ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ฟริปเพ็นโด
Chapter 6 : ฟริปเพ็นโด
หลังงานวันฮัลโลวีนอันตระการตา การเรียนการสอนก็ดำเนินต่อตามปกติ การบ้านหนักหนาที่พวกเด็ก ๆ ทิ้งค้างกันมาทำให้ทุกคนหน้ามืดจะเป็นจะตายเอา
\"ฉันเตือนพวกนายแล้ว!\" เสียงขุ่นเขียวของเฮอร์ไมโอนี่ที่ดุแฮร์รี่และรอน เมื่อทั้งสองพยายามขอให้เฮอร์ไมโอนี่ช่วยเกี่ยวกับเรื่องเรียงความยาแก้พิษต้นลิเคียวของสเนปแต่ดูเหมือนเฮอร์ไมโอนี่ไม่จะยอมให้ความร่วมมือ เธอยังคงจมอยู่ในกองหนังสือกองโตและหมกใบหน้าอยู่กับโน้ตย่อวิชาตัวเลขมหัศจรรย์
แฮร์รี่มีปัญหาเกี่ยวกับคาถาฟริปเพ็นโดที่เลโดรอาสอนไปก่อนวันงานเลี้ยงและดูเหมือนว่าเฮอร์ไมโอนี่จะวุ่นวายมากกับการบ้านของตัวเอง แฮร์รี่เลยไม่อยากกวนใจ ส่วนเพื่อนคนอื่น ๆ ต่างก็มีการบ้านเยอะแยะมากมายและคงช่วยเหลืออะไรแฮร์รี่ไม่ได้ ดังนั้นแฮร์รี่เลยตัดสินใจไปขอให้เลโดรอาทบทวนคาถานี้และกับเขาด้วยตัวเองเลยจะดีกว่า
\"เข้ามาสิค่ะ\" เสียงสดใสของเลโดรอาตอบเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู แฮร์รี่ค่อย ๆ เปิดประตูเดินเข้ามาในห้องทำงานของเลโดรอาช้า \"อ้าว แฮร์รี่เองเหรอ ว่าไง\" แล้วเลโดรอาก็ทักทายแฮร์รี่ต่อ
\"เอ่อ คืออาจารย์ฮะ ผม … \"
แฮร์รี่กำลังจะเข้าเรื่อง แต่แล้วเมื่อแฮร์รี่เงยหน้าขึ้น นอกจากเลโดรอาแล้ว ยังมีเด็กหญิงสาวหน้าตาคุ้นเคยกับแฮร์รี่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงข้ามกับเลโดรอาและส่งยิ้มทักมายไปที่เขาด้วยเช่นกัน
\"ไลล่า!\" แฮร์รี่ร้องเรียก
\"หวัดดีแฮร์รี่\" ไลล่าทักตอบ ก่อนจะลุกขึ้นยืน \"ถ้าอย่างงั้นไว้หนูมาคุยกับอาจารย์ใหม่นะคะ\" ไลล่าหันไปหาเลโดรอา
\"ได้จ๊ะ ฝากความคิดถึงถึงแลสซานดร้าด้วยนะ\" เลโดรอายิ้มตอบไลล่า เมื่อไลล่าเดินผ่านแฮร์รี่ เธอก็ยิ้มให้ก่อนเดินออกนอกห้องทำงานของเลโดรอา แฮร์รี่เดินมานั่งที่เก้าอี้ตัวที่ไลล่าเพิ่งนั่งและจ้องมองเลโดรอาอย่างงงงัน
\"พอดี พี่สาวของไลล่าเป็นเพื่อนเก่าของฉันที่นี่น่ะ ว่าแต่ แฮร์รี่ เธอมีอะไรหรือเปล่า\"
\"ครับ … คือว่าผมอยากให้อาจารย์ทวนเกี่ยวกับคาถาฟริปเพ็นโดน่ะครับ คือ … ผมยังมีปัญหานิดหน่อยกับมัน\" แฮร์รี่กล่าวช้า ๆ พลางคิดว่าเลโดรอาคงมองเขาเป็นตัวตลกแน่ ๆ แต่เลโดรอาไม่หัวเราะ เธอกลับมองแฮร์รี่อย่างเอ็นดูและอบอุ่นที่สุด
\"อ๋อ ใช่ … คราวนั้นฉันอาจสอนเร็วไปนิดนะ พวกเธออาจจะยังไม่เข้าใจกัน ไม่เป็นไรไว้ฉันจะหาเวลาทบทวนให้พวกเธอใหม่ละกัน แต่อย่างไงเสีย ไหน ๆ เธอก็อุตส่าห์มาแล้ว ลองฝึกปฏิบัติกับฉันหน่อยเป็นไง\" เลโดรอาอมยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าตกใจของแฮร์รี่ \"ไม่เป็นไรน่า … แต่ฝึกดูเท่านั้น\" เลโดรอากล่าวและลุกขึ้นยืน เธอเดินตรงไปหลังห้องทำงาน
\"ครับ\" แฮร์รี่เดินตามเธอไป
\"ฟริปเพ็นโดเป็นคาถาง่าย ๆ แต่ความอานุภาพค่อนข้างแรงเลยทีเดียว เหมาะกับเวลาจวนตัวและนึกคาถาอะไรไม่ทันน่ะ อืม … ผู้ร่ายคาถาสามารถกระแทกสิ่งของหรือคนให้กระเด็นออกไปได้ ถ้าเป็นหม้อเหล็กก็ทำให้ล้มคว่ำหรือแตกได้อย่างง่ายดายเลยล่ะ เคล็ดลับมันอยู่ที่การโบกไม้กายสิทธิ์ ดูนะ\" เลโดรอาชักไม้กายสิทธิ์ออกมาและร่ายคาถาฟริปเพ็นโดไปที่เก้าอี้ที่แฮร์รี่นั่งอยู่ แสงสีส้มพุ่งตรงไปยังเก้าอี้ตัวนั้นและกระแทกมันกระเด็นไปอยู่ริมข้างฝาอีกด้านหนึ่ง
