ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : วันคริสต์มาส
Chapter 7 : วันคริสต์มาส
ช่วงคริสต์มาสใกล้เข้ามา เด็ก ๆ ส่วนมากจะกลับบ้านเพื่อฉลองเทศกาลนี้กับครอบครัว แต่กับแฮร์รี่แล้ว บ้านของพวกเดอร์สลีย์ไม่ใช่ที่ที่น่ากลับไปเฉลิมฉลองสักเท่าไรหรอก แฮร์รี่จึงลงชื่ออยู่ที่โรงเรียนทุกปี รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ก็อยู่กับเขาด้วยเช่นกัน แม้ว่าแฮร์รี่จะบอกพวกเขาแล้วว่าไม่ต้องเป็นห่วง
ห้องนั่งเล่นไม่มีใครอยู่เลย มีเพียงพวกเขาสามคนเท่านั้น ซึ่งก็เป็นการดีสำหรับเฮอร์ไมโอนี่ที่จะนั่งทบทวนวิชาเรียนได้อย่างสบาย จนกระทั่งเกือบเย็น แฮร์รี่และรอนจึงชวนเธอลงไปที่งานเลี้ยง
ห้องโถงประดับประดาไปด้วยเทียนไขสีเขียวสลับสีแดง ต้นสนประดับดวงไฟสีทองตั้งอยู่ที่มุมห้องสี่มุม เหนือขึ้นไปก็มีดาวดวงเล็กดวงน้อยระยิบระยับลอยเหนือเพดานส่องสว่างทั่วห้อง โต๊ะประจำบ้านทั้งสี่พิงอยู่ด้านข้าง มีเพียงโต๊ะยาวตรงกลางห้องโถงโต๊ะเดียวเท่านั้น ซึ่งพวกอาจารย์รวมทั้งนักเรียนบ้านฮัฟเฟิลพัฟสองคนที่เหลืออยู่มานั่งรอกันพร้อมอยู่แล้ว
\"มาพอดีเลย พวกเรามีกันไม่กี่คนนะ มานั่งรวมกันแบบนี้จะดีกว่า เอ้า … นั่งลง นั่งลง\" ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างใจดี
แฮร์รี่และรอนเห็นอย่างเดียวกัน ที่นั่งข้างศาสตราจารย์เลโดรอายังว่างอยู่ เธอส่งยิ้มใจดีให้ เด็ก ๆ รีบวิ่งมาที่โต๊ะ แฮร์รี่และรอนต่างรีบมาแย่งที่นั่งข้างศาสตราจารย์เลโดรอา แต่แฮร์รี่เร็วกว่านิดหน่อย เขาจึงได้รับชัยชนะเล็ก ๆ น้อย ๆ รอนจึงจำยอมต้องนั่งเก้าอี้ถัดจากแฮร์รี่ด้วยสีหน้าบึ้งตึง ส่วนเฮอร์ไมโอนี่เดินอ้อมไปฝั่งตรงข้ามเพื่อนั่งข้าง ๆ ศาสตราจารย์สเนปด้วยสีหน้าหวาดหวั่น
อาหารมื้อนั้นก็ยังคงวิเศษเช่นเดิม แต่กับแฮร์รี่ การที่ได้นั่งข้าง ๆ ศาสตราจารย์แสนสวยคนนี้มันทำให้อาหารอร่อยขึ้นได้เป็นหลายร้อยเท่า เสียอยู่อย่างเดียวคือสายตาปองร้ายของสเนปที่นั่งฝั่งตรงข้ามต่างจับจ้องมาที่แฮร์รี่ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อแฮร์รี่ได้เลยทีเดียว
แฮร์รี่มีคำถามคั่งค้างในใจที่อยากจะถามเลโดรอา แต่กับสายตาจับผิดของสเนปแล้ว แฮร์รี่ไม่กล้า ทำให้สีหน้าของแฮร์รี่บ่งบอกความสงสัยอย่างเห็นได้ชัด
\"มีอะไรในใจหรือเปล่า แฮร์รี่\" เลโดรอาถามอย่างใจดี
\"ปะ เปล่าครับ\"
\"สีหน้าเธอมีเครื่องหมายคำถามอยู่นะ\"
แฮร์รี่สังเกตว่าเฮอร์ไมโอนี่ส่งสัญญาณเตือนเขาอยู่ว่าอย่าถามอะไรงี่เง่าต่อหน้าสเนปหรืออาจารย์คนอื่น ๆ เด็ดขาด ส่วนสเนปนั้นมองหน้าแฮร์รี่อย่างเอาเรื่อง
\"อาจารย์เคยบอกพวกผมว่า อาจารย์เคยอยู่บ้านกริฟฟินดอร์ งั้นอาจารย์ก็ต้องรู้จักพ่อแม่ของผม\"
ศาสตราจารย์เลโดรอาเลิกคิ้วและดื่มน้ำฟักทองอึกใหญ่ สเนปยิ่งจ้องแฮร์รี่อย่างอาฆาตร้ายแต่แฮร์รี่ไม่สนใจสเนป
\"ใช่ ครูรู้จักเขา พ่อของเธอ แฮร์รี่ … กลุ่มเพื่อน ๆ เขาด้วย แฮกริดเคยส่งนกฮูกให้ครูเพื่อขอรูปเจมส์กับลิลี่ไปทำอัลบั้มให้เธอเมื่อหลายปีก่อน\"
\"จริงเหรอฮะ … แฮกริดให้อัลบั้มรูปพ่อกับแม่เมื่อปีหนึ่ง… มิน่า ผมถึงว่าผมเคยเห็นอาจารย์ที่ไหนมาก่อน ผมคงเคยเห็นรูปอาจารย์ในอัลบั้มนี่แน่\"
\"อาจจะใช่จ๊ะ … อืม แฮร์รี่ … เจมส์และลิลี่เป็นเพื่อนที่ดีและก็เก่งมาก ครูสนุกจริง ๆ เมื่อตอนได้เรียนกับพวกเขาน่ะ แต่ … เวลาแห่งความสุขมักจะไม่ยาวนานดั่งที่พวกเราคาดหวังไว้\"
แฮร์รี่เงียบไปเมื่อศาสตราจารย์กล่าวประโยคสุดท้ายนี้ แฮร์รี่มีความทรงจำเกี่ยวกับพ่อและแม่น้อยมาก เลโดรอามองไปยังสเนปเหมือนจะขอความเห็น สเนปส่ายศีรษะน้อย ๆ และยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก ซึ่งเหมือนว่าเลโดรอาจะเข้าใจความหมายของสเนป เธอหันไปยิ้มอบอุ่นให้แฮร์รี่และส่งสายตาอ่อนโยนราวกับมารดา
