ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ความจริงอันแสนเจ็บปวด
Chapter 12 : ความจริงอันแสนเจ็บปวด
แฮร์รี่ลืมตาตื่นอย่างงัวเงียในตอนสายของอีกวัน อีกมือพยายามคว้าแว่นตาตามปกติ แต่กลับมีคนส่งแว่นตามาให้ซึ่งทำให้แฮร์รี่ประหลาดใจมาก
\"เฮอร์ไมโอนี่\" แฮร์รี่เรียกเมื่อสวมแว่นตาเรียบร้อยแล้ว
\"ดีจังที่เธอปลอดภัยดี\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ รอนที่อยู่ข้าง ๆ โอบไหล่เฮอร์ไมโอนี่
\"แฮร์รี่ไม่เป็นอะไรแล้ว อย่าร้องไห้สิ ขี้แยจัง\" รอนปลอบ
\"ก็ฉัน … \" เฮอร์ไมโอนี่กล่าว
\"ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ขอบใจพวกเธอมากนะ\" แฮร์รี่ตอบและอมยิ้มที่เห็นความสัมพันธ์ของเพื่อนรักทั้งสองดูไปได้สวย
สักพักศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ มักกอนนากัล ลูปินพร้อมสุนัขสีดำตัวใหญ่คุ้นตาก็เดินเข้ามาในห้อง สีหน้าของดัมเบิลดอร์ดูโล่งใจที่เห็นแฮร์รี่ดูดีขึ้น สุนัขสีดำตัวนั้นเดินมานั่งข้าง ๆ แฮร์รี่ทันที พลางเลียมือของแฮร์รี่ทำให้แฮร์รี่รู้สึกตัว ซีเรียสอยู่ข้าง ๆ เขาแล้ว
\"เป็นไงบ้าง แฮร์รี่\" เสียงของดัมเบิลดอร์ดูอ่อนโยนและเป็นห่วงแฮร์รี่มาก
\"ดีขึ้นครับ\"
\"ก็ดีแล้วล่ะ อ้อ เลดี้ฟื้นพอดีเลย\" ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างดีใจเมื่อเห็นเลโดรอาค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา สเนปยิ้มอย่างดีใจแบบลืมตัว
\"อืม … \" เลโดรอาลืมตาขึ้นมาและหันไปมองสเนปที่นั่งอยู่ข้าง ๆ สีหน้าของเลโดรอาเปี่ยมไปด้วยความสุขที่เห็นหน้าสเนปก่อนเป็นคนแรก
\"เลดี้ … \" สเนปเอ่ยชื่อหญิงสาวสั้น ๆ แต่สายตากลับสื่อความหมายที่อยู่ในใจเป็นล้านคำ
\"ดีจริง ๆ ที่เธอฟื้นแล้ว เลดี้ … พี่กลัวจริง ๆ ว่าเธอจะ … \" ลูปินที่เดินมายืนข้าง ๆ ลูบหน้าผากน้องสาวสุดที่รักอย่างห่วงใย
\"ฉันไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ พี่รีมัส\" เลดี้ตอบ สายตาส่งคำขอบคุณให้ลูปิน แล้วก็เลยสายตาไปยังเตียงข้าง ๆ ที่แฮร์รี่นอนอยู่ \"แฮร์รี่ เธอเป็นอะไรมากหรือเปล่า\"
\"ผมไม่เป็นไรแล้วฮะ\" แฮร์รี่ตอบ
\"ฉันตกใจจริง ๆ ที่เห็นเธอบาดเจ็บมากขนาดนั้น ฉันมาช้าไปหน่อย ไม่งั้นเธอคงไม่ต้องเจ็บตัวขนาดนี้ ขอโทษจริง ๆ \" เลโดรอาเสียงสั่น
\"อาจารย์ไม่ผิดหรอกฮะ … หากอาจารย์ไม่มา ผมคง … \"
\"เกือบไปอีกแล้ว ฉันเกือบทำผิดอีกแล้ว เหมือนกับที่เคยทำกับเจมส์ ซีเรียส … \" เลโดรอารำพัน เธอหันไปทางแฮร์รี่ แต่สายตาจับจ้องไปยังสุนัขสีดำที่นั่งนิ่งข้างแฮร์รี่ มันก็มองตอบเธอเช่นกัน แต่แล้วก็หันไปทางสเนป \"และคุณ\"
\"เธอพร้อมแล้วหรือ เลดี้ … ที่จะเล่าถึงอดีตที่เป็นความลับในใจเธอมาตลอดสิบกว่าปีนี้\" สเนปถามด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น
\"ค่ะ … ฉันแน่ใจ\" เลโดรอามองไปยังศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ เขาพยักหน้ารับรู้
--------------------------------------------------------------------------------
เลโดรอาดื่มช็อกโกแลตที่มาดามพอมฟรีย์นำมาให้จนหมดและวางถ้วยที่โต๊ะข้างเตียง สีหน้าเหนื่อยอ่อนแต่ยังคงความหวานซึ้งอยู่ เลโดรอาหลับตาครู่หนึ่งเพื่อรำลึกถึงความทรงจำในอดีตช่วงนั้นที่แสนเลวร้ายที่สุด ก่อนถอนใจยาวและมองตรงไปยังศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ที่คอยฟังอยู่ เลโดรอาสูดหายใจแล้วจึงเริ่มต้น
\"เรื่องทั้งหมดเริ่มต้นที่ไหน ฉันเองก็ไม่แน่ใจ\" เลโดรอาเล่า \"พ่อและแม่ของฉันเป็นมือปราบมารที่เก่งที่สุดที่กระทรวงเคยมีมา จัดการกับพ่อมด แม่มดศาสตร์มืดมามาก อาจเป็นเพราะเหตุนี้ ท่านถึงเป็นหนึ่งในเป้าหมายของโวลเดอร์มอร์\"
เมื่อเลโดรอาพูดชื่อนี้ออกมา ศาสตราจารย์มักกอนนากัลและมาดามพอมฟรีย์ขยับตัวอย่างระแวดระวัง รอนและเฮอร์ไมโอนี่เคยชินกับการที่แฮร์รี่พูดชื่อนี้ออกมาบ่อย ๆจนไม่รู้สึกตกใจเท่าไรนัก
\"พ่อกับแม่สอนเวทมนตร์มืดให้ฉันตั้งแต่เด็ก ๆ เพื่อเรียนรู้และใช้ป้องกันตัวเอง ไม่แปลกเลยที่ฉันจะเรียนวิชานี้ในฮอกวอตส์ได้ดีและเร็วกว่าคนอื่น\"
\"เธอเป็นแม่มดที่เก่งและเรียนรู้ได้เร็วมากคนหนึ่งที่ฉันเคยเจอมาทีเดียว\" ดัมเบิลดอร์ยิ้มน้อย ๆ เลโดรอายิ้มตอบ
