ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : คำสัญญา
Chapter 13 : คำสัญญา
มาดามพอมฟรีย์ยังไม่อนุญาตให้แฮร์รี่กลับไปนอนที่หอพัก แม้ว่าแฮร์รี่ยืนยันแล้วว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก ท้ายที่สุดคืนนั้น แฮร์รี่ยังคงต้องค้างที่ห้องพยาบาลดังเดิม
แฮร์รี่ยังนอนไม่หลับ ในใจคิดแต่เรื่องที่เพิ่งได้ยินได้ฟังมา เลโดรอา หญิงสาวที่นอนเตียงข้าง ๆ เขามีความผูกพันลึกซึ้งกับพ่อ แม่ ซีเรียส ลูปินและสเนปมากเหลือเกิน
ระหว่างที่แฮร์รี่คิดอะไรเพลิน ๆ เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นเบา ๆ สุนัขสีดำตัวใหญ่เดินเข้ามา ซีเรียสนั่นเอง แฮร์รี่แปลกใจเหลือเกินที่ซีเรียสเข้ามาเยี่ยมอะไรดึก ๆ เช่นนี้ แต่แฮร์รี่คิดผิด ซีเรียสไม่ได้มาเยี่ยมแฮร์รี่ แต่เขาเดินตรงไปข้างเตียงของเลโดรอาอีกฝั่งหนึ่งและคืนร่างเป็นมนุษย์ แฮร์รี่ได้ยินเสียงเลโดรอาขยับตัวลุกนั่ง
\"ฉันรู้ว่าคุณต้องมา\" เลโดรอากล่าวด้วยเสียงอันเบา เธอคงคิดว่าแฮร์รี่หลับไปแล้ว และไม่อยากรบกวนให้แฮร์รี่ตื่น
\"ใช่ ฉันต้องมาแน่ เลดี้ … \" ซีเรียสตอบ
\"พูดมาเถอะค่ะ … มีอะไรค้างคาในใจคุณ ฉันยอมรับผิดทุกอย่าง\"
\"ไม่หรอกเลดี้ เธอก็รู้ ฉันไม่เคยนึกโกรธหรือโทษอะไรเธอเลยนะ แต่เลดี้ ฉันแปลกใจจริง ๆ เลยที่ฉันไม่เคยสังเกตเรื่องเธอกับสเนปเลย มัน … ตั้งแต่เมื่อไรกัน\"
\"ค่ะ … ความจริง ฉันกับเซเวอร์รัสก็พบกันครั้งแรกที่นี่นั่นล่ะ แต่ก็แปลกนะ เหมือนกับว่า … เรารู้ใจกันมานานทั้งที่เพิ่งรู้จักกัน\"
\"เธอก็รู้นี่ ว่าบ้านของเรากับพวกสลิธีรินไม่ถูกกันแค่ไหน ฉันถึงยังแปลกใจอยู่ว่าทำไมเธอถึงได้\"
\"รักเซเวอร์รัส … ใช่ไหม\" เลโดรอาพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดังเกินกว่ากระซิบ แฮร์รี่ได้ยินลมหายใจฮึดฮัดของซีเรียส พ่อทูนหัวคนนี้อารมณ์รุนแรงไม่เบาเช่นกัน
\"ซีเรียสค่ะ … ความรักมันเลือกไม่ได้หรอก … ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไม เซเวอร์รัสเองก็เช่นกัน แต่แค่มองตา เราก็รู้แล้วว่าความรู้สึกของเราตรงกัน คุณพูดถูกค่ะ ว่าบ้านของเรากับพวกเค้าไม่ค่อยถูกกันเท่าไร การพบกันของฉันและเซเวอร์รัสจึงต้องหลบซ่อน ความจริง แทบจะไม่เจอกันเลยด้วยซ้ำ นอกจากเวลาเรียนเท่านั้นน่ะ ที่เหลือเราก็แอบส่งนกฮูกคุยกัน\"
\"เธอคง … รักเขามากใช่ไหม\" ซีเรียสกล่าวถามออกมาได้ยากลำบากที่สุด
\"อือ … \" เลโดรอาพยักหน้าตอบ
\"ลำบากใจมากใช่ไหมที่ต้อง … อยู่ข้าง ๆ ฉัน\"
ซีเรียสกล่าวถามพลางส่งสายตาจับจ้องไปยังใบหน้างามซึ้งเจือความเศร้าของหญิงสาวอยู่ เลโดรอาไม่ตอบอะไร เธอหลับตานิ่งและถอนหายใจยาว
\"จนบัดนี้ ฉันก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี ผิดกับเซเวอร์รัสที่ทำให้เขาต้องช้ำใจ … โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคุณ ซีเรียส … ฉันรู้ดีว่าคุณคิดอย่างไรกับฉัน ตั้งแต่แรกที่เรียนด้วยกันแล้ว … แต่ฉันไม่อาจตอบแทนความรู้สึกดี ๆ ของคุณได้\"
\"ถึงยังไง แม้เป็นช่วงสั้น ๆ แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของฉันเลย เลดี้… เป็นความรู้สึกเดียว ที่พวกผู้คุมวิญญาณไม่อาจดึงมันออกจากความทรงจำของฉันได้ นั่นก็คือช่วงเวลาที่ได้อยู่ข้าง ๆ เธอนะ เลดี้ ใช่ … ฉันยอมรับ ฉันแอบชอบเธอมาตั้งแต่ปีหนึ่ง จนถึงบัดนี้ ฉันก็ไม่เคยเปลี่ยน เธอยังคงอยู่ในใจฉันเสมอนะ\" ซีเรียสพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง มีรอยยิ้มน้อย ๆ แสนเศร้าที่มุมปาก
\"ฉันขอรับด้วยใจ … ซีเรียส\"
