ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ควิดดิชนัดแรก
Chapter 3 : ควิดดิชนัดแรก
แฮร์รี่ไม่มีเวลามานั่งคิดเกี่ยวกับเรื่องของเลโดรอามากนัก เพราะนี่เป็นวันคัดเลือกคีปเปอร์ประจำทีมกริฟฟินดอร์ เด็ก ๆ บ้านกริฟฟินดอร์หลายคนไปรวมกันที่สนามควิดดิชเพื่อช่วยคัดเลือกตำแหน่งสำคัญนี้ มีศาสตราจารย์มักกอนนากัลและมาดามฮูชนั่งอยู่ด้วย
\"เอาล่ะ … ขอให้คนที่ต้องการสมัครมายืนอยู่ข้างหน้านี้นะ\" เหล่าบรรดารุ่นน้องเก้าคนก้าวมายืนตรงหน้าแฮร์รี่ มีเด็กผู้หญิงสามคนที่อยู่ปีสามสองคนและปีสี่หนึ่งคน ที่เหลือเป็นเด็กผู้ชาย มีทั้งปีสอง สามและสี่ แฮร์รี่มองไปยังผู้สมัครที่ท่าทางตื่นกลัวอย่างชั่งใจ
\"อืม … อย่างที่เรารู้กันว่าทีมเรายังขาดคีปเปอร์อยู่ ดังนั้น การทดสอบวันนี้ก็จะอยู่ที่ความสามารถในการป้องกันการทำคะแนนจาก … เชสเซอร์ชั้นยอดของเราทั้งสาม\" แฮร์รี่ผายมือไปยังสามสาวเชสเซอร์ \"รวมทั้งการหลบหลีกลูกบลัดเจอร์ที่อาจทำให้เธอตกจากไม้กวาดได้ทุกเมื่อในเกมส์ ซึ่งบีตเตอร์ของทีมจะเป็นผู้ตีลูกใส่พวกเธอเป็นครั้งคราว\" คราวนี้แฮร์รี่ผายมือไปยังเฟร็ดและจอร์จที่กำลังถือไม้ตีลูกบลัดเจอร์และทำหน้าเหี้ยมเกรียม ขึงขัง แฮร์รี่มองสีหน้าอันตื่นตระหนกของเหล่าผู้สมัครอย่างนึกขำ
\"การทดสอบวันนี้จะเหมือนกับการแข่งขันจริงในสนาม เธอทุกคนต้องพยายามป้องกันการทำคะแนนและหลบหลีกลูกบลัดเจอร์ไปด้วยในเวลาเดียวกัน คนที่ป้องกันการทำคะแนนได้มากที่สุด จะได้รับคัดเลือกเข้าทีม สงสัยอะไรหรือเปล่า\"
ไม่มีเสียงตอบจากเหล่าผู้สมัครใด ๆ เลย แฮร์รี่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาคิดน่าจะเป็นการดีที่สุดสำหรับการคัดเลือกนี้ เพื่อนร่วมทีมที่เหลือต่างเห็นด้วยกับแฮร์รี่
\"พวกนายไม่ต้องกลัวนะ เราจะไม่ใช้ลูกบลัดเจอร์ของจริงแค่ลูกบอลเสกให้พุ่งเข้าใส่ผู้เล่นน่ะ ถึงโดนเข้าก็คงไม่เป็นไรมากหรอก ฉันจะบินไปรอบ ๆ คอยช่วยพวกนายหากเกิดอะไรขึ้น\" แฮร์รี่กล่าวอีกครั้งหลังจากเห็นสีหน้าตื่น ๆ ของเด็กผู้ชายตัวเล็กปีสองที่แฮร์รี่ไม่เคยพูดคุยด้วยมาก่อน
การคัดเลือกเป็นไปอย่างสนุกตื่นเต้น มีเด็กผู้ชายสองคนพลัดตกจากไม้กวาดหลังจากถูกลูกบอลบลัดเจอร์พุ่งชน ดีที่แฮร์รี่บินไปรับได้ทัน เขาจึงไม่บาดเจ็บอะไรมากนัก เด็กผู้หญิงปีสี่คนหนึ่งถูกแองเจลิน่า อลิเซียและแคธี่ส่งลูกกลับไปกลับมาหลอกจนตาลายไปคว้าลูกบอลบลัดเจอร์แทนที่จะรับลูกควัฟเฟิล สร้างความขบขันให้ทุกคนที่นั้นเป็นอย่างมาก และแล้วการคัดเลือกก็เสร็จสิ้น แฮร์รี่ก็ตรวจดูคะแนนของทุกคนและกล่าวออกมาอย่างปิติยินดีที่สุด
\"คะแนนสูงสุด ได้แก่ … ไลล่า ลีโอเนสซ่า\" แฮร์รี่หันไปมองสีหน้าของเด็กหญิงตัวเล็กปีสามคนหนึ่งที่ยืนยิ้มอย่างภาคภูมิใจ \"ยินดีด้วยนะและขอต้อนรับสู่ทีมกริฟฟินดอร์\"
--------------------------------------------------------------------------------
