ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : โวลเดอมอร์
Chapter 11 : โวลเดอมอร์
\"โวลเดอมอร์!\" แฮร์รี่ร้องลั่น
\"แฮร์รี่ พอตเตอร์ เราเจอกันอีกแล้ว\" ลอร์ดโวเดอมอร์กล่าว
\"แก!\" แฮร์รี่พูดอะไรไม่ออก มันไม่ใช่ความกลัว แต่เป็นความโกรธ เกลียดชังที่ประดังเข้ามาในใจเมื่อเห็นหน้าของบุคคลทั้งสองที่เป็นผู้สังหารบิดามารดา รวมทั้งคนอื่น ๆ อีกมากมาย
\"หึ หึ หึ … ตอนนี้ไม่มีใครจะมาช่วยเจ้าได้อีกแล้ว คราวก่อนข้าพลาดไป พวกเลสแตรงเจสก็มือไม่ถึง แต่คราวนี้ไม่มีทาง\"
เสียงหัวเราะเย็นชาของโวลเดอมอร์ดังกังวานไปทั่ว แฮร์รี่หยิบไม้กายสิทธิ์ออกมา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แฮร์รี่ขอยอมสู้ตายกว่าที่จะหลีกหนีชะตากรรมนี้อีกแล้ว
\"จะสู้กับข้างั้นหรือ โง่จริง ๆ \" แล้วโวลเดอมอร์ก็หัวเราะขึ้นอีกครั้ง แฮร์รี่ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาชี้ไม้กายสิทธิ์ตรงไปยังร่างอันแสนน่าเกลียดทั้งสอง
\"เอกซ์เปลลิอาร์มัส!\"
แต่ดูเหมือนว่าจะไร้ผล แสงสีแดงจากปลายไม้กายสิทธิ์ของแฮร์รี่พุ่งตรงไปยังร่างนั้นก็จริง แต่พวกเขาหลบได้
\"ครูซิโอ!\" เสียงเย็นชาดังขึ้น ความเจ็บปลาบวิ่งแล่นไปทั่วร่างแฮร์รี่จนแทบทนไม่ได้ล้มลงไปนอนกองกับพื้นพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้น
\"อยากลองดีเองทำไม … แต่ก็ดี ข้าเองก็อยากทรมานเจ้าให้สมใจกับที่เจ้าเคยทำให้ข้าหมดพลังอำนาจไปสิบกว่าปี\" โวลเดอมอร์ครางในลำคอ แต่ไม้กายสิทธิ์ยังคงชี้ตรงไปยังแฮร์รี่ไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว \"ข้าอยากรู้นัก ว่าเจ้าจะโชคดีได้ตลอดไปหรือเปล่า ดัมเบิลดอร์ไม่อาจอยู่ข้างกายเจ้าได้ตลอดเวลาหรอก\"
\"ถึงเขาอยู่ข้างฉันไม่ได้ เขาก็เป็นพ่อมดที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ผิดกับท่าน!\" แฮร์รี่แผดเสียงตะโกนแข่งกับความเจ็บปวด และแล้วแฮร์รี่ก็รู้สึกได้ว่ามีแสงสีแดงพุ่งผ่านทะลุไหล่ขวา รู้สึกได้ถึงของเหลวสีแดงที่ไหลรินลงมาตามแขนของเขา
แฮร์รี่เกือบจะหมดความรู้สึกไปแล้วเพราะความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั่วกาย แต่แล้วแฮร์รี่ก็เหลือบเห็นเงาสีขาวพุ่งกระแทกไม้กายสิทธิ์ของโวลเดอมอร์กระเด็นไป ความเจ็บปวดหายไปเกือบจะในทันที แฮร์รี่พยายามจะดันตัวลุกขึ้นแต่เรี่ยวแรงกลับหายไปเกือบหมด เบื้องหน้าแฮร์รี่มีร่างอันแสนคุ้นตายืนอยู่
