ทะลุมิติไปจีนโบราณมาพาสามีเป็นนายช่างใหญ่

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4

หยานหรูขุดดินเสร็จก็ไม่รอช้ารีบนำไม้มาจุดไฟจนกลายเป็นถ่านอยู่ในหลุมก่อนจะนำหม้อดินมาตั้งใส่ข้าวโอ๊ตถูกฝูหยวนทุบด้วยมือข้างเดียวของเขาทันที

"เปาะแปะ ๆ ๆ"เสียงเปลือกแตกออกจากกันขณะถูกอบหยานหรูเห็นว่าได้ที่แล้วจึงยกออกจากกองไฟ

"นำไก่ไปถอนขนให้หน่อยสิ ข้าจะเอามาย่างกินสักตัว..."

"ได้"ถึงแม้ว่าแขนอีกข้างจะได้รับบาดเจ็บแต่การที่เขาทำอะไรเล็กน้อยเช่นนี้ย่อมไม่เป็นปัญหาอยู่แล้ว

หยานหรูนำกระด้งออกมาเป่าให้เปลือกของมันออกจนเหลือที่กินได้ นางไม่รอช้านำมีดมาหั่นเป็นแผ่นบาง ๆ ในแบบที่ตนเองเคยเห็นและเคยกิน จนได้กลิ่นหอมของไก่ย่างถูกฝูหยวนย่างให้

"หอมมากเลยอาหยวน"

"ยังไม่สุก..."ฝูหยวนพูดขึ้น

"ข้ารู้แล้วน่า ร่างกายนี้ไม่ค่อยจะได้กินเนื้อพอได้กลิ่นหอมของมันก็เลยอดที่จะไม่ให้พูดก็หาได้ไม่..."

"ที่ที่เจ้าจากมาได้กินเนื้อสัตว์บ่อยไหม?"

"ถ้าจะกินก็กินได้ทุกวัน..."

"ครอบครัวของเจ้าร่ำรวยมากเพียงนั้นเลยหรือถึงมีเงินซื้อเนื้อกินได้ทุกวัน?"

"แค่พอมีพอกินก็สามารถซื้อกินได้แล้วล่ะ ค่าเงินที่ที่ข้าจากมาแตกต่างจากที่นี่มากและทุกคนในครัวเรือนก็มีงานประจำทำกันทุกคน"

"เจ้าก็มีด้วยหรือ?"

"ข้าเป็นนักศึกษาอยู่ แต่ครอบครัวของข้ามีกิจการเป็นของตนเองทำให้มีกินมีใช้ไม่ได้ลำบากอะไร"

"อ๋อ..ขายพวกโต๊ะ เก้าอี้ อะไรนั้นใช่ไหม?"

"ใช่"

"ว่าแต่นักศึกษานี้หมายความว่าเช่นไร?"

"อืม..เป็นคนที่ได้เรียนหนังสือในสถานศึกษาหรือที่เขาเรียกว่าบัณฑิต..."

"อ๋อ..ไม่คิดว่าที่ที่เจ้าจากมาสตรีจะได้ร่ำเรียนด้วย"

"ที่นั่น ไม่ว่าจะเป็นบุรุษหรือสตรีก็เท่าเทียมกันหมด ไม่เหมือนกับที่นี่บุรุษเป็นใหญ่ใช่ไหม?"

"ใช่"

"ที่นั่นไม่ว่าจะบุรุษหรือสตรีต่างทำงานนอกบ้านมีเงินมาไว้ใช้จ่ายได้ทุกคนไม่มีการแบ่งชนชั้นให้ยุ่งยากดั่งเช่นนี่หรอก"

"อืม"ฝูหยวนนั่งฟังอย่างตั้งใจพยักหน้าเข้าใจ

"นำไก่มาให้ข้าครึ่งหนึ่ง"

"ได้"ฝูหยวนใช้มีดสับจนขาดครึ่งยื่นส่งให้ทันที

"เจ้ากำลังจะทำอะไรหรือ?"

"ข้ากำลังจะฉีกเนื้อของมันมาต้มปนกับข้าวโอ๊ตเช่นไรละ"

"อ๋อ..แล้วอีกครึ่งตัวนี่?"