\"แต่เวลาแห่งความสุขมันช่างสั้นนัก ตอนนั้นฉันจำได้ดี … เป็นช่วงคริสต์มาสตอนที่ฉันเรียนอยู่ปีสี่ฮอกวอตส์ ช่วงเวลาอันแสนสุขกับครอบครัวที่อบอุ่น พ่อกับแม่รอฉันอยู่ที่บ้านเพื่อฉลองคริสต์มาสพร้อมกัน แต่แล้ว … เมื่อฉันกลับไปถึง … \" เลโดรอาหยุดเล่า สายตามองตรงไปยังเบื้องหน้าอย่างว่างเปล่า
\"ฉันเห็นนรกเกิดขึ้นในบ้าน ข้าวของกระจัดกระจาย เศษกระจกตกเกลื่อนพื้น ฉันวิ่งเข้าไปในห้องโถง … และสิ่งที่ฉันพบก็คือ … \" เลโดรอาหยุดอีกครั้ง น้ำเสียงของเธอเริ่มสั่นเช่นเดียวกับไหล่บางที่สั่นสะท้าน ภาพที่อยู่ในใจติดตาของเธอจนถึงทุกวันนี้
\"พ่อและแม่กำลังต่อสู้กัน … แสงสีแดงจากไม้กายสิทธิ์ของท่านทั้งสองกำลังเข่นฆ่ากันอย่างโหดร้ายที่สุด และเขาก็ยืนอยู่ตรงนั้น … ที่มุมห้อง กำลังกำกับบทละครนี้อยู่ … โวลเดอร์มอร์ … \"
เสียงของเลโดรอาขาดช่วงไป น้ำตาหยดใสไหลอาบแก้มอย่างสุดกลั้น แฮร์รี่สังเกตเห็นเงาระยับที่แว่นตาของศาสตราจารย์มักกอนนากัล น้ำตาเธอคงกำลังจะไหลเช่นกัน ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นกำลังซับน้ำตาด้วยผ้าห่มของแฮร์รี่ ลูปินยืนนิ่ง เขากำลังกำหมัดแน่นอย่างโกรธแค้นที่สุด สเนปเอื้อมมือไปกุมมือของเลโดรอาแน่น เลโดรอามองไปยังสเนป สายตาที่ห่วงใยของสเนปและความรู้สึกนั้น เลโดรอารับรู้ได้
\"โวลเดอร์มอร์ทำร้ายฉัน ให้ฉันบาดเจ็บเจียนตายและร่ายคาถาสะกดใจฉัน ให้ฉันเป็นสายลับให้กับเขา แต่ก่อนเขาจากไป เขาสั่งให้พ่อและแม่ฆ่าตัวตายและก็ระเบิดบ้านทั้งหลัง ทิ้งฉันให้จมอยู่ในซากปรักหักพังนั้น … ทางกระทรวงปิดข่าวนี้เงียบเพื่อไม่ให้ทุกคนแตกตื่นกับการถูกเก็บของมือปราบมารที่เก่งที่สุด ใช่ … จากนั้น ฉันก็พักรักษาตัวกับครอบครัวของลูปิน และกลับไปเรียนที่ฮอกวอตส์ตามปกติ โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าฉันถูกคาถาสะกดใจ\"
\"จุดหมายของโวลเดอร์มอร์ที่ฉันคิดก็คือเธอ … เลดี้ … เขาพยายามหาคนเก่ง ๆ ที่มีสามารถใช้ศาสตร์มืดได้ พ่อแม่เธอคงขัดขืน ไม่ยอมเข้าร่วม เขาเลยจัดการเสีย แต่เธอที่เป็นลูกและได้รับการสอนจากพ่อแม่เธอและคงเกลี้ยกล่อมได้ง่ายกว่า เขาเลยสะกดใจเธอ อีกอย่างเธอใกล้ชิดกับเจมส์ และนั่นก็คือจุดหมายต่อไปของเขา เจมส์ พอตเตอร์\" ดัมเบิลดอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงเห็นใจในชะตากรรมที่เลวร้ายนี้และหันไปมองแฮร์รี่ แฮร์รี่สะดุ้งเฮือก พ่อของเขาคือจุดหมายของโวลเดอร์มอร์
\"ใช่ค่ะ … ฉันถูกบังคับมาตลอดให้เข้าใกล้เจมส์ สืบความลับทั้งหมด จุดอ่อน จุดแข็ง นิสัยและทุก ๆ เรื่องเกี่ยวกับเจมส์และคนใกล้ชิด มันไม่ยากมากนักเพราะเราอยู่บ้านเดียวกันและอยู่ในทีมเดียวกัน แต่ … \" เลโดรอามองไปยังแฮร์รี่ด้วยสายตาที่รู้สึกผิด
\"เจมส์มีลิลี่ … เขารักลิลี่และลิลี่ก็รักเขา … ไม่มีใครสามารถแทรกแซงความรักนี้ได้ แม้แต่ฉัน … ฉันจึงต้องเปลี่ยนจุดหมายไปเป็นเพื่อนรักที่สนิทที่สุดของเจมส์แทน … นั่นคือซีเรียส\" เลโดรอากล่าวและเลื่อนสายตาไปยังสุนัขสีดำข้างแฮร์รี่
\"ไม่ใช่เรื่องยากเลย ฉันรู้แล้วตั้งแต่เข้าเรียนที่นี่ว่าซีเรียสคิดอย่างไรกับฉัน … แต่ฉันไม่อาจตอบแทนความรู้สึกนี้ได้ เพราะในใจของฉันไม่อาจ … \" เลโดรอาหยุดอีกครั้งและถอนหายใจยาว สเนปบีบมือเธอแน่นราวกับเข้าใจความรู้สึกของเลโดรอาดี
\"การถูกสะกดมันทรมานมาก แน่ล่ะ มนตร์สะกดของโวลเดอร์มอร์แข็งแกร่งมาก แต่ฉันก็พยายามขัดขืน พยายามมาตลอด แม้มันเจ็บปวดแต่ฉันก็ต้องทำ มันเป็นสิ่งเดียวที่ฉันต้องทำ … จนถึงปีที่ห้า คนที่สังเกตเห็นการต่อสู้ขัดขืนนี้ก็คือคุณ เซเวอร์รัส … \"
เสียงของเลโดรอาขาดหายไปแล้ว เธอถอนหายใจอีกครั้งและมองไปยังสเนปที่กำลังกุมมือของเธอแน่นราวกับไม่ต้องการให้เธอหนีเขาไปไหน
\"จากตรงนั้น เซเวอร์รัสก็เข้ามาบอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้\" ดัมเบิลดอร์กล่าว เลโดรอาพยักหน้า
\"ด้วยความช่วยเหลือของศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ทำให้ฉันต่อสู้กับคาถาสะกดใจนั่นได้ และหลุดการควบคุมของโวลเดอร์มอร์ แต่เรื่องยังไม่จบแค่นั้น โวลเดอร์มอร์ไม่เคยปล่อยลูกน้องที่ทำงานไม่สำเร็จให้อยู่รอดปลอดภัย เขาคงพยายามหลายครั้งที่จะฆ่าฉัน แต่ไม่สำเร็จเพราะฉันอยู่ที่ฮอกวอตส์ เขาจึงไม่กล้า\"
