ตอนที่ 4 : เรื่องบังเอิญไม่มีจริง
หลังจากที่เรียนกันมาจนเครียดทั้งอาทิตย์ วันนี้ยองแจเลยนัดกับเพื่อนๆออกไปเที่ยวตามประสาเด็กมหาลัยทั่วๆไป ร่างขาวผ่องยืนโดดเด่นอยู่หน้าทางเข้าห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ใกล้มหาลัยตัวเอง
“รอนานไหม?” เสียงใสๆดังขึ้นมาก่อนที่เจ้าตัวจะมาถึง แบมแบม เพื่อนชาวไทยหน้าตาน่ารักวิ่งเหยาะๆมาหาก่อนจะฉีกยิ้มหวานชนิดที่ใครเห็นเป็นต้องหลงมาให้
“ไม่นานหรอก พึ่งถึงเมื่อกี้เหมือนกัน ว่าแต่นั่นใคร??” ยองแจชี้นิ้วเรียวไปยังบุคคลที่สามที่อยู่ด้านหลังแบมแบมไกลๆ มองจากตรงนี้ยังรู้เลยว่าหน้าตาดีมากๆ
“ก็นั่นแหละ ผู้ชายคนใหม่”
“คนใหม่? ขยันเปลี่ยนดีจังนะแบม เมื่อไหร่จะเลิกวะไอ้นิสัยทิ้งๆขว้างๆของนาย”
“ทำไมฉันต้องเลิกด้วยล่ะ สนุกดีออก ฉันรู้สึกดีนะเวลาเป็นที่ต้องการ” แบมแบมเชิดหน้าที่ออกไปทางสวยมากกว่าหล่อขึ้นอย่างมาดมั่น
“แล้วแต่เถอะ ใครสนกัน” ยองแจยักไหล่ส่งไปให้ทีนึงแล้วเบือนหน้าไปอีกทางเพื่อมองหาเพื่อนอีกคนที่ยังมาไม่ถึงสักที
“เจ้ายักษ์นั่นชักช้าจัง ฉันว่าฉันสายแล้วนะ”
“บ่นอะไรแบมแบม?” เสียงทุ้มของบุคคลในประโยคที่ดังขึ้นข้างหูทำเอาแบมแบมดึงกับสะดุ้งตัวโยน ไม่คิดว่ามันจะมายืนอยู่ข้างหลังเลยสักนิด
“ให้ตายเหอะยูคยอม ทำบ้าอะไรของนาย!!!”
“ก็เห็นนายนินทา อยากรู้ เลยยืนฟังก่อนไงล่ะ” คิม ยูคยอม อมยิ้มเล็กๆส่งไปให้ก่อนจะหัวเราะนิดๆเมื่อเห็นว่าแบมแบมทำสีหน้าไม่พอใจใส่ตัวเอง
“รอนานไหมยองแจ”
“ไม่นานหรอก ป่ะ ไปหาอะไรกินกันเหอะ”
“ทำไมไม่กินกันก่อนจะออกมาล่ะ พวกนายนี่ไม่ได้เรื่อง”
“บ่นอะไรแบม ฉันไม่ได้มีผู้ชายหน้าหล่อมาม่อแล้วพาไปเลี้ยงข้าวแบบนาย”
“ใครเขาจะมาม่อนายลง หะ!! ตัวอย่างกับตึก”
“ฉันว่าฉันชวนไปกินข้าวนะ” ยองแจขัดขึ้นก่อนที่เพื่อนทั้งสองคนจะวางมวยกันซะเอง เวลาอยู่รวมกันทีไรเป็นแบบนี้ทุกที บอกตามตรงว่ายองแจเองก็เซ็งที่ทั้งคู่ทะเลาะกันอยู่บ่อยๆ ถึงมันจะดูน่ารักมากๆก็เหอะ
“นายอยากกินไร ฉันเลี้ยง?”