"กินเล่นเลย เอาไว้พรุ่งนี้ไปขายสัตว์ป่ากลับมาแล้วเราไปดักพวกมันอีก"

"อืม"

ขณะรอให้หม้อข้าวโอ๊ตสุกสองสามีภรรยาที่พึ่งจะรู้จักตัวตนของกันและกันก็ได้นั่งกินไก่ย่างรองท้องไปก่อน หลังจากข้าวโอ๊ตสุกแล้วหยานหรูจึงตักใส่ถ้วยยื่นส่งให้ฝู่หยวนถือไว้ก่อนจะตักให้กับตนเอง

"มันมีกลิ่นที่หอมเฉพาะมาก"ฝูหยวนกินเข้าไปก็รับรู้ได้ถึงกลิ่นหอมอ่อน ๆ

"ข้าวโอ๊ตเหรอ?"หยานหรู

"อืม"

"ไม่คิดว่าจะอร่อยเช่นนี้..."

"ใช่ไหม"หยานหรู

"พรุ่งนี้เราไปตัดมันมาไว้กินอีก มีประโยชน์มากเลยนะ"

"อืม..ข้าจะไปช่วยเจ้าเอง..."

"ตกลง"หลังอาหารเย็นผ่านไปทั้งสองก็พากันไปอาบน้ำจากนั้นก็เข้านอนทันที ซึ่งเป็นคืนแรกที่เจ้าของร่างเดิมได้รับอนุญาตให้เข้าไปนอนในห้องนอนด้วยกันกับกู่ฝูหยวน

รุ่งเช้าของอีกวัน

"หลานซีนำไก่อีกตัวออกมาให้ฝูหยวนถอนขนและทำความสะอาดเครื่องในให้ นางตั้งหม้อไก่ตุ๋นทิ้งไว้เดินออกจากห้องครัวมาก็เห็นฝู่หยวนกำลังนั่งทำแก้วน้ำอยู่หน้าบ้านพอดี

"อาหยวน เข้าเมืองไปขายของกัน"หยานหรูพูดรวม ๆ ไม่ได้บอกว่าไปขายสัตว์ป่าที่ได้มาเมื่อวาน

"เอาสิ"ฝูหยวนเก็บแก้วไม้ไผ่ที่ตนเองทำเสร็จแล้วซึ่งก็ไม่ได้สวยงามอะไรมากแต่ก็พอดูดีในสายตาของหยานหรูแต่สำหรับคนในยุคนี้ถือว่างดงามอยู่ไม่น้อยใส่ลงในตะกร้า

"ข้าว่าวันนี้เจ้าอย่าพึ่งนำแก้วน้ำไปขายด้วยเลย กลับมาข้าจะสอนให้ท่านแกะสลักลงบนตัวแก้วไม้ไผ่นี้จะได้เพิ่มมูลค่าให้มันได้มากขึ้น"

"เจ้าแกะสลักเป็นด้วยเหรอ?"

"ข้าเรียนศิลปะมาเชียวนะรู้ไว้ด้วย เรื่องแค่นี้เองเจ้าคอยดูฝีมือของข้าได้เลยว่าจะแกะสลักออกมางดงามมากแค่ไหน..."

"ให้มันจริงเถอะ..."

"..."หยานหรู

"หึหึหึ"

"เราไม่มีรถเข็นจะนำหมูออกมาขายเช่นไรดี?"หยานหรูพึ่งนึกขึ้นได้

"ข้าจะไปขอยืมรถเข็นของท่านลุงใหญ่"

"อื้อ"

หลังจากได้รถเข็นมาแล้วหยานหรูก็อาสาเข็นมันเข้าเมืองด้วยตนเองจนมาถึงทางก่อนเข้าเมืองหยานหรูจึงนำสัตว์ป่าที่จะขายออกมาใส่ไว้ในรถเข็นทำให้สัตว์ทั้งหลายต่างพากันดิ้นเมื่อรู้สึกตัวกันแล้ว

"โชคดีที่มัดปากของมันไว้มิเช่นนั้นคงได้พากันร้องระงมเป็นแน่..."