\"เหตุนี้ใช่ไหม ที่เธอถึงไม่ยอมกลับบ้านกับฉัน\" ลูปินกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเทา เขาไม่รู้มาก่อนเลยว่าเลโดรอาที่เปรียบได้กับน้องสาวคนเดียวของเขากลับต้องทนทุกข์กับอดีตที่แสนเลวร้ายเช่นนี้เพียงลำพัง
\"พี่รีมัส กับคุณลุง คุณป้าเป็นครอบครัวเดียวที่รักและให้ความอบอุ่นฉันยามที่ฉันไม่มีใคร ฉันไม่ต้องการนำความเดือนร้อนมาให้ ฉันจึงต้องออกจากบ้านของพี่\"
\"ทำไมเธอไม่บอกพี่เลย พี่นี่แย่มาก แย่ที่สุดที่ไม่อาจปกป้องเธอได้ เลดี้\" ลูปินกล่าวด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด
\"พี่ไม่ผิดหรอกค่ะ … เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะโวลเดอร์มอร์\"
\"แล้วน้องอยู่ได้อย่างไง … ทำไมโวลเดอร์มอร์ถึงหาเธอไม่เจอ\"
เลโดรอาหันไปมองศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ซึ่งมองต่อไปยังสุนัขสีดำข้างแฮร์รี่ ลูปินมองตามสายตานั้น เขาก็เข้าใจถ่องแท้ทันที
\"คาถาฟิเดลลิอัสหรือ\"
\"ถูกต้อง คาถาฟิเดลลิอัส คาถาที่เก็บความลับของคนหนึ่งไว้ในจิตวิญญาณของคนอีกคนหนึ่ง ฉันแนะนำให้ใช้คาถานี้กับเลดี้เอง\" ดัมเบิลดอร์กล่าวเรียบ ๆ
\"มิน่า ผมเข้าใจแล้ว … แต่ … ใครกันที่ยอมเสียสละถึงเพียงนี้\" ลูปินกล่าวถาม
\"คนเพียงคนเดียวเท่านั้น คนที่ฉันไว้วางใจ … และเชื่อมั่นมากที่สุด เซเวอร์รัส สเนป\" เลโดรอาตอบ
สเนปมองหน้าเลโดรอา ไม่อาจมีคำพูดใด ๆ จะสื่อถึงความรู้สึกทั้งหมดที่มีให้เธอได้ รวมทั้งความรู้สึกทรมานใจเวลาเห็นเลโดรอาอยู่เคียงข้างคนที่เขาเกลียดที่สุด ซีเรียส แบล็ค และเขาก็จำได้ดีกับภาพสีหน้าอันเจ็บปวดตอนที่เลโดรอาพยายามขัดขืนการถูกสะกดใจ หากสามารถเจ็บปวดแทนเธอได้ เขาคงทำไปแล้ว สเนปนึกถึงช่วงเวลาที่ดัมเบิลดอร์เรียกเขาเข้ามาพบในวันนั้นได้ เขาไม่ลังเลเลยที่จะยอมเป็นผู้รักษาความลับนี้ให้กับเลโดรอา
\"ไม่มีใครล่วงรู้ถึงความลับนี้ แม้แต่โวลเดอร์มอร์ … ฉันถึงอยู่รอดปลอดภัยจนถึงบัดนี้\" เลโดรอามองสเนปด้วยสายตาสื่อความหมายถึงความขอบคุณจากใจจริง
\"ฉันไม่เคยนึกเสียใจเลย เลดี้\" สเนปตอบจริงจัง เลโดรอายิ้มน้อย ๆ แต่แล้วรอยยิ้มก็จางหายไปเกือบทันที
\"แต่ฉันทำผิดอย่างมากกับทุกคน ตอนที่ฉันถูกสะกด … แรก ๆ ฉันส่งข่าวให้โวลเดอร์มอร์ตลอดเกี่ยวกับเจมส์ แต่เมื่อมีลิลี่เข้ามา ฉันไม่อาจเข้าแทรกได้ ฉันเลยต้องสืบจากซีเรียสและคนอื่น ๆ แทน … \"
แฮร์รี่รู้สึกได้ว่าสุนัขข้างกายเขาตอนนี้พองขนด้วยความโกรธแค้น ซีเรียสในร่างของสุนัขสีดำตัวใหญ่ก็กำลังฟังเลโดรอาอยู่เช่นกัน
\"ซีเรียส … ได้โปรดคืนร่างเถิด ฉันไม่มีหน้าที่จะจับกุมเธอไปให้กระทรวงหรอกนะ\" เลโดรอาพูดและมองไปยังสุนัขสีดำข้างแฮร์รี่ ฉันพลันสุนัขตัวนั้นก็คืนร่างเป็นมนุษย์ ซีเรียส แบล็ค
\"แบล็ค … \" มาดามพอมฟรีย์อุทานอย่างตกใจพลางเอามือทาบอก
\"แอนนิเมจัสหรือ\" ศาสตราจารย์มักกอนนากัลกล่าว สีหน้าตกใจอย่างมาก
\"ใช่ครับ อาจารย์ … เรื่องมันยาว ไว้ผมจะเล่าให้ฟังทีหลัง\" ซีเรียสตอบอย่างสุภาพ
ซีเรียสเดินช้า ๆ ผ่านหน้าทุกคนไปยืนข้างเตียงเลโดรอา ฝั่งตรงกันข้ามกับสเนป สายตาของทั้งสองจับจ้องกันอย่างเกลียดชังที่สุด
\"พอก่อนเถอะ ทั้งคู่นั้นล่ะ\" เลโดรอากล่าวอย่างเนือย ๆ เธอรู้แก่ใจดีว่าทั้งสองนี้ไม่ชอบหน้ากันตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว ซีเรียสส่งสายตาชิงชังทิ้งท้ายให้สเนปก่อนละสายตาออกมาและเปลี่ยนเป็นสายตาอ่อนโยนส่งไปยังหญิงสาวที่อยู่ในดวงใจมาโดยตลอด
\"เธอต้องทนจำใจมาตลอดเลยนะ\" ซีเรียสพึมพำสั้น ๆ
\"ถึงอย่างไรมันก็เทียบกับความเจ็บปวดของคุณไม่ได้หรอก ซีเรียส … ฉันก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี ฉันรู้แก่ใจดีว่าคุณต้องเจ็บปวดเพียงใด … และยังเรื่องที่คุณถูกจับเข้าคุกอัซคาบันนั้นอีก … ฉันรู้แต่แรกแล้วว่าไม่ใช่คุณ ไม่มีทางเป็นคุณไปได้ แต่ … ฉันก็ไม่สามารถช่วยคุณได้เช่นกัน\" เลโดรอาเสียงสั่น น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง
\"ยังไงกันเนี่ย\" ศาสตราจารย์มักกอนนากัลถามอย่างสงสัย
