ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ลักพาตัวและคำขู่!(Kidnappers\' Hijack)
ฟาโรห์หลงยุคภาค2
ตอนที่6 ลักพาตัวและคำขู่!
“ค่อยๆแกะสิ” เบนเอ็ดแครี่ ในขณะที่ทั้งสองกำลังแกะของอยู่ โดยมีคนอื่นๆนั่งมองอยู่รอบๆ “กระจุยอย่างนี้ก็แย่กันพอดี!”
“เถอะน่า” แครี่บอกอย่างรำคาญ ในขณะที่มือก็ยังไม่หยุดคลายปมเชือกบนกระดาษอันเหนียวแน่น “นี่เป็นของที่พี่คิดว่าคงดีแน่ๆ”
“เป็นอย่างนั้นจริงเถ้อะ” เบนว่า “มันคงไม่เป็นพรผสมนะ”
ที่เบนพูดถึง “พรผสม” ที่หมายถึง “พรที่ดีครึ่งแย่ครึ่ง” ในที่นี้เขาหมายถึง “ของขวัญคงไม่ทั้งน่าดีใจและผิดหวังพร้อมกันไป” แต่ความจริงแล้วเบนก็พูดถูก แต่เขาหมายความผิด ที่เบนพูด ความจริงแล้วน่าจะหมายถึง “ดีใจเหลือเกินตอนแกะกล่องแต่เสียใจสุดขีดตอนค้นพบ” มากกว่า เพราะเมื่อแครี่เปิดฝาไม้ขึ้นมาแล้ว --
“กริมสโตน!”
****
ศาสตราจารย์เจลลี่เริ่มหงุดหงิด ทำไมกริมสโตนยังไม่มาซะที “เอ๊ะ!” เขาพึมพำอย่างข้องใจ “หรือว่าเขาอาจจะขาดอากาศหายใจจนตายไปแล้ว -- ไม่ใช่น่า! มีรูระบายอากาศนะ หรือพวกไลท์สปีดจะเอาไว้แกะทีหลัง -- ก็ไม่น่าใช่ แล้วทำไม คงไม่ใช่ว่า กริมสโตนแพ้นะ -- ไม่มีทาง ไม้เบสบอลเนี่ยนะ หรือจะเป็นเพราะพวกไลท์สปีดกำลังต่อสู้! ถ้าอย่างนั้นก็ -- ”
“เรียบร้อยดี!”
ศาสตราจารย์เจลลี่หันขวับ กริมสโตนอยู่ที่ชานบันไดหน้าประตูบ้านของครอบครัวไลท์สปีด โบกมือให้อย่างตื่นเต้น “สลบกันหมดเลย ฉันมัดพวกเขาไว้แล้วด้วย”
ศาสตราจารย์เจลลี่แม้จะดีใจแต่ก็ยังอดกังวลใจอีกไม่ได้ตามแบบฉบับ ’เดอะวอรี่แมน’(ชายขี้กังวล) ของเขา “พวกนั้นไม่ตายแน่นะ” เขาพึมพำ แต่หูที่อยู่บนใบหน้ายาวๆของกริมสโตนนั้นเหมือนจานเรดาห์เป็นอย่างยิ่ง สามารถหาคลื่นเสียงและแปลมันออกได้ในทันที “ไม่หรอก เลือดไม่ออกซักกะหยด มีแต่รอยช้ำนิดๆหน่อยๆ --”
นั่นยิ่งทำให้ศาสตราจารย์เจลลี่กังวลหนักขึ้นไปอีก ครั้งหนึ่งตอนเขาไปกินข้าวที่บ้านกริมสโตน ขณะที่เขานั่งอ่านนิตยสาร “อียิปต์แม๊กกาซีน” รออาหาร เกิดเสียงระเบิดดัง ปัง! ขึ้น พร้อมกับกลุ่มควันเหม็นไหม้พวยพุ่งออกจากห้องครัว ศาสตราจารย์เจลลี่สะดุ้งสุดตัวจนนิตยสารหล่นลงไปในชามใส่นมสำหรับหมา รูปภาพของพีระมิดบนหน้าปกค่อยๆจมลงอย่างช้าๆ จนกระทั่งนิตยสารทั้งเล่มจมลงไปใต้ผิวนม