ทะลุมิติไปจีนโบราณมาพาสามีเป็นนายช่างใหญ่

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3

เขานั่งอึ้งเป็นนานสองนานกว่าจะได้สติกลับมาเมื่อได้ยินเสียงของภรรยาดังขึ้น"หากท่านยังไม่รีบไปหาเชือกมามัดพวกมันไว้ ข้าว่าคงต้องอดกินพวกมันอย่างแน่นอน..."

"อะ..เอ่อ..."ฝู่หยวนตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นกับบิดาและตัวเองเขาก็ไม่เคยเข้าไปล่าสัตว์อีกเลย

"ดะ..ดะ..ได้..."เขารีบเดินไปหาเชือกมามัดสัตว์ป่าไว้ทันที

"สะ..สะ..สัตว์พวกนี้เป็นของเจ้าหรือ?"ฝูหยวนเอ่ยถามเมื่อสติกลับคืนมาอย่างเต็มที่แล้ว

"ไม่เช่นนั้นจะเป็นของผู้ใดไปได้ล่ะ..."หยานหรูไม่พูดเปล่าหยิบตะกร้าเห็ดกับผักป่าและข้าวโอ๊ต ออกมากองไว้ตรงหน้าของเขาอีกครั้ง

"นี่..นี่..."ฝูหยวนนิ่งค้างไปอีกครั้ง

"เจ้า..."

"ก็ข้ากลัวท่านไม่เชื่อก็เลยเอาของออกมาให้เห็นอีกครั้งเช่นไร..."หยานหรูพูดขึ้นหน้าตาเฉย พร้อมกับมองไปยังของป่าที่ตนหามาได้ไปด้วย

นางเองก็ไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรดีเช่นกันและก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดเช่นไรดีเช่นกันในเมื่อเช่นไรก็ต้องใช้ชีวิตร่วมกับบุรุษตรงหน้าอยู่แล้วจึงไม่คิดจะปกปิดตัวตนและสิ่งที่ตนเองมีอยู่

"จะรู้ตอนนี้แหละว่าเขาเป็นคนเช่นไร..."หยานหรูพึมพำเบา ๆ

"เจ้าเก็บของพวกนี้ไว้ที่ใด?"ฝูหยวน

"ไม่แน่ใจเขาเรียกว่าพื้นที่มิติหรือไม่..."หยานหรู

"อ่า..."

"เจ้ามีมันได้เช่นไรหรือ?"

"พูดแล้วคงยาวข้าขอนั่งพูดก็แล้วกัน..."

"นั่ง ๆ ๆ"ฝูหยวนรีบเก็บข้าวของของตนทิ้งลงพื้นดินอย่างไม่ไยดีกันเลยทีเดียวเมื่อมีสิ่งที่น่าสนใจกว่า

"ถ้าข้าจะบอกว่าข้ามิใช่ภรรยาของท่านจะเชื่อหรือไม่?"

"จะ..เจ้าพูดอะไรกัน..."

"กะ..ก็เห็นอยู่ว่าเจ้าก็คือหลี่หยานหรูภรรยาของข้า..."ฝูหยวน

"ร่างกายน่ะใช่ แต่จิตวิญญาณไม่ใช่..."

"นั่น..."

"ไม่นั่นหรอก..มันคือเรื่องจริง..."หยานหรูพูดขึ้นหัวใจก็เต้นแรงแทบทะลุออกมาจากหน้าอกกันเลยทีเดียวพร้อมกับลุ้นไปด้วย

"ข้าน่ะมาจากอีกโลกหนึ่งที่เจริญรุ่งเรืองกว่านี้เป็นร้อยเท่าพันเท่า และมาพร้อมกับพื้นที่มิติซึ่งข้างในจะเป็นร้านขายพวกโต๊ะ เก้าอี้ ไม้ และโรงงานของครอบครัวของข้า..."

"ข้า..."

"ไม่เชื่อใช่ไหม ข้าจะนำพวกมันออกมาให้ดู..."