\"แอ็กซีโอ เก้าอี้\" เลโดรอาชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่เก้าอี้ตัวเดิมนั้นอีกที มันลอยไปอยู่ที่เดิมของทันราวกับจับวาง \"ทีนี้ตาเธอแล้วล่ะ อย่าลืมการโบกไม้ล่ะ\" เลโดรอากล่าว
แฮร์รี่ลองแล้วลองอีก ในคราวแรก ๆ นั้นมีแสงสีส้มพุ่งตรงไปที่เก้าอี้ แต่แล้วก็จางหายไป แฮร์รี่ลองฝึกอยู่ไม่นาน เก้าอี้ตัวนั้นก็กระเด็นไปที่มุมห้องเหมือนกับที่เลโดรอาสาธิตให้ดูในตอนแรก
\"เธอเรียนรู้ได้เร็วมากเลย แฮร์รี่ เยี่ยมจริง ๆ \" เลโดรอากล่าวชมและชงชาอ่อน ๆ ให้แฮร์รี่หนึ่งถ้วยใหญ่
\"ขอบคุณครับ\" แฮร์รี่ยิ้มรับคำชมและรับถ้วยชามาจิบ ก่อนมองไปรอบห้องทำงานของเลโดรอา ก่อนหน้านี้เขาเคยเข้ามาที่นี่บ่อย ตั้งแต่คราวของล็อกฮาร์ต ลูปินและมูดดี้ ในตอนนี้ห้องทำงานนี้ตกแต่งได้อย่างเรียบร้อย คงเพราะผู้ใช้ห้องนี้เป็นผู้หญิง มีรูปของเลโดรอาติดอยู่ตามผนังทั่ว รวมทั้งรูปบ้านไม้รั้วสีขาวคุ้นตาแฮร์รี่รูปหนึ่ง แฮร์รี่ตกใจ ลุกขึ้นวิ่งไปดูรูปนั้นใกล้ ๆ ทันที ทำเอาเลโดรอาตกใจไปด้วย
\"ทำไมเหรอ แฮร์รี่\" เลโดรอาถามอย่างประหลาดใจ
\"รูปนี้?\" แฮร์รี่ถาม แต่สายตายังคงจ้องไปยังภาพบ้านไม้สวยที่มีรั้วสีขาวสะอาดตาล้อมรอบ เป็นบ้านที่แฮร์รี่เคยฝันถึงแน่นอน เขาแน่ใจ
\"อ๋อ … ความหลังครั้งเก่าของฉันน่ะ\" เลโดรอามองไปที่ภาพนั้น สีหน้าและน้ำเสียงสลดลงไปทันที
\"อาจารย์เคย … \" แฮร์รี่กำลังจะถามว่าเลโดรอาเคยอยู่ที่บ้านหลังนี้ด้วยหรือเปล่า แต่แล้วบุคคลที่แฮร์รี่ไม่พึงปรารถนาก็โผล่เข้ามาในห้องนี้ และส่งสายตาชิงชัยที่มีให้แฮร์รี่โดยเฉพาะมาให้
\"เซเวอร์รัส … \" เลโดรอากล่าวและยิ้มน้อย ๆ ให้สเนป แต่สายตาของสเนปยังคงจ้องไปยังแฮร์รี่อย่างเอาเรื่องเช่นเดิม \"อ้อ เราฝึกคาถาฟริปเพ็นโดกันอยู่น่ะคะ\"
\"หากทุกอย่างเรียบร้อย เธอก็ควรจะลงไปได้แล้วนะ พอตเตอร์ … วีสลีย์กับเกรนเจอร์คงรอทานอาหารเย็นกับเธออยู่\"
สเนปกล่าวเสียงเรียบ แต่หนักแน่นอยู่ในที แฮร์รี่หันไปมองเลโดรอา เธอยิ้มตอบ แฮร์รี่จึงกล่าวขอบคุณเลโดรอาก่อนเดินเลี่ยงออกนอกห้อง แต่ในใจแฮร์รี่ยังขุ่นเคืองอยู่ สเนปเข้ามาขัดจังหวะแฮร์รี่พอดี เขาเกือบจะรู้แล้วว่าบ้านหลังนี้เป็นของใคร นั่นก็จะทำให้แฮร์รี่เข้าใจเกี่ยวกับฝันที่ดูเหมือนเป็นลางบอกเหตุอะไรกับเขาแล้ว
แฮร์รี่ไม่มีเวลามานั่งคิดอะไรเกี่ยวกับบ้านหลังอีกเพราะกำลังจะการแข่งขันควิดดิชครั้งต่อไปในวันรุ่งขึ้นกับฮัฟเฟิลพัฟ แฮร์รี่มุ่งมั่นจะเอาชนะให้ได้เพราะการแข่งขันคราวก่อน แฮร์รี่พลัดตกจากไม้กวาดเพราะผู้คุมวิญญาณทำให้เซดริกคว้าลูกสนิชไปได้ แม้มันไม่ใช่ความผิดของแฮร์รี่หรือใคร ๆ แต่แฮร์รี่รู้สึกอยากจะเอาชนะให้ได้เหลือเกิน
เย็นวันนั้น แฮร์รี่ไม่ได้ให้ทีมฝึกซ้อมแต่คะยั้นคะยอให้ทุกคนขึ้นไปนอนหลับพักผ่อนเพื่อเอาแรง ส่วนตัวเขาเองนั้น ยังคงนั่งอ่านหนังสือเทคนิคการเล่นควิดดิชที่โชเคยให้เขาเป็นรอบที่ห้า
\"แฮร์รี่ นายควรจะไปนอนได้แล้วนะ นายไล่ทีมนายไปนอนหมดแต่นายกลับมานั่งอ่านหนังสือแบบนี้ได้ไง\" รอนพูดอย่างสงสัย ตัวเขาเพิ่งเขียนรายงานส่งสเนปเสร็จและกำลังจะขึ้นนอน
\"เผื่อว่าฉันลืมอะไรไปน่ะ พรุ่งนี้ก็แข่งแล้วนะ\" แฮร์รี่ตอบแต่สายตาเขายังคงอยู่ในหน้าหนังสืออยู่เช่นเดิม
\"พอได้แล้ว!\" รอนร้องออกมาอย่างทนไม่ได้ เขาวางมือสองข้างบนหนังสือ ทำให้แฮร์รี่อ่านไม่ได้
\"ก็ได้ ก็ได้ ไปนอนแล้ว\" แฮร์รี่หัวเราะกับท่าทีห่วงใยของรอนเพื่อนรัก