\"หายเร็ว ๆ นะ และก็ … ขอให้มีความสุข\" ซีเรียสกล่าว แต่ในน้ำเสียงเจือความเจ็บปวดรวดร้าวอย่างมากที่แฮร์รี่รู้สึกได้
--------------------------------------------------------------------------------
ซีเรียสเดินออกจากห้องพยาบาลไปพร้อมกับหัวใจที่บอบช้ำ เขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าเขาหลงรักเลโดรอามากมายถึงเพียงนี้และไม่เคยคิดว่าจะต้องรู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้ แต่แล้วซีเรียสก็สังเกตเงาสีดำที่ยืนรอเขาอยู่ตรงหน้าประตู สเนปนั่นเอง
\"ฉันรู้ว่าเป็นนาย\" สเนปกล่าวสั้น ๆ
\"มีอะไร\" ซีเรียสตอบสั้น ๆ เช่นกัน ทำอย่างไงซีเรียสก็ทำใจให้ญาติดีกับสเนปไม่ได้
\"ฉันก็ไม่อยากคุยอะไรกับนายนานนักหรอกนะ แต่ฉันก็ต้องขอบใจที่นายช่วยชีวิตฉันไว้\" สเนปกล่าวต่อ ซีเรียสเลิกคิ้ว แล้วเขาก็นึกออกว่าเขาเคยช่วยสเนปในป่าในช่วงคับขันนั้นพอดี
\"ช่างเถอะ เลดี้คงเสียใจมากหากนายเป็นอะไรไป\" ซีเรียสตอบ แต่ในใจก็คิดต่อว่าไม่น่าเลย
\"ใช่ว่าฉันอยากเป็นหนี้บุญคุณนายนะ แต่ยังไงฉันก็ต้องขอบใจนายอยู่ดี\" สเนปพูดเสียงแข็ง
\"ไม่ต้องถือบุญคุณอะไรหรอก แค่นายสัญญากับฉัน … ว่าจะดูแลปกป้องเลดี้เป็นอย่างดีตลอดไป ห้ามทำให้เธอร้องไห้ เสียใจ หรือทอดทิ้งเธอเป็นอันขาด ไม่งั้น … แม้นายอยู่ที่ไหนก็ตาม ฉันจะตามไปฆ่านาย ฉันสาบานได้\" ซีเรียสกล่าวเสียงจริงจัง สายตาจ้องหน้าสเนปตอบแบบไม่กะพริบตาเลย
\"ไม่ต้องบอกฉันก็ทำอยู่แล้ว ขอบใจที่นายเป็นห่วงเธอนะ\" สเนปตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่ต่างอะไรกับซีเรียสเลย
\"ก็ดี … ดูแลเธอให้ดีและกันนะ … ขอให้มีความสุข\" ซีเรียสกล่าวลาสั้น ๆ ก่อนกลายร่างเป็นสุนัขสีดำตัวใหญ่ สเนปมองตามร่างของซีเรียสที่เดินจากไปในความมืด
\"ขอบใจนะ ซีเรียส … ฉันรู้ว่านายก็รักเธอ ฉันสัญญาว่าจะดูแลเลดี้เป็นอย่างดี\" สเนปกล่าวกับตัวเอง
--------------------------------------------------------------------------------
แม้แฮร์รี่จะไม่ค่อยชอบใจที่เลโดรอามีใจให้สเนปแทนที่จะเป็นซีเรียส พ่อทูนหัวที่แฮร์รี่รักและนับถือ เรื่องบางเรื่องเช่นความรัก แฮร์รี่เองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรนัก รอนและเฮอร์ไมโอนี่ก็ไปเยี่ยมศาสตราจารย์เลโดรอาและแฮร์รี่ทุกครั้งที่พวกเขามีเวลาว่าง ที่เกือบทุกครั้งพวกเขาก็จะเจอศาสตราจารย์สเนปที่นั่งเฝ้าศาสตราจารย์เลโดรอาไม่เคยห่าง มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เด็ก ๆ กลั้นหัวเราะแทบตายกับสีหน้าและอาการลูกตื้อของสเนปที่คะยั้นคะยอให้เลโดรอากินยาที่เขาต้มมาให้
\"เอ่อ ไม่กินได้ไหม เซเวอร์รัส … ความจริงฉันไม่เป็นอะไรมากถึงขนาดที่คุณต้องต้มยาบำรุงนี้มาให้เลยนะ\" เลโดรอาเอ่ย ก่อนส่งสายตาอ้อนวอนไปยังสเนปที่ทำหน้าดุขู่เธอ
\"ไม่ได้ เลดี้ เธอต้องกินให้หมด\" สเนปพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มลึกสั้น ๆ แต่ได้ใจความ
\"แค่นึกถึงส่วนผสมก็ไม่ไหวแล้ว\" เลโดรอากระซิบกระซาบให้เด็ก ๆ ฟัง แต่เหมือนว่าสเนปจะได้ยิน สีหน้าของเขาดูเหมือนจะตกใจเล็กน้อย
\"ก็แค่หนังงูสามเหลี่ยมกับปีกแมลงวันเท่านั้นเอง เลดี้\" สเนปพูดหน้าตาเฉย แต่เลโดรอากับเฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าแหยเก
\"กินก็ได้\" เลโดรอาตอบเสียงอ่อย ๆ ก่อนกลั้นใจดื่มยาสีเขียวมีไอลอยจาง ๆ รวดเดียวหมดก่อนทำหน้าพะอืดพะอมไม่ต่างกับเฮอร์ไมโอนี่
เมื่อเห็นเลโดรอาดื่มยาจนหมด สเนปก็อมยิ้มน้อย ๆ อย่างพอใจโดยไม่อายเด็ก ๆ เลยแม้แต่นิด!
