ทะลุมิติไปจีนโบราณมาพาสามีเป็นนายช่างใหญ่

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6

กลับมาถึงบ้านหยานหรูก็ไม่รอช้าเดินเข้าครัวไปเติมฟืน จากนั้นก็นำเห็ดแดงกุหลาบใส่ลงไปในหม้อตุ๋นไก่ เดินนำหม้อมาใส่ข้าวสารข้าวเจ้าล้างทำความสะอาดเติมน้ำ นำเตาที่ซื้อมาใหม่ออกพร้อมกับแบ่งไม้ฟืนที่เตามาใส่เตาใหม่ตั้งหม้อข้าวเสร็จหันมาหยิบห่อยาออกมาเป็นเวลาเดียวกับที่ฝู่หยวนเข้ามาเช่นกัน

"อาหรู"

"หิวข้าวแล้วใช่ไหม? รอสักครู่นะข้ากำลังหุงข้าวสวยที่พึ่งซื้อมาอยู่"

"อืม"ฝูหยวนไม่ได้จากไปไหนเขานั่งลงข้าง ๆ หยานหรูก่อนจะจับมือนางมากุมไว้

"ข้าไม่รู้จะตอบแทนเจ้าเช่นไรดีที่ดีต่อข้ามากเช่นนี้..."

"ซื่อสัตย์ต่อข้าก็พอ ข้าขอแค่นี้ไม่ต้องการสิ่งใดจากเจ้าอีกแล้ว ถึงแม้ตอนนี้เราทั้งสองยังไม่มีความรู้สึกใด ๆ ต่อกันก็ตามแต่ก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีภรรยาถูกไหม?"

"อืม..ข้าขอสาบานว่าจะมีเพียงเจ้าผู้เดียวตลอดไป หากผิดคำสาบานข้าขอให้ตนเองไม่ตายดี..."

"ดีมาก..."หยานหรูรับคำสาบาน ของฝูหยวนเพราะรู้มาว่าที่นี่บุรุษมีภรรยาหลายคน นางไม่ต้องการแบ่งผู้ชายของตนให้กับผู้ใด กู่ฝูหยวนเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาหยานหรูคิดว่าเขาคือตัวเลือกที่ดีไม่น้อย

"เช่นนั้นเราสองคนก็ค่อย ๆ เรียนรู้ซึ่งกันและกัน ค่อย ๆ ขยับความสัมพันธ์ทีละนิด ๆ จนกว่าจะแน่ใจว่าใจของเราตรงกันค่อยขยับความสัมพันธ์ให้ลึกซึ้งตกลงไหม?"หยานหรู

"อืม..ตกลง"

"ปล่อยมือข้าได้แล้วจะไปล้างสมุนไพรมาต้มให้เจ้าได้ดื่ม"

"อืม"ฝูหยวนมองตามร่างบางเดินออกไปนอกบ้านเขาหันมาคนหม้อข้าวที่หุงสักครู่เดียวหยานหรูก็เดินกลับเข้ามา

"ข้าจะยกหม้อไก่ตุ๋นออก จะได้ตั้งหม้อสมุนไพรแทน"

"ข้ายกให้"

"แขนยังเจ็บอยู่ข้าจะทำเอง"

"ก็ได้"

ฝูหยวนไม่พยายามจะทำตัวให้แข็งแกร่งอีกต่อไป เขายินยอมให้ภรรยาของตนทำในสิ่งต่าง ๆ ที่นางต้องการส่วนเขานั่งมองนางทำนั่นทำนี่จนเวลาผ่านไป

"ไปกินข้าวกันเดี๋ยวจะได้เข้าป่าไปดักสัตว์ป่ามาไว้กินกับขาย"

"อืม"

"ว่าแต่เราขายของได้เงินมาเท่าไหร่หรือ?"ระหว่างกินข้าวเช้าสักพักฝูหยวนก็นึกขึ้นได้จึงเอ่ยถามขึ้นมา

"สองตำลึงทองกับอีกหนึ่งตำลึงเงินแปดร้อยอีแปะ"

"มากเพียงนั้นเลย..."

"อืม..."

"รีบกินเข้า กลับมาข้าจะเริ่มสอนหนังสือให้เจ้า"

"เจ้ารู้หนังสือด้วยหรือ?"