ทั้งสองกล่าวลาเฮอร์ไมโอนี่ที่พยักหน้ารับ เธอยังคงขลุกอยู่กับเรียงความของสเนปทั้งที่เธอเขียนไปจนครบสองหน้ากระดาษแล้วก็ตาม แฮร์รี่และรอนมองหน้าและอมยิ้มก่อนเดินขึ้นหอนอนชาย ที่ขอบหน้าต่าง เฮ็กวิดเกาะอยู่ มีจดหมายผูกอยู่ในขา
\"ขอบใจนะ เฮ็กวิด\" แฮร์รี่แกะจดหมายและลูบขนนุ่มของเฮ็กวิด มันจิกแฮร์รี่ที่มือเบา ๆ อย่างรักใคร่ก่อนบินออกไปทางหน้าต่าง
\"จดหมายใครเหรอ\" รอนขยับเข้ามาใกล้ ๆ
\"ซีเรียสน่ะ ฉันส่งรูปและก็เล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับงานแฟนซีฮัลโลวีน และก็เรื่องของสเนปกับเลโดรอาด้วย\" แฮร์รี่ตอบและเปิดจดหมายทันที
สวัสดีแฮร์รี่
ขอบใจมากสำหรับรูปที่ส่งมาและการบรรยายเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในฮอกวอตส์ได้อย่างละเอียดจนฉันนึกภาพออกเลยล่ะ ฉันดีใจจริง ๆ ที่เธอสนุกสนานและมีความสุขดี มันทำให้ฉันโล่งใจมาก แต่ก็อย่าลืมที่จะระวังตัวตลอดเวลานะ
ความจริงสเนปไม่ต้องแต่งตัวอะไรเขาก็เหมือนจ้าวแห่งความตายอยู่แล้ว ฉันว่าเขาไม่น่าต้องลำบากอะไรเลย เลโดรอาก็เช่นกัน ตอนที่เราเรียนด้วยกัน เธอเป็นผู้หญิงที่เก่งและก็สวยมากคนหนึ่งของฮอกวอตส์เลยทีเดียว ไม่แปลกอะไรที่เธอจะเข้าใจผิดว่าเลโดรอาแต่งเป็นเทพีแห่งความงามน่ะ เพราะปกติเลโดรอาก็ขึ้นชื่อว่าสวยที่สุดอยู่แล้ว แต่แฮร์รี่ เธอเองก็มีสายตาที่แหลมคมไม่เบาเหมือนกันนะ โช แชงเพื่อนสาวของเธอก็สวยน่ารักเหมาะสมกับเธอดี พยายามเข้าละกัน
ขอให้โชคดีในการแข่งควิดดิชนะ แฮร์รี่ ฉันรู้ว่าเธอต้องชนะ
ฝากความคิดถึงของฉันและรีมัสถึงแฟรี่ตัวน้อย เพื่อนรักของเธอทั้งสองด้วยนะ
ซีเรียส
\"ซีเรียสพูดถูกนะ สเนปไม่เห็นต้องแต่งอะไร เขาก็เหมือนจ้าวแห่งความตายอยู่แล้ว\" รอนหัวเราะไปพร้อมกับแฮร์รี่
\"นั่นสินะ แต่นายว่าไหม ฉันรู้สึกว่าซีเรียสจะชื่นชมเลโดรอาออกนอกหน้าไปหน่อยนะ จดหมายเมื่อคราวก่อนก็เหมือนกัน\" แฮร์รี่กล่าว
\"อืม อาจเป็นได้ ซีเรียสต้องรู้จักเลโดรอาอยู่แล้ว กลุ่มของพ่อนายกับเลโดรอาอยู่บ้านเดียวกัน เขาอาจจะชอบเธอก็ได้… แต่ก็แปลกอยู่อย่างนะ ทำไมเลโดรอาดูสนิทสนมกับสเนปจัง แต่ก่อนสเนปอยู่บ้านสลิธีรินนี่นา\"
\"ฉันก็ไม่เข้าใจ แต่ … \" แฮร์รี่ถอนหายใจ ความจริงเขาก็อยากรู้เรื่องความสัมพันธ์นี้ \"อาจจะจริงอย่างที่เฮอร์ไมโอนี่ว่า … เราไม่ควรไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของพวกเขา\"
แล้ววันแข่งขันควิดดิชก็มาถึง อากาศปลอดโปร่งสดใสเหมาะแก่การเล่นควิดดิชเป็นอย่างมาก เหล่าอาจารย์มากันพร้อมเพื่อดูการเล่นของแต่ละคนและให้คะแนน ทุกคนต่างตั้งใจเล่นกันเป็นอย่างมากเพื่อจะได้ถูกคัดเลือกเข้าทีมประจำโรงเรียนไปแข่งกับทีมเดิร์มสแตรงก์
กริฟฟินดอร์และฮัฟเฟิลพัฟเล่นด้วยกันอย่างขาวสะอาด พลัดกันทำแต้มให้ทีมตัวเองอย่างสูสี แม้ไลล่าจะป้องกันประตูได้มาก แต่เชสเซอร์สามคนของฮัฟเฟิลพัฟต่างก็มีฝีมือและเล่นเข้าขากันเป็นอย่างดี ทำให้เธอป้องกันประตูได้อย่างลำบาก แต่เธอก็ทำดีที่สุดแล้ว ตอนนี้กริฟฟินดอร์นำฮัฟเฟิลพัฟอยู่หกสิบต่อห้าสิบ แฮร์รี่แน่ใจว่าหากยืดเยื้อเกมส์ต่อไปคงทำให้ไลล่าลำบากเป็นแน่ แฮร์รี่จึงเริ่มบินวนไปรอบสนามพลางกวาดสายตามองหาลูกสนิชสีทองอย่างเอาเป็นเอาตายเช่นเดียวกับ ทอมมี่ สตินสัน ซีกเกอร์คนใหม่ของฮัฟเฟิลพัฟ
และแล้วทั้งคู่ก็เหลือบเห็นแสงสีทองเรืองรองที่ปลายสนาม ซีกเกอร์ทั้งสองฝ่ายไม่รอช้าต่างพุ่งดิ่งไปยังแสงสีทองนั้นทันที แฮร์รี่ได้เปรียบเพราะมีไม้กวาดดีและเร็ว ทำให้แฮร์รี่บินไปถึงก่อนทอมมี่หนึ่งช่วงตัวและคว้าลูกสนิชติดมือพร้อมกับชัยชนะของกริฟฟินดอร์
