ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ทุกคนหวาดกลัว(Fear)
ฟาโรห์หลงยุคภาค2
ตอนที่4 ทุกคนหวาดกลัว
หากจะบอกว่าเช้าวันต่อมาเป็นวันที่ดีของครอบครัวไลท์สปีดแล้วล่ะก็ไม่ถูกเสียทีเดียว ทุกคนกังวลใจ มิสเตอร์ไลท์สปีดอยู่บ้านทั้งวันโดยไม่ออกไปขายไอศครีม มิสซิซไลท์สปีดไม่มีสมาธิทำอาหารทุกคนจึงต้องสั่งพิซซ่ามากิน เบนเองก็ไม่ได้ทำอะไรมากนัก เขานั่งจมอยู่ที่โซฟาและเอาแต่ครุ่นคิด ส่วนแครี่นั้นไม่ได้พูดมากเหมือนเดิม เธอหมกตัวอยู่ในห้อง(แม้เบนจะพูดว่าเธออาจมัวแต่แต่งตัวและแต่งหน้าอยู่ก็ได้) แต่เซนนาพอด ทิดเดิ้ลส์ และรัสท์บัคเก็ตกลับตรงข้ามกันเลย พวกเขาไม่รู้ว่าครอบครัวไลท์สปีดกังวลกันเรื่องอะไร พวกเขาทำยุ่งเหมือนเดิม ประเดิมด้วยประตูห้องเปิดดังปัง ดำเนินต่อมาคือหนังสือทุกชั้นตกลงพื้นเพราะเดินกระแทก จบลงอย่างสวยงามเป็นการตะโกนเรียกมิสซิซไลท์สปีดเสียงดังลั่นว่าอาหารเช้าอยู่ไหน
“กินพิซซ่าไปก่อนแล้วกันนะ” มิสซิซไลท์สปีดพูดอย่างไร้อารมณ์
“อะไรนะ ปิ๊ซซ่ารึ?”
“พิซซ่า พิ-ซ-ซ่-า” เธอเน้น แล้วชี้ไปที่ถาดตรงกลางโต๊ะกินข้าว
ระหว่างที่เซนนาพอดกินอยู่นั้น ครอบครัวไลท์สปีดก็คุยกัน(เบนไปตามแครี่ลงมาโดยแกล้งตะโกนว่า “ไฟไหม้!” หน้าของแครี่ที่โผล่พรวดพราดตอนนั้นทำให้เบนขำไม่หยุดเลย) “เรามานั่งกังวลอยู่อย่างนี้ทั้งวันไม่ได้หรอกนะ” มิสเตอร์ไลท์สปีดว่า “มาวิเคราะห์สิ่งที่เราทำอยู่ตอนนี้แล้วแก้ไขกันดีกว่า จะได้ไม่เสียเวลาเปล่า อันดับแรก เรากังวลเรื่องอะไร?”
“ศาสตราจารย์เยลลี่เมลลี่กับนายกริมมี่สโตนี่” เบนตอบอย่างอัตโนมัติ แครี่หัวเราะคิกคัก บรรยากาศดูคลายเคลียดลงเล็กน้อย
“อันดับสอง เรากังวลถึงพวกเขาทำไม?”
“กังวลว่าพวกเขาจะมาคิดบัญชีกับเรา ซึ่งพวกเขาก็ไม่ยอมไปที่ธนาคาร เพราะมันช้า” มิสซิซไลท์สปีดตอบเบื่อๆ เบนพยายามอย่างยิ่งที่จะทำให้หน้าดูเคร่งขรึม ซึ่งยากจริงๆ เพราะมุมปากของเขาไม่หยุดกระตุกซักที
“อันดับสาม พวกเขาจะมาแก้แค้นเราแบบไหน?”
“ทำให้เรากลายเป็นเนื้อเน่า” แครี่กระซิบเสียงเยือกเย็น ทุกคนตัวสั่น
“อะ -- อันดับสี่ มีทางแก้ไขไหม?”