"อืม"ฝูหยวนพยักหน้าเห็นด้วยเมื่อเห็นหมูป่าตัวใหญ่นอนดิ้นในรถเข็นแทบมองไม่เห็นกระต่ายป่าทั้งห้าตัวกันเลยทีเดียว

"อยากกินกระต่ายไหม?"

"เจ้าเล่าอยากกินไหม?"ฝูหยวนไม่ตอบคำถามแต่ถามกลับแทน

"เกิดมาข้าไม่เคยกินเจ้าสัตว์นี้สักครั้ง แต่ข้าทำอาหารให้เจ้ากินได้นะเอาเป็นว่าเก็บไว้ให้หนึ่งตัวก็แล้วกัน..."เมื่อหยานหรูเห็นสามีกำลังจะปฏิเสธหลังจากรู้ว่านางไม่กินจึงรีบพูดขึ้น

"อืม"เขาพยักหน้าให้อีกครั้งแน่นอนว่าในยุคนี้กระต่ายเป็นหนึ่งในเนื้อซึ่งคนในยุคนี้โปรดปราน ด้วยความที่หายากไม่สามารถหามันมาขายได้ง่าย ๆ

"เข้าไปข้างในกัน"

"ไปสิ"จากนั้นทั้งสองก็เดินตามคนที่นำของป่ามาขายไปทางด้านหลังเหลาอาหารทันที

"คนต่อไปนำอะไรมาขายหรือ?"หัวหน้ารับซื้อวัตถุดิบโดยตรงเอ่ยถามหยานหรู

"เอ่อ..คือสามีของข้าเขาบังเอิญดักหมูป่ามาได้สองตัวกับกระต่ายป่าอีกสี่ตัวเจ้าค่ะ..."

"หา!"

"กระต่ายป่าหรือ?"

"ตั้งสี่ตัวเลยหรือ?"

"ใช่แล้ว..."หยานหรูตอบกลับด้วยความมึนงงที่เห็นว่าแทนที่พวกเขาจะตกใจกับหมูป่าแต่กลับมาตกใจกับเจ้าสัตว์ตัวเล็กนี่แทน

"นี่..."

"เป็นกระต่ายป่าสี่ตัวจริง ๆ ด้วยขอรับหัวหน้า..."

"เป็นหรือตาย?"

"ยังมีชีวิตอยู่ขอรับ"

"เยี่ยม"

"ข้าให้เจ้าชั่งละห้าสิบอีแปะพอใจหรือไม่?"

"พอใจเจ้าค่ะ..."หยานหรูไม่รู้หรอกว่าจำนวนเงินมากน้อยแค่ไหนแต่หันไปเห็นสามียืนอึ้งนางจึงรีบตอบตกลงเพราะคิดว่าคงได้ราคาดีแล้วเป็นแน่นั่นเอง

"ตัวแรกได้สิบสองชั่ง!"

"ตัวที่สี่ได้แปดชั่ง!"ทั้งสี่ตัวถูกชั่งลงบนตาชั่งอย่างรวดเร็ว หยานหรูเห็นหัวหน้ายืนดีดลูกคิดไปด้วยก่อนจะตอบกลับมาว่า

"รวมเป็นเงินสองตำลึงเงินกับอีกสองร้อยห้าสิบอีแปะ..."

"โอ่ว..."ฝูหยวนร้องขึ้นเมื่อเห็นหยานหรูยื่นมือไปรับเงินมาเก็บไว้

"หมูตัวแรกชั่งได้สามร้อยชั่งกับอีกตัวสองร้อยแปดสิบชั่งขอรับ!"

"ปกติจะให้ชั่งละสิบห้าอีแปะแต่สองตัวยังไม่ตายข้าให้ชั่งละยี่สิบอีแปะพอใจหรือไม่?"

"พอใจเจ้าค่ะ"หยานหรูรีบพูดขึ้น

"รวมเป็นเงินสิบเอ็ดตำลึงเงินกับอีกหกร้อยอีแปะ..."

หยานหรูรับเงินหนึ่งตำลึงทองและหนึ่งตำลึงเงินกับอีกหกร้อยอีแปะมาถือไว้ก่อนจะพากันออกจากเหลาอาหารไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

"..."