ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : กลับสู่บ้านสีขาว(จบ)
Chapter 16 : กลับสู่บ้านสีขาว
แฮร์รี่รู้สึกได้ว่าไม่มีของขวัญใด ๆ ในโลกที่จะวิเศษไปกว่าที่ซีเรียสได้ถูกปล่อยตัว แม้จะยังไม่ได้รับอิสรภาพอย่างเต็มที่ก็ตามที แฮร์รี่นั่งข้างซีเรียสตลอดทางกลับฮอกวอตส์ ซีเรียสดูเหนื่อย ๆ แต่สีหน้าของเขาดูมีความสุขมากแฮร์รี่เข้าใจดี ตลอดเวลาที่ผ่านมา ซีเรียสได้รับความทุกข์ทรมานทั้งกายและใจมากทีเดียว
เมื่อถึงประตูปราสาทฮอกวอตส์ ซีเรียสกลายร่างเป็นสุนัขสีดำทันที แฮร์รี่และเพื่อน ๆ ต่างมองหน้าศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์อย่างสงสัย
\"ในตอนนี้ ยังไม่มีใครรู้ข่าวของซีเรียส นักเรียนคงจะตกใจน่าดู หากมีใครพบเขาที่ฮอกวอตส์ ฉันว่าจะไปคุยกับแฮกริดเสียหน่อย พวกเธอก็น่าจะกลับขึ้นข้างบนได้แล้วนะ\" ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างใจดีกับเด็ก ๆ แต่แฮร์รี่มีท่าทีลังเล
\"อย่าห่วงเลย พอตเตอร์ แบล็คจะพักอยู่ที่กับแฮกริด เลิกเรียนแล้วพวกเธอสามารถลงมาหาเขาได้เสมอ ตอนนี้ฉันว่าเธอรีบเตรียมตัวไปเรียนได้แล้วนะ ถ้าฉันจำไม่ผิด ตอนบ่ายสามนี้เธอมีวิชาพยากรณ์ศาสตร์ไม่ใช่เหรอ\" มักกอนนากัลกล่าวเร็ว ๆ แต่มีรอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก เฮอร์ไมโอนี่กลั้นหัวเราะ
\"ครับ อาจารย์\" แฮร์รี่ตอบเสียงเศร้า พลางมองไปยังซีเรียสในร่างสุนัขดำ \"ถ้างั้น แล้วเจอกันนะฮะ\" แฮร์รี่พูดต่อก่อนเดินแยกขึ้นปราสาทไปกับรอนและเฮอร์ไมโอนี่
--------------------------------------------------------------------------------
เวลาว่างทุกครั้ง แฮร์รี่และเพื่อน ๆ จะแวะมาเยี่ยมซีเรียสที่บ้านแฮกริด ดัมเบิลดอร์เล่าเรื่องของซีเรียสให้แฮกริดฟังทั้งหมดแล้วและแฮกริดก็ยินดีที่จะให้ซีเรียสมาพักอาศัยอยู่กับเขาชั่วคราวก่อนจะรับหน้าที่เป็นมือปราบมารตามที่กระทรวงสั่ง
\"แฮร์รี่ ฉันเสียใจจริง ๆ ฉันรับปากเธอไม่ได้ว่าฉันรับเธอไปอยู่ด้วยตอนปิดเทอมนี้ได้หรือเปล่า เพราะตอนนี้ฉันเองก็ยังอยู่ในความดูแลของศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ ฉันอาจไม่พร้อมที่จะดูแลใครอื่นได้\" ซิเรียสพูดกับแฮร์รี่ในกระท่อมของแฮกริด แฮร์รี่พยักหน้าเข้าใจ
\"ผมเข้าใจฮะ ซีเรียส … แต่ผมก็ดีใจเพราะตอนนี้ คุณก็ไม่ต้องหลบซ่อนแล้วนี่ฮะ\"
\"ใช่ ทั้งหมดนี้ก็เพราะเลดี้ เธอช่วยฉันมากเหลือเกิน\" ซิเรียสกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทุกเวลาที่ได้กล่าวพาดพิงถึงหญิงสาวคนนี้ มันทำให้จิตใจของเขาอบอุ่นอ่อนโยนไปทุกคราไป
\"ซีเรียสฮะ ผมต้องขอโทษ หากผมถามอะไรวุ่นวายไป แต่ … ผมคิดว่า … คุณคงรักศาสตราจารย์เลโดรอามาก ใช่ไหมฮะ\" แฮร์รี่ถามอย่างหวาด ๆ เพราะกลัวซีเรียสดุเอา แต่ซีเรียสกลับยิ้มน้อย ๆ และถอนใจ
\"ยอมรับเลยล่ะว่าใช่ … ฉันรักเลดี้มาก ไม่เคยเปลี่ยนแปลง ไม่คิดว่าจะมีใครมาแทนเธอได้ด้วย\" ซีเรียสกล่าวจริงจังแต่น้ำเสียงเจือความเจ็บปวด \"แต่หากได้เห็นเธอมีความสุขกับคนที่เธอรักจริง ๆ ฉันเองก็ดีใจและสุขใจไปกับเธอด้วยเหมือนกัน\"
\"แม้จะเป็นศาสตราจารย์สเนปงั้นหรือฮะ\"
\"แฮร์รี่ … ฉันรู้ว่าเธอหวังดีนะ แต่เมื่อเธอโตขึ้น เธอจะเข้าใจเองว่า … ความรักมันเลือกไม่ได้หรอก\"
แล้วแฮร์รี่ก็ไม่ได้ถามอะไรซีเรียสเกี่ยวกับเรื่องเลโดรอาอีกเลย เขาดูเหมือนจะเข้าใจว่าคงไม่มีประโยชน์อะไร ทั้ง ๆ ที่แฮร์รี่อยากให้ซีเรียสลงเอยกับเลโดรอามากกว่า เพราะเมื่อซีเรียสพ้นผิด ตัวเขาเองจะได้มีครอบครัวที่อบอุ่นจริง ๆ โดยมีซีเรียสเป็นพ่อและเลโดรอาเป็นแม่ แต่ความฝันนี้คงไม่มีวันเป็นจริงแล้ว