“มี” เบนตอบทันที “พอพวกเขาโผล่มาก็หนีซะ”
“ไอเดียดีเหลือเกินนะ” แครี่ประชดฉุนๆ “มีใครเห็นด้วยกับความคิดของเบน’ส บิ๊ก บัมเปอร์ บ๊อกซ์ ออฟ แบนเอดจ์บ้างคะ” ไม่มีใครยกมือ แต่เบนทำท่าจะขย้ำแครี่ให้ตายคามือซะ
“เออ” มิสเตอร์ไลท์สปีดรีบขัดขึ้น “พ่อว่ายังงี้ดีไหม แจ้งตำรวจมาคุ้มครองบ้านเรา จะได้ปลอดภัย”
“โธ่ คุณคะ” มิสซิซไลท์สปีดว่า “จะให้พวกเราพูดว่ายังไง ‘คือ -- คุณตำรวจคะ ครอบครัวดิฉันกลุ้มใจมากค่ะ ว่านักโทษแหกคุกสองคนที่เพิ่งแหกคุกมาเมื่อเร็วๆนี้อาจจะมาแก้แค้นเรา โปรดช่วยคุ้มครองเราได้ไหมคะ ส่งตำรวจมาโหลหนึ่งเลยค่ะ ถ้าคุ้มกันเราแล้วสองคนนั่นไม่ปรากฏก็ถือว่าเสียเวลาไปซักสองสามอาทิตย์แล้วกันค่ะ’ งั้นรึ”
“ผมรู้แล้ว!” เบนร้องขึ้น “พวกเราก็วางกับดักไว้สิครับ!”
“กับดักรึ” มิสเตอร์ไลท์สปีดถาม “ความคิดเข้าท่านะ ถ้าเขาแอบเข้ามาในบ้านเราก็จะทำให้เขาตกลงไปในกับดักเลย”
“มาวางแผนก่อนดีกว่า” แครี่พูดอย่างตื่นเต้น “เราต้องวางแผนไว้”
****
หลังจากผ่านมาแล้วหนึ่งชั่วโมง กับดักต่างๆก็เสร็จเรียบร้อย มิสเตอร์ไลท์สปีดวางเศษแก้วบนพื้นห้องบริเวณด้านล่างหน้าต่างทุกบาน ทั้งชั้นบนและชั้นล่าง เบนนำถังใส่ก้อนหินและผูกเชือกไว้ เขากะจะใช้สิ่งนี้เวลากลางคืน เขาจะติดตะขอไว้บนเพดานเหนือประตูเป๊ะ แล้วเอาปลายเชือกด้านหนึ่งคล้องตะขอและเอามามัดกับลูกบิดประตู ส่วนปลายเชือกอีกด้านที่มีถังใส่หินผูกไว้นั้นเบนก็จะวางไว้บนโต๊ะ(ซึ่งเขาย้ายมันมาจากห้องนั่งเล่น)โดยพยายามจัดโต๊ะให้เชือกที่ผูกถังไว้นั้นตึง ดังนั้นถ้าใครแอบเปิดประตูเข้ามาเชือกที่ผูกอยู่ที่ลูกบิดด้านในบ้านก็จะถูกดึงให้ตึง เชือกจะถูกดึงไปทางด้านประตูโดยมีตะขอเป็นตัวกลางและถังใส่หินจะค่อยๆเลื่อนไปทีละนิดและตกขอบโต๊ะ มันจะเหวี่ยงเข้าใสผู้ที่แอบเข้ามาและ ตูม! คนที่แอบเข้ามาก็จะโดนถังใส่หินน็อค แถมหินที่อยู่ข้างในก็จะร่วงกราวออกมาส่งเสียงเตือนให้พวกไลท์สปีดรู้ แครี่นั้นเธอใช้ถุงพริกไทย เธอเอาถุงใส่พริกไทยจนเต็มและมัดไว้ มันจะเป็นอาวุธอันดีเยี่ยมที่เหมาะแก่การโจมตีเพราะเมื่อโยนแล้วถุงจะแตกและพริกไทยก็จะฟุ้งออกมา เหล่าวายร้ายก็จะไอแค่กๆและแสบตาไปหมด วิธีนี้ทุกคนต้องเตรียมแว่นตากันน้ำและผ้าปิดจมูกไว้เพื่อป้องกันตัวเอง เธอจะเพิ่มประสิทธิภาพของมันด้วยการเปิดพัดลม ทีนี้ล่ะก็ -- อะฮ่า! ศาสตราจารย์เจลลี่กับกริมสโตนได้ของกำนัลชิ้นใหญ่ที่สุดแน่ๆ!(โดยการเข้าโรงพยาบาลตำรวจ) มิสซิซไลท์สปีดทำอาวุธเหมือนกันโดยใช้เครื่องมือในครัว มีด เขียง ส้อม และช้อน เธอได้ไอเดียมาจากกระเป๋าถือของเธอ(เซนนาพอดรีบวิ่งหนีตอนที่เธออธิบายเรื่องนี้) เธอเจาะรูเขียงตรงกลางแล้วเอาไม้ยาวๆเสียบเข้าไปแต่ไม่ต้องเสียบทะลุ ทีนี้เธอก็เจาะรูเพิ่มตรงรอบศูนย์กลางเพื่อเอาไว้ติดมีด ส้อม และช้อนต่างๆ เมื่อเสร็จแล้วมันดูเหมือนไม้ม็อปนิดหนึ่ง เพียงแต่ว่าตรงจุดที่จะติดเศษผ้าชิ้นยาวเป็นวงกลม และแทนที่จะเป็นผ้าถูกลับเป็นมีด ช้อน และส้อมนั่นเอง สามีและลูกๆของเธอถึงกับหัวเราะก๊ากเลยเมื่อเห็น
“ดูมันพิลึกยังไงก็ไม่รู้นะครับ” เบนว่า “แต่ผมเดาว่าคงมีประสิทธิภาพสูง ไม้ม็อปบาซูก้า”
“ทีนี้คงจะกันสองคนนั่นไหวแล้วนะ” มิสเตอร์ไลท์สปีดพูดขึ้นอย่างไม่แน่ใจ “คงไม่เป็นไรแล้วล่ะทีนี้”
มิสเตอร์ไลท์สปีดยังไม่รู้ตัวในตอนนั้นเลยว่า เขาพูดผิด “หนูว่าไปตามเซนนาพอดมาเตือนดีกว่า” แครี่บอก “ถ้าเขาโดนกับดักของเรายุ่งแน่ๆ”
ทุกคนจึงไปตามเซนนาพอดมา พลางอธิบายกับดักและเรื่องราวต่างๆ เซนนาพอดดูจะประทับใจอยู่บ้าง แต่เมื่อถึงไม้ม็อปบาซูก้าของมิสซิซไลท์สปีดแล้วก็เกิดปัญหาขึ้นจนได้ “เครื่องอะไรน่ะ พิลึกพิลั่นชะมัดยาก” เซนนาพอดว่า “ไม่มีคลาสเลยนะ บอส“
“เขาเรียนรู้คำพวกนั้นมาจากไหนน่ะ” มิสเตอร์ไลท์สปีดพึมพำ เบนซึ่งได้ยินเขาพูดหน้าแดงและพยายามทำตัวเป็นปกติ ในระหว่างที่มิสซิซไลท์สปีดดูเหมือนโดนสบประมาท “มันคือไม้ม็อปติดอาวุธน่ะ” เธอเค้นเสียงเหมือนอาบยาพิษ แต่เซนนาพอดซึ่งกำลังตื่นเต้นอยู่กับกับดักต่างๆก็ดูเหมือนจะสลัดยาพิษนั้นออกไปจนหมดเพราะไม่รู้ตัว “เดี๋ยวฉันสาธิตให้ดู”
