ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เลดี้ เลโดรอา
Chapter 2 : เลดี้ เลโดรอา
การเดินทางราบรื่นดี แฮร์รี่และเพื่อน ๆ กลับมายังฮอกวอตส์เพื่อเริ่มต้นภาคเรียนใหม่อีกครั้ง ปีนี้เป็นปีที่ห้าของแฮร์รี่แล้ว สี่ปีที่ผ่านมามีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น คนที่อยู่เคียงข้างแฮร์รี่มาตลอดคือเพื่อนรักของแฮร์รี่ รอน ในตอนนี้รอนนั่งข้าง ๆ แฮร์รี่ที่โต๊ะอาหารบ้านกริฟฟินดอร์ในท่าทีหิวโซที่สุด
\"เมื่อไรจะเสร็จซะที\" รอนบ่นอุบอิบแต่แล้วก็มองไปรอบ ๆ ที่นั่งข้างเขายังว่างอยู่ \"อ้าว เฮอร์ไมโอนี่ไปไหนแล้วล่ะ\" รอนกล่าวเหมือนเพิ่งสังเกตว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้เดินตามพวกเขามานั่งที่โต๊ะอาหาร
\"มักกอนนากัลเรียกไปน่ะ นี่นายมัวแต่สนอาหารจนไม่รู้ว่าเพื่อนหายเลยเหรอ\" แฮร์รี่กล่าวอย่างขบขัน
\"ก็ฉันหิวนี่นา ... \" รอนตอบเสียงยาน ๆ
ไม่นานนัก ศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็เดินนำเฮอร์ไมโอนี่กลับเข้ามา พร้อมกับนักเรียนปีห้าจากบ้านอื่นและเหล่าพรีเพ็ครุ่นพี่อีกหลายคน แฮร์รี่และรอนมองหน้ากันอย่างไม่เชื่อ
\"อย่าบอกนะ ว่าเฮอร์ไมโอนี่เป็นพรีเฟ็คด้วยน่ะ\" แฮร์รี่กระซิบที่ข้างหูรอน
\"ทำไมเฮอร์ไมโอนี่ไม่บอกพวกเราเลย!\" รอนกล่าว
เฮอร์ไมโอนี่กลับมานั่งที่โต๊ะ ใบหน้าของเธอดูสดใสและภาคภูมิใจ เฮอร์ไมโอนี่ส่งยิ้มให้เพื่อนชายทั้งสองของเธออย่างสดชื่น
\"เฮอร์ไมโอนี่ เธอเป็นพรีเฟ็คเหรอนี่ ทำไมไม่บอกพวกเราเลยล่ะ\" รอนพูดอย่างทนไม่ได้
\"ก็ ... ฉันไม่เห็นว่ามันจะสำคัญเลย ไงฉันก็ยังเป็นฉันคนเดิมอยู่ แต่ก็ขอบอกนะ หากพวกเธอทำอะไรผิดกฎละก็ ฉันก็มีสิทธิหักคะแนนบ้านของฉันเหมือนกัน\" เฮอร์ไมโอนี่พูดขู่ทิ้งท้าย แฮร์รี่และรอนมองหน้ากันอย่างบอกไม่ถูก
อย่างไรก็ตาม การคัดสรรค์ก็ดำเนินไปตามปกติ รอนเองยังคงไม่ค่อยพอใจเฮอร์ไมโอนี่เท่าไร ที่ปิดบังเรื่องพรีเฟ็คมาโดยตลอด แต่แฮร์รี่ไม่ค่อยใส่ใจ เขากำลังเฝ้ามองดูรุ่นน้องเข้าใหม่อย่างสนอกสนใจ จะมีสักกี่คนที่เป็นเหมือนเขา เติบโตมาในหมู่มักเกิ้ล ไม่เคยทราบถึงพลังเวทย์มนต์ในตัวเองมาก่อนจนวันที่ได้รับจดหมายจากฮอกวอตส์ แน่ล่ะ คนไม่มีใครมีชะตากรรมที่โหดร้ายเช่นเขาเป็นแน่
อย่างไรก็ตาม แฮร์รี่ไม่อยากคิดแต่เรื่องร้าย ๆ ตั้งแต่วันแรกที่ฮอกวอตส์ ในขณะที่หมวกคัดสรรค์ขานชื่อบ้านให้เด็กใหม่แต่ละคน สายตาแฮร์รี่วิ่งไปสะดุดที่หญิงสาวผู้หนึ่งที่โต๊ะอาหารของอาจารย์ เธอผู้นี้สวยโดดเด่นกว่าผู้ใดในโต๊ะนั้น อาจจะใช่เพราะอาจารย์คนอื่น ๆ ต่างมีอายุกันแล้ว แต่เธอผู้นี้ยังดูสาวอยู่มาก ผมสีน้ำตาลแดงจัดยาวตรงปล่อยสยาย ใบหน้าอ่อนเยาว์หวานซึ้งแต่เจือความเศร้าลึก ๆ ที่แฮร์รี่รู้สึกคุ้นเคยแบบประหลาดเหมือนกับว่าแฮร์รี่เคยเห็นเธอคนนี้จากที่ไหนมาก่อน แฮร์รี่ประมาณว่าเธอคงอายุไล่เลี่ยกับแม่ของแฮร์รี่ในตอนนี้หากท่านยังมีชีวิตอยู่ แต่แล้วแฮร์รี่ก็เฉลียวใจว่าเธอผู้นี้จะเป็นอาจารย์สอนป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคนใหม่หรือไม่
การคัดสรรค์จบลงท่ามกลางความปิติยินดีเป็นอย่างยิ่งของรอนและเพื่อน ๆ หลายคน และแล้วศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ก็ลุกขึ้นยืนหลังจากที่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลยกเก้าอี้สี่ขาออกไป
\"ยินดีต้อนรับอีกครั้งกับภาคเรียนใหม่ ฉันไม่อยากกล่าวอะไรยาวมากนัก แต่ก่อนอื่นก็ต้องแนะนำอาจารย์คนใหม่สำหรับชั้นเรียนป้องกันตัวจากศาสตร์มืด ทุกคน ศาสตราจารย์เลโดรอา คลาร์ค\"
ดัมเบิลดอร์กล่าวแนะนำและผายมือไปยังหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนนั้นที่นั่งถัดออกไปจากเขาสามที่นั่งด้านขวา เสียงปรบมือพร้อมเชียงโห่เชียร์ดังสนั่นห้องโถง ศาสตราจารย์เลโดรอาลุกขึ้นยืนก้มหน้าขอบคุณกับเสียงต้อนรับอันอบอุ่น แล้วเธอก็เงยหน้าขึ้นยิ้มใจดีและกวาดสายตามองไปยังนักเรียนทั่วห้องโถง
ดั่งรอยยิ้มนั่นมีมนต์มหาเสน่ห์ซึ่งสามารถสะกดเหล่านักเรียนทั่วห้อง เสียงปรบมือเงียบลงทันทีราวกับสั่งหยุด ศาสตราจารย์เลโดรอานั้นดูอายุน้อยกว่าศาสตราจารย์คนอื่น ๆ มากโดยเฉพาะอย่างยิ่งความสวยหวาน น่ารัก เธอจึงดูดีมาก ๆ ในสายตาของนักเรียนทุกคน
\"ดีมาก ดีมาก … อีกเรื่องหนึ่งคือ เดิร์มสแตรงก์ที่มาแข่งขันไตรภาคีกับเราเมื่อปีก่อน ได้สนใจส่งทีมควิดดิชเพื่อมาแข่งขันกระชับความสัมพันธ์กับฮอกวอตส์\" ดัมเบิลดอร์หยุดเพื่อฟังเสียงคุยวิพากษ์วิจารณ์ของพวกเด็ก ก่อนจะพูดต่อ \"ดังนั้นนอกจากการแข่งขันควิดดิชของแต่ละบ้านตามปกติแล้ว ฉันและอาจารย์ทุกคนยังต้องคัดเลือกผู้เล่น เพื่อเข้าทีมประจำโรงเรียนไปแข่งกับทีมจากเดิร์มสแแตรงก์อีกด้วย จึงอยากขอให้นักกีฬาทุกคนต่างตั้งใจให้ดีในปีนี้ … เอ้า … ได้เวลาแล้ว ขอให้อิ่มอร่อย\"
ดัมเบิลดอร์กล่าวยิ้ม ๆ อย่างรู้ทันและปรบมือหนึ่งครั้ง จานทองตรงหน้านักเรียนต่างเพรียบพร้อมด้วยอาหารรสเลิศดังเคย
\"เหลือเชื่อเลยแฮร์รี่ … ทีมของฮอกวอตส์จะได้แข่งขันครัม\" รอนกล่าวอย่างตื่นเต้น \"คิดดูนะ ถ้านายเป็นซีกเกอร์ของโรงเรียน และชนะครัมได้ โอ้โห!\"
\"เดี๋ยวน่า รอน … ฉันยังไม่ได้เป็นนักกีฬาของโรงเรียนนะ ต้องผ่านการคัดเลือกก่อน\" แฮร์รี่ปราม
\"นายได้เป็นอยู่แล้ว แฮร์รี่ … มัลฟอยน่ะเหรอ ไม่มีทาง ฮัฟเฟิลพัฟขาดซีกเกอร์ไปแล้ว คงฝึกใหม่ไม่ทัน ส่วนโช แชงจากเรเวนคลอเก่งใช้ได้นะ แต่เทียบนายไม่ติดหรอก\" รอนพล่ามยาว เซดริกที่เป็นซีกเกอร์ของฮัฟเฟิลพัฟเสียชีวิตไปแล้ว แฮร์รี่เองก็ยังเสียใจกับการตายของเซดริกอยู่ถึงวันนี้ โช แชงเป็นผู้หญิงสาวน่ารักที่อยู่ในใจของแฮร์รี่ เธอเป็นซีกเกอร์ที่เก่งกาจ ส่วนมัลฟอยนั้น แฮร์รี่ไม่มีทางยอมแพ้เป็นอันขาด
\"ฉันจะพยายามนะ\" แฮร์รี่ตอบสั้น ๆ พลางจัดการกับมันอบตรงหน้า
\"ใช่เลยเพื่อน … เออนี่ แฮร์รี่ … นายว่าอาจารย์คนไหมเป็นไง ฉันว่าเธอสวยมากเลย วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคราวนี้ต้องสนุกแน่ ๆ เลย\" รอนเปลี่ยนเรื่องพูดทั้ง ๆ ที่มีอาหารเต็มปาก แฮร์รี่หันไปมองศาสตราจารย์คนใหม่อีกครั้ง เธอกำลังคุยอย่างออกรสกับศาสตราจารย์ฟลิตวิก แล้วสายตาของแฮร์รี่ก็ไปสะดุดกับสเนป
\"ดูสเนปสิ\" แฮร์รี่สะกิดบอกรอน รอนมองใบหน้าอันเรียบเฉยของสเนปอย่างประหลาดใจ เขารู้สึกว่าสเนปจะชำเลืองมองศาสตราจารย์เลโดรอาบ่อยเกินควร สีหน้าของสเนปแปลกไป ไม่บูดบึ้งเหมือนแต่ก่อนเวลามีอาจารย์ใหม่เข้ามา รวมทั้งรอยยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปากที่แฮร์รี่ไม่เคยเห็นมาก่อน