--------------------------------------------------------------------------------
ช่วงเวลาการสอบก็เวียนมาอีกครั้ง แฮร์รี่และเพื่อน ๆ ต่างพยายามทำข้อสอบทุกวิชาให้ดีที่สุด แต่ดูเหมือนว่าวิชาปรุงยาจะยังคงเป็นวิชาที่แย่ที่สุดของแฮร์รี่และคนอื่น ๆ ดังเดิม หลังจากเลโดรอากลับมาแล้ว สเนปก็กลับเป็นสเนปคนเดิม เขายังคงยืนประกบหลังเด็ก ๆ และทำให้เด็กหลายคนประสาทเสีย ท่าทางสเนปดูจะสะใจอย่างบอกไม่ถูกตอนยื่นหน้าตรวจยาแก้พิษสกัดจากต้นหญ้าสิบชนิดในหม้อต้มยาของแฮร์รี่ แต่แฮร์รี่ไม่สนใจสเนปเท่าไร เขาทำได้ดีที่สุดแล้ว
ศาสตราจารย์เลโดรอาสอบทั้งข้อเขียนและปฏิบัติโดยมีศาสตราจารย์ฟลิตวิตคอยช่วยดูการสอบปฏิบัติด้วยอีกคน เลโดรอาให้เด็ก ๆ ใช้คาถาฟลิปเพ็นโดกระแทกกล่องเหล็กให้กระเด็นไปยังจุดที่กำหนด ห้ามขาดห้ามเกิน สามารถแก้ตัวได้สามครั้ง เด็ก ๆ หลายคนทำได้ แฮร์รี่พยายามอยู่สองครั้งก็ทำสำเร็จ รอนกระแทกกล่องแรงเกินไปทำให้กล่องบุบและกระเด็นไปไกลเกิน จากนั้นเลโดรอาก็ให้เด็ก ๆ เสกผู้พิทักษ์ให้ดู คะแนนจะขึ้นอยู่กับว่าผู้พิทักษ์ของแต่ละคนเป็นรูปเป็นร่างได้มากแค่ไหน แน่นอน แฮร์รี่ได้คะแนนเต็ม
การสอบวิชาพยากรณ์ศาสตร์คราวนี้ทำให้แฮร์รี่ประหลาดใจมากทีเดียว ศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์ให้เขาทำนายอนาคตจากเปลวไฟตะเกียง ในตอนแรกแฮร์รี่กะจะพูดมั่ว ๆ แบบคราวก่อน ๆ แต่แฮร์รี่กลับเห็นเงาลาง ๆ ในเปลวไฟนั้นจริง ๆ
\"เธอเห็นอะไรหรือ\" ศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์พูดช้า ๆ
\"เอ่อ … ผมเป็นเงาลาง ๆ เหมือนเด็กผู้ชาย … เอ่อ … ผมว่าผมเห็นตัวเอง\" แฮร์รี่พูดไปเรื่อย ๆ แต่สายตายังคงมองดูที่เปลวไฟนั้นอยู่
\"เธอเห็นตัวเอง ใช่แล้ว … เธอกำลังอยู่อะไรอยู่ล่ะ\"
\"กำลัง … เอ่อ … ยืนอยู่เฉย ๆ ฮะ แต่มีเงาอีกเงา สูง ๆ เป็นผู้ชายอยู่ข้าง ๆ ผม\"
\"บอกได้ไหมว่าพวกเธอยืนอยู่ที่ไหน\"
แฮร์รี่พยายามเพ่งเข้าไปในเปลวไฟนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่ใช่ว่าต้องการจะตอบคำถามของอาจารย์ แต่เขาอยากรู้เองว่าเขาอยู่ที่ไหน กำลังทำอะไรอยู่ และคนข้าง ๆ เขานั่นเป็นใครกันแน่
\"เอ่อ … เหมือนกับบ้านฮะ อยู่บนเนิน มีรั้วล้อม … แต่ผมยืนอยู่ในสวน มีดอกไม้ด้วย ใช่ครับสวนดอกไม้ แล้ว … เขาก็ดึงผมเข้าไปกอด\" แฮร์รี่กล่าวไปตามที่เขาเห็น น่าแปลกใจที่ศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์นิ่งเงียบไป จนแฮร์รี่สงสัยเงยหน้าขึ้นมอง แล้วศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์ก็ยิ้มตอบเขา เป็นรอยยิ้มที่แปลกประหลาดและเขาไม่เคยเห็นมาก่อน
\"ใช่แล้ว หนูจ๋า … เธอเองก็มีตาอนาคตเช่นกัน ฉันดีใจจริง ๆ … เอาล่ะ ไปได้แล้วจ๊ะ\" ศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์พูดช้า ๆ เช่นเดิม แต่สิ่งที่เธอพูดทำเอาแฮร์รี่งงไปเลยทีเดียว
--------------------------------------------------------------------------------
แฮร์รี่และเพื่อน ๆ มีเวลาว่างหนึ่งสัปดาห์เต็ม ๆ ก่อนที่จะรู้ผลสอบ ตอนนี้ซีเรียสไม่อยู่แล้ว เขาต้องไปทำงานให้กระทรวง ข่าวของซีเรียสก็โด่งดังไปทั่วเช่นกัน แม้ว่าจะยังไม่มีหลักฐานจริง ๆ แต่ดูเหมือนว่าทุกคนจะลงความเห็นแล้วว่าซีเรียสบริสุทธิ์ มีแต่ความเห็นอกเห็นใจในชะตากรรมที่แสนเลวร้ายที่ซีเรียสต้องประสบในคุกอัซคาบัน