"อ่า..."ฝูหยวนเห็นที่นั่งไม้แบบยาวถูกแกะสลักด้วยลวดลายมังกรเนื้อไม้ทอกับแสงของดวงอาทิตย์มันแตกต่างจากเนื้อไม้ทั่วไปแถมยังลื่นไหลลูบไล้ก็ไม่มีเสี้ยนตำมืออีกด้วย

"เจ้าพูดเรื่องจริงหรือนี่?"

"ข้าพูดเรื่องจริง ท่านก็เห็นแล้วหากยังไม่เชื่อข้าจะเอาออกมาให้ดูอีก..."

"มะ..ไม่..ข้าเชื่อเจ้าแล้ว..."

"เฮ้อ..ข้าเองก็ไม่คิดว่าวิญญาณของตนจะมาโผล่ที่นี่ได้เช่นกัน..."

"ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เจ้ามาอยู่ในร่างของภรรยาของข้า?"

"น่าจะเป็นเมื่อคืนเป็นช่วงที่เจ้าของร่างเดิมไข้ขึ้นสูงมาก มากจนทำให้นางชักจนขาดอากาศหายใจและจากไปในที่สุด เป็นช่วงเวลาที่ข้าถูกชั้นวางอุปกรณ์ช่างทับตายเช่นกัน..."

"อืม"ฝูหยวนนั่งฟังก็เข้าใจขึ้นมา

"ท่านเสียใจหรือไม่ที่ภรรยาของท่านจากไปกะทันหันเช่นนี้?"หยานหรูคิดว่าเขาคงเสียใจมากจึงแอบเห็นใจแต่ก็แทบพูดไม่ออกเมื่อได้ยินน้ำเสียงราบเรียบไม่บ่งบอกว่ามีใจดั่งคำพูดที่พูดขึ้นมาจริง ๆ

"ไม่..ข้ากับนางพึ่งจะแต่งงานได้ไม่นาน ไหนเลยจะมามีความรักความผูกพันดั่งเช่นที่เจ้าคิดกัน..."

"โอ่ว..."พอได้ยินฝูหยวนพูดเช่นนี้ความทรงจำเกี่ยวกับทั้งสองก็ไหลเข้ามาในหัวของนางอย่างไม่หยุดหย่อนก็พบว่าเป็นอย่างที่บุรุษตรงหน้าพูดจริง ๆ

ทั้งสองไม่เคยรู้จักกันมาก่อนได้แต่งงานก็เพราะว่าทั้งคู่ไม่มีผู้ใดอยากแต่งงานด้วยนั่นเอง เมื่อผู้หนึ่งก็พิการที่แขนอีกคนก็ปากร้ายและขี้เกียจตัวเป็นขนงานการไม่ช่วยครอบครัวทำสักอย่าง

"ท่านไม่ต้องห่วงข้าเป็นคนขยันมากไม่ขี้เกียจและปากร้ายเช่นกับเจ้าของร่างเดิมอย่างแน่นอน..."หยานหรูรีบพูดขึ้น

"แฮ่..."นางหัวเราะแห้งออกมาทำให้ฝูหยวนอมยิ้มออกมาได้เช่นกัน

แต่ก่อนที่จะเกิดเรื่องขึ้นเขาเป็นเด็กหนุ่มอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก เป็นคนคุยเก่งและเป็นคนง่าย ๆ ไม่มากเรื่องบิดาของเขาจึงรักเขามาก

หลังจากแต่งงานใหม่ก็ไม่เคยยอมให้ภรรยาใหม่รังแกเขาแต่อย่างใด จนเหตุการณ์น่าเศร้าเกิดขึ้นความร่าเริงก็หายใป นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่เขายิ้มขึ้นมาได้

"เจ้ามีนามว่าอะไรหรือ?"

"ข้ามีนามว่านิดาเป็นคนไทกั๋วมีเชื้อสายจงกั๋วเล็กน้อย"

"เป็นคนไทกั๋วหรือ?"

"รู้จักหรือไม่?"

"ไม่..."

"พูดเหมือนจะรู้จัก ข้าก็นึกว่าท่านรู้จักเสียอีก..."

"อึ..อึม..."

"ไม่เคยได้ยินมาก่อน..."ฝูหยวน

"..." 

"แล้วอายุเท่าไหร่หรือ?"

