ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เลือกคู่
Chapter 4 : เลือกคู่
เช้าวันรุ่งขึ้น รอนตื่นแต่ฟ้ายังไม่สาง ความจริงเขานอนไม่หลับเอาซะเลยเพราะความกังวลใจเกี่ยวกับคำพูดเตือนสติของแฮร์รี่ ปีก่อนนั้นความจริงรอนเองก็เลือกคู่มากไปหน่อยจนมองข้ามคนใกล้ตัวไป รอนหันไปมองแฮร์รี่ เพื่อนรักคนนี้กำลังหลับอยู่ แฮร์รี่คงเพลียจากการแข่งควิดดิชเมื่อวาน รอนเลยไม่อยากไปกวน
รอนกระโดดลุกจากเตียงและลงไปยังห้องโถงข้างล่าง นี่ยังเป็นเวลาเช้ามาก ๆ ห้องนั่งเล่นรวมเลยไม่มีใครนั่งอยู่เลย ยกเว้นเพียงคนเดียว
\"เฮอร์ไมโอนี่!\" รอนร้องเรียก
\"อ้าว รอน … ตื่นเช้าจังนะ\" เฮอร์ไมโอนี่ทักทาย เธอนั่งบนโซฟาข้างเตาผิงที่ประจำของเธอ มีหนังสือเล่มโตวางอยู่บนตัก ด้านข้างมีครุกแชงก์นอนอยู่
\"อือ … เอ่อ … เธอเองก็ตื่นเช้านะ\" รอนรู้สึกว่าตนเองประหลาดเหลือเกินที่รู้สึกตื่นเต้น ทั้ง ๆ ที่เขากับเฮอร์ไมโอนี่เป็นเพื่อนกันมาเนิ่นนานแล้ว
\"ใช่ ตอนเช้าเหมาะแก่การอ่านหนังสือเป็นที่สุด\" เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มตอบ สายตามองไล่ไปที่หน้าหนังสือดังเดิม
รอนเพิ่งเคยมองหน้าเฮอร์ไมโอนี่อย่างจริงจัง ลึกซึ้ง เธอดูต่างไปจากเดิม นั่นไม่ใช่หน้าตาหรือรูปลักษณ์ภายนอกที่แสนคุ้นตา แต่บางสิ่งในใจรอนบอกว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่เหมือนเดิม
\"เอ่อ เฮอร์ไมโอนี่ … \" รอนพึมพำ
\"หือ!\" เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้ารับ แต่สายตายังคงอยู่ที่หน้าหนังสือเช่นเดิม
\"เธอจะไปงานเลี้ยงกับฉันไหม\" รอนพูดรัวเร็วมาก เฮอร์ไมโอนี่ชะงักและละสายตามาจ้องหน้ารอน
\"เธอชวนฉันเหรอ?\" เฮอร์ไมโอนี่ถาม
\"ถ้าเธอรับปากจะไปกับคนอื่นแล้ว ฉันก็ขอโทษละกันที่มาขอเธอช้าไป\" รอนพูดอย่างผิดหวังและลุกขึ้นเดินหนีทันที
\"เดี๋ยวสิ รอน … ฉันแค่ถามเฉย ๆ น่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นทันที หนังสือเล่มโตตกไปกองกับพื้น ครุกแชงก์ตกใจตื่นและร้องครวญคราง รอนหยุดชะงักและหันไปมองหน้าเฮอร์ไมโอนี่อย่างมีหวัง \"ฉันจะไปงานเลี้ยงกับเธอก็ได้\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ สีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีชมพู รอยยิ้มเจือใบหน้าบ่งบอกความดีใจเป็นที่สุด
\"จริงเหรอ!\" รอนร้องออกมาเกือบจะทันที สีหน้าของรอนก็ไม่ต่างกับเฮอร์ไมโอนี่เลย
\"จริงสิ\" เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า
\"งั้น … \"
\"งั้น?\" เฮอร์ไมโอนี่ฉงน
\"เดี๋ยวเจอกันที่โต๊ะอาหารนะ\" รอนกล่าวเร็ว ๆ และวิ่งขึ้นไปห้องนอนทันที สีหน้าของรอนเปลี่ยนเป็นสีแดงจัดไม่แตกต่างอะไรกับผมสีแดงของตัวเขาแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่ฉงนกับท่าทีประหลาดของรอนมาก แต่เธอเองก็เริ่มเข้าใจเพราะหัวใจเธอก็เต้นรัวเร็วไม่ต่างกันเลย
--------------------------------------------------------------------------------
แฮร์รี่เริ่มรู้สึกได้ขณะที่นั่งกินอาหารเช้าอยู่ที่โต๊ะ รอนและเฮอร์ไมโอนี่มีท่าทีแปลกประหลาดต่อกันมาก ทั้งคู่เอาแต่แอบมองกัน และก็หลบสายตากันเอง มีบางครั้งถึงจะเอ่ยปากคุยกัน แต่ก็หลุดคำพูดออกมาไม่กี่คำ สีหน้าของทั้งคู่ก็เป็นสีเข้มจัดกว่าธรรมดาปกติ
แล้วรอนก็เปิดเผยความจริงกับแฮร์รี่หลังเรียนวิชาแปลงร่างเสร็จว่าเขาขอเฮอร์ไมโอนี่ไปงานแล้ว และเธอก็ตกลงไปกับเขา
\"มิน่าล่ะ พวกนายถึงแปลก ๆ ไป\" แฮร์รี่อมยิ้ม
\"ทำไมทำหน้างั้นล่ะ ไม่มีอะไรนะ ก็แค่ ... \" รอนทำหน้าตื่น ๆ \"เพื่อนกัน\" รอนกล่าวออกมาอย่างยากลำบากที่สุดและกลืนน้ำลาย
\"อืม จะจำไว้นะ\" แฮร์รี่ยังนึกขำกับอาการปากแข็งของเพื่อนรัก
แฮร์รี่หาโอกาสชวนโชไปงานแฟนซีกับเขา ไม่อยากเสียโอกาสไปแบบคราวก่อนอีกแล้ว แฮร์รี่รวบรวมความกล้าทั้งหมดแล้วไปดักรอโชที่หน้าห้องเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด และนั่น โชเลิกเรียนพอดี เธอกำลังเดินออกจากห้องพร้อมกับเพื่อนผู้หญิงหลายคนเช่นเดิม โชสังเกตเห็นแฮร์รี่และส่งยิ้มให้ นั่นก็เกือบทำให้แฮร์รี่ลืมสิ่งที่จะต้องพูดกับเธอไปเลย พวกเพื่อนผู้หญิงของโชต่างเหมือนจะรู้ว่าแฮร์รี่คิดอะไรอยู่ คราวนี้พวกหล่อนไม่หัวเราะคิกคักแล้ว นั่นคงเพราะว่าแฮร์รี่เคยช่วยโชไว้เมื่อการแข่งควิดดิชคราวก่อน พวกหล่อนเลยเดินผ่านแฮร์รี่ไปเฉย ๆ และอมยิ้ม แต่โชยังคงยืนมองแฮร์รี่อยู่เช่นเดิม