\"อืม … ไม่น่าเป็นไปได้ สเนปคงไม่ชอบเธอเท่าไรหรอก ก็เธอขโมยวิชาที่สเนปอยากสอนที่สุดไปนี่\" รอนส่ายศีรษะ
\"ก็ไม่แน่นะ … เธอ เอ่อ … น่าดึงดูดใจ\" แฮร์รี่กล่าวและคิดตาม แม้ว่าสเนปอยากจะสอนวิชานี้มากแต่กับเธอผู้มีสเน่ห์คนนี้แล้วคงยากที่จะเกลียดเธอลงแม้แต่คนอย่างสเนป
\"ฉันอยากรู้แค่ว่าเธอจะสอนดีเท่าศาสตราจารย์ลูปินหรือเปล่า เธอดูเด็กจัง อาจจะไม่เก่งสักเท่าไร\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวท้ายที่สุดหลังจากฟังเพื่อนชายทั้งสองมานาน
\"ฟังดูเย็นชาจังเลยนะ เฮอร์ไมโอนี่\" รอนเย้าแหย่
\"ฉันหมายความอย่างงั้นจริง ๆ ฉันมาที่นี่เพื่อมาเรียนนะ ไม่ใช่แค่เรียนจากหนังสืออย่างเดียว วิชาเกี่ยวกับศาสตร์มืดน่ะต้องมีภาคปฎิบัติด้วยถึงจะใช้งานได้จริงน่ะ ถ้าเธอไม่เก่งจริง มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย จริงไหม\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง
\"โห … \" แฮร์รี่อุทาน
\"อย่าไปฟังเลย … ฉันว่าเธอกำลังอิจฉาน่ะ\" รอนแอบกระซิบที่ข้างหูแฮร์รี่ แต่เหมือนว่าเฮอร์ไมโอนี่จะอ่านปากขมุบขมิบของรอนออก เฮอร์ไมโอนี่ไม่กล่าวอะไรแต่ส่งสายตาค้อนรอนอย่างเห็นได้ชัด ก่อนสะบัดหน้าหันไปทางอื่น
--------------------------------------------------------------------------------
คืนวันนั้นหลังงานเลี้ยง ศาสตราจารย์มักกอนนากัลไปหาพวกเด็ก ๆ ที่ห้องนั่งเล่นกริฟฟินดอร์ด้วยสีหน้าร้อนใจไม่น้อย เธอเรียกหาทีมควิดดิชทีมกริฟฟินดอร์ก่อนพาไปที่ห้องพักครู
\"อย่างที่พวกเธอรู้แล้ว ปีนี้เรามีนัดแข่งกับทีมเดิร์มสแตรงก์ แต่นั้นก็ต้องเป็นนักกีฬาของโรงเรียนที่จะต้องถูกคักเลือกก่อน ตอนนี้ฉันอยากให้พวกเธอช่วยกันแก้ปัญหาใกล้ตัวกันก่อน … ทีมเราตอนนี้ขาดกัปตันทีมและคีปเปอร์อยู่\" มักกอนนากัลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเช่นเคย
\"ใช่แล้วฮะ อาจารย์\" เฟร็ดกล่าวร่าเริง
\"ตกลงกันแล้วหรือยังว่าจะให้ใครเป็นกัปตันทีม\" มักกอนนากัลถาม
\"เรียบร้อยแล้วฮะ จะเป็นใครได้อีก นอกจากแฮร์รี่!\" จอร์จตอบอย่างภาคภูมิใจ แต่แฮร์รี่กลับตกใจ
\"เดี๋ยวสิ!\" แฮร์รี่ทักท้วง แต่แอนเจลิน่า เชสเซอร์หญิงของทีมกล่าวขัดขึ้นมาก่อน
\"ใช่ค่ะ อาจารย์ พวกเราเห็นด้วย\" เธอกล่าวสั้น ๆ อลิเซียและแคธี่ต่างพยักหน้ารับรู้และส่งยิ้มให้แฮร์รี่
\"ฉันก็เห็นควรแล้วเช่นกัน ส่วนเรื่องคีปเปอร์ … ฉันอยากให้เธอทำการคัดเลือกสมาชิกให้ครบทีมเพื่อเก็บตัวซ้อมให้เร็วที่สุด การแข่งขันควิดดิชของบ้านจะเลื่อนเข้ามาใกล้กว่าปีก่อน ๆ ดังนั้นเธอจะต้องเตรียมตัวแต่เนิ่น ๆ เข้าใจไหม?\" มักกอนมากัลกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกครั้ง แฮร์รี่ไม่กล้าเถียงอะไร จึงได้แต่พยักหน้ารับรู้อย่างเดียว
--------------------------------------------------------------------------------
แฮร์รี่เดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่นรวมของกริฟฟินดอร์เป็นคนสุดท้าย เขาเห็นรอนที่ยังคงนั่งรอแฮร์รี่อยู่ที่โซฟาข้างเตาผิง แฮร์รี่เดินตรงเข้าไปเล่าเรื่องทั้งหมดที่มักกอนนากัลสั่ง
\"กัปตันทีมเหรอ … เจ๋งมากเลย แฮร์รี่\" รอนกล่าวอย่างตื่นเต้นหลังจากได้ข่าวนี้จากแฮร์รี่
\"อือ … ฉันยังต้องคัดเลือกคีปเปอร์คนใหม่อีกด้วย\" แฮร์รี่กล่าวด้วยน้ำเสียงตรงกันข้ามกับรอนโดยสิ้นเชิง เขาเองไม่ได้อยากรับตำแหน่งนี้นักหรอก แต่เมื่อทุกคนเห็นพ้อง เขาเลยต้องจำใจ แล้วแฮร์รี่ก็ลุกขึ้นนำประกาศไปติดไว้ที่บอร์ดประกาศข่าวของกริฟฟินดอร์ข้าง ๆ ทางออก รอนยืนอยู่ข้าง ๆ แฮร์รี่ เขาดูตื่นเต้นไม่น้อย
\"ความจริงฉันก็น่าลองสมัครนะ แต่ … ฉันชอบดูนายเล่นมากกว่าน่ะ\" รอนยิ้มออกมาในที่สุด
ในช่วงเช้าที่ที่ห้องนั่งเล่นรวม มีเสียงคุยกันอย่างตื่นเต้นถึงการคัดเลือกคีปเปอร์คนใหม่ แฮร์รี่เองก็หวังว่าจะได้ผู้เล่นที่เก่งกาจเหมือนกับโอลิเวอร์ วู้ด อดีตกัปตันทีมและคีปเปอร์ของทีมกริฟฟินดอร์ที่เรียนจบออกไปแล้ว เขาเป็นคนแรกที่สอนวิธีการเล่นควิดดิชให้กับแฮร์รี่เอง
แต่อย่างไรก็ตาม การเรียนการสอนก็เป็นไปตามปกติที่ควรจะเป็น อาจารย์ทุกคนต่างเคี่ยวเข็ญเด็ก ๆ ทุกคน เพราะอีกไม่นานพวกเขาจะต้องสอบ ว.พ.ร.ส. แล้ว
แฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่กลับมายังห้องนั่งเล่นรวมของกริฟฟินดอร์หลังจากชั้นเรียนวิชาปรุงยากับสเนป มันยังคงเป็นวิชาที่แย่ที่สุดของแฮร์รี่และรอน ศาสตราจารย์สเนปยิ่งทำให้ทุกอย่างเลวร้ายได้อย่างที่สุดโดยเฉพาะอย่างยิ่งอะไรที่เกี่ยวข้องกับแฮร์รี่
รอนสังเกตเห็นพี่ชายฝาแฝดของเขา เฟร็ดและจอร์จ รวมทั้งเพื่อนสนิท ลี จอร์ดันนั่งคุยกันที่หน้าเตาผิงถึงชั้นเรียนป้องกันตัวจากศาสตร์มืดครั้งแรกอย่างสนุกสนาน
\"เธอเยี่ยมไปเลย\" เฟร็ดพึมพำ
\"มีเสน่ห์ ฉลาดและเจ๋งที่สุด\" จอร์จเสริมพลางทำหน้าชวนฝัน
\"พวกพี่ได้เรียนกับเลโดรอาแล้วเหรอ\" รอนถามอย่างสนใจ
\"ใช่แล้ว น้องรัก … สุดยอดบทเรียนเลยล่ะ เธอเหมือนกับมูดดี้เลย รู้จริงน่ะ\' เฟร็ดตอบ
\"เธอเป็นมือปราบมารมาก่อนด้วย เคยเป็นคู่หูของมูดดี้ด้วยนะ เก่งเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน แต่ว่าสวยกว่าเยอะ … ฉันว่าเธอต้องเป็นมือปราบมารหญิงที่เก่งที่สุดแน่ อ้อ เธอเป็นแอนนิเมจัสด้วยน่ะ เห็นไหมว่าเธอยอดแค่ไหน\" ลีกล่าว
\"สวยเหลือเกิน … \" จอร์จพูดขึ้นมาอีกครั้ง
\"เธออาจจะดูเด็กนะ แต่หนูว่าเธอก็ยังแก่กว่าพี่ ๆ มากอยู่ดีน่ะ พี่จอร์จ\" จินนี่ที่นั่งใกล้ ๆ กล่าวอย่างเหลือทนกลับใบหน้าชวนฝันของจอร์จที่ดูเหมือนจะน่าคลื่นไส้มากกว่าในสายตาของจินนี่
\"อย่าไปฟัง จินนี่เลยจอร์จ ไปเขียนเรียงความส่งเลโดรอาดีกว่า\" เฟร็ดกล่าวพลางเดินนำขึ้นห้องนอน
แฮร์รี่กับรอนมองหน้ากันอย่างไม่แน่ใจเท่าไร จินนี่ส่ายศีรษะอย่างเอือมระอากับพี่ชายฝาแฝดของตนและวิ่งขึ้นห้องนอน เฮอร์ไมโอนี่ยักไหล่อย่างไม่สนใจเท่าไรและทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มสบายและเริ่มอ่านหนังสือไม่สนใจใครทั้งนั้น เฮอร์ไมโอนี่จะค่อยจะเชื่อว่าเลโดรอาเก่งจริงจนกว่าจะได้เรียนด้วยตัวเอง
\"เรามีเรียนกับเลโดรอาพรุ่งนี้ เดี๋ยวก็รู้ว่าเธอเจ๋งจริงหรือเปล่า\" รอนกล่าว
--------------------------------------------------------------------------------
เฟร็ดกับจอร์จพูดถูกและเฮอร์ไมโอนี่ก็ยอมรับว่าเธอไม่ควรตัดสินคนอื่นด้วยการมองผิวเผินภายนอกเท่านั้น ศาสตราจารย์เลโดรอาเก่งกว่าที่พวกเขาคิดไว้มากทีเดียว การสอนคาบแรกของเธอไม่ได้เคร่งเครียดมากนัก ในช่วงต้นชั่วโมงเลโดรอาอยากทำความรู้จักกับนักเรียนก่อน เธอคุยอย่างเป็นกันเองกับทุก ๆ คนในตอนที่เธอขานชื่อของนักเรียน