\"แฮร์รี่ … ครูอยู่ในทีมของพ่อเธอด้วยนะ\" เลโดรอากล่าว
\"ทีม … อาจารย์หมายถึง ควิดดิชหรือฮะ\" แฮร์รี่ถามอย่างแปลกใจ
\"ใช่ ครูเป็นเชสเซอร์ ตำแหน่งเดียวกับเจมส์ เขาเป็นเพื่อนร่วมทีมที่วิเศษมาก\"
\"จริงเหรอฮะ … ผม … ผมไม่ทราบมาก่อนเลย\" แฮร์รี่สดชื่นขึ้น เขากระตือรือร้นอยากรู้เรื่องราวของพ่อและแม่มาก นอกจากดัมเบิลดอร์ ซีเรียสและลูปิน ยังมีเลโดรอานี่ละ ที่ท่าทางจะรู้เรื่องราวของพ่อแและแม่เขาเป็นอย่างดี
\"จริงจ๊ะ … พ่อของเธอเป็นผู้เล่นที่ยอดเยี่ยม เธอเองก็เช่นกัน แฮร์รี่\"
\"ผม … \" แฮร์รี่ไม่อาจกล่าวอะไรได้อีก ความตื้นตันจุกอยู่ที่ลำคอ
\"ครูเข้าใจ แฮร์รี่ เธอเหมือนเจมส์มาก ยกเว้นตานะ เธอได้ตาของลิลี่มา แต่นิสัยทุกอย่างของเธอถอดแบบมาจากเจมส์เลย\" เลโดรอากล่าว
\"เช่น … ชอบทำผิดกฎโรงเรียน ก่อความเดือนร้อน สร้างปัญหา … และก็ … \" สเนปพึมพำด้วยน้ำเสียงเย็นชา แฮร์รีเกือบลืมไปแล้วว่าสเนปเองนั่งอยู่ตรงหน้าเขา
\"ผมแค่ … \" แฮร์รี่กำลังจะกล่าวเถียงแต่เลโดรอากลับแทรกขึ้นด้วยประโยคเดียว
\"มันเป็นเรื่องปกติของเด็กผู้ชาย … คุณเองก็นิสัยแบบนี้นะ เซเวอร์รัส ลืมแล้วเหรอ\" เลโดรอาแก้ตัวแทนให้แฮร์รี่รวมทั้งกล่าวเย้าแหย่สเนปไปด้วย แฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่ต่างพยายามกลั้นหัวเราะ สเนปดูเหมือนจะโกรธจัดแต่พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกไว้
\"พวกนายเห็นสีหน้าสเนปตอนที่เลโดรอาเถียงแทนนายได้ไหม ตลกชะมัด\" รอนกล่าวพร้อมหัวเราะไม่หยุดระหว่างทางเดินกลับหอพักกริฟฟินดอร์
\"ใช่ ฉันว่าสเนปต้องอกหักแน่เลย\" แฮร์รี่เห็นด้วยกับรอน นี่เป็นสิ่งที่ตลกที่สุดเกี่ยวกับสเนปที่ทั้งสองเคยพบเห็น เฮอร์ไมโอนี่ส่ายศีรษะอย่างระอา แต่เธอก็อมยิ้ม แม้ว่าเฮอร์ไมโอนี่จะไม่ค่อยชอบที่เพื่อนชายทั้งสองพยายามยุ่งเรื่องส่วนตัวของเลโดรอา แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ยังตลกกับสีหน้าของสเนป
แต่แล้วทั้งสามก็หยุดหัวเราะเมื่อได้ยินสองเสียงคุ้นหูคุยกันที่ทางแยกด้านหน้าสุดระเบียงยาว เป็นเสียงของสเนปและเลโดรอา
\"ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบแฮร์รี่แต่คุณไม่น่าจริงจังมากขนาดนี้นะคะ\" เลโดรอากล่าว
\"ฉันรู้ เลดี้ แต่ … \" สเนปตอบด้วยน้ำเสียงขึ้นสูงกว่าปกติ เขายังไม่หายโกรธซะทีเดียว
\"ฉันบอกให้คุณผ่อนคลายบ้าง\"
\"เธอก็รู้ว่าฉันทำไม่ได้ … ทำไมนะ จะต้องมีพวกพอตเตอร์เข้ามาเกี่ยวทุกที\"
\"เซเวอร์รัส\" เลโดรอาเอ่ยชื่อสเนปเสียงสั่น สเนปเหมือนจะรู้สึกตัว
\"ผมเสียใจ เลดี้ … ไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณไม่สบายใจนะ\" สเนปลดเสียงลง น้ำเสียงเจือความอ่อนโยนประหลาดที่แฮร์รี่ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินจากปากของสเนป
\"ค่ะ ฉันรู้ดี … ฉันไม่เคยยกโทษให้ตัวเองกันเรื่องที่ฉันทำลงไป\" เลโดรอากล่าวเศร้า ๆ
\"มันไม่ใช่ความผิดของเธอเลย เธอก็รู้ คาถาสะกดใจ นั่นมันไม่ใช่เธอเลย\"
\"ใช่ … หากใครทราบถึงจิตใจที่แท้จริงของฉัน เขาจะเข้าใจว่าฉันไม่มีวันทำเรื่องแบบนี้ได้ แต่ … มันก็เกิดขึ้นแล้ว เพราะฉันอยู่ดี\"
\"เลดี้ … \" สเนปพยายามปลอบโยนเลโดรอาโดยการขยับเข้าใกล้และจับไหล่อันสั่นเทาเพื่อให้กำลังใจเธอ
\"ถ้าไม่มีลิลี่ ฉันคงตรงเข้าหาเจมส์แล้ว … แต่มันก็เกิดขึ้นจนได้ ซีเรียสกับฉัน … \" เลโดรอากล่าวเสียงสั่น น้ำตาหยดใสไหลอาบแก้ม
\"มันจบแล้ว เลดี้ ตอนนี้ ที่นี่ เดี๋ยวนี้ … ฉันอยู่ตรงนี้กับเธอนะ มันจะเป็นอย่างงี้ตลอดไป\" สเนปดึงร่างของเลโดรอาเข้าสู่วงแขนพลางลูบผมยาวนุ่มมือปลอบประโลมเลโดรอาอย่างอ่อนโยน เลโดรอาก้มหน้าร้องไห้เงียบ ๆ ในอ้อมแขนของสเนป