ไลล่าเป็นนักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์ปีสามที่ไม่เคยมีอะไรโดดเด่นเลย เธอเป็นเด็กผู้หญิงตัวค่อนข้างเล็ก เพรียว ผมยาวสีทองประบ่า หน้าตาน่ารักทีเดียว นอกจากความสามารถในการขี่ไม้กวาดอันเป็นเลิศ พี่สาวของเธอเคยเป็นนักกีฬาควิดดิชให้บ้านเรเวนคลอเมื่อนานมาแล้ว ทำให้เธอมีความรู้เกี่ยวกับการเล่นควิดดิชเป็นอย่างดี นั่นก็ทำให้การฝึกซ้อมเป็นไปอย่างง่ายดายขึ้นมาก
แฮร์รี่จัดตารางการซ้อมควิดดิชคล้าย ๆ กับที่วู้ดเคยจัด ดีที่พวกเพื่อนร่วมทีมคนอื่น ๆ ยังฟังเขาบ้างและมาซ้อมกันอย่างสม่ำเสมอ เฟร็ดกับจอร์จชอบปล่อยมุขขำ ๆ ที่เกือบจะทำให้แฮร์รี่ตกไม้กวาดอยู่หลายครั้ง แต่มันก็ทำให้การเล่นของทุกคนเข้าขากันเป็นอย่างดีเพื่อเตรียมพร้อมที่จะลงแข่งนัดแรกกับเรเวนคลอ
การแข่งขันครั้งนี้ไม่ใช่เพียงแค่ชิงถ้วยควิดดิชหรือเพื่อทำคะแนนให้บ้านตนเองเท่านั้น นักกีฬาทุกคนต่างตั้งใจเต็มที่เพื่อที่จะได้เข้าร่วมเป็นนักกีฬาของโรงเรียนเพื่อไปแข่งกับทีมเดิร์มสแตรงก์ ทุกทีมจะแข่งขันกันแบบพบกันหมด ทีมที่มีคะแนนรวมมากที่สุดจะได้ถ้วยควิดดิชไปครอง อาจารย์ทุกคนจะเป็นคนดูและคัดเลือกนักกีฬาและจะประกาศผลนักกีฬาของโรงเรียนในการแข่งนัดสุดท้าย
แฮร์รี่รู้ตัวว่าตนเองตื่นเต้นมาก แม้นี้จะไม่ใช่การแข่งขันนัดแรกในชีวิตของเขา แต่เขาก็ต้องเล่นให้ดีที่สุดเพื่อให้เข้าตาบรรดาอาจารย์ ตำแหน่งซีกเกอร์ประจำทีมฮอกวอตส์ต้องเป็นของเขา ไม่ใช่แม้แต่โช หรือมัลฟอยเด็ดขาด ผู้เล่นทั้งสองฝ่ายต่างก็รู้สึกเช่นเดียวกับแฮร์รี่ ไลล่าดูจะตื่นสนามแต่เธอก็พยายามเก็บความรู้สึกได้ดีทีเดียว
\"พอตเตอร์กับดาวีย์จับมือกัน\" เสียงมาดามฮูชสั่ง แฮร์รี่สูงเพียงไหล่ของดาวีย์ ทั้งสองจับมือและยิ้มให้กัน\"ขึ้นไม้กวาดได้ … สาม สอง หนึ่ง\"
สิ้นเสียงนั้น มาดามฮูชก็โยนลูกควัฟเฟิลขึ้นกลางอากาศ เหล่าเชสเซอร์ของทั้งสองทีมต่างพุ่งตรงชนกันเพื่อแย่งลูกควัฟเฟิล ส่วนแฮร์รี่บินขึ้นสูงเหนือพวกนั้นเพื่อมองหาลูกสนิช เช่นเดียวกับโช ซีกเกอร์ทีมเรเวนคลอ แฮร์รี่จำต้องละความสนใจจากโชไปชั่วขณะ และตั้งใจเล่นเกมส์นี้ให้มากขึ้น
เชสเซอร์สามสาวของกริฟฟินดอร์ต่างเก่งกาจและเล่นได้เข้าขากันดีมาก ทั้งสามพลัดกันทำประตูให้ทีมจนขึ้นนำห้าสิบต่อยี่สิบ ไม่ใช่ว่าเหล่าเชสเซอร์ของเรเวนคลอไม่เก่ง แต่ไลล่าสามารถป้องกันการทำประตูของพวกนั้นได้อย่างแม่นยำเกือบทุกครั้ง เธอได้เปรียบว่าเธอตัวเล็ก คล่องแคล่วและรวดเร็ว
\"ดูสิ ไลล่า ผู้น่ารักของเราอ่านทางของเรเวนคลอได้อีกแล้ว! เก่งจริง ๆ\" ลี จอร์ดันผู้บรรยายกล่าวชมคีปเปอร์ใหม่ของกริฟฟินดอร์อย่างออกนอกหน้า แต่ดูเหมือนว่าศาสตราจารย์มักกอนนากัลจะไม่สนใจ สายตาของเธอกำลังจับจ้องที่สนาม เห็นได้ชัดว่าเธอเองก็ลุ้นไลล่าน่าดูเหมือนกัน
การแข่งขันดำเนินไปได้เกือบยี่สิบนาที เรเวนคลอตามกริฟฟินดอร์อยู่สามสิบต่อแปดสิบ แฮร์รี่พยายามมองหาลูกสนิชอย่างเอาเป็นเอาตายไม่ต่างกับโชที่มองหาลูกสนิชอีกฝั่งด้านหนึ่งของสนาม ครั้งนี้โชไม่คอยตามประกบแฮร์รี่ดังการเล่นคราวก่อนแล้ว โชรู้ดีว่าคงไม่มีประโยชน์ที่จะไล่ตามความเร็วของไฟร์โบลต์ ดังนั้นเธอต้องมองหาและจับลูกสนิชให้ได้ก่อนแฮร์รี่