--------------------------------------------------------------------------------
แฮร์รี่นอนพักทีห้องพยาบาลอยู่สามวัน ระหว่างนั้นมีคนมาเยี่ยมเลโดรอาและเขาไม่ขาด เลโดรอาฟื้นตัวได้เร็วมากจนแฮร์รี่ชักไม่แน่ใจว่าที่เลโดรอาฟื้นตัวเร็วเช่นนี้เป็นเพราะธรรมชาติของตัวเธอเองที่เป็นนักปราบมารหรือยาบำรุงขนานพิเศษของสเนปที่ใส่ความรักผสมไปกับเครื่องปรุงที่น่าพะอืดพะอมนั้นด้วยหรือเปล่า
ในช่วงเวลานี้ แฮร์รี่ดูจะอุ่นใจและรู้สึกว่าปลอดภัยเพราะตอนนี้เขามีซีเรียส พ่อทูนหัวที่เขารักและนับถือคอยดูแลเขาไม่ห่าง ลูปินพักอยู่ที่หมู่บ้านฮอกส์มี้ดไม่ไกลนักจากฮอกวอตส์เพื่อคอยดูลาดเลาเผื่อว่ามีใครจ้องทำร้ายเลโดรอาและเด็ก ๆ อีก แต่ยิ่งกว่านั้น แฮร์รี่ยังมีเลโดรอาที่นับได้ว่าคล้ายกับแม่ของเขาที่สุด หากไม่นับนางวีสลีย์ แม่ของรอนเข้าด้วยอีกคน
และแล้วการเรียนการสอนก็ดำเนินไปอย่างปกติ สนุกสนาน สลับเงียบเหงา น่าเบื่อบ้างในบางวิชา เช่นประวัติศาสตร์เวทย์มนตร์ที่เด็กส่วนมากจะนั่งหลับไประหว่างเรียน
เลโดรอาสอนคาถาผู้พิทักษ์ให้กับเด็ก ๆ ปีห้าอย่างจริงจัง \"พวกเธอโตพอที่จะรับมือกับศาสตร์มืดในรูปแบบต่าง ๆ นี้แล้ว คาถานี้จะช่วยพวกเธอได้มากทีเดียว\" เลโดรอากล่าวสั้น ๆ ก่อนจะลงมือสอนปฏิบัติและให้เด็ก ๆ ทำตาม แฮร์รี่ชอบผู้พิทักษ์ของเลโดรอามากทีเดียว รูปร่างของหมาป่าสีเงินตัวโตสวยงามแฝงไปด้วยพลังเวทย์มนตร์ที่แข็งแกร่ง สามารถจัดการผู้คุมวิญญาณหลายตนได้ในคราวเดียว
วิชาปรุงยากับสเนปก็ยังเป็นวิชาที่แย่ที่สุดของเด็ก ๆ หลายคนเช่นเดิม ในชั้นเรียนของสเนป แฮร์รี่ยังคงได้รับสายตาชิงชังดังเดิม แฮร์รี่เดาว่าเพราะนี่เป็นวิชาของสเนป เขาจึงสามารถส่งสายตาเช่นนี้ได้โดยไม่ต้องเกรงใจเลโดรอา
จนกระทั่งถึงเย็นวันหนึ่ง มีนกฮูกตัวใหญ่สีน้ำตาลแกมทองบินตรงเข้ามาในห้องโถง มันเป็นจุดเด่นของทุกคนในนั้น เนื่องจากมันเย็นเกินไปสำหรับไปรษณีย์นกฮูก น่าประหลาดใจมากที่มันบินตรงไปยังเลโดรอาที่เฝ้ามองมันอย่างเรียบเฉยดังเช่นรอเวลาอยู่
เลโดรอารับซองจดหมายสีน้ำตาลมีตราประทับกระทรวงเวทมนตร์ที่กลางซอง เธอรินน้ำใส่แก้วเปล่าและส่งให้นกฮูกตัวนั้นกินก่อนที่มันจะบินจากไปในความืด เลโดรอาถอนใจยาวก่อนจะเปิดซองนั้นช้า ๆ และไล่สายตาไปยังหน้ากระดาษ เธอหลับตานิ่งและถอนใจอีกครั้ง
สเนปที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หันไปมองเลโดรอาและส่งสายตาอ่อนโยนที่มีแต่เฉพาะเวลาเฝ้ามองหญิงสาวคนนี้เท่านั้นไปให้ นักเรียนเกือบทุกคนต่างรู้เรื่องของสเนปและเลโดรอา แต่ทุกคนก็ไม่เคยกล้าพูดอะไรต่อหน้าสเนปเพราะยังเกรงกลัวความร้ายกาจของสเนปอยู่นั่นเอง
\"เมื่อไรหรือ เลดี้ … \" ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างใจดี
\"วันเสาร์ที่จะถึงนี้ค่ะ\" เลโดรอาตอบ
\"เร็วเหลือเกินนะ … \" ดัมเบิลดอร์กล่าวอีกครั้ง สีหน้าฉายแววหม่นหมองครู่หนึ่ง
เลโดรอาไม่ตอบอะไรอีก สีหน้าของเธอซีดลงเล็กน้อย แฮร์รี่สังเกตได้ว่าสเนปเองก็มีสีหน้าเศร้าหมองไม่แพ้เลโดรอาเลย ทั้งคู่มองตากันครู่ใหญ่ แต่ไม่มีใครเอ่ยอะไรกันเลยสักคำ
--------------------------------------------------------------------------------
แฮร์รี่ร้อนใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นสีหน้าของเลโดรอาที่โต๊ะอาหาร มันจะเกิดอะไรขึ้นอีกเหรอ แฮร์รี่ไม่เข้าใจเลย ราวกับว่าเลโดรอากำลังจะจากไป
แฮร์รี่คว้าผ้าคลุมล่องหนและแผนที่ตัวกวนออกมา เขาค่อย ๆ เดินไปตามระเบียงพลางเปิดแผนที่มองดูทางข้างหน้าว่ามีฟิลช์หรือใครอื่นอยู่หรือไม่ เหมือนว่าคืนนี้ทุกคนจะไม่มารบกวนแฮร์รี่เลย ดังนั้นแฮร์รี่จึงเดินใต้ผ้าคลุมล่องหนได้อย่างสบายใจ จุดเล็ก ๆ มีชื่อบ่งบอกว่าเลโดรอาอยู่ตรงหอคอยดูดาวที่ฝั่งตะวันออก ไม่ไกลจากห้องพักของเลโดรอาเท่าไร แฮร์รี่เดาว่าเธอคงนอนไม่หลับหรือมีเรื่องไม่สบายใจเลยออกมาดูดาวเล่นเป็นแน่ โอกาสดีจริง ๆ ที่จะได้พูดคุยกับเลโดรอาอีกครั้ง