อาชีพก่อนหน้านี้ของเลโดรอาก็น่าสนใจเช่นกัน เลโดรอาเล่าถึงช่วงที่เธอยึดอาชีพปราบมารว่าเธอเคยออกไปสู้กับโทรล์ภูเขาดุร้ายหลายต่อหลายครั้ง พร้อมทั้งสอดแทรกบทเรียนเกี่ยวกับโทรล์ไปด้วย นี่เป็นการสอนที่ฉลาดมากเพราะทำให้นักเรียนไม่รู้สึกเบื่อ หรือคิดว่าตนเองกำลังนั่งเรียนอยู่ เลโดรอาเล่าเรื่องของโทรล์และถามคำถามบ้างเป็นครั้งคราว แน่นอนที่สุด คนที่สามารถตอบคำถามเกี่ยวกับโทรล์ได้เป็นอย่างดีคือแฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ ทั้งสามคนเคยเผชิญหน้ากับโทรล์ภูเขาแล้วครั้งหนึ่งตอนปีหนึ่ง
หลังชั่วโมงศาสตร์มืด เฮอร์ไมโอนี่เปลี่ยนความคิดเกี่ยวกับศาสตราจารย์เลโดรอาทันที เนื่องจากเฮอร์ไมโอนี่ได้คะแนนให้บ้านกริฟฟินดอร์ถึงสามสิบคะแนน จากการตอบคำถามของเลโดรอาได้อย่างละเอียดทุกข้อ
ช่วงพักเที่ยง แฮร์รี่เขียนจดหมายถึงซิเรียสเล่าถึงอาจารย์วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคนใหม่ น่าแปลกใจเหลือเกินที่แฮร์รี่ได้รับจดหมายตอบกลับภายในช่วงเย็นวันนั้นเลย
แฮร์รี่ที่รัก
ดีใจจริง ๆ ที่ได้ข่าวจากเธออีก ตอนนี้ฉันพักอยู่กับรีมัส กำลังทำตามคำสั่งของดัมเบิลดอร์เมื่อคราวนั้น แต่เธอไม่ต้องห่วงฉันหรอก ฉันกับรีมัสสบายดี เราจะกลับไปหาเธออีกครั้งเร็ว ๆ นี้
ตอนนี้พวกเธอคงได้อาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดที่ดีแล้วสินะ อืม ฉันไม่คิดเลยว่าเลโดรอาจะไปสอนที่ฮอกวอตส์ ความจริง เธอเป็นเพื่อนเก่าฉันน่ะ ถ้าเธอรู้ว่าพ่อเธอเก่งขนาดไหนละก้อ เธอก็จะรู้ได้ทันที ว่าความสามารถของเลโดรอาก็ไม่ต่างจากพ่อของเธอเลย ฉันแน่ใจว่าเลโดรอาสามารถสอนพวกเธอได้ดี กอบโกยความรู้จากเธอเยอะ ๆ นะ มันช่วยพวกเธอได้แน่นอน
ฉันคิดว่าคงไม่มีใครทำอันตรายพวกเธอได้หากเธอยังอยู่ในความคุ้มครองของดัมเบิลดอร์ ไงซะ ถ้ามีเรื่องอะไรไม่ชอบมาพากลละก็ ส่งนกฮูกมาทันทีนะ
ซีเรียส
\"อืม … เหมือนว่าซีเรียสจะชื่นชมเลโดรอานะ\" รอนกล่าวพลางมองยังแฮร์รี่
\"นั่นสิ แสดงว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกันตอนที่เรียนอยู่ที่นี่น่ะสิ\" แฮร์รี่กล่าวพลางพับจดหมายสอดเก็บในเสื้อ พลางนึกเลยไปถึงซีเรียส ความจริงพ่อทูนหัวคนนี้ก็หน้าตาหล่อเหลาเอาการหากแต่งตัวอาบน้ำอาบท่าดี ๆ หน่อย \"ความจริงซีเรียสกับเลโดรอาเหมาะสมกันดีนะ\" แฮร์รี่พึมพำและอมยิ้มน้อย ๆ
\"นี่นะ แฮร์รี่ ถ้าเลโดรอากับซีเรียสเป็นเพื่อนร่วมชั้นเดียวกับพ่อของเธอ เธอก็ต้องรวมสเนปเข้าไปด้วยนะ\" เฮอร์ไมโอนี่พูดแทรกขึ้นมา
\"ใช่แล้ว นายจำตอนที่สเนปเหลือบมองเลโดรอาในวันเปิดภาคเรียนวันแรกได้ไหม ไม่ค่อยเหมือนกับสายตาปกติที่สเนปชอบมองอาจารย์ศาสตร์มืดคนก่อน ๆ เลยนะ\" แฮร์รี่กล่าว
\"เลวร้ายแบบประหลาด\" รอนตอบ
ตอนนั้นเอง สายตาของนักเรียนหลายคนต่างมองไปยังหญิงสาวที่เป็นที่กล่าวขวัญกันทั้งโรงเรียน เธอเพิ่งเดินเข้ามายังห้องโถง ศาสตราจารย์เลโดรอานั่นเอง อาจจะสายไปนิดสำหรับการร่วมโต๊ะอาหารค่ำของเหล่าอาจารย์ที่นั่งกันพร้อมเพรียง แฮร์รี่สังเกตเห็นว่าเลโดรอาดูอ่อนเพลียเล็กน้อย แต่เธอพยายามที่จะซ่อนไว้โดยการส่งยิ้มและทักทายนักเรียนระหว่างทางเดินไปยังโต๊ะอาจารย์
\"ขออภัยจริง ๆ ค่ะ ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์\" เลโดรอากล่าวขอโทษเมื่อเดินมายังหน้าโต๊ะอาจารย์
\"ไม่เป็นไรหรอก เลดี้ … ดูสิ ว่าวันนี้เรามีอะไรพิเศษกินบ้างน่ะ ฉันว่าเธอคงจะชอบสลัดนี่\" ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างอารมณ์ดี
\"อาหารโปรดของดิฉันเลยค่ะ ขอบคุณมากท่านศาสตราจารย์\" เลโดรอายิ้มตอบก่อนที่จะเดินไปยังที่นั่งของเธอข้างศาสตราจารย์สเนป กับสายตาของสเนปที่เฝ้ามองไปยังหญิงสาวที่มานั่งข้างตน ทำให้แฮร์รี่และรอนต่างมองหน้ากันอย่างไม่เชื่อกับสิ่งที่ตนเองเห็น มันไม่ใช่สายตาปกติของสเนปที่จะมองอาจารย์วิชานี้คนก่อน ๆ หรือสายตาชิงชังเป็นพิเศษที่มีเฉพาะเวลาจ้องมองแฮร์รี่ แต่มันเป็นสายตาที่บ่งบอกถึงความห่วงใยอย่างอ่อนโยนที่สุด
\"นายเห็นอย่างที่ฉันเห็นไหม รอน\" แฮร์รี่ถามเพื่อนรักที่นั่งข้าง ๆ อย่างไม่เชื่อสายตา
\"ไม่อยากจะเชื่อเลย … สเนปต้องแอบชอบเลโดรอาแน่ ๆ สาบานได้เลย\" รอนกล่าว
\"ฉันไม่อยากให้เป็นจริงเลย เลโดรอาที่น่าสงสาร\" เฮอร์ไมโอนี่พูดในตอนท้ายที่สุด ซึ่งแฮร์รี่และรอนต่างเห็นด้วยกับเฮอร์ไมโอนี่ พวกเขาไม่อยากให้เลโดรอาผู้น่ารักไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับสเนป
คืนนั้น แฮร์รี่ฝันว่า ซีเรียสมารับเขาไปจากบ้านเดอร์สลีย์ด้วยมอเตอร์ไซค์คันใหญ่คันนั้น พวกเขาไปยังบ้านไม้รั้วสีขาวสะอาดบนเนินเขาหลังเดิมที่แฮร์รี่เคยฝันถึง ที่นั่นซีเรียสเดินตรงเข้าไปหาเลโดรอาที่สวนดอกลิลี่ขาว เธอที่อ้าแขนรอรับสีหน้ายิ้มแย้มดีใจ ซีเรียสกอดตอบเลโดรอาและหอมแก้มเธออย่างรักใคร่ที่สุด แฮร์รี่วิ่งตรงไปยังทั้งสองคนอย่างดีใจที่สุด แต่แล้วเมื่อแฮร์รี่วิ่งเข้าไปใกล้ ซีเรียสกลับหายไป กลายเป็นสเนปที่มีเลโดรอาในอ้อมแขนกำลังแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียมมาให้
แฮร์รี่ตกใจตื่นทันที ใบหน้าเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
\"ฝันร้ายเหรอเนื่ย ทำไมเหมือนจริงจังแฮะ\" แฮร์รี่นึกในใจตัวเอง
แฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่ออกไปเยี่ยมแฮกริดในเช้าวันรุ่งขึ้น ระหว่างทางนั่นพวกเขาโชคดีเหลือเกินที่เจอศาสตราจารย์เลโดรอากำลังเดินเล่นอยู่ในลานกว้างหน้าปราสาท เมื่อเลโดรอาสังเกตเห็นเด็ก ๆ เธอก็ส่งยิ้มให้
\"ไงจ๊ะ เด็ก ๆ พวกเธอจะไปไหนกันเหรอ\" เลโดรอากล่าวถามอย่างใจดี เธอดูสวยและสดใสมาก แววตาของเธออบอุ่นยิ่งเวลาส่งสายตามองเด็ก ๆ
\"พวกเรากำลังจะไปหาแฮกริดครับ อาจารย์ไปกับพวกเราไหมครับ\" แฮร์รี่ตอบ
\"แฮกริดเหรอ เพื่อนเก่าของฉันเอง อยากคุยกับแฮกริดอยู่พอดีเลย ขอบใจมาก\"
\"เพื่อนเก่าเหรอค่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่สงสัย
\"ใช่จ๊ะ ตอนนี้ฉันยังเรียนอยู่ที่นี่ ฉันไปหาเขาบ่อย ๆ \"
\"อาจารย์อยู่บ้านกริฟฟินดอร์ใช่ไหมฮะ\" รอนถามบ้าง
\"ใช่แล้ว บ้านเดียวกันกับพวกเธอเลยล่ะ ตอนนั้นก็อายุราว ๆ พวกเธอได้\"
\"อาจารย์ก็อยู่บ้านกริฟฟินดอร์หรือค่ะ ดีจังเลย หนูไม่รู้มาก่อนเลย\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวอย่างทึ่ง \"แต่อาจารย์ยังดู … สาวกว่า … คนอื่น ๆ ที่อายุใกล้ ๆ กันนะคะ\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวอย่างเกรง ๆ
\"อืม ไม่เอาน่า เฮอร์ไมโอนี่ อย่าแหย่ครูแบบนั้นสิ\" เลโดรอาหัวเราะ
\"แต่มันจริงนี่ฮะ อาจารย์ดูเด็กกว่า … \" รอนกล่าวแต่ก็หยุดก่อนที่จะหลุดปากพูดชื่อนั่นออกไป
