ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ฮอกวอตส์ปะทะเดิร์มสแตรงก์
Chapter 10 : ฮอกวอตส์ปะทะเดิร์มสแตรงก์
รุ่งเช้าอีกวันเป็นเช้าที่สดใสมาก แสงแดดเรืองรองส่องผ่านทางหน้าต่างปลุกแฮร์รี่ให้ตื่นขึ้น วันนี้ทีมจากเดิร์มสแตรงก์จะมาที่ฮอกวอตส์ คราวนี้ดัมเบิลดอร์ไม่ได้สั่งให้ทั้งโรงเรียนเข้าแถวรอรับเดิร์มสแตรงก์ดังคราวก่อน ก็มีเพียงศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ มักกอนนากัล มาดามฮูช เลโดรอาและสเนป พร้อมทั้งทีมควิดดิชประจำโรงเรียนที่ยืนรอกันเป็นแถวอยู่ด้านหน้าปราสาทเท่านั้น
ไม่นานนัก รถม้าไร้คนคุมบังเหียนสามคันก็เลื่อนเข้ามาตรงหน้าปราสาท ก่อนจะจอดสนิท และแล้วประตูรถม้าก็เปิดออกแทบจะพร้อมกันทุกคัน เหล่านักเรียนเดิร์มสแตรงก์ก็ลงมาจากรถม้า แน่นอนหนึ่งในนั้นคือวิคเตอร์ ครัม
\"ยินดีต้อนรับอีกครั้งนะ เด็ก ๆ และคุณด้วย อันเทอุส\" ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างใจดี และเดินไปจับมือกับพ่อมดวัยกลางคนผู้หนึ่ง
\"ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ ยินดีมากจริง ๆ \" อันเทอุสกล่าว
\"เข้าข้างในก่อนเถิด\" ดัมเบิลดอร์ผายมือก่อนเดินเคียงข้างอันเทอุสนำเข้าปราสาทไปพร้อมกับเด็ก ๆ จากเดิร์มสแตรงก์
--------------------------------------------------------------------------------
มีงานเลี้ยงต้อนรับทีมจากเดิร์มสแตรงก์ในตอนหัวค่ำ แฮร์รี่รู้แล้วว่าศาสตราจารย์อันเทอุสเป็นอาจารย์ใหญ่คนใหม่ของเดิร์มสแตรงก์แทนที่คาร์คารอฟที่หายสาปสูญไป อันเทอุสเป็นพ่อมดที่ถือว่ายังดูหนุ่มมากเกินกว่าที่รับหน้าที่เป็นอาจารย์ใหญ่ ให้แฮร์รี่เดา เขาก็คงเดาได้ว่าอายุอานามคงแก่กว่าเลโดรอาไม่กี่ปี ตอนนี้อันเทอุสกำลังสนทนากับศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์และศาสตราจารย์มักกอนนากัล
รอนดูกระสับกระส่ายและค่อนข้างหงุดหงิดแบบไม่มีเหตุผล แต่แฮร์รี่รู้ดีว่าที่รอนมีท่าทีประหลาดเช่นนี้เพราะอะไร วิคเตอร์ ครัมนั้นเอง ตอนนี้ครัมนั่งอยู่ที่โต๊ะสลิธีริน แต่สายของครัมกลับจดจ่ออยู่ที่โต๊ะกริฟฟินดอร์เจาะจงไปที่เฮอร์ไมโอนี่ ทำให้รอนไม่ค่อยพอใจเป็นอย่างมาก
พองานเลี้ยงเลิก ไม่น่าแปลกใจอะไรที่ครัมเดินดิ่งตรงไปหาเฮอร์ไมโอนี่ที่ยิ้มรอครัมอยู่แล้ว ส่วนรอนนั้นมีสีหน้าบึ้งตึงเดินปึงปังกลับหอนอนโดยไม่กล่าวลาใครเลย แฮร์รี่นึกขำกับท่าทีหึงหวงของเพื่อนรักก่อนที่ตัวเขาจะเดินตามรอนไป ครัมก็เดินมาทักแฮร์รี่
\"สวัสดี พอตเตอร์\" ครัมกล่าวทัก
\"สวัสดี ครัม … ดีใจที่ได้เจอนายอีกนะ\" แฮร์รี่ตอบ
\"อืม … แล้วเพื่อนนายอีกคนล่ะ วีสลีย์ใช่ไหม\" ครัมมองรอบ ๆ อย่างสงสัย
\"รอนไปไหนแล้วล่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่ที่เดินตามมาก็มองรอบ ๆ อย่างงง ๆ เช่นกัน