\"มีอะไรหรือเปล่าแฮร์รี่\" โชถาม เสียงของเธอไพเราะน่าฟัง ทำให้แฮร์รี่รู้สึกตัว
\"เอ่อ … เมื่อกี้เรียนเป็นอย่างไงบ้าง\" แฮร์รี่หลุดปากถามโช แต่ดูเหมือนว่ามันไม่ค่อยเข้าท่านัก
\"อ๋อ … ก็ดีค่ะ ศาสตราจารย์เลโดรอาสอนสนุกดี … เธอเป็นอะไรหรือเปล่า แฮร์รี่\" โชสงสัย
\"ไม่เป็น … ไม่ใช่สิ คือ ผมสบายดี\"
แฮร์รี่เริ่มรู้สึกว่าตัวเองงี่เง่าขึ้นทุกที สายตาของโชจ้องมองมาที่แฮร์รี่เหมือนว่าจะเข้าใจ แฮร์รี่มองโชตอบ และคิดในใจว่าเป็นไงเป็นกัน
\"ไปงานเลี้ยงกับฉันไหม\"
ปรากฎว่าทั้งแฮร์รี่และโชต่างพูดประโยคเดียวกันนี้ออกมาเกือบจะพร้อมกัน แฮร์รี่ตกตะลึงไปชั่วขณะ ส่วนโชเองก็มีใบหน้าเป็นสีชมพูแล้ว
\"เอ่อ … ถ้างั้น เราก็ … ไปด้วยกันนะ\" โชกล่าวออกมาในที่สุด สีหน้าอมชมพูของเธอสวยน่ารักมากทีเดียวในสายตาของแฮร์รี่
\"ฮะ … แล้วเจอกันนะ\" แฮร์รี่ตอบ แต่ในตอนนี้เขาเหมือนอยู่ในความฝัน เป็นฝันที่ดีมากเสียด้วย
โชส่งยิ้มให้แฮร์รี่อีกทีหันหลังวิ่งไปตามทางเดิน แฮร์รี่เองยังยิ้มค้างอยู่ราวกับว่าแฮร์รี่ยังอยู่ในความฝันแสนหวาน แต่แล้วก็ต้องตื่นจากฝันเมื่อเสียงที่ไม่น่าฟังดังขึ้นด้านหลัง
\"พอตเตอร์ นี่เธอจะขวางทางเดินไปถึงไหนกัน\" เสียงนุ่มลึกของศาสตราจารย์สเนปดังขึ้น แฮร์รี่หันไปมองด้านหลัง สเนปกำลังยืนจ้องแฮร์รี่ด้วยสายตาวาวโรจน์มุ่งร้าย
\"ขอโทษฮะ อาจารย์\" แฮร์รี่หลบไปด้านข้างทันทีก่อนที่สเนปจะถือโอกาสหักคะแนนกริฟฟินดอร์อย่างที่เขาเคยทำ แต่สเนปยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ สายตาไร้ความอบอุ่นยังคงจับจ้องแฮร์รี่อย่างเอาเรื่อง สเนปกำลังจะอ้าปากกล่าวอะไรสักอย่าง แต่ทันใดนั้น ศาสตราจารย์เลโดรอาก็เดินออกมาจากห้องเรียนพอดิบพอดี เธอหันมาเห็นสเนปกับแฮร์รี่พอดี
\"เซเวอร์รัส! แฮร์รี่!\" เลโดรอาร้องเรียกเสียงใสพร้อมกับหิ้วหนังสือเล่มโตสามเล่มเดินตรงมาหาทั้งคู่ สีหน้าของเลโดรอายิ้มแย้มแจ่มใส ไม่ต่างอะไรกับเด็กสาวเช่นโช แชงเลย \"คุยอะไรกันอยู่เหรอค่ะ\" เลโดรอาถาม สายตากวาดมองไปยังแฮร์รี่ก่อนที่จะเลยไปหาสเนปที่ทำหน้าผิดหวังราวกับงานเลี้ยงฮัลโลวีนถูกยกเลิก
\"ไม่มีอะไรหรอก เลดี้ … มา … ผมเอาไปวางให้ที่ห้องคุณเอง\" สเนปเอื้อมมือมาคว้าหนังสือทั้งสามเล่มไปจากมือของเลโดรอาและเดินเลี่ยงไปทันที แฮร์รี่มองสเนปอย่างประหลาดใจเป็นที่สุดกับท่าทีแปลก ๆ ของสเนป
\"ถ้างั้น … แล้วเจอกันตอนอาหารเย็นนะ\" เลโดรอาส่งยิ้มหวานให้แฮร์รี่ก่อนเดินตามสเนปไป แฮร์รี่ได้แต่พยักหน้ารับ
--------------------------------------------------------------------------------
\"เรียบร้อยแล้วเหรอ แฮร์รี่\" รอนทักทายหลังจากแฮร์รี่เดินยิ้มหน้าบานมาที่โต๊ะอาหารกริฟฟินดอร์
\"อือ … \" แฮร์รี่งึมงำในลำคอ
\"ดีจังเลย ทีนี้ก็เหลือแต่ว่า … เราจะแต่งอะไรกันดีล่ะ\" รอนกล่าว
\"นั่นสิ … เธอคิดไว้หรือยัง เฮอร์ไมโอนี่\" แฮร์รี่หันไปถามเฮอร์ไมโอนี่ เธอยิ้มตอบและไม่พูดอะไร
\"ว่าไงล่ะ … ความจริง เธอน่าจะบอกฉันนะ ฉันจะได้แต่งตัวเข้ากับเธอได้ไง\" รอนกล่าว
\"ไม่บอกหรอก\" เฮอร์ไมโอนี่อมยิ้มและหันไปหัวเราะคิกคักกับลาเวนเดอร์ บราวน์และปาราวตี พาติล รอนยักไหล่อย่างไม่สนใจเท่าไร แฮร์รี่เองก็ครุ่นคิดว่าตนจะแต่งตัวเป็นอะไรดี แล้วสายตาของแฮร์รี่ก็มองเลยไปถึงโต๊ะอาหารบ้านเรเวนคลอ โชเองก็กำลังมองแฮร์รี่เช่นกัน แล้วเธอก็ส่งยิ้มให้ นั่นทำให้แฮร์รี่มีความคิดดี ๆ แวบขึ้นมาในสมองทันที
แฮร์รี่แอบส่งนกฮูกไปหาโชในช่วงเปลี่ยนชั่วโมงเรียนเกี่ยวกับเรื่องชุดแฟนซีไปงานเลี้ยงฮัลโลวีน แฮร์รี่เดาว่าโชเองคงอยากแต่งตัวเป็นคู่กับแฮร์รี่ด้วยเป็นแน่ และคงไม่ใจร้ายแบบเฮอร์ไมโอนี่ที่ไม่ยอมบอกรอน คู่ของตนว่าแต่งอะไร
ในใจของแฮร์รี่ตอนนี้มีแต่ความอิ่มเอิบใจที่จะได้ไปงานกับโช หญิงสาวที่อยู่ในใจมาตั้งแต่ตอนปีสาม ความตื่นเต้นเกือบทำให้แฮร์รี่เข้าเรียนวิชาปรุงยาเกือบสาย แต่ก็ยังโชคดีที่วันนั้นสเนปเดินเข้าห้องเรียนวิชาปรุงยาสายไปห้านาที สร้างความประหลาด งุนงงให้กับเด็ก ๆ เป็นอย่างมาก สเนปไม่เคยเข้าสอนสายเลยแม้แต่ครั้งเดียว