“ไม่เป็นไรน่า นายนี่ทุกทีเลย”
“อยากเลี้ยงนี่ ให้เลี้ยงตลอดไปยังได้เลย”
“เหอะ! เลี้ยงแต่ยองแจละสิไม่ว่า”
“เลี้ยงนายด้วยนั่นแหละ” ยูคยอมไม่สนใจจะฟังว่าเขาจะค้านยังไง ร่างสูงใหญ่เอื้อมมือสวมกอดไหล่ทั้งเขาทั้งแบมแบมแล้วพาให้เดินไปพร้อมกันอย่างเผด็จการ โดยที่เขาเองก็ทำได้เพียงหัวเราะขำกับเสียงบ่นด้วยความตกใจของแบมแบมเท่านั้น
สดใส เป็นคำเดียวที่โผล่ขึ้นมาในหัวของแจ็คสันตอนนี้ เขาแอบมองยองแจตอนอยู่กับเพื่อนๆมาได้สักพักและก็นานพอที่จะได้เห็นท่าทางน่ารักของผู้ชายคนนี้
ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่เขามาเจอเข้ากับ ‘เป้าหมาย’ ของตัวเอง แต่เป็นเพราะเขาแอบตามดูยองแจมาได้สักพักแล้วต่างหาก
เขารู้ว่าผู้ชายคนนี้เรียนอะไร เลิกเวลาไหน พักอยู่กับใคร หรือแม้กระทั่งชอบทำอะไร
คนอย่างหวัง แจ็คสัน ถ้าคิดว่าจะต้องได้มันก็คือต้องได้ เขาเลยสืบทุกอย่างเท่าที่เขาจำเป็นต้องรู้และมันก็เป็นประโยชน์อย่างมากเลยด้วยสำหรับการ ‘แย่งชิง’ ที่แสนหรรษา
“มึงจะนั่งมองอีกนานไหมวะ ไอ้แจ็ค”
“ถามทำไม” หันกลับไปมองเพื่อนตัวดีที่ตอนนี้กำลังนั่งทำหน้าหล่ออยู่ข้างๆ แล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย
“กู ก็แบบว่า เจอคนน่ารักๆตรงนั้นก็เลย นะ ก็นั่นแหละ” แจบอมอมยิ้มนิดๆก่อนจะทำท่าทางเขินอายใส่เขา มันทำไปเพื่ออะไร??
“อยากจะไปไหน มึงก็ไสหัวไปเหอะ”
“อะไรวะ ไล่กูเหมือนหมูหมา นี่กูก็อุตส่าห์ทิ้งซินดี้มาอยู่เป็นเพื่อนมึงเลยนะเว้ย”
“ใครใช้ให้มึงมา เสือกเสนอตัวมาเอง” แจ็คสันจบประโยคด้วยการชูนิ้วกลางใส่หน้าเพื่อน แจบอมที่ไม่รู้จะเถียงยังไงเลยได้แต่บ่นอุบอิบอยู่กับตัวเองแต่เสียงเล็ดลอดมาให้เขาได้ยินเป็นระยะ
“ไปเหอะไอ้บี”
“ไปไหนวะ?”
