม่งั้นมันหนีไปได้แน่”
ศาสตราจารย์เจลลี่รับคำแล้วหันกลับขึ้นไปที่บันไดทันที เขาถือคอเสื้อของเบนไว้แน่น โดยที่ไม่รู้เลยว่าเบนกำลังแอบยิ้มกับตัวเอง เขานี่ก็เป็นนักแสดงที่แสดงเก่งไม่ใช่เล่นเหมือนกันนะ โดยเฉพาะท่าตกใจน่ะ เป็นไปได้สวย เขาคิด ตรงตัวเป๊ะทุกอย่างตามแผนที่เขาวางไว้ คือการได้ถูกขังที่ห้องของเขาและหน้าต่างห้องจะถูกเปิดแง้มไว้ ตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่ เขาคิดต่อไป เขาต้องคิดแผนขั้นต่อไปให้อย่างรอบคอบ ต้องใช้ความคิดทั้งหมดที่เขามีอยู่ ความฉลาดทั้งหมดของเขา และความสามัคคีของทุกคน ตอนนี้เหลือเพียงปัญหาเดียวเท่านั้น ที่ถ้าเขาแก้ได้ก็อาจจะช่วยทุกๆคนไว้ได้ ปัญหานั้นก็คือ ทำอย่างไรดีล่ะ?
(To Be Continued…)
ตอนที่7 ทำอย่างไรดี?
บรรยากาศโดยรอบเงียบไปถนัด ได้ยินเพียงสายลมที่พัดเอื่อยๆผ่านหน้าต่างเข้ามา เสียงต้นหญ้ากระทบกันดังแกรกกราก เสียงนกร้องอยู่บนต้นไม้ต้นหนึ่งในสวน และเสียงเครื่องยนต์ของรถที่แล่นผ่านไปมาหน้าบ้าน
มันควรจะเป็นบรรยากาศเงียบๆที่น่าสบาย แต่ไม่ใช่เลย มันกลับเป็นความเงียบแห่งการตึงเครียด เบนสงสัยว่า เคยมีบ้างไหมที่บรรยากาศภายในบ้านจะเงียบถึงขนาดนี้ในตอนกลางวัน เคยมีบ้างไหมที่มีความเงียบที่ทุกคนต้องคิดหนักขนาดนี้ อันตรายขนาดนี้ และร้ายกาจขนาดนี้ เขาต้องการจะอยู่อย่างสงบๆ ไม่มีใครต้องการแก้แค้น ไม่มีใครต้องมามัดตัวเขากับครอบครัวและเพื่อนบ้าน(เพื่อนบ้านจริงๆรึ? เบนคิดในใจ) ไม่มีใครมาขู่ลักพาตัวแมวเขา ไม่มีใครต้องการจะมาบังคับพวกเขาให้ไปอียิปต์ ไม่มีใครจะมาบังคับให้พวกเขาไปเอาสมบัติที่มีเพียงเซนนาพอดคนเดียวที่รู้เท่านั้น ไม่มี…
เอ๊ะ!!
ความคิดหนึ่งสว่างวาบในใจเบน ราวกับมีใครเอาประทัดไปจุดข้างใน ความคิดของเขาแล่นจากจุดหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่ง เขาสงสัยว่ามันจะใช้ได้หรือไม่ เขาไม่ได้วางแผนอะไรเลย คงต้องมาคิดทีหลัง เขาชำเลืองมองใบหน้าของแต่ละคน
แครี่ยังคงดูกวนๆแบบว่า พวก-แก-ไม่-แน่-จริง-นี่-หว่า-มา-ลอบ-กัด แต่ลดน้อยลงกว่าเดิมไปโข เพราะคำขู่จากศาสตราจารย์เจลลี่และกริมสโตนเรื่องที่จะ ****** รัสท์บัคเก็ตกับทิดเดิ้ลส์(กรุณาคิดถึงคำที่มีความหมายเหมือนกับคำว่า ‘เชือด’ แต่แรงกว่าด้วย) ก็เหมือนกับเวลาที่เรามีความมั่นใจสูงสุดราวกับนั่งอยู่บนยอดเขาแต่มีคนเอาเรื่องหน้าขายหน้ามาเผยจนเราไถลลงมาเกือบถึงตีนเขาน่ะแหละ
มิสเตอร์ไลท์สปีดกำลังขบริมฝีปากแน่นอย่างใช้ความคิด เขาคงตกอยู่ในสภาวะที่เบนเป็นเมื่อกี้แน่ ที่ยังไม่สามารถตัดสินใจได้