อย่างไรก็ตาม การเริ่มเรียนสายไปห้านาทีไม่ได้ทำให้วิชาปรุงยาดีขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียวในความคิดของแฮร์รี่ สเนปชอบทำให้แฮร์รี่ประสาทเสียโดยการยืนคุมด้านหน้ากดดันแฮร์รี่อยู่เกือบตลอดชั่วโมง บางครั้งสเนปก็เดินไปไล่เบี้ยกับเนวิลล์ นั้นก็สามารถสร้างความบันเทิงเริงใจให้กับเด็กนักเรียนบ้านสลิธีรินเป็นอย่างดีทีเดียว
\"อีกแล้วเหรอ ลองบัตท่อม เธอเคยจำอะไรที่ฉันสอนได้บ้างไหมเนี่ย\" สเนปพูดอย่างเย็นชา พลางมองไปยังน้ำยาในหม้อของเนวิลล์ เด็กบ้านสลิธิรินหัวเราะเยาะกันคิกคัก \"แก้ให้ถูกก่อนหมดชั่วโมง ไม่อย่างงั้นกริฟฟินดอร์จะถูกหักห้าสิบคะแนน ห้ามให้ใครช่วยอย่างเด็ดขาด!\" สเนปประกาศก้องพลางเหลือบสายตาไปยังเฮอร์ไมโอนี่อย่างรู้ทัน เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเฮือก เธอเห็นสีหน้าหวั่นวิตกของเนวิลล์แต่ก็รู้ดีว่าไม่สามารถช่วยอะไรเนวิลล์ได้ หากสายตาเกรี้ยวกราดของสเนปจ้องเธออย่างเอาเป็นเอาตายแบบนี้
เนวิลล์ก้มหน้าหาสูตรแก้น้ำยาแก้พิษต้นลิเคียวอย่างเอาเป็นตายในหนังสือ เด็ก ๆ บ้านกริฟฟินดอร์ต่างเขยิบห่างเนวิลล์เพื่อให้สเนปเห็นว่าพวกเขาไม่ได้ให้ความช่วยเหลือเนวิลล์ แต่ในใจทุกคนต่างส่งกำลังใจไปให้เนวิลล์ แต่เหมือนกับว่าเนวิลล์ยังมีโชคดีอยู่บ้าง ประตูห้องเรียนเปิดออกช้า ๆ มีนางฟ้าแสนงามคนหนึ่งเดินตรงมาหาสเนป ศาสตราจารย์เลโดรอานั่นเอง
\"เซเวอร์รัส … ขอโทษจริง ๆ ค่ะที่มากวนคุณในเวลานี้ แต่ฉัน … \" เลโดรอากล่าวอย่างร้อนรน นี่คงเป็นเรื่องด่วนจริง ๆ
\"อืม … จะไปเดี๋ยวนี้\" สเนปกล่าวสั้น ๆ เลโดรอายิ้มตอบก่อนหันหลังเดินออกไป สเนปเดินตามเลโดรอาไป แต่ก่อนถึงประตู สเนปหันกลับมาเหมือนนึกอะไรขึ้นได้
\"การบ้านวันนี้ เขียนรายงานสรุปเกี่ยวกับยาที่สกัดได้จากต้นลิเคียวอย่างละเอียดสองหน้ากระดาษ ส่งวันจันทร์หน้า เลิกเรียนได้\" สเนปกล่าวเร็ว ๆ ก่อนปิดประตูดังปัง
เด็กบ้านกริฟฟินดอร์โห่ร้องดีใจอย่างที่สุด เนวิลล์เองเหมือนยกภูเขาออกจากอก เขาถอนหายใจยาวและมองหน้าเพื่อน ๆ ที่ยิ้มดีใจ เฮอร์ไมโอนี่เดินมาดูที่หม้อยาของเนวิลล์
\"ความจริงเกือบถูกแล้วล่ะ แต่เธอใส่น้ำค้างจากยอดลิเคียวมากไปนิด มันจะกลายเป็นยาพิษลิเคียวแทนที่จะเป็นยาแก้พิษนะ\" เฮอร์ไมโอนี่บอกเนวิลล์ที่พยักหน้ารับ ความจริงเขาเองก็ยังสับสนอยู่
\"โชคไม่ดีอย่างนี้ทุกวันหรอก ลองบัตท่อม คราวหน้าศาสตราจารย์สเนปเอานายตายแน่ เธอด้วย ยายเลือดสีโคลน\" เสียงไม่น่าฟังของมัลฟอยดังขึ้นด้านหลังพวกเขา เฮอร์ไมโอนี่หันไปประจัญหน้ากับมัลฟอย และจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง
\"ไปกันเถอะ เฮอร์ไมโอนี่ อย่าไปยุ่งกับพวกนั้นเลย\"
รอนคว้าแขนเฮอร์ไมโอนี่และลากเธอออกนอกห้องเรียนทันทีก่อนที่จะมีเรื่องขึ้นอีก แฮร์รี่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามเพื่อนรักทั้งสองออกมานอกห้อง
\"เธอไม่ควรจะห้ามฉัน ฉันเบื่อพวกมัลฟอยเต็มทนแล้ว\" เฮอร์ไมโอนี่สลัดแขนที่รอนลากออกมาได้สำเร็จที่ทางเดินระหว่างชั้นเรียน
\"ฉันรู้ แต่ … ฉันไม่อยากให้เธอไปมีเรื่องกับพวกนั้น\" รอนกล่าวอย่างรำคาญใจ
\"แต่ฉัน … \" เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะเถียง แต่แฮร์รี่เดินเข้ามาปรามทั้งสองตรงกลางพอดี
\"เอาเถอะ เอาเถอะ พอซะที ทั้งคู่นั้นละ\" แฮร์รี่ยกมือขึ้นสองข้างและมองรอนทีเฮอร์ไมโอนี่ที \"เรื่องมัลฟอยเอาไว้ทีหลังเหอะ ที่ฉันแปลกใจตอนนี้ก็เรื่องของสเนปกับเลโดรอา พวกนายไม่เห็นเหรอ\" แฮร์รี่กล่าว
\"นั่นสินะ\" รอนตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนลงเล็กน้อย
\"อือ ใช่ … ปกติสเนปไม่เคยมาสายหรือยอมปล่อยนักเรียนก่อนเวลาเลยนะ แสดงว่าเลโดรอาต้องมีเรื่องสำคัญอะไรกับสเนปเป็นแน่\" แฮร์รี่กล่าวและทำหน้านึกคิด
\"ฉันสงสัยจังว่าเรื่องอะไรสำคัญถึงเพียงนั้น ทำให้สเนปยอมทิ้งชั้นเรียนออกไปได้\" รอนกล่าว
แฮร์รี่เองก็ไม่แน่ใจว่าเพราะอะไร แต่เหตุผลหนึ่งที่วิ่งตรงเข้ามาในสมองแฮร์รี่คือตัวเลโดรอาเองนั่นละ ที่สำคัญเกินสิ่งใดและทำให้สเนปยอมทิ้งชั้นเรียนออกไปได้ แต่ก็นั่นละ เลโดรอาเรียกสเนปออกไปทำไม แฮร์รี่เองก็นึกไม่ออกเช่นกัน