--------------------------------------------------------------------------------
แฮร์รี่เดินตามรอนและเฮอร์ไมโอนี่กลับห้องนั่งเล่นรวมได้อย่างยากลำบากกับความรู้สึกสับสนในใจ ภาพของสเนปกำลังโอบกอดปลอบประโลมเลโดรอาก็ยังคงติดตาอยู่ นอกจากนั้นยังมีเรื่องของพ่อแม่ และซีเรียสอีกที่เขาไม่รู้ แฮร์รี่ทิ้งตัวเองลงที่โซฟาหน้าเตาผิดอย่างครุ่นคิด รอนและเฮอร์ไมโอนี่ต่างก็เข้าใจแฮร์รี่ ทั้งสองแยกกันขึ้นห้องนอนเงียบ ๆ โดยไม่กวน ออกความเห็นหรือซักถามอะไรแฮร์รี่อีก
แฮร์รี่ไม่อยากจะเชื่อว่าคนเก่งอย่างเลโดรอาจะถูกคาถาสะกดใจได้ เลโดรอาเคยทำอะไรไว้ในอดีตหรือ ถ้าใช่ มันคงเป็นเรื่องที่ร้ายแรงมากจนทำให้เธอร้องไห้ได้ขนาดนี้และคงเกี่ยวข้องพ่อและแม่ของแฮร์รี่ รวมทั้งน้ำเสียงเศร้าหมองเวลาที่เธอพูดถึงพวกเขา
สักพักแฮร์รี่จึงเดินไปยังขึ้นไปยังห้องนอน รอนหลับไปแล้ว แฮร์รี่กระโดดขึ้นเตียงนอนเงียบ ๆ พลางดึงอัลบั้มรูปที่แฮกริดเคยให้เขา รูปพ่อและแม่ของแฮร์รี่กำลังโบกมือทักทายไปทุกรูป แฮร์รี่พลิกดูแต่ละหน้าช้า ๆ จนถึงรูปหนึ่ง พ่อและแม่ของเขาถ่ายรูปอยู่หน้าทะเลสาปข้างปราสาท นอกจากนั้นในรูปยังมีลูปิน ปีเตอร์ ซีเรียสและนั่นคงเป็นเธอแน่ ๆ เลโดรอา เธอยังอยู่สาวใสไม่ต่างจากตอนนี้มากเท่าไร หน้าตายิ้มแย้มบ่งบอกถึงความสุข เธอนั่งเคียงข้างซีเรียส แต่วงแขนของซีเรียสโอบกอดเธออยู่ มือของทั้งคู่เกาะกุมกันแน่น ดูเหมือนว่าซีเรียสจะพอใจและมีความสุขมาก หากใครได้เห็นรูปนี้เข้าคงคิดได้ว่าซีเรียสและเลโดรอาเป็นคู่รักกัน
แฮร์รี่ไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นในขณะนั้น เลโดรอาถูกคาถาสะกดใจแล้วหรือยัง เลโดรอาทำอะไรลงไป ความสัมพันธ์ของซีเรียสและเลโดรอา พ่อของเขา รวมทั้งสเนปอีกคน แฮร์รี่ไม่อยากคิดว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลังและทำสิ่งเหล่านี้เพื่ออะไร
ตกเย็นของอีกวันเด็กทั้งสามออกไปหาแฮกริดที่กระท่อม แฮร์รี่อยากถามแฮกริดเกี่ยวกับเลโดรอา แต่โชคไม่ค่อยดีเท่าไร แฮกริดไม่อยู่ที่กระท่อม แฮร์รี่เห็นนกฮูกนาสีน้ำตาลตัวใหญ่บินตรงมายังเขาและส่งจดหมายก่อนบินจากไป
\"แฮกริดไปลอนดอนกับดัมเบิลดอร์ ธุระด่วนน่ะ\" แฮร์รี่กล่าวหลังจากอ่านจดหมายเสร็จ \"เสียเที่ยวแล้วพวกเรา\"
\"งั้นก็กลับเข้าข้างในเถอะ บรรยากาศแถวป่าต้องห้ามไม่ค่อยดีเลย พวกเธอว่าไหม\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวพลางมองไปยังป่าต้องห้ามห่างจากบ้านแฮกริดออกไปไม่ไกลเท่าไร ท้องฟ้าเหนือป่าเป็นสีเทาทึมน่ากลัวประหลาด
แฮร์รี่และรอนเห็นด้วย เด็กทั้งสามหันหลังเดินกลับเข้าปราสาท เดินไปได้สองก้าวท้องฟ้าก็กลับมืดทมึนทันที
\"เกิดอะไรขึ้นน่ะ\" รอนถามอย่างหวานหวั่น เฮอร์ไมโอนี่สีหน้าไม่ค่อยดี แฮร์รี่เองก็กังวลใจ ท้องฟ้าแบบนี้ บรรยากาศเลวร้านเช่นนี้ แฮร์รี่จำได้ มันเหมือนกับที่สุสานของทอม ริดเดิ้ล
ทันใดนั้น สายฟ้าฟาดถัดไปยังเบื้องหลังของทั้งสาม เด็ก ๆ สะดุ้งตัวหันหลังกลับไปมอง เงาดำทะมึนห้าเงากำลังเดินออกมาจากป่าต้องห้าม
\"ผู้คุมวิญญาณ!\" แฮร์รี่ร้อง เขายกไม้กายสิทธิ์ขึ้นเสมอไหล่พลางร่ายคาถาผู้พิทักษ์ \"เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!\"
กลุ่มควันสีขาวกลายร่างเป็นกวางสีเงินควบทะยานตรงไปยังผู้คุมวิญญาณตรงหน้าแฮร์รี่ มันวิ่งวนสองสามรอบและก็หายไป ผู้คุมวิญญาณชะงักช่วงครู่แล้วก็เดินช้า ๆ มายังเด็กทั้งสาม
\"ทำไมล่ะ … \" แฮร์รี่ตกใจที่ผู้พิทักษ์ของเขาหายไป \"เฮอร์ไมโอนี่ รอน คิดถึงเรื่องที่เป็นความสุข เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!\" แฮร์รี่ร้องลั่น