ทั่วทั้งสนามปรบมือและโห่ร้องยินดีไปกับชัยชนะของทีมกริฟฟินดอร์ ทอมมี่เข้ามาจับมือกับแฮร์รี่ ยอมรับความพ่ายแพ้อย่างนักกีฬา
\"ยอดมาก สนุกจริง ๆ ที่ได้เล่นแข่งกันนาย\" ทอมมี่กล่าว
\"ฉันก็เหมือนกัน\" แฮร์รี่ตอบพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
ในวันนั้นตอนบ่าย มีการแข่งขันควิดดิชอีกคู่หนึ่งระหว่างเรเวนคลอและสลิธีริน แฮร์รี่และทีมกริฟฟินดอร์รวมทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่ยังคงนั่งอยู่ในสนามเพื่อดูการเล่นของทีมอื่น ๆ แต่จริง ๆ แล้ว แฮร์รี่ต้องการอยู่เชียร์เรเวนคลอต่างหาก
\"แฮร์รี่ดูสิ มัลฟอยเปลี่ยนตำแหน่ง เขาเล่นเป็นคีปเปอร์!\" รอนร้องอย่างตกใจ แฮร์รี่เงยหน้ามองไปยังทีมสลิธีริน จริงอย่างที่รอนว่า มัลฟอยบินไปรอบ ๆ ห่วงทีมสลิธีริน
\"แหงล่ะ หมอนั่นคงรู้ตัวว่าไม่มีทางเป็นซีกเกอร์ของโรงเรียนได้หรอกเลยต้องเปลี่ยนตำแหน่งน่ะ\" เฟร็ดที่นั่งข้าง ๆ แฮร์รี่พูดต่อ
\"เพราะซีกเกอร์ของโรงเรียนจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากกัปตันทีมกริฟฟินดอร์ของเรา ใช่ไหมพวก\" จอร์จเสริมพลางตบไปที่หลังของแฮร์รี่ ทำเอาแฮร์รี่เกือบตกจากเก้าอี้
นี่เป็นครั้งแรกที่แฮร์รี่ได้เห็นการแข่งขันควิดดิชของทีมจากบ้านอื่น เขาส่งเสียงเชียร์ทีมเรเวนคลอไปพร้อม ๆ กับเพื่อน ๆ อย่างสนุกสนาน
ไม่ใช่ว่าเชสเซอร์เรเวนคลอไม่เก่ง แต่มัลฟอย คีปเปอร์คนใหม่ของสลิธีรินทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยมทีเดียว แฮร์รี่เองก็ยอมรับและคิดว่ามัลฟอยเองคงจะรู้ตัวแล้วว่าตำแหน่งไหนเหมาะสมกับเขาที่สุด สีหน้าของมัลฟอยดูสนุกสนานไปกับเกมส์มากทีเดียว
ในตอนนี้สลิธีรินนำเรเวนคลออยู่แปดสิบต่อยี่สิบ แต่การแข่งขันยังไม่สิ้นสุด เรเวนคลอยังชนะได้ หากโชจับลูกสนิชได้ก่อน และนั่น ลูกสนิชสีทองสุกสว่างอยู่เหนือห่วงบนสุดด้านสลิธีริน มัลฟอยร้องเรียกเจสัน ลี สมิท ซีกเกอร์ของทีมที่ลอยอยู่ข้างสนามทันที แต่โช แชงก็ไม่ยอมปล่อยโอกาสให้หลุดมือ เธอพุ่งมาจากอีกฟากหนึ่งของสนามตรงไปยังลูกสนิชสีทองทันที
\"เร็วเข้า โช!\" แฮร์รี่ส่งเสียงเชียร์ดังลั่นอย่างลืมตัว เฟร็ดกับจอร์จมองหน้ากันและแอบหัวเราะ รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ไม่สนใจเสียงแฮร์รี่ เพราะทั้งคู่ต่างอ้าปากค้าง สายตามองไปยังสนามควิดดิชอย่างลุ้นระทึก
ลูกสนิชบินหนีด้วยความเร็วสูงข้ามฝั่งสนาม โชและเจสันบินตีคู่ตามลูกสนิชไปติด ๆ ทั้งสองต่างพยายามบินชนกันและเบียดเสียดให้อีกฝ่ายไปให้พ้นทาง แม้โชจะเป็นผู้หญิงแต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ เธอใช้จังหวะหลบการกระแทกและปัดมือของเจสันให้พ้นทางก่อนจะคว้าลูกสนิชมาไว้ในมือและชูขึ้นประกาศชัยชนะให้กับเรเวนคลออย่างขาวสะอาด
แฮร์รี่ลุกขึ้นปรบมือและโห่ร้องดีใจไปกับบ้านเรเวนคลอให้กับการเล่นอันยอดเยี่ยมของโช เธอบินได้ดีมากทีเดียว แฮร์รี่เหลือบเห็นสีหน้าผิดหวังของมัลฟอย แต่น่าประหลาดที่แฮร์รี่ไม่ได้รู้สึกสะใจเลย คงเพราะแฮร์รี่เข้าใจว่าการพ่ายแพ้ในเกมส์กีฬาโดยดุษฎีนั้นรู้สึกอย่างไร มัลฟอยทุ่มเทให้กับการเล่นมาก เขาป้องกันประตูได้ดีเยี่ยม และเมื่อทีมแพ้เขาเลยดูเศร้าเสียใจมากกว่าใครทั้งหมด แต่รอนไม่ได้คิดอย่างนั้น เขาดูจะสมหวังกับความพ่ายแพ้ของสลิธีรินมากทีเดียว