แฮร์รี่สาวเท้าก้าวเร็ว ๆ ขึ้นบันไดที่ตรงไปยังหอคอยดูดาวนั้น แต่แล้วจุดเล็ก ๆ ที่ชื่อสเนปกำลังเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วราวกับเหาะไปนั้นกำลังเคลื่อนตรงไปหาเลโดรอาเช่นกัน แต่โชคดีที่สเนปขึ้นบันไดอีกทาง ไม่งั้นแฮร์รี่จะต้องคอยหลบไม่ให้สเนปเดินชนแฮร์รี่ที่อยู่ใต้ผ้าคลุมอีก
แฮร์รี่ค่อย ๆ ย่องขึ้นบันไดอย่างเงียบที่สุด และแล้วเขาก็ได้ยินเสียงคุ้นหูสองเสียงกำลังคุยกัน เงาร่างทั้งสองนั้นนั่งอยู่ใกล้ชิดติดกันบนม้านั่งหิน
\"ท้องฟ้าสวยเหมือนวันนั้นเลยนะ เซเวอร์รัส … จำได้ไหม\" เลโดรอากล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
\"ได้ ฉันไม่เคยลืมทุกเรื่องที่มีเธออยู่ด้วยหรอกนะ\" สเนปตอบ น้ำเสียงสเนปอ่อนโยนมาก แฮร์รี่เกือบไม่เชื่อหูตนเอง \"เลดี้ เธอยังมีเรื่องกังวลใจอยู่นะ\" สเนปกล่าวเสียงอ่อนนุ่ม
\"ฉันไม่เคยปิดอะไรคุณได้เลยนะ เซเวอร์รัส … ใช่ค่ะ เรื่องของซีเรียสและแฮร์รี่\" เลโดรอากล่าวออกมา นั่นทำให้แฮร์รี่สะดุ้งโหยง เลโดรอากำลังพูดถึงเขาและซีเรียส
\"ซีเรียส ทำไม\" สเนปถามเสียงแข็งขึ้นทันใด เมื่อได้ยินชื่อของศัตรูที่แสนเกลียดชังจากปากหญิงสาวที่อยู่ในใจเสมอมา
\"การสอบสวนคราวนี้ ฉันจะพยายามยกเรื่องซีเรียสขึ้นมาให้ได้ ถึงจะอาจช่วยซีเรียสให้พ้นผิดเลยไม่ได้ แต่ก็ยังดีกว่าถูกตราหน้าเป็นฆาตกรฆ่าเพื่อนรักของตนเอง เขาทนอยู่ในอัซคาบันถึงสิบสองปีเชียวนะ มันมากเกินไปสำหรับคนบริสุทธิ์ดี ๆ คนหนึ่ง\"
\"อืม\" สเนปครางในลำคอ แฮร์รี่ฟังแล้วรู้สึกว่าสเนปเองไม่ค่อยจะพอใจเท่าไรนัก
\"จะให้ซีเรียสพ้นผิดได้จริง ต้องจับปีเตอร์ให้ได้ แต่นั่นก็คือ … การเข้าถึงตัวคนที่คุณก็รู้ว่าใครเท่านั้น ปีเตอร์ในตอนนี้คงเป็นมือขวาเขาอยู่\"
\"ใช่ … ทั้งหมดนี่คือความตั้งใจของเธอใช่ไหม เลดี้\"
\"ค่ะ เพื่อทดแทนความผิดทั้งหมดที่ฉันทำต่อซีเรียส และก็เพื่อตัวแฮร์รี่เองด้วย\" เลโดรอากล่าวน้ำเสียงสลดเล็กน้อย แฮร์รี่สะดุ้งตัว หูผึ่งทันทีเมื่อได้ยินเลโดรอาพูดเช่นนี้ \"ค่ะ ฉันทำผิดต่อแกมามาก ทำให้แกกำพร้าพ่อแม่ ต้องระเห็ดไปอยู่กับพวกมักเกิ้ล หากซีเรียสเป็นอิสระ แกคงอยากอยู่กับซีเรียสมากกว่ามักเกิ้ลพวกนั้น\"
\"เลดี้ … เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดของเธอเลยนะ\"
\"ค่ะ … คุณพูดแบบนี้มาเป็นร้อยครั้งแล้วนะ\"
เลโดรอาเอนศีรษะพิงไหล่สเนป แฮร์รี่เห็นเพียงเงาและไม่เห็นสีหน้าของทั้งสองเพราะว่าพวกเขานั่งหันหลังให้กับแฮร์รี่ที่ยืนอยู่ตรงมุมบันได แต่แฮร์รี่พอเดาได้ว่าสีหน้าของทั้งสองคงมีความสุขที่สุด
\"เซเวอร์รัส … ฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกหลังการสอบสวนผู้เสพความตายพวกนั้น คุณเข้าใจใช่ไหม … หากเรื่องทุกอย่างเลวร้ายลงไปอีก คุณเองก็จะตกเป็นเป้าหมายด้วยเพราะคุณเองก็ … \" เลโดรอาจะกล่าวต่อแต่ก็ต้องหยุดเพราะสเนปยกนิ้วทาบริมฝีปากของเธอทัน
\"เลดี้ … ฉันไม่เคยกลัวหรอกนะ หากได้ปกป้องเธอ ฉันยินดีเสมอ\" สเนปกล่าวจริงจัง
\"แต่นั่นคือชีวิตคุณนะ!\" เลโดรอาเงยหน้ามองหน้าสเนปด้วยหน้าหวาดหวั่น
\"ใช่ … แต่เพื่อเธอแล้ว ชีวิตทั้งชีวิตฉันก็ให้ได้ … เหมือนกับที่เคยให้เมื่อคราวใช้คาถาฟิเดลลิอัสกับเธอ\" สเนปจ้องตาเลโดรอาตอบ
\"เซเวอร์รัส … ฉัน … ฉันทำผิดกับคุณมาตลอด แต่คุณยัง ทำไม … \"
\"ฉันรู้ว่านั่นไม่ใช่เธอ เลดี้ … ฉันรู้จักเธอดี เธอตัวจริงจะไม่มีวันเปลี่ยนใจไปหาคนอื่นได้หรอก … ฉันเชื่อมั่นในตัวเธอดี รวมทั้ง … ความรู้สึกของเธอที่มีให้ฉันด้วย เราเหมือนกัน เลดี้ ฉันเองก็ไม่มีวันเปลี่ยนใจไปจากเธอได้เช่นกัน\"