เฮอร์ไมโอนี่และรอนต่างพยายามทำตามแฮร์รี่แต่คาถาผู้พิทักษ์เป็นคาถาขึ้นสูง เฮอร์ไมโอนี่ทำได้แค่ควันขาว ๆ พุ่งออกมาเท่านั้น ส่วนรอนนั้นยืนนิ่งราวรูปปั้นหินไปแล้ว
--------------------------------------------------------------------------------
ที่ปราสาท เลโดรอานั่งอยู่ที่ห้องพักอาจารย์คนเดียว แต่แล้วเธอก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที ลางบอกเหตุและสัมผัสพิเศษของนักปราบมารเช่นเธอเตือนว่ากำลังมีเรื่องร้ายเกิดขึ้น
เลโดรอาวิ่งออกมาที่ระเบียงทันทีและมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้ามืดมิดอย่างไม่ควรจะเป็นทั้ง ๆ ที่ยังเป็นเวลาเย็นเท่านั้น เธอมองจ้องไปยังพื้นล่าง กวาดสายตาไปรอบ ๆ แล้วเธอก็เห็นแฮร์รี่และเพื่อน ๆ กำลังตกอยู่ในอันตราย
\"เลดี้ เกิดอะไรขึ้น\" สเนปร้องเรียกเธอที่สุดระเบียง
เลโดรอาไม่กล่าวตอบหรือหันไปมองสเนปเลย สีหน้าใจดีเปลี่ยนเป็นจริงจังมุ่งมั่น เลโดรอาทิ้งตัวออกนอกหน้าต่างชั้นเก้าและกลายร่างเป็นนกอินทรีสีขาวบินตรงออกไปทันที
\"เลดี้!\" สเนปตะโกนเรียกอย่างบ้าคลั่งที่หน้าต่างบานที่เลโดรอาเพิ่งออกมา
--------------------------------------------------------------------------------
\"เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!\" แฮร์รี่ร้อง กวางสีเงินพุ่งชนผู้คุมวิญญาณตัวหน้าล้มลง ทั้งผู้พิทักษ์และผู้คุมวิญญาณต่างหายไปพร้อมกัน รอนและเฮอร์ไมโอนี่ก้าวถอยหลังทีละก้าว
\"ไม่ … \" รอนกล่าวด้วยความกลัว สีหน้าของรอนไร้เลือด เฮอร์ไมโอนี่ล้มหมดสติไปแล้ว รอนทรุดลงกับพื้น นัยน์ตาเลื่อนลอย
\"เฮอร์ไมโอนี่! รอน!\" แฮร์รี่ร้องลั่น ผู้คุมวิญญาณเดินเข้ามาใกล้พวกเขา แฮร์รี่ไม่รู้แล้วว่าจะต้องทำอย่างไร ผู้คุมวิญญาณตัวหน้าลดผ้าคุมศีรษะลง พวกนั้นจะมอบจุมพิตวิญญาณให้กับพวกเขา
ทันใดนั้น นกอินทรีสีขาวบินชนผู้คุมวิญญาณตนนั้นล้มลงและก็หายไป แฮร์รี่มองไปยังนกอินทรีสีขาวที่ช่วยเขาตัวนั้นแบบไม่เชื่อสายตา จากนั้นนกอินทรีสีขาวงามสง่าก็คืนร่างเป็นมนุษย์ที่แฮร์รี่ต้องการเจอที่สุด
\"อาจารย์ … \"
\"เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!\" เลโดรอาเรียกผู้พิทักษ์ออกมาจากไม้กายสิทธิ์ของเธอ สีหน้าของเธอจริงจังอย่างที่แฮร์รี่ไม่เคยเห็นมาก่อน
ควันสีขาวจากปลายไม้กายสิทธิ์ของเลโดรอากลายร่างเป็นหมาป่าสีเงินตัวโตพุ่งตรงไปยังเหล่าผู้คุมวิญญาณทีละตน เมื่อหมาป่าสีเงินวิ่งเฉียดใกล้ผู้คุมวิญญาณตนใด ผู้คุมวิญญาณนั่นก็ล้มลงและหายไปทันที มันเป็นผู้พิทักษ์ที่วิเศษมาก เลโดรอาจัดการผู้คุมวิญญาณที่เหลือด้วยผู้พิทักษ์แสนวิเศษเพียงตัวเดียว แฮร์รี่ประจักษ์แจ้งแก่ใจแล้วว่าอาชีพปราบมารนั่นเหมาะสมกับเลโดรอาเพียงใด เลโดรอาเก่งมากและมีพลังเวทย์มนตร์ที่แข็งแกร่งเหลือเกิน
\"แฮร์รี่ พารอนและเฮอร์ไมโอนี่กลับปราสาทไป ที่นี่อันตรายมาก และก็ส่งนกฮูกที่เร็วที่สุดไปหาศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ทันทีว่าตอนนี้ … \"เลโดรอาสั่งแฮร์รี่โดยไม่ได้ชำเลืองมองแฮร์รี่เลย
ทันใดนั้นเงาดำอีกสองร่างก็เดินออกจากป่าต้องห้ามตำแหน่งเดียวกันกับเหล่าผู้คุมวิญญาณที่เดินออกมา
\"เรามีแขกพิเศษที่ไม่ได้รับเชิญ … สามีภรรยาเลสแตรงเจส\" เลโดรอากล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเย็นชา
\"สามีภรรยาเลสแตรงเจส … ผู้เสพความตาย พวกเขาควรจะอยู่ที่อัซคาบัน\" แฮร์รี่กล่าวอย่างตกใจที่สุด
\"ไป แฮร์รี่!\" เลโดรอาตะโกนก้อง
แฮร์รี่สะดุ้ง เขาดึงรอนให้ลุกขึ้นและแบกร่างไร้สติเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นหลังกลับปราสาททันที