\"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เลโดรอา เธอยังดูสวยอยู่เหมือนเดิม แต่ว่า … ใบหน้าบึ้งตึงนั้นไม่เหมาะกับเธอเท่าไรเลย\" โวลเดอร์มอร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล \"เธอจะไม่ทักทายเพื่อนเก่าอย่างหางหนอนบ้างเลยหรือ\"
\"ฉันไม่เคยมีเพื่อนทรยศเช่นนี้หรอก จ้าวแห่งความมืด\" เลโดรอาตอบ แม้แต่หางตาก็ไม่แม้จะเหลือบมองไปยังชายตัวเตี้ยหัวเกือบล้านที่ยืนหวาด ๆ อยู่ข้างโวลเดอมอร์ เลโดรอายกไม้กายสิทธิ์ชี้เสมอไหล่ไปยังโวลเดอมอร์ \"ฉันจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายแฮร์รี่อีกเด็ดขาด\"
\"หึ หึ หึ … อย่างงั้นหรือ … อะวาดา เคดาฟ-รา!\" โวลเดอมอร์ร่างคาถาชี้ตรงไปยังเลโดรอา
\"อะวาดา เคดาฟ-รา!\" เลโดรอาก็ร่ายคาถาตอบ
แสงสีเขียวสองสายพุ่งกระแทกกันอย่างรุนแรงก่อนจะเส้นสายสีเขียวจะจางหายไป แฮร์รี่ยันร่างลุกขึ้นมาได้ในที่สุดก่อนที่ชี้ไม้กายสิทธิ์ตรงไปยังโวลเดอมอร์
\"ฟริปเพ็นโด!\" แฮร์รี่ตะโกนลั่น แสงสีส้มพุ่งตรงไปยังร่างของโวลเดอมอร์จัง ๆ จนเขากระเด็นออกไป
\"เอกซ์เปลลิอาร์มัส!\" หางหนอนร่ายคาถา ไม้กายสิทธิ์ของแฮร์รี่และเลโดรอาลอยหลุดมือไปยังมือสีเงินของหางหนอน
\"แก!\" เลโดรอาสบถ ก่อนที่จะพุ่งตัวไปยังหางหนอน มันเกิดขึ้นในเสี้ยววินาทีเท่านั้น แสงสีส้มพุ่งทะลุร่างของเธอ ที่แฮร์รี่สัมผัสได้ก็คือเลือดของเลโดรอาที่กระเซ็นโดนใบหน้าของเขา ก่อนที่ร่างนั้นจะล้มลง แฮร์รี่เหลือบเห็นเงาสีดำของสัตว์ใหญ่พุ่งเข้ากระแทกโวลเดอมอร์พร้อมกับฝังรอยเขี้ยวลงที่ท่อนแขนหุ้มกระดูกนั่น เสียงร้องแห่งความเจ็บปวดของโวลเดอมอร์ดังลั่นทั่วป่า หางหนอนหันไปมองเจ้านายของตนอย่างตกใจ
แฮร์รี่ใช้จังหวะนั่นเองพุ่งเข้าชาร์ตหางหนอนทันที ทั้งคู่ล้มลงกับพื้น ไม้กายสิทธิ์สองอันตกกระเด็นไปข้าง ๆ แฮร์รี่พยายามคลานไปคว้าไม้กายสิทธิ์แต่เขาเอื้อมไม่ถึง หางหนอนคว้าข้อเท้าของแฮร์รี่ได้พอที
\"ปล่อยฉันนะ\" แฮร์รี่ร้องลั่นพลางดิ้นรนให้พ้นจากการเกาะกุม หางหนอนจำต้องปล่อยข้อเท้าของแฮร์รี่หลังจากถูกถีบเข้าเต็ม ๆ ที่ใบหน้า
แฮร์รี่คลานไปคว้าไม้กายสิทธิ์ทั้งสองได้พอดี แต่พอจะชี้ไปยังหางหนอน เขากลับหายไป แฮร์รี่ไม่สนใจ เขายังไปมองยังโวลเดอมอร์กับเงาสีดำนั้น มันเป็นเงาของสุนัขสีดำตัวใหญ่คุ้นตา ซีเรียสนั่นเอง เขาในร่างสุนัขกำลังกัดแขนของโวลเดอมอร์อย่างบ้าคลั่ง แฮร์รี่เหลือบเห็นมืออีกข้างของโวลเดอมอร์กำลังยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นหมายจะเอาชีวิตซีเรียส