“ได้เวลาทำความรู้จักกับ ‘แฟนไอ้จงฮยอน’ แล้วว่ะ”
“ยูคยอม!!!! ทำไมนายต้องแกล้งฉันด้วยห๊ะ” แบมแบมโวยวายเสียงดังอย่างไม่เกรงใจใครเมื่อถูกเพื่อนตัวโตอย่างยูคยอมแย่งของกินในจานตัวเองไปจนหมด
“ฉันไม่ได้แกล้ง ก็แค่กลัวว่านายจะอ้วนเลยช่วยกิน” ส่งยิ้มยียวนกลับมาให้แทน ก่อนจะเอียงหน้าหลบตะเกียบพิฆาตที่แบมแบมตั้งใจจ้วงมาด้วยความโมโห
“ไม่ทะเลาะกันสักนาที เส้นประสาทพวกนายจะแตกหรือไง” ยองแจเอ่ยเสียงราบเรียบก่อนจะทำสีหน้ารำคาญใจส่งไปให้ ตั้งแต่เข้าร้านอาหารมาทั้งคู่ก็ทะเลาะกันไม่ได้หยุดปากสักที
“นายก็เห็น ว่าเจ้ายักษ์นี่มันเอาแต่แย่งของกินของฉันไป ฉันคีบอะไรมาใส่ในจานมันก็คีบออกไปกินเองจนหมด”
“บอกว่ากลัวนายอ้วน ทำไมชอบแปลเจตนาฉันเป็นอย่างอื่น”
“ไอ้…หึ้ย เชอะ ไม่คุยกับนายแล้ว” แบมแบมสะบัดหน้าใส่ด้วยความงอน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังส่งสายตาอาฆาตมาให้ยูคยอมอยู่ตลอด
“ว่าแต่นาย ยองแจเห็นบ่นว่าหิวแต่ทำไมกินนิดเดียวล่ะ”
“มัวแต่ฟังพวกนายทะเลาะกัน เลยไม่เจริญอาหารมั้ง”
“งั้นเอานี่ อยากกินอะไรฉันคีบให้นะ” พูดไม่พูดเปล่า มือก็จัดการคีบอาหารที่มีอยู่บนโต๊ะใส่จานของเขาจนพูนเต็มไปหมด ยองแจส่ายหน้าเล็กๆเมื่อมองไปที่จานตัวเอง
“นี่ ฉันคงกินหมดหรอก เยอะขนาดนี้”
“ไม่เป็นไร ถ้ากินไม่หมดฉันจะกินต่อเอง”
“ทียองแจ นายเอาใจ แต่กับฉันนายกลั่นแกล้ง ไม่แฟร์เลยนะยูคยอม” แบมแบมที่จานยังว่างเปล่าเอ่ยขึ้นบ้าง ก่อนจะเบ้ปากใส่เพื่อนที่ทำหน้าตายส่งกลับมาให้แทน
“นายมีมือก็คีบเองเดะ”
“ยองแจก็มีมือ”
“ฉันอยากคีบให้ยองแจ แต่ไม่อยากคีบให้นายจบไหม”
“แก ไอ้…อุ๊บ!!”
“รีบๆกินเหอะ เย็นหมดแล้วเนี่ย” ยองแจจัดการคีบอาหารยัดเข้าไปในปากแบมแบมก่อนที่เจ้าตัวจะได้พูดอะไรออกมา คนหน้าสวยถึงกับเคี้ยวไม่เป็นด้วยไม่ทันตั้งตัว และนั่นมันก็ทำให้เพื่อนอีกสองคนหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“เดี๋ยวฉันมานะ ไปคุยโทรศัพท์แปบนึง พี่จงฮยอนโทรมา”
ยองแจลุกออกไปทันทีเมื่อเห็นว่าแฟนของตัวเองโทรมา ทำไมให้ไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าเพื่อนตัวโตมีสีหน้าที่หม่นลงนิดหน่อยเมื่อเขาเอ่ยถึงจงฮยอน
“ยังชอบยองแจอยู่หรือไง”ถามทันทีที่ยองแจเดินลับไปจากโต๊ะ แบมแบมเปลี่ยนท่าทีมาเป็นคนช่างสังเกตจนยูคยอมเริ่มอึดอัด
“ห๊ะ???”