\"เซเวอร์รัส … \" เลโดรอาพูดไม่ออก คำพูดทุกคำไม่อาจแทนความรู้สึกตื้นตันที่อัดแน่นในลำคอเธอได้
\"อย่ากล่าวอะไรอีกเลย เลดี้ … \" สเนปส่ายหน้าและยิ้มน้อย ๆ เขาเอื้อมมือไปโอบไหล่เลโดรอาอย่างอ่อนโยนด้วยความรักใคร่เป็นที่สุด \"ดาวคืนนี้สวยกระจ่างนัก … อย่าทำให้ความไม่สบายใจทำลายบรรยากาศดี ๆ เช่นนี้เลย\" สเนปมองขึ้นไปบนฟ้า ดาวล้านดวงแข่งกันอวดแสงสว่างทั่วฟ้าสีดำเป็นประกายระยับ
เลโดรอาไม่ตอบ เธอเอนศีรษะพิงไหล่สเนปดังเดิมและเงยหน้ามองฟ้าเหมือนที่สเนปมองอยู่
โปรดติดตามตอนต่อไปได้ใน \"เซเวอร์รัส สเนป\"
มาดามพอมฟรีย์ยังไม่อนุญาตให้แฮร์รี่กลับไปนอนที่หอพัก แม้ว่าแฮร์รี่ยืนยันแล้วว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก ท้ายที่สุดคืนนั้น แฮร์รี่ยังคงต้องค้างที่ห้องพยาบาลดังเดิม
แฮร์รี่ยังนอนไม่หลับ ในใจคิดแต่เรื่องที่เพิ่งได้ยินได้ฟังมา เลโดรอา หญิงสาวที่นอนเตียงข้าง ๆ เขามีความผูกพันลึกซึ้งกับพ่อ แม่ ซีเรียส ลูปินและสเนปมากเหลือเกิน
ระหว่างที่แฮร์รี่คิดอะไรเพลิน ๆ เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นเบา ๆ สุนัขสีดำตัวใหญ่เดินเข้ามา ซีเรียสนั่นเอง แฮร์รี่แปลกใจเหลือเกินที่ซีเรียสเข้ามาเยี่ยมอะไรดึก ๆ เช่นนี้ แต่แฮร์รี่คิดผิด ซีเรียสไม่ได้มาเยี่ยมแฮร์รี่ แต่เขาเดินตรงไปข้างเตียงของเลโดรอาอีกฝั่งหนึ่งและคืนร่างเป็นมนุษย์ แฮร์รี่ได้ยินเสียงเลโดรอาขยับตัวลุกนั่ง
\"ฉันรู้ว่าคุณต้องมา\" เลโดรอากล่าวด้วยเสียงอันเบา เธอคงคิดว่าแฮร์รี่หลับไปแล้ว และไม่อยากรบกวนให้แฮร์รี่ตื่น
\"ใช่ ฉันต้องมาแน่ เลดี้ … \" ซีเรียสตอบ
\"พูดมาเถอะค่ะ … มีอะไรค้างคาในใจคุณ ฉันยอมรับผิดทุกอย่าง\"
\"ไม่หรอกเลดี้ เธอก็รู้ ฉันไม่เคยนึกโกรธหรือโทษอะไรเธอเลยนะ แต่เลดี้ ฉันแปลกใจจริง ๆ เลยที่ฉันไม่เคยสังเกตเรื่องเธอกับสเนปเลย มัน … ตั้งแต่เมื่อไรกัน\"
\"ค่ะ … ความจริง ฉันกับเซเวอร์รัสก็พบกันครั้งแรกที่นี่นั่นล่ะ แต่ก็แปลกนะ เหมือนกับว่า … เรารู้ใจกันมานานทั้งที่เพิ่งรู้จักกัน\"
\"เธอก็รู้นี่ ว่าบ้านของเรากับพวกสลิธีรินไม่ถูกกันแค่ไหน ฉันถึงยังแปลกใจอยู่ว่าทำไมเธอถึงได้\"
\"รักเซเวอร์รัส … ใช่ไหม\" เลโดรอาพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดังเกินกว่ากระซิบ แฮร์รี่ได้ยินลมหายใจฮึดฮัดของซีเรียส พ่อทูนหัวคนนี้อารมณ์รุนแรงไม่เบาเช่นกัน
\"ซีเรียสค่ะ … ความรักมันเลือกไม่ได้หรอก … ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไม เซเวอร์รัสเองก็เช่นกัน แต่แค่มองตา เราก็รู้แล้วว่าความรู้สึกของเราตรงกัน คุณพูดถูกค่ะ ว่าบ้านของเรากับพวกเค้าไม่ค่อยถูกกันเท่าไร การพบกันของฉันและเซเวอร์รัสจึงต้องหลบซ่อน ความจริง แทบจะไม่เจอกันเลยด้วยซ้ำ นอกจากเวลาเรียนเท่านั้นน่ะ ที่เหลือเราก็แอบส่งนกฮูกคุยกัน\"
\"เธอคง … รักเขามากใช่ไหม\" ซีเรียสกล่าวถามออกมาได้ยากลำบากที่สุด
\"อือ … \" เลโดรอาพยักหน้าตอบ
\"ลำบากใจมากใช่ไหมที่ต้อง … อยู่ข้าง ๆ ฉัน\"
ซีเรียสกล่าวถามพลางส่งสายตาจับจ้องไปยังใบหน้างามซึ้งเจือความเศร้าของหญิงสาวอยู่ เลโดรอาไม่ตอบอะไร เธอหลับตานิ่งและถอนหายใจยาว
\"จนบัดนี้ ฉันก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี ผิดกับเซเวอร์รัสที่ทำให้เขาต้องช้ำใจ … โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคุณ ซีเรียส … ฉันรู้ดีว่าคุณคิดอย่างไรกับฉัน ตั้งแต่แรกที่เรียนด้วยกันแล้ว … แต่ฉันไม่อาจตอบแทนความรู้สึกดี ๆ ของคุณได้\"
\"ถึงยังไง แม้เป็นช่วงสั้น ๆ แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของฉันเลย เลดี้… เป็นความรู้สึกเดียว ที่พวกผู้คุมวิญญาณไม่อาจดึงมันออกจากความทรงจำของฉันได้ นั่นก็คือช่วงเวลาที่ได้อยู่ข้าง ๆ เธอนะ เลดี้ ใช่ … ฉันยอมรับ ฉันแอบชอบเธอมาตั้งแต่ปีหนึ่ง จนถึงบัดนี้ ฉันก็ไม่เคยเปลี่ยน เธอยังคงอยู่ในใจฉันเสมอนะ\" ซีเรียสพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง มีรอยยิ้มน้อย ๆ แสนเศร้าที่มุมปาก