\"เอกซ์เปลลิอาร์มัส!\" แฮร์รี่ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปยังมือของโวลเดอมอร์ ไม้กายสิทธิ์ของโวลเดอมอร์ลอยไปเข้ามือของแฮร์รี่ แต่แล้วหางหนอนที่หายไปเมื่อกี้กลับคว้าไม้กายสิทธิ์ของโวลเดอมอร์จากมือแฮร์รี่ไปอีกและชี้ตรงไปยังแฮร์รี่
สิ่งที่แฮร์รี่เห็นคือแสงสีเขียวบาดตาเจิดจ้าพุ่งตรงไปหาเขา คาถาพิฆาตที่เคยคร่าชีวิตพ่อแม่เขานั่นเอง ด้วยความตกใจบวกกับความเจ็บปวดจากบาดแผล แฮร์รี่ขยับตัวหลบไม่ทัน แต่แรงกระแทกเฮือกสุดท้ายของเลโดรอาผลักร่างแฮร์รี่ล้มไปนอนกับพื้น ส่วนเลโดรอาหายใจหอบอย่างเหนื่อยล้า มืออีกข้างกุมแผลฉกรรจ์ที่ไหล่
\"อาจารย์!\" แฮร์รี่ร้องลั่นเมื่อเห็นเลือดของเลโดรอาไหลอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด สุนัขสีดำตัวใหญ่กระโดดมายืนข้าง ๆ ระหว่างแฮร์รี่และเลโดรอา
\"หางหนอน ฆ่ามัน … \" เสียงแหบพร่าของโวลเดอมอร์สั่งการ หางหนอนชี้ไม้กายสิทธิ์ไปยังพวกเขาหมายจะเอาชีวิต
มันเกิดขึ้นอย่างเร็วมากจนแฮร์รี่แทบไม่รู้ตัว ซีเรียสคืนร่างเป็นมนุษย์ร่างคาถาป้องกันตัวให้พวกเขาได้ทันท่วงทีพร้อมกับแสงสีส้มที่พุ่งมาจากป่าด้านข้างทะลุไปยังมือสีเงินของหางหนอน ทำให้เกิดความเจ็บปวดมากจนไม้กายสิทธิ์กระเด็นหลุดมือ ร่างอีกสามร่างปรากฏขึ้นจากทางที่แสงพุ่งผ่านมา ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ ลูปินและสเนปนั้นเอง สีหน้าของทั้งสามคล้ายกันหมดคือสีหน้าแห่งความโกรธ
\"ดัมเบิลดอร์ ไม่เจอกันเสียนาน\" เสียงยานคานของโวลเดอมอร์ดังขึ้น
\"โวลเดอมอร์ เจ้าทำเกินไปแล้ว\" ดัมเบิลดอร์กล่าวเสียงแข็ง ลูปินวิ่งไปประคองแฮร์รี่ พลางเหลือบไปมองร่างไร้สติของเลโดรอาที่อยู่ถัดออกไปอย่างเป็นห่วง
\"หึ หึ หึ … เกินไปเหรอ ไม่หรอก สาสมแล้วกับคนทรยศเช่นเธอ เจ้าอีกคนเซเวอร์รัส หลังจากข้าจัดการกับเลโดรอาเสร็จแล้ว ข้าจะส่งเจ้าตามไปติด ๆ เลย ไม่ต้องห่วง\"
\"แก!\" สเนปสบถด้วยแรงอารมณ์ ภาพของเลโดรอาที่บาดเจ็บล้มอยู่ตรงหน้าทำให้ความโกรธพุ่งถึงขีดสุด
\"ใจเย็นเซเวอร์รัส\" ดัมเบิลดอร์กระซิบ
\"พวกเจ้ามารนหาที่เอง แต่ก็ดี ข้าจะได้ไม่เสียเวลา\"
โวลเดอมอร์ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปยังกลุ่มของดัมเบิลดอร์ ลำแสงสีแดงพุ่งออกมาปะทะกับแสงสีส้มเจิดจ้าจากปลายไม้กายสิทธิ์ของดัมเบิลดอร์ทำให้เกิดระเบิดกระจายขึ้น ฉับพลันร่างของโวลเดอมอร์ก็หายไปพร้อมกับร่างที่บาดเจ็บร่างหนึ่ง
\"เลดี้!\" ลูปินร้องลั่นเมื่อร่างของเลโดรอาหายไป ซีเรียสหันมาไม่เห็นร่างของเลโดรอาก็ตกใจเช่นกัน
