ทะลุมิติไปจีนโบราณมาพาสามีเป็นนายช่างใหญ่

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5

"ข้ารู้แล้วว่าเราจะดักสัตว์อะไรมาขายกัน..."

"กระต่าย..."

"ท่านรู้ได้เยี่ยงไรอาหยวน..."หยานหรูแกล้งพูดขึ้นด้วยความแปลกใจทำให้ฝูหยวนเห็นถึงความเสแสร้งได้อย่างชัดเจน

"ฮ่า ๆ ๆ"

"เจ้าก็เป็นคนขี้เล่นเหมือนกันนะ..."

"พึ่งรู้เหรอ?"

"เราจะไปไหนกันต่อ?"เมื่อเห็นหยานหรูเข็นรถเข็นเข้าซอยร้างไม่มีผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาก็เอ่ยถาม

"เอาของในนี้มาขายเช่นไรล่ะ..."หยานหรูไม่พูดเปล่านางหยิบเก้าอี้กับโต๊ะที่เป็นชุดเดียวกันถูกแกะสลักมีลวดลายอย่างสวยงามเข้าชุดกันออกมา จากนั้นก็นำเก้าอี้ที่ทำขึ้นเป็นรูปสัตว์ต่าง ๆ ออกมาอีกสิบชิ้น

"หว่า..."

"เก้าอี้ใช่หรือไม่?"

"ใช่แล้ว เป็นเก้าอี้สัตว์น่ารักใช่ไหม?"

"อื้ม ๆ น่ารักมาก..."

"ไปขายในตลาดกัน"

"เอาสิ"

รถเข็นใส่ของได้ไม่มากหยานหรูจึงเอาออกมาได้แค่นี้ไม่เช่นนั้นนางคงเอาออกมาขายอีกมาก เมื่อพบว่าของที่นำออกมากลับมามีเช่นเดิมจึงไม่กลัวว่าจะไม่มีของขายอีกต่อไป

ทั้งสองช่วยกันเข็นรถเข็นเดินเข้าไปสอบถามที่วางของขายเมื่อได้พื้นที่มาแล้วก็ไม่รอช้านำสินค้าของตนไปตั้งทันที

"นี่คือเก้าอี้นั่งหรือ?"

"ใช่แล้ว สามีของข้าทำขึ้นมาด้วยตนเองเลยนะเจ้าคะ..."

"..."ฝูหยวนพูดไม่ออกทันทีเมื่อได้ยินหยานหรูพูดเช่นนั้น

ข้าไหนเลยจะมีความสามารถมากเช่นนี้ได้เขาคิดในใจก่อนจะยิ้มรับกับคำพูดของภรรยาของตนเมื่อเห็นลูกค้ามองมาที่ตัวเอง

"สวยมาก"

"เก้าอี้กระต่ายหูยาวนี้ขายเช่นไรหรือ?"

"แค่ตัวละห้าร้อยอีแปะเจ้าค่ะ..."

"หา..."ฝูหยวนรีบหันหน้าไปมองหยานหรูเมื่อเห็นว่านางขายแพงเกินไปก่อนจะนิ่งอึ้งไปทันทีเมื่อลูกค้าสตรีวัยยี่สิบหกย่างยี่สิบเจ็ดซื้อมันอย่างรวดเร็ว

"ข้าเอารูปกระต่ายหูยาวกับเจ้านี่..."

"เจ้านี่คือน้องหมาขนฟูเจ้าค่ะ"

"อ้อ..."

"มันน่ารักมากซื้อไปแล้วข้ายังไม่รู้ว่าจะกล้านั่งหรือไม่..."

"หรือข้าจะซื้อไปเพิ่มอีกสักตัวสองตัวดี..."

"ซื้อตัวที่ไม่ชอบกลับไปสิเจ้าคะ จะได้กล้านั่งได้..."หยานหรูมีหรือจะปล่อยให้ลูกค้ามัวลังเลใจ

"เช่นนั้นข้าเอาเจ้าเม่นกับเจ้าลูกหมูนี่ก็แล้วกัน..."

