ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : กริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่(Grimstone and Professor Jelly)
ฟาโรห์หลงยุคภาค2
ตอนที่3 กริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่
กริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่อยู่ห่างออกไปจากบ้านของครอบครัวไลท์สปีดประมาณหนึ่งร้อยไมล์ พวกเขานั่งอยู่ในที่ทิ้งขยะ ซึ่งมีขยะต่างๆเป็นกองพะเนินสูง ศาสตราจารย์เจลลี่ยังคงไม่หายหวาดเสียวจากการแหกคุก เขามีวิธีอันชาญฉลาดมาก เขาหักขาแว่นตัวเองออกข้างหนึ่งและเอามือลอดลูกกรงพร้อมกับไขกุญแจ ส่วนนักโทษคนอื่นๆในคุกก็ม่อยหลับไปจึงไม่ทันสังเกต ข้อเสียคือ ต่อไปนี้เขาคงมองอะไรไม่ค่อยชัดแล้วล่ะ
“ต่อไปนี้เราจะทำยังไงดีล่ะ” กริมสโตนรำพึง “เราต้องไปแก้แค้นไอ้พวกไลท์สปีดกับเซนนาพอดงี่เง่านั่น! แต่ยังไงล่ะ”
“ฉันว่าเราเลิกยุ่งกับพวกเขาแล้วหนีไปต่างประเทศไม่ดีหรือ” เจลลี่ถามขณะคุ้ยเขี่ยกองขยะเพื่อหาเสื้อผ้าที่ไม่ใช่ชุดนักโทษมาใส่
“พูดง่ายจังนะ” กริมสโตนว่าอย่างรำคาญ “เงินเราก็ไม่มีซักแดง แถมแผนที่นั่นก็อยู่กับเซนนาพอดอีกต่างหาก แผนที่สมบัติ(อันไม่ใช่)ของเราน่ะ!”
“ถึงเราจะได้แผนที่มา เราก็ไม่มีทางไปเอาสมบัติที่อียิปต์ได้หรอก หน้าเราแผ่หราอยู่อย่างนั้น แถมเงินเราก็ยังไม่ได้มาเลย อ๊ะ ฉันเจอเสื้อดีๆแล้ว ไม่รู้ใครเอามาทิ้ง ยังมีสภาพดีอยู่เลย น่าเสียดายจัง มาเถอะกริมสโตน”
พวกเขาสวมเสื้อตัวใหม่ ส่วนชุดนักโทษก็กองไว้ในกองขยะ กริมสโตนแต่งตัวเสร็จเป็นคนแรก เขาก้าวออกมา หน้าตาบูดบึ้ง สาเหตุก็คงจะมาจากเสื้อผ้าที่เขาสวมอยู่นั่นเอง มันเป็นเสื้อผ้าของผู้หญิง เสื้อสีดำนั้นมีลูกไม้เป็นระบายอยู่ที่ข้อมือ แถมลายมันยังเป็นดอกไม้สีชมพูอีกต่างหาก มันเหมือนชุดนอนมากกว่าชุดสบายๆ กางเกงของเขาเองก็แย่พอกัน มันเป็นสีดำสนิท(เข้ากับเสื้อ)รัดรูปจนเขารู้สึกเหมือนถูกบังคับให้เปิดเผยรูปร่างขา แล้วยังมีครุยชายตรงปลายอีก
ศาสตราจารย์เจลลี่โชคดีหน่อย เสื้อของเขาเป็นเสื้อลายทาง(ชวนให้นึกถึงชุดนักโทษ)สีเหลืองกับน้ำเงิน(มีรอยเปื้อนสีโคลนเป็นทางยาว) กางเกงขายาวสีมรกต ดูแล้วไม่ค่อยเข้ากันเท่าไร แต่ก็ยังดีกว่ากริมสโตน
“เสื้อนายดีกว่าฉัน” กริมสโตนบ่น “แล้วจะจัดการยังไงล่ะ”
“ใช้กรรไกรตัดสิ ฉันเห็นมันตรงกองเสื้อผ้าเมื่อกี้น่ะ”