มันเป็นวันเสาร์ที่เด็ก ๆ ทุกคนรอคอย เป็นวันที่ทุกคนสามารถไปเที่ยวที่ฮอกส์มี้ดได้ แฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่ต่างสนุกสนานที่จะได้ซื้อของเล่นแปลก ๆ ที่ร้านซองโก้ และดื่มบัตเตอร์เบียร์ที่ร้านไม้กวาดสามอัน ท้ายที่สุด เฮอร์ไมโอนี่ก็ต้องยอมบอกรอนว่าเธอจะแต่งตัวเป็นแฟรี่ นั้นก็เป็นความคิดที่ดี รอนเลยเอาตามอย่างเฮอร์ไมโอนี่ พวกเขาไม่ลืมที่จะหาซื้อเครื่องแต่งกายและเครื่องประดับที่ใช้แต่งในงานแฟนซีฮัลโลวีน
\"แฮร์รี่ นายซื้อขนนกไปทำไมเยอะแยะน่ะ\" รอนถามอย่างสงสัยที่สุดกับขนนกสีขาวและแดงหลายอันที่แฮร์รี่ซื้อไป
\"อ๋อ ไว้ประดับชุดของฉันกับโชไง\" แฮร์รี่อมยิ้มน้อย ๆ แต่รอนยังทำหน้าไม่เข้าใจอยู่ดีแต่เขาก็ไม่ถามอะไรกวนใจแฮร์รี่
แล้วเด็ก ๆ ก็เดินเข้าไปในร้านไม้กวาดสามอัน รอนเดินไปสั่งบัตเตอร์เบียร์สามแก้วให้เพื่อน ๆ เขา เมื่อเขากลับมาที่โต๊ะก็เริ่มพูดคุยกันต่อ แล้วเรื่องที่ถูกหยิบยกขึ้นมาก็คงหนีไม้พ้นเรื่องของสเนปและเลโดรอา
\"ฉันได้ยินจากเฟร็ดกับจอร์จว่าสเนปชอบเลโดรอาจริง ๆ แน่ สเนปชอบตามเธอไปทุกแห่ง มีอยู่ครั้งเขาอาสาเป็นผู้ช่วยเธอในชั้นเรียนป้องกันตัวจากศาสตร์มืดของเฟร์ดกับจอร์จด้วยล่ะ ไม่อยากเชื่อเลย คนเย็นชาที่ไม่มีหัวใจแบบสเนปจะรักคนอื่นเป็นด้วย\" รอนกล่าวอย่างเหลืออดกับแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ที่โต๊ะในมุมร้านไม้กวาดสามอัน
\"เงียบหน่อย รอน พวกสลิธีรินอาจได้ยินเข้านะ\" เฮอร์ไมโอนี่ดุรอนพลางมองดูรอบ ๆ ร้าน \"ฉันว่าอาจไม่เป็นอย่างที่พวกเธอคิดกันก็ได้ สเนปกับเลโดรอาคงเป็นเพื่อนเก่ากันมาก่อน พวกเขาก็เคยเรียนด้วยกัน ลืมแล้วหรือไง การที่พวกเขาจะคุยกันบ้างก็ไม่แปลกหรอก ไม่ใช่เหรอ\"
\"ใครอยากเป็นเพื่อนสเนปบ้างล่ะ ไม่ใช่ฉันแน่\" รอนส่ายหน้า
\"อาจมีอะไรมากกว่านั้นก็ได้นะ\" แฮร์รี่กล่าว
\"ใช่ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องของเรานี่\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวอย่างไม่เห็นด้วย
\"ก็ฉันไม่อยากให้เลโดรอาที่น่ารักไปข้องแวะอะไรกับสเนปนี่นา เขาต้องทำลายชีวิตเธอแน่\" รอนขึ้นเสียง
\"ฉันก็ไม่อยาก\" แฮร์รี่กล่าว
\"นี่ ฟังนะ พวกนายทั้งสอง ฉันว่าเลโดรอาน่ะฉลาดมากและก็มากพอที่จะเลือกใครสักคนเป็นคู่ชีวิตน่ะ แต่ก็อีกนะ ถ้าเธอเลือกสเนป นั่นก็เป็นการตัดสินใจของเธอ ฉันไม่อยากให้พวกเธอไปยุ่งเกี่ยวเรื่องนี้\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวจริงจังพลางกระแทกแก้วเบียร์อย่างไม่ชอบใจ
แฮร์รี่และรอนมองหน้ากัน ทั้งสองมีคำถามในใจแต่ก็ไม่กล้าถกเถียงอะไรกันตอนนี้ เลโดรอาเองเคยอยู่บ้านกริฟฟินดอร์แต่เหตุใดถึงไปสนิทสนมอะไรกับสเนปที่มาจากสลิธีรินได้ ในใจอีกส่วนของแฮร์รี่ก็คิดถึงพ่อ แม่ รวมถึงพ่อทูนหัวของเขา หากเลโดรอาจะรักใครสักคน แฮร์รี่อยากให้คน ๆ นั้นเป็นซีเรียส ทั้งสองคนน่าจะเหมาะสมกันดี ติดอยู่อย่างเดียวที่ซีเรียสยังไม่พ้นความผิดเท่านั้นเอง
--------------------------------------------------------------------------------
ยิ่งใกล้วันงานเลี้ยงแฟนซีฮัลโลวีน เด็ก ๆ ยิ่งตื่นเต้น เลยทำให้ไม่ค่อยมีกะจิตกะใจตั้งใจเรียนสักเท่าไร ศาสตราจารย์ฟลิตวิกผู้ใจดียอมให้เด็ก ๆ คุยเล่นกันในห้องเรียนในคาบสุดท้ายก่อนถึงวันฮัลโลวีน ศาสตราจารย์เลโดรอาสอนเพียงครึ่งเวลา ศาสตราจารย์มักกอนนากัลและศาสตราจารย์บินส์ยังคงสอนตามปกติ ส่วนศาสตราจารย์สเนปนั้นทำอะไรที่แปลกประหลาดที่สุด เขาสอนเด็ก ๆ ตามเดิมก็จริง แต่ไม่มีการบ้าน ไม่มีรายงานสองหน้ากระดาษยาวเหยียด หรือการทดสอบท้ายชั่วโมงอย่างที่เขาชอบทำในชั่วโมงเรียนสุดท้ายก่อนวันงานเลี้ยง พอหมดชั่วโมง สเนปก็รีบเดินออกจากห้องเรียนไปทันที สร้างความแปลกประหลาดใจให้กับเด็ก ๆ ทุกคนเป็นอย่างมาก
\"นายว่าสเนปแปลก ๆ ไปไหม\" รอนกระซิบกระซาบข้างหูแฮร์รี่ตอนที่สเนปเดินออกจากห้องไปแล้ว
\"ยิ่งกว่าแปลกอีก เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่เลโดรอาเข้ามาสอนที่นี่แล้ว\" แฮร์รี่ตอบ
\"อืม นายว่าไหม เลโดรอาเองก็ดูจะสนิทสนมกับสเนปซะด้วยสิ ฉันว่าทั้งคู่อาจจะเคย … เป็นคู่รักกันมาก่อนก็ได้\" รอนกล่าว สีหน้าไม่สู้ดีนัก
\"อย่าให้เป็นอย่างงั้นเลย\" แฮร์รี่รำพัน
\"นี่ เมื่อไรเธอทั้งสองจะเลิกวุ่นวายเกี่ยวกับเรื่องของเลโดรอาซะทีนะ\" เฮอร์ไมโอนี่ที่อยู่ด้านหลังของแฮร์รี่และรอนกล่าวอย่างเบื่อหน่าย พลางส่งสายตาขุ่นเคืองจ้องหน้าเพื่อนทั้งสอง ทำให้หัวข้อเรื่องเลโดรอาต้องถูกหยุดลงในทันที