\"คำพูดของคนที่เป็นสายให้โวลเดอร์มอร์มาตลอดและยังถูกคาถาสะกดใจอีก คำพูดฉันไม่มีน้ำหนักเพียงพอ … หลักฐานทั้งหมดที่มีมันเด่นชัดกว่าที่จะป้ายความผิดให้ซีเรียส … นับแต่นั้นฉันเลยทำงานหนัก ทำหน้าที่เป็นมือปราบมารที่มีผลงานให้กระทรวงตลอดเพื่อทดแทนความผิดที่ฉันก่อ\"
\"เธอไม่ผิดหรอก เลดี้ เรื่องทั้งหมดเพราะโวลเดอร์มอร์ มันคนเดียว\" ซีเรียสอุทานด้วยแรงอารมณ์ แล้วเขาก็ยืนกอดอกหลับตานิ่งเหมือนจะสะกดอารมณ์ตัวเองให้อยู่
\"แฮร์รี่จ๊ะ … ครูองทำผิดต่อเธอมามากเช่นกัน\" เลโดรอาเอ่อออกมาอย่างยากลำบาก
\"ผม … ผมไม่เข้าใจ\" แฮร์รี่กล่าว
\"การที่นำความลับของเจมส์และลิลี่ไปให้โวลเดอร์มอร์ มันเลวร้ายมากแฮร์รี่ … การหักหลังทรยศเพื่อนตัวเองน่ะ\"
\"แต่อาจารย์ถูกสะกดนี่ฮะ … เขาเป็นตัวการ\"
\"ไม่ใช่แค่นั้นหรอก รวมทั้งการตายของเจมส์และลิลี่ด้วย\" เลโดรอาเสียงสั่น
\"นั่นเพราะปีเตอร์บอกที่ซ่อนของ … \" แฮร์รี่กล่าวออกมาเกือบจะทันที
\"ไม่หรอก แฮร์รี่ … ครู … ครูเอง … ครูเป็นคนส่งข่าวให้โวลเดอร์มอร์เกี่ยวกับเพื่อนทุกคนของเจมส์ คนที่อ่อนแอและข่มขู่ได้ง่ายที่สุดในบรรดาเพื่อนสนิทของเจมส์จะเป็นใครไปได้นอกจากปีเตอร์!\" เลโดรอาหลับตาอีกครั้งเหมือนจะอยากย้อนเวลาเปลี่ยนอดีตที่เลยร้ายนี้ แฮร์รี่กลืนน้ำลายอย่างไม่เชื่อ
\"หลังจากที่ครูต้านทานจากคาถาสะกดใจได้ด้วยตัวเองสำเร็จ ครูก็ไม่เคยส่งข่าวอะไรให้โวลเดอร์มอร์อีก แต่ครูเองก็ไม่คิดว่าโวลเดอร์มอร์จะมีเป้าหมายแทนครูได้รวดเร็วปานนั้น\"
\"พออาจารย์หลุดจากคาถาสะกดใจ โวลเดอร์มอร์ก็ใช้ปีเตอร์แทน อย่างงั้นหรือฮะ\" แฮร์รี่กล่าวอย่างตกใจ เขาเกือบจะลุกจากเตียงแล้วแต่เฮอร์ไมโอนี่และรอนรั้งเขาไว้
\"ใช่ แฮร์รี่ … การที่โวลเดอร์มอร์เปลี่ยนไปใช้ปีเตอร์ก็เพราะข้อมูลที่ครูให้เขามาตลอด … เพราะครูเอง ครูมีส่วนอย่างมากที่ชี้ให้โวลเดอมอร์เห็นว่าปีเตอร์เป็นจุดอ่อน และ … ทำให้เจมส์และลิลี่ต้องตาย\" เลโดรอาน้ำตาไหลพราก ลูปินเอาซบหน้าลงกับมืออย่างเจ็บปวดใจที่สุด ซีเรียสถอยไปผิงกำแพง เขายังกอดอกแน่นแต่เล็บมือกดลึกลงในท่อนแขนของตัวเอง
\"หากเธอจะโกรธใครที่ทำให้เจมส์และลิลี่ตายนะ แฮร์รี่ … เธอควรจะโกรธฉันด้วย เพราะฉันเองเป็นคนเสนอให้ใช้คาถาฟิเดลลิอัสกับเจมส์เอง เพราะฉันเห็นว่าคาถานี้ใช้ได้ผลกับตัวเลดี้เอง แต่แล้ว … มันกลับเป็นดาบไปฆ่าเจมส์และลิลี่แทน\" ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์กล่าวช้า ๆ แต่หนักแน่น
\"ผม … \" แฮร์รี่พูดอะไรไม่ออก ความจริงนั้นแสนจะเจ็บปวดมากนักเกี่ยวกับเรื่องการตายของพ่อและแม่
แฮร์รี่ขยับตัวลุกจากเตียงช้า ๆ และเดินไปยังเลโดรอาที่ซบหน้าร้องไห้อยู่ น่าแปลกใจยิ่งนักที่แฮร์รี่ไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองหรือเกลียดชังอะไรเลโดรอาเลยแม้แต่นิดเดียว
เธอผู้นี้คล้ายกับเขา พ่อและแม่ถูกฆ่าด้วยน้ำมือของโวลเดอร์มอร์ เว้นแต่เลโดรอาอาจจะหนักกว่ากับเรื่องที่แสนจะเลวร้ายที่สุดที่เธอเคยเจอมา ต่างจากเขาที่จำความอะไรแทบไม่ได้เลย แฮร์รี่รู้สึกเห็นใจเลโดรอามากกว่าที่จะโกรธเกลียดเธอ
\"โวลเดอร์มอร์เป็นต้นเหตุเรื่องทั้งหมด ผมไม่เคยโกรธหรือเกลียดอาจารย์เลยฮะ\"
แฮร์รี่เอื้อมมือไปจับแขนที่สั่นเทาของเลโดรอาเบา ๆ เลโดรอารู้สึกตัว เธอเงยหน้าขึ้นมองแฮร์รี่ลึกซึ้ง แฮร์รี่หันไปมองศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ที่พยักหน้าและยิ้มน้อย ๆ แฮร์รี่จึงหันกลับไปมองเลโดรอา ความรู้สึกตื้นตันจุกแน่นอยู่ในลำคอ
\"หากแม่ของผมยังอยู่ … ท่าน … ท่านคงจะ … คล้ายกับอาจารย์นะฮะ\" แฮร์รี่เสียงสั่น เขาพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้แต่เขาทำไม่ได้ แฮร์รี่รู้สึกว่าขอบตาของเขาชื้นแฉะ ลำคอแห้งผากขึ้นทันใด
เลโดรอาเข้าใจความหมายของแฮร์รี่ทันที เธออ้าแขนรวบแฮร์รี่เข้าในอ้อมแขนแนบแน่น ความอบอุ่นจากอ้อมแขนที่แฮร์รี่โหยหามาตลอดชีวิต เขาไม่เคยต้องการอะไรเลยนอกจากอ้อมแขนของผู้เป็นแม่เวลาเขาต้องการกำลังใจและความรักของแม่
เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้าซับน้ำตากับผ้าห่มอีกครั้ง ศาสตราจารย์มักกอนนากัลขยับแว่นตาเพื่อปาดน้ำตาด้วยปลายผ้าเช็ดหน้า มาดามพอมฟรีย์เองก็เช่นกัน แต่เธอดูจะรู้หน้าที่ของเธอดี เธอหันหลังไปเตรียมช็อกโกแลตร้อนหลายถ้วยเผื่อทุกคน ๆ ที่กำลังตื้นตันใจอยู่ในห้องนั้นทันที
