ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความทรงจำ...(Memory)
ฟาโรห์หลงยุคภาค๓
ตอนที่๑ ความทรงจำ…
ยามเช้าตรู่นี้ บ้านเลขที่ยี่สิบเจ็ดในซอยเทมพลีตัน เทอร์เรสช่างดูเงียบเหงาเหลือเกิน ไร้ซึ่งสรรพเสียงใดๆในบ้านหลังนั้น ตระกูลไลท์สปีด ซึ่งเป็นครอบครัวในบ้าน กับฟาโรห์แห่งอียิปต์โบราณนามว่าเซนนาพอด ซึ่งเป็นสมาชิกคนหนึ่งของบ้านไปถาวรแล้วนั้น ยังคงนอนหลับอยู่
นกกระจิบตัวน้อยๆตัวหนึ่งลงมาเกาะร้องเพลงที่หน้าต่าง แต่มันก็ต้องเหลียวหลังหันกลับไปทันทีที่รู้สึกถึงรังสีอำมหิตจากดวงตาสองคู่ที่จ้องมันอยู่ หนึ่งในเจ้าของดวงตานั้นคือรัสท์บัคเก็ต แมวสีขิงของครอบครัวไลท์สปีด อีกตัวคือทิดเดิ้ลส์หรือตัวเหยียบย่ำเจ้าหนอน แมวของเซนนาพอด มันเป็นแมวสีดำรูปร่างผอมเพรียว ดวงตาสีเขียวดูมีสเน่ห์ มันมีตุ้มหูสีทองรูปห่วงที่หูข้างหนึ่ง ดูน่าเกรงขามเป็นอย่างยิ่ง
แม้ว่าจะมีทั้งกระจกและมุ้งลวดกั้นเจ้านกน้อยออกจากแมวทั้งสองตัวก็ตาม แต่มันก็ยังไม่อาจทนร้องเพลงอย่างสบายใจได้ ชั่วครู่ต่อมา เสียงปีกกระพือพึ่บพั่บจากเจ้านกน้อยดังขึ้นและจางหายไป
แมวทั้งสองถอนหายใจอย่างผิดหวัง รัสท์บัคเก็ตร้องเมี้ยวเบาๆแล้วกระโดดลงมาจากขอบหน้าต่าง ปล่อยให้ทิดเดิ้ลส์นั่งมองทัศนียภาพชุ่มน้ำค้างไปตามลำพัง รัสท์บัคเก็ตเดินเข้าไปในครัว ชามอาหารที่ว่างเปล่าของมันวางอยู่ข้างๆชามอาหารของทิดเดิ้ลส์ที่ว่างเปล่าด้วยเช่นกัน แม้จะยังไม่ถึงเวลาอาหาร แต่มันก็หิวแล้ว มันมองนาฬิกา ตีห้าสี่สิบห้านาที ถึงแม้รัสท์บัคเก็ตจะดูนาฬิกาไม่เป็น แต่มันก็เดาว่าคงยังเช้าเกินไปสำหรับอาหารเช้ากระมัง แต่มันก็เดินออกมา พลางคิดว่าจะลองไปปลุกสามีภรรยาไลท์สปีดดู บางทีมันอาจจะได้กินอาหารเช้าก็ได้ถ้ามันไปขอ!