หลังงานวันฮัลโลวีนอันตระการตา การเรียนการสอนก็ดำเนินต่อตามปกติ การบ้านหนักหนาที่พวกเด็ก ๆ ทิ้งค้างกันมาทำให้ทุกคนหน้ามืดจะเป็นจะตายเอา
\"ฉันเตือนพวกนายแล้ว!\" เสียงขุ่นเขียวของเฮอร์ไมโอนี่ที่ดุแฮร์รี่และรอน เมื่อทั้งสองพยายามขอให้เฮอร์ไมโอนี่ช่วยเกี่ยวกับเรื่องเรียงความยาแก้พิษต้นลิเคียวของสเนปแต่ดูเหมือนเฮอร์ไมโอนี่ไม่จะยอมให้ความร่วมมือ เธอยังคงจมอยู่ในกองหนังสือกองโตและหมกใบหน้าอยู่กับโน้ตย่อวิชาตัวเลขมหัศจรรย์
แฮร์รี่มีปัญหาเกี่ยวกับคาถาฟริปเพ็นโดที่เลโดรอาสอนไปก่อนวันงานเลี้ยงและดูเหมือนว่าเฮอร์ไมโอนี่จะวุ่นวายมากกับการบ้านของตัวเอง แฮร์รี่เลยไม่อยากกวนใจ ส่วนเพื่อนคนอื่น ๆ ต่างก็มีการบ้านเยอะแยะมากมายและคงช่วยเหลืออะไรแฮร์รี่ไม่ได้ ดังนั้นแฮร์รี่เลยตัดสินใจไปขอให้เลโดรอาทบทวนคาถานี้และกับเขาด้วยตัวเองเลยจะดีกว่า
\"เข้ามาสิค่ะ\" เสียงสดใสของเลโดรอาตอบเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู แฮร์รี่ค่อย ๆ เปิดประตูเดินเข้ามาในห้องทำงานของเลโดรอาช้า \"อ้าว แฮร์รี่เองเหรอ ว่าไง\" แล้วเลโดรอาก็ทักทายแฮร์รี่ต่อ
\"เอ่อ คืออาจารย์ฮะ ผม … \"
แฮร์รี่กำลังจะเข้าเรื่อง แต่แล้วเมื่อแฮร์รี่เงยหน้าขึ้น นอกจากเลโดรอาแล้ว ยังมีเด็กหญิงสาวหน้าตาคุ้นเคยกับแฮร์รี่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงข้ามกับเลโดรอาและส่งยิ้มทักมายไปที่เขาด้วยเช่นกัน
\"ไลล่า!\" แฮร์รี่ร้องเรียก
\"หวัดดีแฮร์รี่\" ไลล่าทักตอบ ก่อนจะลุกขึ้นยืน \"ถ้าอย่างงั้นไว้หนูมาคุยกับอาจารย์ใหม่นะคะ\" ไลล่าหันไปหาเลโดรอา
\"ได้จ๊ะ ฝากความคิดถึงถึงแลสซานดร้าด้วยนะ\" เลโดรอายิ้มตอบไลล่า เมื่อไลล่าเดินผ่านแฮร์รี่ เธอก็ยิ้มให้ก่อนเดินออกนอกห้องทำงานของเลโดรอา แฮร์รี่เดินมานั่งที่เก้าอี้ตัวที่ไลล่าเพิ่งนั่งและจ้องมองเลโดรอาอย่างงงงัน
\"พอดี พี่สาวของไลล่าเป็นเพื่อนเก่าของฉันที่นี่น่ะ ว่าแต่ แฮร์รี่ เธอมีอะไรหรือเปล่า\"
\"ครับ … คือว่าผมอยากให้อาจารย์ทวนเกี่ยวกับคาถาฟริปเพ็นโดน่ะครับ คือ … ผมยังมีปัญหานิดหน่อยกับมัน\" แฮร์รี่กล่าวช้า ๆ พลางคิดว่าเลโดรอาคงมองเขาเป็นตัวตลกแน่ ๆ แต่เลโดรอาไม่หัวเราะ เธอกลับมองแฮร์รี่อย่างเอ็นดูและอบอุ่นที่สุด
\"อ๋อ ใช่ … คราวนั้นฉันอาจสอนเร็วไปนิดนะ พวกเธออาจจะยังไม่เข้าใจกัน ไม่เป็นไรไว้ฉันจะหาเวลาทบทวนให้พวกเธอใหม่ละกัน แต่อย่างไงเสีย ไหน ๆ เธอก็อุตส่าห์มาแล้ว ลองฝึกปฏิบัติกับฉันหน่อยเป็นไง\" เลโดรอาอมยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าตกใจของแฮร์รี่ \"ไม่เป็นไรน่า … แต่ฝึกดูเท่านั้น\" เลโดรอากล่าวและลุกขึ้นยืน เธอเดินตรงไปหลังห้องทำงาน
\"ครับ\" แฮร์รี่เดินตามเธอไป
\"ฟริปเพ็นโดเป็นคาถาง่าย ๆ แต่ความอานุภาพค่อนข้างแรงเลยทีเดียว เหมาะกับเวลาจวนตัวและนึกคาถาอะไรไม่ทันน่ะ อืม … ผู้ร่ายคาถาสามารถกระแทกสิ่งของหรือคนให้กระเด็นออกไปได้ ถ้าเป็นหม้อเหล็กก็ทำให้ล้มคว่ำหรือแตกได้อย่างง่ายดายเลยล่ะ เคล็ดลับมันอยู่ที่การโบกไม้กายสิทธิ์ ดูนะ\" เลโดรอาชักไม้กายสิทธิ์ออกมาและร่ายคาถาฟริปเพ็นโดไปที่เก้าอี้ที่แฮร์รี่นั่งอยู่ แสงสีส้มพุ่งตรงไปยังเก้าอี้ตัวนั้นและกระแทกมันกระเด็นไปอยู่ริมข้างฝาอีกด้านหนึ่ง
\"แอ็กซีโอ เก้าอี้\" เลโดรอาชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่เก้าอี้ตัวเดิมนั้นอีกที มันลอยไปอยู่ที่เดิมของทันราวกับจับวาง \"ทีนี้ตาเธอแล้วล่ะ อย่าลืมการโบกไม้ล่ะ\" เลโดรอากล่าว