เช้าวันรุ่งขึ้น รอนตื่นแต่ฟ้ายังไม่สาง ความจริงเขานอนไม่หลับเอาซะเลยเพราะความกังวลใจเกี่ยวกับคำพูดเตือนสติของแฮร์รี่ ปีก่อนนั้นความจริงรอนเองก็เลือกคู่มากไปหน่อยจนมองข้ามคนใกล้ตัวไป รอนหันไปมองแฮร์รี่ เพื่อนรักคนนี้กำลังหลับอยู่ แฮร์รี่คงเพลียจากการแข่งควิดดิชเมื่อวาน รอนเลยไม่อยากไปกวน
รอนกระโดดลุกจากเตียงและลงไปยังห้องโถงข้างล่าง นี่ยังเป็นเวลาเช้ามาก ๆ ห้องนั่งเล่นรวมเลยไม่มีใครนั่งอยู่เลย ยกเว้นเพียงคนเดียว
\"เฮอร์ไมโอนี่!\" รอนร้องเรียก
\"อ้าว รอน … ตื่นเช้าจังนะ\" เฮอร์ไมโอนี่ทักทาย เธอนั่งบนโซฟาข้างเตาผิงที่ประจำของเธอ มีหนังสือเล่มโตวางอยู่บนตัก ด้านข้างมีครุกแชงก์นอนอยู่
\"อือ … เอ่อ … เธอเองก็ตื่นเช้านะ\" รอนรู้สึกว่าตนเองประหลาดเหลือเกินที่รู้สึกตื่นเต้น ทั้ง ๆ ที่เขากับเฮอร์ไมโอนี่เป็นเพื่อนกันมาเนิ่นนานแล้ว
\"ใช่ ตอนเช้าเหมาะแก่การอ่านหนังสือเป็นที่สุด\" เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มตอบ สายตามองไล่ไปที่หน้าหนังสือดังเดิม
รอนเพิ่งเคยมองหน้าเฮอร์ไมโอนี่อย่างจริงจัง ลึกซึ้ง เธอดูต่างไปจากเดิม นั่นไม่ใช่หน้าตาหรือรูปลักษณ์ภายนอกที่แสนคุ้นตา แต่บางสิ่งในใจรอนบอกว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่เหมือนเดิม
\"เอ่อ เฮอร์ไมโอนี่ … \" รอนพึมพำ
\"หือ!\" เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้ารับ แต่สายตายังคงอยู่ที่หน้าหนังสือเช่นเดิม
\"เธอจะไปงานเลี้ยงกับฉันไหม\" รอนพูดรัวเร็วมาก เฮอร์ไมโอนี่ชะงักและละสายตามาจ้องหน้ารอน
\"เธอชวนฉันเหรอ?\" เฮอร์ไมโอนี่ถาม
\"ถ้าเธอรับปากจะไปกับคนอื่นแล้ว ฉันก็ขอโทษละกันที่มาขอเธอช้าไป\" รอนพูดอย่างผิดหวังและลุกขึ้นเดินหนีทันที
\"เดี๋ยวสิ รอน … ฉันแค่ถามเฉย ๆ น่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นทันที หนังสือเล่มโตตกไปกองกับพื้น ครุกแชงก์ตกใจตื่นและร้องครวญคราง รอนหยุดชะงักและหันไปมองหน้าเฮอร์ไมโอนี่อย่างมีหวัง \"ฉันจะไปงานเลี้ยงกับเธอก็ได้\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ สีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีชมพู รอยยิ้มเจือใบหน้าบ่งบอกความดีใจเป็นที่สุด
\"จริงเหรอ!\" รอนร้องออกมาเกือบจะทันที สีหน้าของรอนก็ไม่ต่างกับเฮอร์ไมโอนี่เลย
\"จริงสิ\" เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า
\"งั้น … \"
\"งั้น?\" เฮอร์ไมโอนี่ฉงน
\"เดี๋ยวเจอกันที่โต๊ะอาหารนะ\" รอนกล่าวเร็ว ๆ และวิ่งขึ้นไปห้องนอนทันที สีหน้าของรอนเปลี่ยนเป็นสีแดงจัดไม่แตกต่างอะไรกับผมสีแดงของตัวเขาแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่ฉงนกับท่าทีประหลาดของรอนมาก แต่เธอเองก็เริ่มเข้าใจเพราะหัวใจเธอก็เต้นรัวเร็วไม่ต่างกันเลย
--------------------------------------------------------------------------------
แฮร์รี่เริ่มรู้สึกได้ขณะที่นั่งกินอาหารเช้าอยู่ที่โต๊ะ รอนและเฮอร์ไมโอนี่มีท่าทีแปลกประหลาดต่อกันมาก ทั้งคู่เอาแต่แอบมองกัน และก็หลบสายตากันเอง มีบางครั้งถึงจะเอ่ยปากคุยกัน แต่ก็หลุดคำพูดออกมาไม่กี่คำ สีหน้าของทั้งคู่ก็เป็นสีเข้มจัดกว่าธรรมดาปกติ
แล้วรอนก็เปิดเผยความจริงกับแฮร์รี่หลังเรียนวิชาแปลงร่างเสร็จว่าเขาขอเฮอร์ไมโอนี่ไปงานแล้ว และเธอก็ตกลงไปกับเขา
\"มิน่าล่ะ พวกนายถึงแปลก ๆ ไป\" แฮร์รี่อมยิ้ม
\"ทำไมทำหน้างั้นล่ะ ไม่มีอะไรนะ ก็แค่ ... \" รอนทำหน้าตื่น ๆ \"เพื่อนกัน\" รอนกล่าวออกมาอย่างยากลำบากที่สุดและกลืนน้ำลาย
\"อืม จะจำไว้นะ\" แฮร์รี่ยังนึกขำกับอาการปากแข็งของเพื่อนรัก
แฮร์รี่หาโอกาสชวนโชไปงานแฟนซีกับเขา ไม่อยากเสียโอกาสไปแบบคราวก่อนอีกแล้ว แฮร์รี่รวบรวมความกล้าทั้งหมดแล้วไปดักรอโชที่หน้าห้องเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด และนั่น โชเลิกเรียนพอดี เธอกำลังเดินออกจากห้องพร้อมกับเพื่อนผู้หญิงหลายคนเช่นเดิม โชสังเกตเห็นแฮร์รี่และส่งยิ้มให้ นั่นก็เกือบทำให้แฮร์รี่ลืมสิ่งที่จะต้องพูดกับเธอไปเลย พวกเพื่อนผู้หญิงของโชต่างเหมือนจะรู้ว่าแฮร์รี่คิดอะไรอยู่ คราวนี้พวกหล่อนไม่หัวเราะคิกคักแล้ว นั่นคงเพราะว่าแฮร์รี่เคยช่วยโชไว้เมื่อการแข่งควิดดิชคราวก่อน พวกหล่อนเลยเดินผ่านแฮร์รี่ไปเฉย ๆ และอมยิ้ม แต่โชยังคงยืนมองแฮร์รี่อยู่เช่นเดิม