เมื่อเห็นรัสท์บัคเก็ตกำลังเดินขึ้นบันไดไปชั้นสอง ทิดเดิ้ลส์ก็รีบตามไปทันที มันไม่ชอบถูกปล่อยไว้ตามลำพัง อีกทั้งมันก็อยากจะไปหาเจ้านายของมันยิ่งนัก
****
สิบนาทีต่อมา ทุกคนรวมทั้งเซนนาพอดมารวมตัวกันด้วยท่าทางสลึมสะลือ เนื่องจากเจ้าแมวตัวดีทั้งสองปลุกพวกเขาด้วยการร้องเหมียวเสียงดังลั่น
“ยังกับว่าเราตื่นเองไม่เป็นงั้นแหละ” แครี่บ่นอุบอิบ “น่าจับไปทำแมวย่างซะให้เข็ด”
หูของเซนนาพอดไวมาก ประหนึ่งจานดาวเทียมเลยทีเดียว เขาหันขวับไปหาแครี่ด้วยท่าทางกินเลือดกินเนื้อ “อย่าบังอาจมาทำแมวของข้าเป็นแมวย่างนะ” เขาพูดเสียงเย็นชา “ทิดเดิ้ลส์เป็นแมวชั้นสูง มันมีสายเลือดขัตติยะ ผิดกับเจ้า ที่มีเลือดคนเป็นทาส”
ถึงแม้ว่าเซนนาพอดจะญาติดีกับครอบครัวนี้แล้วก็ตาม แต่เขาก็อดรำคาญแครี่บ้างไม่ได้ เธอออกจะเป็นคนที่จู้จี้อยู่บ้าง ซึ่งไม่เข้ากับ ‘เลือดขัตติยะ’ ของเซนนาพอดเลย
‘เลือดคนเป็นทาส’ แทบจะเดือดพล่านขึ้นมาในตัวแครี่ เธอรู้ว่าเซนนาพอดมีนิสัยชอบเปรียบเปรยความเป็นฟาโรห์ของเขากับทุกคนอยู่เสมอ แต่ในสภาวะอันไม่โสภา ที่เธอกำลังง่วงงุน หงุดหงิด หัวเสีย เธอก็ไม่ต้องการให้เขามาเตือนถึงความจริงข้อนี้ “ค่ะ เลือดขัตติยะ แต่มันน่าจะระเหยไปนานแล้วนะคะ เวลาผ่านมาตั้งพันกว่าปี คงเหลือแค่เลือดธรรมดาเหมือนพวกเรานี่แหละค่ะ”
“ว่าไงนะ!” เซนนาพอดตาลุกวาว “ไม่มีทาง! เลือดมันต้องข้นกว่าน้ำอยู่แล้วล่ะ มันจะแห้งอยู่ในตัวจนกว่าร่างจะถูกปลุกขึ้นมาใหม่!”
“หรือคะ” แครี่โต้เสียงเย็น “ถ้าอย่างนั้นมันคงบูดหรือไร้คุณภาพไปนานแล้วล่ะค่ะ แห้งไปตั้งพันปี!”
จากข้างๆ เซนนาพอดคิดว่าได้ยินเสียงมิสเตอร์ไลท์สปีดหลุดหัวเราะพรืดออกมาเบาๆ นั่นยิ่งทำให้เขาเดือดดาลมากขึ้นไปอีก เสียงของเขาที่พูดกับแครี่ขณะนี้ดังขึ้นเรื่อยๆ “นี่เจ้า…”
“…กล้าดียังไงมาขัดสุรเสียงของฟาโรห์ผู้ยิ่ง ห-ญ่-า-ย ได้!” แครี่ต่อให้ มิสเตอร์ไลท์สปีดพยายามกลั้นหัวเราะจนตัวสั่น
เซนนาพอดตะโกนออกมาด้วยความโมโหโทโสสุดขีด
“นี่เจ้า -- ”
แครี่ทำท่าจะต่อคำพูดของฟาโรห์ด้วยเสียงตะโกนเหมือนกัน ดีที่มิสซิซไลท์สปีดรีบตรงเข้ากู้สถานการณ์ “เซนนาพอดคะ! นี่ซอสค่ะ!” เธอพูดเสียงดังขณะวางขวดซอสดังโครมลงตรงหน้าเซนนาพอด แล้วหันไปหาแครี่ “แครี่ ช่วยไปหยิบเกลือให้หน่อยสิจ๊ะ” เธอตวัดสายตามองคนทั้งคู่อย่างตำหนิในขณะที่แครี่เดินกระฟัดกระเฟียดออกไปจากโต๊ะ มิสเตอร์ไลท์สปีดหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นเซนนาพอดทำท่าหงอเหมือนเด็กนิสัยเสียถูกผู้ใหญ่ดุ นั่นทำให้มิสซิซไลท์สปีดหันขวับทันที “คุณคะ ช่วยไปเอาไม้หนีบผ้ามาหน่อยสิคะ ฉันจะเอามาหนีบปากคนเสียงกิ๊กกั๊กบางคน!”