เขากำลังคิดอยู่ว่าจะวิ่งออกไปหน้าบ้านและตะโกนว่า ”ไฟไหม้ๆๆๆๆๆ!!!” ให้ดังสุดปอดก็ตอนที่กริมสโตนโผล่ใบหน้าเปื้อนเขม่าดำปี๋ออกมาจากกรอบประตูและร้องว่า “ไม่มีอะไรหรอก เจลลี่ แค่ไมโครเวฟที่ฉันกำลังจะใช้ทำปลาทับทิมย่างอบทอดกรอบระเบิดน่ะ นิดๆหน่อยๆเอง เป็นอย่างนี้ประจำล่ะ ฉันชินแล้ว”
เพราะฉะนั้น ครั้งนี้ศาสตราจารย์เจลลี่จึงไม่ค่อยแน่ใจเท่าไรนักว่า “นิดๆหน่อยๆ” ของกริมสโตนหมายถึงอะไร เขาหวังว่ามันคงจะเป็น “ตกใจแล้วสลบ” มากกว่า
เขาตามกริมสโตนเข้าไปในบ้าน แล้วก็โล่งอกที่ได้เห็นพรผสม เขาหมายถึง “พวกไลท์สปีดกับเซนนาพอด(ดัน)ตื่นขึ้นมาจากการสลบแล้ว และดูโกรธมากจากการถูกมัดและทุบหัวด้วยไม้เบสบอล แต่อย่างน้อยก็ไม่เป็นอะไรที่ ’นิดๆหน่อยๆ’ ” เจลลี่กวาดตามองไปรอบๆห้อง แล้วถามกริมสโตนว่า “ไอ้แมวสองตัวนั่นล่ะ ชื่อว่ารักมักเอ็ดกับตัวเหยียบย่ำเจ้าหนอนอะไรเนี่ยแหละ”
“รัสท์บัคเก็ตต่างหาก คุณเจลลี่-เมลลี่ อย่างี่เง่าไปหน่อยเลย” มิสเตอร์ไลท์สปีดคำราม
หน้าของกลมๆของเจลลี่มีเลือดขึ้นจางๆเหมือนดวงจันทร์เดือด “หุบปาก! หรือจะให้ฉันจัดการพวกแกด้วย -- ”
“เฆี่ยนเราจนนั่งไม่ได้รึ” เบนพูดด้วยน้ำเสียงแบบ ฉัน-อยาก-เห็น-นาย-ลอง-ทำ-ดู-จัง
“หรือจะให้เราเขียนประโยค ‘พวกเราจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว’ ยี่สิบเที่ยว” แครี่ว่า พร้อมกับมองด้วยสายตาที่สื่อได้ว่า น่า-สนุก-ดี-นี่
“ไม่หรอก” กริมสโตนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น ผิดกับเจลลี่ที่โกรธจนตัวสั่น “ก็แค่กรีดพวกแมวที่เราจับได้ซักสองสามแผลลึกๆ”
เบนดูตกใจ เขาผงะ แล้วเปลี่ยนมาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆแบบ ผม-จะ-ไม่-ดื้อ-อีก-แล้ว-คร้าบ “อย่านะ”
“พูดง่ายดีนี่” กริมสโตนว่า “เอาอย่างนี้ ฉันจะไม่ทำก็ได้!”
เบนถอนหายใจอย่างโล่งอก คนอื่นก็เหมือนกัน ถึงแม้เบนจะคิดไม่ออกเลยว่าทำไมพวกกริมสโตนถึงขู่เรื่องแมวและบุกเข้ามาได้ยังไง
“แต่!” กริมสโตนเน้นต่อไป “ต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนกันหน่อย! ไม่งั้นไม่ยุติธรรมแย่”
“เดี๋ยวก่อน!“ มิสเตอร์ไลท์สปีดร้อง “พวกนายเข้ามาที่นี่ได้ยังไงกัน ฉันไม่เข้าใจ อยู่ๆกริมสโตนก็ออกมาจากลังนั่น….”