ช่วงคริสต์มาสใกล้เข้ามา เด็ก ๆ ส่วนมากจะกลับบ้านเพื่อฉลองเทศกาลนี้กับครอบครัว แต่กับแฮร์รี่แล้ว บ้านของพวกเดอร์สลีย์ไม่ใช่ที่ที่น่ากลับไปเฉลิมฉลองสักเท่าไรหรอก แฮร์รี่จึงลงชื่ออยู่ที่โรงเรียนทุกปี รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ก็อยู่กับเขาด้วยเช่นกัน แม้ว่าแฮร์รี่จะบอกพวกเขาแล้วว่าไม่ต้องเป็นห่วง
ห้องนั่งเล่นไม่มีใครอยู่เลย มีเพียงพวกเขาสามคนเท่านั้น ซึ่งก็เป็นการดีสำหรับเฮอร์ไมโอนี่ที่จะนั่งทบทวนวิชาเรียนได้อย่างสบาย จนกระทั่งเกือบเย็น แฮร์รี่และรอนจึงชวนเธอลงไปที่งานเลี้ยง
ห้องโถงประดับประดาไปด้วยเทียนไขสีเขียวสลับสีแดง ต้นสนประดับดวงไฟสีทองตั้งอยู่ที่มุมห้องสี่มุม เหนือขึ้นไปก็มีดาวดวงเล็กดวงน้อยระยิบระยับลอยเหนือเพดานส่องสว่างทั่วห้อง โต๊ะประจำบ้านทั้งสี่พิงอยู่ด้านข้าง มีเพียงโต๊ะยาวตรงกลางห้องโถงโต๊ะเดียวเท่านั้น ซึ่งพวกอาจารย์รวมทั้งนักเรียนบ้านฮัฟเฟิลพัฟสองคนที่เหลืออยู่มานั่งรอกันพร้อมอยู่แล้ว
\"มาพอดีเลย พวกเรามีกันไม่กี่คนนะ มานั่งรวมกันแบบนี้จะดีกว่า เอ้า … นั่งลง นั่งลง\" ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างใจดี
แฮร์รี่และรอนเห็นอย่างเดียวกัน ที่นั่งข้างศาสตราจารย์เลโดรอายังว่างอยู่ เธอส่งยิ้มใจดีให้ เด็ก ๆ รีบวิ่งมาที่โต๊ะ แฮร์รี่และรอนต่างรีบมาแย่งที่นั่งข้างศาสตราจารย์เลโดรอา แต่แฮร์รี่เร็วกว่านิดหน่อย เขาจึงได้รับชัยชนะเล็ก ๆ น้อย ๆ รอนจึงจำยอมต้องนั่งเก้าอี้ถัดจากแฮร์รี่ด้วยสีหน้าบึ้งตึง ส่วนเฮอร์ไมโอนี่เดินอ้อมไปฝั่งตรงข้ามเพื่อนั่งข้าง ๆ ศาสตราจารย์สเนปด้วยสีหน้าหวาดหวั่น
อาหารมื้อนั้นก็ยังคงวิเศษเช่นเดิม แต่กับแฮร์รี่ การที่ได้นั่งข้าง ๆ ศาสตราจารย์แสนสวยคนนี้มันทำให้อาหารอร่อยขึ้นได้เป็นหลายร้อยเท่า เสียอยู่อย่างเดียวคือสายตาปองร้ายของสเนปที่นั่งฝั่งตรงข้ามต่างจับจ้องมาที่แฮร์รี่ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อแฮร์รี่ได้เลยทีเดียว
แฮร์รี่มีคำถามคั่งค้างในใจที่อยากจะถามเลโดรอา แต่กับสายตาจับผิดของสเนปแล้ว แฮร์รี่ไม่กล้า ทำให้สีหน้าของแฮร์รี่บ่งบอกความสงสัยอย่างเห็นได้ชัด
\"มีอะไรในใจหรือเปล่า แฮร์รี่\" เลโดรอาถามอย่างใจดี
\"ปะ เปล่าครับ\"
\"สีหน้าเธอมีเครื่องหมายคำถามอยู่นะ\"
แฮร์รี่สังเกตว่าเฮอร์ไมโอนี่ส่งสัญญาณเตือนเขาอยู่ว่าอย่าถามอะไรงี่เง่าต่อหน้าสเนปหรืออาจารย์คนอื่น ๆ เด็ดขาด ส่วนสเนปนั้นมองหน้าแฮร์รี่อย่างเอาเรื่อง
\"อาจารย์เคยบอกพวกผมว่า อาจารย์เคยอยู่บ้านกริฟฟินดอร์ งั้นอาจารย์ก็ต้องรู้จักพ่อแม่ของผม\"
ศาสตราจารย์เลโดรอาเลิกคิ้วและดื่มน้ำฟักทองอึกใหญ่ สเนปยิ่งจ้องแฮร์รี่อย่างอาฆาตร้ายแต่แฮร์รี่ไม่สนใจสเนป
\"ใช่ ครูรู้จักเขา พ่อของเธอ แฮร์รี่ … กลุ่มเพื่อน ๆ เขาด้วย แฮกริดเคยส่งนกฮูกให้ครูเพื่อขอรูปเจมส์กับลิลี่ไปทำอัลบั้มให้เธอเมื่อหลายปีก่อน\"
\"จริงเหรอฮะ … แฮกริดให้อัลบั้มรูปพ่อกับแม่เมื่อปีหนึ่ง… มิน่า ผมถึงว่าผมเคยเห็นอาจารย์ที่ไหนมาก่อน ผมคงเคยเห็นรูปอาจารย์ในอัลบั้มนี่แน่\"
\"อาจจะใช่จ๊ะ … อืม แฮร์รี่ … เจมส์และลิลี่เป็นเพื่อนที่ดีและก็เก่งมาก ครูสนุกจริง ๆ เมื่อตอนได้เรียนกับพวกเขาน่ะ แต่ … เวลาแห่งความสุขมักจะไม่ยาวนานดั่งที่พวกเราคาดหวังไว้\"
แฮร์รี่เงียบไปเมื่อศาสตราจารย์กล่าวประโยคสุดท้ายนี้ แฮร์รี่มีความทรงจำเกี่ยวกับพ่อและแม่น้อยมาก เลโดรอามองไปยังสเนปเหมือนจะขอความเห็น สเนปส่ายศีรษะน้อย ๆ และยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก ซึ่งเหมือนว่าเลโดรอาจะเข้าใจความหมายของสเนป เธอหันไปยิ้มอบอุ่นให้แฮร์รี่และส่งสายตาอ่อนโยนราวกับมารดา