มิสซิซไลท์สปีดพยายามซ่อนรอยยิ้ม ในขณะที่ ‘คนเสียงกิ๊กกั๊ก’ ทำสีหน้าปั้นยาก
“มีอะไรกันเหรอคะ” แครี่ที่เดินกลับมาพร้อมเกลือถาม
มิสซิซไลท์สปีดทำเสียงประชด “เปล่าจ้ะ แม่แค่สั่งสอนพ่อเขาเรื่องกิ๊กกั๊ก ไม่รู้ไปติดมาจากเบนหรือไง…”
เสียงของเธอสะดุดลงกระทันหันจนเงียบไป บรรยากาศอึดอัดเข้าครอบคลุมทั่วห้อง
มิสซิซไลท์สปีดหน้าซีดเผือด ริมฝีปากสั่นระริก มิสเตอร์ไลท์สปีดทำหน้าเคร่งและตรงเข้าปลอบ เซนนาพอดทำเป็นเล่นกับทิดเดิ้ลส์ในขณะที่ดวงตามีแววครุ่นคิดและสับสน แมวทั้งสองตัวก็ไม่กระดุกกระดิกราวกับจับคลื่นความเครียดที่แผ่คลุมทั่วห้องได้ ส่วนแครี่พึมพำขอตัวและเดินออกจากห้องด้วยดวงตาแดงก่ำ
ไม่น่าเชื่อเลยว่าแค่คำๆเดียวจะมีอิทธิพลขนาดนี้ แครี่คิดขณะเดินขึ้นบันได ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะเบน ทุกคนคงหัวเราะไปกับแม่ แม้แต่…เธอด้วย
แครี่ถอนใจขณะนอนแผ่หราบนเตียง ตาหลับลง แต่สมองยังคงครุ่นคิดถึงคำที่มีอิทธิพลนี้…
เบน…
****
เซนนาพอดเป็นฟาโรห์แห่งอียิปต์โบราณซึ่งบัดนี้มีอายุมาประมาณสี่พันกว่าปีแล้ว เขาฟื้นมาจากความตายได้เพราะมีคนอ่านคำสาปของอนูบิส(เทพเจ้าแห่งความตาย) ซึ่งก็คือศาสตราจารย์เจลลี่ ผู้เชี่ยวชาญเรื่องอียิปต์โบราณ และกริมสโตน หัวหน้าฝ่ายสะสมของพิพิธภัณฑ์ที่มีโลงใส่มัมมี่ซึ่งเซนนาพอดเคยอยู่ข้างใน พวกเขาตามหาเซนนาพอดในพิพิธภัณฑ์มานานแล้ว วัตถุประสงค์คือต้องการแผนที่สมบัติของเซนนาพอดมาไว้ในครอบครอง ในที่สุดก็พบเขา แต่บังเอิญไปอ่านคำสาปของอนูบิสเข้า เซนนาพอดจึงฟื้นขึ้นและหนีไป ซึ่งก็มาพบกับครอบครัวไลท์สปีดเข้า ในขณะเดียวกันพวกเหล่าร้ายก็ตามมาพบที่อยู่ของเซนนาพอด และใช้แผนลักพาตัวโดยต้องการแลกแผนที่สมบัติของเซนนาพอดกับแมวของฟาโรห์(ตัวเหยียบย่ำเจ้าหนอนหรือทิดเดิ้ลส์) มิสเตอร์และมิสซิซไลท์สปีดไปเป็นเพื่อนกับเซนนาพอดเมื่อเขาไปที่พิพิธภัณฑ์เพื่อแลกเปลี่ยนของ แต่เป็นกับดัก กริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่ขังสองสามีภรรยาไลท์สปีดไว้ และคุมตัวเซนนาพอด โชคดีที่เบนกับแครี่ซึ่งแอบตามมาหลอกพวกเหล่าร้าย(สมทบโดยแมวอีกสี่สิบตัว)ไว้ได้จนชนะ พวกเขาเป็นอิสระ และกริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่ถูกนำตัวไปเข้าคุก
แต่เรื่องไม่จบแค่นั้น กริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่แหกคุกออกมา พวกเขาใช้แผนการชั่วร้ายจับทิดเดิ้ลส์และรัสท์บัคเก็ตเป็นตัวประกัน เบนเสี่ยงโดยร่วมเป็นตัวประกันอีกคนด้วยเพื่อตรวจสอบความเคลื่อนไหวในบ้าน เบนใช้แผนการหลอกล่อและกับดักทำเอาพวกเหล่าร้ายจนแต้ม แต่ในขณะที่ตำรวจมาถึงหลังจากพวกเขาแจ้งไปนั้นเอง เรื่องร้ายก็เกิดขึ้น…
เบนถูกกริมสโตนยิงตาย!
กริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่ช็อคมาก(กริมสโตนช็อคตัวเอง ศาสตราจารย์เจลลี่ช็อคเพื่อน) จึงถูกจับโดยละม่อม ส่วนทุกคนก็เศร้าโศกเสียใจเป็นอันมาก แต่ไม่มีใครสังเกตเลยว่า เซนนาพอดมีท่าทีครุ่นคิดอะไรบางอย่าง…
และแล้ว ที่โรงพยาบาล หลังจากหมอออกมายืนยันว่าเบนตายแล้วแน่ ฟาโรห์ก็แอบเข้าไปอยู่ในห้องชั่วครู่ แล้วออกมา พอหมอกลับเข้าไป ก็พบว่าศพเบนหายไปแล้ว!
หลังจากกลับมาบ้าน ทุกคนคาดคั้นเซนนาพอด เขาสารภาพว่าใช้คำสาปให้เบนคืนชีพขึ้น แต่ข่าวที่น่าตะลึงยิ่งกว่า คือเบนอยู่ที่อียิปต์!
แม้ว่าครอบครัวไลท์สปีดและเซนนาพอดจะเตรียมตัวเดินทางไปอียิปต์ในอีกสามวันข้างหน้า ทุกคนก็ยังไม่ค่อยชินกับการที่ไม่มีเบนอยู่เสียที…
****
วันก่อนจะเดินทาง ในขณะที่แครี่วุ่นวายตรวจเช็คว่าเอาหมากรุก เกม และหนังสือสองสามเล่มติดกระเป๋าไว้หรือยัง เธอก็นึกอะไรขึ้นมาได้
ด้วยความร้อนใจและตื่นตกใจ แครี่สามารถวิ่งไปยังห้องของพ่อแม่เธอที่มีเซนนาพอดคุยปรึกษากันได้เป็นประวัติการณ์ภายในเวลาสามวินาที
”ลูกเป็นอะไรน่ะ” พ่อเธอถามเมื่อเห็นแครี่หอบฮักๆ
“นี่ทุกคนลืมความเป็นจริงไปหมดแล้วหรือคะ!” แครี่ร้องด้วยอาการออกจะกึ่งๆโมโห
“อะไรล่ะจ๊ะ” มิสซิซไลท์สปีดขมวดคิ้ว
“เซนนาพอดต้องไปอียิปต์กับเราด้วยใช่ไหมคะ” แครี่ย้อนถาม
“แน่ล่ะสิ ไม่งั้นจะไปหาเบนกันได้ยังไง” ฟาโรห์ขมวดคิ้วอีกคน
“แล้วทุกคนไม่รู้สึกตัวบ้างเลยหรือคะ”
“อะไรล่ะลูก” มิสเตอร์ไลท์สปีดขมวดคิ้วเป็นคนที่สาม
แม้ทุกคนจะขมวดคิ้วใส่แครี่ เธอก็ไม่สนใจ ที่เธอสนใจมีอยู่อย่างเดียว
“เซนนาพอดไม่มีพาสปอร์ต ไม่มีบัตรประจำตัวประชาชน -- ใช่ไหมคะ”
เธอกวาดตามองทุกคนด้วยแววตาแสดงความเป็นกังวล แล้วจึงพูดต่อไปโดยไม่รอให้ใครตอบ น้ำเสียงนั้นเบาและสั่นนิดๆ แต่ชัดเจนว่า
“แล้วเขาจะไปกับเราได้ยังไงคะ?”