ในตอนเย็นที่โต๊ะอาหาร แฮร์รี่กระซิบกระซาบกับรอนเพื่อนรักเวลาเห็นสีหน้าของสเนป พวกเขากลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่ในทุกครั้งที่เห็นสเนปทำตาหวานตอบเลโดรอา มันไม่เข้ากับสเนปเลยแม้แต่น้อยและทำให้สเนปดูเหมือนตัวตลก คนแบบสเนปนั้นไม่ได้มีใครให้มาอ่อนโยนด้วยมานานแล้ว ทำให้ท่าทีของสเนปดูประหลาดออกไป แต่แฮร์รี่เข้าใจความรู้สึกของสเนปดีว่าเขามีใจรักเลโดรอาจริง และก็คงมากกว่าใคร ๆ ทั้งหมดเป็นแน่
--------------------------------------------------------------------------------
ผลสอบคราวนี้ของแฮร์รี่เป็นที่น่าพอใจมาก ตัวเขาสอบผ่านทุกวิชารวมทั้งวิชาปรุงยา คะแนนวิชาพยากรณ์ศาสตร์ของเขาโดดเด่นอย่างน่าประหลาด แต่แฮร์รี่ไม่ค่อยเชื่อตามที่ศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์เคยพูดว่าตัวเขาเองก็มีตาพยากรณ์ มันอาจเป็นโชคมากกว่าที่เขาทำข้อสอบได้ แฮร์รี่และรอนเก็บ ว.พ.ร.ส. ได้คนละนิดหน่อย แน่นอนเฮอร์ไมโอนี่ได้คะแนนสูงสุดในปีนี้
แฮร์รี่รู้สึกแปลก ๆ ที่จะต้องกลับไปยังโลกมักเกิ้ลอีกครั้งโดยไม่ได้ล่ำราซีเรียส แฮร์รี่เดินใจลอยอยู่คนเดียวที่ระเบียงทางเดินและแทบไม่รู้ตัวเลยว่าหยุดอยู่ตรงหน้าห้องทำงานของเลโดรอาแล้ว ซึ่งเลโดรอาก็เหมือนจะรู้ว่าแฮร์รี่จะมาหา เธอเปิดประตูต้อนรับแฮร์รี่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มตามปกติ
\"ไง แฮร์รี่ ฉันรู้ว่าเธอต้องมาหาฉัน เข้ามาก่อนสิ\" เลโดรอากล่าว แฮร์รี่เดินเข้าห้องทำงานของเลโดรอาช้า ๆ แต่สายตาของแฮร์รี่กลับจับจ้องไปยังรูปภาพบ้านไม้รั้วสีขาวรูปนั้น
\"อาจารย์ฮะ … ที่ผมถามอาจารย์คราวก่อน เกี่ยวกับบ้านหลังนั้น เอ่อ … \" แฮร์รี่กำลังจะถามแต่เขานึกไม่ออกจริง ๆ ว่าจะเริ่มต้นยังไง เลโดรอาเดินไปหยุดตรงภาพนั้นและยิ้มน้อย ๆ
\"ฉันเคยบอกเธอว่าที่นี่เป็นความหลังครั้งเก่าของฉันน่ะ\"
\"ผมไม่เข้าใจ\"
\"อืม … ช่วงที่ฉันคบกับซีเรียสน่ะ ฉันเคยบอกเขาว่าฉันเคยใฝ่ฝันอยากมีบ้านไม้เงียบ ๆ ที่มีรั้วสีขาวล้อมรอบ มีสวนดอกไม้สวย ๆ ลานกว้าง ๆ มีลำธารไหลผ่านน่ะ แล้ว … ตอนช่วงปิดภาคเรียนน่ะ ซีเรียสก็ชวนฉันมาที่นี่ ที่บ้านหลังนี้\" เลโดรอาถอนใจยาว แต่แฮร์รี่อ้าปากค้าง
\"นี่เป็นบ้านของซีเรียสหรือฮะ\"
\"ใช่จ๊ะ เป็นบ้านของซีเรียสหลังหนึ่ง ความจริงซีเรียสมาจากตระกูลพ่อมดเก่าแก่ที่ร่ำรวยมากตระกูลหนึ่งเชียวล่ะ ฉันไม่แปลกใจเลยที่ … เขาสามารถทำให้ฝันฉันเป็นจริงได้แต่ … \"
เลโดรอาถอนใจอีกครั้ง แฮร์รี่ละสายตาจากภาพไปยังหญิงสาวแสนงามข้างกายเขา
\"ฉันรู้ดี แฮร์รี่ … ว่าซีเรียสรักฉันมาก เขายอมทำทุกอย่างให้ฉันได้ … แต่ฉันไม่ได้รักเขา … ฉันตอบแทนความรู้สึกของเขาไม่ได้และยังทำให้เขาต้องเจ็บปวดใจอีก\"
\"อาจารย์ … \" แฮร์รี่อยากจะปลอบโยนเลโดรอาเหลือเกิน แต่เขาไม่รู้จะต้องพูดอย่างไรให้เธอสบายใจ แฮร์รี่รู้สึกผิดที่ทำให้เลโดรอากังวลใจ \"แต่อาจารย์ก็ช่วยเหลือซีเรียสนี่ฮะ อาจารย์ช่วยให้กระทรวงทบทวนคดีใหม่ ตอนนี้ซีเรียสก็ไม่ต้องหลบซ่อนแล้วด้วย ผมคิดว่า … ซีเรียสไม่เคยโกรธอะไรอาจารย์เลยฮะ\"
\"เธอคิดอย่างงั้นเหรอจ๊ะ\"
\"ฮะ\" แฮร์รี่ตอบ เลโดรอายิ้มตอบแฮร์รี่ \"เอ่อ … อาจารย์ฮะ ผมหวังว่าเทอมหน้าอาจารย์ยังคงสอนอยู่ที่นี่นะฮะ พวกผมคิดว่าอาจารย์สอนได้ดีมากเลย คือว่า … พวกเราเองไม่อยากเปลี่ยนอาจารย์วิชานี้ทุกเทอมแล้วฮะ\"
\"แน่นอนสิจ๊ะ ฉันเองคงไม่ไปไหนอีกแล้วล่ะ เพราะ … ฉันกับเซเวอร์รัสกำลังจะแต่งงานกัน\" เลโดรอายิ้มอาย ๆ ส่วนแฮร์รี่อ้าปากค้างตกตะลึงไปแล้ว
\"แต่งงานหรือฮะ เมื่อไรฮะ\"