แฮร์รี่ลองแล้วลองอีก ในคราวแรก ๆ นั้นมีแสงสีส้มพุ่งตรงไปที่เก้าอี้ แต่แล้วก็จางหายไป แฮร์รี่ลองฝึกอยู่ไม่นาน เก้าอี้ตัวนั้นก็กระเด็นไปที่มุมห้องเหมือนกับที่เลโดรอาสาธิตให้ดูในตอนแรก
\"เธอเรียนรู้ได้เร็วมากเลย แฮร์รี่ เยี่ยมจริง ๆ \" เลโดรอากล่าวชมและชงชาอ่อน ๆ ให้แฮร์รี่หนึ่งถ้วยใหญ่
\"ขอบคุณครับ\" แฮร์รี่ยิ้มรับคำชมและรับถ้วยชามาจิบ ก่อนมองไปรอบห้องทำงานของเลโดรอา ก่อนหน้านี้เขาเคยเข้ามาที่นี่บ่อย ตั้งแต่คราวของล็อกฮาร์ต ลูปินและมูดดี้ ในตอนนี้ห้องทำงานนี้ตกแต่งได้อย่างเรียบร้อย คงเพราะผู้ใช้ห้องนี้เป็นผู้หญิง มีรูปของเลโดรอาติดอยู่ตามผนังทั่ว รวมทั้งรูปบ้านไม้รั้วสีขาวคุ้นตาแฮร์รี่รูปหนึ่ง แฮร์รี่ตกใจ ลุกขึ้นวิ่งไปดูรูปนั้นใกล้ ๆ ทันที ทำเอาเลโดรอาตกใจไปด้วย
\"ทำไมเหรอ แฮร์รี่\" เลโดรอาถามอย่างประหลาดใจ
\"รูปนี้?\" แฮร์รี่ถาม แต่สายตายังคงจ้องไปยังภาพบ้านไม้สวยที่มีรั้วสีขาวสะอาดตาล้อมรอบ เป็นบ้านที่แฮร์รี่เคยฝันถึงแน่นอน เขาแน่ใจ
\"อ๋อ … ความหลังครั้งเก่าของฉันน่ะ\" เลโดรอามองไปที่ภาพนั้น สีหน้าและน้ำเสียงสลดลงไปทันที
\"อาจารย์เคย … \" แฮร์รี่กำลังจะถามว่าเลโดรอาเคยอยู่ที่บ้านหลังนี้ด้วยหรือเปล่า แต่แล้วบุคคลที่แฮร์รี่ไม่พึงปรารถนาก็โผล่เข้ามาในห้องนี้ และส่งสายตาชิงชัยที่มีให้แฮร์รี่โดยเฉพาะมาให้
\"เซเวอร์รัส … \" เลโดรอากล่าวและยิ้มน้อย ๆ ให้สเนป แต่สายตาของสเนปยังคงจ้องไปยังแฮร์รี่อย่างเอาเรื่องเช่นเดิม \"อ้อ เราฝึกคาถาฟริปเพ็นโดกันอยู่น่ะคะ\"
\"หากทุกอย่างเรียบร้อย เธอก็ควรจะลงไปได้แล้วนะ พอตเตอร์ … วีสลีย์กับเกรนเจอร์คงรอทานอาหารเย็นกับเธออยู่\"
สเนปกล่าวเสียงเรียบ แต่หนักแน่นอยู่ในที แฮร์รี่หันไปมองเลโดรอา เธอยิ้มตอบ แฮร์รี่จึงกล่าวขอบคุณเลโดรอาก่อนเดินเลี่ยงออกนอกห้อง แต่ในใจแฮร์รี่ยังขุ่นเคืองอยู่ สเนปเข้ามาขัดจังหวะแฮร์รี่พอดี เขาเกือบจะรู้แล้วว่าบ้านหลังนี้เป็นของใคร นั่นก็จะทำให้แฮร์รี่เข้าใจเกี่ยวกับฝันที่ดูเหมือนเป็นลางบอกเหตุอะไรกับเขาแล้ว
แฮร์รี่ไม่มีเวลามานั่งคิดอะไรเกี่ยวกับบ้านหลังอีกเพราะกำลังจะการแข่งขันควิดดิชครั้งต่อไปในวันรุ่งขึ้นกับฮัฟเฟิลพัฟ แฮร์รี่มุ่งมั่นจะเอาชนะให้ได้เพราะการแข่งขันคราวก่อน แฮร์รี่พลัดตกจากไม้กวาดเพราะผู้คุมวิญญาณทำให้เซดริกคว้าลูกสนิชไปได้ แม้มันไม่ใช่ความผิดของแฮร์รี่หรือใคร ๆ แต่แฮร์รี่รู้สึกอยากจะเอาชนะให้ได้เหลือเกิน
เย็นวันนั้น แฮร์รี่ไม่ได้ให้ทีมฝึกซ้อมแต่คะยั้นคะยอให้ทุกคนขึ้นไปนอนหลับพักผ่อนเพื่อเอาแรง ส่วนตัวเขาเองนั้น ยังคงนั่งอ่านหนังสือเทคนิคการเล่นควิดดิชที่โชเคยให้เขาเป็นรอบที่ห้า
\"แฮร์รี่ นายควรจะไปนอนได้แล้วนะ นายไล่ทีมนายไปนอนหมดแต่นายกลับมานั่งอ่านหนังสือแบบนี้ได้ไง\" รอนพูดอย่างสงสัย ตัวเขาเพิ่งเขียนรายงานส่งสเนปเสร็จและกำลังจะขึ้นนอน
\"เผื่อว่าฉันลืมอะไรไปน่ะ พรุ่งนี้ก็แข่งแล้วนะ\" แฮร์รี่ตอบแต่สายตาเขายังคงอยู่ในหน้าหนังสืออยู่เช่นเดิม
\"พอได้แล้ว!\" รอนร้องออกมาอย่างทนไม่ได้ เขาวางมือสองข้างบนหนังสือ ทำให้แฮร์รี่อ่านไม่ได้
\"ก็ได้ ก็ได้ ไปนอนแล้ว\" แฮร์รี่หัวเราะกับท่าทีห่วงใยของรอนเพื่อนรัก
ทั้งสองกล่าวลาเฮอร์ไมโอนี่ที่พยักหน้ารับ เธอยังคงขลุกอยู่กับเรียงความของสเนปทั้งที่เธอเขียนไปจนครบสองหน้ากระดาษแล้วก็ตาม แฮร์รี่และรอนมองหน้าและอมยิ้มก่อนเดินขึ้นหอนอนชาย ที่ขอบหน้าต่าง เฮ็กวิดเกาะอยู่ มีจดหมายผูกอยู่ในขา