\"แฮร์รี่ … ครูอยู่ในทีมของพ่อเธอด้วยนะ\" เลโดรอากล่าว
\"ทีม … อาจารย์หมายถึง ควิดดิชหรือฮะ\" แฮร์รี่ถามอย่างแปลกใจ
\"ใช่ ครูเป็นเชสเซอร์ ตำแหน่งเดียวกับเจมส์ เขาเป็นเพื่อนร่วมทีมที่วิเศษมาก\"
\"จริงเหรอฮะ … ผม … ผมไม่ทราบมาก่อนเลย\" แฮร์รี่สดชื่นขึ้น เขากระตือรือร้นอยากรู้เรื่องราวของพ่อและแม่มาก นอกจากดัมเบิลดอร์ ซีเรียสและลูปิน ยังมีเลโดรอานี่ละ ที่ท่าทางจะรู้เรื่องราวของพ่อแและแม่เขาเป็นอย่างดี
\"จริงจ๊ะ … พ่อของเธอเป็นผู้เล่นที่ยอดเยี่ยม เธอเองก็เช่นกัน แฮร์รี่\"
\"ผม … \" แฮร์รี่ไม่อาจกล่าวอะไรได้อีก ความตื้นตันจุกอยู่ที่ลำคอ
\"ครูเข้าใจ แฮร์รี่ เธอเหมือนเจมส์มาก ยกเว้นตานะ เธอได้ตาของลิลี่มา แต่นิสัยทุกอย่างของเธอถอดแบบมาจากเจมส์เลย\" เลโดรอากล่าว
\"เช่น … ชอบทำผิดกฎโรงเรียน ก่อความเดือนร้อน สร้างปัญหา … และก็ … \" สเนปพึมพำด้วยน้ำเสียงเย็นชา แฮร์รีเกือบลืมไปแล้วว่าสเนปเองนั่งอยู่ตรงหน้าเขา
\"ผมแค่ … \" แฮร์รี่กำลังจะกล่าวเถียงแต่เลโดรอากลับแทรกขึ้นด้วยประโยคเดียว
\"มันเป็นเรื่องปกติของเด็กผู้ชาย … คุณเองก็นิสัยแบบนี้นะ เซเวอร์รัส ลืมแล้วเหรอ\" เลโดรอาแก้ตัวแทนให้แฮร์รี่รวมทั้งกล่าวเย้าแหย่สเนปไปด้วย แฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่ต่างพยายามกลั้นหัวเราะ สเนปดูเหมือนจะโกรธจัดแต่พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกไว้
\"พวกนายเห็นสีหน้าสเนปตอนที่เลโดรอาเถียงแทนนายได้ไหม ตลกชะมัด\" รอนกล่าวพร้อมหัวเราะไม่หยุดระหว่างทางเดินกลับหอพักกริฟฟินดอร์
\"ใช่ ฉันว่าสเนปต้องอกหักแน่เลย\" แฮร์รี่เห็นด้วยกับรอน นี่เป็นสิ่งที่ตลกที่สุดเกี่ยวกับสเนปที่ทั้งสองเคยพบเห็น เฮอร์ไมโอนี่ส่ายศีรษะอย่างระอา แต่เธอก็อมยิ้ม แม้ว่าเฮอร์ไมโอนี่จะไม่ค่อยชอบที่เพื่อนชายทั้งสองพยายามยุ่งเรื่องส่วนตัวของเลโดรอา แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ยังตลกกับสีหน้าของสเนป
แต่แล้วทั้งสามก็หยุดหัวเราะเมื่อได้ยินสองเสียงคุ้นหูคุยกันที่ทางแยกด้านหน้าสุดระเบียงยาว เป็นเสียงของสเนปและเลโดรอา
\"ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบแฮร์รี่แต่คุณไม่น่าจริงจังมากขนาดนี้นะคะ\" เลโดรอากล่าว
\"ฉันรู้ เลดี้ แต่ … \" สเนปตอบด้วยน้ำเสียงขึ้นสูงกว่าปกติ เขายังไม่หายโกรธซะทีเดียว
\"ฉันบอกให้คุณผ่อนคลายบ้าง\"
\"เธอก็รู้ว่าฉันทำไม่ได้ … ทำไมนะ จะต้องมีพวกพอตเตอร์เข้ามาเกี่ยวทุกที\"
\"เซเวอร์รัส\" เลโดรอาเอ่ยชื่อสเนปเสียงสั่น สเนปเหมือนจะรู้สึกตัว
\"ผมเสียใจ เลดี้ … ไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณไม่สบายใจนะ\" สเนปลดเสียงลง น้ำเสียงเจือความอ่อนโยนประหลาดที่แฮร์รี่ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินจากปากของสเนป
\"ค่ะ ฉันรู้ดี … ฉันไม่เคยยกโทษให้ตัวเองกันเรื่องที่ฉันทำลงไป\" เลโดรอากล่าวเศร้า ๆ
\"มันไม่ใช่ความผิดของเธอเลย เธอก็รู้ คาถาสะกดใจ นั่นมันไม่ใช่เธอเลย\"
\"ใช่ … หากใครทราบถึงจิตใจที่แท้จริงของฉัน เขาจะเข้าใจว่าฉันไม่มีวันทำเรื่องแบบนี้ได้ แต่ … มันก็เกิดขึ้นแล้ว เพราะฉันอยู่ดี\"
\"เลดี้ … \" สเนปพยายามปลอบโยนเลโดรอาโดยการขยับเข้าใกล้และจับไหล่อันสั่นเทาเพื่อให้กำลังใจเธอ
\"ถ้าไม่มีลิลี่ ฉันคงตรงเข้าหาเจมส์แล้ว … แต่มันก็เกิดขึ้นจนได้ ซีเรียสกับฉัน … \" เลโดรอากล่าวเสียงสั่น น้ำตาหยดใสไหลอาบแก้ม
\"มันจบแล้ว เลดี้ ตอนนี้ ที่นี่ เดี๋ยวนี้ … ฉันอยู่ตรงนี้กับเธอนะ มันจะเป็นอย่างงี้ตลอดไป\" สเนปดึงร่างของเลโดรอาเข้าสู่วงแขนพลางลูบผมยาวนุ่มมือปลอบประโลมเลโดรอาอย่างอ่อนโยน เลโดรอาก้มหน้าร้องไห้เงียบ ๆ ในอ้อมแขนของสเนป