และแล้วทั้งสองก็เห็นแสงสีทองเรืองรองอยู่ที่พื้นหญ้ากลางสนาม ไม่ต้องรอให้มีใครบอก ทั้งแฮร์รี่และโชต่างกดหัวไม้กวาดพุ่งดิ่งตรงไปยังลูกสนิชสีทองนั้นเกือบจะทันที เหมือนหัวใจของทุกคนในที่นั้นหยุดเต้นไปชั่วขณะ สายตาทุกคู่ต่างจับจ้องไปยังซีกเกอร์ทั้งสองที่พุ่งเร็วดังจรวดตรงไปยังลูกสนิชนั้น
บีตเตอร์ของทั้งสองทีมต่างทำหน้าที่ของตนโดยการตีลูกบลัดเจอร์ไปขวางซีกเกอร์ของอีกฝ่าย เพื่อสกัดกั้นการจับลูกสนิช แฮร์รี่เห็นแล้วว่ามีลูกบลัดเจอร์ถูกตีตรงไปหาเขา แฮร์รี่เอี้ยวตัวหลบหวุดหวิด แต่กับโช เธอไม่เห็นลูกบลัดเจอร์นั้น เลยถูกลูกบลัดเจอร์กระแทกเต็มแรงที่กลางหลัง ความแรงนั้นทำให้เธอเสียหลักพลัดตกจากไม้กวาด
\"โช!\" แฮร์รี่ร้องลั่น เขาเร่งความเร็วพุ่งตรงไปคว้าลูกสนิชที่ลอยอยู่ตรงหน้า แต่เขาไม่หยุดความเร็วนั้น แฮร์รี่เลยตรงเข้าไปรับร่างของโชที่ลอยตกลงมาก่อนถึงพื้นได้ทันท่วงที
เสียงนกหวีดของมาดามฮูชดังลั่น เธอประกาศชัยชนะให้กริฟฟินดอร์และบินตรงมาดูอาการของโชที่ดูเหมือนจะหมดสติไปแล้ว
แฮร์รี่ดูไม่ยินดียินร้ายกับชัยชนะของกริฟฟินดอร์ เขาไม่สนใจฟังเสียงโห่ร้องดีใจของเพื่อนร่วมทีมและเหล่ากองเชียร์ แฮร์รี่ไม่ยอมแม้จะปล่อยวางร่างของโชกับพื้นหรือให้ใคร ๆ ดูแล แต่เขากลับอุ้มโช วิ่งตรงไปยังห้องพยาบาลพร้อมกับทีมเรเวนคลอที่เป็นห่วงอาการของโชไม่แพ้กัน
เคราะห์ดีที่โชไม่เป็นอะไรมาก เธอแค่ถูกกระแทกรุนแรงทำให้หมดสติ และโชคดีมากที่แฮร์รี่เข้าไปรับเธอทันก่อนที่จะตกกระแทกพื้น โรเจอร์ ดาวีย์เข้ามาเขย่ามือแฮร์รี่และทีมเรเวนคลอทุกคนต่างขอบคุณเขา พวกเขาไม่โกรธสักนิดที่ต้องพ่ายแพ้ให้กับทีมกริฟฟินดอร์
\"ทั้ง ๆ ที่บีตเตอร์ทีมผมตีลูกบลัดเจอร์ใส่ซีกเกอร์ทีมคุณงั้นเหรอฮะ\" แฮร์รี่ถามอย่างประหลาดใจ แต่ดาวีย์ยิ้มและส่ายหน้า
\"มันเป็นเกมส์ พอตเตอร์ … บีตเตอร์ทีมเราก็ทำหน้าที่นี้เช่นกัน แต่นายหลบได้ พวกเราไม่โกรธอะไรเลย โชเองก็เช่นกัน ขอให้นายได้เป็นนักกีฬาของโรงเรียนนะ นายเก่งมากจริง ๆ \" ดาวีย์ตอบ
แฮร์รี่ยิ้มออก ทีแรกเขาเองก็ไม่สบายใจ กลัวว่าโชจะโกรธที่ทีมกริฟฟินดอร์ทำให้ตัวเธอบาดเจ็บ หลังจากที่ดาวีย์พูดเช่นนี้แล้ว แฮร์รี่เองก็สบายใจขึ้น เขาเหลือบมองโชที่กำลังหลับอยู่อย่างโล่งใจระคนห่วงใย
ตกเย็นโชก็ฟื้น ทีมกริฟฟินดอร์ต่างพากันมาเยี่ยมเธอด้วยความเป็นห่วง เฟร็ดกล่าวขอโทษโชที่ทำให้เธอบาดเจ็บ แต่โชไม่โกรธเคืองอะไร ทั้งยังขอบคุณแฮร์รี่ที่ช่วยชีวิตเธอไว้อีก
\"ขอบใจมากนะ แฮร์รี่ ... ถ้าเธอไม่ช่วยฉันไว้ ฉันคงเจ็บหนักกว่านี้\" โชกล่าวไปพร้อมส่งรอยยิ้มหวานซึ้งให้แฮร์รี่ ซึ่งนั่นก็ทำให้แฮร์รี่ใจเต้นรัวเร็ว ใบหน้าเป็นสีชมพูทันใด
แต่แย่หน่อยที่เฟร็ดและจอร์จต่างเห็นอาการประหลาดนี้ของแฮร์รี่ ทั้งคู่ต่างอมยิ้มให้กันและกระซิบกระซาบกันอย่างออกรสที่แฮร์รี่ไม่ทันสังเกต ไลล่าที่ยืนข้างฝาแฝดหัวเราะคิกเพราะเธอเองก็ได้ยินสิ่งที่ฝาแฝดวีสลีย์คุยกัน
--------------------------------------------------------------------------------
