Harry Potter and the Endless Story

ลำดับตอนที่ #1 : ฝันบอกเหตุและของขวัญวันเกิด

Chapter 1 : ฝันบอกเหตุและของขวัญวันเกิด





รอบด้านของแฮร์รี่มีแต่ต้นไม้สูงขึ้นค่อนข้างหนาทึบ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขากำลังอยู่ในป่าแห่งหนึ่ง แต่แฮร์รี่กลับไม่รู้ตัวและจำไม่ได้ว่าเขาหลงเข้ามาอยู่ในป่านี้ได้ตั้งแต่เมื่อไรและอย่างไร แสงแดดสีทองส่องลอดลงมาที่พื้นเป็นหย่อม ๆ ทำให้แฮร์รี่มองเห็นทาง แม้ที่นี่จะดูสวยแปลกตา แต่การที่เดินหลงป่าอยู่คนเดียวมันเป็นเรื่องที่น่ากังวลใจมากกว่าจะมีอารมณ์เดินดูทัศนียภาพรอบด้าน



กวางหนุ่มสีเงินยวงสวยเจิดจ้าบาดตาตัวหนึ่งปรากฏขึ้นที่ทางด้านหน้า มันกำลังเดินเอื่อยเล่นช้า ๆ เหมือนกำลังนำทาง แฮร์รี่เดินตรงไปกวางสีเงินตัวนั้น เสียงน้ำไหลดังใกล้เข้ามา แฮร์รี่ใจชื้นขึ้น เขาเคยรู้มาว่าหากเดินตามทางน้ำไปเรื่อย ๆ ก็อาจจะเจอบ้านคนหรือหมู่บ้านต่าง ๆ ที่ปลายน้ำ แฮร์รี่ก้าวเดินเร็ว ๆ ตามกวางสีเงินตัวนั้นไป เสียงน้ำดังขึ้นเรื่อย ๆ



\"เดี๋ยวสิ รอก่อน\" แฮร์รี่ร้องเรียกกวางตัวนั้น มันเริ่มวิ่งหนีเขา แฮร์รี่ออกแรงวิ่งตาม แต่แล้วแฮร์รี่ก็ต้องประหลาดใจอย่างมากที่เขาวิ่งหลุดออกจากป่าไม้นั้นออกมาได้ เบื้องหน้าของเขาเป็นลานกว้าง ๆ แห่งหนึ่งที่มีป่าไม้สูงขึ้นโอบรอบ ที่เนินเตี้ยใจกลางลานกว้างนั้นมีบ้านไม้แข็งแรงหลังหนึ่งตั้งตระหง่าน ล้อมรอบไปด้วยรั้วสีขาวสะอาดตา ด้านหลังเนินมีลำธารเล็ก ๆ ไหลผ่าน ถัดออกไปเป็นสวนดอกไม้ที่มีแต่ดอกลิลี่สีขาวปลูกเต็มไปหมด แฮร์รี่เดินเข้าไปใกล้ ๆ พลางคิดว่าที่นี่มันคือที่ไหน แฮร์รี่เห็นมอเตอร์ไซค์คันใหญ่จอดนิ่งอยู่ข้าง ๆ บ้านไม้นั้น แฮร์รี่แปลกใจที่เขารู้สึกค่อนข้างคุ้นเคยกับมอเตอร์ไซค์คันนี้อย่างประหลาด



แต่แล้วประตูบ้านก็เปิดผางออกมา มีร่างชายคนหนึ่งโผล่ออกมา ใบหน้าหล่อเหลากับผมสีดำยาวเล็กน้อย เขาดูคุ้นมาก ไม่ใช่ใครอื่น พ่อทูนหัวของแฮร์รี่เอง ซีเรียส แบล็ค



\"อ้าว แฮร์รี่ ไปไหนมาน่ะ เข้ามา เข้ามา … อาหารเย็นใกล้เสร็จแล้ว\" ซีเรียสกล่าวอย่างร่าเริง พลางคว้าแขนแฮร์รี่เข้าบ้าน