โปรดติดตามตอนต่อไปได้ใน \"คำสัญญา\"
แฮร์รี่ลืมตาตื่นอย่างงัวเงียในตอนสายของอีกวัน อีกมือพยายามคว้าแว่นตาตามปกติ แต่กลับมีคนส่งแว่นตามาให้ซึ่งทำให้แฮร์รี่ประหลาดใจมาก
\"เฮอร์ไมโอนี่\" แฮร์รี่เรียกเมื่อสวมแว่นตาเรียบร้อยแล้ว
\"ดีจังที่เธอปลอดภัยดี\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ รอนที่อยู่ข้าง ๆ โอบไหล่เฮอร์ไมโอนี่
\"แฮร์รี่ไม่เป็นอะไรแล้ว อย่าร้องไห้สิ ขี้แยจัง\" รอนปลอบ
\"ก็ฉัน … \" เฮอร์ไมโอนี่กล่าว
\"ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ขอบใจพวกเธอมากนะ\" แฮร์รี่ตอบและอมยิ้มที่เห็นความสัมพันธ์ของเพื่อนรักทั้งสองดูไปได้สวย
สักพักศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ มักกอนนากัล ลูปินพร้อมสุนัขสีดำตัวใหญ่คุ้นตาก็เดินเข้ามาในห้อง สีหน้าของดัมเบิลดอร์ดูโล่งใจที่เห็นแฮร์รี่ดูดีขึ้น สุนัขสีดำตัวนั้นเดินมานั่งข้าง ๆ แฮร์รี่ทันที พลางเลียมือของแฮร์รี่ทำให้แฮร์รี่รู้สึกตัว ซีเรียสอยู่ข้าง ๆ เขาแล้ว
\"เป็นไงบ้าง แฮร์รี่\" เสียงของดัมเบิลดอร์ดูอ่อนโยนและเป็นห่วงแฮร์รี่มาก
\"ดีขึ้นครับ\"
\"ก็ดีแล้วล่ะ อ้อ เลดี้ฟื้นพอดีเลย\" ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างดีใจเมื่อเห็นเลโดรอาค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา สเนปยิ้มอย่างดีใจแบบลืมตัว
\"อืม … \" เลโดรอาลืมตาขึ้นมาและหันไปมองสเนปที่นั่งอยู่ข้าง ๆ สีหน้าของเลโดรอาเปี่ยมไปด้วยความสุขที่เห็นหน้าสเนปก่อนเป็นคนแรก
\"เลดี้ … \" สเนปเอ่ยชื่อหญิงสาวสั้น ๆ แต่สายตากลับสื่อความหมายที่อยู่ในใจเป็นล้านคำ
\"ดีจริง ๆ ที่เธอฟื้นแล้ว เลดี้ … พี่กลัวจริง ๆ ว่าเธอจะ … \" ลูปินที่เดินมายืนข้าง ๆ ลูบหน้าผากน้องสาวสุดที่รักอย่างห่วงใย
\"ฉันไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ พี่รีมัส\" เลดี้ตอบ สายตาส่งคำขอบคุณให้ลูปิน แล้วก็เลยสายตาไปยังเตียงข้าง ๆ ที่แฮร์รี่นอนอยู่ \"แฮร์รี่ เธอเป็นอะไรมากหรือเปล่า\"
\"ผมไม่เป็นไรแล้วฮะ\" แฮร์รี่ตอบ
\"ฉันตกใจจริง ๆ ที่เห็นเธอบาดเจ็บมากขนาดนั้น ฉันมาช้าไปหน่อย ไม่งั้นเธอคงไม่ต้องเจ็บตัวขนาดนี้ ขอโทษจริง ๆ \" เลโดรอาเสียงสั่น
\"อาจารย์ไม่ผิดหรอกฮะ … หากอาจารย์ไม่มา ผมคง … \"
\"เกือบไปอีกแล้ว ฉันเกือบทำผิดอีกแล้ว เหมือนกับที่เคยทำกับเจมส์ ซีเรียส … \" เลโดรอารำพัน เธอหันไปทางแฮร์รี่ แต่สายตาจับจ้องไปยังสุนัขสีดำที่นั่งนิ่งข้างแฮร์รี่ มันก็มองตอบเธอเช่นกัน แต่แล้วก็หันไปทางสเนป \"และคุณ\"
\"เธอพร้อมแล้วหรือ เลดี้ … ที่จะเล่าถึงอดีตที่เป็นความลับในใจเธอมาตลอดสิบกว่าปีนี้\" สเนปถามด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น
\"ค่ะ … ฉันแน่ใจ\" เลโดรอามองไปยังศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ เขาพยักหน้ารับรู้
--------------------------------------------------------------------------------
เลโดรอาดื่มช็อกโกแลตที่มาดามพอมฟรีย์นำมาให้จนหมดและวางถ้วยที่โต๊ะข้างเตียง สีหน้าเหนื่อยอ่อนแต่ยังคงความหวานซึ้งอยู่ เลโดรอาหลับตาครู่หนึ่งเพื่อรำลึกถึงความทรงจำในอดีตช่วงนั้นที่แสนเลวร้ายที่สุด ก่อนถอนใจยาวและมองตรงไปยังศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ที่คอยฟังอยู่ เลโดรอาสูดหายใจแล้วจึงเริ่มต้น
\"เรื่องทั้งหมดเริ่มต้นที่ไหน ฉันเองก็ไม่แน่ใจ\" เลโดรอาเล่า \"พ่อและแม่ของฉันเป็นมือปราบมารที่เก่งที่สุดที่กระทรวงเคยมีมา จัดการกับพ่อมด แม่มดศาสตร์มืดมามาก อาจเป็นเพราะเหตุนี้ ท่านถึงเป็นหนึ่งในเป้าหมายของโวลเดอร์มอร์\"
เมื่อเลโดรอาพูดชื่อนี้ออกมา ศาสตราจารย์มักกอนนากัลและมาดามพอมฟรีย์ขยับตัวอย่างระแวดระวัง รอนและเฮอร์ไมโอนี่เคยชินกับการที่แฮร์รี่พูดชื่อนี้ออกมาบ่อย ๆจนไม่รู้สึกตกใจเท่าไรนัก
\"พ่อกับแม่สอนเวทมนตร์มืดให้ฉันตั้งแต่เด็ก ๆ เพื่อเรียนรู้และใช้ป้องกันตัวเอง ไม่แปลกเลยที่ฉันจะเรียนวิชานี้ในฮอกวอตส์ได้ดีและเร็วกว่าคนอื่น\"
\"เธอเป็นแม่มดที่เก่งและเรียนรู้ได้เร็วมากคนหนึ่งที่ฉันเคยเจอมาทีเดียว\" ดัมเบิลดอร์ยิ้มน้อย ๆ เลโดรอายิ้มตอบ