เมื่อแฮร์รี่กลับมาที่ห้องนั่งเล่นรวมของกริฟฟินดอร์ เพื่อน ๆ ต่างปรบมือให้กับแฮร์รี่ แสดงความยินดีในชัยชนะของกริฟฟินดอร์ต่อเรเวนคลอ และความดีของแฮร์รี่ที่ช่วยเหลือโชจากการหล่นกระแทกพื้น แฮร์รี่ยิ้มและกล่าวขอบคุณเพื่อนทุกคนอย่างอาย ๆ รอนและเฮอร์ไมโอนี่ต่างเบียดเสียดเพื่อน ๆ ไปยืนข้าง ๆ แฮร์รี่และกล่าวชมแฮร์รี่ถึงการกระทำนี้ไม่ขาดปาก
\"ฉันว่าแบบนี้ นายมีหวังแล้วนะ\" รอนกล่าว \"งานแฟนซีวันฮัลโลวีนนี้ นายชวนเธอได้เลย ฉันว่าคราวนี้เธอไม่มีวันปฏิเสธนายแน่\" รอนพูดต่อจนจบ แต่แฮร์รี่ทำหน้างงงัน
\"งานแฟนซีวันฮัลโลวีนเหรอ\" แฮร์รี่ถาม
\"อ้อ ใช่ นายยังไม่รู้ มาดูประกาศนี่เลย เฮอร์ไมโอนี่เพิ่งเอามาติดน่ะ\" รอนลากแฮร์รี่ไปที่หน้าบอร์ดประกาศข่าว
ประกาศเกี่ยวกับงานแฟนซีวันฮัลโลวีน
ทางโรงเรียนจะจัดให้มีงานเลี้ยงในวันฮัลโลวีนขึ้น อาจารย์และนักเรียนทุกคนจะต้องแต่งกายในชุดแฟนซี ไม่จำกัดรูปแบบ นักเรียนปีหนึ่งและปีสองจะได้รับอนุญาตให้ไปที่ฮอกส์มี้ดได้เป็นกรณีพิเศษเฉพาะในวันเสาร์ที่สองของเดือนนี้เท่านั้น อนึ่ง งานแฟนซีวันฮัลโลวีนนี้จะมีขึ้นในคืนวันฮัลโลวีนระหว่างเวลาสองทุ่มถึงเที่ยงคืน
มิเนอร์ว่า มักกอนนากัล
รองอาจารย์ใหญ่
\"งานแฟนซีเหรอ โห!\" แฮร์รี่อุทานอย่างตื่นเต้น เขาไม่เคยไปงานแฟนซีมาก่อนเลยในชีวิต
\"สงสัยต้องเตรียมคิดซะตั้งแต่ตอนนี้ อีกไม่ถึงเดือนซะด้วย\" รอนกล่าวข้าง ๆ แฮร์รี่ เขาเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน เฮอร์ไมโอนี่ที่ยืนข้าง ๆ แฮร์รี่และรอนเฝ้ามองเพื่อนชายทั้งสองอย่างชั่งใจ รอนเองเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เขากล่าวราตรีสวัสดิ์เฮอร์ไมโอนี่และรีบดึงแฮร์รี่ขึ้นห้องนอนทันที สร้างความฉงนให้กับแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่เป็นอย่างมาก
\"นายเป็นอะไรเหรอ\" แฮร์รี่ถาม
\"นายไม่เห็นสีหน้าของเฮอร์ไมโอนี่เหรอ เหมือนว่าเธอกำลังคิดอยู่ว่าจะไปงานกับพวกเราคนใดคนหนึ่งน่ะ\" รอนตอบอย่างกระตือรือร้น
\"อืม … \" แฮร์รี่พยักหน้าพลางใช้ความคิด งานเลี้ยงเต้นรำเมื่อปีก่อนเกือบทำให้ความเป็นเพื่อนของพวกเขาทั้งสามสิ้นสุดลง เพราะทิฐิและความไม่เข้าใจกันเล็ก ๆ น้อย ๆ แฮร์รี่อมยิ้มเมื่อนึกเลยไปถึงสีหน้าของรอน ตอนที่เห็นเฮอร์ไมโอนี่เดินควงคู่มากับวิคเตอร์ ครัมเข้ามาในห้องโถงเมื่อคราวนั้น
\"นายคิดจะไปกับ … โช แชงหรือเปล่า\" รอนถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ
\"งั้นมั๊ง ถ้าไม่มีใครขอโชตัดหน้าไปก่อน\" แฮร์รี่ตอบอย่างประหลาดใจเล็กน้อย
\"คงไม่ว่าอะไรนะ หาก … ฉันจะชวนเฮอร์ไมโอนี่น่ะ\" รอนพูดด้วยเสียงอันแสนเบาไม่ดังเกินกระซิบ
\"ฉันจะว่าอะไรนายได้ล่ะ!\" แฮร์รี่นึกขำกับท่าทีประหลาดของรอนเพื่อนรัก ความจริงแฮร์รี่เองก็พอจะดูออกตั้งแต่ช่วงปีสี่แล้วว่ารอนมีท่าทีแปลก ๆ กับเพื่อนหญิงคนสนิทคนนี้
\"นายว่า เฮอร์ไมโอนี่จะยอมไปฉันไหม\"
\"อืม … ไม่รู้สิ ฉันว่า นายน่าจะรีบไปขอเธอนะ ก่อนที่จะมีคนแย่งไปก่อน หรือไม่ก็ … อย่าทำให้เธอคิดว่าเธอเป็นคนสุดท้ายที่นายจะคิดขอเธอเพราะหาคนอื่นไม่ได้แล้วน่ะ\" แฮร์รี่พูดออกมาอย่างมีเหตุผล นั่นก็ทำให้รอนมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นทันที