โปรดติดตามตอนต่อไปได้ใน \"สู่อียิปต์!\"
ตอนที่๑ ความทรงจำ…
ยามเช้าตรู่นี้ บ้านเลขที่ยี่สิบเจ็ดในซอยเทมพลีตัน เทอร์เรสช่างดูเงียบเหงาเหลือเกิน ไร้ซึ่งสรรพเสียงใดๆในบ้านหลังนั้น ตระกูลไลท์สปีด ซึ่งเป็นครอบครัวในบ้าน กับฟาโรห์แห่งอียิปต์โบราณนามว่าเซนนาพอด ซึ่งเป็นสมาชิกคนหนึ่งของบ้านไปถาวรแล้วนั้น ยังคงนอนหลับอยู่
นกกระจิบตัวน้อยๆตัวหนึ่งลงมาเกาะร้องเพลงที่หน้าต่าง แต่มันก็ต้องเหลียวหลังหันกลับไปทันทีที่รู้สึกถึงรังสีอำมหิตจากดวงตาสองคู่ที่จ้องมันอยู่ หนึ่งในเจ้าของดวงตานั้นคือรัสท์บัคเก็ต แมวสีขิงของครอบครัวไลท์สปีด อีกตัวคือทิดเดิ้ลส์หรือตัวเหยียบย่ำเจ้าหนอน แมวของเซนนาพอด มันเป็นแมวสีดำรูปร่างผอมเพรียว ดวงตาสีเขียวดูมีสเน่ห์ มันมีตุ้มหูสีทองรูปห่วงที่หูข้างหนึ่ง ดูน่าเกรงขามเป็นอย่างยิ่ง
แม้ว่าจะมีทั้งกระจกและมุ้งลวดกั้นเจ้านกน้อยออกจากแมวทั้งสองตัวก็ตาม แต่มันก็ยังไม่อาจทนร้องเพลงอย่างสบายใจได้ ชั่วครู่ต่อมา เสียงปีกกระพือพึ่บพั่บจากเจ้านกน้อยดังขึ้นและจางหายไป
แมวทั้งสองถอนหายใจอย่างผิดหวัง รัสท์บัคเก็ตร้องเมี้ยวเบาๆแล้วกระโดดลงมาจากขอบหน้าต่าง ปล่อยให้ทิดเดิ้ลส์นั่งมองทัศนียภาพชุ่มน้ำค้างไปตามลำพัง รัสท์บัคเก็ตเดินเข้าไปในครัว ชามอาหารที่ว่างเปล่าของมันวางอยู่ข้างๆชามอาหารของทิดเดิ้ลส์ที่ว่างเปล่าด้วยเช่นกัน แม้จะยังไม่ถึงเวลาอาหาร แต่มันก็หิวแล้ว มันมองนาฬิกา ตีห้าสี่สิบห้านาที ถึงแม้รัสท์บัคเก็ตจะดูนาฬิกาไม่เป็น แต่มันก็เดาว่าคงยังเช้าเกินไปสำหรับอาหารเช้ากระมัง แต่มันก็เดินออกมา พลางคิดว่าจะลองไปปลุกสามีภรรยาไลท์สปีดดู บางทีมันอาจจะได้กินอาหารเช้าก็ได้ถ้ามันไปขอ!