\"อาจารย์!\" แฮร์รี่ร้องลั่นและชี้มือไปที่โคนต้นไม้ใหญ่ หางหนอนยืนพิงต้นไม้ อีกมือกุมมือที่บาดเจ็ดอยู่ ส่วนโวลเดอมอร์จับเลโดรอาที่บาดเจ็บสาหัสไว้และเอาไม้กายสิทธิ์จ่อคอเธออยู่
\"ปล่อยเธอนะ!\" สเนปร้องสั่ง แต่โวลเดอมอร์ยิ้มเหี้ยมเกรียม
\"อย่าขยับเชียว ไม่งั้นเลโดรอาจะตายเร็วขึ้นกว่าที่พวกเจ้าจะถึงตัวข้าเสียอีก เอาล่ะ หางหนอนจัดการมันเสีย\"
หางหนอนที่ลุกขึ้นอย่างโซซัดโซเซด้วยความเจ็บปวดคว้าไม้กายสิทธิ์ได้ก็ร่างคาถา แสงสีส้มพุ่งตรงไปยังสเนปที่ล้มทั้งยืน ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่างอย่างทนไม่ไหว
\"เซเวอร์รัส!\" ลูปินที่ยืนข้าง ๆ เข้าไปประคองสเนปทันที แต่ก็ถูกแสงสีส้มพุ่งใส่อีกเช่นกัน
\"แกมัน … \" ซีเรียสหาคำพูดใส่หางหนอนไม่ออก ในใจมีแต่ความโกรธแค้น
\"นั่นล่ะ ที่ข้าต้องการ หึ หึ หึ\" โวลเดอมอร์หัวเราะและชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่ดัมเบิลดอร์ \"ครูซิโอ!\"
ดัมเบิลดอร์ล้มลงเช่นกัน ไม่มีเสียงร้องแต่สีหน้าของดัมเบิลดอร์บ่งบอกได้ถึงความเจ็บปวดแสนสาหัสที่แฮร์รี่เข้าใจ ซีเรียสกับแฮร์รี่ยืนเคียงกัน แต่ทั้งสองก็ทำอะไรไม่ถูก
\"หยุดนะ!\" ทั้งสองตะโกนเกือบจะพร้อมกัน โวลเดอมอร์ฉีกยิ้มบิดเบี้ยว
\"พวกเจ้าสั่งข้างั้นหรือ ไม่บังอาจไปหน่อยล่ะมั๊ง\" แล้%
\"โวลเดอมอร์!\" แฮร์รี่ร้องลั่น
\"แฮร์รี่ พอตเตอร์ เราเจอกันอีกแล้ว\" ลอร์ดโวเดอมอร์กล่าว
\"แก!\" แฮร์รี่พูดอะไรไม่ออก มันไม่ใช่ความกลัว แต่เป็นความโกรธ เกลียดชังที่ประดังเข้ามาในใจเมื่อเห็นหน้าของบุคคลทั้งสองที่เป็นผู้สังหารบิดามารดา รวมทั้งคนอื่น ๆ อีกมากมาย
\"หึ หึ หึ … ตอนนี้ไม่มีใครจะมาช่วยเจ้าได้อีกแล้ว คราวก่อนข้าพลาดไป พวกเลสแตรงเจสก็มือไม่ถึง แต่คราวนี้ไม่มีทาง\"
เสียงหัวเราะเย็นชาของโวลเดอมอร์ดังกังวานไปทั่ว แฮร์รี่หยิบไม้กายสิทธิ์ออกมา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แฮร์รี่ขอยอมสู้ตายกว่าที่จะหลีกหนีชะตากรรมนี้อีกแล้ว
\"จะสู้กับข้างั้นหรือ โง่จริง ๆ \" แล้วโวลเดอมอร์ก็หัวเราะขึ้นอีกครั้ง แฮร์รี่ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาชี้ไม้กายสิทธิ์ตรงไปยังร่างอันแสนน่าเกลียดทั้งสอง
\"เอกซ์เปลลิอาร์มัส!\"
แต่ดูเหมือนว่าจะไร้ผล แสงสีแดงจากปลายไม้กายสิทธิ์ของแฮร์รี่พุ่งตรงไปยังร่างนั้นก็จริง แต่พวกเขาหลบได้
\"ครูซิโอ!\" เสียงเย็นชาดังขึ้น ความเจ็บปลาบวิ่งแล่นไปทั่วร่างแฮร์รี่จนแทบทนไม่ได้ล้มลงไปนอนกองกับพื้นพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้น
