คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 19: กลับมา
7 ปีผ่านไป
เสียโลาหลอวามวุ่นวายในโรพยาบาลยัมีอยู่ทุวัน
เ็สาวที่อนนี้โเป็นสาวสะพรั่ำลัมอเหม่อออไปนอหน้า่าอห้อพัส่วนัว
พลามือเาะโ๊ะไป้วย เป็นประำอย่านี้เวลาที่ิถึเรื่อราวในอี
ั้แ่ัสินใไปเรียนหมอที่อเมริาับอิลาในอนนั้น
แพรวา็าาริ่อับมาริสา
ถึแม้ว่าอิลาะพยายามเลี้ยล่อมให้เธอิ่อลับไปหาผู้เป็นน้าแ่เธอ็ไม่ไ้สนใ
หมายอสีาวที่อิลายื่นให้เธอ็เ็บไว้อย่าไม่ใยี
นป่านนี้เธอ็ไม่ิที่ะแะอ่าน้อวามในหมายนั้น พลาิไป็พาลให้น้ำาลอ
เธอสูลมหายใระพริบาเพื่อไล่น้ำาแห่วามอ่อนแอ เธอเป็นนใหม่ไปแล้ว….
๊อๆๆๆ!!! เสียเาะประูัึ้นทำให้ร่าบาที่เหม่อลอยสะุ้นิหน่อย่อนะอบรับ้วยน้ำเสียหวานใส
“เิ่ะ”
“ุหมอแพรวา มีเส่วน่ะ”พยาบาลอบลับ
“่ะ เี๋ยวะไปอนนี้”ร่าบาระับเสื้อราวน์่อนะรีบสาวเท้าออาห้อไปทันที
PART อิลา
“พี่พาย ิถึ”
อิลาระับือเสื้ออีน่อนะบูบแทนวามิถึ
“ว๊ายยย!!” พระพายยเอาัวุหมออเธอึ้นนั่บนั
่อนะฟัแ้ม้ายแ้มวาเพื่อ้อารำลัใ
“หายิถึรึยัะ”พระพายระบายยิ้มอ่อนให้นรหน้า เ็สาวทำเพียพยัหน้า่อนะถามนรั่อ
“พี่พาย เห็นแพรวรึยั เพิ่ย้ายมาอยู่นี่ไ้ไม่นาน่ะ”
“พี่ไ้ยิน่าว่ะ แ่ยัไม่เอเ้าัวเลย”พระพายเลี่ยเส้นผมอนรัออาหน้า
“เี๋ยวไ้เอ่ะ แ่พี่พายอย่าในะะ แพรวเปลี่ยนไปมา่ะ
าหน้ามือเป็นหลัมือเลย แ่เอื้อย็รู้นะ ว่าใรเป็นนทำให้แพรวเป็นแบบนี้
เรา้อเอาใ่วยให้เ้าืนีันแล้วล่ะ่ะ”
“เห็นทีเป็นั้น่ะ แ่อนนี้เรามา……”
พระพายเลื้อยมือาวเ้าไปใ้ระโปรทรสอบอุหมอร่าบา
อิลาบิัวเล็น้อยเพราะวามเสียว่าน
“พี่พายนี่โรพยาบาลนะะ”
“บนโ๊ะทำานยัลอมาแล้ว่ะ แ่นี้สบาย”พระพายยิ้ม่อนะเริ่มบทรัับอิลา
………………………………………………………………………………………
PART แพรวา
เสียเรื่อระทบันภายในห้อผ่าั
เลือที่หลั่ออมาาผู้ป่วยที่เิอุบัิเหุ ทำใหุ้หมอสาวอย่าแพรวาใใ่อับเสนี้
“ุหมอะ ีพรอ่อน่ะ”
“เร่มือ” ุหมอรีบหยิบับเรื่อมือให้ไว้ที่สุเพราะเธอ้อทำานแ่ับเวลาและวามเป็นายอนไ้รายนี้
ถ้า้าว่านี้ไม่ทัน
8 ั่วโมับารอยู่ในห้อผ่าั…..