กริมสโตนใช้กรรไกรตัดลูกไม้และครุยชาย มันดูดีขึ้นกว่าเก่า แม้เขาจะจัดการกับลายดอกไม้สีชมพูหวานแหววไม่ได้ก็ตาม(โปรดจินตนาการกริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่ในสภาพนั้นให้ดี)
พวกเขานั่งพิจารณาแผนต่างๆ บางแผนคิดแล้วมันเป็นไปไม่ได้ บางแผนก็เสี่ยงเกินไป บางแผนก็ยุ่งยากเกินไป คิดๆแล้วไม่มีแผนไหนเลยที่ดีๆ
“ถ้าไปต่างประเทศ เราก็ต้องใช้เงิน ถ้าไม่มีแผนที่สมบัติ เราก็ไปไม่ได้อยู่ดี” กริมสโตนถอนหายใจ
“ถึงจะมีแผนที่ เราก็ไปอียิปต์ไม่ได้อยู่ดี เพราะเราถูกประกาศจับแล้ว” ศาสตราจารย์เจลลี่ว่าอีกครั้ง
“ถ้าเราให้คนอื่นไปแทนก็ดีสิ” กริมสโตนพูด “มันจะดีกว่าถ้าให้คนอื่นไปเอาสมบัติมาให้ แล้วพอเราได้สมบัติมา ก็ผ่าตัดหน้าและหนีไปต่างประเทศเลย”
ศาสตราจารย์เจลลี่กระโดดตัวลอย “ใช้คนอื่นรึ!” เขาร้อง “ทำไมฉันไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเลยนะ! เราบุกเข้าไปจับตัวเหยียบย่ำเจ้าหนอน แล้วประกาศว่าถ้าไม่ไปเอาสมบัติมาให้เรา เราก็จะฆ่ามันซะ!”
“แผนเดิมอีกแล้วหรือ” กริมสโตนพูดอย่างไม่สบายใจ “แล้วมันจะล้มเหลวเหมือนเดิมอีกรึเปล่า”
“ไม่หรอก ฉันมีความคิดหนึ่งแล้ว ดีกว่าตอนนั้นด้วย ทั้งหมดที่เราต้องการคือเชือก ไม้เบสบอล หมวกสองใบและแว่นตากันแดดสองอัน”
กริมสโตนมองเจลลี่อย่างงุนงง แต่ศาสตราจารย์ไม่สนใจ เขายิ้มกว้างเมื่อนึกถึงแผนของตัวเอง…
(To Be Continued…)
ตอนที่3 กริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่
กริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่อยู่ห่างออกไปจากบ้านของครอบครัวไลท์สปีดประมาณหนึ่งร้อยไมล์ พวกเขานั่งอยู่ในที่ทิ้งขยะ ซึ่งมีขยะต่างๆเป็นกองพะเนินสูง ศาสตราจารย์เจลลี่ยังคงไม่หายหวาดเสียวจากการแหกคุก เขามีวิธีอันชาญฉลาดมาก เขาหักขาแว่นตัวเองออกข้างหนึ่งและเอามือลอดลูกกรงพร้อมกับไขกุญแจ ส่วนนักโทษคนอื่นๆในคุกก็ม่อยหลับไปจึงไม่ทันสังเกต ข้อเสียคือ ต่อไปนี้เขาคงมองอะไรไม่ค่อยชัดแล้วล่ะ
“ต่อไปนี้เราจะทำยังไงดีล่ะ” กริมสโตนรำพึง “เราต้องไปแก้แค้นไอ้พวกไลท์สปีดกับเซนนาพอดงี่เง่านั่น! แต่ยังไงล่ะ”
“ฉันว่าเราเลิกยุ่งกับพวกเขาแล้วหนีไปต่างประเทศไม่ดีหรือ” เจลลี่ถามขณะคุ้ยเขี่ยกองขยะเพื่อหาเสื้อผ้าที่ไม่ใช่ชุดนักโทษมาใส่
“พูดง่ายจังนะ” กริมสโตนว่าอย่างรำคาญ “เงินเราก็ไม่มีซักแดง แถมแผนที่นั่นก็อยู่กับเซนนาพอดอีกต่างหาก แผนที่สมบัติ(อันไม่ใช่)ของเราน่ะ!”