\"อยากลองดีเองทำไม … แต่ก็ดี ข้าเองก็อยากทรมานเจ้าให้สมใจกับที่เจ้าเคยทำให้ข้าหมดพลังอำนาจไปสิบกว่าปี\" โวลเดอมอร์ครางในลำคอ แต่ไม้กายสิทธิ์ยังคงชี้ตรงไปยังแฮร์รี่ไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว \"ข้าอยากรู้นัก ว่าเจ้าจะโชคดีได้ตลอดไปหรือเปล่า ดัมเบิลดอร์ไม่อาจอยู่ข้างกายเจ้าได้ตลอดเวลาหรอก\"
\"ถึงเขาอยู่ข้างฉันไม่ได้ เขาก็เป็นพ่อมดที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ผิดกับท่าน!\" แฮร์รี่แผดเสียงตะโกนแข่งกับความเจ็บปวด และแล้วแฮร์รี่ก็รู้สึกได้ว่ามีแสงสีแดงพุ่งผ่านทะลุไหล่ขวา รู้สึกได้ถึงของเหลวสีแดงที่ไหลรินลงมาตามแขนของเขา
แฮร์รี่เกือบจะหมดความรู้สึกไปแล้วเพราะความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั่วกาย แต่แล้วแฮร์รี่ก็เหลือบเห็นเงาสีขาวพุ่งกระแทกไม้กายสิทธิ์ของโวลเดอมอร์กระเด็นไป ความเจ็บปวดหายไปเกือบจะในทันที แฮร์รี่พยายามจะดันตัวลุกขึ้นแต่เรี่ยวแรงกลับหายไปเกือบหมด เบื้องหน้าแฮร์รี่มีร่างอันแสนคุ้นตายืนอยู่
\"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เลโดรอา เธอยังดูสวยอยู่เหมือนเดิม แต่ว่า … ใบหน้าบึ้งตึงนั้นไม่เหมาะกับเธอเท่าไรเลย\" โวลเดอร์มอร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล \"เธอจะไม่ทักทายเพื่อนเก่าอย่างหางหนอนบ้างเลยหรือ\"
\"ฉันไม่เคยมีเพื่อนทรยศเช่นนี้หรอก จ้าวแห่งความมืด\" เลโดรอาตอบ แม้แต่หางตาก็ไม่แม้จะเหลือบมองไปยังชายตัวเตี้ยหัวเกือบล้านที่ยืนหวาด ๆ อยู่ข้างโวลเดอมอร์ เลโดรอายกไม้กายสิทธิ์ชี้เสมอไหล่ไปยังโวลเดอมอร์ \"ฉันจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายแฮร์รี่อีกเด็ดขาด\"
\"หึ หึ หึ … อย่างงั้นหรือ … อะวาดา เคดาฟ-รา!\" โวลเดอมอร์ร่างคาถาชี้ตรงไปยังเลโดรอา
\"อะวาดา เคดาฟ-รา!\" เลโดรอาก็ร่ายคาถาตอบ
แสงสีเขียวสองสายพุ่งกระแทกกันอย่างรุนแรงก่อนจะเส้นสายสีเขียวจะจางหายไป แฮร์รี่ยันร่างลุกขึ้นมาได้ในที่สุดก่อนที่ชี้ไม้กายสิทธิ์ตรงไปยังโวลเดอมอร์
\"ฟริปเพ็นโด!\" แฮร์รี่ตะโกนลั่น แสงสีส้มพุ่งตรงไปยังร่างของโวลเดอมอร์จัง ๆ จนเขากระเด็นออกไป
\"เอกซ์เปลลิอาร์มัส!\" หางหนอนร่ายคาถา ไม้กายสิทธิ์ของแฮร์รี่และเลโดรอาลอยหลุดมือไปยังมือสีเงินของหางหนอน