\"อาทิตย์หน้าจ๊ะ\"
\"อ้าว … แบบนี้พวกผมก็ไม่ได้ … \"
\"มันเป็นงานแต่งงานเรียบง่ายเท่านั้นน่ะ มีเพียงศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ มูดดี้กับพี่รีมัสเป็นพยานเท่านั้นเอง\"
\"แต่อาจารย์เป็นคนสำคัญของพวกผมนะฮะ\"
\"ไม่เป็นไรหรอก แฮร์รี่ หลังจากอาทิตย์นั้น ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ก็ไม่ว่างแล้ว และฉันกับเซเวอร์รัสเองก็ไม่อยากรออีกต่อไป เรารอกันมานานแล้ว … \" เลโดรอายิ้มน้อย ๆ อย่างที่เธอเคยทำเวลากล่าวถึงสเนป \"ความจริง หากเราลงเอยกันตั้งแต่ตอนนั้น ป่านนี้เราคงมีลูก อายุไล่เลี่ยกับพวกเธอนะ แฮร์รี่ … การแต่งงานมันก็แค่พิธีการเท่านั้นน่ะ เพราะหัวใจของเราเป็นของกันและกันมานานแล้ว\" เลโดรอากล่าวท้ายที่สุด
รถด่วนสายฮอกวอตส์มาส่งเด็ก ๆ ที่สถานีรถไฟลอนดอน แฮร์รี่มีความรู้สึกที่เปลี่ยนไปมาก คล้ายกับความรู้สึกต่อต้านกับโลกมักเกิ้ลที่เขาต้องกลับไป ในปีนี้แฮร์รี่รู้เรื่องราวต่าง ๆ เกี่ยวกับพ่อแม่และตัวเขาเองมากขึ้นจนรู้สึกได้ว่าโลกมักเกิ้ลไม่ใช่โลกของเขาอีกต่อไปแล้ว แฮร์รี่กล่าวลาเพื่อน ๆ ก่อนเดินลากหีบสัมภาระไปหาลุงเวอร์นอนที่ยืนคอยอยู่ ก่อนขึ้นรถกลับบ้าน
--------------------------------------------------------------------------------
ในตอนนี้ รอบด้านของแฮร์รี่ดูมืดทึบไปหมด มีเพียงแสงสว่างสีทองเป็นหย่อม ๆ ส่องลอดเงาไม้มาตามพื้นดิน แฮร์รี่เดินไปเรื่อย ๆ ป่าไม้สีเขียวทึบดูสวยงาม แต่แฮร์รี่เองก็จำไม่ได้ว่าหลงมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
และแล้วกวางสีเงินยวงงามสง่าก็ปรากฏตรงหน้าแฮร์รี่ คราวนี้มันไม่ได้วิ่งหนีแฮร์รี่แล้ว แต่กลับเดินช้า ๆ ตรงมาหาแฮร์รี่เองเลย แฮร์รี่อ้าปากค้างกับความงดงามที่คุ้ยเคยของกวางสีเงินตัวนี้
\"เขาแหลม\" แฮร์รี่เอ่ย พลางเอื้อมมือไปหมายจะจับต้องตัวกวาง
เมื่อปลายนิ้วสัมผัสผิวเนื้อตัวกวางนั้น ทุกอย่างรอบด้านกลับสว่างไสวไปด้วยแสงแดดเจิดจ้า ป่ามืดทึบหายไปแล้ว เหลือเพียงบ้านไม้ที่โอบล้อมไปด้วยรั้วสีขาวสะอาด บ้านแห่งความหลังที่แฮร์รี่เคยฝันถึงนี่เอง และนั่น เขายืนอยู่ตรงนั้น หน้าสวนดอกลิลลี่สีขาวแสนสวย
แฮร์รี่เดินตรงไปยังสวนดอกลิลลี่สีขาวที่เขาผู้นั้นยืนอยู่ช้า ๆ หัวใจของแฮร์รี่พองโตเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ แฮร์รี่แน่ใจว่าเขาคือคนที่แฮร์รี่เฝ้ารอคอยที่จะไปอยู่ด้วยมาโดยตลอด
\"ซีเรียสฮะ!\" แฮร์รี่ตะโกนเรียก
ซีเรียสหันมา ใบหน้ายิ้มแย้มหล่อเหล่าของซีเรียสดูสดชื่นมาก ราวกับว่าซีเรียสรู้อยู่แล้วว่าแฮร์รี่จะมา เขาอ้าแขนกว้างพร้อมรับแฮร์รี่ที่วิ่งตรงไปหากอดเขาทันที
แฮร์รี่รู้สึกได้ว่า นี่เหมือนกับไม่ใช่ความฝัน มันราวกับว่าเป็นความจริง คำทำนายที่เขาได้เห็นในเปลวไฟนั้นเป็นเรื่องจริง การรอคอยที่แสนยาวนานของแฮร์รี่ได้สิ้นสุดลงพร้อมกับความอบอุ่นที่เขาโหยหามาตลอดตั้งแต่เด็ก ต่อจากนี้ไป ชีวิตของแฮร์รี่คงจะดีขึ้นเป็นแน่ เขาแน่ใจเหลือเกิน
---------------------------------The End----------------------------------------------------------------
---------------------------------จบบริบูรณ์------------------------------------------------------------
ขอขอบคุณผู้เขียนเรื่องนี้ที่ชื่อ Bee หรือ piratcha@yahoo.com ที่อนุญาตให้เอามาลงได้
โปรดติดตามภาคต่อไปได้ใน Harry Potter and the Endless Story : Remus Story
ที่หมวดแฟนตาซี หรือ url นี้