\"เอ่อ รอนเค้าไม่ค่อยสบายน่ะ เลยไปนอนก่อนน่ะ\" แฮร์รี่แก้ตัวให้รอน ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจดีว่ารอนปกติดีทุกอย่าง ยกเว้นอาการหึงหวงออกนอกหน้าเท่านั้นล่ะ
\"ฉันเองก็ควรกลับไปนอนเหมือนกัน แล้วพรุ่งนี้ค่อยเจอกันนะ เฮอร์ไมโอนี่ พอตเตอร์\" ครัมส่งยิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่และแฮร์รี่
\"เรียกแฮร์รี่ก็ได้\" แฮร์รี่กล่าว
\"ขอบใจนะ แฮร์รี่ อืม … ราตรีสวัสดิ์\" ครัมยิ้มกว้างอีกครั้งก่อนเดินแยกไปรวมกลุ่มของเพื่อน ๆ เดิร์มสแตรงก์ที่มุมห้องโถง
แฮร์รี่มองหน้าเฮอร์ไมโอนี่ที่ดูจะสดชื่นกว่าปกติอย่างแปลกประหลาดใจเล็กน้อย กว่าเฮอร์ไมโอนี่จะรู้ตัวว่าถูกจ้องมองอยู่ ก็ตอนที่พวกเขาเดินเข้ามาอยู่ในห้องนั่งเล่นรวมแล้ว
\"อะไรเหรอ แฮร์รี่\" เฮอร์ไมโอนี่ถาม
\"เปล่าหรอก แต่ … เธอดูสดชื่นจังนะ\"
\"อืม ยอมรับเลยล่ะ วิคเตอร์เป็นเพื่อนที่ดีมากเลยนะ ฉันดีใจจริง ๆ ที่ได้เจอเขาอีกครั้งน่ะ\"
\"เหรอ เอ … ฉันนึกออกแล้วที่เธอเคยบอกว่าจะได้เจอกับวิคเตอร์อีกครั้งในจดหมายน่ะ นี่ก็แสดงว่าเธอก็รู้มาก่อนน่ะสิ ว่าวิคเตอร์มีนัดแข่งควิดดิชกับทีมโรงเรียนเราน่ะ\"
\"ใช่แล้ว วิคเตอร์บอกฉันเองล่ะ\"
\"แล้วทำไมเธอไม่บอกฉันเลยล่ะ!\"
\"มันเป็นความลับน่ะ แฮร์รี่ มีแต่พวกอาจารย์กับพรีเฟ็คเท่านั้นที่จะรู้ ฉันบอกเธอก่อนไม่ได้จริง ๆ แต่ยังไงตอนนี้เธอก็รู้แล้วนี่\" เฮอร์ไมโอนี่ยักไหล่อย่างไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนวิ่งหนีขึ้นหอนอนหญิง ทิ้งให้แฮร์รี่อ้าปากค้างตกใจอยู่ในห้องนั่งเล่นรวมคนเดียว
--------------------------------------------------------------------------------
สามวันก่อนการแข่งขัน ทีมจากเดิร์มสแตรงก์ได้ทำการฝึกซ้อมที่สนามควิดดิชเพื่อให้ชินกับสถานที่ ช่วงเวลาว่างเกือบทุกครั้ง วิคเตอร์ ครัมจะพยายามเดินหาเฮอร์ไมโอนี่เพื่อจะได้พูดคุยกัน แฮร์รี่มองออกว่าวิคเตอร์ชอบพอเฮอร์ไมโอนี่ไม่น้อยเลยทีเดียว สร้างความไม่พอใจให้รอนเป็นอย่างมาก แต่รอนเองก็ทำอะไรครัมไม่ได้ เพราะมันก็เกี่ยวเนื่องกับความสัมพันธ์ระหว่างสองโรงเรียนอีกต่างหาก
\"นายต้องชนะให้ได้นะ แฮร์รี่ ฉันทนหมอนั่นไม่ไหวจริง ๆ \" รอนกล่าวอย่างหัวเสียเมื่อมองไปยังเฮอร์ไมโอนี่และวิคเตอร์ ครัมยืนคุยกันที่หน้าห้องโถง แฮร์รี่พยักหน้ารับแต่ในใจก็นึกขำกับอาการเป็นเอามากของรอน
ในวันแข่งจริง สนามควิดดิชดูจะแออัดกว่าปกติเกือบสามเท่าเนื่องจากนักเรียนจากเดิร์มสแตรงก์มาเชียร์ทีมของตนเช่นกัน พวกเขามากันในตอนเช้าด้วยรถม้านับร้อยคัน
แฮร์รี่รู้สึกได้ว่าเขาตื่นเต้นมากกว่าการแข่งขันนัดไหน ๆ เพื่อนร่วมทีมทุกคนก็ดูตื่น ๆ เช่นกัน เฟร็ดกับจอร์จที่เคยร่าเริงก็หยุดทำซ่า นั่งเงียบที่มุมห้องเหมือนกำลังทำสมาธิอยู่ โรเจอร์กำลังพูดคุยกับอเล็กซ์และจูเลียส ส่วนมัลฟอยนั้นยืนมองออกไปยังสนามแข่งขัน แต่สีหน้าของมัลฟอยดูมุ่งมั่นประหลาด แฮร์รี่เข้าใจว่ามัลฟอยเองก็คงตื่นเต้นมากเช่นกัน