"ข้าเคยบอกว่าข้ามีเชื้อสายจงกั๋วมิใช่หรือ ย่อมต้องมีญาติ ๆ ที่ต้องติดต่อเป็นภาษาจงกั๋ว ก่อนเข้าเรียนในสถานศึกษาที่ใหญ่กว่าที่เคยเรียนครอบครัวจึงให้เข้าเรียนในสถานศึกษาสอนภาษาไปด้วย"

"มีการเรียนการสอนเช่นนี้ด้วย"

"ข้ายังได้เรียนภาษาของชาวโพ้นทะเลด้วยนะ"

"จริงหรือ?"

"เอาไว้เจ้าได้หนังสือของแคว้นเราก่อน พอได้แล้วจะสอนภาษาของชาวตาสีฟ้าให้"

"ตกลง"

หยานหรูคิดว่าก่อนจะเริ่มให้เขาศึกษาตำราของผู้เป็นพ่อที่นำมาตั้งโชว์ในร้านขายของของตนเพื่อให้ทุกคนได้เห็นถึงความสำเร็จที่น่าภูมิใจของเขา นางจึงคิดว่าสามีของตนต้องอ่านออกเขียนได้เสียก่อน

หลังอาหารเช้าที่สายหน่อยผ่านไป ทั้งสองก็แบกตะกร้าคนละใบเดินเข้าไปยังป่าแห่งเดิมที่หยานหรูเข้าไปเมื่อวานไปตัดข้าวโอ๊ตไว้ก่อนเป็นอันดับแรก หลังจากหยานหรูตามเก็บกองข้าวโอ๊ตเสร็จทั้งสองก็ตรงไปดักสัตว์ป่ากันต่อทันที

"เข้าป่าให้ลึกหน่อยไหม เผื่อจะเจอรังกระต่ายมากขึ้น?"

"แต่ว่าข้ากลัวจะเจอเจ้าสัตว์ร้ายนั่น..."

"อย่าบอกนะว่าเจ้ากำลังโทษตัวเองอยู่..."

"หากท่านพ่อไม่ช่วยข้า เขาก็คงจะไม่ตาย..."

"มันคืออุบัติเหตุไม่มีผู้ใดอยากให้เกิดเรื่องขึ้นมาหรอก เจ้าเองก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกันมิใช่เหรอ จงใช้ชีวิตให้ดีให้สมกับที่ท่านพ่อเสียสละชีวิตของตนปกป้องชีวิตของเจ้าสิถึงจะถูก ข้าพูดถูกหรือไม่?"

"อืม..ข้าเข้าใจแล้ว..."กู่ฝูหยวนคิดตามก็เห็นด้วยกับคำพูดของภรรยา เขาคิดว่าตนเองควรเดินออกมาจากความมืดที่ถูกคำพูดของแม่เลี้ยงของตนพูดจนรู้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้แล้ว

"ข้าฟังเจ้า"

"ดีมาก เช่นนั้นเราเข้าไปในป่าให้ลึกกว่านี้หน่อยดีกว่า..."

"อืม"ถึงแม้ว่าเขาจะตอบตกลงแต่ภายในใจก็ยังรู้สึกหวาดกลัวอยู่ดี

ขณะเดินตามร่างบางเพื่อหาโพรงกระต่ายเขาก็ได้มองซ้ายเหลวขวาหวาดระแวงอยู่ตลอดเวลาเช่นกันจนมาเจอเข้ากับโพรงกระต่ายป่าโพรงแรก

"ข้าเจอโพรงกระต่ายเข้าให้แล้ว"ฝูหยวนพูดขึ้นส่วนหยานหรูดูไม่ออกหรอกถ้าให้นางหา หาทั้งวันก็ยังไม่เจออย่างแน่นอน

"เจอแล้วหรือ?"

"ใช่"

"อยู่ตรงไหน?"

"ตรงเท้าที่เจ้าเหยียบอยู่..."

"โอ่ว..."หยานหรูรีบเดินถอยออกมาก่อนจะหยิบที่ช็อตพร้อมกับแบตเตอรี่แห้ง

"นี่คือ?"ฝูหยวนมองอุปกรณ์แปลกตาตรงหน้าด้วยความสงสัย

"เขาเรียกว่าที่ช็อต..."

"ทำงานเช่นไร?"