มิสซิซไลท์สีดเริมใช้ไม้ม็อป(?)ทำท่า ทุกคนแอบนึกในใจว่า เธอไปดูเรื่องบรู๊ซลีมากจากไหนกัน เธอทำเสียงประกอบตามไปด้วย “อย่างนี้ ทำอย่างนี้นะ ดูไว้ซะ สะบัดอย่างนี้นะ วู้บบบบบบ(เบนก้มหลบเขียงได้ทันท่วงที) แล้วก็ฟาดลงแบบนี้ ตูมมมม!(มันกระแทกพื้นระหว่างมิสเตอร์ไลท์สปีดกับแครี่จนทั้งสองกระเด้งตัวไปคนละทาง) กับเหวี่ยงเป็นอย่างนี้ เฟี้ยวววววววว!(มิสซิซไลท์สปีดเหวี่ยงมันไปในอากาศจนเซนนาพอดต้องหงายตัวเหมือนเดอะแมททริกซ์) วิธีนี้ก็คือการพุ่งกระฉูด(“ชื่อแต่ละอย่างคิดมาจากไหนกันนี่” เบนพึมพำ) ฟู้บบบบ โอ๊ะ โอ้ ไม่นะ!”
เพล้ง!
มิสซิซไลท์สปีดทำท่าแทง แต่มันหลุดจากมือเธอ แล้วพุ่งไปที่กระจกหน้าต่างจนแตกกระจาย
ทุกคนมองดูหน้าต่าง ซึ่งมีไม้ม็อปคาอยู่ เศษกระจกชิ้นสุดท้ายแกว่งไปแกว่งมาตรงขอบหน้าต่าง และหล่นแตกลงบนพื้น
……
“เอ่อ คุณคะ” มิสซิซไลท์สปีดเอ่ยขึ้นกับสามีพลางยิ้มแหยๆ “คุณมีเศษแก้วให้วางเพิ่มขึ้นแล้วนะคะ”
(To Be Continued…)
ตอนที่4 ทุกคนหวาดกลัว
หากจะบอกว่าเช้าวันต่อมาเป็นวันที่ดีของครอบครัวไลท์สปีดแล้วล่ะก็ไม่ถูกเสียทีเดียว ทุกคนกังวลใจ มิสเตอร์ไลท์สปีดอยู่บ้านทั้งวันโดยไม่ออกไปขายไอศครีม มิสซิซไลท์สปีดไม่มีสมาธิทำอาหารทุกคนจึงต้องสั่งพิซซ่ามากิน เบนเองก็ไม่ได้ทำอะไรมากนัก เขานั่งจมอยู่ที่โซฟาและเอาแต่ครุ่นคิด ส่วนแครี่นั้นไม่ได้พูดมากเหมือนเดิม เธอหมกตัวอยู่ในห้อง(แม้เบนจะพูดว่าเธออาจมัวแต่แต่งตัวและแต่งหน้าอยู่ก็ได้) แต่เซนนาพอด ทิดเดิ้ลส์ และรัสท์บัคเก็ตกลับตรงข้ามกันเลย พวกเขาไม่รู้ว่าครอบครัวไลท์สปีดกังวลกันเรื่องอะไร พวกเขาทำยุ่งเหมือนเดิม ประเดิมด้วยประตูห้องเปิดดังปัง ดำเนินต่อมาคือหนังสือทุกชั้นตกลงพื้นเพราะเดินกระแทก จบลงอย่างสวยงามเป็นการตะโกนเรียกมิสซิซไลท์สปีดเสียงดังลั่นว่าอาหารเช้าอยู่ไหน
“กินพิซซ่าไปก่อนแล้วกันนะ” มิสซิซไลท์สปีดพูดอย่างไร้อารมณ์
“อะไรนะ ปิ๊ซซ่ารึ?”