เสียงเชียร์ดังกระหึ่มทั่วสนามเมื่อนักกีฬาทั้งสองทีมต่างพุ่งทะยานด้วยความเร็วสูงเข้าสู่สนาม การแข่งขันนัดสำคัญได้เริ่มขึ้นแล้ว
\"เริ่มกันแล้วครับ ควิดดิชนัดสำคัญที่ทุกคนตั้งตารอคอย … ตอนนี้ควัฟเฟิลอยู่ที่อเล็กซ์ เขาพุ่งตรงไปแล้ว แต่ โอย … เฉี่ยวไปครับ เกือบเจ็บตัวตั้งแต่เริ่มเกมส์แล้วสิเนี่ย\" ลี จอร์ดันบรรยายการแข่งขัน อเล็กซ์ถูกเชน บีตเตอร์เดิร์มสแตรงก์ตีลูกบลัดเจอร์เฉี่ยวมาทางเขา สกัดการทำคะแนนได้อย่างพอดิบพอดี
\"ลุคจากเดิร์มสแตรงก์พุ่งไปแล้วครับ โอย หลบไม่พ้น! ท่าจะเจ็บน่าดู\" ลีกล่าวอย่างออกรสพร้อมทั้งเสียงโห่ร้องอย่างตกใจทั่วสนาม เมื่อลุคถูกลูกบลัดเจอร์ที่ตีโดยจอร์จเข้าสกัด แต่ลุคมองไม่เห็นบลัดเจอร์เลยไม่ได้หลบทำให้โดนกระแทกเข้าเต็ม ๆ
การแข่งขันดำเนินไปอย่างตื่นเต้นสนุกสูสี หลายต่อหลายครั้งที่เชสเซอร์ทั้งสองฝ่ายต่างพยายามทำคะแนน แต่คีปเปอร์ของอีกทีมก็สกัดกั้นได้อย่างไร้ที่ติ
\"มัลฟอยป้องกันได้ครับ เยี่ยมจริง ๆ \" ลีตะโกนลั่นพร้อมกับเสียงเชียร์ระงมจากฮอกวอตส์เมื่อมัลฟอยพุ่งปัดลูกควัฟเฟิลหน้าห่วงได้อย่างทันท่วงที อีกทั้งยังขว้างควัฟเฟิลออกไปไกลค่อนสนามเพื่อให้กับจูเลียสที่บินตรงไปยังห่วงทีมเดิร์มสแตรงก์แบบหลุดเดี่ยวเพราะทีมเดิร์มสแตรงก์เกือบทั้งทีมบินไปออหน้าห่วงฮอกวอตส์หมดจึงกลับตัวตามไม่ทัน
\"เรียบร้อยแล้ว จูเลียสทำคะแนนได้ ฮอกวอตส์นำ 50 ต่อ 30\" ลีกล่าว
ถึงตอนนี้แล้ว แฮร์รี่เริ่มสังเกตได้ว่าฟ้าสว่างสดใสกลับเริ่มมีเมฆสีเทาลอยทั่วทำให้บรรยากาศเริ่มครึ้มขึ้น แฮร์รี่ไม่ชอบเมฆสีเทานั่นเลย มันทำให้บรรยากาศรอบสนามแย่ลงราวกับเหตุการณ์ร้าย ๆ กำลังจะเกิดขึ้นแบบเมื่อตอนหลังวันคริสต์มาส
แฮร์รี่พยายามกวาดสายตาไปทั่วสนามมองหาลูกสนิชเพื่อให้เกมส์จบลงโดยเร็วที่สุด หลายต่อหลายครั้งที่แฮร์รี่ชักไม้กวาดพุ่งตามครัมแต่เขาก็นึกได้ว่ามันเป็นกลลวงที่ครัมชอบใช้ แฮร์รี่ยอมรับว่าครัมบินได้ดีมาก ๆ เหมาะสมแล้วกับตำแหน่งซีกเกอร์ทีมชาติบัลแกเรีย
และแล้วแสงสีทองเรืองรองจากลูกสนิชก็ปรากฏขึ้นที่กลางสนาม ทั้งแฮร์รี่และครัมต่างบินตรงทะยานมาจากฝั่งของตน สายตาทุกคู่ในสนามต่างจ้องไปยังผู้เล่นทั้งสอง
\"เร็วเข้า เร็ว!\" แฮร์รี่เห็นครัมพุ่งตรงไปยังลูกสนิทนั้นเช่นกัน แฮร์รี่จึงพยายามเร่งความเร็วไฟร์โบลต์และเอื้อมจนสุดแขน สายตาของแฮร์รี่มองตรงไปยังลูกสนิชสีทองตรงหน้าอย่างเดียวจนไม่เห็นอะไรอย่างอื่นอีก หรือสนใจฟังเสียงอื่น ๆ รอบข้าง จิตใจทั้งหมดของแฮร์รี่อยู่ที่ลูกสนิท แต่แล้ว …
--------------------------------------------------------------------------------
ท้องฟ้ากลับมืดลงเกือบจะทันทีเมื่อลูกสนิชอยู่ในกำมือของแฮร์รี่ ไม่มีเสียงเชียร์โห่ดังลั่นอย่างที่ควรจะเห็น ผู้คนทั้งสนามต่างตื่นตกใจกับบรรยากาศน่ากลัวแบบทันทีทันใดจนไม่มีใครสนใจผลการแข่งขันเลยต่างหาก
เลโดรอาหันมองศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ทันที ราวกับดัมเบิลดอร์จะเข้าใจว่าเลโดรอาหมายความว่าอะไร ดัมเบิลดอร์ลุกขึ้นและกล่าวผ่านเครื่องขยายเสียงของลี จอร์ดัน
\"อาจารย์และพรีเฟ็คประจำบ้านรีบพานักเรียนของตนกลับเข้าหอทันที นักเรียนจากเดิร์มสแตรงก์ให้ไปรวมกันที่ห้องโถง อย่าตื่นตกใจ!\" ดัมเบิลดอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง โดยไม่ต้องรอให้บอกซ้ำ เด็กทุกคนรีบเดินออกจากสนามกันหมดและตรงกลับเข้าปราสาทตามคำสั่งของดัมเบิลดอร์โดยไม่มีใครกล่าวถามอะไรอีกเลย
นักกีฬาทั้งสองทีมบินลงมาที่พื้นเพื่อจะกลับเข้าปราสาทตามคำสั่งของดัมเบิลดอร์เช่นกัน แฮร์รี่ก็บินตามลงเพื่อนร่วมทีมจนเกือบจะถึงพื้นดิน แต่แล้วไม้กวาดของเขากลับพุ่งทะยานขึ้นฟ้า
\"เฮ้ย!\" แฮร์รี่ร้องลั่น ครัมที่อยู่ใกล้แฮร์รี่ที่สุดพยายามบินตามแฮร์รี่ขึ้นไป แต่กลับถูกพลังที่มองไม่เห็นผลักกระเด็นตกลงมา ดีที่เฟร็ดและจอร์จบินไปรับครัมได้ทันก่อนกระแทกพื้น
\"เกิดอะไรขึ้นน่ะ\" ครัมพูดอย่างตกใจ
\"ไม่รู้สิ … แฮร์รี่ ลงมา!\" เฟร็ดตะโกนเรียก
\"ไม่ได้ ฉันบังคับไม้กวาดไม่ได้!\" แฮร์รี่ร้องตอบ ไม้กวาดไม่ได้พยายามสลัดเขาตกเหมือนตอนที่ไม้กวาดเขาถูกควีเรลล์สาป แต่แฮร์รี่ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาบังคับไม้กวาดไม่ได้
แล้วไม้กวาดของแฮร์รี่ก็ทะยานออกไปนอกสนามตรงไปยังป่าต้องห้ามท่ามกลางเสียงร้องระงมของเพื่อน ๆ ร่วมทีมด้านล่างอย่างตระหนกตกใจ
\"แฮร์รี่!\" ศาสตราจารย์เลโดรอาร้องลั่น เธอพุ่งทะยานลงมาจากที่อัฒจันทร์สูงและแปลงร่างเป็นนกอินทรีขาวบินตามแฮร์รี่ไปทันที
--------------------------------------------------------------------------------
แฮร์รี่พยายามตั้งสติควบคุมไม้กวาด แต่ดูเหมือนว่าจะไร้ผล มันพุ่งเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อใกล้ป่าต้องห้าม ไม้กวาดก็เริ่มชะลอแล้วก็พุ่งดิ่งตรงไปยังหมู่ต้นไม้หนาทึบทันที แฮร์รี่ใช้มือทั้งสองจับด้ามไม้กวาดมั่นคงและเบิกตาให้กว้าง ในป่าต้องห้ามนี่ไม่ใช่ที่ ๆ ดีนักหนา สองครั้งที่เขาเคยเข้ามานั้นค่อนข้างเลวร้ายเกือบเอาชีวิตไม่รอดเลยทีเดียว
ไม้กวาดพาแฮร์รี่พุ่งตรงเข้ามาลึกมาก แฮร์รี่รู้สึกได้ว่าเขามาไกลมาก และก็มากกว่าสองครั้งที่ผ่านมาด้วย ไม้กวาดบินหลบกิ่งก้านรกทึบของต้นไม้หลายต้นราวกับรู้ทาง จนกระทั่งมันหยุดนิ่งอยู่หน้าต้นไม้ใหญ่มากต้นหนึ่ง ลำต้นของมันกว้างมากขนาดต้องใช้คนสิบคนโอบรอบ แฮร์รี่ไม่เข้าใจว่าทำไมไม้กวาดถึงพาเขามาที่นี่ เมื่อเท้าทั้งสองถึงพื้น แฮร์รี่ก็ลงจากไม้กวาดและมองไปรอบ ๆ ตัวอย่างหวาด ๆ เพื่อความแน่ใจว่าเขาอยู่คนเดียวที่นี่หรือไม่
น่าเสียดายที่แฮร์รี่ไม่ได้อยู่คนเดียว
และร่างสองร่างที่ยืนอยู่ถัดออกไปนั่นก็ไม่ได้ทำให้สถานการณ์ดูดีขึ้นเลย ออกจะเลวร้ายยิ่งขึ้นไปอีกด้วยซ้ำ เพราะร่างนั้นคือลอร์ดโวลเดอมอร์และหางหนอน