“นั่นเพราะแกมันโง่จริง!” ศาสตราจารย์เจลลี่ตวาด จิตใจและคำพูดของเขาได้เปลี่ยนแปลงไปตั้งแต่อยู่ในคุกร่วมกับนักโทษคนอื่นๆ(โง่รึ แล้วแกล่ะ ไอ้โคบวกกระบือบวกหมูสามชั้นแต่สมองศูนย์ชั้นรึไงฟะ! มิสเตอร์ไลท์สปีดคิดฉุนๆ) “แต่จะบอกให้ก็ได้ ฉันได้บทเรียนมาจากการอยู่ในคุก -- ”
(“จากการโดนพวกเราหลอกสิไม่ว่า ทิฐิแรงเหลือเกินนะ” เบนพึมพำ)
“ -- ว่าควรวางแผนให้อย่างร-อ-บ-ค-อ-บและร-ะ-มั-ด-ร-ะ-วั-ง ดังนั้นฉันจึงโทรศัพท์ไปหาพนักงานส่งของบริษัทหนึ่ง ทำเป็นว่าสั่งลูกกวาด(และลูกกวาดกว่าครึ่งหนึ่งได้อันตธานเข้าไปในท้องของเขาเองแล้ว) จากนั้นก็ทุบหัวเขาจนสลบ(เกือบตายเหมือนกัน) แล้วฉันก็สวมเสื้อผ้าเขา(กว่าจะยัดตัวลงไปในชุดได้ก็ลำบากเหมือนกัน พนักงานขนของไซค์เอ็กซ์ แต่เจลลี่เอ็กซ์แอล) แล้วก็ให้กริมสโตนเข้าไปอยู่ในลัง จากนั้นฉันก็เดินมาส่งของหน้าบ้านพวกแก ต่อจากนั้นก็ บลา บลา บลา ขี้เกียจเล่า พวกแกก็รู้อยู่แล้วนี่”
ครอบครัวไลท์สปีดถอนหายใจ ยอมจำนนกับแผนอันไม่เบานี้(แต่ศาสตราจารย์เจลลี่ไม่ได้คิดแค่นั้น เขากลับคิดไปอีกว่าแผนของตัวเอง ---> ฉลาดลึกล้ำอะไรจะปานนั้นซะไม่มี) แต่เซนนาพอดเริ่มหงุดหงิดและขวัญเสีย ถ้าเป็นเมื่อสองพันปีก่อน เหตุการณ์นี้เทียบได้กับประเทศข้างเคียงยกกองทัพมาถล่มอียิปต์เลยทีเดียว แต่ในยุคนี้ก็คงเป็นแค่หนึ่งในคดีอันร้ายแรงอีกหลายล้านคดีของลอนดอนเท่านั้นเอง “ข้าจะทำยังไงดีนี่” เขาพึมพำอย่างหงุดหงิด
หูเรดาห์ของกริมสโตนทำงานอีกครั้ง “ไม่ต้องห่วง ไม่มากไปหรอก” เขาพูด “แค่ไปที่อียิปต์แล้วเอาสมบัติมา จากนั้นก็นำกลับมาให้เรา แค่นี้ ก็เรียบร้อย ง่ายๆ”
เบนแสยะยิ้ม “แล้วพวกนายแน่ใจได้ยังไงว่าเราจะไม่หนีไปล่ะ” คราวนี้น้ำเสียงเปลี่ยนเป็น ความ-คิด-นาย-ไม่-เลว-นี่-นา
กริมสโตนแสยะยิ้มเหมือนกัน น่าอัศจรรย์ที่เขาสามารถทำได้กว้างกว่าเบนหลายเท่า “ลืมแมวของพวกนายกับคุณฟาโรห์แล้วรึไง”
รอยยิ้มของเบนค้าง ประโยคนี้หมายถึง “ยังคงยิ้มอยู่ แต่มุมปากข้างหนึ่งห้อยต่องแต่ง” ซึ่งทำให้ดูเหมือนว่าปากทั้งปากของเบนกำลังพลิกตั้งขึ้น “นายจะทำอะไรอีกล่ะ อย่านะ”
“แน่นอน” กริมสโตนบอกเสียงอำมหิต “เหมือนเดิมน่ะแหละ พวกเราแน่ใจพอว่าพวกแกจะไม่ทรยศไปบอกตำรวจแน่ เพราะเซนนาพอดคงไม่ยอมให้มีหลุมฝังศพของทิดเดิ้ลส์หรอก”
เซนนาพอดทำท่าจะระเบิดทันทีที่ได้ยิน “บังอาจ! พวกแกกล้ามาเรียกแมวของข้าอย่างนั้นได้ยังไง และห้ามทำอะไรทิดเดิ้ลส์นะ ถ้าทำ ข้าจะทำให้แน่ใจว่าพวกแกไม่มีทางได้ผุดได้เกิดแน่ และข้าก็จะ….”