\"มีอะไรหรือเปล่าแฮร์รี่\" โชถาม เสียงของเธอไพเราะน่าฟัง ทำให้แฮร์รี่รู้สึกตัว
\"เอ่อ … เมื่อกี้เรียนเป็นอย่างไงบ้าง\" แฮร์รี่หลุดปากถามโช แต่ดูเหมือนว่ามันไม่ค่อยเข้าท่านัก
\"อ๋อ … ก็ดีค่ะ ศาสตราจารย์เลโดรอาสอนสนุกดี … เธอเป็นอะไรหรือเปล่า แฮร์รี่\" โชสงสัย
\"ไม่เป็น … ไม่ใช่สิ คือ ผมสบายดี\"
แฮร์รี่เริ่มรู้สึกว่าตัวเองงี่เง่าขึ้นทุกที สายตาของโชจ้องมองมาที่แฮร์รี่เหมือนว่าจะเข้าใจ แฮร์รี่มองโชตอบ และคิดในใจว่าเป็นไงเป็นกัน
\"ไปงานเลี้ยงกับฉันไหม\"
ปรากฎว่าทั้งแฮร์รี่และโชต่างพูดประโยคเดียวกันนี้ออกมาเกือบจะพร้อมกัน แฮร์รี่ตกตะลึงไปชั่วขณะ ส่วนโชเองก็มีใบหน้าเป็นสีชมพูแล้ว
\"เอ่อ … ถ้างั้น เราก็ … ไปด้วยกันนะ\" โชกล่าวออกมาในที่สุด สีหน้าอมชมพูของเธอสวยน่ารักมากทีเดียวในสายตาของแฮร์รี่
\"ฮะ … แล้วเจอกันนะ\" แฮร์รี่ตอบ แต่ในตอนนี้เขาเหมือนอยู่ในความฝัน เป็นฝันที่ดีมากเสียด้วย
โชส่งยิ้มให้แฮร์รี่อีกทีหันหลังวิ่งไปตามทางเดิน แฮร์รี่เองยังยิ้มค้างอยู่ราวกับว่าแฮร์รี่ยังอยู่ในความฝันแสนหวาน แต่แล้วก็ต้องตื่นจากฝันเมื่อเสียงที่ไม่น่าฟังดังขึ้นด้านหลัง
\"พอตเตอร์ นี่เธอจะขวางทางเดินไปถึงไหนกัน\" เสียงนุ่มลึกของศาสตราจารย์สเนปดังขึ้น แฮร์รี่หันไปมองด้านหลัง สเนปกำลังยืนจ้องแฮร์รี่ด้วยสายตาวาวโรจน์มุ่งร้าย
\"ขอโทษฮะ อาจารย์\" แฮร์รี่หลบไปด้านข้างทันทีก่อนที่สเนปจะถือโอกาสหักคะแนนกริฟฟินดอร์อย่างที่เขาเคยทำ แต่สเนปยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ สายตาไร้ความอบอุ่นยังคงจับจ้องแฮร์รี่อย่างเอาเรื่อง สเนปกำลังจะอ้าปากกล่าวอะไรสักอย่าง แต่ทันใดนั้น ศาสตราจารย์เลโดรอาก็เดินออกมาจากห้องเรียนพอดิบพอดี เธอหันมาเห็นสเนปกับแฮร์รี่พอดี
\"เซเวอร์รัส! แฮร์รี่!\" เลโดรอาร้องเรียกเสียงใสพร้อมกับหิ้วหนังสือเล่มโตสามเล่มเดินตรงมาหาทั้งคู่ สีหน้าของเลโดรอายิ้มแย้มแจ่มใส ไม่ต่างอะไรกับเด็กสาวเช่นโช แชงเลย \"คุยอะไรกันอยู่เหรอค่ะ\" เลโดรอาถาม สายตากวาดมองไปยังแฮร์รี่ก่อนที่จะเลยไปหาสเนปที่ทำหน้าผิดหวังราวกับงานเลี้ยงฮัลโลวีนถูกยกเลิก
\"ไม่มีอะไรหรอก เลดี้ … มา … ผมเอาไปวางให้ที่ห้องคุณเอง\" สเนปเอื้อมมือมาคว้าหนังสือทั้งสามเล่มไปจากมือของเลโดรอาและเดินเลี่ยงไปทันที แฮร์รี่มองสเนปอย่างประหลาดใจเป็นที่สุดกับท่าทีแปลก ๆ ของสเนป
\"ถ้างั้น … แล้วเจอกันตอนอาหารเย็นนะ\" เลโดรอาส่งยิ้มหวานให้แฮร์รี่ก่อนเดินตามสเนปไป แฮร์รี่ได้แต่พยักหน้ารับ
--------------------------------------------------------------------------------
\"เรียบร้อยแล้วเหรอ แฮร์รี่\" รอนทักทายหลังจากแฮร์รี่เดินยิ้มหน้าบานมาที่โต๊ะอาหารกริฟฟินดอร์
\"อือ … \" แฮร์รี่งึมงำในลำคอ
\"ดีจังเลย ทีนี้ก็เหลือแต่ว่า … เราจะแต่งอะไรกันดีล่ะ\" รอนกล่าว
\"นั่นสิ … เธอคิดไว้หรือยัง เฮอร์ไมโอนี่\" แฮร์รี่หันไปถามเฮอร์ไมโอนี่ เธอยิ้มตอบและไม่พูดอะไร
\"ว่าไงล่ะ … ความจริง เธอน่าจะบอกฉันนะ ฉันจะได้แต่งตัวเข้ากับเธอได้ไง\" รอนกล่าว
\"ไม่บอกหรอก\" เฮอร์ไมโอนี่อมยิ้มและหันไปหัวเราะคิกคักกับลาเวนเดอร์ บราวน์และปาราวตี พาติล รอนยักไหล่อย่างไม่สนใจเท่าไร แฮร์รี่เองก็ครุ่นคิดว่าตนจะแต่งตัวเป็นอะไรดี แล้วสายตาของแฮร์รี่ก็มองเลยไปถึงโต๊ะอาหารบ้านเรเวนคลอ โชเองก็กำลังมองแฮร์รี่เช่นกัน แล้วเธอก็ส่งยิ้มให้ นั่นทำให้แฮร์รี่มีความคิดดี ๆ แวบขึ้นมาในสมองทันที
แฮร์รี่แอบส่งนกฮูกไปหาโชในช่วงเปลี่ยนชั่วโมงเรียนเกี่ยวกับเรื่องชุดแฟนซีไปงานเลี้ยงฮัลโลวีน แฮร์รี่เดาว่าโชเองคงอยากแต่งตัวเป็นคู่กับแฮร์รี่ด้วยเป็นแน่ และคงไม่ใจร้ายแบบเฮอร์ไมโอนี่ที่ไม่ยอมบอกรอน คู่ของตนว่าแต่งอะไร
ในใจของแฮร์รี่ตอนนี้มีแต่ความอิ่มเอิบใจที่จะได้ไปงานกับโช หญิงสาวที่อยู่ในใจมาตั้งแต่ตอนปีสาม ความตื่นเต้นเกือบทำให้แฮร์รี่เข้าเรียนวิชาปรุงยาเกือบสาย แต่ก็ยังโชคดีที่วันนั้นสเนปเดินเข้าห้องเรียนวิชาปรุงยาสายไปห้านาที สร้างความประหลาด งุนงงให้กับเด็ก ๆ เป็นอย่างมาก สเนปไม่เคยเข้าสอนสายเลยแม้แต่ครั้งเดียว