"รวมเป็นสองตำลึงเงินเจ้าค่ะ"

"นี่เงินของเจ้า"เมื่อเห็นว่าคนของตนเองให้คนมาช่วยขนกลับไปแล้วนางจึงเดินออกจากร้านไปทันที

"สี่ตัวในคราวเดียว..."ฝูหยวนพูดขึ้นเขานั่งขายแก้วทั้งวันยังขายได้เพียงแค่ชิ้นหรือสองสามชิ้นเท่านั้นแต่นี่พึ่งจะมาวางขายกลับขายได้สี่ชิ้นเสียแล้ว

"สินค้าแปลกตาย่อมมีผู้คนสนใจและซื้อกลับไปมากเช่นนี้ไม่แปลกหรอก"

"อืม"เขาพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะมีบุรุษวัยสี่สิบเดินตรงเข้ามาหา

"สอบถามได้นะเจ้าคะ?"หยานหรู

"ชุดโต๊ะเก้าอี้นี้เจ้าได้มาจากไหนหรือ?"

"เป็นสามีของข้าทำขึ้นมาเองเจ้าค่ะ มิเช่นนั้นข้ามีหรือจะกล้านำมาขาย..."

"อ่า..เจ้าทำเองหรือ?"

"เอ่อ..ขอรับ..."

"ขายเช่นไร?"

"ชุดละสามตำลึงเงินเจ้าค่ะ..."

"..."พ่อค้าแม่ค้ารวมไปถึงฝูหยวนได้ยินราคาเข้าถึงกับพูดไม่ออกกันเลยทีเดียว

"เอ่อ..ที่ข้าเรียกแพงเช่นนี้เพราะกว่าสามีของข้าจะแกะสลักลวดลายออกมาได้แต่ละรูปช่างใช้เวลานานเหลือเกินเจ้าค่ะกว่าจะได้โต๊ะกับเก้าอี้เข้าชุดกันเช่นนี้ออกมาขายได้..."

"ข้าซื้อ"บุรุษวัยสี่สิบเดินเข้ามาลูบไล้ภาพที่ถูกแกะสลักอย่างประณีตไร้ที่ตินั่นก็พยักหน้าเข้าใจก่อนจะตอบตกลงทันที

"โอ้..."พ่อค้าแม่ค้าพากันร้องขึ้นมาด้วยความตกตะลึง

"นี่เงินสามตำลึงเงิน"

"ไว้มาอุดหนุนอีกนะเจ้าค่ะ"หยานหรูรับเงินมาเก็บไว้ด้วยรอยยิ้ม

"อืม..หากข้าจะสั่งทำโต๊ะอีกชุดหนึ่งแต่จะออกแบบลวดลายเองและให้เจ้าเก็บรายละเอียดให้รับทำหรือไม่?"

"ต้องขออภัยนายท่านด้วยเจ้าค่ะ พอดีว่าแขนของสามีของข้าได้รับบาดเจ็บกว่าจะหายดีได้คงต้องใช้เวลาเป็นปีสองปี ช่วงนี้จึงนำแค่สินค้าที่เขาเคยทำทิ้งไว้ออกมาขายเพื่อจะได้นำเงินไปรักษาแขน หากหายดีแล้วย่อมรับงานอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ"

"โอ่ว..."บุรุษวัยสี่สิบกว่าเห็นแขนข้างซ้ายของฝูหยวนมีที่ดามไม้ไว้ก็ร้องขึ้นมาอย่างเข้าใจ

"เจ้ามีโต๊ะลายดอกไม้เข้าชุดทำไว้บ้างหรือไม่ ข้าอยากได้นำไปให้คุณหนูของข้า?"

"มี..เป็นดอกท้อสีชมพูเจ้าค่ะ"

"ข้าอยากเห็น..."

"เช่นนั้นท่านรออยู่ที่นี่สักครู่ข้าจะกลับไปเอาที่บ้านมาให้เอง..."

"บ้านเจ้าอยู่ที่ใดหรือ ไกลหรือไม่?"

"ไม่ไกลเจ้าค่ะ ข้าไปสักครู่ก็จะกลับมาแล้ว..."

"ตกลง"

หยานหรูหายไปไม่นานก็กลับมาแล้วจริง ๆ "นายท่านข้านำชุดโต๊ะมาให้ท่านแล้วเจ้าค่ะ..."

"โอ้ว..งดงามยิ่งนัก"ทุกคนที่เห็น

"คุณหนูของข้าเห็นต้องชอบมันอย่างแน่นอน..."