\"แก!\" เลโดรอาสบถ ก่อนที่จะพุ่งตัวไปยังหางหนอน มันเกิดขึ้นในเสี้ยววินาทีเท่านั้น แสงสีส้มพุ่งทะลุร่างของเธอ ที่แฮร์รี่สัมผัสได้ก็คือเลือดของเลโดรอาที่กระเซ็นโดนใบหน้าของเขา ก่อนที่ร่างนั้นจะล้มลง แฮร์รี่เหลือบเห็นเงาสีดำของสัตว์ใหญ่พุ่งเข้ากระแทกโวลเดอมอร์พร้อมกับฝังรอยเขี้ยวลงที่ท่อนแขนหุ้มกระดูกนั่น เสียงร้องแห่งความเจ็บปวดของโวลเดอมอร์ดังลั่นทั่วป่า หางหนอนหันไปมองเจ้านายของตนอย่างตกใจ
แฮร์รี่ใช้จังหวะนั่นเองพุ่งเข้าชาร์ตหางหนอนทันที ทั้งคู่ล้มลงกับพื้น ไม้กายสิทธิ์สองอันตกกระเด็นไปข้าง ๆ แฮร์รี่พยายามคลานไปคว้าไม้กายสิทธิ์แต่เขาเอื้อมไม่ถึง หางหนอนคว้าข้อเท้าของแฮร์รี่ได้พอที
\"ปล่อยฉันนะ\" แฮร์รี่ร้องลั่นพลางดิ้นรนให้พ้นจากการเกาะกุม หางหนอนจำต้องปล่อยข้อเท้าของแฮร์รี่หลังจากถูกถีบเข้าเต็ม ๆ ที่ใบหน้า
แฮร์รี่คลานไปคว้าไม้กายสิทธิ์ทั้งสองได้พอดี แต่พอจะชี้ไปยังหางหนอน เขากลับหายไป แฮร์รี่ไม่สนใจ เขายังไปมองยังโวลเดอมอร์กับเงาสีดำนั้น มันเป็นเงาของสุนัขสีดำตัวใหญ่คุ้นตา ซีเรียสนั่นเอง เขาในร่างสุนัขกำลังกัดแขนของโวลเดอมอร์อย่างบ้าคลั่ง แฮร์รี่เหลือบเห็นมืออีกข้างของโวลเดอมอร์กำลังยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นหมายจะเอาชีวิตซีเรียส
\"เอกซ์เปลลิอาร์มัส!\" แฮร์รี่ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปยังมือของโวลเดอมอร์ ไม้กายสิทธิ์ของโวลเดอมอร์ลอยไปเข้ามือของแฮร์รี่ แต่แล้วหางหนอนที่หายไปเมื่อกี้กลับคว้าไม้กายสิทธิ์ของโวลเดอมอร์จากมือแฮร์รี่ไปอีกและชี้ตรงไปยังแฮร์รี่
สิ่งที่แฮร์รี่เห็นคือแสงสีเขียวบาดตาเจิดจ้าพุ่งตรงไปหาเขา คาถาพิฆาตที่เคยคร่าชีวิตพ่อแม่เขานั่นเอง ด้วยความตกใจบวกกับความเจ็บปวดจากบาดแผล แฮร์รี่ขยับตัวหลบไม่ทัน แต่แรงกระแทกเฮือกสุดท้ายของเลโดรอาผลักร่างแฮร์รี่ล้มไปนอนกับพื้น ส่วนเลโดรอาหายใจหอบอย่างเหนื่อยล้า มืออีกข้างกุมแผลฉกรรจ์ที่ไหล่
\"อาจารย์!\" แฮร์รี่ร้องลั่นเมื่อเห็นเลือดของเลโดรอาไหลอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด สุนัขสีดำตัวใหญ่กระโดดมายืนข้าง ๆ ระหว่างแฮร์รี่และเลโดรอา
\"หางหนอน ฆ่ามัน … \" เสียงแหบพร่าของโวลเดอมอร์สั่งการ หางหนอนชี้ไม้กายสิทธิ์ไปยังพวกเขาหมายจะเอาชีวิต
มันเกิดขึ้นอย่างเร็วมากจนแฮร์รี่แทบไม่รู้ตัว ซีเรียสคืนร่างเป็นมนุษย์ร่างคาถาป้องกันตัวให้พวกเขาได้ทันท่วงทีพร้อมกับแสงสีส้มที่พุ่งมาจากป่าด้านข้างทะลุไปยังมือสีเงินของหางหนอน ทำให้เกิดความเจ็บปวดมากจนไม้กายสิทธิ์กระเด็นหลุดมือ ร่างอีกสามร่างปรากฏขึ้นจากทางที่แสงพุ่งผ่านมา ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ ลูปินและสเนปนั้นเอง สีหน้าของทั้งสามคล้ายกันหมดคือสีหน้าแห่งความโกรธ