เมื่อเห็นรัสท์บัคเก็ตกำลังเดินขึ้นบันไดไปชั้นสอง ทิดเดิ้ลส์ก็รีบตามไปทันที มันไม่ชอบถูกปล่อยไว้ตามลำพัง อีกทั้งมันก็อยากจะไปหาเจ้านายของมันยิ่งนัก
****
สิบนาทีต่อมา ทุกคนรวมทั้งเซนนาพอดมารวมตัวกันด้วยท่าทางสลึมสะลือ เนื่องจากเจ้าแมวตัวดีทั้งสองปลุกพวกเขาด้วยการร้องเหมียวเสียงดังลั่น
“ยังกับว่าเราตื่นเองไม่เป็นงั้นแหละ” แครี่บ่นอุบอิบ “น่าจับไปทำแมวย่างซะให้เข็ด”
หูของเซนนาพอดไวมาก ประหนึ่งจานดาวเทียมเลยทีเดียว เขาหันขวับไปหาแครี่ด้วยท่าทางกินเลือดกินเนื้อ “อย่าบังอาจมาทำแมวของข้าเป็นแมวย่างนะ” เขาพูดเสียงเย็นชา “ทิดเดิ้ลส์เป็นแมวชั้นสูง มันมีสายเลือดขัตติยะ ผิดกับเจ้า ที่มีเลือดคนเป็นทาส”
ถึงแม้ว่าเซนนาพอดจะญาติดีกับครอบครัวนี้แล้วก็ตาม แต่เขาก็อดรำคาญแครี่บ้างไม่ได้ เธอออกจะเป็นคนที่จู้จี้อยู่บ้าง ซึ่งไม่เข้ากับ ‘เลือดขัตติยะ’ ของเซนนาพอดเลย
‘เลือดคนเป็นทาส’ แทบจะเดือดพล่านขึ้นมาในตัวแครี่ เธอรู้ว่าเซนนาพอดมีนิสัยชอบเปรียบเปรยความเป็นฟาโรห์ของเขากับทุกคนอยู่เสมอ แต่ในสภาวะอันไม่โสภา ที่เธอกำลังง่วงงุน หงุดหงิด หัวเสีย เธอก็ไม่ต้องการให้เขามาเตือนถึงความจริงข้อนี้ “ค่ะ เลือดขัตติยะ แต่มันน่าจะระเหยไปนานแล้วนะคะ เวลาผ่านมาตั้งพันกว่าปี คงเหลือแค่เลือดธรรมดาเหมือนพวกเรานี่แหละค่ะ”
“ว่าไงนะ!” เซนนาพอดตาลุกวาว “ไม่มีทาง! เลือดมันต้องข้นกว่าน้ำอยู่แล้วล่ะ มันจะแห้งอยู่ในตัวจนกว่าร่างจะถูกปลุกขึ้นมาใหม่!”
“หรือคะ” แครี่โต้เสียงเย็น “ถ้าอย่างนั้นมันคงบูดหรือไร้คุณภาพไปนานแล้วล่ะค่ะ แห้งไปตั้งพันปี!”
จากข้างๆ เซนนาพอดคิดว่าได้ยินเสียงมิสเตอร์ไลท์สปีดหลุดหัวเราะพรืดออกมาเบาๆ นั่นยิ่งทำให้เขาเดือดดาลมากขึ้นไปอีก เสียงของเขาที่พูดกับแครี่ขณะนี้ดังขึ้นเรื่อยๆ “นี่เจ้า…”
“…กล้าดียังไงมาขัดสุรเสียงของฟาโรห์ผู้ยิ่ง ห-ญ่-า-ย ได้!” แครี่ต่อให้ มิสเตอร์ไลท์สปีดพยายามกลั้นหัวเราะจนตัวสั่น
เซนนาพอดตะโกนออกมาด้วยความโมโหโทโสสุดขีด
“นี่เจ้า -- ”
แครี่ทำท่าจะต่อคำพูดของฟาโรห์ด้วยเสียงตะโกนเหมือนกัน ดีที่มิสซิซไลท์สปีดรีบตรงเข้ากู้สถานการณ์ “เซนนาพอดคะ! นี่ซอสค่ะ!” เธอพูดเสียงดังขณะวางขวดซอสดังโครมลงตรงหน้าเซนนาพอด แล้วหันไปหาแครี่ “แครี่ ช่วยไปหยิบเกลือให้หน่อยสิจ๊ะ” เธอตวัดสายตามองคนทั้งคู่อย่างตำหนิในขณะที่แครี่เดินกระฟัดกระเฟียดออกไปจากโต๊ะ มิสเตอร์ไลท์สปีดหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นเซนนาพอดทำท่าหงอเหมือนเด็กนิสัยเสียถูกผู้ใหญ่ดุ นั่นทำให้มิสซิซไลท์สปีดหันขวับทันที “คุณคะ ช่วยไปเอาไม้หนีบผ้ามาหน่อยสิคะ ฉันจะเอามาหนีบปากคนเสียงกิ๊กกั๊กบางคน!”