"ข้าจะทำให้ท่านดู"

"อืม"จากนั้นฝูหยวนก็เห็นหยานหรูใช้ที่คีบสีแดงกับสีน้ำเงินคีบไปยังอุปกรณ์ที่มีรูปทรงสี่เหลี่ยม เจ้าสิ่งนี้เขาคิดว่าคงเป็นแบตเตอรี่ที่กยานหรูพูดถึงก่อนหน้าอย่างแน่นอน

"กดปุ่มสีเขียวนี่นะ เครื่องก็จะทำงานหากเราอยากให้เครื่องหยุดทำงานก็ให้กดปุ่มสีแดงตรงนี้

"เข้าใจแล้ว"ฝูหยวนทดลองทำสักครู่เขาก็เริ่มลงมือจัดการกับโพรงกระต่ายโพรงแรกทันที

"อาหยวนนำที่ช็อตไปวางเพิ่มอีกสิ ครั้งก่อนข้าทำให้มันหนีไปได้สองตัวน่าเสียดายมาก..."

"ได้"ฝูหยวนทำตามที่ภรรยาต้องการทันที

"ไปดูโพรงอื่นกันต่อ"หยานหรู

"เจ้ามีที่ช็อตอะไรนั่นมากเลยหรือถึงจะนำออกมาทำเช่นนี้ได้..."

"ข้าจะนำมันออกมามากแค่ไหนก็ได้ ใช้ไม่มีวันหมด..."

"โอ่ว..."ฝูหยวนเข้าใจทันที

จากนั้นเขาก็ไม่มีคำถามอะไรอีกเดินหาโพรงกระต่ายต่อ จนมาถึงแหล่งไก่ป่าที่ชอบมาคุ้ยเขี่ยกินอาหารเขาจึงหยุดเดิน

"เจออีกโพรงหนึ่งแล้วหรือ?"หยานหรูรีบเอ่ยถาม

"ที่นี่คือแหล่งไก่ป่าชอบมาคุ้ยเขี่ยหาอาหาร ข้าจะไปดูรังของมันเสียหน่อยเผื่อว่าจะเจอไข่ของมันเก็บไว้กินได้บ้าง"

"อ๋อ..ข้าจะไปช่วยเจ้าหาเอง..."หยานหรูตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

"ไปกัน"ฝูหยวนพยักหน้าให้ก่อนจะเดินนำไป

ทั้งสองเดินดูตามพุ่มหญ้าและพุ่มไม้อย่างตั้งใจพร้อมกับคาดหวังว่าจะได้เก็บไข่ไก่ป่าไปกินได้บ้าง

"ข้าเจอแล้ว"

หยานหรูไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปเก็บไข่ในรัง มาไว้ในมิติก็เห็นว่าฝูหยวนก็เจอแล้วเช่นกันเขาเจอทีเดียวถึงสองรังเลยทีเดียวนางจึงเดินหาต่อก็เจอเข้าอีกหลายรัง

"หว่า..."หยานหรูร้องขึ้นเมื่อเห็นไข่ไก่ในตะกร้าหลังของฝูหยวนได้มาเกือบเต็มตะกร้า

"เห็นไหมว่าหากเรายอมเสี่ยงเข้ามาในป่าลึกหน่อยย่อมได้ของล้ำค่ากลับไป"

"อืม"ฝูหยวนพยักหน้าเห็นด้วยแต่เขาก็ยังแอบเถียงในใจไม่กล้าพูดขึ้นมาต่อหน้าภรรยาของตนอยู่ดี

แล้วถ้าหากเจอเข้ากับเจ้าสัตว์ร้ายเล่าจะทำเช่นไร

"..." เหมือนหยานหรูเข้าไปนั่งอยู่ในใจของเขาเข้านางหันมาหาพูดขึ้นว่า

"หากเราเจอเจ้าสัตว์ร้ายก็จะสู้ไปด้วยกันด้วยเจ้านี่..."

"แอ๊ด ๆ ๆ!"เสียงอุปกรณ์เลื่อยไม้ดังขึ้นทันที

"นี่..."ฝูหยวนเห็นใบเรื่อยเริ่มทำงานโดยการหมุนไปรอบ ๆ ตัวเครื่องก็อึ้งไปทันที

"เป็นไง เช่นนี้แล้วเจ้าสัตว์ร้ายร่างของมันได้ขาดครึ่งอย่างแน่นอน..."อุปกรณ์ที่หยานหรูนำออกมาเป็นเรื่องที่ใช้ชาร์จแบตนั่นเอง

"อืม..ขาดครึ่งอย่างแน่นอน..."

"..."