อย่างไรก็ตาม การเริ่มเรียนสายไปห้านาทีไม่ได้ทำให้วิชาปรุงยาดีขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียวในความคิดของแฮร์รี่ สเนปชอบทำให้แฮร์รี่ประสาทเสียโดยการยืนคุมด้านหน้ากดดันแฮร์รี่อยู่เกือบตลอดชั่วโมง บางครั้งสเนปก็เดินไปไล่เบี้ยกับเนวิลล์ นั้นก็สามารถสร้างความบันเทิงเริงใจให้กับเด็กนักเรียนบ้านสลิธีรินเป็นอย่างดีทีเดียว
\"อีกแล้วเหรอ ลองบัตท่อม เธอเคยจำอะไรที่ฉันสอนได้บ้างไหมเนี่ย\" สเนปพูดอย่างเย็นชา พลางมองไปยังน้ำยาในหม้อของเนวิลล์ เด็กบ้านสลิธิรินหัวเราะเยาะกันคิกคัก \"แก้ให้ถูกก่อนหมดชั่วโมง ไม่อย่างงั้นกริฟฟินดอร์จะถูกหักห้าสิบคะแนน ห้ามให้ใครช่วยอย่างเด็ดขาด!\" สเนปประกาศก้องพลางเหลือบสายตาไปยังเฮอร์ไมโอนี่อย่างรู้ทัน เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเฮือก เธอเห็นสีหน้าหวั่นวิตกของเนวิลล์แต่ก็รู้ดีว่าไม่สามารถช่วยอะไรเนวิลล์ได้ หากสายตาเกรี้ยวกราดของสเนปจ้องเธออย่างเอาเป็นเอาตายแบบนี้
เนวิลล์ก้มหน้าหาสูตรแก้น้ำยาแก้พิษต้นลิเคียวอย่างเอาเป็นตายในหนังสือ เด็ก ๆ บ้านกริฟฟินดอร์ต่างเขยิบห่างเนวิลล์เพื่อให้สเนปเห็นว่าพวกเขาไม่ได้ให้ความช่วยเหลือเนวิลล์ แต่ในใจทุกคนต่างส่งกำลังใจไปให้เนวิลล์ แต่เหมือนกับว่าเนวิลล์ยังมีโชคดีอยู่บ้าง ประตูห้องเรียนเปิดออกช้า ๆ มีนางฟ้าแสนงามคนหนึ่งเดินตรงมาหาสเนป ศาสตราจารย์เลโดรอานั่นเอง
\"เซเวอร์รัส … ขอโทษจริง ๆ ค่ะที่มากวนคุณในเวลานี้ แต่ฉัน … \" เลโดรอากล่าวอย่างร้อนรน นี่คงเป็นเรื่องด่วนจริง ๆ
\"อืม … จะไปเดี๋ยวนี้\" สเนปกล่าวสั้น ๆ เลโดรอายิ้มตอบก่อนหันหลังเดินออกไป สเนปเดินตามเลโดรอาไป แต่ก่อนถึงประตู สเนปหันกลับมาเหมือนนึกอะไรขึ้นได้
\"การบ้านวันนี้ เขียนรายงานสรุปเกี่ยวกับยาที่สกัดได้จากต้นลิเคียวอย่างละเอียดสองหน้ากระดาษ ส่งวันจันทร์หน้า เลิกเรียนได้\" สเนปกล่าวเร็ว ๆ ก่อนปิดประตูดังปัง
เด็กบ้านกริฟฟินดอร์โห่ร้องดีใจอย่างที่สุด เนวิลล์เองเหมือนยกภูเขาออกจากอก เขาถอนหายใจยาวและมองหน้าเพื่อน ๆ ที่ยิ้มดีใจ เฮอร์ไมโอนี่เดินมาดูที่หม้อยาของเนวิลล์
\"ความจริงเกือบถูกแล้วล่ะ แต่เธอใส่น้ำค้างจากยอดลิเคียวมากไปนิด มันจะกลายเป็นยาพิษลิเคียวแทนที่จะเป็นยาแก้พิษนะ\" เฮอร์ไมโอนี่บอกเนวิลล์ที่พยักหน้ารับ ความจริงเขาเองก็ยังสับสนอยู่
\"โชคไม่ดีอย่างนี้ทุกวันหรอก ลองบัตท่อม คราวหน้าศาสตราจารย์สเนปเอานายตายแน่ เธอด้วย ยายเลือดสีโคลน\" เสียงไม่น่าฟังของมัลฟอยดังขึ้นด้านหลังพวกเขา เฮอร์ไมโอนี่หันไปประจัญหน้ากับมัลฟอย และจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง
\"ไปกันเถอะ เฮอร์ไมโอนี่ อย่าไปยุ่งกับพวกนั้นเลย\"
รอนคว้าแขนเฮอร์ไมโอนี่และลากเธอออกนอกห้องเรียนทันทีก่อนที่จะมีเรื่องขึ้นอีก แฮร์รี่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามเพื่อนรักทั้งสองออกมานอกห้อง
\"เธอไม่ควรจะห้ามฉัน ฉันเบื่อพวกมัลฟอยเต็มทนแล้ว\" เฮอร์ไมโอนี่สลัดแขนที่รอนลากออกมาได้สำเร็จที่ทางเดินระหว่างชั้นเรียน
\"ฉันรู้ แต่ … ฉันไม่อยากให้เธอไปมีเรื่องกับพวกนั้น\" รอนกล่าวอย่างรำคาญใจ
\"แต่ฉัน … \" เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะเถียง แต่แฮร์รี่เดินเข้ามาปรามทั้งสองตรงกลางพอดี
\"เอาเถอะ เอาเถอะ พอซะที ทั้งคู่นั้นละ\" แฮร์รี่ยกมือขึ้นสองข้างและมองรอนทีเฮอร์ไมโอนี่ที \"เรื่องมัลฟอยเอาไว้ทีหลังเหอะ ที่ฉันแปลกใจตอนนี้ก็เรื่องของสเนปกับเลโดรอา พวกนายไม่เห็นเหรอ\" แฮร์รี่กล่าว
\"นั่นสินะ\" รอนตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนลงเล็กน้อย
\"อือ ใช่ … ปกติสเนปไม่เคยมาสายหรือยอมปล่อยนักเรียนก่อนเวลาเลยนะ แสดงว่าเลโดรอาต้องมีเรื่องสำคัญอะไรกับสเนปเป็นแน่\" แฮร์รี่กล่าวและทำหน้านึกคิด
\"ฉันสงสัยจังว่าเรื่องอะไรสำคัญถึงเพียงนั้น ทำให้สเนปยอมทิ้งชั้นเรียนออกไปได้\" รอนกล่าว
แฮร์รี่เองก็ไม่แน่ใจว่าเพราะอะไร แต่เหตุผลหนึ่งที่วิ่งตรงเข้ามาในสมองแฮร์รี่คือตัวเลโดรอาเองนั่นละ ที่สำคัญเกินสิ่งใดและทำให้สเนปยอมทิ้งชั้นเรียนออกไปได้ แต่ก็นั่นละ เลโดรอาเรียกสเนปออกไปทำไม แฮร์รี่เองก็นึกไม่ออกเช่นกัน
มันเป็นวันเสาร์ที่เด็ก ๆ ทุกคนรอคอย เป็นวันที่ทุกคนสามารถไปเที่ยวที่ฮอกส์มี้ดได้ แฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่ต่างสนุกสนานที่จะได้ซื้อของเล่นแปลก ๆ ที่ร้านซองโก้ และดื่มบัตเตอร์เบียร์ที่ร้านไม้กวาดสามอัน ท้ายที่สุด เฮอร์ไมโอนี่ก็ต้องยอมบอกรอนว่าเธอจะแต่งตัวเป็นแฟรี่ นั้นก็เป็นความคิดที่ดี รอนเลยเอาตามอย่างเฮอร์ไมโอนี่ พวกเขาไม่ลืมที่จะหาซื้อเครื่องแต่งกายและเครื่องประดับที่ใช้แต่งในงานแฟนซีฮัลโลวีน