http://www.dek-d.com/entertain/viewlong.php?id=7712
แฮร์รี่รู้สึกได้ว่าไม่มีของขวัญใด ๆ ในโลกที่จะวิเศษไปกว่าที่ซีเรียสได้ถูกปล่อยตัว แม้จะยังไม่ได้รับอิสรภาพอย่างเต็มที่ก็ตามที แฮร์รี่นั่งข้างซีเรียสตลอดทางกลับฮอกวอตส์ ซีเรียสดูเหนื่อย ๆ แต่สีหน้าของเขาดูมีความสุขมากแฮร์รี่เข้าใจดี ตลอดเวลาที่ผ่านมา ซีเรียสได้รับความทุกข์ทรมานทั้งกายและใจมากทีเดียว
เมื่อถึงประตูปราสาทฮอกวอตส์ ซีเรียสกลายร่างเป็นสุนัขสีดำทันที แฮร์รี่และเพื่อน ๆ ต่างมองหน้าศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์อย่างสงสัย
\"ในตอนนี้ ยังไม่มีใครรู้ข่าวของซีเรียส นักเรียนคงจะตกใจน่าดู หากมีใครพบเขาที่ฮอกวอตส์ ฉันว่าจะไปคุยกับแฮกริดเสียหน่อย พวกเธอก็น่าจะกลับขึ้นข้างบนได้แล้วนะ\" ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างใจดีกับเด็ก ๆ แต่แฮร์รี่มีท่าทีลังเล
\"อย่าห่วงเลย พอตเตอร์ แบล็คจะพักอยู่ที่กับแฮกริด เลิกเรียนแล้วพวกเธอสามารถลงมาหาเขาได้เสมอ ตอนนี้ฉันว่าเธอรีบเตรียมตัวไปเรียนได้แล้วนะ ถ้าฉันจำไม่ผิด ตอนบ่ายสามนี้เธอมีวิชาพยากรณ์ศาสตร์ไม่ใช่เหรอ\" มักกอนนากัลกล่าวเร็ว ๆ แต่มีรอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก เฮอร์ไมโอนี่กลั้นหัวเราะ
\"ครับ อาจารย์\" แฮร์รี่ตอบเสียงเศร้า พลางมองไปยังซีเรียสในร่างสุนัขดำ \"ถ้างั้น แล้วเจอกันนะฮะ\" แฮร์รี่พูดต่อก่อนเดินแยกขึ้นปราสาทไปกับรอนและเฮอร์ไมโอนี่
--------------------------------------------------------------------------------
เวลาว่างทุกครั้ง แฮร์รี่และเพื่อน ๆ จะแวะมาเยี่ยมซีเรียสที่บ้านแฮกริด ดัมเบิลดอร์เล่าเรื่องของซีเรียสให้แฮกริดฟังทั้งหมดแล้วและแฮกริดก็ยินดีที่จะให้ซีเรียสมาพักอาศัยอยู่กับเขาชั่วคราวก่อนจะรับหน้าที่เป็นมือปราบมารตามที่กระทรวงสั่ง
\"แฮร์รี่ ฉันเสียใจจริง ๆ ฉันรับปากเธอไม่ได้ว่าฉันรับเธอไปอยู่ด้วยตอนปิดเทอมนี้ได้หรือเปล่า เพราะตอนนี้ฉันเองก็ยังอยู่ในความดูแลของศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ ฉันอาจไม่พร้อมที่จะดูแลใครอื่นได้\" ซิเรียสพูดกับแฮร์รี่ในกระท่อมของแฮกริด แฮร์รี่พยักหน้าเข้าใจ
\"ผมเข้าใจฮะ ซีเรียส … แต่ผมก็ดีใจเพราะตอนนี้ คุณก็ไม่ต้องหลบซ่อนแล้วนี่ฮะ\"
\"ใช่ ทั้งหมดนี้ก็เพราะเลดี้ เธอช่วยฉันมากเหลือเกิน\" ซิเรียสกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทุกเวลาที่ได้กล่าวพาดพิงถึงหญิงสาวคนนี้ มันทำให้จิตใจของเขาอบอุ่นอ่อนโยนไปทุกคราไป
\"ซีเรียสฮะ ผมต้องขอโทษ หากผมถามอะไรวุ่นวายไป แต่ … ผมคิดว่า … คุณคงรักศาสตราจารย์เลโดรอามาก ใช่ไหมฮะ\" แฮร์รี่ถามอย่างหวาด ๆ เพราะกลัวซีเรียสดุเอา แต่ซีเรียสกลับยิ้มน้อย ๆ และถอนใจ
\"ยอมรับเลยล่ะว่าใช่ … ฉันรักเลดี้มาก ไม่เคยเปลี่ยนแปลง ไม่คิดว่าจะมีใครมาแทนเธอได้ด้วย\" ซีเรียสกล่าวจริงจังแต่น้ำเสียงเจือความเจ็บปวด \"แต่หากได้เห็นเธอมีความสุขกับคนที่เธอรักจริง ๆ ฉันเองก็ดีใจและสุขใจไปกับเธอด้วยเหมือนกัน\"
\"แม้จะเป็นศาสตราจารย์สเนปงั้นหรือฮะ\"
\"แฮร์รี่ … ฉันรู้ว่าเธอหวังดีนะ แต่เมื่อเธอโตขึ้น เธอจะเข้าใจเองว่า … ความรักมันเลือกไม่ได้หรอก\"
แล้วแฮร์รี่ก็ไม่ได้ถามอะไรซีเรียสเกี่ยวกับเรื่องเลโดรอาอีกเลย เขาดูเหมือนจะเข้าใจว่าคงไม่มีประโยชน์อะไร ทั้ง ๆ ที่แฮร์รี่อยากให้ซีเรียสลงเอยกับเลโดรอามากกว่า เพราะเมื่อซีเรียสพ้นผิด ตัวเขาเองจะได้มีครอบครัวที่อบอุ่นจริง ๆ โดยมีซีเรียสเป็นพ่อและเลโดรอาเป็นแม่ แต่ความฝันนี้คงไม่มีวันเป็นจริงแล้ว