ในบ้านไม้หลังนี้สะอาดสะอ้าน มีห้องใหญ่เพียงห้องเดียวที่ถูกจัดแบ่งเป็นสัดส่วน ห้องนั่งเล่นที่มีเก้าอี้ไม้สามตัวกับโต๊ะเล็ก ๆ ที่มีหนังสือพิมพ์เดลี่พรอเฟ็ตวางอยู่สองสามฉบับ ห้องครัวที่มีเตาและโต๊ะกินข้าวสี่เหลี่ยมกับเก้าอี้สี่ตัว ห้องสองห้องนี้ถูกแบ่งกั้นด้วยชั้นวางหนังสือทำด้วยไม้โอ็ตสูง มีหนังสือเก่า ๆ วางเรียงกันเป็นตั้ง



ซีเรียสกึ่งดึงกึ่งลากแฮร์รี่ไปยังโต๊ะกินข้าวที่มีเค้กช็อกโกแล็คก้อนโตวางอยู่ แฮร์รี่หยุดกึก ตกตะลึงไปทันที ก่อนจะจ้องซีเรียสอย่างแปลกใจที่สุด



\"สุขสันต์วันเกิดแฮร์รี่ ปีนี้สิบห้าแล้วสินะ\"



ซีเรียสหัวเราะร่วนอย่างมีความสุข แฮร์รี่เองก็มีความสุขเช่นกัน



\"เอ้า อธิษฐานแล้วเป่าเทียนเลย แฮร์รี่\"



แฮร์รี่หลับตานึกขอพระเจ้าว่าในวันเกิดนี้ของเขา แฮร์รี่อยากอยู่กับซีเรียสเช่นนี้ตลอดไป แฮร์รี่ลืมตาและเป่าเทียนรวดเดียวหมด



แต่แล้วบ้านทั้งหลังก็มืดมิดเฉกเช่นกับเทียนบนเค้กของแฮร์รี่ ประตูบ้านเปิดผางออกด้วยแรงคาถา เงามืดใต้เสื้อคลุมสีดำก้าวเข้ามาช้า ๆ และยกไม้กายสิทธิ์ชี้ตรงมา



\"อะวาดา เคดาฟ-รา!\"



เสียงเย็น ๆ กล่าวขึ้นพร้อมกับแสงสีเขียวบาดตาพุ่งตรงไปยังซีเรียส เขาล้มลง ตาค้างนิ่ง สิ้นใจตายตรงหน้าแฮร์รี่ที่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก



\"ตาแกแล้ว แฮร์รี่ พอตเตอร์ … \" เสียงเยือกเย็นกล่าวช้า ๆ พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ แฮร์รี่รู้สึกเจ็บปวดอย่างแรงที่หน้าผากของเขา มันร้อนขึ้นเรื่อย ๆ และความเจ็บแปลบแผ่ซ่านไปทั่วร่างจนแฮร์รี่ทนแทบไม่ไหว สะดุ้งตื่นจากฝันร้ายนี้ทันที





--------------------------------------------------------------------------------



แฮร์รีปาดเหงื่อที่ชุ่มใบหน้าเขาพลางลูบแผลเป็นที่หน้าผากเบา ๆ ตอนนี้มันหายเจ็บแล้ว \"ฝันร้ายเหรอ\" แฮร์รี่พึมพำเบา ๆ \"ทั้ง ๆ ที่เกือบจะเป็นฝันดีนะเนื่ย\" แฮร์รี่พลางนึกทบทวนความฝันนั้นอีกครั้ง ป่าทึบ กวางสีเงิน บ้านไม้รั้วสีขาว สวนดอกลิลี่ มอเตอร์ไซค์คันใหญ่ ซีเรียส วันเกิดของเขาและ คนที่คุณก็รู้ว่าใคร



นี่เป็นความฝันบอกเหตุอะไรหรือเปล่า แฮร์รี่ไม่แน่ใจ เฮอร์ไมโอนี่อาจจะรู้จากหนังสือทำนายฝันเล่มไหนสักเล่ม \"อืม … แต่ก็ไม่แน่ เธอเลิกเรียนวิชาพยากรณ์ศาสตร์ไปแล้วนี่\" แฮร์รี่นึกขึ้นมาได้ เฮอร์ไมโอนี่เลิกเรียนวิชานี้เมื่อตอนปีสามหลังจากที่ถูกอาจารย์ทรีลอว์นีย์บอกว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่มีตาพยากรณ์