“….จะยอมทำตามแผนที่พวกเราตั้งไว้แต่โดยดี” ศาสตราจารย์เจลลี่ต่อให้จบ “และถ้ายังไม่หุบปาก ฉันก็จะทำเดี๋ยวนี้ล่ะ”
ครอบครัวไลท์สปีดไม่อยากเชื่อว่า ยังมีคนที่สามารถทำให้เซนนาพอดหุบปากได้อีกนอกจากอีฟ ไลท์สปีด แต่ก็เป็นไปแล้ว เซนนาพอดทำท่าจะพูดอะไรอีก แต่ก็หุบปากลงแต่โดยดี นั่นเปิดโอกาสให้กริมสโตนถามคำถามที่สำคัญที่สุดในทันที
“เอ้า ตกลง พวกแกจะยอมร่วมมือกับเราไหม?”
(To Be Continued…)
ตอนที่6 ลักพาตัวและคำขู่!
“ค่อยๆแกะสิ” เบนเอ็ดแครี่ ในขณะที่ทั้งสองกำลังแกะของอยู่ โดยมีคนอื่นๆนั่งมองอยู่รอบๆ “กระจุยอย่างนี้ก็แย่กันพอดี!”
“เถอะน่า” แครี่บอกอย่างรำคาญ ในขณะที่มือก็ยังไม่หยุดคลายปมเชือกบนกระดาษอันเหนียวแน่น “นี่เป็นของที่พี่คิดว่าคงดีแน่ๆ”
“เป็นอย่างนั้นจริงเถ้อะ” เบนว่า “มันคงไม่เป็นพรผสมนะ”
ที่เบนพูดถึง “พรผสม” ที่หมายถึง “พรที่ดีครึ่งแย่ครึ่ง” ในที่นี้เขาหมายถึง “ของขวัญคงไม่ทั้งน่าดีใจและผิดหวังพร้อมกันไป” แต่ความจริงแล้วเบนก็พูดถูก แต่เขาหมายความผิด ที่เบนพูด ความจริงแล้วน่าจะหมายถึง “ดีใจเหลือเกินตอนแกะกล่องแต่เสียใจสุดขีดตอนค้นพบ” มากกว่า เพราะเมื่อแครี่เปิดฝาไม้ขึ้นมาแล้ว --
“กริมสโตน!”
****
ศาสตราจารย์เจลลี่เริ่มหงุดหงิด ทำไมกริมสโตนยังไม่มาซะที “เอ๊ะ!” เขาพึมพำอย่างข้องใจ “หรือว่าเขาอาจจะขาดอากาศหายใจจนตายไปแล้ว -- ไม่ใช่น่า! มีรูระบายอากาศนะ หรือพวกไลท์สปีดจะเอาไว้แกะทีหลัง -- ก็ไม่น่าใช่ แล้วทำไม คงไม่ใช่ว่า กริมสโตนแพ้นะ -- ไม่มีทาง ไม้เบสบอลเนี่ยนะ หรือจะเป็นเพราะพวกไลท์สปีดกำลังต่อสู้! ถ้าอย่างนั้นก็ -- ”
“เรียบร้อยดี!”