--------------------------------------------------------------------------------
ช่วงเวลาการสอบก็เวียนมาอีกครั้ง แฮร์รี่และเพื่อน ๆ ต่างพยายามทำข้อสอบทุกวิชาให้ดีที่สุด แต่ดูเหมือนว่าวิชาปรุงยาจะยังคงเป็นวิชาที่แย่ที่สุดของแฮร์รี่และคนอื่น ๆ ดังเดิม หลังจากเลโดรอากลับมาแล้ว สเนปก็กลับเป็นสเนปคนเดิม เขายังคงยืนประกบหลังเด็ก ๆ และทำให้เด็กหลายคนประสาทเสีย ท่าทางสเนปดูจะสะใจอย่างบอกไม่ถูกตอนยื่นหน้าตรวจยาแก้พิษสกัดจากต้นหญ้าสิบชนิดในหม้อต้มยาของแฮร์รี่ แต่แฮร์รี่ไม่สนใจสเนปเท่าไร เขาทำได้ดีที่สุดแล้ว
ศาสตราจารย์เลโดรอาสอบทั้งข้อเขียนและปฏิบัติโดยมีศาสตราจารย์ฟลิตวิตคอยช่วยดูการสอบปฏิบัติด้วยอีกคน เลโดรอาให้เด็ก ๆ ใช้คาถาฟลิปเพ็นโดกระแทกกล่องเหล็กให้กระเด็นไปยังจุดที่กำหนด ห้ามขาดห้ามเกิน สามารถแก้ตัวได้สามครั้ง เด็ก ๆ หลายคนทำได้ แฮร์รี่พยายามอยู่สองครั้งก็ทำสำเร็จ รอนกระแทกกล่องแรงเกินไปทำให้กล่องบุบและกระเด็นไปไกลเกิน จากนั้นเลโดรอาก็ให้เด็ก ๆ เสกผู้พิทักษ์ให้ดู คะแนนจะขึ้นอยู่กับว่าผู้พิทักษ์ของแต่ละคนเป็นรูปเป็นร่างได้มากแค่ไหน แน่นอน แฮร์รี่ได้คะแนนเต็ม
การสอบวิชาพยากรณ์ศาสตร์คราวนี้ทำให้แฮร์รี่ประหลาดใจมากทีเดียว ศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์ให้เขาทำนายอนาคตจากเปลวไฟตะเกียง ในตอนแรกแฮร์รี่กะจะพูดมั่ว ๆ แบบคราวก่อน ๆ แต่แฮร์รี่กลับเห็นเงาลาง ๆ ในเปลวไฟนั้นจริง ๆ
\"เธอเห็นอะไรหรือ\" ศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์พูดช้า ๆ
\"เอ่อ … ผมเป็นเงาลาง ๆ เหมือนเด็กผู้ชาย … เอ่อ … ผมว่าผมเห็นตัวเอง\" แฮร์รี่พูดไปเรื่อย ๆ แต่สายตายังคงมองดูที่เปลวไฟนั้นอยู่
\"เธอเห็นตัวเอง ใช่แล้ว … เธอกำลังอยู่อะไรอยู่ล่ะ\"
\"กำลัง … เอ่อ … ยืนอยู่เฉย ๆ ฮะ แต่มีเงาอีกเงา สูง ๆ เป็นผู้ชายอยู่ข้าง ๆ ผม\"
\"บอกได้ไหมว่าพวกเธอยืนอยู่ที่ไหน\"
แฮร์รี่พยายามเพ่งเข้าไปในเปลวไฟนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่ใช่ว่าต้องการจะตอบคำถามของอาจารย์ แต่เขาอยากรู้เองว่าเขาอยู่ที่ไหน กำลังทำอะไรอยู่ และคนข้าง ๆ เขานั่นเป็นใครกันแน่
\"เอ่อ … เหมือนกับบ้านฮะ อยู่บนเนิน มีรั้วล้อม … แต่ผมยืนอยู่ในสวน มีดอกไม้ด้วย ใช่ครับสวนดอกไม้ แล้ว … เขาก็ดึงผมเข้าไปกอด\" แฮร์รี่กล่าวไปตามที่เขาเห็น น่าแปลกใจที่ศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์นิ่งเงียบไป จนแฮร์รี่สงสัยเงยหน้าขึ้นมอง แล้วศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์ก็ยิ้มตอบเขา เป็นรอยยิ้มที่แปลกประหลาดและเขาไม่เคยเห็นมาก่อน
\"ใช่แล้ว หนูจ๋า … เธอเองก็มีตาอนาคตเช่นกัน ฉันดีใจจริง ๆ … เอาล่ะ ไปได้แล้วจ๊ะ\" ศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์พูดช้า ๆ เช่นเดิม แต่สิ่งที่เธอพูดทำเอาแฮร์รี่งงไปเลยทีเดียว
--------------------------------------------------------------------------------
แฮร์รี่และเพื่อน ๆ มีเวลาว่างหนึ่งสัปดาห์เต็ม ๆ ก่อนที่จะรู้ผลสอบ ตอนนี้ซีเรียสไม่อยู่แล้ว เขาต้องไปทำงานให้กระทรวง ข่าวของซีเรียสก็โด่งดังไปทั่วเช่นกัน แม้ว่าจะยังไม่มีหลักฐานจริง ๆ แต่ดูเหมือนว่าทุกคนจะลงความเห็นแล้วว่าซีเรียสบริสุทธิ์ มีแต่ความเห็นอกเห็นใจในชะตากรรมที่แสนเลวร้ายที่ซีเรียสต้องประสบในคุกอัซคาบัน