\"ใครเหรอ รอน\" เลโดรอาสงสัย
\"เอ่อ … \" รอนไม่กล้าตอบ
\"อย่าห่วงไปเลย ครูไม่บอกใครหรอก น่า รอน … \"
\"เอ่อ … ศาสตราจารย์สเนปครับ\" รอนกล่าวด้วยน้ำเสียงเบาหวิว เลโดรอาหัวเราะอารมณ์ดี แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ หรือแม้แต่รอนเองยังหัวเราะไปด้วย
\"อย่าเปรียบครูแบบนั้นเลยจ๊ะ เซเวอร์รัส กับ ครู … ไม่ได้หรอก … \" เลโดรอากล่าวด้วยน้ำเสียงสดใส พลางเสยสะบัดผมพริ้วสยายให้ปลิวตามลม
ที่หน้าต่างจากหอคอยบนปราสาท สเนปกำลังจ้องมองมายังพื้นล่างตรงที่เลโดรอายืนอยู่พอดิบพอดี
--------------------------------------------------------------------------------
\"หวัดดีฮะ แฮกริด\" แฮร์รี่ทักทายแฮกริดหลังจากเข้าไปในบ้านของแฮกริดแล้ว
\"โอ้ ไง แฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่\" แฮกริดทักตอบเด็ก ๆ แต่แล้วสายตาของแฮกริดก็ไปหยุดที่หญิงสาวที่กำลังยืนยิ้มอยู่ข้างประตู \"และก็ … ดีจริง ๆ ที่ได้เจอเธออีกครั้ง เลดี้\" แฮกริดกล่าวด้วยน้ำเสียงสดใส
\"เช่นกันค่ะ แฮกริด … นานแค่ไหนแล้วเนี่ย\" เลโดรอายิ้มตอบร่าเริง
\"แฮกริด เมื่อกี้คุณเรียกอาจารย์ว่าอะไรนะฮะ\" แฮร์รี่ถาม
\"เลดี้ … ชื่อเล่นของเลโดรอาไง … \" แฮกริดกล่าวอย่างอารมณ์ดี
เด็กทั้งสามมองไปยังเลโดรอาอย่างชื่นชม เลโดรอาก็ยิ้มตอบเด็ก ๆ เลดี้เป็นชื่อที่สมความสวยน่ารักของเธอมากทีเดียว
\"อ้อ พวกเธอมาก็ดีแล้ว นี่ ฉันมีอะไรจะอวดน่ะ มานี่มา … \" แฮกริดพูดและเดินนำทุกคนออกนอกบ้านไปยังสนามหลังบ้านไม่ไกลนัก
ณ ที่นั่นมียูนิคอร์นสีขาวสวยบริสุทธิ์ยืนเล็มหญ้าอยู่
\"ยูนิคอร์น!\" รอนกล่าวอย่างตกตะลึง
\"ใช่ ตัวเต็มวัยซะด้วย หาไม่ได้ง่าย ๆ นะ มันคงออกมาเดินเที่ยวไกลไปหน่อยจนเลยมาถึงที่สวนหลังบ้านฉันนี้น่ะ ความจริงฉันอยากจะจับมันไว้ให้พวกปีสี่เรียน แต่ฉันทำไม่ได้ … ฉันไม่อยากพันธนาการสิ่งที่แสนบริสุทธิ์เช่นนี้ไว้\" แฮกริดกล่าว
\"คุณพูดถูกค่ะ ยูนิคอร์นเป็นสัตว์ที่บริสุทธิ์ที่สุด\" เลโดรอากล่าว สายตาของเธอที่จับจ้องไปยังยูนิคอร์นฉายแววเศร้าหม่นแวบหนึ่ง
\"หนูจับมันได้ไหมค่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่มองไปยังแฮกริดเพื่อขออนุญาต เธอเคยจับยูนิคอร์นแล้วเมื่อตอนเรียนปีสี่ แต่กับสัตว์สวยงามหายากเช่นนี้ เฮอร์ไมโอนี่ไม่ปฏิเสธที่จะได้อยู่ใกล้ ๆ ยูนิคอร์นอีก
\"ได้สิ เฮอร์ไมโอนี่\" แฮกริดตอบเสียงอ่อนโยน แต่ก็เลยสายตาไปยังเด็กชายอีกสองคน \"แต่สำหรับพวกเธอ ฉันต้องขอโทษจริง ๆ ยูนิคอร์นไม่ค่อยชอบผู้ชายสักเท่าไร\" แฮกริดกล่าวต่อ
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มกว้างให้แฮร์รี่และรอน แล้วเธอก็มองไปยังหญิงสาวอีกคนที่ยืนข้าง ๆ แฮกริด
\"ฉันจะอยู่ตรงนี้ล่ะจ๊ะ หนูไปเถอะ\" เลโดรอากล่าวด้วยน้ำเสียงเจือความเศร้า
แฮร์รี่และรอนต่างรู้สึกได้ว่าต้องมีอะไรในใจของเลโดรอาแน่นอน แต่ทั้งสองก็ไม่กล้าถามอะไร เฮอร์ไมโอนี่นั้นก็ฉลาดพอที่จะเก็บความรู้สึกสงสัย และเดินไปดูยูนิคอร์นแสนสวยใกล้ ๆ
หลังจากการไปเจอแฮกริดแล้ว เลโดรอาพาพวกเด็ก ๆ กลับปราสาทเงียบ ๆ เมื่อถึงห้องโถง เลโดรอาจึงเดินแยกไปที่โต๊ะอาหารของอาจารย์
\"เลโดรอาเป็นอะไรไป ฉันว่าอยากจะเข้าไปใกล้ ๆ ยูนิคอร์นแน่ ๆ แต่ทำไม\" รอนสงสัย
\"นั่นสิ เสียงของเธอแปลก ๆ นะ เศร้า ๆ พิกล ฉันรู้นะว่าผู้หญิงทุกคนในโลกชอบยูนิคอร์นและอยากอยู่ใกล้ ๆ มัน\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวพลางจิบน้ำฟักทอง
\"หรือว่าเธอจับมันไม่ได้\" แฮร์รี่กล่าว
\"ไม่จริงน่า\" รอนส่ายหน้า
\"นอกจากผู้ชายแล้ว คนที่ไม่บริสุทธิ์หรือทำผิดอะไรร้ายแรงเท่านั้นจะไม่สามารถเข้าใกล้ยูนิคอร์นได้เพราะมันจะหนีไป เลโดรอาน่ะเหรอ ไม่น่านะ … \" เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อ
\"เป็นไปไม่ได้หรอก ไม่บริสุทธิ์เหรอ … นอกจากเลโดรอาจะแต่งงานแล้วเท่านั้นน่ะ\" รอนกล่าว
แฮร์รี่เองก็ไม่แน่ใจ แต่เขาเองคิดว่าเลโดรอาคงยังไม่แต่งงานหรอก หรือเธอเคยทำอะไรร้ายแรงจนไม่กล้าเข้าใกล้ยูนิคอร์นก็เป็นได้
--------------------------------------------------------------------------------
ศาสตราจารย์เลโดรอายืนอยู่บนหอคอยชั้นบนริมหน้าต่าง สายลมพัดอ่อน ๆ ทำให้ผมสีน้ำตาลแดงยาวสยายของเธอพริ้วน้อย ๆ เลโดรอามองเหม่อลอยมองไปยังทะเลสาปสีฟ้าใสเบื้องล่าง ใบหน้างามซึ้งฉายแววเศร้ากังวลใจ
\"เลดี้ … \" เสียงเรียกชื่อหญิงสาวทำให้เธอชะงัก เลโดรอาถอนสายตาหันกลับไปยังต้นเสียง
\"เซเวอร์รัส\" เลโดรอากล่าว
\"เธอไม่เป็นไรนะ\" สเนปถามด้วยน้ำเสียงห่วงใยที่สุด
\"ค่ะ ขอบคุณมาก … \" เลโดรอายิ้มตอบ \"แต่ฉันแปลกใจจัง ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ได้ ที่จริง เซเวอร์รัสที่ฉันรู้จักจะชอบหมกตัวแต่ในคุกใต้ดินหรือไม่ก็คอยเดินตามเด็ก ๆ กริฟฟินดอร์เพื่อจับผิดหักคะแนนไม่ใช่เหรอ\"
สเนปไม่ตอบแต่สีหน้าตกใจนิด ๆ เขากะพริบตาถี่ ๆ ก่อนที่เลโดรอาจะหัวเราะเสียงใส
\"ล้อเล่นน่า เซเวอร์รัส … คุณชอบทำหน้าจริงจังตลอดเวลาเลยนะ … ฉันว่าคุณน่าจะหาเวลาว่างผ่อนคลายหรือพักผ่อนบ้างนะ\"
\"ฉันทำไม่ได้ เธอก็รู้\" สเนปกล่าวนิ่ง ๆ
\"ฉันรู้ ฉันรู้ … เซเวอร์รัส คุณไม่เคยเปลี่ยนเลย\" เลโดรอายิ้มน้อย ๆ และหันกลับไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง \"ฉันแค่ … กำลังคิดถึงเรื่องในอดีต ตอนที่พวกเราอยู่ที่นี่ … ฉันทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยหลายอย่างทีเดียว ไม่คิดเลยว่าจะได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง\"
สเนปไม่กล่าวตอบอะไร แต่ขยับตัวช้า ๆ มายืนข้างกายหญิงสาวที่กำลังสั่นเทา สายตาจับจ้องลึกซึ้งไปยังใบหน้างามแต่หวาดหวั่นของหญิงสาว
\"ตั้งแต่เรียบจบ ฉันไม่คิดว่าจะมีโอกาส … โดยเฉพาะ … ได้เจอกับคุณอีกครั้ง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณจะอยู่ที่นี่ เซเวอร์รัส คุณรู้ไหม ว่าฉัน … \" เลโดรอากำลังจะเอ่ยปากแต่สเนปยื่นมือออกมากุมมือเธอไว้แน่นและมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ
\"ฉันเข้าใจ เลดี้ … ฉันดีใจเหลือเกินที่ได้เจอเธออีก ดีใจจริง ๆ ที่ยังเห็นเธอปลอดภัย ตราบใดที่เธออยู่ที่นี่ จะไม่ได้ผู้ใดเข้าทำร้ายเธอได้\" สเนปกล่าวน้ำเสียงจริงจังแต่สายตาเจือความห่วงใยอย่างเหลือล้น
เลโดรอายิ้มตอบสเนป ไม่มีคำพูดใดสามารถสื่อความหมายทดแทนของความรู้สึกของเธอได้ นอกจากสายตาที่มองตอบสเนปบ่งบอกความรู้สึกทั้งหมดที่อัดแน่นในใจ สเนปกุมมือเธอแน่นราวกับว่าเขาไม่ต้องการจะสูญเสียเธอไปอีกแล้ว