แฮร์รี่รู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก เขายังจำสีหน้าไร้เลือดของซีเรียสที่ล้มลงได้ พ่อแม่ของแฮร์รี่ก็ตายด้วยคาถาพิฆาตนี้ แฮร์รี่ไม่ต้องการให้เรื่องเลวร้ายเช่นนี้เกิดขึ้นกับซีเรียสพ่อทูนหัวคนเดียวของเขาอีก



นาฬิกาบอกเวลาตีห้าครึ่ง มันอาจจะเช้าเกินไปที่จะตื่นนอนในวันหยุดปิดภาคเรียนเช่นนี้ แต่กับแฮร์รี่แล้ว ทุกวันที่อยู่ในบ้านของเดอร์สลีย์นั้นไม่เป็นเรื่องน่าพิศมัยเท่าไร แฮร์รี่เฝ้ารอวันที่รอน เพื่อนรักของเขามารับไปบ้านโพรงกระต่างแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว



หลังอาหารเช้าแสนขมขื่น แฮร์รี่รีบขึ้นไปที่ห้องของเขาทันทีก่อนที่พวกเดอร์สลีย์จะหาเรื่องแฮร์รี่อีก เขาเองก็ไม่อยากจะวุ่นวายมากนัก แฮร์รี่ชอบที่จะเก็บตัวเงียบอยู่ในห้องคนเดียวมากกว่า



อย่างไรก็ตาม เมื่อแฮร์รี่เข้าห้อง เขาก็ประหลาดใจเหลือเกินที่วันนี้มีนกฮูกถึงหกตัวอยู่ในห้อง พวกมันส่งเสียงทักทายกันวุ่นวาย



\"เฮ็กวิด!\" แฮร์รี่ตรงเข้าไปลูบขนสีขาวเรียบนุ่มของนกฮูกหิมะสาวแสนสวย นี่เป็นนกฮูกของเขาเอง เฮ็กวิดนำของขวัญและการ์ดวันเกิดของเฮอร์ไมโอนี่มาส่งมีจดหมายแนบในการ์ดนั้นด้วย มันจิกแขนแฮร์รี่อย่างรักใคร่ จากนั้นก็บินตรงไปเกาะคอนไม้บนชั้นหนังสือ



สวัสดี แฮร์รี่



สุขสันต์วันเกิดนะ ฉันว่าเธอคงจะชอบคุ้กกี้นี้นะ ความจริงฉันแอบพ่อและแม่ส่งมาให้เธอน่ะ ไม่งั้นพวกท่านคงฝากขนมแบบไร้น้ำตาลมาอีก เธอคงเบื่อแย่



ฉันสบายดีและหวังว่าจะได้เจอเธอที่บ้านของรอนในวันอาทิตย์นี้ เห็นว่าพวกเขาจะไปรับเธอด้วยน่ะ ฉันล่ะเสียดายจังที่ไม่ได้ไปเที่ยวที่บัลแกเรีย วิคเตอร์ชวนฉันไปเที่ยวตั้งหลายครั้ง แต่ฉันอยากอยู่กับพวกเธอมากกว่า อีกอย่างฉันเองก็คงได้เจอกับวิคเตอร์อีกครั้งเร็ว ๆ นี้อยู่แล้ว



แล้วเจอกันอาทิตย์นี้นะ



เฮอร์ไมโอนี่



ปล. ฉันปล่อยยายริต้า สกีตเตอร์ไปแล้วล่ะ เธอสาบานว่าจะเลิกยุ่งเรื่องคนอื่น ๆ อีก ฉันก็หวังอย่างงั้นละ เธอคงกลัวว่าฉันจะเปิดโปงเรื่องของเธอน่ะ



แฮร์รี่ประหลาดใจนิด ๆ ว่าเฮอร์ไมโอนี่จะไปเจอกับวิคเตอร์อีกครั้งเร็ว ๆ นี้ได้ไง แต่แฮร์รี่ก็นึกได้ พวกเขาอาจจะนัดเจอกันที่ตรอกไดแอกอนตอนไปซื้อหนังสือก็ได้ แฮร์รี่อมยิ้มและพับจดหมายของเฮอร์ไมโอนี่เก็บและหยิบคุ้กกี้ของเฮอร์ไมโอนี่จากขวดโหลเข้าปากหนึ่งชิ้น \"อร่อยดีนี่ เฮอร์ไมโอนี่\" แฮร์รี่พึมพำ