ศาสตราจารย์เจลลี่หันขวับ กริมสโตนอยู่ที่ชานบันไดหน้าประตูบ้านของครอบครัวไลท์สปีด โบกมือให้อย่างตื่นเต้น “สลบกันหมดเลย ฉันมัดพวกเขาไว้แล้วด้วย”
ศาสตราจารย์เจลลี่แม้จะดีใจแต่ก็ยังอดกังวลใจอีกไม่ได้ตามแบบฉบับ ’เดอะวอรี่แมน’(ชายขี้กังวล) ของเขา “พวกนั้นไม่ตายแน่นะ” เขาพึมพำ แต่หูที่อยู่บนใบหน้ายาวๆของกริมสโตนนั้นเหมือนจานเรดาห์เป็นอย่างยิ่ง สามารถหาคลื่นเสียงและแปลมันออกได้ในทันที “ไม่หรอก เลือดไม่ออกซักกะหยด มีแต่รอยช้ำนิดๆหน่อยๆ --”
นั่นยิ่งทำให้ศาสตราจารย์เจลลี่กังวลหนักขึ้นไปอีก ครั้งหนึ่งตอนเขาไปกินข้าวที่บ้านกริมสโตน ขณะที่เขานั่งอ่านนิตยสาร “อียิปต์แม๊กกาซีน” รออาหาร เกิดเสียงระเบิดดัง ปัง! ขึ้น พร้อมกับกลุ่มควันเหม็นไหม้พวยพุ่งออกจากห้องครัว ศาสตราจารย์เจลลี่สะดุ้งสุดตัวจนนิตยสารหล่นลงไปในชามใส่นมสำหรับหมา รูปภาพของพีระมิดบนหน้าปกค่อยๆจมลงอย่างช้าๆ จนกระทั่งนิตยสารทั้งเล่มจมลงไปใต้ผิวนม เขากำลังคิดอยู่ว่าจะวิ่งออกไปหน้าบ้านและตะโกนว่า ”ไฟไหม้ๆๆๆๆๆ!!!” ให้ดังสุดปอดก็ตอนที่กริมสโตนโผล่ใบหน้าเปื้อนเขม่าดำปี๋ออกมาจากกรอบประตูและร้องว่า “ไม่มีอะไรหรอก เจลลี่ แค่ไมโครเวฟที่ฉันกำลังจะใช้ทำปลาทับทิมย่างอบทอดกรอบระเบิดน่ะ นิดๆหน่อยๆเอง เป็นอย่างนี้ประจำล่ะ ฉันชินแล้ว”
เพราะฉะนั้น ครั้งนี้ศาสตราจารย์เจลลี่จึงไม่ค่อยแน่ใจเท่าไรนักว่า “นิดๆหน่อยๆ” ของกริมสโตนหมายถึงอะไร เขาหวังว่ามันคงจะเป็น “ตกใจแล้วสลบ” มากกว่า
เขาตามกริมสโตนเข้าไปในบ้าน แล้วก็โล่งอกที่ได้เห็นพรผสม เขาหมายถึง “พวกไลท์สปีดกับเซนนาพอด(ดัน)ตื่นขึ้นมาจากการสลบแล้ว และดูโกรธมากจากการถูกมัดและทุบหัวด้วยไม้เบสบอล แต่อย่างน้อยก็ไม่เป็นอะไรที่ ’นิดๆหน่อยๆ’ ” เจลลี่กวาดตามองไปรอบๆห้อง แล้วถามกริมสโตนว่า “ไอ้แมวสองตัวนั่นล่ะ ชื่อว่ารักมักเอ็ดกับตัวเหยียบย่ำเจ้าหนอนอะไรเนี่ยแหละ”
“รัสท์บัคเก็ตต่างหาก คุณเจลลี่-เมลลี่ อย่างี่เง่าไปหน่อยเลย” มิสเตอร์ไลท์สปีดคำราม
หน้าของกลมๆของเจลลี่มีเลือดขึ้นจางๆเหมือนดวงจันทร์เดือด “หุบปาก! หรือจะให้ฉันจัดการพวกแกด้วย -- ”