แฮร์รี่ไม่มีเวลามานั่งคิดเกี่ยวกับเรื่องของเลโดรอามากนัก เพราะนี่เป็นวันคัดเลือกคีปเปอร์ประจำทีมกริฟฟินดอร์ เด็ก ๆ บ้านกริฟฟินดอร์หลายคนไปรวมกันที่สนามควิดดิชเพื่อช่วยคัดเลือกตำแหน่งสำคัญนี้ มีศาสตราจารย์มักกอนนากัลและมาดามฮูชนั่งอยู่ด้วย
\"เอาล่ะ … ขอให้คนที่ต้องการสมัครมายืนอยู่ข้างหน้านี้นะ\" เหล่าบรรดารุ่นน้องเก้าคนก้าวมายืนตรงหน้าแฮร์รี่ มีเด็กผู้หญิงสามคนที่อยู่ปีสามสองคนและปีสี่หนึ่งคน ที่เหลือเป็นเด็กผู้ชาย มีทั้งปีสอง สามและสี่ แฮร์รี่มองไปยังผู้สมัครที่ท่าทางตื่นกลัวอย่างชั่งใจ
\"อืม … อย่างที่เรารู้กันว่าทีมเรายังขาดคีปเปอร์อยู่ ดังนั้น การทดสอบวันนี้ก็จะอยู่ที่ความสามารถในการป้องกันการทำคะแนนจาก … เชสเซอร์ชั้นยอดของเราทั้งสาม\" แฮร์รี่ผายมือไปยังสามสาวเชสเซอร์ \"รวมทั้งการหลบหลีกลูกบลัดเจอร์ที่อาจทำให้เธอตกจากไม้กวาดได้ทุกเมื่อในเกมส์ ซึ่งบีตเตอร์ของทีมจะเป็นผู้ตีลูกใส่พวกเธอเป็นครั้งคราว\" คราวนี้แฮร์รี่ผายมือไปยังเฟร็ดและจอร์จที่กำลังถือไม้ตีลูกบลัดเจอร์และทำหน้าเหี้ยมเกรียม ขึงขัง แฮร์รี่มองสีหน้าอันตื่นตระหนกของเหล่าผู้สมัครอย่างนึกขำ
\"การทดสอบวันนี้จะเหมือนกับการแข่งขันจริงในสนาม เธอทุกคนต้องพยายามป้องกันการทำคะแนนและหลบหลีกลูกบลัดเจอร์ไปด้วยในเวลาเดียวกัน คนที่ป้องกันการทำคะแนนได้มากที่สุด จะได้รับคัดเลือกเข้าทีม สงสัยอะไรหรือเปล่า\"
ไม่มีเสียงตอบจากเหล่าผู้สมัครใด ๆ เลย แฮร์รี่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาคิดน่าจะเป็นการดีที่สุดสำหรับการคัดเลือกนี้ เพื่อนร่วมทีมที่เหลือต่างเห็นด้วยกับแฮร์รี่
\"พวกนายไม่ต้องกลัวนะ เราจะไม่ใช้ลูกบลัดเจอร์ของจริงแค่ลูกบอลเสกให้พุ่งเข้าใส่ผู้เล่นน่ะ ถึงโดนเข้าก็คงไม่เป็นไรมากหรอก ฉันจะบินไปรอบ ๆ คอยช่วยพวกนายหากเกิดอะไรขึ้น\" แฮร์รี่กล่าวอีกครั้งหลังจากเห็นสีหน้าตื่น ๆ ของเด็กผู้ชายตัวเล็กปีสองที่แฮร์รี่ไม่เคยพูดคุยด้วยมาก่อน
การคัดเลือกเป็นไปอย่างสนุกตื่นเต้น มีเด็กผู้ชายสองคนพลัดตกจากไม้กวาดหลังจากถูกลูกบอลบลัดเจอร์พุ่งชน ดีที่แฮร์รี่บินไปรับได้ทัน เขาจึงไม่บาดเจ็บอะไรมากนัก เด็กผู้หญิงปีสี่คนหนึ่งถูกแองเจลิน่า อลิเซียและแคธี่ส่งลูกกลับไปกลับมาหลอกจนตาลายไปคว้าลูกบอลบลัดเจอร์แทนที่จะรับลูกควัฟเฟิล สร้างความขบขันให้ทุกคนที่นั้นเป็นอย่างมาก และแล้วการคัดเลือกก็เสร็จสิ้น แฮร์รี่ก็ตรวจดูคะแนนของทุกคนและกล่าวออกมาอย่างปิติยินดีที่สุด
\"คะแนนสูงสุด ได้แก่ … ไลล่า ลีโอเนสซ่า\" แฮร์รี่หันไปมองสีหน้าของเด็กหญิงตัวเล็กปีสามคนหนึ่งที่ยืนยิ้มอย่างภาคภูมิใจ \"ยินดีด้วยนะและขอต้อนรับสู่ทีมกริฟฟินดอร์\"
--------------------------------------------------------------------------------
ไลล่าเป็นนักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์ปีสามที่ไม่เคยมีอะไรโดดเด่นเลย เธอเป็นเด็กผู้หญิงตัวค่อนข้างเล็ก เพรียว ผมยาวสีทองประบ่า หน้าตาน่ารักทีเดียว นอกจากความสามารถในการขี่ไม้กวาดอันเป็นเลิศ พี่สาวของเธอเคยเป็นนักกีฬาควิดดิชให้บ้านเรเวนคลอเมื่อนานมาแล้ว ทำให้เธอมีความรู้เกี่ยวกับการเล่นควิดดิชเป็นอย่างดี นั่นก็ทำให้การฝึกซ้อมเป็นไปอย่างง่ายดายขึ้นมาก