มิสซิซไลท์สปีดพยายามซ่อนรอยยิ้ม ในขณะที่ ‘คนเสียงกิ๊กกั๊ก’ ทำสีหน้าปั้นยาก
“มีอะไรกันเหรอคะ” แครี่ที่เดินกลับมาพร้อมเกลือถาม
มิสซิซไลท์สปีดทำเสียงประชด “เปล่าจ้ะ แม่แค่สั่งสอนพ่อเขาเรื่องกิ๊กกั๊ก ไม่รู้ไปติดมาจากเบนหรือไง…”
เสียงของเธอสะดุดลงกระทันหันจนเงียบไป บรรยากาศอึดอัดเข้าครอบคลุมทั่วห้อง
มิสซิซไลท์สปีดหน้าซีดเผือด ริมฝีปากสั่นระริก มิสเตอร์ไลท์สปีดทำหน้าเคร่งและตรงเข้าปลอบ เซนนาพอดทำเป็นเล่นกับทิดเดิ้ลส์ในขณะที่ดวงตามีแววครุ่นคิดและสับสน แมวทั้งสองตัวก็ไม่กระดุกกระดิกราวกับจับคลื่นความเครียดที่แผ่คลุมทั่วห้องได้ ส่วนแครี่พึมพำขอตัวและเดินออกจากห้องด้วยดวงตาแดงก่ำ
ไม่น่าเชื่อเลยว่าแค่คำๆเดียวจะมีอิทธิพลขนาดนี้ แครี่คิดขณะเดินขึ้นบันได ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะเบน ทุกคนคงหัวเราะไปกับแม่ แม้แต่…เธอด้วย
แครี่ถอนใจขณะนอนแผ่หราบนเตียง ตาหลับลง แต่สมองยังคงครุ่นคิดถึงคำที่มีอิทธิพลนี้…
เบน…
****
เซนนาพอดเป็นฟาโรห์แห่งอียิปต์โบราณซึ่งบัดนี้มีอายุมาประมาณสี่พันกว่าปีแล้ว เขาฟื้นมาจากความตายได้เพราะมีคนอ่านคำสาปของอนูบิส(เทพเจ้าแห่งความตาย) ซึ่งก็คือศาสตราจารย์เจลลี่ ผู้เชี่ยวชาญเรื่องอียิปต์โบราณ และกริมสโตน หัวหน้าฝ่ายสะสมของพิพิธภัณฑ์ที่มีโลงใส่มัมมี่ซึ่งเซนนาพอดเคยอยู่ข้างใน พวกเขาตามหาเซนนาพอดในพิพิธภัณฑ์มานานแล้ว วัตถุประสงค์คือต้องการแผนที่สมบัติของเซนนาพอดมาไว้ในครอบครอง ในที่สุดก็พบเขา แต่บังเอิญไปอ่านคำสาปของอนูบิสเข้า เซนนาพอดจึงฟื้นขึ้นและหนีไป ซึ่งก็มาพบกับครอบครัวไลท์สปีดเข้า ในขณะเดียวกันพวกเหล่าร้ายก็ตามมาพบที่อยู่ของเซนนาพอด และใช้แผนลักพาตัวโดยต้องการแลกแผนที่สมบัติของเซนนาพอดกับแมวของฟาโรห์(ตัวเหยียบย่ำเจ้าหนอนหรือทิดเดิ้ลส์) มิสเตอร์และมิสซิซไลท์สปีดไปเป็นเพื่อนกับเซนนาพอดเมื่อเขาไปที่พิพิธภัณฑ์เพื่อแลกเปลี่ยนของ แต่เป็นกับดัก กริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่ขังสองสามีภรรยาไลท์สปีดไว้ และคุมตัวเซนนาพอด โชคดีที่เบนกับแครี่ซึ่งแอบตามมาหลอกพวกเหล่าร้าย(สมทบโดยแมวอีกสี่สิบตัว)ไว้ได้จนชนะ พวกเขาเป็นอิสระ และกริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่ถูกนำตัวไปเข้าคุก
แต่เรื่องไม่จบแค่นั้น กริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่แหกคุกออกมา พวกเขาใช้แผนการชั่วร้ายจับทิดเดิ้ลส์และรัสท์บัคเก็ตเป็นตัวประกัน เบนเสี่ยงโดยร่วมเป็นตัวประกันอีกคนด้วยเพื่อตรวจสอบความเคลื่อนไหวในบ้าน เบนใช้แผนการหลอกล่อและกับดักทำเอาพวกเหล่าร้ายจนแต้ม แต่ในขณะที่ตำรวจมาถึงหลังจากพวกเขาแจ้งไปนั้นเอง เรื่องร้ายก็เกิดขึ้น…
เบนถูกกริมสโตนยิงตาย!