มิสซิซไลท์สปีดทำท่าราวกับว่า เธอสามารถยอมเล่นบัมจี้จัมพ์หรือกระโดดร่มจากความสูงกี่(กิโล)เมตรก็ได้ แต่ต้องให้วายร้ายสองตัวนี้หายสาบสูญไปจากพื้นผิวโลกซะ(เพียงแต่ว่า -- ความคิดอย่างนั้นมันเหมือนนิยายน้ำเน่าที่เกิดปาฎิหารย์บ่อยอย่างเหลือเชื่อ)
เซนนาพอดนั้นเปรียบเหมือนเอาความทุกข์ของทุกคนมาอยู่รวมพร้อมๆกัน กวนๆ -- ใช้ความคิด -- คาดหวัง -- และสงสัย เบนไม่เคยเห็นเซนนาพอดทำท่าราวกับว่าอาจจะร้องไห้ออกมาได้ในวินาทีใดวินาทีหนึ่งอย่างนี้เลย หน้าของเขาแดงก่ำราวกับมะเขือเทศบูดและคิ้วขมวดกันเป็นปม และดูระทมทุกข์อย่างเหลือเชื่อ
เบนตัดสินใจอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครที่ดูเหมือนจะมีความคิดอะไรดีๆเลยนอกจากเขา เขาเป็นหัวหลักของเรื่องนี้แล้ว ความปลอดภัยของทุกคนไม่มั่นคง ต้องรีบให้ --
“ก็ได้!!”
ใครคนหนึ่งพูดออกไป เบนตกใจที่ได้ยินมันดังมาจากปากเขาเอง เขารู้ว่าเขาอาจพูดประโยคนี้ได้ทุกเมื่อ แต่ไม่รู้เลยว่าสมองของเขาจะควบคุมลิ้นไปเองแบบนี้ แต่ไม่มีทางเลือกแล้ว -- เขาพูดออกมาแล้วก็ต้องลุยตามแผนที่คิดเอาไว้ในตอนแรกเลย
“อะไร!” กริมสโตนตะคอก แต่ท่าทางเขาดูประหลาดใจที่เบนเป็นคนพูด “แกได้รับความเห็นชอบจากทุกคนแล้วหรือยัง ถ้าแกยังทำเป็นอวดฉลาด ฉันอาจเพิ่มตัวประกันก็ได้นะ!”
เบนประหลาดใจ -- กริมสโตนพูดได้เข้ากับสิ่งที่เขาวางแผนไว้เป๊ะ เป็นเรื่องบังเอิญที่วิเศษที่สุด เขาลุยต่อ “ใช่ ถูกไหมทุกคน” เขาตอบรับ พลางหันไปยังทุกคนอย่างวิงวอน ทุกคนนอกจากเซนนาพอดสามารถเห็นได้ชัดเจนเลยว่า เบนมีแผนการอะไรอยู่ จึงรีบตอบอย่างพร้อมเพรียงกันว่า “ใช่!” แต่เซนนาพอดอ้าปากหวอและกำลังจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แม้แต่คนที่โง่ที่สุดก็รู้ว่าคำพูดที่ออกมาจากปากเขาคงจะไม่พิศมัยไพเราะเสนาะหูเป็นแน่ มิสเตอร์ไลท์สปีด ซึ่งเป็นผู้ที่อยู่ใกล้เขามากที่สุด จึงรีบเอาหัวโขกเซนนาพอดทันที เซนนาพอดตาเหลือกแล้วก็เงียบลง โชคดีที่ผู้ร้ายทั้งสองไม่สังเกตเห็นว่าหัวของทั้งสองโขกกัน จึงพยักหน้าอย่างตกลง
“ดี” ศาสตราจารย์เจลลี่พูดเรียบๆราวกับว่าพวกเขากำลังตกลงกันเรื่องใครจะเป็นคนไปซื้อเครื่องปรุงต่างๆมาทำอาหารค่ำ ไม่ใช่ข้อตกลงเรื่องลักพาตัว “งั้น -- ไลท์สปีด พวกแกไปเอาเงินมาเตรียมพร้อมไว้ซะ เดินทางไปอียิปต์ ส่วนแกเซนนาพอด -- ไปเอาแผนที่สมบัติมาจากที่ซ่อนซะ อ๊ะ อ๊ะ เกือบลืมไป -- ไม่ใช่ใบเสร็จนะ ไม่ต้องห่วง พวกเราไม่แอบดูหรอกว่าแกเอาไปซ่อนไว้ไหน ไป๊!!”