\"ฉันขอรับด้วยใจ … ซีเรียส\"
\"หายเร็ว ๆ นะ และก็ … ขอให้มีความสุข\" ซีเรียสกล่าว แต่ในน้ำเสียงเจือความเจ็บปวดรวดร้าวอย่างมากที่แฮร์รี่รู้สึกได้
--------------------------------------------------------------------------------
ซีเรียสเดินออกจากห้องพยาบาลไปพร้อมกับหัวใจที่บอบช้ำ เขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าเขาหลงรักเลโดรอามากมายถึงเพียงนี้และไม่เคยคิดว่าจะต้องรู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้ แต่แล้วซีเรียสก็สังเกตเงาสีดำที่ยืนรอเขาอยู่ตรงหน้าประตู สเนปนั่นเอง
\"ฉันรู้ว่าเป็นนาย\" สเนปกล่าวสั้น ๆ
\"มีอะไร\" ซีเรียสตอบสั้น ๆ เช่นกัน ทำอย่างไงซีเรียสก็ทำใจให้ญาติดีกับสเนปไม่ได้
\"ฉันก็ไม่อยากคุยอะไรกับนายนานนักหรอกนะ แต่ฉันก็ต้องขอบใจที่นายช่วยชีวิตฉันไว้\" สเนปกล่าวต่อ ซีเรียสเลิกคิ้ว แล้วเขาก็นึกออกว่าเขาเคยช่วยสเนปในป่าในช่วงคับขันนั้นพอดี
\"ช่างเถอะ เลดี้คงเสียใจมากหากนายเป็นอะไรไป\" ซีเรียสตอบ แต่ในใจก็คิดต่อว่าไม่น่าเลย
\"ใช่ว่าฉันอยากเป็นหนี้บุญคุณนายนะ แต่ยังไงฉันก็ต้องขอบใจนายอยู่ดี\" สเนปพูดเสียงแข็ง
\"ไม่ต้องถือบุญคุณอะไรหรอก แค่นายสัญญากับฉัน … ว่าจะดูแลปกป้องเลดี้เป็นอย่างดีตลอดไป ห้ามทำให้เธอร้องไห้ เสียใจ หรือทอดทิ้งเธอเป็นอันขาด ไม่งั้น … แม้นายอยู่ที่ไหนก็ตาม ฉันจะตามไปฆ่านาย ฉันสาบานได้\" ซีเรียสกล่าวเสียงจริงจัง สายตาจ้องหน้าสเนปตอบแบบไม่กะพริบตาเลย
\"ไม่ต้องบอกฉันก็ทำอยู่แล้ว ขอบใจที่นายเป็นห่วงเธอนะ\" สเนปตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่ต่างอะไรกับซีเรียสเลย
\"ก็ดี … ดูแลเธอให้ดีและกันนะ … ขอให้มีความสุข\" ซีเรียสกล่าวลาสั้น ๆ ก่อนกลายร่างเป็นสุนัขสีดำตัวใหญ่ สเนปมองตามร่างของซีเรียสที่เดินจากไปในความมืด
\"ขอบใจนะ ซีเรียส … ฉันรู้ว่านายก็รักเธอ ฉันสัญญาว่าจะดูแลเลดี้เป็นอย่างดี\" สเนปกล่าวกับตัวเอง
--------------------------------------------------------------------------------
แม้แฮร์รี่จะไม่ค่อยชอบใจที่เลโดรอามีใจให้สเนปแทนที่จะเป็นซีเรียส พ่อทูนหัวที่แฮร์รี่รักและนับถือ เรื่องบางเรื่องเช่นความรัก แฮร์รี่เองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรนัก รอนและเฮอร์ไมโอนี่ก็ไปเยี่ยมศาสตราจารย์เลโดรอาและแฮร์รี่ทุกครั้งที่พวกเขามีเวลาว่าง ที่เกือบทุกครั้งพวกเขาก็จะเจอศาสตราจารย์สเนปที่นั่งเฝ้าศาสตราจารย์เลโดรอาไม่เคยห่าง มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เด็ก ๆ กลั้นหัวเราะแทบตายกับสีหน้าและอาการลูกตื้อของสเนปที่คะยั้นคะยอให้เลโดรอากินยาที่เขาต้มมาให้
\"เอ่อ ไม่กินได้ไหม เซเวอร์รัส … ความจริงฉันไม่เป็นอะไรมากถึงขนาดที่คุณต้องต้มยาบำรุงนี้มาให้เลยนะ\" เลโดรอาเอ่ย ก่อนส่งสายตาอ้อนวอนไปยังสเนปที่ทำหน้าดุขู่เธอ
\"ไม่ได้ เลดี้ เธอต้องกินให้หมด\" สเนปพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มลึกสั้น ๆ แต่ได้ใจความ
\"แค่นึกถึงส่วนผสมก็ไม่ไหวแล้ว\" เลโดรอากระซิบกระซาบให้เด็ก ๆ ฟัง แต่เหมือนว่าสเนปจะได้ยิน สีหน้าของเขาดูเหมือนจะตกใจเล็กน้อย
\"ก็แค่หนังงูสามเหลี่ยมกับปีกแมลงวันเท่านั้นเอง เลดี้\" สเนปพูดหน้าตาเฉย แต่เลโดรอากับเฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าแหยเก
\"กินก็ได้\" เลโดรอาตอบเสียงอ่อย ๆ ก่อนกลั้นใจดื่มยาสีเขียวมีไอลอยจาง ๆ รวดเดียวหมดก่อนทำหน้าพะอืดพะอมไม่ต่างกับเฮอร์ไมโอนี่
เมื่อเห็นเลโดรอาดื่มยาจนหมด สเนปก็อมยิ้มน้อย ๆ อย่างพอใจโดยไม่อายเด็ก ๆ เลยแม้แต่นิด!