“ถามว่ายังชอบอยู่หรือไง?” ถามเสียงนิ่งพร้อมกับจ้องตรงๆไปยังเพื่อนรักที่แสดงสีหน้าหดหู่ออกมาอย่างปิดไม่อยู่ ยูคยอมก้มหน้านิ่งก่อนจะตอบ
“อื้ม ชอบอยู่ อย่าบอกยองแจนะ”
“ฉันไม่ชอบสาระแนเรื่องส่วนตัวของใคร ถ้าคิดว่าทำแบบนี้แล้วสบายใจก็เรื่องของนายเหอะ”
“ขอบใจนะแบม ฉันอยากอยู่แบบนี้มากกว่า แบบเพื่อนรักน่ะ”
“ครับ ผมไม่กลับค่ำหรอก พี่ก็พักผ่อนเยอะๆนะจงฮยอน”
“อย่าปากดีเลยน่า ผมรักพี่มากกว่าต่างหาก”
“ครับ เดี๋ยววันพรุ่งนี้เลิกเรียนผมแวะไปพักด้วยนะ สวัสดีครับ”
“โอ๊ะ ขอโทษครับ…อ้าว”
หลังจากวางสายจากจงฮยอน ยองแจกำลังจะเดินกลับไปที่ร้านอาหารแต่ในจังหวะที่กำลังหมุนตัว ร่างของเขาก็ปะทะเข้ากับใครสักคนโดยบังเอิญแล้วมันยิ่งสร้างความแปลกใจให้เขามากขึ้นกว่าเก่าเมื่อคนที่เดินชนเขาคือผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว??
“เป็นอะไรมากไหมครับ อ่า นายนี่เอง” อีกฝ่ายดูจะไม่แปลกใจเลยนะที่เจอเขา นี่มันยังไงเหตุการณ์มันคุ้นๆไปไหมนะเหมือนที่เจอกันครั้งแรก หรือว่าเขาคิดไปเอง?
“ไม่เป็นไร ขอตัว” ยองแจรีบเดินหลีกไปอีกทางแต่ฝ่ายตรงข้ามก็ยังขยับตามเขามาด้วย
สงสัยจะบังเอิญ ยองแจเลยเปลี่ยนเป็นขยับไปอีกทางแต่ผลลัพธ์ก็ยังเหมือนเดิม หมอนี่มันขยับตามเขา!!
“เดี๋ยวก่อนสิ อุตส่าห์เจอกันทั้งที นายก็ไม่น่าจะไร้มารยาทถึงขนาดไม่ยอมทำความรู้จักกับฉันหรอกจริงไหม?”
หืม! หมอนี่มันยังไงมาว่าเขาไม่มีมารยาท…ไม่มีมารยาทตรงไหน แค่ไม่อยากเสวนาด้วยนี่ไม่มีมารยาทเรอะ?
“ฉันว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญที่ดีนะที่เราได้มาเจอกันอีก เพราะฉะนั้นเราก็ควรจะรู้จักกันไว้”
“มันจำเป็นมากหรือเปล่าที่ฉันต้องรู้จักกับนาย”
“มันไม่เกี่ยวกับว่าจำเป็นหรือเปล่า แต่มันเกี่ยวตรงที่ว่าฉันอยากรู้จักนาย” เหอะ!! แปลกประหลาดเป็นบ้า คนอะไรเอาแต่ใจตัวเองได้ขนาดนี้นะ เกิดมาพึ่งเคยพบเคยเจอ แสดงเจตนารมณ์จนโจ่งแจ้งเกินไปไหม
“อยากรู้จักฉัน ถามฉันหรือเปล่าว่าอยากรู้จักนายไหม”
“…”
“ฉันไม่สนว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญหรือว่าอะไรหรอกนะ”
“สำหรับฉัน เรื่องบังเอิญ มันไม่มีจริง อะไรที่นายพยายามจะทำอยู่ก็เลิกคิดซะเถอะ”
“ฉันมีแฟนแล้ว และฉันก็รักเขามากด้วย ซึ่งนั่นแปลว่าฉันไม่ต้องการรู้จักนายหรือใครเพิ่มอีก”