“เฆี่ยนเราจนนั่งไม่ได้รึ” เบนพูดด้วยน้ำเสียงแบบ ฉัน-อยาก-เห็น-นาย-ลอง-ทำ-ดู-จัง
“หรือจะให้เราเขียนประโยค ‘พวกเราจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว’ ยี่สิบเที่ยว” แครี่ว่า พร้อมกับมองด้วยสายตาที่สื่อได้ว่า น่า-สนุก-ดี-นี่
“ไม่หรอก” กริมสโตนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น ผิดกับเจลลี่ที่โกรธจนตัวสั่น “ก็แค่กรีดพวกแมวที่เราจับได้ซักสองสามแผลลึกๆ”
เบนดูตกใจ เขาผงะ แล้วเปลี่ยนมาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆแบบ ผม-จะ-ไม่-ดื้อ-อีก-แล้ว-คร้าบ “อย่านะ”
“พูดง่ายดีนี่” กริมสโตนว่า “เอาอย่างนี้ ฉันจะไม่ทำก็ได้!”
เบนถอนหายใจอย่างโล่งอก คนอื่นก็เหมือนกัน ถึงแม้เบนจะคิดไม่ออกเลยว่าทำไมพวกกริมสโตนถึงขู่เรื่องแมวและบุกเข้ามาได้ยังไง
“แต่!” กริมสโตนเน้นต่อไป “ต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนกันหน่อย! ไม่งั้นไม่ยุติธรรมแย่”
“เดี๋ยวก่อน!“ มิสเตอร์ไลท์สปีดร้อง “พวกนายเข้ามาที่นี่ได้ยังไงกัน ฉันไม่เข้าใจ อยู่ๆกริมสโตนก็ออกมาจากลังนั่น….”
“นั่นเพราะแกมันโง่จริง!” ศาสตราจารย์เจลลี่ตวาด จิตใจและคำพูดของเขาได้เปลี่ยนแปลงไปตั้งแต่อยู่ในคุกร่วมกับนักโทษคนอื่นๆ(โง่รึ แล้วแกล่ะ ไอ้โคบวกกระบือบวกหมูสามชั้นแต่สมองศูนย์ชั้นรึไงฟะ! มิสเตอร์ไลท์สปีดคิดฉุนๆ) “แต่จะบอกให้ก็ได้ ฉันได้บทเรียนมาจากการอยู่ในคุก -- ”
(“จากการโดนพวกเราหลอกสิไม่ว่า ทิฐิแรงเหลือเกินนะ” เบนพึมพำ)
“ -- ว่าควรวางแผนให้อย่างร-อ-บ-ค-อ-บและร-ะ-มั-ด-ร-ะ-วั-ง ดังนั้นฉันจึงโทรศัพท์ไปหาพนักงานส่งของบริษัทหนึ่ง ทำเป็นว่าสั่งลูกกวาด(และลูกกวาดกว่าครึ่งหนึ่งได้อันตธานเข้าไปในท้องของเขาเองแล้ว) จากนั้นก็ทุบหัวเขาจนสลบ(เกือบตายเหมือนกัน) แล้วฉันก็สวมเสื้อผ้าเขา(กว่าจะยัดตัวลงไปในชุดได้ก็ลำบากเหมือนกัน พนักงานขนของไซค์เอ็กซ์ แต่เจลลี่เอ็กซ์แอล) แล้วก็ให้กริมสโตนเข้าไปอยู่ในลัง จากนั้นฉันก็เดินมาส่งของหน้าบ้านพวกแก ต่อจากนั้นก็ บลา บลา บลา ขี้เกียจเล่า พวกแกก็รู้อยู่แล้วนี่”