“พิซซ่า พิ-ซ-ซ่-า” เธอเน้น แล้วชี้ไปที่ถาดตรงกลางโต๊ะกินข้าว
ระหว่างที่เซนนาพอดกินอยู่นั้น ครอบครัวไลท์สปีดก็คุยกัน(เบนไปตามแครี่ลงมาโดยแกล้งตะโกนว่า “ไฟไหม้!” หน้าของแครี่ที่โผล่พรวดพราดตอนนั้นทำให้เบนขำไม่หยุดเลย) “เรามานั่งกังวลอยู่อย่างนี้ทั้งวันไม่ได้หรอกนะ” มิสเตอร์ไลท์สปีดว่า “มาวิเคราะห์สิ่งที่เราทำอยู่ตอนนี้แล้วแก้ไขกันดีกว่า จะได้ไม่เสียเวลาเปล่า อันดับแรก เรากังวลเรื่องอะไร?”
“ศาสตราจารย์เยลลี่เมลลี่กับนายกริมมี่สโตนี่” เบนตอบอย่างอัตโนมัติ แครี่หัวเราะคิกคัก บรรยากาศดูคลายเคลียดลงเล็กน้อย
“อันดับสอง เรากังวลถึงพวกเขาทำไม?”
“กังวลว่าพวกเขาจะมาคิดบัญชีกับเรา ซึ่งพวกเขาก็ไม่ยอมไปที่ธนาคาร เพราะมันช้า” มิสซิซไลท์สปีดตอบเบื่อๆ เบนพยายามอย่างยิ่งที่จะทำให้หน้าดูเคร่งขรึม ซึ่งยากจริงๆ เพราะมุมปากของเขาไม่หยุดกระตุกซักที
“อันดับสาม พวกเขาจะมาแก้แค้นเราแบบไหน?”
“ทำให้เรากลายเป็นเนื้อเน่า” แครี่กระซิบเสียงเยือกเย็น ทุกคนตัวสั่น
“อะ -- อันดับสี่ มีทางแก้ไขไหม?”
“มี” เบนตอบทันที “พอพวกเขาโผล่มาก็หนีซะ”
“ไอเดียดีเหลือเกินนะ” แครี่ประชดฉุนๆ “มีใครเห็นด้วยกับความคิดของเบน’ส บิ๊ก บัมเปอร์ บ๊อกซ์ ออฟ แบนเอดจ์บ้างคะ” ไม่มีใครยกมือ แต่เบนทำท่าจะขย้ำแครี่ให้ตายคามือซะ
“เออ” มิสเตอร์ไลท์สปีดรีบขัดขึ้น “พ่อว่ายังงี้ดีไหม แจ้งตำรวจมาคุ้มครองบ้านเรา จะได้ปลอดภัย”
“โธ่ คุณคะ” มิสซิซไลท์สปีดว่า “จะให้พวกเราพูดว่ายังไง ‘คือ -- คุณตำรวจคะ ครอบครัวดิฉันกลุ้มใจมากค่ะ ว่านักโทษแหกคุกสองคนที่เพิ่งแหกคุกมาเมื่อเร็วๆนี้อาจจะมาแก้แค้นเรา โปรดช่วยคุ้มครองเราได้ไหมคะ ส่งตำรวจมาโหลหนึ่งเลยค่ะ ถ้าคุ้มกันเราแล้วสองคนนั่นไม่ปรากฏก็ถือว่าเสียเวลาไปซักสองสามอาทิตย์แล้วกันค่ะ’ งั้นรึ”
“ผมรู้แล้ว!” เบนร้องขึ้น “พวกเราก็วางกับดักไว้สิครับ!”