--------------------------------------------------------------------------------
แฮร์รี่นอนพักทีห้องพยาบาลอยู่สามวัน ระหว่างนั้นมีคนมาเยี่ยมเลโดรอาและเขาไม่ขาด เลโดรอาฟื้นตัวได้เร็วมากจนแฮร์รี่ชักไม่แน่ใจว่าที่เลโดรอาฟื้นตัวเร็วเช่นนี้เป็นเพราะธรรมชาติของตัวเธอเองที่เป็นนักปราบมารหรือยาบำรุงขนานพิเศษของสเนปที่ใส่ความรักผสมไปกับเครื่องปรุงที่น่าพะอืดพะอมนั้นด้วยหรือเปล่า
ในช่วงเวลานี้ แฮร์รี่ดูจะอุ่นใจและรู้สึกว่าปลอดภัยเพราะตอนนี้เขามีซีเรียส พ่อทูนหัวที่เขารักและนับถือคอยดูแลเขาไม่ห่าง ลูปินพักอยู่ที่หมู่บ้านฮอกส์มี้ดไม่ไกลนักจากฮอกวอตส์เพื่อคอยดูลาดเลาเผื่อว่ามีใครจ้องทำร้ายเลโดรอาและเด็ก ๆ อีก แต่ยิ่งกว่านั้น แฮร์รี่ยังมีเลโดรอาที่นับได้ว่าคล้ายกับแม่ของเขาที่สุด หากไม่นับนางวีสลีย์ แม่ของรอนเข้าด้วยอีกคน
และแล้วการเรียนการสอนก็ดำเนินไปอย่างปกติ สนุกสนาน สลับเงียบเหงา น่าเบื่อบ้างในบางวิชา เช่นประวัติศาสตร์เวทย์มนตร์ที่เด็กส่วนมากจะนั่งหลับไประหว่างเรียน
เลโดรอาสอนคาถาผู้พิทักษ์ให้กับเด็ก ๆ ปีห้าอย่างจริงจัง \"พวกเธอโตพอที่จะรับมือกับศาสตร์มืดในรูปแบบต่าง ๆ นี้แล้ว คาถานี้จะช่วยพวกเธอได้มากทีเดียว\" เลโดรอากล่าวสั้น ๆ ก่อนจะลงมือสอนปฏิบัติและให้เด็ก ๆ ทำตาม แฮร์รี่ชอบผู้พิทักษ์ของเลโดรอามากทีเดียว รูปร่างของหมาป่าสีเงินตัวโตสวยงามแฝงไปด้วยพลังเวทย์มนตร์ที่แข็งแกร่ง สามารถจัดการผู้คุมวิญญาณหลายตนได้ในคราวเดียว
วิชาปรุงยากับสเนปก็ยังเป็นวิชาที่แย่ที่สุดของเด็ก ๆ หลายคนเช่นเดิม ในชั้นเรียนของสเนป แฮร์รี่ยังคงได้รับสายตาชิงชังดังเดิม แฮร์รี่เดาว่าเพราะนี่เป็นวิชาของสเนป เขาจึงสามารถส่งสายตาเช่นนี้ได้โดยไม่ต้องเกรงใจเลโดรอา
จนกระทั่งถึงเย็นวันหนึ่ง มีนกฮูกตัวใหญ่สีน้ำตาลแกมทองบินตรงเข้ามาในห้องโถง มันเป็นจุดเด่นของทุกคนในนั้น เนื่องจากมันเย็นเกินไปสำหรับไปรษณีย์นกฮูก น่าประหลาดใจมากที่มันบินตรงไปยังเลโดรอาที่เฝ้ามองมันอย่างเรียบเฉยดังเช่นรอเวลาอยู่
เลโดรอารับซองจดหมายสีน้ำตาลมีตราประทับกระทรวงเวทมนตร์ที่กลางซอง เธอรินน้ำใส่แก้วเปล่าและส่งให้นกฮูกตัวนั้นกินก่อนที่มันจะบินจากไปในความืด เลโดรอาถอนใจยาวก่อนจะเปิดซองนั้นช้า ๆ และไล่สายตาไปยังหน้ากระดาษ เธอหลับตานิ่งและถอนใจอีกครั้ง
สเนปที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หันไปมองเลโดรอาและส่งสายตาอ่อนโยนที่มีแต่เฉพาะเวลาเฝ้ามองหญิงสาวคนนี้เท่านั้นไปให้ นักเรียนเกือบทุกคนต่างรู้เรื่องของสเนปและเลโดรอา แต่ทุกคนก็ไม่เคยกล้าพูดอะไรต่อหน้าสเนปเพราะยังเกรงกลัวความร้ายกาจของสเนปอยู่นั่นเอง
\"เมื่อไรหรือ เลดี้ … \" ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างใจดี
\"วันเสาร์ที่จะถึงนี้ค่ะ\" เลโดรอาตอบ
\"เร็วเหลือเกินนะ … \" ดัมเบิลดอร์กล่าวอีกครั้ง สีหน้าฉายแววหม่นหมองครู่หนึ่ง
เลโดรอาไม่ตอบอะไรอีก สีหน้าของเธอซีดลงเล็กน้อย แฮร์รี่สังเกตได้ว่าสเนปเองก็มีสีหน้าเศร้าหมองไม่แพ้เลโดรอาเลย ทั้งคู่มองตากันครู่ใหญ่ แต่ไม่มีใครเอ่ยอะไรกันเลยสักคำ
--------------------------------------------------------------------------------
แฮร์รี่ร้อนใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นสีหน้าของเลโดรอาที่โต๊ะอาหาร มันจะเกิดอะไรขึ้นอีกเหรอ แฮร์รี่ไม่เข้าใจเลย ราวกับว่าเลโดรอากำลังจะจากไป
แฮร์รี่คว้าผ้าคลุมล่องหนและแผนที่ตัวกวนออกมา เขาค่อย ๆ เดินไปตามระเบียงพลางเปิดแผนที่มองดูทางข้างหน้าว่ามีฟิลช์หรือใครอื่นอยู่หรือไม่ เหมือนว่าคืนนี้ทุกคนจะไม่มารบกวนแฮร์รี่เลย ดังนั้นแฮร์รี่จึงเดินใต้ผ้าคลุมล่องหนได้อย่างสบายใจ จุดเล็ก ๆ มีชื่อบ่งบอกว่าเลโดรอาอยู่ตรงหอคอยดูดาวที่ฝั่งตะวันออก ไม่ไกลจากห้องพักของเลโดรอาเท่าไร แฮร์รี่เดาว่าเธอคงนอนไม่หลับหรือมีเรื่องไม่สบายใจเลยออกมาดูดาวเล่นเป็นแน่ โอกาสดีจริง ๆ ที่จะได้พูดคุยกับเลโดรอาอีกครั้ง