\"ดัมเบิลดอร์ ไม่เจอกันเสียนาน\" เสียงยานคานของโวลเดอมอร์ดังขึ้น
\"โวลเดอมอร์ เจ้าทำเกินไปแล้ว\" ดัมเบิลดอร์กล่าวเสียงแข็ง ลูปินวิ่งไปประคองแฮร์รี่ พลางเหลือบไปมองร่างไร้สติของเลโดรอาที่อยู่ถัดออกไปอย่างเป็นห่วง
\"หึ หึ หึ … เกินไปเหรอ ไม่หรอก สาสมแล้วกับคนทรยศเช่นเธอ เจ้าอีกคนเซเวอร์รัส หลังจากข้าจัดการกับเลโดรอาเสร็จแล้ว ข้าจะส่งเจ้าตามไปติด ๆ เลย ไม่ต้องห่วง\"
\"แก!\" สเนปสบถด้วยแรงอารมณ์ ภาพของเลโดรอาที่บาดเจ็บล้มอยู่ตรงหน้าทำให้ความโกรธพุ่งถึงขีดสุด
\"ใจเย็นเซเวอร์รัส\" ดัมเบิลดอร์กระซิบ
\"พวกเจ้ามารนหาที่เอง แต่ก็ดี ข้าจะได้ไม่เสียเวลา\"
โวลเดอมอร์ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปยังกลุ่มของดัมเบิลดอร์ ลำแสงสีแดงพุ่งออกมาปะทะกับแสงสีส้มเจิดจ้าจากปลายไม้กายสิทธิ์ของดัมเบิลดอร์ทำให้เกิดระเบิดกระจายขึ้น ฉับพลันร่างของโวลเดอมอร์ก็หายไปพร้อมกับร่างที่บาดเจ็บร่างหนึ่ง
\"เลดี้!\" ลูปินร้องลั่นเมื่อร่างของเลโดรอาหายไป ซีเรียสหันมาไม่เห็นร่างของเลโดรอาก็ตกใจเช่นกัน
\"อาจารย์!\" แฮร์รี่ร้องลั่นและชี้มือไปที่โคนต้นไม้ใหญ่ หางหนอนยืนพิงต้นไม้ อีกมือกุมมือที่บาดเจ็ดอยู่ ส่วนโวลเดอมอร์จับเลโดรอาที่บาดเจ็บสาหัสไว้และเอาไม้กายสิทธิ์จ่อคอเธออยู่
\"ปล่อยเธอนะ!\" สเนปร้องสั่ง แต่โวลเดอมอร์ยิ้มเหี้ยมเกรียม
\"อย่าขยับเชียว ไม่งั้นเลโดรอาจะตายเร็วขึ้นกว่าที่พวกเจ้าจะถึงตัวข้าเสียอีก เอาล่ะ หางหนอนจัดการมันเสีย\"
หางหนอนที่ลุกขึ้นอย่างโซซัดโซเซด้วยความเจ็บปวดคว้าไม้กายสิทธิ์ได้ก็ร่างคาถา แสงสีส้มพุ่งตรงไปยังสเนปที่ล้มทั้งยืน ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่างอย่างทนไม่ไหว
\"เซเวอร์รัส!\" ลูปินที่ยืนข้าง ๆ เข้าไปประคองสเนปทันที แต่ก็ถูกแสงสีส้มพุ่งใส่อีกเช่นกัน
\"แกมัน … \" ซีเรียสหาคำพูดใส่หางหนอนไม่ออก ในใจมีแต่ความโกรธแค้น
\"นั่นล่ะ ที่ข้าต้องการ หึ หึ หึ\" โวลเดอมอร์หัวเราะและชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่ดัมเบิลดอร์ \"ครูซิโอ!\"
ดัมเบิลดอร์ล้มลงเช่นกัน ไม่มีเสียงร้องแต่สีหน้าของดัมเบิลดอร์บ่งบอกได้ถึงความเจ็บปวดแสนสาหัสที่แฮร์รี่เข้าใจ ซีเรียสกับแฮร์รี่ยืนเคียงกัน แต่ทั้งสองก็ทำอะไรไม่ถูก
\"หยุดนะ!\" ทั้งสองตะโกนเกือบจะพร้อมกัน โวลเดอมอร์ฉีกยิ้มบิดเบี้ยว
\"พวกเจ้าสั่งข้างั้นหรือ ไม่บังอาจไปหน่อยล่ะมั๊ง\" แล้%
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น