“สุดท้ายหวังว่าเราคงไม่พบกันอีก” พูดจบยองแจก็ตัดสินใจเดินหนีออกมาทันที ไม่ได้สนใจด้วยว่าคู่สนทนาจะทำท่าทางแบบไหน เพราะมันไม่ได้สำคัญกับเขาสักนิด ยองแจเคยเจอคนแปลกๆมาเยอะก็จริงแต่บอกเลยว่าผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา
แววตาที่ดูรอบจัด กับไอ้ท่าทีมั่นอกมั่นใจนั่น ก็ทำให้เขาหวั่นๆใจอยู่เหมือนกัน…
แต่เขาอาจจะคิดมากไปเองก็ได้…
เป็นอีกครั้งที่เขาถูกยองแจปฏิเสธ ไม่ใช่ว่าเพราะเขามีเสน่ห์ไม่พอหรือไม่ดึงดูดใจเขามั่นใจว่าตรงนี้เขาไม่ได้ด้อยไปกว่าจงฮยอนแม้แต่น้อย เพียงแค่ว่ายองแจรักไอ้หมอนั่นมาก..มากจนไม่คิดจะเปิดโอกาสหรือช่องทางให้เขาได้ดำเนินตามแผนการเลยสักนิด
ก็ดี ยิ่งยองแจรักจงฮยอนมากเท่าไหร่ ดีกับหมอนั่นมากเท่าไหร่ เวลาที่เขาพรากยองแจมาจากอกมัน มันคงกระอักซะแทบเจียนตาย !!!!
“รักกันมากใช่ไหม? ฉันจะทำลายความสัมพันธ์นั้นจนมันย่อยยับเอง”
“ยองแจ นายรักมันมากสินะ..แต่นายไม่ต้องกังวลไปหรอก” ร่างแกร่งเหยียดยิ้มกับตัวเองก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆอย่างห้ามไม่อยู่
“เพราะเมื่อไหร่ที่ฉันแย่งนายมาจนสำเร็จ รับรองได้เลยว่านายจะลืมชื่อของฮง จงฮยอนไปตลอดชีวิต”
Part.JB
ไม่รู้ว่าเพราะมัวแต่มองผู้หญิงหรือเหล่สาวมากจนเกินไป พอเขาหันมาอีกทีเพื่อนรักอย่างแจ็คสันก็หายหัวไปซะแล้วน่ะสิ
ร่างสูงโปร่งเริ่มเกิดอาการกระวนกระวาย เขาหันซ้ายที ขวาที อย่างร้อนรน หัวใจเต้นเร็วและเหงื่อก็ไหลซึมออกมาไม่ยอมหยุด
“หายไปไหน มึงอยู่ที่ไหนวะไอ้แจ็ค” ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่เสียงเขากำลังสั่น มันกำลังสั่น!!
แจบอมเริ่มกวาดตามองไปรอบๆอีกครั้งก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าในมือเขาถือโทรศัพท์อยู่ ไม่รอช้าที่จะกดโทรออกหาเพื่อนรักที่หายตัวไปอย่างปริศนา
“ฮัลโหล แจ็ค แจ็คสัน มึงอยู่ไหน?”
“มาหากูที กูหามึงไม่เจอ”
“ฮึก มารับกูที!!!!!!!!!”
*******
เป็นอีกวันที่รู้สึกว่าตัวเองดีด เลยมานั่งปั่นอะไรยุกยิกๆอยู่คนเดียว
ทั้งๆที่ก็มีสอบแท้ๆ
ไม่รู้ว่าสนุกกันหรือเปล่า แต่จะพยายามจินตนาการว่ามันสนุกเนอะ TVT
********
เอามาลงให้แล้วนร้าาาาา
เค้าลงให้แล้ว ตัวอ่านตัวก็เม้นบอกเค้ามั่งจิ
comment กันสักนิดเต๊อะ อยากรู้ว่าแต่งหนุกไหม ยังไง จิได้มีกำลังใจแต่งต่อง่า TT
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ยองแจเริ่มหวั่นๆแล้วนะ
พี่บีคะ พี่โตแล้วค่ะ อย่าร้องไห้สิ😂
อิบี๋เป็นไร??
รุกมากจนยองแจรำคาญ