แฮร์รี่สาวเท้าก้าวเร็ว ๆ ขึ้นบันไดที่ตรงไปยังหอคอยดูดาวนั้น แต่แล้วจุดเล็ก ๆ ที่ชื่อสเนปกำลังเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วราวกับเหาะไปนั้นกำลังเคลื่อนตรงไปหาเลโดรอาเช่นกัน แต่โชคดีที่สเนปขึ้นบันไดอีกทาง ไม่งั้นแฮร์รี่จะต้องคอยหลบไม่ให้สเนปเดินชนแฮร์รี่ที่อยู่ใต้ผ้าคลุมอีก
แฮร์รี่ค่อย ๆ ย่องขึ้นบันไดอย่างเงียบที่สุด และแล้วเขาก็ได้ยินเสียงคุ้นหูสองเสียงกำลังคุยกัน เงาร่างทั้งสองนั้นนั่งอยู่ใกล้ชิดติดกันบนม้านั่งหิน
\"ท้องฟ้าสวยเหมือนวันนั้นเลยนะ เซเวอร์รัส … จำได้ไหม\" เลโดรอากล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
\"ได้ ฉันไม่เคยลืมทุกเรื่องที่มีเธออยู่ด้วยหรอกนะ\" สเนปตอบ น้ำเสียงสเนปอ่อนโยนมาก แฮร์รี่เกือบไม่เชื่อหูตนเอง \"เลดี้ เธอยังมีเรื่องกังวลใจอยู่นะ\" สเนปกล่าวเสียงอ่อนนุ่ม
\"ฉันไม่เคยปิดอะไรคุณได้เลยนะ เซเวอร์รัส … ใช่ค่ะ เรื่องของซีเรียสและแฮร์รี่\" เลโดรอากล่าวออกมา นั่นทำให้แฮร์รี่สะดุ้งโหยง เลโดรอากำลังพูดถึงเขาและซีเรียส
\"ซีเรียส ทำไม\" สเนปถามเสียงแข็งขึ้นทันใด เมื่อได้ยินชื่อของศัตรูที่แสนเกลียดชังจากปากหญิงสาวที่อยู่ในใจเสมอมา
\"การสอบสวนคราวนี้ ฉันจะพยายามยกเรื่องซีเรียสขึ้นมาให้ได้ ถึงจะอาจช่วยซีเรียสให้พ้นผิดเลยไม่ได้ แต่ก็ยังดีกว่าถูกตราหน้าเป็นฆาตกรฆ่าเพื่อนรักของตนเอง เขาทนอยู่ในอัซคาบันถึงสิบสองปีเชียวนะ มันมากเกินไปสำหรับคนบริสุทธิ์ดี ๆ คนหนึ่ง\"
\"อืม\" สเนปครางในลำคอ แฮร์รี่ฟังแล้วรู้สึกว่าสเนปเองไม่ค่อยจะพอใจเท่าไรนัก
\"จะให้ซีเรียสพ้นผิดได้จริง ต้องจับปีเตอร์ให้ได้ แต่นั่นก็คือ … การเข้าถึงตัวคนที่คุณก็รู้ว่าใครเท่านั้น ปีเตอร์ในตอนนี้คงเป็นมือขวาเขาอยู่\"
\"ใช่ … ทั้งหมดนี่คือความตั้งใจของเธอใช่ไหม เลดี้\"
\"ค่ะ เพื่อทดแทนความผิดทั้งหมดที่ฉันทำต่อซีเรียส และก็เพื่อตัวแฮร์รี่เองด้วย\" เลโดรอากล่าวน้ำเสียงสลดเล็กน้อย แฮร์รี่สะดุ้งตัว หูผึ่งทันทีเมื่อได้ยินเลโดรอาพูดเช่นนี้ \"ค่ะ ฉันทำผิดต่อแกมามาก ทำให้แกกำพร้าพ่อแม่ ต้องระเห็ดไปอยู่กับพวกมักเกิ้ล หากซีเรียสเป็นอิสระ แกคงอยากอยู่กับซีเรียสมากกว่ามักเกิ้ลพวกนั้น\"
\"เลดี้ … เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดของเธอเลยนะ\"
\"ค่ะ … คุณพูดแบบนี้มาเป็นร้อยครั้งแล้วนะ\"
เลโดรอาเอนศีรษะพิงไหล่สเนป แฮร์รี่เห็นเพียงเงาและไม่เห็นสีหน้าของทั้งสองเพราะว่าพวกเขานั่งหันหลังให้กับแฮร์รี่ที่ยืนอยู่ตรงมุมบันได แต่แฮร์รี่พอเดาได้ว่าสีหน้าของทั้งสองคงมีความสุขที่สุด
\"เซเวอร์รัส … ฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกหลังการสอบสวนผู้เสพความตายพวกนั้น คุณเข้าใจใช่ไหม … หากเรื่องทุกอย่างเลวร้ายลงไปอีก คุณเองก็จะตกเป็นเป้าหมายด้วยเพราะคุณเองก็ … \" เลโดรอาจะกล่าวต่อแต่ก็ต้องหยุดเพราะสเนปยกนิ้วทาบริมฝีปากของเธอทัน
\"เลดี้ … ฉันไม่เคยกลัวหรอกนะ หากได้ปกป้องเธอ ฉันยินดีเสมอ\" สเนปกล่าวจริงจัง
\"แต่นั่นคือชีวิตคุณนะ!\" เลโดรอาเงยหน้ามองหน้าสเนปด้วยหน้าหวาดหวั่น
\"ใช่ … แต่เพื่อเธอแล้ว ชีวิตทั้งชีวิตฉันก็ให้ได้ … เหมือนกับที่เคยให้เมื่อคราวใช้คาถาฟิเดลลิอัสกับเธอ\" สเนปจ้องตาเลโดรอาตอบ
\"เซเวอร์รัส … ฉัน … ฉันทำผิดกับคุณมาตลอด แต่คุณยัง ทำไม … \"
\"ฉันรู้ว่านั่นไม่ใช่เธอ เลดี้ … ฉันรู้จักเธอดี เธอตัวจริงจะไม่มีวันเปลี่ยนใจไปหาคนอื่นได้หรอก … ฉันเชื่อมั่นในตัวเธอดี รวมทั้ง … ความรู้สึกของเธอที่มีให้ฉันด้วย เราเหมือนกัน เลดี้ ฉันเองก็ไม่มีวันเปลี่ยนใจไปจากเธอได้เช่นกัน\"
\"เซเวอร์รัส … \" เลโดรอาพูดไม่ออก คำพูดทุกคำไม่อาจแทนความรู้สึกตื้นตันที่อัดแน่นในลำคอเธอได้
\"อย่ากล่าวอะไรอีกเลย เลดี้ … \" สเนปส่ายหน้าและยิ้มน้อย ๆ เขาเอื้อมมือไปโอบไหล่เลโดรอาอย่างอ่อนโยนด้วยความรักใคร่เป็นที่สุด \"ดาวคืนนี้สวยกระจ่างนัก … อย่าทำให้ความไม่สบายใจทำลายบรรยากาศดี ๆ เช่นนี้เลย\" สเนปมองขึ้นไปบนฟ้า ดาวล้านดวงแข่งกันอวดแสงสว่างทั่วฟ้าสีดำเป็นประกายระยับ
เลโดรอาไม่ตอบ เธอเอนศีรษะพิงไหล่สเนปดังเดิมและเงยหน้ามองฟ้าเหมือนที่สเนปมองอยู่
โปรดติดตามตอนต่อไปได้ใน \"เซเวอร์รัส สเนป\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น