"ข้ามีอายุยี่สิบสองย่างยี่สิบสามปี..."

"เรามีอายุเท่ากัน..."

"ใช่ไหมล่ะ..."

"อืม..."

"เช่นนั้นข้า..."หยานหรูกำลังจะบอกว่านางก็ไม่ต้องเรียกเขาว่าพี่แล้วสิแต่ถูกน้ำเสียงทุ้มต่ำขัดขึ้นเสียก่อน

"แต่เจ้าของร่างนี้มีอายุเพียงสิบแปดปีเท่านั้น เช่นนั้นเจ้าเรียกข้าว่าพี่หยวนก็แล้วกัน ข้าก็จะเรียกเจ้าว่าอาหรู..."

"ข้าเรียกท่านว่าอาหยวนด้วยไม่ได้เหรอ?"

"เช่นนั้นก็ได้..."

"ฮึ..มันก็ต้องเป็นเช่นนั้นแหละ..." หยานหรู

"แฮ่ ๆ..."หยานหรู

"ขอให้เจ้าคิดเสียว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านของเจ้าก็แล้วกันและข้าจะเป็นทั้งญาติและสามีให้เจ้าเอง..."ฝูหยวนอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น

"ข้าเลือกได้ด้วยเหรอ..."หยานหรูพูดเอาคืนบ้าง

"ก็ไม่ได้น่ะสิ..."ทั้งสองสบตากันเป็นครั้งแรกทำให้พากันหัวเราะร่าขึ้นมา

"ฮ่า ๆ ๆ"

เป็นครั้งแรกที่ฝูหยวนหัวเราะเสียงดังเช่นนี้หลังจากบิดาจากไป เขาไม่เคยรู้สึกว่าจิตใจแจ่มใสและโล่งได้เท่านี้มาก่อนยิ่งแต่งเจ้าของร่างเดิมเข้ามาเขายิ่งมีสุขภาพจิตแย่ลง

"อืม..เรื่องที่เจ้ามีสิ่งมหัศจรรย์อยู่กับตัวห้ามไปพูดให้ผู้ใดฟังนะ จะถูกจับถ่วงน้ำได้"

"ข้ารู้แล้ว เคยอ่านเจอในนิยายมา นักเขียนเขาเขียนไว้ว่าเพราะเรื่องลี้ลับนี้ยังไม่ยอมรับจากคนในยุคนี้ใช่ไหม?"

"ใช่..พวกเขาจะคิดว่าเจ้าเป็นปีศาจแปลงกายมา..."

"อ๋อ..."ถึงจะแตกต่างจากที่นางอ่านเจอมาแต่ก็เข้าใจได้ว่าเรื่องราวความเชื่อย่อมแตกต่างกันไปจึงไม่คิดมากอะไร

"ข้าจะขุดหลุมตรงนี้นะ"

"เจ้าจะขุดหลุมไปทำไม?"

"ข้าได้ข้าวโอ๊ตมา จะเอาอบเพื่อให้เปลือกมันหลุดออก"

"นี่มันต้นหญ้ามิใช่หรือ?'

"มันก็คล้ายต้นหญ้าจริงแต่เมล็ดของมันกินได้และมีประโยชน์มาก เรากินแก้ขัดไปก่อนนะ"

"เจ้าแน่ใจว่ากินได้?"

"ข้าแน่ใจ"

"เช่นนั้นข้าจะขุดดินให้เอง..."

"แขนดีเหรอจะขุดดินให้ข้า..."หยานรู้เก็บของทุกอย่างเก็บไว้ในพื้นที่มิติก่อน

"เอ่อ..."ฝู่หยวนมองแขนข้างซ้ายของตน

"ข้าจะขุดดินเองส่วนท่านช่วยข้าทุบข้าวโอ๊ตเอาแต่เมล็ดของมันมาให้ข้าแทนดีกว่า"

"ตกลง"

จากนั้นทั้งสองก็ไม่รอช้าเมื่อทำความเข้าใจตัวตนใหม่ของหลี่หยานหรูเสร็จแล้วก็เริ่มช่วยกันทำงานทันที

"..."