"สามตำลึงเงินใช่หรือไม่?"

"ใช่แล้วเจ้าค่ะ"

"นี่เงินของเจ้า"

"ขอบพระคุณมากที่มาอุดหนุนเจ้าค่ะ"

"ไว้จะมาอุดหนุนใหม่"

"ยินดีต้อนรับตลอดเวลาเจ้าค่ะ..."

"เราไม่ได้ขายตลอดทั้งวันเสียหน่อย..."ฝูหยวน

"เขาเรียกว่าพูดเพื่อเอาใจลูกค้า เจ้าช่างไม่เข้าใจอะไรเสียจริงเลยอาหยวน..."

"เอ่อ..."ฝูหยวน

"ช่างเถอะ ๆ..."หยานหรูไม่มากความกับสามีของตนอีก นางรีบยิ้มการค้ากับลูกค้าที่เข้ามาสอบถามเก้าอี้การ์ตูนของตนทันที และเก้าอี้อีกหกตัวก็ขายหมดลงอย่างรวดเร็ว

"ไวมาก!"

"สินค้าดีย่อมขายหมดลงอย่างรวดเร็วเช่นนี้และ..."

"เราจะกลับบ้านกันเลยใช่ไหม?"

"เราจะไปโรงหมอกันก่อน จากนั้นก็ไปหาซื้อของเข้าบ้านถึงจะกลับบ้านได้..."

"ไปโรงหมอทำไม เจ้าเป็นอะไรหรือ?"ฝูหยวน

"ตามมาเดี๋ยวก็รู้"

"อืม"

"ข้าพาสามีมาตรวจแขนของเขาที่ได้รับบาดเจ็บเจ้าค่ะ"

"ต้องใช้ค่าใช้จ่ายไม่ต่ำกว่าสองตำลึงเงินในการรักษา เจ้ามีหรือไม่?"

"เอ่อ..ข้าไม่ได้มีเจตนาจะดูถูกหรอกนะ แต่โรงหมอแห่งนี้ค่ารักษาค่อนข้างแพงอยู่ไม่น้อย"คนงานรีบพูดแก้ต่างให้กับคำพูดของตนทันทีกันสตรีตรงหน้าเข้าใจผิด

"แพงแล้วรักษาหายหรือไม่?"

หยานหรูรีบเอ่ยถามพร้อมกับเข้าใจความหวังดีของคนงานต้อนรับที่เอ่ยถามออกมาตรง ๆ เพราะคงเห็นชุดที่เก่าและมีรอยปะชุนอยู่หลายแห่งของทั้งสองจึงกลัวว่าจะไม่มีเงินจ่าย นางเข้าใจเป็นอย่างดี

"ส่วนมากจะหายสนิทแทบทุกคน หากอาการไม่เลวร้ายจนหมดหนทางรักษา"

"เช่นนั้นข้าก็มีเงิน..."

"หา..."

"อ่อ..."คนงานต้อนรับเห็นเงินสามตำลึงเงินในมือของหยานหรูก็รีบเชิญนางเข้าไปข้างในก่อนจะจัดการเรื่องให้ทุกอย่างทันที

"ข้ารับรองแขนของสามีเจ้าไม่เกินครึ่งปีจะกลับมาใช้งานได้เป็นปกติอย่างแน่นอน"หมอทำการตัดเนื้อที่ตายแล้วจากนั้นก็ทำแผลให้ใหม่พูดขึ้นหลังจากทำทุกอย่างให้จนเสร็จดี

"ข้าค่อยสบายใจเจ้าค่ะ"

"ไหนหมอชาวบ้านบอกไม่มีทางรักษาให้หายขาดได้เช่นไรเล่า..."

"เจ้าจะเอาท่านหมอกับหมอชาวบ้านมาเปรียบเทียบกันได้เช่นไรเล่า..."หยานหรู

"ก็จริง"

"เช่นนั้นข้าจะให้สมุนไพรไปต้มกินกับทาและก็มาตามนัดด้วย"

"เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ"

หลังจากออกจากโรงหมอหยานหรูก็พาฝูหยวนไปซื้อรถเข็นก่อนเป็นอันดับแรก จากนั้นก็พากันเดินไปซื้อเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็นเสร็จจึงพากันกลับบ้าน