“กับดักรึ” มิสเตอร์ไลท์สปีดถาม “ความคิดเข้าท่านะ ถ้าเขาแอบเข้ามาในบ้านเราก็จะทำให้เขาตกลงไปในกับดักเลย”
“มาวางแผนก่อนดีกว่า” แครี่พูดอย่างตื่นเต้น “เราต้องวางแผนไว้”
****
หลังจากผ่านมาแล้วหนึ่งชั่วโมง กับดักต่างๆก็เสร็จเรียบร้อย มิสเตอร์ไลท์สปีดวางเศษแก้วบนพื้นห้องบริเวณด้านล่างหน้าต่างทุกบาน ทั้งชั้นบนและชั้นล่าง เบนนำถังใส่ก้อนหินและผูกเชือกไว้ เขากะจะใช้สิ่งนี้เวลากลางคืน เขาจะติดตะขอไว้บนเพดานเหนือประตูเป๊ะ แล้วเอาปลายเชือกด้านหนึ่งคล้องตะขอและเอามามัดกับลูกบิดประตู ส่วนปลายเชือกอีกด้านที่มีถังใส่หินผูกไว้นั้นเบนก็จะวางไว้บนโต๊ะ(ซึ่งเขาย้ายมันมาจากห้องนั่งเล่น)โดยพยายามจัดโต๊ะให้เชือกที่ผูกถังไว้นั้นตึง ดังนั้นถ้าใครแอบเปิดประตูเข้ามาเชือกที่ผูกอยู่ที่ลูกบิดด้านในบ้านก็จะถูกดึงให้ตึง เชือกจะถูกดึงไปทางด้านประตูโดยมีตะขอเป็นตัวกลางและถังใส่หินจะค่อยๆเลื่อนไปทีละนิดและตกขอบโต๊ะ มันจะเหวี่ยงเข้าใสผู้ที่แอบเข้ามาและ ตูม! คนที่แอบเข้ามาก็จะโดนถังใส่หินน็อค แถมหินที่อยู่ข้างในก็จะร่วงกราวออกมาส่งเสียงเตือนให้พวกไลท์สปีดรู้ แครี่นั้นเธอใช้ถุงพริกไทย เธอเอาถุงใส่พริกไทยจนเต็มและมัดไว้ มันจะเป็นอาวุธอันดีเยี่ยมที่เหมาะแก่การโจมตีเพราะเมื่อโยนแล้วถุงจะแตกและพริกไทยก็จะฟุ้งออกมา เหล่าวายร้ายก็จะไอแค่กๆและแสบตาไปหมด วิธีนี้ทุกคนต้องเตรียมแว่นตากันน้ำและผ้าปิดจมูกไว้เพื่อป้องกันตัวเอง เธอจะเพิ่มประสิทธิภาพของมันด้วยการเปิดพัดลม ทีนี้ล่ะก็ -- อะฮ่า! ศาสตราจารย์เจลลี่กับกริมสโตนได้ของกำนัลชิ้นใหญ่ที่สุดแน่ๆ!(โดยการเข้าโรงพยาบาลตำรวจ) มิสซิซไลท์สปีดทำอาวุธเหมือนกันโดยใช้เครื่องมือในครัว มีด เขียง ส้อม และช้อน เธอได้ไอเดียมาจากกระเป๋าถือของเธอ(เซนนาพอดรีบวิ่งหนีตอนที่เธออธิบายเรื่องนี้) เธอเจาะรูเขียงตรงกลางแล้วเอาไม้ยาวๆเสียบเข้าไปแต่ไม่ต้องเสียบทะลุ ทีนี้เธอก็เจาะรูเพิ่มตรงรอบศูนย์กลางเพื่อเอาไว้ติดมีด ส้อม และช้อนต่างๆ เมื่อเสร็จแล้วมันดูเหมือนไม้ม็อปนิดหนึ่ง เพียงแต่ว่าตรงจุดที่จะติดเศษผ้าชิ้นยาวเป็นวงกลม และแทนที่จะเป็นผ้าถูกลับเป็นมีด ช้อน และส้อมนั่นเอง สามีและลูกๆของเธอถึงกับหัวเราะก๊ากเลยเมื่อเห็น