จากนั้นเขาก็คว้านกฮูกตัวเล็กจิ๋วอีกตัว มันชื่อว่าพิก เป็นนกฮูกของรอนที่ซีเรียสมอบให้เมื่อตอนจบปีสาม พิกบินไปรอบห้องพลางส่งเสียงร้องอย่างภูมิใจที่ทำงานสำเร็จ



\"เงียบหน่อย พิก แกจะทำให้ฉันเดือนร้อนนะ\" แฮร์รี่ดุเจ้านกฮูกตัวจ้อย พลางวิ่งออกไปคว้าพิกให้ไปเกาะบนคอนเดียวกับเฮ็กวิกที่ทำท่าทีไม่ค่อยพอใจเท่าไร ก่อนอ่านจดหมายของรอน



แฮร์รี่เพื่อนรัก



สุขสันต์วันเกิดก่อนเลยนะ หวังว่าพวกที่บ้านนายคงไม่ทำให้นายหมดสนุกไปก่อนนะ ไงซะ วันอาทิตย์นี้ พ่อตัดสินใจแล้วว่าจะไปรับนายน่ะ เก็บของเตรียมตัวไว้ได้เลย เฮอร์ไมโอนี่ก็จะมาพักกับพวกเราด้วย ฉันชวนเธอเองล่ะ ไม่อยากให้ถูกเจ้าวิคเตอร์ ครัมตัดหน้าไปก่อน



เพอร์ซี่ดูซึม ๆ ไป แต่ก็ยังบ้างานมากเหมือนเดิม ส่วนเฟร็ดกับจอร์จก็ยังแอบแม่ค้นคว้าอะไรไม่รู้ของเค้าต่อน่ะ ฉันไม่รู้ว่าพวกพี่ไปได้เงินมาจากไหน ถึงขนาดซื้อชุดราตรีใหม่ให้ฉันด้วยนะ พวกพี่ ๆ คงขายอะไรให้ร้านซองโก้ได้น่ะเลยมีเงินถึงขนาดนี้น่ะ ส่วนจินนี่ก็บ่นถึงนายเกือบทุกวัน ฉันเคยแอบเข้าในห้องของเธอนะ มีรูปนายที่คอลินถ่ายไว้อยู่ใต้หมอนด้วย ฉันว่าเทอมหน้านี้อาจจะมีแฟนคลับแฮร์รี่ พอตเตอร์ที่ฮอกวอตส์ก็ได้นะ



อย่าลืมล่ะ เตรียมตัวให้พร้อม แล้วเจอกันอาทิตย์นี้



รอน



แฮร์รี่อ่านไปยิ้มไป เฟร็ดกับจอร์จนำทองที่เขาได้มาจากการชนะการประลองไตรภาคีไปใช้ประโยชน์ได้ดีกว่าที่คิดไว้ แต่แฮร์รี่ก็ชักไม่ค่อยสบายใจเกี่ยวกับที่รอนกล่าวไว้เกี่ยวกับแฟนคลับแฮร์รี่ พอตเตอร์ ตัวเขาเองไม่อยากตกเป็นข่าวเด่นดังอะไรเหมือนปีที่ผ่านมาอีกแล้ว



แฮร์รี่ใจชื้นขึ้นหลังจากแน่ใจแล้วว่าเขาไม่ต้องอยู่ที่บ้านเดอร์สลีย์นี้อีกเกือบหนึ่งเดือนที่เหลืออยู่นี้ พวกวีสลีย์จะมารับแฮร์รี่ไปที่บ้านของพวกเขาอาทิตย์นี้แล้ว



นกฮูกเหยี่ยวหนุ่มรูปงามสีน้ำตาลเป็นนกฮูกที่ส่งจดหมายของฮอกวอตส์ แฮร์รี่แกะจดหมายที่ผูกขามันแกะอ่านอย่างเร็ว ๆ ข้อความคล้าย ๆ กับปีก่อน ๆ และมีรายชื่อหนังสือใหม่ของปีห้าแนบมาด้วย นกฮูกเหยี่ยวหนุ่มบินไปดื่มน้ำข้าง ๆ เฮ็กวิกที่ส่งเสียงร้องอย่างไว้ท่า ก่อนจะบินออกนอกหน้าต่างไป