รุ่งเช้าอีกวันเป็นเช้าที่สดใสมาก แสงแดดเรืองรองส่องผ่านทางหน้าต่างปลุกแฮร์รี่ให้ตื่นขึ้น วันนี้ทีมจากเดิร์มสแตรงก์จะมาที่ฮอกวอตส์ คราวนี้ดัมเบิลดอร์ไม่ได้สั่งให้ทั้งโรงเรียนเข้าแถวรอรับเดิร์มสแตรงก์ดังคราวก่อน ก็มีเพียงศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ มักกอนนากัล มาดามฮูช เลโดรอาและสเนป พร้อมทั้งทีมควิดดิชประจำโรงเรียนที่ยืนรอกันเป็นแถวอยู่ด้านหน้าปราสาทเท่านั้น
ไม่นานนัก รถม้าไร้คนคุมบังเหียนสามคันก็เลื่อนเข้ามาตรงหน้าปราสาท ก่อนจะจอดสนิท และแล้วประตูรถม้าก็เปิดออกแทบจะพร้อมกันทุกคัน เหล่านักเรียนเดิร์มสแตรงก์ก็ลงมาจากรถม้า แน่นอนหนึ่งในนั้นคือวิคเตอร์ ครัม
\"ยินดีต้อนรับอีกครั้งนะ เด็ก ๆ และคุณด้วย อันเทอุส\" ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างใจดี และเดินไปจับมือกับพ่อมดวัยกลางคนผู้หนึ่ง
\"ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ ยินดีมากจริง ๆ \" อันเทอุสกล่าว
\"เข้าข้างในก่อนเถิด\" ดัมเบิลดอร์ผายมือก่อนเดินเคียงข้างอันเทอุสนำเข้าปราสาทไปพร้อมกับเด็ก ๆ จากเดิร์มสแตรงก์
--------------------------------------------------------------------------------
มีงานเลี้ยงต้อนรับทีมจากเดิร์มสแตรงก์ในตอนหัวค่ำ แฮร์รี่รู้แล้วว่าศาสตราจารย์อันเทอุสเป็นอาจารย์ใหญ่คนใหม่ของเดิร์มสแตรงก์แทนที่คาร์คารอฟที่หายสาปสูญไป อันเทอุสเป็นพ่อมดที่ถือว่ายังดูหนุ่มมากเกินกว่าที่รับหน้าที่เป็นอาจารย์ใหญ่ ให้แฮร์รี่เดา เขาก็คงเดาได้ว่าอายุอานามคงแก่กว่าเลโดรอาไม่กี่ปี ตอนนี้อันเทอุสกำลังสนทนากับศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์และศาสตราจารย์มักกอนนากัล
รอนดูกระสับกระส่ายและค่อนข้างหงุดหงิดแบบไม่มีเหตุผล แต่แฮร์รี่รู้ดีว่าที่รอนมีท่าทีประหลาดเช่นนี้เพราะอะไร วิคเตอร์ ครัมนั้นเอง ตอนนี้ครัมนั่งอยู่ที่โต๊ะสลิธีริน แต่สายของครัมกลับจดจ่ออยู่ที่โต๊ะกริฟฟินดอร์เจาะจงไปที่เฮอร์ไมโอนี่ ทำให้รอนไม่ค่อยพอใจเป็นอย่างมาก
พองานเลี้ยงเลิก ไม่น่าแปลกใจอะไรที่ครัมเดินดิ่งตรงไปหาเฮอร์ไมโอนี่ที่ยิ้มรอครัมอยู่แล้ว ส่วนรอนนั้นมีสีหน้าบึ้งตึงเดินปึงปังกลับหอนอนโดยไม่กล่าวลาใครเลย แฮร์รี่นึกขำกับท่าทีหึงหวงของเพื่อนรักก่อนที่ตัวเขาจะเดินตามรอนไป ครัมก็เดินมาทักแฮร์รี่
\"สวัสดี พอตเตอร์\" ครัมกล่าวทัก
\"สวัสดี ครัม … ดีใจที่ได้เจอนายอีกนะ\" แฮร์รี่ตอบ
\"อืม … แล้วเพื่อนนายอีกคนล่ะ วีสลีย์ใช่ไหม\" ครัมมองรอบ ๆ อย่างสงสัย
\"รอนไปไหนแล้วล่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่ที่เดินตามมาก็มองรอบ ๆ อย่างงง ๆ เช่นกัน
\"เอ่อ รอนเค้าไม่ค่อยสบายน่ะ เลยไปนอนก่อนน่ะ\" แฮร์รี่แก้ตัวให้รอน ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจดีว่ารอนปกติดีทุกอย่าง ยกเว้นอาการหึงหวงออกนอกหน้าเท่านั้นล่ะ