\"ขอบใจนะ เฮ็กวิด\" แฮร์รี่แกะจดหมายและลูบขนนุ่มของเฮ็กวิด มันจิกแฮร์รี่ที่มือเบา ๆ อย่างรักใคร่ก่อนบินออกไปทางหน้าต่าง
\"จดหมายใครเหรอ\" รอนขยับเข้ามาใกล้ ๆ
\"ซีเรียสน่ะ ฉันส่งรูปและก็เล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับงานแฟนซีฮัลโลวีน และก็เรื่องของสเนปกับเลโดรอาด้วย\" แฮร์รี่ตอบและเปิดจดหมายทันที
สวัสดีแฮร์รี่
ขอบใจมากสำหรับรูปที่ส่งมาและการบรรยายเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในฮอกวอตส์ได้อย่างละเอียดจนฉันนึกภาพออกเลยล่ะ ฉันดีใจจริง ๆ ที่เธอสนุกสนานและมีความสุขดี มันทำให้ฉันโล่งใจมาก แต่ก็อย่าลืมที่จะระวังตัวตลอดเวลานะ
ความจริงสเนปไม่ต้องแต่งตัวอะไรเขาก็เหมือนจ้าวแห่งความตายอยู่แล้ว ฉันว่าเขาไม่น่าต้องลำบากอะไรเลย เลโดรอาก็เช่นกัน ตอนที่เราเรียนด้วยกัน เธอเป็นผู้หญิงที่เก่งและก็สวยมากคนหนึ่งของฮอกวอตส์เลยทีเดียว ไม่แปลกอะไรที่เธอจะเข้าใจผิดว่าเลโดรอาแต่งเป็นเทพีแห่งความงามน่ะ เพราะปกติเลโดรอาก็ขึ้นชื่อว่าสวยที่สุดอยู่แล้ว แต่แฮร์รี่ เธอเองก็มีสายตาที่แหลมคมไม่เบาเหมือนกันนะ โช แชงเพื่อนสาวของเธอก็สวยน่ารักเหมาะสมกับเธอดี พยายามเข้าละกัน
ขอให้โชคดีในการแข่งควิดดิชนะ แฮร์รี่ ฉันรู้ว่าเธอต้องชนะ
ฝากความคิดถึงของฉันและรีมัสถึงแฟรี่ตัวน้อย เพื่อนรักของเธอทั้งสองด้วยนะ
ซีเรียส
\"ซีเรียสพูดถูกนะ สเนปไม่เห็นต้องแต่งอะไร เขาก็เหมือนจ้าวแห่งความตายอยู่แล้ว\" รอนหัวเราะไปพร้อมกับแฮร์รี่
\"นั่นสินะ แต่นายว่าไหม ฉันรู้สึกว่าซีเรียสจะชื่นชมเลโดรอาออกนอกหน้าไปหน่อยนะ จดหมายเมื่อคราวก่อนก็เหมือนกัน\" แฮร์รี่กล่าว
\"อืม อาจเป็นได้ ซีเรียสต้องรู้จักเลโดรอาอยู่แล้ว กลุ่มของพ่อนายกับเลโดรอาอยู่บ้านเดียวกัน เขาอาจจะชอบเธอก็ได้… แต่ก็แปลกอยู่อย่างนะ ทำไมเลโดรอาดูสนิทสนมกับสเนปจัง แต่ก่อนสเนปอยู่บ้านสลิธีรินนี่นา\"
\"ฉันก็ไม่เข้าใจ แต่ … \" แฮร์รี่ถอนหายใจ ความจริงเขาก็อยากรู้เรื่องความสัมพันธ์นี้ \"อาจจะจริงอย่างที่เฮอร์ไมโอนี่ว่า … เราไม่ควรไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของพวกเขา\"
แล้ววันแข่งขันควิดดิชก็มาถึง อากาศปลอดโปร่งสดใสเหมาะแก่การเล่นควิดดิชเป็นอย่างมาก เหล่าอาจารย์มากันพร้อมเพื่อดูการเล่นของแต่ละคนและให้คะแนน ทุกคนต่างตั้งใจเล่นกันเป็นอย่างมากเพื่อจะได้ถูกคัดเลือกเข้าทีมประจำโรงเรียนไปแข่งกับทีมเดิร์มสแตรงก์
กริฟฟินดอร์และฮัฟเฟิลพัฟเล่นด้วยกันอย่างขาวสะอาด พลัดกันทำแต้มให้ทีมตัวเองอย่างสูสี แม้ไลล่าจะป้องกันประตูได้มาก แต่เชสเซอร์สามคนของฮัฟเฟิลพัฟต่างก็มีฝีมือและเล่นเข้าขากันเป็นอย่างดี ทำให้เธอป้องกันประตูได้อย่างลำบาก แต่เธอก็ทำดีที่สุดแล้ว ตอนนี้กริฟฟินดอร์นำฮัฟเฟิลพัฟอยู่หกสิบต่อห้าสิบ แฮร์รี่แน่ใจว่าหากยืดเยื้อเกมส์ต่อไปคงทำให้ไลล่าลำบากเป็นแน่ แฮร์รี่จึงเริ่มบินวนไปรอบสนามพลางกวาดสายตามองหาลูกสนิชสีทองอย่างเอาเป็นเอาตายเช่นเดียวกับ ทอมมี่ สตินสัน ซีกเกอร์คนใหม่ของฮัฟเฟิลพัฟ
และแล้วทั้งคู่ก็เหลือบเห็นแสงสีทองเรืองรองที่ปลายสนาม ซีกเกอร์ทั้งสองฝ่ายไม่รอช้าต่างพุ่งดิ่งไปยังแสงสีทองนั้นทันที แฮร์รี่ได้เปรียบเพราะมีไม้กวาดดีและเร็ว ทำให้แฮร์รี่บินไปถึงก่อนทอมมี่หนึ่งช่วงตัวและคว้าลูกสนิชติดมือพร้อมกับชัยชนะของกริฟฟินดอร์