นกฮูกอีกตัวเป็นนกฮูกนาสีน้ำตาลแกมทองตัวใหญ่ มันแบกกล่องของขวัญท่าทางหนักมาด้วย แฮร์รี่รู้ทันทีว่านี่คือของขวัญจากแฮกริด เป็นเค้กหินหลายก้อนที่แฮร์รี่ไม่เคยแตะต้องเลย เขาเข็ดกับเค้นหิน ฝีมือแฮกริดที่ทำให้ฟันของเขากับรอนเกือบหักมาแล้ว แฮร์รี่เห็นโน้ตสั้น ๆ แนบอยู่กล่องของขวัญนั้นด้วย



แฮร์รี่ที่รัก



สุขสันต์วันเกิดนะ ขอให้เธอมีความสุขมาก ๆ หวังว่าเธอคงสบายดี



แฮกริด



แฮร์รี่วางกล่องเค้กหินลงกับพื้น พลางแกะจดหมายจากนกฮูกสีเทาอีกตัวหนึ่ง แฮร์รี่อมยิ้มอย่างสุขใจ นี่เป็นการ์ดวันเกิดของพ่อทูนหัวของเขาเอง ซีเรียส แบล็ค พร้อมกับเค้กผลไม้ก้อนโต แฮร์รี่หวังเพียงว่าซีเรียสจะยังคงปลอดภัยดี



แฮร์รี่หันไปหานกฮูกตัวสุดท้าย เขาเองก็สงสัยนักว่าใครอื่นอีกที่ส่งของขวัญมาให้นอกจากเพื่อนสนิทสองคน แฮกริดและซีเรียส แต่แล้วหัวใจของแฮร์รี่ก็พองโตด้วยความยินดีปรีดาเป็นที่สุด นี่เป็นของขวัญและจดหมายจากโช แชง เด็กผู้หญิงสวย น่ารักที่แฮร์รี่มีใจให้ตั้งแต่ตอนปีสาม แฮร์รี่แกะของขวัญนั้นด้วยมืออันสั่นเทา โชให้หนังสือเล่มหนาเรื่องเทคนิคการเล่นควิดดิชกับแฮร์รี่



แฮร์รี่



เธอคงแปลกใจนะที่ได้รับของขวัญจากฉันน่ะ ฉันคิดว่าเธอคงจะชอบนะ เพราะฉันเองก็อ่านเทคนิคควิดดิชจากหนังสือเล่มนี้เหมือนกัน หวังว่าจะได้เล่นควิชดิชกับเธออีกนะ



ขอให้เธอมีความสุขมาก ๆ กับวันหยุดนะ



โช แชง



แฮร์รี่รู้สึกได้ว่าใบหน้าของเขากลายเป็นสีชมพู เลือดสูบฉีดแรง ใจเต้นเร็วขึ้นและเขาหุบยิ้มไม่ได้ โช แชงเป็นผู้หญิงที่แฮร์รี่สนใจมากที่สุดและเขาก็ได้รับของขวัญพิเศษนี้จากเธอ ในตอนนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แฮร์รี่ไม่สนใจ เขาอยากเก็บความรู้สึกนี้ไว้นาน ๆ เขาลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเมื่อคืนนี้เขาฝันร้ายอะไรไปบ้าง



เช้าวันอาทิตย์นั้น แฮร์รี่บอกลุงเวอร์นอนกับป้าเพ็ตทูเนียว่าพวกวีสลีย์จะมารับเขาเย็นนี้ ข่าวนี้สร้างความตื่นตกใจให้พวกเดอร์สลีย์ไม่น้อย เนื่องจากการพบกันครั้งก่อนทำให้พวกเดอร์สลีย์ต่างกลัวพวกวีสลีย์ โดยเฉพาะดัดลีย์ เขาไม่อยากมีลิ้นที่ยาวเกินขนาดแบบคราวนั้นหรือมีหางหมูงอกออกมาอีก