\"แต่เวลาแห่งความสุขมันช่างสั้นนัก ตอนนั้นฉันจำได้ดี … เป็นช่วงคริสต์มาสตอนที่ฉันเรียนอยู่ปีสี่ฮอกวอตส์ ช่วงเวลาอันแสนสุขกับครอบครัวที่อบอุ่น พ่อกับแม่รอฉันอยู่ที่บ้านเพื่อฉลองคริสต์มาสพร้อมกัน แต่แล้ว … เมื่อฉันกลับไปถึง … \" เลโดรอาหยุดเล่า สายตามองตรงไปยังเบื้องหน้าอย่างว่างเปล่า
\"ฉันเห็นนรกเกิดขึ้นในบ้าน ข้าวของกระจัดกระจาย เศษกระจกตกเกลื่อนพื้น ฉันวิ่งเข้าไปในห้องโถง … และสิ่งที่ฉันพบก็คือ … \" เลโดรอาหยุดอีกครั้ง น้ำเสียงของเธอเริ่มสั่นเช่นเดียวกับไหล่บางที่สั่นสะท้าน ภาพที่อยู่ในใจติดตาของเธอจนถึงทุกวันนี้
\"พ่อและแม่กำลังต่อสู้กัน … แสงสีแดงจากไม้กายสิทธิ์ของท่านทั้งสองกำลังเข่นฆ่ากันอย่างโหดร้ายที่สุด และเขาก็ยืนอยู่ตรงนั้น … ที่มุมห้อง กำลังกำกับบทละครนี้อยู่ … โวลเดอร์มอร์ … \"
เสียงของเลโดรอาขาดช่วงไป น้ำตาหยดใสไหลอาบแก้มอย่างสุดกลั้น แฮร์รี่สังเกตเห็นเงาระยับที่แว่นตาของศาสตราจารย์มักกอนนากัล น้ำตาเธอคงกำลังจะไหลเช่นกัน ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นกำลังซับน้ำตาด้วยผ้าห่มของแฮร์รี่ ลูปินยืนนิ่ง เขากำลังกำหมัดแน่นอย่างโกรธแค้นที่สุด สเนปเอื้อมมือไปกุมมือของเลโดรอาแน่น เลโดรอามองไปยังสเนป สายตาที่ห่วงใยของสเนปและความรู้สึกนั้น เลโดรอารับรู้ได้
\"โวลเดอร์มอร์ทำร้ายฉัน ให้ฉันบาดเจ็บเจียนตายและร่ายคาถาสะกดใจฉัน ให้ฉันเป็นสายลับให้กับเขา แต่ก่อนเขาจากไป เขาสั่งให้พ่อและแม่ฆ่าตัวตายและก็ระเบิดบ้านทั้งหลัง ทิ้งฉันให้จมอยู่ในซากปรักหักพังนั้น … ทางกระทรวงปิดข่าวนี้เงียบเพื่อไม่ให้ทุกคนแตกตื่นกับการถูกเก็บของมือปราบมารที่เก่งที่สุด ใช่ … จากนั้น ฉันก็พักรักษาตัวกับครอบครัวของลูปิน และกลับไปเรียนที่ฮอกวอตส์ตามปกติ โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าฉันถูกคาถาสะกดใจ\"
\"จุดหมายของโวลเดอร์มอร์ที่ฉันคิดก็คือเธอ … เลดี้ … เขาพยายามหาคนเก่ง ๆ ที่มีสามารถใช้ศาสตร์มืดได้ พ่อแม่เธอคงขัดขืน ไม่ยอมเข้าร่วม เขาเลยจัดการเสีย แต่เธอที่เป็นลูกและได้รับการสอนจากพ่อแม่เธอและคงเกลี้ยกล่อมได้ง่ายกว่า เขาเลยสะกดใจเธอ อีกอย่างเธอใกล้ชิดกับเจมส์ และนั่นก็คือจุดหมายต่อไปของเขา เจมส์ พอตเตอร์\" ดัมเบิลดอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงเห็นใจในชะตากรรมที่เลวร้ายนี้และหันไปมองแฮร์รี่ แฮร์รี่สะดุ้งเฮือก พ่อของเขาคือจุดหมายของโวลเดอร์มอร์
\"ใช่ค่ะ … ฉันถูกบังคับมาตลอดให้เข้าใกล้เจมส์ สืบความลับทั้งหมด จุดอ่อน จุดแข็ง นิสัยและทุก ๆ เรื่องเกี่ยวกับเจมส์และคนใกล้ชิด มันไม่ยากมากนักเพราะเราอยู่บ้านเดียวกันและอยู่ในทีมเดียวกัน แต่ … \" เลโดรอามองไปยังแฮร์รี่ด้วยสายตาที่รู้สึกผิด
\"เจมส์มีลิลี่ … เขารักลิลี่และลิลี่ก็รักเขา … ไม่มีใครสามารถแทรกแซงความรักนี้ได้ แม้แต่ฉัน … ฉันจึงต้องเปลี่ยนจุดหมายไปเป็นเพื่อนรักที่สนิทที่สุดของเจมส์แทน … นั่นคือซีเรียส\" เลโดรอากล่าวและเลื่อนสายตาไปยังสุนัขสีดำข้างแฮร์รี่
\"ไม่ใช่เรื่องยากเลย ฉันรู้แล้วตั้งแต่เข้าเรียนที่นี่ว่าซีเรียสคิดอย่างไรกับฉัน … แต่ฉันไม่อาจตอบแทนความรู้สึกนี้ได้ เพราะในใจของฉันไม่อาจ … \" เลโดรอาหยุดอีกครั้งและถอนหายใจยาว สเนปบีบมือเธอแน่นราวกับเข้าใจความรู้สึกของเลโดรอาดี
\"การถูกสะกดมันทรมานมาก แน่ล่ะ มนตร์สะกดของโวลเดอร์มอร์แข็งแกร่งมาก แต่ฉันก็พยายามขัดขืน พยายามมาตลอด แม้มันเจ็บปวดแต่ฉันก็ต้องทำ มันเป็นสิ่งเดียวที่ฉันต้องทำ … จนถึงปีที่ห้า คนที่สังเกตเห็นการต่อสู้ขัดขืนนี้ก็คือคุณ เซเวอร์รัส … \"
เสียงของเลโดรอาขาดหายไปแล้ว เธอถอนหายใจอีกครั้งและมองไปยังสเนปที่กำลังกุมมือของเธอแน่นราวกับไม่ต้องการให้เธอหนีเขาไปไหน
\"จากตรงนั้น เซเวอร์รัสก็เข้ามาบอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้\" ดัมเบิลดอร์กล่าว เลโดรอาพยักหน้า
\"ด้วยความช่วยเหลือของศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ทำให้ฉันต่อสู้กับคาถาสะกดใจนั่นได้ และหลุดการควบคุมของโวลเดอร์มอร์ แต่เรื่องยังไม่จบแค่นั้น โวลเดอร์มอร์ไม่เคยปล่อยลูกน้องที่ทำงานไม่สำเร็จให้อยู่รอดปลอดภัย เขาคงพยายามหลายครั้งที่จะฆ่าฉัน แต่ไม่สำเร็จเพราะฉันอยู่ที่ฮอกวอตส์ เขาจึงไม่กล้า\"