หมอสาวเินออมาาห้อ่อนะพบปะับผู้เป็นาิ
“นไ้ ปลอภัยแล้ว่ะ”หมอสาวระบายยิ้มให้ับาิผู้ป่วย
“อบุมาๆนะะุหมอ”เ็สาวยิ้มอบลับอย่าน่ารั่อนะลึับรอยยิ้มพิมพ์ใอหมอสาวนนี้
่าสวยเหลือเิน วหน้าหวาน ผมปะบ่าเ้าับรูปหน้า รูปร่าสมส่วน
เ็สาวยืนมอหมอสาวอยู่นาน นแพรวาแปลใ
“เอ่อ…ถ้าไม่มีอะไรแล้วหมออัวนะะ”
“ะ…เี๋ยวสิะ อบุอีรั้่ะ”เ็สาวพนมมือไหว้อย่าน่ารั ทำให้แพรวายิ้มแล้วเินาไป
แพรวาเินลับมาที่ห้อ่อนะหลับาพริ้มเพราะอยาพัสายา เพราะเธอผ่าัไปถึ
8 ั่วโม
วามเหนื่อยล้าเลยมาเยือน
๊อๆๆๆๆ!!! เสียเาะประูัึ้นทำให้แพรวาระเ้ัวึ้นอย่าระับระเ
“เิ่ะ”
“อ้าวเอื้อย” แพรวาระบายยิ้มให้เพื่อนสาว
่อนะแปลใที่เห็นเพื่อนเินเ้ามาโยไม่ปิประู
“้ะ มีอะไรมาเอร์ไพรส์”
แพรวามวิ้ว่อนะลุึ้นแล้วรไปหน้าประู
“๊ะเอ๋” พระพายเินออมา่อนะยิ้มให้หมอสาว
“พี่พาย!!! สวัสี่ะ”
หมอสาวพนมมือไหว้อีน่อนะียิ้มแล้วโผลเ้าออีน่อนะผละออ
“สบายีมั้ยะพี่พาย”
“สบายี้ะ ว่าแ่น้อแพรวเปลี่ยนไปเยอะเลยนะะ ผอมล แ่็ยัสวยมา
แบบนี้นน่าะีบเยอะแน่เลยใ้มั้ยะน้อเอื้อย” พระพายหันไปถามวามเห็นนรั
่อนอิลาะพูึ้น
“ใ่มั้ยแพรว”
“ไม่มีหรอเอื้อย็พูไป ใระมีวามสุแบบเอื้อยันล่ะ” อิลาอมยิ้มอย่าเอียอาย ่อนะมอไปที่นรั
“แล้วน้อแพรวลับไปหาน้าสาบ้ารึยัะ”พระพายนั่ลรโฟาภายในห้อ่อนะมอหมอสาวที่รอยยิ้มหายไปทันที
“็….ไม่รู้สิะ แพรวว่าัวันเราเอัน”หมอสาวอบพร้อมับระบายยิ้มอ่อนๆ
“น้อแพรวเปลี่ยนไปมาริๆ่ะ”พระพาย้อเื่อำพูออิลาเสียแล้ว
“แพรวเป็นแบบนี้มานานแล้ว่ะพี่พาย”
“อะไรที่พอที่ะทำให้เรามีวามสุไ้็รีบทำนะะ
่อนที่เราะไม่มีโอาสทำเลย อย่ามัวแ่เ้าใผิ
ลอถามใัวเอว่าเรายัรัเ้าอยู่รึปล่าว ยัอยามีเ้าอยู่ในทุๆวันรึปล่าว
พี่อยาให้น้อแพรวลอถามใัวเอนะะ”
“พี่พาย พูเรื่ออะไระ แพรวไม่เ้าใ”
“น้อแพรวเ้าใี่ะ ว่าแ่พี่้ออัว่อนนะ พี่เอาใ่วยนะะ”
พูบ็ทิ้ให้แพรวาไ้ทบทวนับหัวใอัวเอ
มาแล้ววววววววววววว
เม้นแสัวันหน่อย่ะ ใรอยู่บ้าะ
หายไปนานอโทษน้าา
ความคิดเห็น