การเดินทางราบรื่นดี แฮร์รี่และเพื่อน ๆ กลับมายังฮอกวอตส์เพื่อเริ่มต้นภาคเรียนใหม่อีกครั้ง ปีนี้เป็นปีที่ห้าของแฮร์รี่แล้ว สี่ปีที่ผ่านมามีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น คนที่อยู่เคียงข้างแฮร์รี่มาตลอดคือเพื่อนรักของแฮร์รี่ รอน ในตอนนี้รอนนั่งข้าง ๆ แฮร์รี่ที่โต๊ะอาหารบ้านกริฟฟินดอร์ในท่าทีหิวโซที่สุด
\"เมื่อไรจะเสร็จซะที\" รอนบ่นอุบอิบแต่แล้วก็มองไปรอบ ๆ ที่นั่งข้างเขายังว่างอยู่ \"อ้าว เฮอร์ไมโอนี่ไปไหนแล้วล่ะ\" รอนกล่าวเหมือนเพิ่งสังเกตว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้เดินตามพวกเขามานั่งที่โต๊ะอาหาร
\"มักกอนนากัลเรียกไปน่ะ นี่นายมัวแต่สนอาหารจนไม่รู้ว่าเพื่อนหายเลยเหรอ\" แฮร์รี่กล่าวอย่างขบขัน
\"ก็ฉันหิวนี่นา ... \" รอนตอบเสียงยาน ๆ
ไม่นานนัก ศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็เดินนำเฮอร์ไมโอนี่กลับเข้ามา พร้อมกับนักเรียนปีห้าจากบ้านอื่นและเหล่าพรีเพ็ครุ่นพี่อีกหลายคน แฮร์รี่และรอนมองหน้ากันอย่างไม่เชื่อ
\"อย่าบอกนะ ว่าเฮอร์ไมโอนี่เป็นพรีเฟ็คด้วยน่ะ\" แฮร์รี่กระซิบที่ข้างหูรอน
\"ทำไมเฮอร์ไมโอนี่ไม่บอกพวกเราเลย!\" รอนกล่าว
เฮอร์ไมโอนี่กลับมานั่งที่โต๊ะ ใบหน้าของเธอดูสดใสและภาคภูมิใจ เฮอร์ไมโอนี่ส่งยิ้มให้เพื่อนชายทั้งสองของเธออย่างสดชื่น
\"เฮอร์ไมโอนี่ เธอเป็นพรีเฟ็คเหรอนี่ ทำไมไม่บอกพวกเราเลยล่ะ\" รอนพูดอย่างทนไม่ได้
\"ก็ ... ฉันไม่เห็นว่ามันจะสำคัญเลย ไงฉันก็ยังเป็นฉันคนเดิมอยู่ แต่ก็ขอบอกนะ หากพวกเธอทำอะไรผิดกฎละก็ ฉันก็มีสิทธิหักคะแนนบ้านของฉันเหมือนกัน\" เฮอร์ไมโอนี่พูดขู่ทิ้งท้าย แฮร์รี่และรอนมองหน้ากันอย่างบอกไม่ถูก
อย่างไรก็ตาม การคัดสรรค์ก็ดำเนินไปตามปกติ รอนเองยังคงไม่ค่อยพอใจเฮอร์ไมโอนี่เท่าไร ที่ปิดบังเรื่องพรีเฟ็คมาโดยตลอด แต่แฮร์รี่ไม่ค่อยใส่ใจ เขากำลังเฝ้ามองดูรุ่นน้องเข้าใหม่อย่างสนอกสนใจ จะมีสักกี่คนที่เป็นเหมือนเขา เติบโตมาในหมู่มักเกิ้ล ไม่เคยทราบถึงพลังเวทย์มนต์ในตัวเองมาก่อนจนวันที่ได้รับจดหมายจากฮอกวอตส์ แน่ล่ะ คนไม่มีใครมีชะตากรรมที่โหดร้ายเช่นเขาเป็นแน่
อย่างไรก็ตาม แฮร์รี่ไม่อยากคิดแต่เรื่องร้าย ๆ ตั้งแต่วันแรกที่ฮอกวอตส์ ในขณะที่หมวกคัดสรรค์ขานชื่อบ้านให้เด็กใหม่แต่ละคน สายตาแฮร์รี่วิ่งไปสะดุดที่หญิงสาวผู้หนึ่งที่โต๊ะอาหารของอาจารย์ เธอผู้นี้สวยโดดเด่นกว่าผู้ใดในโต๊ะนั้น อาจจะใช่เพราะอาจารย์คนอื่น ๆ ต่างมีอายุกันแล้ว แต่เธอผู้นี้ยังดูสาวอยู่มาก ผมสีน้ำตาลแดงจัดยาวตรงปล่อยสยาย ใบหน้าอ่อนเยาว์หวานซึ้งแต่เจือความเศร้าลึก ๆ ที่แฮร์รี่รู้สึกคุ้นเคยแบบประหลาดเหมือนกับว่าแฮร์รี่เคยเห็นเธอคนนี้จากที่ไหนมาก่อน แฮร์รี่ประมาณว่าเธอคงอายุไล่เลี่ยกับแม่ของแฮร์รี่ในตอนนี้หากท่านยังมีชีวิตอยู่ แต่แล้วแฮร์รี่ก็เฉลียวใจว่าเธอผู้นี้จะเป็นอาจารย์สอนป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคนใหม่หรือไม่
การคัดสรรค์จบลงท่ามกลางความปิติยินดีเป็นอย่างยิ่งของรอนและเพื่อน ๆ หลายคน และแล้วศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ก็ลุกขึ้นยืนหลังจากที่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลยกเก้าอี้สี่ขาออกไป
\"ยินดีต้อนรับอีกครั้งกับภาคเรียนใหม่ ฉันไม่อยากกล่าวอะไรยาวมากนัก แต่ก่อนอื่นก็ต้องแนะนำอาจารย์คนใหม่สำหรับชั้นเรียนป้องกันตัวจากศาสตร์มืด ทุกคน ศาสตราจารย์เลโดรอา คลาร์ค\"
ดัมเบิลดอร์กล่าวแนะนำและผายมือไปยังหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนนั้นที่นั่งถัดออกไปจากเขาสามที่นั่งด้านขวา เสียงปรบมือพร้อมเชียงโห่เชียร์ดังสนั่นห้องโถง ศาสตราจารย์เลโดรอาลุกขึ้นยืนก้มหน้าขอบคุณกับเสียงต้อนรับอันอบอุ่น แล้วเธอก็เงยหน้าขึ้นยิ้มใจดีและกวาดสายตามองไปยังนักเรียนทั่วห้องโถง
ดั่งรอยยิ้มนั่นมีมนต์มหาเสน่ห์ซึ่งสามารถสะกดเหล่านักเรียนทั่วห้อง เสียงปรบมือเงียบลงทันทีราวกับสั่งหยุด ศาสตราจารย์เลโดรอานั้นดูอายุน้อยกว่าศาสตราจารย์คนอื่น ๆ มากโดยเฉพาะอย่างยิ่งความสวยหวาน น่ารัก เธอจึงดูดีมาก ๆ ในสายตาของนักเรียนทุกคน
\"ดีมาก ดีมาก … อีกเรื่องหนึ่งคือ เดิร์มสแตรงก์ที่มาแข่งขันไตรภาคีกับเราเมื่อปีก่อน ได้สนใจส่งทีมควิดดิชเพื่อมาแข่งขันกระชับความสัมพันธ์กับฮอกวอตส์\" ดัมเบิลดอร์หยุดเพื่อฟังเสียงคุยวิพากษ์วิจารณ์ของพวกเด็ก ก่อนจะพูดต่อ \"ดังนั้นนอกจากการแข่งขันควิดดิชของแต่ละบ้านตามปกติแล้ว ฉันและอาจารย์ทุกคนยังต้องคัดเลือกผู้เล่น เพื่อเข้าทีมประจำโรงเรียนไปแข่งกับทีมจากเดิร์มสแแตรงก์อีกด้วย จึงอยากขอให้นักกีฬาทุกคนต่างตั้งใจให้ดีในปีนี้ … เอ้า … ได้เวลาแล้ว ขอให้อิ่มอร่อย\"
ดัมเบิลดอร์กล่าวยิ้ม ๆ อย่างรู้ทันและปรบมือหนึ่งครั้ง จานทองตรงหน้านักเรียนต่างเพรียบพร้อมด้วยอาหารรสเลิศดังเคย
\"เหลือเชื่อเลยแฮร์รี่ … ทีมของฮอกวอตส์จะได้แข่งขันครัม\" รอนกล่าวอย่างตื่นเต้น \"คิดดูนะ ถ้านายเป็นซีกเกอร์ของโรงเรียน และชนะครัมได้ โอ้โห!\"
\"เดี๋ยวน่า รอน … ฉันยังไม่ได้เป็นนักกีฬาของโรงเรียนนะ ต้องผ่านการคัดเลือกก่อน\" แฮร์รี่ปราม
\"นายได้เป็นอยู่แล้ว แฮร์รี่ … มัลฟอยน่ะเหรอ ไม่มีทาง ฮัฟเฟิลพัฟขาดซีกเกอร์ไปแล้ว คงฝึกใหม่ไม่ทัน ส่วนโช แชงจากเรเวนคลอเก่งใช้ได้นะ แต่เทียบนายไม่ติดหรอก\" รอนพล่ามยาว เซดริกที่เป็นซีกเกอร์ของฮัฟเฟิลพัฟเสียชีวิตไปแล้ว แฮร์รี่เองก็ยังเสียใจกับการตายของเซดริกอยู่ถึงวันนี้ โช แชงเป็นผู้หญิงสาวน่ารักที่อยู่ในใจของแฮร์รี่ เธอเป็นซีกเกอร์ที่เก่งกาจ ส่วนมัลฟอยนั้น แฮร์รี่ไม่มีทางยอมแพ้เป็นอันขาด
\"ฉันจะพยายามนะ\" แฮร์รี่ตอบสั้น ๆ พลางจัดการกับมันอบตรงหน้า
\"ใช่เลยเพื่อน … เออนี่ แฮร์รี่ … นายว่าอาจารย์คนไหมเป็นไง ฉันว่าเธอสวยมากเลย วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคราวนี้ต้องสนุกแน่ ๆ เลย\" รอนเปลี่ยนเรื่องพูดทั้ง ๆ ที่มีอาหารเต็มปาก แฮร์รี่หันไปมองศาสตราจารย์คนใหม่อีกครั้ง เธอกำลังคุยอย่างออกรสกับศาสตราจารย์ฟลิตวิก แล้วสายตาของแฮร์รี่ก็ไปสะดุดกับสเนป
\"ดูสเนปสิ\" แฮร์รี่สะกิดบอกรอน รอนมองใบหน้าอันเรียบเฉยของสเนปอย่างประหลาดใจ เขารู้สึกว่าสเนปจะชำเลืองมองศาสตราจารย์เลโดรอาบ่อยเกินควร สีหน้าของสเนปแปลกไป ไม่บูดบึ้งเหมือนแต่ก่อนเวลามีอาจารย์ใหม่เข้ามา รวมทั้งรอยยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปากที่แฮร์รี่ไม่เคยเห็นมาก่อน
\"อืม … ไม่น่าเป็นไปได้ สเนปคงไม่ชอบเธอเท่าไรหรอก ก็เธอขโมยวิชาที่สเนปอยากสอนที่สุดไปนี่\" รอนส่ายศีรษะ