ทั่วทั้งสนามปรบมือและโห่ร้องยินดีไปกับชัยชนะของทีมกริฟฟินดอร์ ทอมมี่เข้ามาจับมือกับแฮร์รี่ ยอมรับความพ่ายแพ้อย่างนักกีฬา
\"ยอดมาก สนุกจริง ๆ ที่ได้เล่นแข่งกันนาย\" ทอมมี่กล่าว
\"ฉันก็เหมือนกัน\" แฮร์รี่ตอบพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
ในวันนั้นตอนบ่าย มีการแข่งขันควิดดิชอีกคู่หนึ่งระหว่างเรเวนคลอและสลิธีริน แฮร์รี่และทีมกริฟฟินดอร์รวมทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่ยังคงนั่งอยู่ในสนามเพื่อดูการเล่นของทีมอื่น ๆ แต่จริง ๆ แล้ว แฮร์รี่ต้องการอยู่เชียร์เรเวนคลอต่างหาก
\"แฮร์รี่ดูสิ มัลฟอยเปลี่ยนตำแหน่ง เขาเล่นเป็นคีปเปอร์!\" รอนร้องอย่างตกใจ แฮร์รี่เงยหน้ามองไปยังทีมสลิธีริน จริงอย่างที่รอนว่า มัลฟอยบินไปรอบ ๆ ห่วงทีมสลิธีริน
\"แหงล่ะ หมอนั่นคงรู้ตัวว่าไม่มีทางเป็นซีกเกอร์ของโรงเรียนได้หรอกเลยต้องเปลี่ยนตำแหน่งน่ะ\" เฟร็ดที่นั่งข้าง ๆ แฮร์รี่พูดต่อ
\"เพราะซีกเกอร์ของโรงเรียนจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากกัปตันทีมกริฟฟินดอร์ของเรา ใช่ไหมพวก\" จอร์จเสริมพลางตบไปที่หลังของแฮร์รี่ ทำเอาแฮร์รี่เกือบตกจากเก้าอี้
นี่เป็นครั้งแรกที่แฮร์รี่ได้เห็นการแข่งขันควิดดิชของทีมจากบ้านอื่น เขาส่งเสียงเชียร์ทีมเรเวนคลอไปพร้อม ๆ กับเพื่อน ๆ อย่างสนุกสนาน
ไม่ใช่ว่าเชสเซอร์เรเวนคลอไม่เก่ง แต่มัลฟอย คีปเปอร์คนใหม่ของสลิธีรินทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยมทีเดียว แฮร์รี่เองก็ยอมรับและคิดว่ามัลฟอยเองคงจะรู้ตัวแล้วว่าตำแหน่งไหนเหมาะสมกับเขาที่สุด สีหน้าของมัลฟอยดูสนุกสนานไปกับเกมส์มากทีเดียว
ในตอนนี้สลิธีรินนำเรเวนคลออยู่แปดสิบต่อยี่สิบ แต่การแข่งขันยังไม่สิ้นสุด เรเวนคลอยังชนะได้ หากโชจับลูกสนิชได้ก่อน และนั่น ลูกสนิชสีทองสุกสว่างอยู่เหนือห่วงบนสุดด้านสลิธีริน มัลฟอยร้องเรียกเจสัน ลี สมิท ซีกเกอร์ของทีมที่ลอยอยู่ข้างสนามทันที แต่โช แชงก็ไม่ยอมปล่อยโอกาสให้หลุดมือ เธอพุ่งมาจากอีกฟากหนึ่งของสนามตรงไปยังลูกสนิชสีทองทันที
\"เร็วเข้า โช!\" แฮร์รี่ส่งเสียงเชียร์ดังลั่นอย่างลืมตัว เฟร็ดกับจอร์จมองหน้ากันและแอบหัวเราะ รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ไม่สนใจเสียงแฮร์รี่ เพราะทั้งคู่ต่างอ้าปากค้าง สายตามองไปยังสนามควิดดิชอย่างลุ้นระทึก
ลูกสนิชบินหนีด้วยความเร็วสูงข้ามฝั่งสนาม โชและเจสันบินตีคู่ตามลูกสนิชไปติด ๆ ทั้งสองต่างพยายามบินชนกันและเบียดเสียดให้อีกฝ่ายไปให้พ้นทาง แม้โชจะเป็นผู้หญิงแต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ เธอใช้จังหวะหลบการกระแทกและปัดมือของเจสันให้พ้นทางก่อนจะคว้าลูกสนิชมาไว้ในมือและชูขึ้นประกาศชัยชนะให้กับเรเวนคลออย่างขาวสะอาด
แฮร์รี่ลุกขึ้นปรบมือและโห่ร้องดีใจไปกับบ้านเรเวนคลอให้กับการเล่นอันยอดเยี่ยมของโช เธอบินได้ดีมากทีเดียว แฮร์รี่เหลือบเห็นสีหน้าผิดหวังของมัลฟอย แต่น่าประหลาดที่แฮร์รี่ไม่ได้รู้สึกสะใจเลย คงเพราะแฮร์รี่เข้าใจว่าการพ่ายแพ้ในเกมส์กีฬาโดยดุษฎีนั้นรู้สึกอย่างไร มัลฟอยทุ่มเทให้กับการเล่นมาก เขาป้องกันประตูได้ดีเยี่ยม และเมื่อทีมแพ้เขาเลยดูเศร้าเสียใจมากกว่าใครทั้งหมด แต่รอนไม่ได้คิดอย่างนั้น เขาดูจะสมหวังกับความพ่ายแพ้ของสลิธีรินมากทีเดียว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น