\"ฉันเองก็ควรกลับไปนอนเหมือนกัน แล้วพรุ่งนี้ค่อยเจอกันนะ เฮอร์ไมโอนี่ พอตเตอร์\" ครัมส่งยิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่และแฮร์รี่
\"เรียกแฮร์รี่ก็ได้\" แฮร์รี่กล่าว
\"ขอบใจนะ แฮร์รี่ อืม … ราตรีสวัสดิ์\" ครัมยิ้มกว้างอีกครั้งก่อนเดินแยกไปรวมกลุ่มของเพื่อน ๆ เดิร์มสแตรงก์ที่มุมห้องโถง
แฮร์รี่มองหน้าเฮอร์ไมโอนี่ที่ดูจะสดชื่นกว่าปกติอย่างแปลกประหลาดใจเล็กน้อย กว่าเฮอร์ไมโอนี่จะรู้ตัวว่าถูกจ้องมองอยู่ ก็ตอนที่พวกเขาเดินเข้ามาอยู่ในห้องนั่งเล่นรวมแล้ว
\"อะไรเหรอ แฮร์รี่\" เฮอร์ไมโอนี่ถาม
\"เปล่าหรอก แต่ … เธอดูสดชื่นจังนะ\"
\"อืม ยอมรับเลยล่ะ วิคเตอร์เป็นเพื่อนที่ดีมากเลยนะ ฉันดีใจจริง ๆ ที่ได้เจอเขาอีกครั้งน่ะ\"
\"เหรอ เอ … ฉันนึกออกแล้วที่เธอเคยบอกว่าจะได้เจอกับวิคเตอร์อีกครั้งในจดหมายน่ะ นี่ก็แสดงว่าเธอก็รู้มาก่อนน่ะสิ ว่าวิคเตอร์มีนัดแข่งควิดดิชกับทีมโรงเรียนเราน่ะ\"
\"ใช่แล้ว วิคเตอร์บอกฉันเองล่ะ\"
\"แล้วทำไมเธอไม่บอกฉันเลยล่ะ!\"
\"มันเป็นความลับน่ะ แฮร์รี่ มีแต่พวกอาจารย์กับพรีเฟ็คเท่านั้นที่จะรู้ ฉันบอกเธอก่อนไม่ได้จริง ๆ แต่ยังไงตอนนี้เธอก็รู้แล้วนี่\" เฮอร์ไมโอนี่ยักไหล่อย่างไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนวิ่งหนีขึ้นหอนอนหญิง ทิ้งให้แฮร์รี่อ้าปากค้างตกใจอยู่ในห้องนั่งเล่นรวมคนเดียว
--------------------------------------------------------------------------------
สามวันก่อนการแข่งขัน ทีมจากเดิร์มสแตรงก์ได้ทำการฝึกซ้อมที่สนามควิดดิชเพื่อให้ชินกับสถานที่ ช่วงเวลาว่างเกือบทุกครั้ง วิคเตอร์ ครัมจะพยายามเดินหาเฮอร์ไมโอนี่เพื่อจะได้พูดคุยกัน แฮร์รี่มองออกว่าวิคเตอร์ชอบพอเฮอร์ไมโอนี่ไม่น้อยเลยทีเดียว สร้างความไม่พอใจให้รอนเป็นอย่างมาก แต่รอนเองก็ทำอะไรครัมไม่ได้ เพราะมันก็เกี่ยวเนื่องกับความสัมพันธ์ระหว่างสองโรงเรียนอีกต่างหาก
\"นายต้องชนะให้ได้นะ แฮร์รี่ ฉันทนหมอนั่นไม่ไหวจริง ๆ \" รอนกล่าวอย่างหัวเสียเมื่อมองไปยังเฮอร์ไมโอนี่และวิคเตอร์ ครัมยืนคุยกันที่หน้าห้องโถง แฮร์รี่พยักหน้ารับแต่ในใจก็นึกขำกับอาการเป็นเอามากของรอน
ในวันแข่งจริง สนามควิดดิชดูจะแออัดกว่าปกติเกือบสามเท่าเนื่องจากนักเรียนจากเดิร์มสแตรงก์มาเชียร์ทีมของตนเช่นกัน พวกเขามากันในตอนเช้าด้วยรถม้านับร้อยคัน
แฮร์รี่รู้สึกได้ว่าเขาตื่นเต้นมากกว่าการแข่งขันนัดไหน ๆ เพื่อนร่วมทีมทุกคนก็ดูตื่น ๆ เช่นกัน เฟร็ดกับจอร์จที่เคยร่าเริงก็หยุดทำซ่า นั่งเงียบที่มุมห้องเหมือนกำลังทำสมาธิอยู่ โรเจอร์กำลังพูดคุยกับอเล็กซ์และจูเลียส ส่วนมัลฟอยนั้นยืนมองออกไปยังสนามแข่งขัน แต่สีหน้าของมัลฟอยดูมุ่งมั่นประหลาด แฮร์รี่เข้าใจว่ามัลฟอยเองก็คงตื่นเต้นมากเช่นกัน
เสียงเชียร์ดังกระหึ่มทั่วสนามเมื่อนักกีฬาทั้งสองทีมต่างพุ่งทะยานด้วยความเร็วสูงเข้าสู่สนาม การแข่งขันนัดสำคัญได้เริ่มขึ้นแล้ว