\"เหตุนี้ใช่ไหม ที่เธอถึงไม่ยอมกลับบ้านกับฉัน\" ลูปินกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเทา เขาไม่รู้มาก่อนเลยว่าเลโดรอาที่เปรียบได้กับน้องสาวคนเดียวของเขากลับต้องทนทุกข์กับอดีตที่แสนเลวร้ายเช่นนี้เพียงลำพัง
\"พี่รีมัส กับคุณลุง คุณป้าเป็นครอบครัวเดียวที่รักและให้ความอบอุ่นฉันยามที่ฉันไม่มีใคร ฉันไม่ต้องการนำความเดือนร้อนมาให้ ฉันจึงต้องออกจากบ้านของพี่\"
\"ทำไมเธอไม่บอกพี่เลย พี่นี่แย่มาก แย่ที่สุดที่ไม่อาจปกป้องเธอได้ เลดี้\" ลูปินกล่าวด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด
\"พี่ไม่ผิดหรอกค่ะ … เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะโวลเดอร์มอร์\"
\"แล้วน้องอยู่ได้อย่างไง … ทำไมโวลเดอร์มอร์ถึงหาเธอไม่เจอ\"
เลโดรอาหันไปมองศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ซึ่งมองต่อไปยังสุนัขสีดำข้างแฮร์รี่ ลูปินมองตามสายตานั้น เขาก็เข้าใจถ่องแท้ทันที
\"คาถาฟิเดลลิอัสหรือ\"
\"ถูกต้อง คาถาฟิเดลลิอัส คาถาที่เก็บความลับของคนหนึ่งไว้ในจิตวิญญาณของคนอีกคนหนึ่ง ฉันแนะนำให้ใช้คาถานี้กับเลดี้เอง\" ดัมเบิลดอร์กล่าวเรียบ ๆ
\"มิน่า ผมเข้าใจแล้ว … แต่ … ใครกันที่ยอมเสียสละถึงเพียงนี้\" ลูปินกล่าวถาม
\"คนเพียงคนเดียวเท่านั้น คนที่ฉันไว้วางใจ … และเชื่อมั่นมากที่สุด เซเวอร์รัส สเนป\" เลโดรอาตอบ
สเนปมองหน้าเลโดรอา ไม่อาจมีคำพูดใด ๆ จะสื่อถึงความรู้สึกทั้งหมดที่มีให้เธอได้ รวมทั้งความรู้สึกทรมานใจเวลาเห็นเลโดรอาอยู่เคียงข้างคนที่เขาเกลียดที่สุด ซีเรียส แบล็ค และเขาก็จำได้ดีกับภาพสีหน้าอันเจ็บปวดตอนที่เลโดรอาพยายามขัดขืนการถูกสะกดใจ หากสามารถเจ็บปวดแทนเธอได้ เขาคงทำไปแล้ว สเนปนึกถึงช่วงเวลาที่ดัมเบิลดอร์เรียกเขาเข้ามาพบในวันนั้นได้ เขาไม่ลังเลเลยที่จะยอมเป็นผู้รักษาความลับนี้ให้กับเลโดรอา
\"ไม่มีใครล่วงรู้ถึงความลับนี้ แม้แต่โวลเดอร์มอร์ … ฉันถึงอยู่รอดปลอดภัยจนถึงบัดนี้\" เลโดรอามองสเนปด้วยสายตาสื่อความหมายถึงความขอบคุณจากใจจริง
\"ฉันไม่เคยนึกเสียใจเลย เลดี้\" สเนปตอบจริงจัง เลโดรอายิ้มน้อย ๆ แต่แล้วรอยยิ้มก็จางหายไปเกือบทันที
\"แต่ฉันทำผิดอย่างมากกับทุกคน ตอนที่ฉันถูกสะกด … แรก ๆ ฉันส่งข่าวให้โวลเดอร์มอร์ตลอดเกี่ยวกับเจมส์ แต่เมื่อมีลิลี่เข้ามา ฉันไม่อาจเข้าแทรกได้ ฉันเลยต้องสืบจากซีเรียสและคนอื่น ๆ แทน … \"
แฮร์รี่รู้สึกได้ว่าสุนัขข้างกายเขาตอนนี้พองขนด้วยความโกรธแค้น ซีเรียสในร่างของสุนัขสีดำตัวใหญ่ก็กำลังฟังเลโดรอาอยู่เช่นกัน
\"ซีเรียส … ได้โปรดคืนร่างเถิด ฉันไม่มีหน้าที่จะจับกุมเธอไปให้กระทรวงหรอกนะ\" เลโดรอาพูดและมองไปยังสุนัขสีดำข้างแฮร์รี่ ฉันพลันสุนัขตัวนั้นก็คืนร่างเป็นมนุษย์ ซีเรียส แบล็ค
\"แบล็ค … \" มาดามพอมฟรีย์อุทานอย่างตกใจพลางเอามือทาบอก
\"แอนนิเมจัสหรือ\" ศาสตราจารย์มักกอนนากัลกล่าว สีหน้าตกใจอย่างมาก
\"ใช่ครับ อาจารย์ … เรื่องมันยาว ไว้ผมจะเล่าให้ฟังทีหลัง\" ซีเรียสตอบอย่างสุภาพ
ซีเรียสเดินช้า ๆ ผ่านหน้าทุกคนไปยืนข้างเตียงเลโดรอา ฝั่งตรงกันข้ามกับสเนป สายตาของทั้งสองจับจ้องกันอย่างเกลียดชังที่สุด
\"พอก่อนเถอะ ทั้งคู่นั้นล่ะ\" เลโดรอากล่าวอย่างเนือย ๆ เธอรู้แก่ใจดีว่าทั้งสองนี้ไม่ชอบหน้ากันตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว ซีเรียสส่งสายตาชิงชังทิ้งท้ายให้สเนปก่อนละสายตาออกมาและเปลี่ยนเป็นสายตาอ่อนโยนส่งไปยังหญิงสาวที่อยู่ในดวงใจมาโดยตลอด
\"เธอต้องทนจำใจมาตลอดเลยนะ\" ซีเรียสพึมพำสั้น ๆ
\"ถึงอย่างไรมันก็เทียบกับความเจ็บปวดของคุณไม่ได้หรอก ซีเรียส … ฉันก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี ฉันรู้แก่ใจดีว่าคุณต้องเจ็บปวดเพียงใด … และยังเรื่องที่คุณถูกจับเข้าคุกอัซคาบันนั้นอีก … ฉันรู้แต่แรกแล้วว่าไม่ใช่คุณ ไม่มีทางเป็นคุณไปได้ แต่ … ฉันก็ไม่สามารถช่วยคุณได้เช่นกัน\" เลโดรอาเสียงสั่น น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง
\"ยังไงกันเนี่ย\" ศาสตราจารย์มักกอนนากัลถามอย่างสงสัย
\"คำพูดของคนที่เป็นสายให้โวลเดอร์มอร์มาตลอดและยังถูกคาถาสะกดใจอีก คำพูดฉันไม่มีน้ำหนักเพียงพอ … หลักฐานทั้งหมดที่มีมันเด่นชัดกว่าที่จะป้ายความผิดให้ซีเรียส … นับแต่นั้นฉันเลยทำงานหนัก ทำหน้าที่เป็นมือปราบมารที่มีผลงานให้กระทรวงตลอดเพื่อทดแทนความผิดที่ฉันก่อ\"