--------------------------------------------------------------------------------
แฮร์รี่เดินตามรอนและเฮอร์ไมโอนี่กลับห้องนั่งเล่นรวมได้อย่างยากลำบากกับความรู้สึกสับสนในใจ ภาพของสเนปกำลังโอบกอดปลอบประโลมเลโดรอาก็ยังคงติดตาอยู่ นอกจากนั้นยังมีเรื่องของพ่อแม่ และซีเรียสอีกที่เขาไม่รู้ แฮร์รี่ทิ้งตัวเองลงที่โซฟาหน้าเตาผิดอย่างครุ่นคิด รอนและเฮอร์ไมโอนี่ต่างก็เข้าใจแฮร์รี่ ทั้งสองแยกกันขึ้นห้องนอนเงียบ ๆ โดยไม่กวน ออกความเห็นหรือซักถามอะไรแฮร์รี่อีก
แฮร์รี่ไม่อยากจะเชื่อว่าคนเก่งอย่างเลโดรอาจะถูกคาถาสะกดใจได้ เลโดรอาเคยทำอะไรไว้ในอดีตหรือ ถ้าใช่ มันคงเป็นเรื่องที่ร้ายแรงมากจนทำให้เธอร้องไห้ได้ขนาดนี้และคงเกี่ยวข้องพ่อและแม่ของแฮร์รี่ รวมทั้งน้ำเสียงเศร้าหมองเวลาที่เธอพูดถึงพวกเขา
สักพักแฮร์รี่จึงเดินไปยังขึ้นไปยังห้องนอน รอนหลับไปแล้ว แฮร์รี่กระโดดขึ้นเตียงนอนเงียบ ๆ พลางดึงอัลบั้มรูปที่แฮกริดเคยให้เขา รูปพ่อและแม่ของแฮร์รี่กำลังโบกมือทักทายไปทุกรูป แฮร์รี่พลิกดูแต่ละหน้าช้า ๆ จนถึงรูปหนึ่ง พ่อและแม่ของเขาถ่ายรูปอยู่หน้าทะเลสาปข้างปราสาท นอกจากนั้นในรูปยังมีลูปิน ปีเตอร์ ซีเรียสและนั่นคงเป็นเธอแน่ ๆ เลโดรอา เธอยังอยู่สาวใสไม่ต่างจากตอนนี้มากเท่าไร หน้าตายิ้มแย้มบ่งบอกถึงความสุข เธอนั่งเคียงข้างซีเรียส แต่วงแขนของซีเรียสโอบกอดเธออยู่ มือของทั้งคู่เกาะกุมกันแน่น ดูเหมือนว่าซีเรียสจะพอใจและมีความสุขมาก หากใครได้เห็นรูปนี้เข้าคงคิดได้ว่าซีเรียสและเลโดรอาเป็นคู่รักกัน
แฮร์รี่ไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นในขณะนั้น เลโดรอาถูกคาถาสะกดใจแล้วหรือยัง เลโดรอาทำอะไรลงไป ความสัมพันธ์ของซีเรียสและเลโดรอา พ่อของเขา รวมทั้งสเนปอีกคน แฮร์รี่ไม่อยากคิดว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลังและทำสิ่งเหล่านี้เพื่ออะไร
ตกเย็นของอีกวันเด็กทั้งสามออกไปหาแฮกริดที่กระท่อม แฮร์รี่อยากถามแฮกริดเกี่ยวกับเลโดรอา แต่โชคไม่ค่อยดีเท่าไร แฮกริดไม่อยู่ที่กระท่อม แฮร์รี่เห็นนกฮูกนาสีน้ำตาลตัวใหญ่บินตรงมายังเขาและส่งจดหมายก่อนบินจากไป
\"แฮกริดไปลอนดอนกับดัมเบิลดอร์ ธุระด่วนน่ะ\" แฮร์รี่กล่าวหลังจากอ่านจดหมายเสร็จ \"เสียเที่ยวแล้วพวกเรา\"
\"งั้นก็กลับเข้าข้างในเถอะ บรรยากาศแถวป่าต้องห้ามไม่ค่อยดีเลย พวกเธอว่าไหม\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวพลางมองไปยังป่าต้องห้ามห่างจากบ้านแฮกริดออกไปไม่ไกลเท่าไร ท้องฟ้าเหนือป่าเป็นสีเทาทึมน่ากลัวประหลาด
แฮร์รี่และรอนเห็นด้วย เด็กทั้งสามหันหลังเดินกลับเข้าปราสาท เดินไปได้สองก้าวท้องฟ้าก็กลับมืดทมึนทันที
\"เกิดอะไรขึ้นน่ะ\" รอนถามอย่างหวานหวั่น เฮอร์ไมโอนี่สีหน้าไม่ค่อยดี แฮร์รี่เองก็กังวลใจ ท้องฟ้าแบบนี้ บรรยากาศเลวร้านเช่นนี้ แฮร์รี่จำได้ มันเหมือนกับที่สุสานของทอม ริดเดิ้ล
ทันใดนั้น สายฟ้าฟาดถัดไปยังเบื้องหลังของทั้งสาม เด็ก ๆ สะดุ้งตัวหันหลังกลับไปมอง เงาดำทะมึนห้าเงากำลังเดินออกมาจากป่าต้องห้าม
\"ผู้คุมวิญญาณ!\" แฮร์รี่ร้อง เขายกไม้กายสิทธิ์ขึ้นเสมอไหล่พลางร่ายคาถาผู้พิทักษ์ \"เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!\"
กลุ่มควันสีขาวกลายร่างเป็นกวางสีเงินควบทะยานตรงไปยังผู้คุมวิญญาณตรงหน้าแฮร์รี่ มันวิ่งวนสองสามรอบและก็หายไป ผู้คุมวิญญาณชะงักช่วงครู่แล้วก็เดินช้า ๆ มายังเด็กทั้งสาม
\"ทำไมล่ะ … \" แฮร์รี่ตกใจที่ผู้พิทักษ์ของเขาหายไป \"เฮอร์ไมโอนี่ รอน คิดถึงเรื่องที่เป็นความสุข เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!\" แฮร์รี่ร้องลั่น