ในตอนเย็นที่โต๊ะอาหาร แฮร์รี่กระซิบกระซาบกับรอนเพื่อนรักเวลาเห็นสีหน้าของสเนป พวกเขากลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่ในทุกครั้งที่เห็นสเนปทำตาหวานตอบเลโดรอา มันไม่เข้ากับสเนปเลยแม้แต่น้อยและทำให้สเนปดูเหมือนตัวตลก คนแบบสเนปนั้นไม่ได้มีใครให้มาอ่อนโยนด้วยมานานแล้ว ทำให้ท่าทีของสเนปดูประหลาดออกไป แต่แฮร์รี่เข้าใจความรู้สึกของสเนปดีว่าเขามีใจรักเลโดรอาจริง และก็คงมากกว่าใคร ๆ ทั้งหมดเป็นแน่
--------------------------------------------------------------------------------
ผลสอบคราวนี้ของแฮร์รี่เป็นที่น่าพอใจมาก ตัวเขาสอบผ่านทุกวิชารวมทั้งวิชาปรุงยา คะแนนวิชาพยากรณ์ศาสตร์ของเขาโดดเด่นอย่างน่าประหลาด แต่แฮร์รี่ไม่ค่อยเชื่อตามที่ศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์เคยพูดว่าตัวเขาเองก็มีตาพยากรณ์ มันอาจเป็นโชคมากกว่าที่เขาทำข้อสอบได้ แฮร์รี่และรอนเก็บ ว.พ.ร.ส. ได้คนละนิดหน่อย แน่นอนเฮอร์ไมโอนี่ได้คะแนนสูงสุดในปีนี้
แฮร์รี่รู้สึกแปลก ๆ ที่จะต้องกลับไปยังโลกมักเกิ้ลอีกครั้งโดยไม่ได้ล่ำราซีเรียส แฮร์รี่เดินใจลอยอยู่คนเดียวที่ระเบียงทางเดินและแทบไม่รู้ตัวเลยว่าหยุดอยู่ตรงหน้าห้องทำงานของเลโดรอาแล้ว ซึ่งเลโดรอาก็เหมือนจะรู้ว่าแฮร์รี่จะมาหา เธอเปิดประตูต้อนรับแฮร์รี่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มตามปกติ
\"ไง แฮร์รี่ ฉันรู้ว่าเธอต้องมาหาฉัน เข้ามาก่อนสิ\" เลโดรอากล่าว แฮร์รี่เดินเข้าห้องทำงานของเลโดรอาช้า ๆ แต่สายตาของแฮร์รี่กลับจับจ้องไปยังรูปภาพบ้านไม้รั้วสีขาวรูปนั้น
\"อาจารย์ฮะ … ที่ผมถามอาจารย์คราวก่อน เกี่ยวกับบ้านหลังนั้น เอ่อ … \" แฮร์รี่กำลังจะถามแต่เขานึกไม่ออกจริง ๆ ว่าจะเริ่มต้นยังไง เลโดรอาเดินไปหยุดตรงภาพนั้นและยิ้มน้อย ๆ
\"ฉันเคยบอกเธอว่าที่นี่เป็นความหลังครั้งเก่าของฉันน่ะ\"
\"ผมไม่เข้าใจ\"
\"อืม … ช่วงที่ฉันคบกับซีเรียสน่ะ ฉันเคยบอกเขาว่าฉันเคยใฝ่ฝันอยากมีบ้านไม้เงียบ ๆ ที่มีรั้วสีขาวล้อมรอบ มีสวนดอกไม้สวย ๆ ลานกว้าง ๆ มีลำธารไหลผ่านน่ะ แล้ว … ตอนช่วงปิดภาคเรียนน่ะ ซีเรียสก็ชวนฉันมาที่นี่ ที่บ้านหลังนี้\" เลโดรอาถอนใจยาว แต่แฮร์รี่อ้าปากค้าง
\"นี่เป็นบ้านของซีเรียสหรือฮะ\"
\"ใช่จ๊ะ เป็นบ้านของซีเรียสหลังหนึ่ง ความจริงซีเรียสมาจากตระกูลพ่อมดเก่าแก่ที่ร่ำรวยมากตระกูลหนึ่งเชียวล่ะ ฉันไม่แปลกใจเลยที่ … เขาสามารถทำให้ฝันฉันเป็นจริงได้แต่ … \"
เลโดรอาถอนใจอีกครั้ง แฮร์รี่ละสายตาจากภาพไปยังหญิงสาวแสนงามข้างกายเขา
\"ฉันรู้ดี แฮร์รี่ … ว่าซีเรียสรักฉันมาก เขายอมทำทุกอย่างให้ฉันได้ … แต่ฉันไม่ได้รักเขา … ฉันตอบแทนความรู้สึกของเขาไม่ได้และยังทำให้เขาต้องเจ็บปวดใจอีก\"
\"อาจารย์ … \" แฮร์รี่อยากจะปลอบโยนเลโดรอาเหลือเกิน แต่เขาไม่รู้จะต้องพูดอย่างไรให้เธอสบายใจ แฮร์รี่รู้สึกผิดที่ทำให้เลโดรอากังวลใจ \"แต่อาจารย์ก็ช่วยเหลือซีเรียสนี่ฮะ อาจารย์ช่วยให้กระทรวงทบทวนคดีใหม่ ตอนนี้ซีเรียสก็ไม่ต้องหลบซ่อนแล้วด้วย ผมคิดว่า … ซีเรียสไม่เคยโกรธอะไรอาจารย์เลยฮะ\"
\"เธอคิดอย่างงั้นเหรอจ๊ะ\"
\"ฮะ\" แฮร์รี่ตอบ เลโดรอายิ้มตอบแฮร์รี่ \"เอ่อ … อาจารย์ฮะ ผมหวังว่าเทอมหน้าอาจารย์ยังคงสอนอยู่ที่นี่นะฮะ พวกผมคิดว่าอาจารย์สอนได้ดีมากเลย คือว่า … พวกเราเองไม่อยากเปลี่ยนอาจารย์วิชานี้ทุกเทอมแล้วฮะ\"
\"แน่นอนสิจ๊ะ ฉันเองคงไม่ไปไหนอีกแล้วล่ะ เพราะ … ฉันกับเซเวอร์รัสกำลังจะแต่งงานกัน\" เลโดรอายิ้มอาย ๆ ส่วนแฮร์รี่อ้าปากค้างตกตะลึงไปแล้ว
\"แต่งงานหรือฮะ เมื่อไรฮะ\"
\"อาทิตย์หน้าจ๊ะ\"
\"อ้าว … แบบนี้พวกผมก็ไม่ได้ … \"