\"แฮร์รี่ นายซื้อขนนกไปทำไมเยอะแยะน่ะ\" รอนถามอย่างสงสัยที่สุดกับขนนกสีขาวและแดงหลายอันที่แฮร์รี่ซื้อไป
\"อ๋อ ไว้ประดับชุดของฉันกับโชไง\" แฮร์รี่อมยิ้มน้อย ๆ แต่รอนยังทำหน้าไม่เข้าใจอยู่ดีแต่เขาก็ไม่ถามอะไรกวนใจแฮร์รี่
แล้วเด็ก ๆ ก็เดินเข้าไปในร้านไม้กวาดสามอัน รอนเดินไปสั่งบัตเตอร์เบียร์สามแก้วให้เพื่อน ๆ เขา เมื่อเขากลับมาที่โต๊ะก็เริ่มพูดคุยกันต่อ แล้วเรื่องที่ถูกหยิบยกขึ้นมาก็คงหนีไม้พ้นเรื่องของสเนปและเลโดรอา
\"ฉันได้ยินจากเฟร็ดกับจอร์จว่าสเนปชอบเลโดรอาจริง ๆ แน่ สเนปชอบตามเธอไปทุกแห่ง มีอยู่ครั้งเขาอาสาเป็นผู้ช่วยเธอในชั้นเรียนป้องกันตัวจากศาสตร์มืดของเฟร์ดกับจอร์จด้วยล่ะ ไม่อยากเชื่อเลย คนเย็นชาที่ไม่มีหัวใจแบบสเนปจะรักคนอื่นเป็นด้วย\" รอนกล่าวอย่างเหลืออดกับแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ที่โต๊ะในมุมร้านไม้กวาดสามอัน
\"เงียบหน่อย รอน พวกสลิธีรินอาจได้ยินเข้านะ\" เฮอร์ไมโอนี่ดุรอนพลางมองดูรอบ ๆ ร้าน \"ฉันว่าอาจไม่เป็นอย่างที่พวกเธอคิดกันก็ได้ สเนปกับเลโดรอาคงเป็นเพื่อนเก่ากันมาก่อน พวกเขาก็เคยเรียนด้วยกัน ลืมแล้วหรือไง การที่พวกเขาจะคุยกันบ้างก็ไม่แปลกหรอก ไม่ใช่เหรอ\"
\"ใครอยากเป็นเพื่อนสเนปบ้างล่ะ ไม่ใช่ฉันแน่\" รอนส่ายหน้า
\"อาจมีอะไรมากกว่านั้นก็ได้นะ\" แฮร์รี่กล่าว
\"ใช่ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องของเรานี่\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวอย่างไม่เห็นด้วย
\"ก็ฉันไม่อยากให้เลโดรอาที่น่ารักไปข้องแวะอะไรกับสเนปนี่นา เขาต้องทำลายชีวิตเธอแน่\" รอนขึ้นเสียง
\"ฉันก็ไม่อยาก\" แฮร์รี่กล่าว
\"นี่ ฟังนะ พวกนายทั้งสอง ฉันว่าเลโดรอาน่ะฉลาดมากและก็มากพอที่จะเลือกใครสักคนเป็นคู่ชีวิตน่ะ แต่ก็อีกนะ ถ้าเธอเลือกสเนป นั่นก็เป็นการตัดสินใจของเธอ ฉันไม่อยากให้พวกเธอไปยุ่งเกี่ยวเรื่องนี้\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวจริงจังพลางกระแทกแก้วเบียร์อย่างไม่ชอบใจ
แฮร์รี่และรอนมองหน้ากัน ทั้งสองมีคำถามในใจแต่ก็ไม่กล้าถกเถียงอะไรกันตอนนี้ เลโดรอาเองเคยอยู่บ้านกริฟฟินดอร์แต่เหตุใดถึงไปสนิทสนมอะไรกับสเนปที่มาจากสลิธีรินได้ ในใจอีกส่วนของแฮร์รี่ก็คิดถึงพ่อ แม่ รวมถึงพ่อทูนหัวของเขา หากเลโดรอาจะรักใครสักคน แฮร์รี่อยากให้คน ๆ นั้นเป็นซีเรียส ทั้งสองคนน่าจะเหมาะสมกันดี ติดอยู่อย่างเดียวที่ซีเรียสยังไม่พ้นความผิดเท่านั้นเอง
--------------------------------------------------------------------------------
ยิ่งใกล้วันงานเลี้ยงแฟนซีฮัลโลวีน เด็ก ๆ ยิ่งตื่นเต้น เลยทำให้ไม่ค่อยมีกะจิตกะใจตั้งใจเรียนสักเท่าไร ศาสตราจารย์ฟลิตวิกผู้ใจดียอมให้เด็ก ๆ คุยเล่นกันในห้องเรียนในคาบสุดท้ายก่อนถึงวันฮัลโลวีน ศาสตราจารย์เลโดรอาสอนเพียงครึ่งเวลา ศาสตราจารย์มักกอนนากัลและศาสตราจารย์บินส์ยังคงสอนตามปกติ ส่วนศาสตราจารย์สเนปนั้นทำอะไรที่แปลกประหลาดที่สุด เขาสอนเด็ก ๆ ตามเดิมก็จริง แต่ไม่มีการบ้าน ไม่มีรายงานสองหน้ากระดาษยาวเหยียด หรือการทดสอบท้ายชั่วโมงอย่างที่เขาชอบทำในชั่วโมงเรียนสุดท้ายก่อนวันงานเลี้ยง พอหมดชั่วโมง สเนปก็รีบเดินออกจากห้องเรียนไปทันที สร้างความแปลกประหลาดใจให้กับเด็ก ๆ ทุกคนเป็นอย่างมาก
\"นายว่าสเนปแปลก ๆ ไปไหม\" รอนกระซิบกระซาบข้างหูแฮร์รี่ตอนที่สเนปเดินออกจากห้องไปแล้ว
\"ยิ่งกว่าแปลกอีก เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่เลโดรอาเข้ามาสอนที่นี่แล้ว\" แฮร์รี่ตอบ
\"อืม นายว่าไหม เลโดรอาเองก็ดูจะสนิทสนมกับสเนปซะด้วยสิ ฉันว่าทั้งคู่อาจจะเคย … เป็นคู่รักกันมาก่อนก็ได้\" รอนกล่าว สีหน้าไม่สู้ดีนัก
\"อย่าให้เป็นอย่างงั้นเลย\" แฮร์รี่รำพัน
\"นี่ เมื่อไรเธอทั้งสองจะเลิกวุ่นวายเกี่ยวกับเรื่องของเลโดรอาซะทีนะ\" เฮอร์ไมโอนี่ที่อยู่ด้านหลังของแฮร์รี่และรอนกล่าวอย่างเบื่อหน่าย พลางส่งสายตาขุ่นเคืองจ้องหน้าเพื่อนทั้งสอง ทำให้หัวข้อเรื่องเลโดรอาต้องถูกหยุดลงในทันที
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น