“ดูมันพิลึกยังไงก็ไม่รู้นะครับ” เบนว่า “แต่ผมเดาว่าคงมีประสิทธิภาพสูง ไม้ม็อปบาซูก้า”
“ทีนี้คงจะกันสองคนนั่นไหวแล้วนะ” มิสเตอร์ไลท์สปีดพูดขึ้นอย่างไม่แน่ใจ “คงไม่เป็นไรแล้วล่ะทีนี้”
มิสเตอร์ไลท์สปีดยังไม่รู้ตัวในตอนนั้นเลยว่า เขาพูดผิด “หนูว่าไปตามเซนนาพอดมาเตือนดีกว่า” แครี่บอก “ถ้าเขาโดนกับดักของเรายุ่งแน่ๆ”
ทุกคนจึงไปตามเซนนาพอดมา พลางอธิบายกับดักและเรื่องราวต่างๆ เซนนาพอดดูจะประทับใจอยู่บ้าง แต่เมื่อถึงไม้ม็อปบาซูก้าของมิสซิซไลท์สปีดแล้วก็เกิดปัญหาขึ้นจนได้ “เครื่องอะไรน่ะ พิลึกพิลั่นชะมัดยาก” เซนนาพอดว่า “ไม่มีคลาสเลยนะ บอส“
“เขาเรียนรู้คำพวกนั้นมาจากไหนน่ะ” มิสเตอร์ไลท์สปีดพึมพำ เบนซึ่งได้ยินเขาพูดหน้าแดงและพยายามทำตัวเป็นปกติ ในระหว่างที่มิสซิซไลท์สปีดดูเหมือนโดนสบประมาท “มันคือไม้ม็อปติดอาวุธน่ะ” เธอเค้นเสียงเหมือนอาบยาพิษ แต่เซนนาพอดซึ่งกำลังตื่นเต้นอยู่กับกับดักต่างๆก็ดูเหมือนจะสลัดยาพิษนั้นออกไปจนหมดเพราะไม่รู้ตัว “เดี๋ยวฉันสาธิตให้ดู”
มิสซิซไลท์สีดเริมใช้ไม้ม็อป(?)ทำท่า ทุกคนแอบนึกในใจว่า เธอไปดูเรื่องบรู๊ซลีมากจากไหนกัน เธอทำเสียงประกอบตามไปด้วย “อย่างนี้ ทำอย่างนี้นะ ดูไว้ซะ สะบัดอย่างนี้นะ วู้บบบบบบ(เบนก้มหลบเขียงได้ทันท่วงที) แล้วก็ฟาดลงแบบนี้ ตูมมมม!(มันกระแทกพื้นระหว่างมิสเตอร์ไลท์สปีดกับแครี่จนทั้งสองกระเด้งตัวไปคนละทาง) กับเหวี่ยงเป็นอย่างนี้ เฟี้ยวววววววว!(มิสซิซไลท์สปีดเหวี่ยงมันไปในอากาศจนเซนนาพอดต้องหงายตัวเหมือนเดอะแมททริกซ์) วิธีนี้ก็คือการพุ่งกระฉูด(“ชื่อแต่ละอย่างคิดมาจากไหนกันนี่” เบนพึมพำ) ฟู้บบบบ โอ๊ะ โอ้ ไม่นะ!”
เพล้ง!
มิสซิซไลท์สปีดทำท่าแทง แต่มันหลุดจากมือเธอ แล้วพุ่งไปที่กระจกหน้าต่างจนแตกกระจาย
ทุกคนมองดูหน้าต่าง ซึ่งมีไม้ม็อปคาอยู่ เศษกระจกชิ้นสุดท้ายแกว่งไปแกว่งมาตรงขอบหน้าต่าง และหล่นแตกลงบนพื้น
……
“เอ่อ คุณคะ” มิสซิซไลท์สปีดเอ่ยขึ้นกับสามีพลางยิ้มแหยๆ “คุณมีเศษแก้วให้วางเพิ่มขึ้นแล้วนะคะ”
(To Be Continued…)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น