\"มันเป็นงานแต่งงานเรียบง่ายเท่านั้นน่ะ มีเพียงศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ มูดดี้กับพี่รีมัสเป็นพยานเท่านั้นเอง\"
\"แต่อาจารย์เป็นคนสำคัญของพวกผมนะฮะ\"
\"ไม่เป็นไรหรอก แฮร์รี่ หลังจากอาทิตย์นั้น ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ก็ไม่ว่างแล้ว และฉันกับเซเวอร์รัสเองก็ไม่อยากรออีกต่อไป เรารอกันมานานแล้ว … \" เลโดรอายิ้มน้อย ๆ อย่างที่เธอเคยทำเวลากล่าวถึงสเนป \"ความจริง หากเราลงเอยกันตั้งแต่ตอนนั้น ป่านนี้เราคงมีลูก อายุไล่เลี่ยกับพวกเธอนะ แฮร์รี่ … การแต่งงานมันก็แค่พิธีการเท่านั้นน่ะ เพราะหัวใจของเราเป็นของกันและกันมานานแล้ว\" เลโดรอากล่าวท้ายที่สุด
รถด่วนสายฮอกวอตส์มาส่งเด็ก ๆ ที่สถานีรถไฟลอนดอน แฮร์รี่มีความรู้สึกที่เปลี่ยนไปมาก คล้ายกับความรู้สึกต่อต้านกับโลกมักเกิ้ลที่เขาต้องกลับไป ในปีนี้แฮร์รี่รู้เรื่องราวต่าง ๆ เกี่ยวกับพ่อแม่และตัวเขาเองมากขึ้นจนรู้สึกได้ว่าโลกมักเกิ้ลไม่ใช่โลกของเขาอีกต่อไปแล้ว แฮร์รี่กล่าวลาเพื่อน ๆ ก่อนเดินลากหีบสัมภาระไปหาลุงเวอร์นอนที่ยืนคอยอยู่ ก่อนขึ้นรถกลับบ้าน
--------------------------------------------------------------------------------
ในตอนนี้ รอบด้านของแฮร์รี่ดูมืดทึบไปหมด มีเพียงแสงสว่างสีทองเป็นหย่อม ๆ ส่องลอดเงาไม้มาตามพื้นดิน แฮร์รี่เดินไปเรื่อย ๆ ป่าไม้สีเขียวทึบดูสวยงาม แต่แฮร์รี่เองก็จำไม่ได้ว่าหลงมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
และแล้วกวางสีเงินยวงงามสง่าก็ปรากฏตรงหน้าแฮร์รี่ คราวนี้มันไม่ได้วิ่งหนีแฮร์รี่แล้ว แต่กลับเดินช้า ๆ ตรงมาหาแฮร์รี่เองเลย แฮร์รี่อ้าปากค้างกับความงดงามที่คุ้ยเคยของกวางสีเงินตัวนี้
\"เขาแหลม\" แฮร์รี่เอ่ย พลางเอื้อมมือไปหมายจะจับต้องตัวกวาง
เมื่อปลายนิ้วสัมผัสผิวเนื้อตัวกวางนั้น ทุกอย่างรอบด้านกลับสว่างไสวไปด้วยแสงแดดเจิดจ้า ป่ามืดทึบหายไปแล้ว เหลือเพียงบ้านไม้ที่โอบล้อมไปด้วยรั้วสีขาวสะอาด บ้านแห่งความหลังที่แฮร์รี่เคยฝันถึงนี่เอง และนั่น เขายืนอยู่ตรงนั้น หน้าสวนดอกลิลลี่สีขาวแสนสวย
แฮร์รี่เดินตรงไปยังสวนดอกลิลลี่สีขาวที่เขาผู้นั้นยืนอยู่ช้า ๆ หัวใจของแฮร์รี่พองโตเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ แฮร์รี่แน่ใจว่าเขาคือคนที่แฮร์รี่เฝ้ารอคอยที่จะไปอยู่ด้วยมาโดยตลอด
\"ซีเรียสฮะ!\" แฮร์รี่ตะโกนเรียก
ซีเรียสหันมา ใบหน้ายิ้มแย้มหล่อเหล่าของซีเรียสดูสดชื่นมาก ราวกับว่าซีเรียสรู้อยู่แล้วว่าแฮร์รี่จะมา เขาอ้าแขนกว้างพร้อมรับแฮร์รี่ที่วิ่งตรงไปหากอดเขาทันที
แฮร์รี่รู้สึกได้ว่า นี่เหมือนกับไม่ใช่ความฝัน มันราวกับว่าเป็นความจริง คำทำนายที่เขาได้เห็นในเปลวไฟนั้นเป็นเรื่องจริง การรอคอยที่แสนยาวนานของแฮร์รี่ได้สิ้นสุดลงพร้อมกับความอบอุ่นที่เขาโหยหามาตลอดตั้งแต่เด็ก ต่อจากนี้ไป ชีวิตของแฮร์รี่คงจะดีขึ้นเป็นแน่ เขาแน่ใจเหลือเกิน
---------------------------------The End----------------------------------------------------------------
---------------------------------จบบริบูรณ์------------------------------------------------------------
ขอขอบคุณผู้เขียนเรื่องนี้ที่ชื่อ Bee หรือ piratcha@yahoo.com ที่อนุญาตให้เอามาลงได้
โปรดติดตามภาคต่อไปได้ใน Harry Potter and the Endless Story : Remus Story
ที่หมวดแฟนตาซี หรือ url นี้
http://www.dek-d.com/entertain/viewlong.php?id=7712
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น