กริมสโตนกับศาสตราจารย์เจลลี่ช็อคมาก(กริมสโตนช็อคตัวเอง ศาสตราจารย์เจลลี่ช็อคเพื่อน) จึงถูกจับโดยละม่อม ส่วนทุกคนก็เศร้าโศกเสียใจเป็นอันมาก แต่ไม่มีใครสังเกตเลยว่า เซนนาพอดมีท่าทีครุ่นคิดอะไรบางอย่าง…
และแล้ว ที่โรงพยาบาล หลังจากหมอออกมายืนยันว่าเบนตายแล้วแน่ ฟาโรห์ก็แอบเข้าไปอยู่ในห้องชั่วครู่ แล้วออกมา พอหมอกลับเข้าไป ก็พบว่าศพเบนหายไปแล้ว!
หลังจากกลับมาบ้าน ทุกคนคาดคั้นเซนนาพอด เขาสารภาพว่าใช้คำสาปให้เบนคืนชีพขึ้น แต่ข่าวที่น่าตะลึงยิ่งกว่า คือเบนอยู่ที่อียิปต์!
แม้ว่าครอบครัวไลท์สปีดและเซนนาพอดจะเตรียมตัวเดินทางไปอียิปต์ในอีกสามวันข้างหน้า ทุกคนก็ยังไม่ค่อยชินกับการที่ไม่มีเบนอยู่เสียที…
****
วันก่อนจะเดินทาง ในขณะที่แครี่วุ่นวายตรวจเช็คว่าเอาหมากรุก เกม และหนังสือสองสามเล่มติดกระเป๋าไว้หรือยัง เธอก็นึกอะไรขึ้นมาได้
ด้วยความร้อนใจและตื่นตกใจ แครี่สามารถวิ่งไปยังห้องของพ่อแม่เธอที่มีเซนนาพอดคุยปรึกษากันได้เป็นประวัติการณ์ภายในเวลาสามวินาที
”ลูกเป็นอะไรน่ะ” พ่อเธอถามเมื่อเห็นแครี่หอบฮักๆ
“นี่ทุกคนลืมความเป็นจริงไปหมดแล้วหรือคะ!” แครี่ร้องด้วยอาการออกจะกึ่งๆโมโห
“อะไรล่ะจ๊ะ” มิสซิซไลท์สปีดขมวดคิ้ว
“เซนนาพอดต้องไปอียิปต์กับเราด้วยใช่ไหมคะ” แครี่ย้อนถาม
“แน่ล่ะสิ ไม่งั้นจะไปหาเบนกันได้ยังไง” ฟาโรห์ขมวดคิ้วอีกคน
“แล้วทุกคนไม่รู้สึกตัวบ้างเลยหรือคะ”
“อะไรล่ะลูก” มิสเตอร์ไลท์สปีดขมวดคิ้วเป็นคนที่สาม
แม้ทุกคนจะขมวดคิ้วใส่แครี่ เธอก็ไม่สนใจ ที่เธอสนใจมีอยู่อย่างเดียว
“เซนนาพอดไม่มีพาสปอร์ต ไม่มีบัตรประจำตัวประชาชน -- ใช่ไหมคะ”
เธอกวาดตามองทุกคนด้วยแววตาแสดงความเป็นกังวล แล้วจึงพูดต่อไปโดยไม่รอให้ใครตอบ น้ำเสียงนั้นเบาและสั่นนิดๆ แต่ชัดเจนว่า
“แล้วเขาจะไปกับเราได้ยังไงคะ?”
โปรดติดตามตอนต่อไปได้ใน \"สู่อียิปต์!\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น