ทุกคนทำตามทันที มิสเตอร์ไลท์สปีดตรงไปที่ห้องนอนของเขาแล้วล้วงเอาเงินสดกับบัตรเครดิตและพาสปอร์ตของทุกคนออกมาจากใต้เตียงอย่างเศร้าซึม ส่วนเซนนาพอดเองก็รีบพุ่งไปที่ห้องน้ำแล้วดึงแผนที่สมบัติออกมาจากหลังกระจกบานใหญ่
เมื่อทุกคนกลับมารวมตัวกันแล้ว กริมสโตนก็พูดว่า “งั้นก็รีบไปกันซะที กลับมาเร็วๆล่ะ เราให้เวลาพวกแกไม่เกินหนึ่งเดือน!”
เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้นแล้ว จึงรีบออกไป แต่แครี่ยังไม่วายหันกลับไปตะโกนใส่พวกกริมสโตน
“พวกแกมัน -- (ช่างเป็นคำที่น่าอัศจรรย์ยิ่งนัก) -- ทุเรศสิ้นดี!”
“ระวังปากไว้หน่อยเถอะ!” ศาสตราจารย์เจลลี่ตะโกนพลางปิดประตูใส่หลังพวกเขาดังปัง!
ทุกคนยืนอยู่หน้าประตูบ้าน เคว้งคว้าง ไม่รู้จะไปไหนดี แต่ต่อมาทุกคนก็จ้องมองเบน รอให้เขาซึ่งเป็นผู้นำในขณะนี้พูดขึ้น แต่เบนก็ไม่ได้พูดอะไร เขาเอาแต่ก้มมองรองเท้าตัวเอง ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ในที่สุด เมื่อเขาดูเหมือนจะได้ข้อสรุปอะไรบางอย่างแล้ว เขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วยิ้ม --
…….
“พี่ไปเอาคำมาจากไหนหรือ แครี่” เบนเอ่ยปากถาม
ทุกคนเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วก็ระเบิดหัวเราะออกมาพร้มๆกัน ไม่เว้นแม้แต่เซนนาพอด “อ๋อ เพื่อนพี่สอนคำมาให้น่ะ” แครี่ตอบทั้งน้ำตา “พี่ได้เรียนรู้คำไพเราะทุกวันเลยที่โรงเรียน” แล้วเธอก็เปลี่ยนมาทำหน้าเคร่งขรึม “แล้วเธอล่ะมีแผนอะไรกันแน่ฮึ ตอบพี่มา เบน โรมานัน ไลท์สปีด”
คราวนี้ทุกคนจ้องมองเบน
เบนยิ้มอ่อนๆ “เอาหัวเข้ามาใกล้ๆกันหน่อยซิ ทุกคน”
ทุกคนทำตาม เบนกระซิบแผนการเป็นเวลาราวๆสิบนาที เมื่อทุกคนได้ฟังจบก็มองเบน -- อย่างตะลึงพรึงเพริด เบนกำลังจะเอาตัวของเขาเองเข้าไปเสี่ยง…..
****
“น่าเบื่อจัง” ศาสตราจารย์เจลลี่ว่า พลางเปิดกระป๋องเบียร์ ซึ่งเขาพบในตู้เย็นของไลท์สปีด “ฉันคงไม่มีอะไรทำเลยใช่ไหมเนี่ย นอกจากนั่งดูแมวใจแตกสองตัวนี่”
ตอนแรกศาสตราจารย์เจลลี่กับกริมสโตนไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงให้แมวทั้งสองหยุดอยู่นิ่งๆได้ แต่กริมสโตนเกิดไอเดียหนึ่งขึ้นมา เขาเอาถังพลาสติกสองถังมาเจาะรูหายใจแล้วเอาแมวทั้งสองตัวใส่เข้าไป โดยเจาะรูใหญ่เบ้อเริ่มอีกรูหนึ่ง ซึ่งใหญ่พอที่แมวสามารถยื่นหัวออกมาได้แต่ไม่สามารถเอาตัวออกมาได้ ไว้สำหรับให้อาหารและน้ำ
กริมสโตนปฏิเสฐทันทีที่รู้ว่าต้องมีคนเฝ้าแมว เขาเป็นโรคแพ้ขนแมว จึงไปอยู่มุมห้อง “แกเฝ้าไปเถอะน่า”
“แต่ก็เถอะนะ” ศาสตราจารย์เจลลี่บ่นต่อไป “ฉันกลัวว่าพวกมันอาจเบี้ยวก็ได้ แค่แมวสองตัวอาจจะเป็นหลักประกันไม่พอ รู้งี้ฉันน่าจะจับไอ้ตัวเด็กกวนประสาทที่ชื่อเบนนั่นมาไว้เป็นตัวประกันอีกตัวดีกว่า จะได้ดูน่าเชื่อถือหน่อย”
“ฉันยอมรับว่าความคิดนายไม่เลวนะ แต่พูดตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วแหละ เพื่อนเอ๊ย เขาไปกันแล้ว”
“ไม่แน่นะ” ศาสตราจารย์เจลลี่แย้ง “บางทีพวกมันคนใดคนหนึ่งอาจจะกลับมาดูเพราะคิดว่าอาจจะมีทางที่จะเอาแมวสองตัวออกมาได้ ไม่แน่ว่าตอนนี้อาจจะกำลังย่องอยู่ในบ้านก็ได้ -- ”
เพล้ง!!!