วันนั้นทั้งวัน ลุงเวอร์นอนจัดข้าวของในห้องนั่งเล่นใหม่ โดยขยับชุดโซฟาและของตกแต่งหลายชิ้นให้ห่างไกลจากเตาผิงให้มากที่สุด และถอดเตาผิงไฟฟ้าออกด้วยเพื่อไม่ให้นายวีสลีย์เสกคาถาใส่มันจนกระเด็นอีก แฮร์รี่ไม่ได้สนใจอะไรลุงเวอร์นอนมากนัก เขาขึ้นไปเก็บของและหมกตัวอยู่บนนั้นเกือบทั้งวัน



ตกเย็น แฮร์รี่ลงมาข้างล่างเพื่อรอพวกวีสลีย์ ไม่นานนักก็มีเสียงดังป๊อปขึ้นที่หน้าเตาผิง และแล้วเฟร็ด จอร์จ ตามด้วยรอนและนางวีสลีย์ก็เข้ามาอยู่ในบ้านของพวกเดอร์สลีย์อย่างรวดเร็ว สร้างความตื่นตระหนกให้กับพวกเขามาก



\"สวัสดีค่ะ คุณและคุณนายเดอร์สลีย์ ฉันมอลลี่ วีสลีย์ค่ะ เราเคยเจอกันแล้วที่สถานีไงค่ะ\" นางวีสลีย์กล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงสดใส เธอไม่รอคำตอบหรือใส่ใจฟังคำตอบจากพวกเดอร์สลีย์ เธอตรงเข้าไปสวมกอดแฮร์รี่อย่างรักใคร่ \"ไงจ๊ะ แฮร์รี่ เตรียมพร้อมหรือยัง\"



\"ฮะ … แต่ทำไม คุณวีสลีย์\" แฮร์รี่ถามนางวีสลีย์ เพราะคราวก่อนนายวีสลีย์เป็นคนมารับเขา นายวีสลีย์หลงใหลทุกอย่างเกี่ยวกับมักเกิ้ล เขาย่อมไม่อยากพลาดที่จะมาบ้านของพวกเดอร์สลีย์ที่เป็นมักเกิ้ลแท้ ๆ หรอก



\"อาเธอร์ติดงานด่วนที่กระทรวงจ๊ะ\" นางวีสลีย์ตอบด้วยเสียงอ่อนโยน และหันไปสั่งลูก ๆ \"เฟร็ดกับจอร์จ ลูกไปช่วยขนของของแฮร์รี่ทีนะ\"



\"ได้ครับ แม่\" เฟร็ดตอบ เขาและจอร์จเดินเลี่ยงออกไปขนหีบของแฮร์รี่ทันที สีหน้าพวกเขาผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่เจอดัดลีย์ พวกเดอร์สลีย์คงสั่งให้ดัดลีย์ซ่อนตัวอยู่แต่ในห้อง สักพักฝาแฝดก็ลงมาที่หน้าเตาผิงพร้อมกับข้าวของเครื่องใช้ของแฮร์รี่ เฟร็ดและยอร์ชใช้ผงฟลูกลับไปบ้านโพรงกระต่าง ตามด้วยรอน



\"แล้วเจอกันนะครับ\" แฮร์รี่กล่าวลาสั้น ๆ ลุงเวอร์นอนคำรามฮึ่ม ๆ เป็นเชิงรับรู้



\"ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เราจะดูแลแฮร์รี่เป็นอย่างดีเลยค่ะ\" นางวีสลีย์กล่าวยืนยันอีกครั้ง ก่อนที่ทั้งสองจะหายวับไปในเตาผิง





--------------------------------------------------------------------------------



\"สวัสดี แฮร์รี่\" เสียงสดใสของเพื่อนสาวที่สนิทที่สุดของแฮร์รี่ทักทาย เฮอร์ไมโอนี่นั่นเอง



\"สวัสดีเฮอร์ไมโอนี่ ขอบใจมากสำหรับคุ้กกี้นะ มันทำให้ฉันรอดตายเชียวล่ะ\" แฮร์รี่ยกมือทักทายและกล่าวขอบคุณ นั่นก็ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มกว้าง



แฮร์รี่มองไปรอบ ๆ ห้อง ที่นาฬิกาตั้งพื้นเรือนใหญ่มีตัวหนังสือบ่งบอกสถานที่ของเหล่าสมาชิกแต่ละคนในบ้าน เข็มที่ยาวที่สุดของนายวีสลีย์บอกว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ทำงาน คงจะมีงานด่วน แฮร์รี่นึกในใจ