ครอบครัวไลท์สปีดถอนหายใจ ยอมจำนนกับแผนอันไม่เบานี้(แต่ศาสตราจารย์เจลลี่ไม่ได้คิดแค่นั้น เขากลับคิดไปอีกว่าแผนของตัวเอง ---> ฉลาดลึกล้ำอะไรจะปานนั้นซะไม่มี) แต่เซนนาพอดเริ่มหงุดหงิดและขวัญเสีย ถ้าเป็นเมื่อสองพันปีก่อน เหตุการณ์นี้เทียบได้กับประเทศข้างเคียงยกกองทัพมาถล่มอียิปต์เลยทีเดียว แต่ในยุคนี้ก็คงเป็นแค่หนึ่งในคดีอันร้ายแรงอีกหลายล้านคดีของลอนดอนเท่านั้นเอง “ข้าจะทำยังไงดีนี่” เขาพึมพำอย่างหงุดหงิด
หูเรดาห์ของกริมสโตนทำงานอีกครั้ง “ไม่ต้องห่วง ไม่มากไปหรอก” เขาพูด “แค่ไปที่อียิปต์แล้วเอาสมบัติมา จากนั้นก็นำกลับมาให้เรา แค่นี้ ก็เรียบร้อย ง่ายๆ”
เบนแสยะยิ้ม “แล้วพวกนายแน่ใจได้ยังไงว่าเราจะไม่หนีไปล่ะ” คราวนี้น้ำเสียงเปลี่ยนเป็น ความ-คิด-นาย-ไม่-เลว-นี่-นา
กริมสโตนแสยะยิ้มเหมือนกัน น่าอัศจรรย์ที่เขาสามารถทำได้กว้างกว่าเบนหลายเท่า “ลืมแมวของพวกนายกับคุณฟาโรห์แล้วรึไง”
รอยยิ้มของเบนค้าง ประโยคนี้หมายถึง “ยังคงยิ้มอยู่ แต่มุมปากข้างหนึ่งห้อยต่องแต่ง” ซึ่งทำให้ดูเหมือนว่าปากทั้งปากของเบนกำลังพลิกตั้งขึ้น “นายจะทำอะไรอีกล่ะ อย่านะ”
“แน่นอน” กริมสโตนบอกเสียงอำมหิต “เหมือนเดิมน่ะแหละ พวกเราแน่ใจพอว่าพวกแกจะไม่ทรยศไปบอกตำรวจแน่ เพราะเซนนาพอดคงไม่ยอมให้มีหลุมฝังศพของทิดเดิ้ลส์หรอก”
เซนนาพอดทำท่าจะระเบิดทันทีที่ได้ยิน “บังอาจ! พวกแกกล้ามาเรียกแมวของข้าอย่างนั้นได้ยังไง และห้ามทำอะไรทิดเดิ้ลส์นะ ถ้าทำ ข้าจะทำให้แน่ใจว่าพวกแกไม่มีทางได้ผุดได้เกิดแน่ และข้าก็จะ….”
“….จะยอมทำตามแผนที่พวกเราตั้งไว้แต่โดยดี” ศาสตราจารย์เจลลี่ต่อให้จบ “และถ้ายังไม่หุบปาก ฉันก็จะทำเดี๋ยวนี้ล่ะ”
ครอบครัวไลท์สปีดไม่อยากเชื่อว่า ยังมีคนที่สามารถทำให้เซนนาพอดหุบปากได้อีกนอกจากอีฟ ไลท์สปีด แต่ก็เป็นไปแล้ว เซนนาพอดทำท่าจะพูดอะไรอีก แต่ก็หุบปากลงแต่โดยดี นั่นเปิดโอกาสให้กริมสโตนถามคำถามที่สำคัญที่สุดในทันที
“เอ้า ตกลง พวกแกจะยอมร่วมมือกับเราไหม?”
(To Be Continued…)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น