\"ก็ไม่แน่นะ … เธอ เอ่อ … น่าดึงดูดใจ\" แฮร์รี่กล่าวและคิดตาม แม้ว่าสเนปอยากจะสอนวิชานี้มากแต่กับเธอผู้มีสเน่ห์คนนี้แล้วคงยากที่จะเกลียดเธอลงแม้แต่คนอย่างสเนป
\"ฉันอยากรู้แค่ว่าเธอจะสอนดีเท่าศาสตราจารย์ลูปินหรือเปล่า เธอดูเด็กจัง อาจจะไม่เก่งสักเท่าไร\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวท้ายที่สุดหลังจากฟังเพื่อนชายทั้งสองมานาน
\"ฟังดูเย็นชาจังเลยนะ เฮอร์ไมโอนี่\" รอนเย้าแหย่
\"ฉันหมายความอย่างงั้นจริง ๆ ฉันมาที่นี่เพื่อมาเรียนนะ ไม่ใช่แค่เรียนจากหนังสืออย่างเดียว วิชาเกี่ยวกับศาสตร์มืดน่ะต้องมีภาคปฎิบัติด้วยถึงจะใช้งานได้จริงน่ะ ถ้าเธอไม่เก่งจริง มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย จริงไหม\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง
\"โห … \" แฮร์รี่อุทาน
\"อย่าไปฟังเลย … ฉันว่าเธอกำลังอิจฉาน่ะ\" รอนแอบกระซิบที่ข้างหูแฮร์รี่ แต่เหมือนว่าเฮอร์ไมโอนี่จะอ่านปากขมุบขมิบของรอนออก เฮอร์ไมโอนี่ไม่กล่าวอะไรแต่ส่งสายตาค้อนรอนอย่างเห็นได้ชัด ก่อนสะบัดหน้าหันไปทางอื่น
--------------------------------------------------------------------------------
คืนวันนั้นหลังงานเลี้ยง ศาสตราจารย์มักกอนนากัลไปหาพวกเด็ก ๆ ที่ห้องนั่งเล่นกริฟฟินดอร์ด้วยสีหน้าร้อนใจไม่น้อย เธอเรียกหาทีมควิดดิชทีมกริฟฟินดอร์ก่อนพาไปที่ห้องพักครู
\"อย่างที่พวกเธอรู้แล้ว ปีนี้เรามีนัดแข่งกับทีมเดิร์มสแตรงก์ แต่นั้นก็ต้องเป็นนักกีฬาของโรงเรียนที่จะต้องถูกคักเลือกก่อน ตอนนี้ฉันอยากให้พวกเธอช่วยกันแก้ปัญหาใกล้ตัวกันก่อน … ทีมเราตอนนี้ขาดกัปตันทีมและคีปเปอร์อยู่\" มักกอนนากัลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเช่นเคย
\"ใช่แล้วฮะ อาจารย์\" เฟร็ดกล่าวร่าเริง
\"ตกลงกันแล้วหรือยังว่าจะให้ใครเป็นกัปตันทีม\" มักกอนนากัลถาม
\"เรียบร้อยแล้วฮะ จะเป็นใครได้อีก นอกจากแฮร์รี่!\" จอร์จตอบอย่างภาคภูมิใจ แต่แฮร์รี่กลับตกใจ
\"เดี๋ยวสิ!\" แฮร์รี่ทักท้วง แต่แอนเจลิน่า เชสเซอร์หญิงของทีมกล่าวขัดขึ้นมาก่อน
\"ใช่ค่ะ อาจารย์ พวกเราเห็นด้วย\" เธอกล่าวสั้น ๆ อลิเซียและแคธี่ต่างพยักหน้ารับรู้และส่งยิ้มให้แฮร์รี่
\"ฉันก็เห็นควรแล้วเช่นกัน ส่วนเรื่องคีปเปอร์ … ฉันอยากให้เธอทำการคัดเลือกสมาชิกให้ครบทีมเพื่อเก็บตัวซ้อมให้เร็วที่สุด การแข่งขันควิดดิชของบ้านจะเลื่อนเข้ามาใกล้กว่าปีก่อน ๆ ดังนั้นเธอจะต้องเตรียมตัวแต่เนิ่น ๆ เข้าใจไหม?\" มักกอนมากัลกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกครั้ง แฮร์รี่ไม่กล้าเถียงอะไร จึงได้แต่พยักหน้ารับรู้อย่างเดียว
--------------------------------------------------------------------------------
แฮร์รี่เดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่นรวมของกริฟฟินดอร์เป็นคนสุดท้าย เขาเห็นรอนที่ยังคงนั่งรอแฮร์รี่อยู่ที่โซฟาข้างเตาผิง แฮร์รี่เดินตรงเข้าไปเล่าเรื่องทั้งหมดที่มักกอนนากัลสั่ง
\"กัปตันทีมเหรอ … เจ๋งมากเลย แฮร์รี่\" รอนกล่าวอย่างตื่นเต้นหลังจากได้ข่าวนี้จากแฮร์รี่
\"อือ … ฉันยังต้องคัดเลือกคีปเปอร์คนใหม่อีกด้วย\" แฮร์รี่กล่าวด้วยน้ำเสียงตรงกันข้ามกับรอนโดยสิ้นเชิง เขาเองไม่ได้อยากรับตำแหน่งนี้นักหรอก แต่เมื่อทุกคนเห็นพ้อง เขาเลยต้องจำใจ แล้วแฮร์รี่ก็ลุกขึ้นนำประกาศไปติดไว้ที่บอร์ดประกาศข่าวของกริฟฟินดอร์ข้าง ๆ ทางออก รอนยืนอยู่ข้าง ๆ แฮร์รี่ เขาดูตื่นเต้นไม่น้อย
\"ความจริงฉันก็น่าลองสมัครนะ แต่ … ฉันชอบดูนายเล่นมากกว่าน่ะ\" รอนยิ้มออกมาในที่สุด
ในช่วงเช้าที่ที่ห้องนั่งเล่นรวม มีเสียงคุยกันอย่างตื่นเต้นถึงการคัดเลือกคีปเปอร์คนใหม่ แฮร์รี่เองก็หวังว่าจะได้ผู้เล่นที่เก่งกาจเหมือนกับโอลิเวอร์ วู้ด อดีตกัปตันทีมและคีปเปอร์ของทีมกริฟฟินดอร์ที่เรียนจบออกไปแล้ว เขาเป็นคนแรกที่สอนวิธีการเล่นควิดดิชให้กับแฮร์รี่เอง
แต่อย่างไรก็ตาม การเรียนการสอนก็เป็นไปตามปกติที่ควรจะเป็น อาจารย์ทุกคนต่างเคี่ยวเข็ญเด็ก ๆ ทุกคน เพราะอีกไม่นานพวกเขาจะต้องสอบ ว.พ.ร.ส. แล้ว
แฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่กลับมายังห้องนั่งเล่นรวมของกริฟฟินดอร์หลังจากชั้นเรียนวิชาปรุงยากับสเนป มันยังคงเป็นวิชาที่แย่ที่สุดของแฮร์รี่และรอน ศาสตราจารย์สเนปยิ่งทำให้ทุกอย่างเลวร้ายได้อย่างที่สุดโดยเฉพาะอย่างยิ่งอะไรที่เกี่ยวข้องกับแฮร์รี่
รอนสังเกตเห็นพี่ชายฝาแฝดของเขา เฟร็ดและจอร์จ รวมทั้งเพื่อนสนิท ลี จอร์ดันนั่งคุยกันที่หน้าเตาผิงถึงชั้นเรียนป้องกันตัวจากศาสตร์มืดครั้งแรกอย่างสนุกสนาน
\"เธอเยี่ยมไปเลย\" เฟร็ดพึมพำ
\"มีเสน่ห์ ฉลาดและเจ๋งที่สุด\" จอร์จเสริมพลางทำหน้าชวนฝัน
\"พวกพี่ได้เรียนกับเลโดรอาแล้วเหรอ\" รอนถามอย่างสนใจ
\"ใช่แล้ว น้องรัก … สุดยอดบทเรียนเลยล่ะ เธอเหมือนกับมูดดี้เลย รู้จริงน่ะ\' เฟร็ดตอบ
\"เธอเป็นมือปราบมารมาก่อนด้วย เคยเป็นคู่หูของมูดดี้ด้วยนะ เก่งเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน แต่ว่าสวยกว่าเยอะ … ฉันว่าเธอต้องเป็นมือปราบมารหญิงที่เก่งที่สุดแน่ อ้อ เธอเป็นแอนนิเมจัสด้วยน่ะ เห็นไหมว่าเธอยอดแค่ไหน\" ลีกล่าว
\"สวยเหลือเกิน … \" จอร์จพูดขึ้นมาอีกครั้ง
\"เธออาจจะดูเด็กนะ แต่หนูว่าเธอก็ยังแก่กว่าพี่ ๆ มากอยู่ดีน่ะ พี่จอร์จ\" จินนี่ที่นั่งใกล้ ๆ กล่าวอย่างเหลือทนกลับใบหน้าชวนฝันของจอร์จที่ดูเหมือนจะน่าคลื่นไส้มากกว่าในสายตาของจินนี่
\"อย่าไปฟัง จินนี่เลยจอร์จ ไปเขียนเรียงความส่งเลโดรอาดีกว่า\" เฟร็ดกล่าวพลางเดินนำขึ้นห้องนอน
แฮร์รี่กับรอนมองหน้ากันอย่างไม่แน่ใจเท่าไร จินนี่ส่ายศีรษะอย่างเอือมระอากับพี่ชายฝาแฝดของตนและวิ่งขึ้นห้องนอน เฮอร์ไมโอนี่ยักไหล่อย่างไม่สนใจเท่าไรและทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มสบายและเริ่มอ่านหนังสือไม่สนใจใครทั้งนั้น เฮอร์ไมโอนี่จะค่อยจะเชื่อว่าเลโดรอาเก่งจริงจนกว่าจะได้เรียนด้วยตัวเอง
\"เรามีเรียนกับเลโดรอาพรุ่งนี้ เดี๋ยวก็รู้ว่าเธอเจ๋งจริงหรือเปล่า\" รอนกล่าว
--------------------------------------------------------------------------------
เฟร็ดกับจอร์จพูดถูกและเฮอร์ไมโอนี่ก็ยอมรับว่าเธอไม่ควรตัดสินคนอื่นด้วยการมองผิวเผินภายนอกเท่านั้น ศาสตราจารย์เลโดรอาเก่งกว่าที่พวกเขาคิดไว้มากทีเดียว การสอนคาบแรกของเธอไม่ได้เคร่งเครียดมากนัก ในช่วงต้นชั่วโมงเลโดรอาอยากทำความรู้จักกับนักเรียนก่อน เธอคุยอย่างเป็นกันเองกับทุก ๆ คนในตอนที่เธอขานชื่อของนักเรียน