\"ช่วงนี้พ่อก็งานยุ่งมากเลยล่ะ ก็หลังจากคราวนั้นน่ะ พวกมือปราบมารก็มีงานล้นมือ กระทรวงต้องหามาตรการป้องกันพวกพ่อมด ศาสตร์มืดน่ะ\" รอนแอบกระซิบที่ข้างหูแฮร์รี่ \"เอาของไปไว้ข้างบนเหอะ แฮร์รี่\" ว่าแล้วรอนก็ชวนแฮร์รี่ขึ้นไปที่ห้องเพื่อที่จะพูดคุยกันได้อย่างสะดวก เฮอร์ไมโอนี่เดินตามพวกแฮร์รี่ขึ้นไปที่ห้องด้วยเช่นกัน



\"ได้ข่าวอะไรจากซีเรียสบ้างหรือเปล่า แฮร์รี่\" รอนถามเขาอีกครั้งหลังจากที่ปิดประตูห้องแล้ว



\"ยังไม่มีอะไรเลย ฉันได้เค้กวันเกิดจากซีเรียสแต่เขาไม่ได้พูดอะไรเรื่องที่ดัมเบิลดอร์ขอให้เขาช่วยเมื่อตอนนั้นเลย แต่ฉันหวังว่าเขาคงสบายดีน่ะ\" แฮร์รี่พูดพลางทิ้งตัวลงที่เตียงของรอน



\"คราวก่อนที่ดัมเบิลดอร์ให้ซีเรียสไปเตือนภัยพวกลูปินน่ะเหรอ\" รอนถาม



\"น่าจะใช่นะ แฮกริด มาดามมักซีม และก็สเนปด้วย\" แฮร์รี่ตอบ สีหน้าครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น \"ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมดัมเบิลดอร์ถึงเชื่อใจสเนปนัก\"



\"บางทีความคิดของดัมเบิลดอร์ลึกซึ้งจนเราเองก็ไม่อาจเข้าใจได้นะ แฮร์รี่ … ฉันไม่อยากให้เธอคิดมาก\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าว



\"ใช่ อย่าเพิ่งคิดมากเลย แฮร์รี่ … ฉันว่าเรามาคิดหาอะไรเล่นกันตลอดหนึ่งเดือนนี้ดีกว่านะ\" รอนพูดปลอบใจ ความจริงตัวเขาเองก็รู้สึกกลัวไม่น้อยเลย



\"ไม่ก็มาอ่านหนังสือทบทวนที่พวกเราเรียนมาแล้วก็ได้นะ อย่าลืมสิว่าอีกไม่นานพวกเราก็ต้องสอบ ว.พ.ร.ส. แล้วนะ\" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวเตือนสติ ซึ่งรอนและแฮร์รี่ต่างทำหน้าบอกไม่ถูก แม้พวกเขาจะวิตกกังวลแต่การอ่านหนังสือในช่วงวันปิดภาคเรียนนี่ไม่เคยอยู่ในหัวของพวกเขาเลย





--------------------------------------------------------------------------------



เวลาแสนสนุกเกือบหนึ่งเดือนที่บ้านโพรงกระต่ายผ่านไปรวดเร็วดังฝัน แฮร์รี่รู้สึกสบายใจมากขึ้นที่ได้อยู่กับเพื่อนรักที่ห่วงใยเขาถึงสองคน รวมทั้งครอบครัววีสลีย์ที่แสนอบอุ่น เขาแทบไม่อยากจากไปเลย วันที่เดินทางไปฮอกวอตส์ นายและนางวีสลีย์มาส่งพวกเด็ก ๆ ด้วยตัวเอง



\"แฮร์รี่ เธอเองต้องระวังตัวให้มากนะ แม้ว่าฉันไม่คิดว่าจะมีใครกล้าทำร้ายเธออีก แต่ก็อดห่วงไม่ได้\" นายวีสลีย์กล่าวกับแฮร์รี่เป็นการส่วนตัว



\"ฮะ ผมจะระวังตัว … \" แฮร์รี่รับปาก



\"งั้น … ขอให้โชคดีนะ\" นายวีสลีย์ตบหลังแฮร์รี่เบา ๆ ดังลูกชายคนหนึ่งก่อนส่งแฮร์รี่ขึ้นรถไฟ และโบกมือลาเด็ก ๆ