แฮร์รี่จัดตารางการซ้อมควิดดิชคล้าย ๆ กับที่วู้ดเคยจัด ดีที่พวกเพื่อนร่วมทีมคนอื่น ๆ ยังฟังเขาบ้างและมาซ้อมกันอย่างสม่ำเสมอ เฟร็ดกับจอร์จชอบปล่อยมุขขำ ๆ ที่เกือบจะทำให้แฮร์รี่ตกไม้กวาดอยู่หลายครั้ง แต่มันก็ทำให้การเล่นของทุกคนเข้าขากันเป็นอย่างดีเพื่อเตรียมพร้อมที่จะลงแข่งนัดแรกกับเรเวนคลอ
การแข่งขันครั้งนี้ไม่ใช่เพียงแค่ชิงถ้วยควิดดิชหรือเพื่อทำคะแนนให้บ้านตนเองเท่านั้น นักกีฬาทุกคนต่างตั้งใจเต็มที่เพื่อที่จะได้เข้าร่วมเป็นนักกีฬาของโรงเรียนเพื่อไปแข่งกับทีมเดิร์มสแตรงก์ ทุกทีมจะแข่งขันกันแบบพบกันหมด ทีมที่มีคะแนนรวมมากที่สุดจะได้ถ้วยควิดดิชไปครอง อาจารย์ทุกคนจะเป็นคนดูและคัดเลือกนักกีฬาและจะประกาศผลนักกีฬาของโรงเรียนในการแข่งนัดสุดท้าย
แฮร์รี่รู้ตัวว่าตนเองตื่นเต้นมาก แม้นี้จะไม่ใช่การแข่งขันนัดแรกในชีวิตของเขา แต่เขาก็ต้องเล่นให้ดีที่สุดเพื่อให้เข้าตาบรรดาอาจารย์ ตำแหน่งซีกเกอร์ประจำทีมฮอกวอตส์ต้องเป็นของเขา ไม่ใช่แม้แต่โช หรือมัลฟอยเด็ดขาด ผู้เล่นทั้งสองฝ่ายต่างก็รู้สึกเช่นเดียวกับแฮร์รี่ ไลล่าดูจะตื่นสนามแต่เธอก็พยายามเก็บความรู้สึกได้ดีทีเดียว
\"พอตเตอร์กับดาวีย์จับมือกัน\" เสียงมาดามฮูชสั่ง แฮร์รี่สูงเพียงไหล่ของดาวีย์ ทั้งสองจับมือและยิ้มให้กัน\"ขึ้นไม้กวาดได้ … สาม สอง หนึ่ง\"
สิ้นเสียงนั้น มาดามฮูชก็โยนลูกควัฟเฟิลขึ้นกลางอากาศ เหล่าเชสเซอร์ของทั้งสองทีมต่างพุ่งตรงชนกันเพื่อแย่งลูกควัฟเฟิล ส่วนแฮร์รี่บินขึ้นสูงเหนือพวกนั้นเพื่อมองหาลูกสนิช เช่นเดียวกับโช ซีกเกอร์ทีมเรเวนคลอ แฮร์รี่จำต้องละความสนใจจากโชไปชั่วขณะ และตั้งใจเล่นเกมส์นี้ให้มากขึ้น
เชสเซอร์สามสาวของกริฟฟินดอร์ต่างเก่งกาจและเล่นได้เข้าขากันดีมาก ทั้งสามพลัดกันทำประตูให้ทีมจนขึ้นนำห้าสิบต่อยี่สิบ ไม่ใช่ว่าเหล่าเชสเซอร์ของเรเวนคลอไม่เก่ง แต่ไลล่าสามารถป้องกันการทำประตูของพวกนั้นได้อย่างแม่นยำเกือบทุกครั้ง เธอได้เปรียบว่าเธอตัวเล็ก คล่องแคล่วและรวดเร็ว
\"ดูสิ ไลล่า ผู้น่ารักของเราอ่านทางของเรเวนคลอได้อีกแล้ว! เก่งจริง ๆ\" ลี จอร์ดันผู้บรรยายกล่าวชมคีปเปอร์ใหม่ของกริฟฟินดอร์อย่างออกนอกหน้า แต่ดูเหมือนว่าศาสตราจารย์มักกอนนากัลจะไม่สนใจ สายตาของเธอกำลังจับจ้องที่สนาม เห็นได้ชัดว่าเธอเองก็ลุ้นไลล่าน่าดูเหมือนกัน
การแข่งขันดำเนินไปได้เกือบยี่สิบนาที เรเวนคลอตามกริฟฟินดอร์อยู่สามสิบต่อแปดสิบ แฮร์รี่พยายามมองหาลูกสนิชอย่างเอาเป็นเอาตายไม่ต่างกับโชที่มองหาลูกสนิชอีกฝั่งด้านหนึ่งของสนาม ครั้งนี้โชไม่คอยตามประกบแฮร์รี่ดังการเล่นคราวก่อนแล้ว โชรู้ดีว่าคงไม่มีประโยชน์ที่จะไล่ตามความเร็วของไฟร์โบลต์ ดังนั้นเธอต้องมองหาและจับลูกสนิชให้ได้ก่อนแฮร์รี่
และแล้วทั้งสองก็เห็นแสงสีทองเรืองรองอยู่ที่พื้นหญ้ากลางสนาม ไม่ต้องรอให้มีใครบอก ทั้งแฮร์รี่และโชต่างกดหัวไม้กวาดพุ่งดิ่งตรงไปยังลูกสนิชสีทองนั้นเกือบจะทันที เหมือนหัวใจของทุกคนในที่นั้นหยุดเต้นไปชั่วขณะ สายตาทุกคู่ต่างจับจ้องไปยังซีกเกอร์ทั้งสองที่พุ่งเร็วดังจรวดตรงไปยังลูกสนิชนั้น