อาชีพก่อนหน้านี้ของเลโดรอาก็น่าสนใจเช่นกัน เลโดรอาเล่าถึงช่วงที่เธอยึดอาชีพปราบมารว่าเธอเคยออกไปสู้กับโทรล์ภูเขาดุร้ายหลายต่อหลายครั้ง พร้อมทั้งสอดแทรกบทเรียนเกี่ยวกับโทรล์ไปด้วย นี่เป็นการสอนที่ฉลาดมากเพราะทำให้นักเรียนไม่รู้สึกเบื่อ หรือคิดว่าตนเองกำลังนั่งเรียนอยู่ เลโดรอาเล่าเรื่องของโทรล์และถามคำถามบ้างเป็นครั้งคราว แน่นอนที่สุด คนที่สามารถตอบคำถามเกี่ยวกับโทรล์ได้เป็นอย่างดีคือแฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ ทั้งสามคนเคยเผชิญหน้ากับโทรล์ภูเขาแล้วครั้งหนึ่งตอนปีหนึ่ง
หลังชั่วโมงศาสตร์มืด เฮอร์ไมโอนี่เปลี่ยนความคิดเกี่ยวกับศาสตราจารย์เลโดรอาทันที เนื่องจากเฮอร์ไมโอนี่ได้คะแนนให้บ้านกริฟฟินดอร์ถึงสามสิบคะแนน จากการตอบคำถามของเลโดรอาได้อย่างละเอียดทุกข้อ
ช่วงพักเที่ยง แฮร์รี่เขียนจดหมายถึงซิเรียสเล่าถึงอาจารย์วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคนใหม่ น่าแปลกใจเหลือเกินที่แฮร์รี่ได้รับจดหมายตอบกลับภายในช่วงเย็นวันนั้นเลย
แฮร์รี่ที่รัก
ดีใจจริง ๆ ที่ได้ข่าวจากเธออีก ตอนนี้ฉันพักอยู่กับรีมัส กำลังทำตามคำสั่งของดัมเบิลดอร์เมื่อคราวนั้น แต่เธอไม่ต้องห่วงฉันหรอก ฉันกับรีมัสสบายดี เราจะกลับไปหาเธออีกครั้งเร็ว ๆ นี้
ตอนนี้พวกเธอคงได้อาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดที่ดีแล้วสินะ อืม ฉันไม่คิดเลยว่าเลโดรอาจะไปสอนที่ฮอกวอตส์ ความจริง เธอเป็นเพื่อนเก่าฉันน่ะ ถ้าเธอรู้ว่าพ่อเธอเก่งขนาดไหนละก้อ เธอก็จะรู้ได้ทันที ว่าความสามารถของเลโดรอาก็ไม่ต่างจากพ่อของเธอเลย ฉันแน่ใจว่าเลโดรอาสามารถสอนพวกเธอได้ดี กอบโกยความรู้จากเธอเยอะ ๆ นะ มันช่วยพวกเธอได้แน่นอน
ฉันคิดว่าคงไม่มีใครทำอันตรายพวกเธอได้หากเธอยังอยู่ในความคุ้มครองของดัมเบิลดอร์ ไงซะ ถ้ามีเรื่องอะไรไม่ชอบมาพากลละก็ ส่งนกฮูกมาทันทีนะ
ซีเรียส
\"อืม … เหมือนว่าซีเรียสจะชื่นชมเลโดรอานะ\" รอนกล่าวพลางมองยังแฮร์รี่
\"นั่นสิ แสดงว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกันตอนที่เรียนอยู่ที่นี่น่ะสิ\" แฮร์รี่กล่าวพลางพับจดหมายสอดเก็บในเสื้อ พลางนึกเลยไปถึงซีเรียส ความจริงพ่อทูนหัวคนนี้ก็หน้าตาหล่อเหลาเอาการหากแต่งตัวอาบน้ำอาบท่าดี ๆ หน่อย \"ความจริงซีเรียสกับเลโดรอาเหมาะสมกันดีนะ\" แฮร์รี่พึมพำและอมยิ้มน้อย ๆ
\"นี่นะ แฮร์รี่ ถ้าเลโดรอากับซีเรียสเป็นเพื่อนร่วมชั้นเดียวกับพ่อของเธอ เธอก็ต้องรวมสเนปเข้าไปด้วยนะ\" เฮอร์ไมโอนี่พูดแทรกขึ้นมา
\"ใช่แล้ว นายจำตอนที่สเนปเหลือบมองเลโดรอาในวันเปิดภาคเรียนวันแรกได้ไหม ไม่ค่อยเหมือนกับสายตาปกติที่สเนปชอบมองอาจารย์ศาสตร์มืดคนก่อน ๆ เลยนะ\" แฮร์รี่กล่าว
\"เลวร้ายแบบประหลาด\" รอนตอบ
ตอนนั้นเอง สายตาของนักเรียนหลายคนต่างมองไปยังหญิงสาวที่เป็นที่กล่าวขวัญกันทั้งโรงเรียน เธอเพิ่งเดินเข้ามายังห้องโถง ศาสตราจารย์เลโดรอานั่นเอง อาจจะสายไปนิดสำหรับการร่วมโต๊ะอาหารค่ำของเหล่าอาจารย์ที่นั่งกันพร้อมเพรียง แฮร์รี่สังเกตเห็นว่าเลโดรอาดูอ่อนเพลียเล็กน้อย แต่เธอพยายามที่จะซ่อนไว้โดยการส่งยิ้มและทักทายนักเรียนระหว่างทางเดินไปยังโต๊ะอาจารย์
\"ขออภัยจริง ๆ ค่ะ ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์\" เลโดรอากล่าวขอโทษเมื่อเดินมายังหน้าโต๊ะอาจารย์
\"ไม่เป็นไรหรอก เลดี้ … ดูสิ ว่าวันนี้เรามีอะไรพิเศษกินบ้างน่ะ ฉันว่าเธอคงจะชอบสลัดนี่\" ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างอารมณ์ดี
\"อาหารโปรดของดิฉันเลยค่ะ ขอบคุณมากท่านศาสตราจารย์\" เลโดรอายิ้มตอบก่อนที่จะเดินไปยังที่นั่งของเธอข้างศาสตราจารย์สเนป กับสายตาของสเนปที่เฝ้ามองไปยังหญิงสาวที่มานั่งข้างตน ทำให้แฮร์รี่และรอนต่างมองหน้ากันอย่างไม่เชื่อกับสิ่งที่ตนเองเห็น มันไม่ใช่สายตาปกติของสเนปที่จะมองอาจารย์วิชานี้คนก่อน ๆ หรือสายตาชิงชังเป็นพิเศษที่มีเฉพาะเวลาจ้องมองแฮร์รี่ แต่มันเป็นสายตาที่บ่งบอกถึงความห่วงใยอย่างอ่อนโยนที่สุด
\"นายเห็นอย่างที่ฉันเห็นไหม รอน\" แฮร์รี่ถามเพื่อนรักที่นั่งข้าง ๆ อย่างไม่เชื่อสายตา
\"ไม่อยากจะเชื่อเลย … สเนปต้องแอบชอบเลโดรอาแน่ ๆ สาบานได้เลย\" รอนกล่าว
\"ฉันไม่อยากให้เป็นจริงเลย เลโดรอาที่น่าสงสาร\" เฮอร์ไมโอนี่พูดในตอนท้ายที่สุด ซึ่งแฮร์รี่และรอนต่างเห็นด้วยกับเฮอร์ไมโอนี่ พวกเขาไม่อยากให้เลโดรอาผู้น่ารักไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับสเนป
คืนนั้น แฮร์รี่ฝันว่า ซีเรียสมารับเขาไปจากบ้านเดอร์สลีย์ด้วยมอเตอร์ไซค์คันใหญ่คันนั้น พวกเขาไปยังบ้านไม้รั้วสีขาวสะอาดบนเนินเขาหลังเดิมที่แฮร์รี่เคยฝันถึง ที่นั่นซีเรียสเดินตรงเข้าไปหาเลโดรอาที่สวนดอกลิลี่ขาว เธอที่อ้าแขนรอรับสีหน้ายิ้มแย้มดีใจ ซีเรียสกอดตอบเลโดรอาและหอมแก้มเธออย่างรักใคร่ที่สุด แฮร์รี่วิ่งตรงไปยังทั้งสองคนอย่างดีใจที่สุด แต่แล้วเมื่อแฮร์รี่วิ่งเข้าไปใกล้ ซีเรียสกลับหายไป กลายเป็นสเนปที่มีเลโดรอาในอ้อมแขนกำลังแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียมมาให้
แฮร์รี่ตกใจตื่นทันที ใบหน้าเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
\"ฝันร้ายเหรอเนื่ย ทำไมเหมือนจริงจังแฮะ\" แฮร์รี่นึกในใจตัวเอง
แฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่ออกไปเยี่ยมแฮกริดในเช้าวันรุ่งขึ้น ระหว่างทางนั่นพวกเขาโชคดีเหลือเกินที่เจอศาสตราจารย์เลโดรอากำลังเดินเล่นอยู่ในลานกว้างหน้าปราสาท เมื่อเลโดรอาสังเกตเห็นเด็ก ๆ เธอก็ส่งยิ้มให้
\"ไงจ๊ะ เด็ก ๆ พวกเธอจะไปไหนกันเหรอ\" เลโดรอากล่าวถามอย่างใจดี เธอดูสวยและสดใสมาก แววตาของเธออบอุ่นยิ่งเวลาส่งสายตามองเด็ก ๆ
\"พวกเรากำลังจะไปหาแฮกริดครับ อาจารย์ไปกับพวกเราไหมครับ\" แฮร์รี่ตอบ
\"แฮกริดเหรอ เพื่อนเก่าของฉันเอง อยากคุยกับแฮกริดอยู่พอดีเลย ขอบใจมาก\"
\"เพื่อนเก่าเหรอค่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่สงสัย
\"ใช่จ๊ะ ตอนนี้ฉันยังเรียนอยู่ที่นี่ ฉันไปหาเขาบ่อย ๆ \"
\"อาจารย์อยู่บ้านกริฟฟินดอร์ใช่ไหมฮะ\" รอนถามบ้าง
\"ใช่แล้ว บ้านเดียวกันกับพวกเธอเลยล่ะ ตอนนั้นก็อายุราว ๆ พวกเธอได้\"
\"อาจารย์ก็อยู่บ้านกริฟฟินดอร์หรือค่ะ ดีจังเลย หนูไม่รู้มาก่อนเลย\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวอย่างทึ่ง \"แต่อาจารย์ยังดู … สาวกว่า … คนอื่น ๆ ที่อายุใกล้ ๆ กันนะคะ\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวอย่างเกรง ๆ
\"อืม ไม่เอาน่า เฮอร์ไมโอนี่ อย่าแหย่ครูแบบนั้นสิ\" เลโดรอาหัวเราะ
\"แต่มันจริงนี่ฮะ อาจารย์ดูเด็กกว่า … \" รอนกล่าวแต่ก็หยุดก่อนที่จะหลุดปากพูดชื่อนั่นออกไป
\"ใครเหรอ รอน\" เลโดรอาสงสัย