“ถึงเราจะได้แผนที่มา เราก็ไม่มีทางไปเอาสมบัติที่อียิปต์ได้หรอก หน้าเราแผ่หราอยู่อย่างนั้น แถมเงินเราก็ยังไม่ได้มาเลย อ๊ะ ฉันเจอเสื้อดีๆแล้ว ไม่รู้ใครเอามาทิ้ง ยังมีสภาพดีอยู่เลย น่าเสียดายจัง มาเถอะกริมสโตน”
พวกเขาสวมเสื้อตัวใหม่ ส่วนชุดนักโทษก็กองไว้ในกองขยะ กริมสโตนแต่งตัวเสร็จเป็นคนแรก เขาก้าวออกมา หน้าตาบูดบึ้ง สาเหตุก็คงจะมาจากเสื้อผ้าที่เขาสวมอยู่นั่นเอง มันเป็นเสื้อผ้าของผู้หญิง เสื้อสีดำนั้นมีลูกไม้เป็นระบายอยู่ที่ข้อมือ แถมลายมันยังเป็นดอกไม้สีชมพูอีกต่างหาก มันเหมือนชุดนอนมากกว่าชุดสบายๆ กางเกงของเขาเองก็แย่พอกัน มันเป็นสีดำสนิท(เข้ากับเสื้อ)รัดรูปจนเขารู้สึกเหมือนถูกบังคับให้เปิดเผยรูปร่างขา แล้วยังมีครุยชายตรงปลายอีก
ศาสตราจารย์เจลลี่โชคดีหน่อย เสื้อของเขาเป็นเสื้อลายทาง(ชวนให้นึกถึงชุดนักโทษ)สีเหลืองกับน้ำเงิน(มีรอยเปื้อนสีโคลนเป็นทางยาว) กางเกงขายาวสีมรกต ดูแล้วไม่ค่อยเข้ากันเท่าไร แต่ก็ยังดีกว่ากริมสโตน
“เสื้อนายดีกว่าฉัน” กริมสโตนบ่น “แล้วจะจัดการยังไงล่ะ”
“ใช้กรรไกรตัดสิ ฉันเห็นมันตรงกองเสื้อผ้าเมื่อกี้น่ะ”
กริมสโตนใช้กรรไกรตัดลูกไม้และครุยชาย มันดูดีขึ้นกว่าเก่า แม้เขาจะจัดการกับลายดอกไม้สีชมพูหวานแหววไม่ได้ก็ตาม(โปรดจินตนาการกริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่ในสภาพนั้นให้ดี)
พวกเขานั่งพิจารณาแผนต่างๆ บางแผนคิดแล้วมันเป็นไปไม่ได้ บางแผนก็เสี่ยงเกินไป บางแผนก็ยุ่งยากเกินไป คิดๆแล้วไม่มีแผนไหนเลยที่ดีๆ
“ถ้าไปต่างประเทศ เราก็ต้องใช้เงิน ถ้าไม่มีแผนที่สมบัติ เราก็ไปไม่ได้อยู่ดี” กริมสโตนถอนหายใจ
“ถึงจะมีแผนที่ เราก็ไปอียิปต์ไม่ได้อยู่ดี เพราะเราถูกประกาศจับแล้ว” ศาสตราจารย์เจลลี่ว่าอีกครั้ง
“ถ้าเราให้คนอื่นไปแทนก็ดีสิ” กริมสโตนพูด “มันจะดีกว่าถ้าให้คนอื่นไปเอาสมบัติมาให้ แล้วพอเราได้สมบัติมา ก็ผ่าตัดหน้าและหนีไปต่างประเทศเลย”
ศาสตราจารย์เจลลี่กระโดดตัวลอย “ใช้คนอื่นรึ!” เขาร้อง “ทำไมฉันไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเลยนะ! เราบุกเข้าไปจับตัวเหยียบย่ำเจ้าหนอน แล้วประกาศว่าถ้าไม่ไปเอาสมบัติมาให้เรา เราก็จะฆ่ามันซะ!”
“แผนเดิมอีกแล้วหรือ” กริมสโตนพูดอย่างไม่สบายใจ “แล้วมันจะล้มเหลวเหมือนเดิมอีกรึเปล่า”
“ไม่หรอก ฉันมีความคิดหนึ่งแล้ว ดีกว่าตอนนั้นด้วย ทั้งหมดที่เราต้องการคือเชือก ไม้เบสบอล หมวกสองใบและแว่นตากันแดดสองอัน”
กริมสโตนมองเจลลี่อย่างงุนงง แต่ศาสตราจารย์ไม่สนใจ เขายิ้มกว้างเมื่อนึกถึงแผนของตัวเอง…
(To Be Continued…)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น