เสียงแก้วแตกดังกระจายมาจากห้องครัว ทำให้ทั้งสองคนสะดุ้งสุดตัว พวกเขาสบตากัน บางทีการที่ศาสตราจารย์เจลลี่พูดขึ้นมาอาจเป็นการขอพรที่เป็นจริงก็ได้ ไม่มีทางพิสูจน์นอกจากไปตามต้นเสียงซะ พวกเขาจึงทำตามนั้น
เบนยืนอยู่ที่พื้นห้องครัวท่ามกลางเศษแก้วแตกกระจาย หน้าซีดปากสั่น ศาสตราจารย์เจลลี่เห็นแล้วแทบจะกระโดดตัวลอยด้วยความดีใจ “แกแอบเข้ามาจากทางหน้าต่างใช่ไหม!” เขาตะคอกใส่เบน “ดี! งั้นฉันจะให้บทเรียนที่สาสมกับแก! แกจะถูกขังอยู่ในห้องตลอดไปจนกว่าพวกนั้นจะเอาสมบัติมาได้!”
กริมสโตนไปที่หน้าต่างแล้วมองออกไป ครอบครัวไลท์สปีดที่เหลือและเซนนาพอดกำลังเกาะกลุ่มกันอยู่ที่รั้วบ้าน ท่าทางตกใจ “พวกแกได้ยินแล้วใช่ไหม” เขากระซิบด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว “ทีนี้พวกแกรู้แล้วใช่ไหมว่าเรามีตัวประกันเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคนแล้ว ถ้าพวกแกยังขืนเล่นไม่ซื่ออีก เขาไม่รอดแน่” แล้วเขาก็ปิดกระจกดังปัง จากนั้นก็หันกลับมายังเบนและศาสตราจารย์เจลลี่ “เอาตัวมันขึ้นไปไว้ที่ห้องของมัน” เขาสั่ง “ล็อกห้องด้วย เปิดหน้าต่างหน่อยพอให้อากาศเข้านะ แต่ห้ามเปิดกว้างเด็ดขาด ไม่งั้นมันหนีไปได้แน่”
ศาสตราจารย์เจลลี่รับคำแล้วหันกลับขึ้นไปที่บันไดทันที เขาถือคอเสื้อของเบนไว้แน่น โดยที่ไม่รู้เลยว่าเบนกำลังแอบยิ้มกับตัวเอง เขานี่ก็เป็นนักแสดงที่แสดงเก่งไม่ใช่เล่นเหมือนกันนะ โดยเฉพาะท่าตกใจน่ะ เป็นไปได้สวย เขาคิด ตรงตัวเป๊ะทุกอย่างตามแผนที่เขาวางไว้ คือการได้ถูกขังที่ห้องของเขาและหน้าต่างห้องจะถูกเปิดแง้มไว้ ตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่ เขาคิดต่อไป เขาต้องคิดแผนขั้นต่อไปให้อย่างรอบคอบ ต้องใช้ความคิดทั้งหมดที่เขามีอยู่ ความฉลาดทั้งหมดของเขา และความสามัคคีของทุกคน ตอนนี้เหลือเพียงปัญหาเดียวเท่านั้น ที่ถ้าเขาแก้ได้ก็อาจจะช่วยทุกๆคนไว้ได้ ปัญหานั้นก็คือ ทำอย่างไรดีล่ะ?
(To Be Continued…)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น