\"เอ่อ … \" รอนไม่กล้าตอบ
\"อย่าห่วงไปเลย ครูไม่บอกใครหรอก น่า รอน … \"
\"เอ่อ … ศาสตราจารย์สเนปครับ\" รอนกล่าวด้วยน้ำเสียงเบาหวิว เลโดรอาหัวเราะอารมณ์ดี แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ หรือแม้แต่รอนเองยังหัวเราะไปด้วย
\"อย่าเปรียบครูแบบนั้นเลยจ๊ะ เซเวอร์รัส กับ ครู … ไม่ได้หรอก … \" เลโดรอากล่าวด้วยน้ำเสียงสดใส พลางเสยสะบัดผมพริ้วสยายให้ปลิวตามลม
ที่หน้าต่างจากหอคอยบนปราสาท สเนปกำลังจ้องมองมายังพื้นล่างตรงที่เลโดรอายืนอยู่พอดิบพอดี
--------------------------------------------------------------------------------
\"หวัดดีฮะ แฮกริด\" แฮร์รี่ทักทายแฮกริดหลังจากเข้าไปในบ้านของแฮกริดแล้ว
\"โอ้ ไง แฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่\" แฮกริดทักตอบเด็ก ๆ แต่แล้วสายตาของแฮกริดก็ไปหยุดที่หญิงสาวที่กำลังยืนยิ้มอยู่ข้างประตู \"และก็ … ดีจริง ๆ ที่ได้เจอเธออีกครั้ง เลดี้\" แฮกริดกล่าวด้วยน้ำเสียงสดใส
\"เช่นกันค่ะ แฮกริด … นานแค่ไหนแล้วเนี่ย\" เลโดรอายิ้มตอบร่าเริง
\"แฮกริด เมื่อกี้คุณเรียกอาจารย์ว่าอะไรนะฮะ\" แฮร์รี่ถาม
\"เลดี้ … ชื่อเล่นของเลโดรอาไง … \" แฮกริดกล่าวอย่างอารมณ์ดี
เด็กทั้งสามมองไปยังเลโดรอาอย่างชื่นชม เลโดรอาก็ยิ้มตอบเด็ก ๆ เลดี้เป็นชื่อที่สมความสวยน่ารักของเธอมากทีเดียว
\"อ้อ พวกเธอมาก็ดีแล้ว นี่ ฉันมีอะไรจะอวดน่ะ มานี่มา … \" แฮกริดพูดและเดินนำทุกคนออกนอกบ้านไปยังสนามหลังบ้านไม่ไกลนัก
ณ ที่นั่นมียูนิคอร์นสีขาวสวยบริสุทธิ์ยืนเล็มหญ้าอยู่
\"ยูนิคอร์น!\" รอนกล่าวอย่างตกตะลึง
\"ใช่ ตัวเต็มวัยซะด้วย หาไม่ได้ง่าย ๆ นะ มันคงออกมาเดินเที่ยวไกลไปหน่อยจนเลยมาถึงที่สวนหลังบ้านฉันนี้น่ะ ความจริงฉันอยากจะจับมันไว้ให้พวกปีสี่เรียน แต่ฉันทำไม่ได้ … ฉันไม่อยากพันธนาการสิ่งที่แสนบริสุทธิ์เช่นนี้ไว้\" แฮกริดกล่าว
\"คุณพูดถูกค่ะ ยูนิคอร์นเป็นสัตว์ที่บริสุทธิ์ที่สุด\" เลโดรอากล่าว สายตาของเธอที่จับจ้องไปยังยูนิคอร์นฉายแววเศร้าหม่นแวบหนึ่ง
\"หนูจับมันได้ไหมค่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่มองไปยังแฮกริดเพื่อขออนุญาต เธอเคยจับยูนิคอร์นแล้วเมื่อตอนเรียนปีสี่ แต่กับสัตว์สวยงามหายากเช่นนี้ เฮอร์ไมโอนี่ไม่ปฏิเสธที่จะได้อยู่ใกล้ ๆ ยูนิคอร์นอีก
\"ได้สิ เฮอร์ไมโอนี่\" แฮกริดตอบเสียงอ่อนโยน แต่ก็เลยสายตาไปยังเด็กชายอีกสองคน \"แต่สำหรับพวกเธอ ฉันต้องขอโทษจริง ๆ ยูนิคอร์นไม่ค่อยชอบผู้ชายสักเท่าไร\" แฮกริดกล่าวต่อ
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มกว้างให้แฮร์รี่และรอน แล้วเธอก็มองไปยังหญิงสาวอีกคนที่ยืนข้าง ๆ แฮกริด
\"ฉันจะอยู่ตรงนี้ล่ะจ๊ะ หนูไปเถอะ\" เลโดรอากล่าวด้วยน้ำเสียงเจือความเศร้า
แฮร์รี่และรอนต่างรู้สึกได้ว่าต้องมีอะไรในใจของเลโดรอาแน่นอน แต่ทั้งสองก็ไม่กล้าถามอะไร เฮอร์ไมโอนี่นั้นก็ฉลาดพอที่จะเก็บความรู้สึกสงสัย และเดินไปดูยูนิคอร์นแสนสวยใกล้ ๆ
หลังจากการไปเจอแฮกริดแล้ว เลโดรอาพาพวกเด็ก ๆ กลับปราสาทเงียบ ๆ เมื่อถึงห้องโถง เลโดรอาจึงเดินแยกไปที่โต๊ะอาหารของอาจารย์
\"เลโดรอาเป็นอะไรไป ฉันว่าอยากจะเข้าไปใกล้ ๆ ยูนิคอร์นแน่ ๆ แต่ทำไม\" รอนสงสัย
\"นั่นสิ เสียงของเธอแปลก ๆ นะ เศร้า ๆ พิกล ฉันรู้นะว่าผู้หญิงทุกคนในโลกชอบยูนิคอร์นและอยากอยู่ใกล้ ๆ มัน\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวพลางจิบน้ำฟักทอง
\"หรือว่าเธอจับมันไม่ได้\" แฮร์รี่กล่าว
\"ไม่จริงน่า\" รอนส่ายหน้า
\"นอกจากผู้ชายแล้ว คนที่ไม่บริสุทธิ์หรือทำผิดอะไรร้ายแรงเท่านั้นจะไม่สามารถเข้าใกล้ยูนิคอร์นได้เพราะมันจะหนีไป เลโดรอาน่ะเหรอ ไม่น่านะ … \" เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อ
\"เป็นไปไม่ได้หรอก ไม่บริสุทธิ์เหรอ … นอกจากเลโดรอาจะแต่งงานแล้วเท่านั้นน่ะ\" รอนกล่าว
แฮร์รี่เองก็ไม่แน่ใจ แต่เขาเองคิดว่าเลโดรอาคงยังไม่แต่งงานหรอก หรือเธอเคยทำอะไรร้ายแรงจนไม่กล้าเข้าใกล้ยูนิคอร์นก็เป็นได้
--------------------------------------------------------------------------------
ศาสตราจารย์เลโดรอายืนอยู่บนหอคอยชั้นบนริมหน้าต่าง สายลมพัดอ่อน ๆ ทำให้ผมสีน้ำตาลแดงยาวสยายของเธอพริ้วน้อย ๆ เลโดรอามองเหม่อลอยมองไปยังทะเลสาปสีฟ้าใสเบื้องล่าง ใบหน้างามซึ้งฉายแววเศร้ากังวลใจ
\"เลดี้ … \" เสียงเรียกชื่อหญิงสาวทำให้เธอชะงัก เลโดรอาถอนสายตาหันกลับไปยังต้นเสียง
\"เซเวอร์รัส\" เลโดรอากล่าว
\"เธอไม่เป็นไรนะ\" สเนปถามด้วยน้ำเสียงห่วงใยที่สุด
\"ค่ะ ขอบคุณมาก … \" เลโดรอายิ้มตอบ \"แต่ฉันแปลกใจจัง ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ได้ ที่จริง เซเวอร์รัสที่ฉันรู้จักจะชอบหมกตัวแต่ในคุกใต้ดินหรือไม่ก็คอยเดินตามเด็ก ๆ กริฟฟินดอร์เพื่อจับผิดหักคะแนนไม่ใช่เหรอ\"
สเนปไม่ตอบแต่สีหน้าตกใจนิด ๆ เขากะพริบตาถี่ ๆ ก่อนที่เลโดรอาจะหัวเราะเสียงใส
\"ล้อเล่นน่า เซเวอร์รัส … คุณชอบทำหน้าจริงจังตลอดเวลาเลยนะ … ฉันว่าคุณน่าจะหาเวลาว่างผ่อนคลายหรือพักผ่อนบ้างนะ\"
\"ฉันทำไม่ได้ เธอก็รู้\" สเนปกล่าวนิ่ง ๆ
\"ฉันรู้ ฉันรู้ … เซเวอร์รัส คุณไม่เคยเปลี่ยนเลย\" เลโดรอายิ้มน้อย ๆ และหันกลับไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง \"ฉันแค่ … กำลังคิดถึงเรื่องในอดีต ตอนที่พวกเราอยู่ที่นี่ … ฉันทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยหลายอย่างทีเดียว ไม่คิดเลยว่าจะได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง\"
สเนปไม่กล่าวตอบอะไร แต่ขยับตัวช้า ๆ มายืนข้างกายหญิงสาวที่กำลังสั่นเทา สายตาจับจ้องลึกซึ้งไปยังใบหน้างามแต่หวาดหวั่นของหญิงสาว
\"ตั้งแต่เรียบจบ ฉันไม่คิดว่าจะมีโอกาส … โดยเฉพาะ … ได้เจอกับคุณอีกครั้ง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณจะอยู่ที่นี่ เซเวอร์รัส คุณรู้ไหม ว่าฉัน … \" เลโดรอากำลังจะเอ่ยปากแต่สเนปยื่นมือออกมากุมมือเธอไว้แน่นและมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ
\"ฉันเข้าใจ เลดี้ … ฉันดีใจเหลือเกินที่ได้เจอเธออีก ดีใจจริง ๆ ที่ยังเห็นเธอปลอดภัย ตราบใดที่เธออยู่ที่นี่ จะไม่ได้ผู้ใดเข้าทำร้ายเธอได้\" สเนปกล่าวน้ำเสียงจริงจังแต่สายตาเจือความห่วงใยอย่างเหลือล้น
เลโดรอายิ้มตอบสเนป ไม่มีคำพูดใดสามารถสื่อความหมายทดแทนของความรู้สึกของเธอได้ นอกจากสายตาที่มองตอบสเนปบ่งบอกความรู้สึกทั้งหมดที่อัดแน่นในใจ สเนปกุมมือเธอแน่นราวกับว่าเขาไม่ต้องการจะสูญเสียเธอไปอีกแล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น