บีตเตอร์ของทั้งสองทีมต่างทำหน้าที่ของตนโดยการตีลูกบลัดเจอร์ไปขวางซีกเกอร์ของอีกฝ่าย เพื่อสกัดกั้นการจับลูกสนิช แฮร์รี่เห็นแล้วว่ามีลูกบลัดเจอร์ถูกตีตรงไปหาเขา แฮร์รี่เอี้ยวตัวหลบหวุดหวิด แต่กับโช เธอไม่เห็นลูกบลัดเจอร์นั้น เลยถูกลูกบลัดเจอร์กระแทกเต็มแรงที่กลางหลัง ความแรงนั้นทำให้เธอเสียหลักพลัดตกจากไม้กวาด
\"โช!\" แฮร์รี่ร้องลั่น เขาเร่งความเร็วพุ่งตรงไปคว้าลูกสนิชที่ลอยอยู่ตรงหน้า แต่เขาไม่หยุดความเร็วนั้น แฮร์รี่เลยตรงเข้าไปรับร่างของโชที่ลอยตกลงมาก่อนถึงพื้นได้ทันท่วงที
เสียงนกหวีดของมาดามฮูชดังลั่น เธอประกาศชัยชนะให้กริฟฟินดอร์และบินตรงมาดูอาการของโชที่ดูเหมือนจะหมดสติไปแล้ว
แฮร์รี่ดูไม่ยินดียินร้ายกับชัยชนะของกริฟฟินดอร์ เขาไม่สนใจฟังเสียงโห่ร้องดีใจของเพื่อนร่วมทีมและเหล่ากองเชียร์ แฮร์รี่ไม่ยอมแม้จะปล่อยวางร่างของโชกับพื้นหรือให้ใคร ๆ ดูแล แต่เขากลับอุ้มโช วิ่งตรงไปยังห้องพยาบาลพร้อมกับทีมเรเวนคลอที่เป็นห่วงอาการของโชไม่แพ้กัน
เคราะห์ดีที่โชไม่เป็นอะไรมาก เธอแค่ถูกกระแทกรุนแรงทำให้หมดสติ และโชคดีมากที่แฮร์รี่เข้าไปรับเธอทันก่อนที่จะตกกระแทกพื้น โรเจอร์ ดาวีย์เข้ามาเขย่ามือแฮร์รี่และทีมเรเวนคลอทุกคนต่างขอบคุณเขา พวกเขาไม่โกรธสักนิดที่ต้องพ่ายแพ้ให้กับทีมกริฟฟินดอร์
\"ทั้ง ๆ ที่บีตเตอร์ทีมผมตีลูกบลัดเจอร์ใส่ซีกเกอร์ทีมคุณงั้นเหรอฮะ\" แฮร์รี่ถามอย่างประหลาดใจ แต่ดาวีย์ยิ้มและส่ายหน้า
\"มันเป็นเกมส์ พอตเตอร์ … บีตเตอร์ทีมเราก็ทำหน้าที่นี้เช่นกัน แต่นายหลบได้ พวกเราไม่โกรธอะไรเลย โชเองก็เช่นกัน ขอให้นายได้เป็นนักกีฬาของโรงเรียนนะ นายเก่งมากจริง ๆ \" ดาวีย์ตอบ
แฮร์รี่ยิ้มออก ทีแรกเขาเองก็ไม่สบายใจ กลัวว่าโชจะโกรธที่ทีมกริฟฟินดอร์ทำให้ตัวเธอบาดเจ็บ หลังจากที่ดาวีย์พูดเช่นนี้แล้ว แฮร์รี่เองก็สบายใจขึ้น เขาเหลือบมองโชที่กำลังหลับอยู่อย่างโล่งใจระคนห่วงใย
ตกเย็นโชก็ฟื้น ทีมกริฟฟินดอร์ต่างพากันมาเยี่ยมเธอด้วยความเป็นห่วง เฟร็ดกล่าวขอโทษโชที่ทำให้เธอบาดเจ็บ แต่โชไม่โกรธเคืองอะไร ทั้งยังขอบคุณแฮร์รี่ที่ช่วยชีวิตเธอไว้อีก
\"ขอบใจมากนะ แฮร์รี่ ... ถ้าเธอไม่ช่วยฉันไว้ ฉันคงเจ็บหนักกว่านี้\" โชกล่าวไปพร้อมส่งรอยยิ้มหวานซึ้งให้แฮร์รี่ ซึ่งนั่นก็ทำให้แฮร์รี่ใจเต้นรัวเร็ว ใบหน้าเป็นสีชมพูทันใด
แต่แย่หน่อยที่เฟร็ดและจอร์จต่างเห็นอาการประหลาดนี้ของแฮร์รี่ ทั้งคู่ต่างอมยิ้มให้กันและกระซิบกระซาบกันอย่างออกรสที่แฮร์รี่ไม่ทันสังเกต ไลล่าที่ยืนข้างฝาแฝดหัวเราะคิกเพราะเธอเองก็ได้ยินสิ่งที่ฝาแฝดวีสลีย์คุยกัน
--------------------------------------------------------------------------------
เมื่อแฮร์รี่กลับมาที่ห้องนั่งเล่นรวมของกริฟฟินดอร์ เพื่อน ๆ ต่างปรบมือให้กับแฮร์รี่ แสดงความยินดีในชัยชนะของกริฟฟินดอร์ต่อเรเวนคลอ และความดีของแฮร์รี่ที่ช่วยเหลือโชจากการหล่นกระแทกพื้น แฮร์รี่ยิ้มและกล่าวขอบคุณเพื่อนทุกคนอย่างอาย ๆ รอนและเฮอร์ไมโอนี่ต่างเบียดเสียดเพื่อน ๆ ไปยืนข้าง ๆ แฮร์รี่และกล่าวชมแฮร์รี่ถึงการกระทำนี้ไม่ขาดปาก