\"เธอไม่ผิดหรอก เลดี้ เรื่องทั้งหมดเพราะโวลเดอร์มอร์ มันคนเดียว\" ซีเรียสอุทานด้วยแรงอารมณ์ แล้วเขาก็ยืนกอดอกหลับตานิ่งเหมือนจะสะกดอารมณ์ตัวเองให้อยู่
\"แฮร์รี่จ๊ะ … ครูองทำผิดต่อเธอมามากเช่นกัน\" เลโดรอาเอ่อออกมาอย่างยากลำบาก
\"ผม … ผมไม่เข้าใจ\" แฮร์รี่กล่าว
\"การที่นำความลับของเจมส์และลิลี่ไปให้โวลเดอร์มอร์ มันเลวร้ายมากแฮร์รี่ … การหักหลังทรยศเพื่อนตัวเองน่ะ\"
\"แต่อาจารย์ถูกสะกดนี่ฮะ … เขาเป็นตัวการ\"
\"ไม่ใช่แค่นั้นหรอก รวมทั้งการตายของเจมส์และลิลี่ด้วย\" เลโดรอาเสียงสั่น
\"นั่นเพราะปีเตอร์บอกที่ซ่อนของ … \" แฮร์รี่กล่าวออกมาเกือบจะทันที
\"ไม่หรอก แฮร์รี่ … ครู … ครูเอง … ครูเป็นคนส่งข่าวให้โวลเดอร์มอร์เกี่ยวกับเพื่อนทุกคนของเจมส์ คนที่อ่อนแอและข่มขู่ได้ง่ายที่สุดในบรรดาเพื่อนสนิทของเจมส์จะเป็นใครไปได้นอกจากปีเตอร์!\" เลโดรอาหลับตาอีกครั้งเหมือนจะอยากย้อนเวลาเปลี่ยนอดีตที่เลยร้ายนี้ แฮร์รี่กลืนน้ำลายอย่างไม่เชื่อ
\"หลังจากที่ครูต้านทานจากคาถาสะกดใจได้ด้วยตัวเองสำเร็จ ครูก็ไม่เคยส่งข่าวอะไรให้โวลเดอร์มอร์อีก แต่ครูเองก็ไม่คิดว่าโวลเดอร์มอร์จะมีเป้าหมายแทนครูได้รวดเร็วปานนั้น\"
\"พออาจารย์หลุดจากคาถาสะกดใจ โวลเดอร์มอร์ก็ใช้ปีเตอร์แทน อย่างงั้นหรือฮะ\" แฮร์รี่กล่าวอย่างตกใจ เขาเกือบจะลุกจากเตียงแล้วแต่เฮอร์ไมโอนี่และรอนรั้งเขาไว้
\"ใช่ แฮร์รี่ … การที่โวลเดอร์มอร์เปลี่ยนไปใช้ปีเตอร์ก็เพราะข้อมูลที่ครูให้เขามาตลอด … เพราะครูเอง ครูมีส่วนอย่างมากที่ชี้ให้โวลเดอมอร์เห็นว่าปีเตอร์เป็นจุดอ่อน และ … ทำให้เจมส์และลิลี่ต้องตาย\" เลโดรอาน้ำตาไหลพราก ลูปินเอาซบหน้าลงกับมืออย่างเจ็บปวดใจที่สุด ซีเรียสถอยไปผิงกำแพง เขายังกอดอกแน่นแต่เล็บมือกดลึกลงในท่อนแขนของตัวเอง
\"หากเธอจะโกรธใครที่ทำให้เจมส์และลิลี่ตายนะ แฮร์รี่ … เธอควรจะโกรธฉันด้วย เพราะฉันเองเป็นคนเสนอให้ใช้คาถาฟิเดลลิอัสกับเจมส์เอง เพราะฉันเห็นว่าคาถานี้ใช้ได้ผลกับตัวเลดี้เอง แต่แล้ว … มันกลับเป็นดาบไปฆ่าเจมส์และลิลี่แทน\" ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์กล่าวช้า ๆ แต่หนักแน่น
\"ผม … \" แฮร์รี่พูดอะไรไม่ออก ความจริงนั้นแสนจะเจ็บปวดมากนักเกี่ยวกับเรื่องการตายของพ่อและแม่
แฮร์รี่ขยับตัวลุกจากเตียงช้า ๆ และเดินไปยังเลโดรอาที่ซบหน้าร้องไห้อยู่ น่าแปลกใจยิ่งนักที่แฮร์รี่ไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองหรือเกลียดชังอะไรเลโดรอาเลยแม้แต่นิดเดียว
เธอผู้นี้คล้ายกับเขา พ่อและแม่ถูกฆ่าด้วยน้ำมือของโวลเดอร์มอร์ เว้นแต่เลโดรอาอาจจะหนักกว่ากับเรื่องที่แสนจะเลวร้ายที่สุดที่เธอเคยเจอมา ต่างจากเขาที่จำความอะไรแทบไม่ได้เลย แฮร์รี่รู้สึกเห็นใจเลโดรอามากกว่าที่จะโกรธเกลียดเธอ
\"โวลเดอร์มอร์เป็นต้นเหตุเรื่องทั้งหมด ผมไม่เคยโกรธหรือเกลียดอาจารย์เลยฮะ\"
แฮร์รี่เอื้อมมือไปจับแขนที่สั่นเทาของเลโดรอาเบา ๆ เลโดรอารู้สึกตัว เธอเงยหน้าขึ้นมองแฮร์รี่ลึกซึ้ง แฮร์รี่หันไปมองศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ที่พยักหน้าและยิ้มน้อย ๆ แฮร์รี่จึงหันกลับไปมองเลโดรอา ความรู้สึกตื้นตันจุกแน่นอยู่ในลำคอ
\"หากแม่ของผมยังอยู่ … ท่าน … ท่านคงจะ … คล้ายกับอาจารย์นะฮะ\" แฮร์รี่เสียงสั่น เขาพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้แต่เขาทำไม่ได้ แฮร์รี่รู้สึกว่าขอบตาของเขาชื้นแฉะ ลำคอแห้งผากขึ้นทันใด
เลโดรอาเข้าใจความหมายของแฮร์รี่ทันที เธออ้าแขนรวบแฮร์รี่เข้าในอ้อมแขนแนบแน่น ความอบอุ่นจากอ้อมแขนที่แฮร์รี่โหยหามาตลอดชีวิต เขาไม่เคยต้องการอะไรเลยนอกจากอ้อมแขนของผู้เป็นแม่เวลาเขาต้องการกำลังใจและความรักของแม่
เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้าซับน้ำตากับผ้าห่มอีกครั้ง ศาสตราจารย์มักกอนนากัลขยับแว่นตาเพื่อปาดน้ำตาด้วยปลายผ้าเช็ดหน้า มาดามพอมฟรีย์เองก็เช่นกัน แต่เธอดูจะรู้หน้าที่ของเธอดี เธอหันหลังไปเตรียมช็อกโกแลตร้อนหลายถ้วยเผื่อทุกคน ๆ ที่กำลังตื้นตันใจอยู่ในห้องนั้นทันที
โปรดติดตามตอนต่อไปได้ใน \"คำสัญญา\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น