เฮอร์ไมโอนี่และรอนต่างพยายามทำตามแฮร์รี่แต่คาถาผู้พิทักษ์เป็นคาถาขึ้นสูง เฮอร์ไมโอนี่ทำได้แค่ควันขาว ๆ พุ่งออกมาเท่านั้น ส่วนรอนนั้นยืนนิ่งราวรูปปั้นหินไปแล้ว
--------------------------------------------------------------------------------
ที่ปราสาท เลโดรอานั่งอยู่ที่ห้องพักอาจารย์คนเดียว แต่แล้วเธอก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที ลางบอกเหตุและสัมผัสพิเศษของนักปราบมารเช่นเธอเตือนว่ากำลังมีเรื่องร้ายเกิดขึ้น
เลโดรอาวิ่งออกมาที่ระเบียงทันทีและมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้ามืดมิดอย่างไม่ควรจะเป็นทั้ง ๆ ที่ยังเป็นเวลาเย็นเท่านั้น เธอมองจ้องไปยังพื้นล่าง กวาดสายตาไปรอบ ๆ แล้วเธอก็เห็นแฮร์รี่และเพื่อน ๆ กำลังตกอยู่ในอันตราย
\"เลดี้ เกิดอะไรขึ้น\" สเนปร้องเรียกเธอที่สุดระเบียง
เลโดรอาไม่กล่าวตอบหรือหันไปมองสเนปเลย สีหน้าใจดีเปลี่ยนเป็นจริงจังมุ่งมั่น เลโดรอาทิ้งตัวออกนอกหน้าต่างชั้นเก้าและกลายร่างเป็นนกอินทรีสีขาวบินตรงออกไปทันที
\"เลดี้!\" สเนปตะโกนเรียกอย่างบ้าคลั่งที่หน้าต่างบานที่เลโดรอาเพิ่งออกมา
--------------------------------------------------------------------------------
\"เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!\" แฮร์รี่ร้อง กวางสีเงินพุ่งชนผู้คุมวิญญาณตัวหน้าล้มลง ทั้งผู้พิทักษ์และผู้คุมวิญญาณต่างหายไปพร้อมกัน รอนและเฮอร์ไมโอนี่ก้าวถอยหลังทีละก้าว
\"ไม่ … \" รอนกล่าวด้วยความกลัว สีหน้าของรอนไร้เลือด เฮอร์ไมโอนี่ล้มหมดสติไปแล้ว รอนทรุดลงกับพื้น นัยน์ตาเลื่อนลอย
\"เฮอร์ไมโอนี่! รอน!\" แฮร์รี่ร้องลั่น ผู้คุมวิญญาณเดินเข้ามาใกล้พวกเขา แฮร์รี่ไม่รู้แล้วว่าจะต้องทำอย่างไร ผู้คุมวิญญาณตัวหน้าลดผ้าคุมศีรษะลง พวกนั้นจะมอบจุมพิตวิญญาณให้กับพวกเขา
ทันใดนั้น นกอินทรีสีขาวบินชนผู้คุมวิญญาณตนนั้นล้มลงและก็หายไป แฮร์รี่มองไปยังนกอินทรีสีขาวที่ช่วยเขาตัวนั้นแบบไม่เชื่อสายตา จากนั้นนกอินทรีสีขาวงามสง่าก็คืนร่างเป็นมนุษย์ที่แฮร์รี่ต้องการเจอที่สุด
\"อาจารย์ … \"
\"เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!\" เลโดรอาเรียกผู้พิทักษ์ออกมาจากไม้กายสิทธิ์ของเธอ สีหน้าของเธอจริงจังอย่างที่แฮร์รี่ไม่เคยเห็นมาก่อน
ควันสีขาวจากปลายไม้กายสิทธิ์ของเลโดรอากลายร่างเป็นหมาป่าสีเงินตัวโตพุ่งตรงไปยังเหล่าผู้คุมวิญญาณทีละตน เมื่อหมาป่าสีเงินวิ่งเฉียดใกล้ผู้คุมวิญญาณตนใด ผู้คุมวิญญาณนั่นก็ล้มลงและหายไปทันที มันเป็นผู้พิทักษ์ที่วิเศษมาก เลโดรอาจัดการผู้คุมวิญญาณที่เหลือด้วยผู้พิทักษ์แสนวิเศษเพียงตัวเดียว แฮร์รี่ประจักษ์แจ้งแก่ใจแล้วว่าอาชีพปราบมารนั่นเหมาะสมกับเลโดรอาเพียงใด เลโดรอาเก่งมากและมีพลังเวทย์มนตร์ที่แข็งแกร่งเหลือเกิน
\"แฮร์รี่ พารอนและเฮอร์ไมโอนี่กลับปราสาทไป ที่นี่อันตรายมาก และก็ส่งนกฮูกที่เร็วที่สุดไปหาศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ทันทีว่าตอนนี้ … \"เลโดรอาสั่งแฮร์รี่โดยไม่ได้ชำเลืองมองแฮร์รี่เลย
ทันใดนั้นเงาดำอีกสองร่างก็เดินออกจากป่าต้องห้ามตำแหน่งเดียวกันกับเหล่าผู้คุมวิญญาณที่เดินออกมา
\"เรามีแขกพิเศษที่ไม่ได้รับเชิญ … สามีภรรยาเลสแตรงเจส\" เลโดรอากล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเย็นชา
\"สามีภรรยาเลสแตรงเจส … ผู้เสพความตาย พวกเขาควรจะอยู่ที่อัซคาบัน\" แฮร์รี่กล่าวอย่างตกใจที่สุด
\"ไป แฮร์รี่!\" เลโดรอาตะโกนก้อง
แฮร์รี่สะดุ้ง เขาดึงรอนให้ลุกขึ้นและแบกร่างไร้สติเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นหลังกลับปราสาททันที
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น