\"ฉันว่าแบบนี้ นายมีหวังแล้วนะ\" รอนกล่าว \"งานแฟนซีวันฮัลโลวีนนี้ นายชวนเธอได้เลย ฉันว่าคราวนี้เธอไม่มีวันปฏิเสธนายแน่\" รอนพูดต่อจนจบ แต่แฮร์รี่ทำหน้างงงัน
\"งานแฟนซีวันฮัลโลวีนเหรอ\" แฮร์รี่ถาม
\"อ้อ ใช่ นายยังไม่รู้ มาดูประกาศนี่เลย เฮอร์ไมโอนี่เพิ่งเอามาติดน่ะ\" รอนลากแฮร์รี่ไปที่หน้าบอร์ดประกาศข่าว
ประกาศเกี่ยวกับงานแฟนซีวันฮัลโลวีน
ทางโรงเรียนจะจัดให้มีงานเลี้ยงในวันฮัลโลวีนขึ้น อาจารย์และนักเรียนทุกคนจะต้องแต่งกายในชุดแฟนซี ไม่จำกัดรูปแบบ นักเรียนปีหนึ่งและปีสองจะได้รับอนุญาตให้ไปที่ฮอกส์มี้ดได้เป็นกรณีพิเศษเฉพาะในวันเสาร์ที่สองของเดือนนี้เท่านั้น อนึ่ง งานแฟนซีวันฮัลโลวีนนี้จะมีขึ้นในคืนวันฮัลโลวีนระหว่างเวลาสองทุ่มถึงเที่ยงคืน
มิเนอร์ว่า มักกอนนากัล
รองอาจารย์ใหญ่
\"งานแฟนซีเหรอ โห!\" แฮร์รี่อุทานอย่างตื่นเต้น เขาไม่เคยไปงานแฟนซีมาก่อนเลยในชีวิต
\"สงสัยต้องเตรียมคิดซะตั้งแต่ตอนนี้ อีกไม่ถึงเดือนซะด้วย\" รอนกล่าวข้าง ๆ แฮร์รี่ เขาเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน เฮอร์ไมโอนี่ที่ยืนข้าง ๆ แฮร์รี่และรอนเฝ้ามองเพื่อนชายทั้งสองอย่างชั่งใจ รอนเองเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เขากล่าวราตรีสวัสดิ์เฮอร์ไมโอนี่และรีบดึงแฮร์รี่ขึ้นห้องนอนทันที สร้างความฉงนให้กับแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่เป็นอย่างมาก
\"นายเป็นอะไรเหรอ\" แฮร์รี่ถาม
\"นายไม่เห็นสีหน้าของเฮอร์ไมโอนี่เหรอ เหมือนว่าเธอกำลังคิดอยู่ว่าจะไปงานกับพวกเราคนใดคนหนึ่งน่ะ\" รอนตอบอย่างกระตือรือร้น
\"อืม … \" แฮร์รี่พยักหน้าพลางใช้ความคิด งานเลี้ยงเต้นรำเมื่อปีก่อนเกือบทำให้ความเป็นเพื่อนของพวกเขาทั้งสามสิ้นสุดลง เพราะทิฐิและความไม่เข้าใจกันเล็ก ๆ น้อย ๆ แฮร์รี่อมยิ้มเมื่อนึกเลยไปถึงสีหน้าของรอน ตอนที่เห็นเฮอร์ไมโอนี่เดินควงคู่มากับวิคเตอร์ ครัมเข้ามาในห้องโถงเมื่อคราวนั้น
\"นายคิดจะไปกับ … โช แชงหรือเปล่า\" รอนถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ
\"งั้นมั๊ง ถ้าไม่มีใครขอโชตัดหน้าไปก่อน\" แฮร์รี่ตอบอย่างประหลาดใจเล็กน้อย
\"คงไม่ว่าอะไรนะ หาก … ฉันจะชวนเฮอร์ไมโอนี่น่ะ\" รอนพูดด้วยเสียงอันแสนเบาไม่ดังเกินกระซิบ
\"ฉันจะว่าอะไรนายได้ล่ะ!\" แฮร์รี่นึกขำกับท่าทีประหลาดของรอนเพื่อนรัก ความจริงแฮร์รี่เองก็พอจะดูออกตั้งแต่ช่วงปีสี่แล้วว่ารอนมีท่าทีแปลก ๆ กับเพื่อนหญิงคนสนิทคนนี้
\"นายว่า เฮอร์ไมโอนี่จะยอมไปฉันไหม\"
\"อืม … ไม่รู้สิ ฉันว่า นายน่าจะรีบไปขอเธอนะ ก่อนที่จะมีคนแย่งไปก่อน หรือไม่ก็ … อย่าทำให้เธอคิดว่าเธอเป็นคนสุดท้ายที่นายจะคิดขอเธอเพราะหาคนอื่นไม่ได้แล้วน่ะ\" แฮร์รี่พูดออกมาอย่างมีเหตุผล นั่นก็ทำให้รอนมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นทันที
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น