\"เริ่มกันแล้วครับ ควิดดิชนัดสำคัญที่ทุกคนตั้งตารอคอย … ตอนนี้ควัฟเฟิลอยู่ที่อเล็กซ์ เขาพุ่งตรงไปแล้ว แต่ โอย … เฉี่ยวไปครับ เกือบเจ็บตัวตั้งแต่เริ่มเกมส์แล้วสิเนี่ย\" ลี จอร์ดันบรรยายการแข่งขัน อเล็กซ์ถูกเชน บีตเตอร์เดิร์มสแตรงก์ตีลูกบลัดเจอร์เฉี่ยวมาทางเขา สกัดการทำคะแนนได้อย่างพอดิบพอดี
\"ลุคจากเดิร์มสแตรงก์พุ่งไปแล้วครับ โอย หลบไม่พ้น! ท่าจะเจ็บน่าดู\" ลีกล่าวอย่างออกรสพร้อมทั้งเสียงโห่ร้องอย่างตกใจทั่วสนาม เมื่อลุคถูกลูกบลัดเจอร์ที่ตีโดยจอร์จเข้าสกัด แต่ลุคมองไม่เห็นบลัดเจอร์เลยไม่ได้หลบทำให้โดนกระแทกเข้าเต็ม ๆ
การแข่งขันดำเนินไปอย่างตื่นเต้นสนุกสูสี หลายต่อหลายครั้งที่เชสเซอร์ทั้งสองฝ่ายต่างพยายามทำคะแนน แต่คีปเปอร์ของอีกทีมก็สกัดกั้นได้อย่างไร้ที่ติ
\"มัลฟอยป้องกันได้ครับ เยี่ยมจริง ๆ \" ลีตะโกนลั่นพร้อมกับเสียงเชียร์ระงมจากฮอกวอตส์เมื่อมัลฟอยพุ่งปัดลูกควัฟเฟิลหน้าห่วงได้อย่างทันท่วงที อีกทั้งยังขว้างควัฟเฟิลออกไปไกลค่อนสนามเพื่อให้กับจูเลียสที่บินตรงไปยังห่วงทีมเดิร์มสแตรงก์แบบหลุดเดี่ยวเพราะทีมเดิร์มสแตรงก์เกือบทั้งทีมบินไปออหน้าห่วงฮอกวอตส์หมดจึงกลับตัวตามไม่ทัน
\"เรียบร้อยแล้ว จูเลียสทำคะแนนได้ ฮอกวอตส์นำ 50 ต่อ 30\" ลีกล่าว
ถึงตอนนี้แล้ว แฮร์รี่เริ่มสังเกตได้ว่าฟ้าสว่างสดใสกลับเริ่มมีเมฆสีเทาลอยทั่วทำให้บรรยากาศเริ่มครึ้มขึ้น แฮร์รี่ไม่ชอบเมฆสีเทานั่นเลย มันทำให้บรรยากาศรอบสนามแย่ลงราวกับเหตุการณ์ร้าย ๆ กำลังจะเกิดขึ้นแบบเมื่อตอนหลังวันคริสต์มาส
แฮร์รี่พยายามกวาดสายตาไปทั่วสนามมองหาลูกสนิชเพื่อให้เกมส์จบลงโดยเร็วที่สุด หลายต่อหลายครั้งที่แฮร์รี่ชักไม้กวาดพุ่งตามครัมแต่เขาก็นึกได้ว่ามันเป็นกลลวงที่ครัมชอบใช้ แฮร์รี่ยอมรับว่าครัมบินได้ดีมาก ๆ เหมาะสมแล้วกับตำแหน่งซีกเกอร์ทีมชาติบัลแกเรีย
และแล้วแสงสีทองเรืองรองจากลูกสนิชก็ปรากฏขึ้นที่กลางสนาม ทั้งแฮร์รี่และครัมต่างบินตรงทะยานมาจากฝั่งของตน สายตาทุกคู่ในสนามต่างจ้องไปยังผู้เล่นทั้งสอง
\"เร็วเข้า เร็ว!\" แฮร์รี่เห็นครัมพุ่งตรงไปยังลูกสนิทนั้นเช่นกัน แฮร์รี่จึงพยายามเร่งความเร็วไฟร์โบลต์และเอื้อมจนสุดแขน สายตาของแฮร์รี่มองตรงไปยังลูกสนิชสีทองตรงหน้าอย่างเดียวจนไม่เห็นอะไรอย่างอื่นอีก หรือสนใจฟังเสียงอื่น ๆ รอบข้าง จิตใจทั้งหมดของแฮร์รี่อยู่ที่ลูกสนิท แต่แล้ว …
--------------------------------------------------------------------------------
ท้องฟ้ากลับมืดลงเกือบจะทันทีเมื่อลูกสนิชอยู่ในกำมือของแฮร์รี่ ไม่มีเสียงเชียร์โห่ดังลั่นอย่างที่ควรจะเห็น ผู้คนทั้งสนามต่างตื่นตกใจกับบรรยากาศน่ากลัวแบบทันทีทันใดจนไม่มีใครสนใจผลการแข่งขันเลยต่างหาก
เลโดรอาหันมองศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ทันที ราวกับดัมเบิลดอร์จะเข้าใจว่าเลโดรอาหมายความว่าอะไร ดัมเบิลดอร์ลุกขึ้นและกล่าวผ่านเครื่องขยายเสียงของลี จอร์ดัน
\"อาจารย์และพรีเฟ็คประจำบ้านรีบพานักเรียนของตนกลับเข้าหอทันที นักเรียนจากเดิร์มสแตรงก์ให้ไปรวมกันที่ห้องโถง อย่าตื่นตกใจ!\" ดัมเบิลดอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง โดยไม่ต้องรอให้บอกซ้ำ เด็กทุกคนรีบเดินออกจากสนามกันหมดและตรงกลับเข้าปราสาทตามคำสั่งของดัมเบิลดอร์โดยไม่มีใครกล่าวถามอะไรอีกเลย
นักกีฬาทั้งสองทีมบินลงมาที่พื้นเพื่อจะกลับเข้าปราสาทตามคำสั่งของดัมเบิลดอร์เช่นกัน แฮร์รี่ก็บินตามลงเพื่อนร่วมทีมจนเกือบจะถึงพื้นดิน แต่แล้วไม้กวาดของเขากลับพุ่งทะยานขึ้นฟ้า
\"เฮ้ย!\" แฮร์รี่ร้องลั่น ครัมที่อยู่ใกล้แฮร์รี่ที่สุดพยายามบินตามแฮร์รี่ขึ้นไป แต่กลับถูกพลังที่มองไม่เห็นผลักกระเด็นตกลงมา ดีที่เฟร็ดและจอร์จบินไปรับครัมได้ทันก่อนกระแทกพื้น
\"เกิดอะไรขึ้นน่ะ\" ครัมพูดอย่างตกใจ
\"ไม่รู้สิ … แฮร์รี่ ลงมา!\" เฟร็ดตะโกนเรียก
\"ไม่ได้ ฉันบังคับไม้กวาดไม่ได้!\" แฮร์รี่ร้องตอบ ไม้กวาดไม่ได้พยายามสลัดเขาตกเหมือนตอนที่ไม้กวาดเขาถูกควีเรลล์สาป แต่แฮร์รี่ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาบังคับไม้กวาดไม่ได้
แล้วไม้กวาดของแฮร์รี่ก็ทะยานออกไปนอกสนามตรงไปยังป่าต้องห้ามท่ามกลางเสียงร้องระงมของเพื่อน ๆ ร่วมทีมด้านล่างอย่างตระหนกตกใจ
\"แฮร์รี่!\" ศาสตราจารย์เลโดรอาร้องลั่น เธอพุ่งทะยานลงมาจากที่อัฒจันทร์สูงและแปลงร่างเป็นนกอินทรีขาวบินตามแฮร์รี่ไปทันที
--------------------------------------------------------------------------------
แฮร์รี่พยายามตั้งสติควบคุมไม้กวาด แต่ดูเหมือนว่าจะไร้ผล มันพุ่งเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อใกล้ป่าต้องห้าม ไม้กวาดก็เริ่มชะลอแล้วก็พุ่งดิ่งตรงไปยังหมู่ต้นไม้หนาทึบทันที แฮร์รี่ใช้มือทั้งสองจับด้ามไม้กวาดมั่นคงและเบิกตาให้กว้าง ในป่าต้องห้ามนี่ไม่ใช่ที่ ๆ ดีนักหนา สองครั้งที่เขาเคยเข้ามานั้นค่อนข้างเลวร้ายเกือบเอาชีวิตไม่รอดเลยทีเดียว
ไม้กวาดพาแฮร์รี่พุ่งตรงเข้ามาลึกมาก แฮร์รี่รู้สึกได้ว่าเขามาไกลมาก และก็มากกว่าสองครั้งที่ผ่านมาด้วย ไม้กวาดบินหลบกิ่งก้านรกทึบของต้นไม้หลายต้นราวกับรู้ทาง จนกระทั่งมันหยุดนิ่งอยู่หน้าต้นไม้ใหญ่มากต้นหนึ่ง ลำต้นของมันกว้างมากขนาดต้องใช้คนสิบคนโอบรอบ แฮร์รี่ไม่เข้าใจว่าทำไมไม้กวาดถึงพาเขามาที่นี่ เมื่อเท้าทั้งสองถึงพื้น แฮร์รี่ก็ลงจากไม้กวาดและมองไปรอบ ๆ ตัวอย่างหวาด ๆ เพื่อความแน่ใจว่าเขาอยู่คนเดียวที่นี่หรือไม่
น่าเสียดายที่แฮร์รี่ไม่ได้อยู่คนเดียว
และร่างสองร่างที่ยืนอยู่ถัดออกไปนั่นก็ไม่ได้ทำให้สถานการณ์ดูดีขึ้นเลย ออกจะเลวร้ายยิ่งขึ้นไปอีกด้วยซ้ำ เพราะร่างนั้นคือลอร์ดโวลเดอมอร์และหางหนอน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น